Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
dinsdag 3 juli 2018 om 09:27
Ik ga niet weg, want ik wil verhuizen, maar ik zou het heel fijn vinden om een paar weken gewoon niets te hoeven doen en niet de meest achterlijke verzoeken binnen te krijgen op de mail waar ik dan ook nog netjes op moet reageren. Misschien moet ik weer even afreageren op het 'wat je niet hardop wil zeggen' topic 
dinsdag 3 juli 2018 om 09:28
Ook herkenbaar!Lady_Day schreef: ↑03-07-2018 06:20Heel herkenbaar, Teun. Ook ik geloofde altijd dat er meer was tussen hemel en aarde. En ik weet zeker dat mijn vader me een teken gegeven had. Hij had het zelfs beloofd. En er is niks, helemaal niks. Alleen leegte en stilte. Ook ik denk soms dat ik hem hoor in mijn hoofd, maar dat is gewoon mijn innerlijke stem, of de vermoeidheid waardoor ik hallucineer of zo.
Mijn 'carriere' was al voorbij toen in 2010 het bedrijf waar ik werkte failliet ging. Daarna bleek het godsonmogelijk nog iets in mijn vakgebied te kunnen vinden hier in de buurt. En in de baan die ik daarna via zo'n wegwerptoko had was ik gruwelijk ongelukkig. Dat had ik niet tot mijn 67 getrokken. Ben blij met de WIA en hopelijk kan ik daar in blijven dankzij de samenloop van kanker, autisme en andere klachten.Bulletje, rouwen kan dan misschien wel psychisch ziek zijn, maar ik kan het me niet permitteren ziek te zijn momenteel. Financieel niet, maar ook professioneel niet. In mijn geval zou dat echt wel betekenen dat ik uitgerangeerd ben binnen mijn bedrijf en misschien ook mijn vak. Voor mij 10 anderen hoor. Ik heb het onlangs nog gezien binnen het bedrijf waar ik werk. Dus ga ik maar door op koffie en de hoop dat door de chaos niet gezien wordt dat ook ik steken laat vallen.
dinsdag 3 juli 2018 om 09:29
Ah, je gaat toch doorpakken? Waar wil je gaan wonen? Ergens buiten het centrum? Iets met 'n tuin?Lady_Day schreef: ↑03-07-2018 09:27Ik ga niet weg, want ik wil verhuizen, maar ik zou het heel fijn vinden om een paar weken gewoon niets te hoeven doen en niet de meest achterlijke verzoeken binnen te krijgen op de mail waar ik dan ook nog netjes op moet reageren. Misschien moet ik weer even afreageren op het 'wat je niet hardop wil zeggen' topic
dinsdag 3 juli 2018 om 09:34
Ik benijd je niet, bulletje want het lijkt mij helemaal niet leuk om in de WIA te zitten, maar soms zou ik willen dat ik gewoon eens uitgerust was. Alles dendert maar door. Werk is chaos, ik woon niet fijn en in het weekend race ik naar vriend die een uur verder op woont, dan naar moeder die 45 minuten verderop woont om de week daarna weer precies hetzelfde te doen. Ik ben zo moe dat ik niet eens durf auto te rijden omdat ik bang ben dat mijn reactievermogen prut is.
Ziek zijn is geen optie, want dan kom ik financieel in een lastig parket en dat is momenteel het enige waar ik geen stress van heb. Maar het idee dat ik dit nog 20+ jaar moet doen... schiet me lek.
Ik hou me er maar aan vast dat ik op een gegeven moment wel in een rustiger vaarwater kom. Het een houdt namelijk sterk verband met het ander.
Ziek zijn is geen optie, want dan kom ik financieel in een lastig parket en dat is momenteel het enige waar ik geen stress van heb. Maar het idee dat ik dit nog 20+ jaar moet doen... schiet me lek.
Ik hou me er maar aan vast dat ik op een gegeven moment wel in een rustiger vaarwater kom. Het een houdt namelijk sterk verband met het ander.
dinsdag 3 juli 2018 om 09:41
Op mijn werk loopt het ook niet lekker en net als jij ben ik 'onmisbaar' voor een project Lady_Day. En dat trek ik eigenlijk totaal niet. Voor mijn gevoel is het nu werken, eten, slapen en dat is toch niet helemaal wat ik van het leven wil. Dat had ik tijdens het mantelzorgen ook, maar dat was verklaarbaar en voor iedereen duidelijk. Nu ben ik heel erg moe maar is daar geen duidelijke aanleiding voor. Ik denk erover een dag minder te gaan werken, dat kan financieel maar dat betekent wel dat ik dan qua baan verder stil sta. En dat dan nog zo'n 20 jaar idd... ik had gehoopt dat het na mijn vakantie duidelijker zou worden voor mezelf, maar helaas.
The owls are not what they seem
dinsdag 3 juli 2018 om 09:41
Oh Woepsie, veel sterkte vandaag. Wat zou je moeder trots op je zijn!
Lady day wat vreselijk zo’n werkgever. Dat je zoveel druk voelt om te werken en presteren. Mijn werkgever was gelukkig heel anders. Ik mocht komen wanneer ik wilde. Ik ben 2 weken na haar overlijden weer gaan werken, maar als het niet ging dan kon ik eerder weg of nam iemand even wat werk over. Wel heel goed dat je gaat verhuizen, hopelijk geeft je dat wat positieve energie?
Lady day wat vreselijk zo’n werkgever. Dat je zoveel druk voelt om te werken en presteren. Mijn werkgever was gelukkig heel anders. Ik mocht komen wanneer ik wilde. Ik ben 2 weken na haar overlijden weer gaan werken, maar als het niet ging dan kon ik eerder weg of nam iemand even wat werk over. Wel heel goed dat je gaat verhuizen, hopelijk geeft je dat wat positieve energie?
dinsdag 3 juli 2018 om 09:46
Tot nu toe kan ik prima rondkomen van die WIA. Hoop niet dat dat bedrag verlaagd wordt, want nu is het eigenlijk maar 'n paar 100 minder dan mijn laatste salaris. En nu hoef ik er geen 40 uur voor de buffelen. Ook is WIA geen bijstand he, dus geen achterlijke controles tussendoor, je mag een spaarrekening en 'n huis hebben. Tot nu toe dus zeer tevreden. Maar dat kan natuurlijk na 'n herkeuring weer anders uitpakken.Lady_Day schreef: ↑03-07-2018 09:34Ik benijd je niet, bulletje want het lijkt mij helemaal niet leuk om in de WIA te zitten, maar soms zou ik willen dat ik gewoon eens uitgerust was. Alles dendert maar door. Werk is chaos, ik woon niet fijn en in het weekend race ik naar vriend die een uur verder op woont, dan naar moeder die 45 minuten verderop woont om de week daarna weer precies hetzelfde te doen. Ik ben zo moe dat ik niet eens durf auto te rijden omdat ik bang ben dat mijn reactievermogen prut is.
Ziek zijn is geen optie, want dan kom ik financieel in een lastig parket en dat is momenteel het enige waar ik geen stress van heb. Maar het idee dat ik dit nog 20+ jaar moet doen... schiet me lek.
Ik hou me er maar aan vast dat ik op een gegeven moment wel in een rustiger vaarwater kom. Het een houdt namelijk sterk verband met het ander.
dinsdag 3 juli 2018 om 09:56
LadyL - lastig is dat he. Ik voel dat ik geen keuze heb. Nu uitvallen is einde oefening voor mijn functie en wellicht ook carriere. Ik heb nu de kans om een goede stap te maken wat mijn toekomst wat zekerder maakt. Maar ik heb er de energie eigenlijk gewoon helemaal niet voor. Het alternatief is stilstand maar op mijn leeftijd (47) kan ik me dat helemaal niet permitteren.
Lente, op zich is mijn werkgever niet zo heel erg hoor (klinkt nu wel heel erg, weet ik) maar er is wel druk om te presteren. En vooral ook om goed te presteren en gezien te worden want als je uit beeld bent dan is het over en uit.
Verhuizen is noodzaak hoor. Ik heb er wel stress van want de markt is gillend gek geworden. In mijn eentje is het bijna onmogelijk om iets te kopen wat niet een of ander kartonnen krot is. Ik verdien bovenmodaal en heb ook nog best een leuke overwaarde op mijn eigen huis en dan nog is het supermoeilijk. Huizen verkopen al voordat ze officieel op de markt komen. Het is gewoon te zot voor woorden.
Lente, op zich is mijn werkgever niet zo heel erg hoor (klinkt nu wel heel erg, weet ik) maar er is wel druk om te presteren. En vooral ook om goed te presteren en gezien te worden want als je uit beeld bent dan is het over en uit.
Verhuizen is noodzaak hoor. Ik heb er wel stress van want de markt is gillend gek geworden. In mijn eentje is het bijna onmogelijk om iets te kopen wat niet een of ander kartonnen krot is. Ik verdien bovenmodaal en heb ook nog best een leuke overwaarde op mijn eigen huis en dan nog is het supermoeilijk. Huizen verkopen al voordat ze officieel op de markt komen. Het is gewoon te zot voor woorden.
dinsdag 3 juli 2018 om 13:54
Woepsie, heel veel sterkte vandaag en ik hoop dat je ondanks het verdriet ook mooie momenten hebt vandaag.
Lady: misschien een gek idee maar kan je in de buurt van je huis/werk niet ergens een vakantie huisje huren nu het net nog geen hoogseizoen is. Een plekje waar je na je werk even rustig thuis komt en misschien wat kan ontspannen?
Lady: misschien een gek idee maar kan je in de buurt van je huis/werk niet ergens een vakantie huisje huren nu het net nog geen hoogseizoen is. Een plekje waar je na je werk even rustig thuis komt en misschien wat kan ontspannen?
dinsdag 3 juli 2018 om 14:10
Lady_Day ik hoop dat je snel iets vindt. Stress op het werk plus stress thuis is een recept voor overspannenheid... pas op jezelf! Maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk... Een vakantiehuisje lijkt me lastig te vinden rond deze tijd, maar ik vind het op zich wel een goed idee van hoibloesem, een nachtje in de buurt van je werk overnachten.
Woepsie sterkte en ook tevens een hele mooie dag gewenst vandaag!
Woepsie sterkte en ook tevens een hele mooie dag gewenst vandaag!
The owls are not what they seem
dinsdag 3 juli 2018 om 14:34
Ik weet het niet. Met mijn budget heb ik helaas niet zoveel te kiezen.redbulletje schreef: ↑03-07-2018 09:29Ah, je gaat toch doorpakken? Waar wil je gaan wonen? Ergens buiten het centrum? Iets met 'n tuin?
dinsdag 3 juli 2018 om 14:42
Ja, dat heb ik wel gehad. Dat heb ik nu niet meer zo, gelukkig, maar weet wel precies wat je bedoelt.hoibloesem schreef: ↑03-07-2018 13:56Vraag: hebben jullie dat ook als je huilt dat het soms helemaal vanuit je tenen, spieren en botten lijkt te komen. Dat je helemaal verkrampt en dikke snikken hebt dat je hele lijf meehuilt? ( weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven)
LadyL - ik weet dat ik moet oppassen. Ik balanceer al een tijdje op het randje en er zal niet zo veel voor nodig zijn om om te kukelen. Ik dender maar door in de hoop dat ik er zonder al te veel kleerscheuren door kom. Als ik nu omval, dan weet ik wel dat ik een heel groot probleem heb (afgezien van mijn gezondheid) dus dat is niet echt een optie. Vakantiehuisje ook niet. Dingen zijn knetterduur momenteel. Ik doe mijn oordoppen maar in en neem een glaasje wijn.
dinsdag 3 juli 2018 om 14:43
Maar je huidige huis ga je nu toch verkopen? En je moet er wel op vooruitgaan qua rustige buurt en woongenot lijkt me anders schiet je er niets mee op. Woon je in 'n grote stad? Is dan buiten de stad gaan wonen niet goedkoper?
dinsdag 3 juli 2018 om 14:50
Dat is het dilemma. Ik woon nu midden in de stad. Ik wil vrijstaand, maar dat is niet te betalen hier, dus dan moet ik naar het platteland, en dus een auto aanschaffen. Ik vind het heel lastig want ik had dit huis ooit gekocht omdat het echt heel erg leuk is, en het was goedkoop. Ik betaal nu maar 230 euro per maand aan hypotheek (netto). Als ik aan de top van mijn kunnen zit is dit al 700 netto en dan komt alles er nog overheen en dan ook nog een auto. Ik verdien echt niet heel gek (ook niet megaveel), maar dat wordt gewoon heel krap. En dat is als ik mijn baan behoud en niet uitval door ziekte of zo. Als dat wel gebeurt ben ik gewoon de lul. Dat vind ik echt zo'n eng idee. Ik heb altijd ver onder mijn kunnen geleefd zodat als er iets gebeurde dat ik gewoon in mijn huis kon blijven.redbulletje schreef: ↑03-07-2018 14:43Maar je huidige huis ga je nu toch verkopen? En je moet er wel op vooruitgaan qua rustige buurt en woongenot lijkt me anders schiet je er niets mee op. Woon je in 'n grote stad? Is dan buiten de stad gaan wonen niet goedkoper?
dinsdag 3 juli 2018 om 16:10
Lady wat een lastige situatie mbt je huis, moeilijke beslissingen die je dan nemen moet.
Woepsie hopelijk heb je toch een beetje een fijne dag kunnen hebben.
Ik vond dagen als verjaardagen, van mijn moeder van ook van mijzelf en man erg moeilijk. Volgende week is onze jongste jarig en Pff ik had zo graag gewild dat ze dat nog mee kon maken.
Qua huilen, ja heb ik ook gehad, alles deed gewoon pijn daarna.
Ik ben ook erg boos geweest op schoonfamilie. Die zijn erg gelovig en waren zoooo dankbaar dat oma overleed (oma van mijn man) want nu was ze thuis blablablabla maar toen mijn moeder overleed was t stil.
Ik geloof nergens in eigenlijk. En dat voelt ook wel wat eenzaam.
Het mantelzorgen was erg zwaar ja, ze had sowieso veel zorg nodig maar het laatste jaar zijn wij verhuisd, zij verhuisde. We waren er net een beetje klaar mee toen ze viel en opgenomen werd. Na 9 weken revalideren (wat dus betekend zo om de dag op en neer) was ze net een week thuis...
Woepsie hopelijk heb je toch een beetje een fijne dag kunnen hebben.
Ik vond dagen als verjaardagen, van mijn moeder van ook van mijzelf en man erg moeilijk. Volgende week is onze jongste jarig en Pff ik had zo graag gewild dat ze dat nog mee kon maken.
Qua huilen, ja heb ik ook gehad, alles deed gewoon pijn daarna.
Ik ben ook erg boos geweest op schoonfamilie. Die zijn erg gelovig en waren zoooo dankbaar dat oma overleed (oma van mijn man) want nu was ze thuis blablablabla maar toen mijn moeder overleed was t stil.
Ik geloof nergens in eigenlijk. En dat voelt ook wel wat eenzaam.
Het mantelzorgen was erg zwaar ja, ze had sowieso veel zorg nodig maar het laatste jaar zijn wij verhuisd, zij verhuisde. We waren er net een beetje klaar mee toen ze viel en opgenomen werd. Na 9 weken revalideren (wat dus betekend zo om de dag op en neer) was ze net een week thuis...
dinsdag 3 juli 2018 om 16:17
Verjaardagen vond ik altijd al verschrikkelijk, maar nu nog erger. Die van mij is net weer achter de rug. Ik had een kutdag.
Ik ben ontzettend boos en recalcitrant de afgelopen dagen. Ik heb ook heel erg last van die trillende oogleden. Heel irritant. Ik vind niks leuk en ik schop overal tegen aan. Ik voel me echt net een peuter die helemaal losgaat. Ik vind alles stom. Ik hoop dat het hormonaal is en met een paar dagen weer voorbij is.
Ik ben ontzettend boos en recalcitrant de afgelopen dagen. Ik heb ook heel erg last van die trillende oogleden. Heel irritant. Ik vind niks leuk en ik schop overal tegen aan. Ik voel me echt net een peuter die helemaal losgaat. Ik vind alles stom. Ik hoop dat het hormonaal is en met een paar dagen weer voorbij is.
dinsdag 3 juli 2018 om 19:26
Lady, kan je niet je vriend/moeder een paar weekenden naar jou laten komen? Geeft jou iets meer ruimte en mogelijk nook rust in je schema.
@hoibloesem, in het begin wel. Het verdriet kwam dan echt uit je tenen. Ik vond het dan wel weer fijn om door mijn vriend vastgehouden te worden, dat was dan een soort verbinding met de wereld waardoor ik verdrietig kon zijn maar wel tot rust kwam.
Gedachten gaan soms rare kanten op. Ik ga binnenkort trouwen (of naja langs het gemeentehuis voor een papiertje en een krabbel (feestje komt later)). Enerzijds vind ik het enorm lastig dat mijn moeder dit niet meemaakt.
De gemeente heeft voor zo'n eenvoudige ceremonie een maximum aantal mensen. Ik betrapte me er vandaag op dat ik dacht "handig dat er 1 ouder minder is dan gaan we niet over het limiet heen/dan hoeven we niet te kiezen". Daar schrok ik dan wel weer een beetje van.
@hoibloesem, in het begin wel. Het verdriet kwam dan echt uit je tenen. Ik vond het dan wel weer fijn om door mijn vriend vastgehouden te worden, dat was dan een soort verbinding met de wereld waardoor ik verdrietig kon zijn maar wel tot rust kwam.
Gedachten gaan soms rare kanten op. Ik ga binnenkort trouwen (of naja langs het gemeentehuis voor een papiertje en een krabbel (feestje komt later)). Enerzijds vind ik het enorm lastig dat mijn moeder dit niet meemaakt.
De gemeente heeft voor zo'n eenvoudige ceremonie een maximum aantal mensen. Ik betrapte me er vandaag op dat ik dacht "handig dat er 1 ouder minder is dan gaan we niet over het limiet heen/dan hoeven we niet te kiezen". Daar schrok ik dan wel weer een beetje van.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
dinsdag 3 juli 2018 om 19:32
neweve, ja dat kan wel maar ik ben echt een superintrovert en ik vind mensen i.h.a. al vermoeiend en zeker nu. Ik heb meer moeite met alleen zijn tegenwoordig, maar tegelijkertijd ben ik het ook beu om altijd maar weer 'sterk' en 'positief' over te komen en gesprekken te voeren over gewone dagelijkse dingen. Die boeien me gewoon niet zo dus dat zuigt me helemaal leeg.
Ik vind mijn moeder ook best vermoeiend. Ik logeer al elke week een nachtje bij haar. Ze bedoelt het allemaal goed en lief, maar een kopje thee op bed om 7 uur betekent dat ik dan wakker ben en niet meer kan slapen, ook al viel ik pas om 5 uur 's ochtends in slaap. En haar manier van rouwverwerking is dingen 'doen'. Ik ben zo moe. Ik kan het gewoon bijna niet meer opbrengen om 'gezellig' mee te gaan naar een winkel of een tuincentrum of een hele lange wandeling met de hond.
Lijkt me toch raar om dan te gaan trouwen zonder je moeder. Ook al is het 'maar' een krabbeltje, het is toch wel een groots moment. Daar hoort ze dan toch echt wel bij te zijn (althans, zo voelt dat voor mij).
Ik vind mijn moeder ook best vermoeiend. Ik logeer al elke week een nachtje bij haar. Ze bedoelt het allemaal goed en lief, maar een kopje thee op bed om 7 uur betekent dat ik dan wakker ben en niet meer kan slapen, ook al viel ik pas om 5 uur 's ochtends in slaap. En haar manier van rouwverwerking is dingen 'doen'. Ik ben zo moe. Ik kan het gewoon bijna niet meer opbrengen om 'gezellig' mee te gaan naar een winkel of een tuincentrum of een hele lange wandeling met de hond.
Lijkt me toch raar om dan te gaan trouwen zonder je moeder. Ook al is het 'maar' een krabbeltje, het is toch wel een groots moment. Daar hoort ze dan toch echt wel bij te zijn (althans, zo voelt dat voor mij).
dinsdag 3 juli 2018 om 20:17
Woepsie: je bent een topper! Sowieso en zeker nu met je diploma 
Ik weer zeker dat je moeder meekijkt vanaf waar dan ook. Van achter een wolkje kan ik niet zeggen want die waren er vandaag niet.....
En dat ze waar ze dan ook is tegen iedereen over je loopt op te scheppen.
Als we nou allemaal onze overleden ouder(s) bij de moeder van Woepsie langs sturen hebben ze daar morgen ook een reden voor een feestje.
Ik weer zeker dat je moeder meekijkt vanaf waar dan ook. Van achter een wolkje kan ik niet zeggen want die waren er vandaag niet.....
En dat ze waar ze dan ook is tegen iedereen over je loopt op te scheppen.
Als we nou allemaal onze overleden ouder(s) bij de moeder van Woepsie langs sturen hebben ze daar morgen ook een reden voor een feestje.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 3 juli 2018 om 23:19
Net begonnen in een nieuwe baan, omdat het bedrijf waar ik 25 jaar werkte op hield met bestaan.. dus geen optie veel te snel na overlijden moeder weer begonnen..redbulletje schreef: ↑03-07-2018 00:28Rouwen is psychisch ziek zijn, dus alle reden voor 'n langdurige ziekmelding.
dinsdag 3 juli 2018 om 23:24
Vorig jaar nog in mijn oude baan moest ik voor het werk naar Groningen (woon in het zuiden)mijn vader net overleden grote zorgen om mijn moeder en ik was zo moe.. heb met de airco op 14 graden gereden om maar wakker te blijven. Was een eyeopener... achterlijk dat ik het gedaan heb.Lady_Day schreef: ↑03-07-2018 09:34Ik benijd je niet, bulletje want het lijkt mij helemaal niet leuk om in de WIA te zitten, maar soms zou ik willen dat ik gewoon eens uitgerust was. Alles dendert maar door. Werk is chaos, ik woon niet fijn en in het weekend race ik naar vriend die een uur verder op woont, dan naar moeder die 45 minuten verderop woont om de week daarna weer precies hetzelfde te doen. Ik ben zo moe dat ik niet eens durf auto te rijden omdat ik bang ben dat mijn reactievermogen prut is.
Ziek zijn is geen optie, want dan kom ik financieel in een lastig parket en dat is momenteel het enige waar ik geen stress van heb. Maar het idee dat ik dit nog 20+ jaar moet doen... schiet me lek.
Ik hou me er maar aan vast dat ik op een gegeven moment wel in een rustiger vaarwater kom. Het een houdt namelijk sterk verband met het ander.
Hoop dat jij snel rust krijgt! een optie dat je moeder een keer naar jou komt?
Ik wens mij zelf al een paar jaar met nieuwjaar een saai jaar toe.. hoop dat 2019 heel saai word.
dinsdag 3 juli 2018 om 23:26
Is je van harte gegund Bulletje en dat laatste moet gewoon maar niet gebeuren. Rust is heel fijn en belangrijk!redbulletje schreef: ↑03-07-2018 09:46Tot nu toe kan ik prima rondkomen van die WIA. Hoop niet dat dat bedrag verlaagd wordt, want nu is het eigenlijk maar 'n paar 100 minder dan mijn laatste salaris. En nu hoef ik er geen 40 uur voor de buffelen. Ook is WIA geen bijstand he, dus geen achterlijke controles tussendoor, je mag een spaarrekening en 'n huis hebben. Tot nu toe dus zeer tevreden. Maar dat kan natuurlijk na 'n herkeuring weer anders uitpakken.
