Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
donderdag 10 mei 2018 om 01:33
Toen mijn ouders waren overleden heeft het bij mij wel een jaar geduurd voordat ik weer echt kon lachen en weer kon genieten van het leven. Op een jaar tijd waren mijn vader, moeder en mijn oma overleden. Dat is inmiddels 19 en 20 jaar geleden. Nu is in januari 2016 mijn man overleden. Dus nu 2 jaar en 4 maanden geleden. Ik ben nog steeds zo intens verdrietig. Toen mijn ouders overleden waren toen ging mijn gezinsleven gewoon verder. Nu mijn man er niet meer is voel ik me vaak zo eenzaam. Mijn zoon van 25 woont nog thuis maar heeft natuurlijk en gelukkig zijn eigen leven. Soms weet ik echt niet waar ik het zoeken moet. Het voelt nog steeds heel erg onwerkelijk. Mijn man had een melanoom die wij in september ontdekten en in januari was hij dood. Ik voel me vaak boos en teleurgesteld en vooral verdrietig. Wij hadden een grote erfenis gekregen en we hadden zo veel mooie plannen zoals ons huis opknappen, vaak op vakantie gaan en mijn man zou een dag minder gaan werken. Hij was pas 57.
donderdag 10 mei 2018 om 02:01
Ja blondie ik heb dat bij mijn moeder gezien toen mijn vader overleed , wij waren het huis allang uit ze miste haar grote liefde zo erg het heeft lang geduurd voordat ik weer wat geluk zag.Blondie456 schreef: ↑10-05-2018 01:33Toen mijn ouders waren overleden heeft het bij mij wel een jaar geduurd voordat ik weer echt kon lachen en weer kon genieten van het leven. Op een jaar tijd waren mijn vader, moeder en mijn oma overleden. Dat is inmiddels 19 en 20 jaar geleden. Nu is in januari 2016 mijn man overleden. Dus nu 2 jaar en 4 maanden geleden. Ik ben nog steeds zo intens verdrietig. Toen mijn ouders overleden waren toen ging mijn gezinsleven gewoon verder. Nu mijn man er niet meer is voel ik me vaak zo eenzaam. Mijn zoon van 25 woont nog thuis maar heeft natuurlijk en gelukkig zijn eigen leven. Soms weet ik echt niet waar ik het zoeken moet. Het voelt nog steeds heel erg onwerkelijk. Mijn man had een melanoom die wij in september ontdekten en in januari was hij dood. Ik voel me vaak boos en teleurgesteld en vooral verdrietig. Wij hadden een grote erfenis gekregen en we hadden zo veel mooie plannen zoals ons huis opknappen, vaak op vakantie gaan en mijn man zou een dag minder gaan werken. Hij was pas 57.
Knuffel voor jou x
donderdag 10 mei 2018 om 02:04
Dank je wel. Knuffel terug en veel sterkte voor jouEngelsdropspikkels schreef: ↑10-05-2018 02:01Ja blondie ik heb dat bij mijn moeder gezien toen mijn vader overleed , wij waren het huis allang uit ze miste haar grote liefde zo erg het heeft lang geduurd voordat ik weer wat geluk zag.
Knuffel voor jou x
donderdag 10 mei 2018 om 07:44
Infinity, gefeliciteerd met je verjaardag. Wat moeilijk voor je, zo zonder je moeder. Ik hoop dat je ondanks je verdriet toch een mooie dag hebt.
Spikkels, goed om je weer te zien hier. Ik ben het met je eens dat het die eenzaamheid is die het extra zwaar maakt. Mijn opa is 2,5 jaar geleden overleden. Daar was ik ook heel verdrietig over maar destijds heb ik niet zo die eenzaamheid ervaren en voelde ik me al behoorlijk snel weer aardig normaal. Mijn moeder (het was haar vader) had wel eens gezegd dat het eenzaam was voor haar. Dat snapte ik destijds niet: ze had toch nog een man en 2 volwassen kinderen? Pas nu snap ik wat ze bedoelde.
Spikkels, samen houden we ons vast aan de woorden van degenen die al wat verder zijn. Wellicht zijn wij het die over een jaar de troost kunnen bieden aan anderen die net een ouder verloren zijn
Spikkels, goed om je weer te zien hier. Ik ben het met je eens dat het die eenzaamheid is die het extra zwaar maakt. Mijn opa is 2,5 jaar geleden overleden. Daar was ik ook heel verdrietig over maar destijds heb ik niet zo die eenzaamheid ervaren en voelde ik me al behoorlijk snel weer aardig normaal. Mijn moeder (het was haar vader) had wel eens gezegd dat het eenzaam was voor haar. Dat snapte ik destijds niet: ze had toch nog een man en 2 volwassen kinderen? Pas nu snap ik wat ze bedoelde.
Spikkels, samen houden we ons vast aan de woorden van degenen die al wat verder zijn. Wellicht zijn wij het die over een jaar de troost kunnen bieden aan anderen die net een ouder verloren zijn
donderdag 10 mei 2018 om 07:53
Blondie, wat ontzettend erg voor je. Zo jong en zo snel. Ik kan me er niets bij voorstellen hoe het is om je man te verliezen, maar het lijkt me dat je leven totaal ontwricht is. Ik lees het blog van Annemarie van Gelder, over het verlies van haar man en haar posts vliegen me echt aan:
http://www.annemarievangelder.nl/
http://www.annemarievangelder.nl/
donderdag 10 mei 2018 om 08:43
Mijn man was halverwege de dertig toen hij zomaar dood neerviel. Dat hij een onontdekte hartkwaal a la Nouri had, hoorden we pas acht weken na de begrafenis.
Daarvoor had ik mijn moeder al op jonge leeftijd verloren. Onze relatie was niet goed, wat het verlies en de rouw om haar op een of andere manier nog ingewikkelder maakte.
Het zijn verliezen die me jarenlang hebben achtervolgd en die me ook zeker gevormd hebben tot de persoon die ik nu ben.
Ik ben psychisch enigszins kwetsbaar en tamelijk zwaarmoedig van mezelf. Toch is het me gelukt om weer een volwaardig leven op te bouwen. Dat kostte veel tijd en soms ook veel doorzettingsvermogen.
Omdat ik nog zo jong was (begin 30) stond het voor mij wel vast dat ik niet de rest van mijn leven achter de geraniums kon doorbrengen. En dus ben ik langzaam dingen gaan oppakken. Nieuwe hobby’s, waardoor ik nieuwe mensen ontmoette. Nieuw werk. Ik ben zelfs verhuisd, naar een huisje dat alleeen van mij was.
Aanvankelijk kon ik nergens van genieten. Dat hoefde ik ook niet van mezelf, als ik het maar deed. Heel langzaam begon ik weer plezier te krijgen in de dingen. Na zeven jaar alleen ontmoette ik mijn huidige man. We kregen zelfs nog een kind.
Nu ben ik ouder dan mijn moeder ooit geworden is. Ik mis mijn moeder en mijn eerste man nog steeds, maar het is goed zo.
Ik kan me het gemis en de verpletterende eenzaamheid van de rouw nog maar al te goed heugen. Maar het wordt dus echt anders, ook voor jullie allemaal.
Sterkte weer.
Daarvoor had ik mijn moeder al op jonge leeftijd verloren. Onze relatie was niet goed, wat het verlies en de rouw om haar op een of andere manier nog ingewikkelder maakte.
Het zijn verliezen die me jarenlang hebben achtervolgd en die me ook zeker gevormd hebben tot de persoon die ik nu ben.
Ik ben psychisch enigszins kwetsbaar en tamelijk zwaarmoedig van mezelf. Toch is het me gelukt om weer een volwaardig leven op te bouwen. Dat kostte veel tijd en soms ook veel doorzettingsvermogen.
Omdat ik nog zo jong was (begin 30) stond het voor mij wel vast dat ik niet de rest van mijn leven achter de geraniums kon doorbrengen. En dus ben ik langzaam dingen gaan oppakken. Nieuwe hobby’s, waardoor ik nieuwe mensen ontmoette. Nieuw werk. Ik ben zelfs verhuisd, naar een huisje dat alleeen van mij was.
Aanvankelijk kon ik nergens van genieten. Dat hoefde ik ook niet van mezelf, als ik het maar deed. Heel langzaam begon ik weer plezier te krijgen in de dingen. Na zeven jaar alleen ontmoette ik mijn huidige man. We kregen zelfs nog een kind.
Nu ben ik ouder dan mijn moeder ooit geworden is. Ik mis mijn moeder en mijn eerste man nog steeds, maar het is goed zo.
Ik kan me het gemis en de verpletterende eenzaamheid van de rouw nog maar al te goed heugen. Maar het wordt dus echt anders, ook voor jullie allemaal.
Sterkte weer.
donderdag 10 mei 2018 om 08:55
Hebjehaarookweer, en alle anderen die ons hevig rouwenden een hart onder de riem steken, heel erg bedankt voor de bemoedigende woorden. Het zijn dit soort posts die mij moed geven dat het verdriet niet voor eeuwig allesoverheersend zal blijven. Ik moet het soms wel duizend keer horen, maar elke keer helpt het mij, en waarschijnlijk ook vele anderen.
Mooi ook hoe je omschrijft dat je in het begin niet hoefde te genieten van jezelf, zolang je het maar deed. Daar heb je gelijk in. Ik heb echt nergens zin in. Ook niet in 'leuke' dingen (wat is 'leuk'?). Ik heb net een lang weekend weg geboekt met mijn vriend. Heb daar geen zin in en voel me daar ook best schuldig over, maar ja, ik doe het wel en ik ga wel. Het voelt zo nutteloos voor mij, maar als ik jouw post zo lees is dat helemaal niet het geval. Ik ben van nature al niet zo'n YOLO type en ook niet de grootste pretletter, dus het is makkelijk voor mij om in kluizenaarsmodus te vervallen. En fysiek alleen zijn, wat ik eigenlijk het fijnst vind, maakt het alleen maar erger.
Ik werd wakker met regen vanochtend en ik voel me iets lichter. Alsof die deken van zwaar verdriet van de afgelopen dagen weggespoeld is.
Voor een ieder die het nodig heeft een dikke
.
Mooi ook hoe je omschrijft dat je in het begin niet hoefde te genieten van jezelf, zolang je het maar deed. Daar heb je gelijk in. Ik heb echt nergens zin in. Ook niet in 'leuke' dingen (wat is 'leuk'?). Ik heb net een lang weekend weg geboekt met mijn vriend. Heb daar geen zin in en voel me daar ook best schuldig over, maar ja, ik doe het wel en ik ga wel. Het voelt zo nutteloos voor mij, maar als ik jouw post zo lees is dat helemaal niet het geval. Ik ben van nature al niet zo'n YOLO type en ook niet de grootste pretletter, dus het is makkelijk voor mij om in kluizenaarsmodus te vervallen. En fysiek alleen zijn, wat ik eigenlijk het fijnst vind, maakt het alleen maar erger.
Ik werd wakker met regen vanochtend en ik voel me iets lichter. Alsof die deken van zwaar verdriet van de afgelopen dagen weggespoeld is.
Voor een ieder die het nodig heeft een dikke
.
donderdag 10 mei 2018 om 09:23
Gefeliciteerd, Infinity!!!
Lady_day, het is niet zo gek dat je je vanmorgen met die regen lichter voelde. Tenminste dat gevoel had ik altijd toen mijn moeder net overleden was. Regen komt toch meer overeen met je gevoel dan dat een stralend zonnige dag dat doet.
Lady_day, het is niet zo gek dat je je vanmorgen met die regen lichter voelde. Tenminste dat gevoel had ik altijd toen mijn moeder net overleden was. Regen komt toch meer overeen met je gevoel dan dat een stralend zonnige dag dat doet.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
donderdag 10 mei 2018 om 09:50
Ik ben er inmiddels wel achter dat de ervaring van rouw ook mede afhankelijk is van je karakter. Verdriet en pijn doet het toch wel, maar hoe je er mee omgaat is voor iedereen zo gelijk en toch ook zo verschillend. Dat maakt het zo fijn dat we elkaar hier kunnen steunen maar ook elkaar uit die diepe krater kunnen trekken wanneer nodig of gewenst.
C’est la vie..ik ben denk ik wederom in een nieuwe fase terecht gekomen. Niet met minder gemis of pijn en ook echt met kutdagen en soms ook nog dat onwerkelijke “het is niet zo”..maar door mezelf de tijd en ruimte te geven zit ik nu bizar genoeg toch echt in een rustig vaarwater. Ben ik gelukkig? Nee. Gaat het goed met me? Nee. Maar ik denk dat dit nieuwe leven ergens toch begint te landen. Accepteren en loslaten zei paps altijd. Makkelijker gezegd dan gedaan vriend, maar gelijk had je wel.
Lady Day: super dat je toch dat weekendje weg gaat, ook al heb je er geen zin in. Waarom schuldig voelen? Wees trots! Wie weet wat een compleet andere omgeving met je doet. Heb je dat juist wel even nodig. En als het helemaal in de soep loopt, heb je het nog steeds wel mooi even gedaan!
Hebjehaarookweer: wat een verdriet. En wat mooi dat je dit op eigen kracht hebt doorstaan! Kan me niet voorstellen wat voor contrast de waarde van het oude en nu je nieuwe leven heeft. Respect.
Engelsedropspikkels: ook in jouw posts lees ik toch echt wel “vooruitgang”. Hopelijk voel je dat met de tijd zelf ook zo.
C’est la vie..ik ben denk ik wederom in een nieuwe fase terecht gekomen. Niet met minder gemis of pijn en ook echt met kutdagen en soms ook nog dat onwerkelijke “het is niet zo”..maar door mezelf de tijd en ruimte te geven zit ik nu bizar genoeg toch echt in een rustig vaarwater. Ben ik gelukkig? Nee. Gaat het goed met me? Nee. Maar ik denk dat dit nieuwe leven ergens toch begint te landen. Accepteren en loslaten zei paps altijd. Makkelijker gezegd dan gedaan vriend, maar gelijk had je wel.
Lady Day: super dat je toch dat weekendje weg gaat, ook al heb je er geen zin in. Waarom schuldig voelen? Wees trots! Wie weet wat een compleet andere omgeving met je doet. Heb je dat juist wel even nodig. En als het helemaal in de soep loopt, heb je het nog steeds wel mooi even gedaan!
Hebjehaarookweer: wat een verdriet. En wat mooi dat je dit op eigen kracht hebt doorstaan! Kan me niet voorstellen wat voor contrast de waarde van het oude en nu je nieuwe leven heeft. Respect.
Engelsedropspikkels: ook in jouw posts lees ik toch echt wel “vooruitgang”. Hopelijk voel je dat met de tijd zelf ook zo.
donderdag 10 mei 2018 om 09:56
Veel te jong. Het lijkt me vreselijk moeilijk om al die plannen en het leven Zoals het was los te laten en iets nieuws op te bouwen. En na een aantal jaar zoveel intens verdriet..ik hoop dat je mensen om je heen hebt die er voor je zijn. Knuffel.Blondie456 schreef: ↑10-05-2018 01:33Toen mijn ouders waren overleden heeft het bij mij wel een jaar geduurd voordat ik weer echt kon lachen en weer kon genieten van het leven. Op een jaar tijd waren mijn vader, moeder en mijn oma overleden. Dat is inmiddels 19 en 20 jaar geleden. Nu is in januari 2016 mijn man overleden. Dus nu 2 jaar en 4 maanden geleden. Ik ben nog steeds zo intens verdrietig. Toen mijn ouders overleden waren toen ging mijn gezinsleven gewoon verder. Nu mijn man er niet meer is voel ik me vaak zo eenzaam. Mijn zoon van 25 woont nog thuis maar heeft natuurlijk en gelukkig zijn eigen leven. Soms weet ik echt niet waar ik het zoeken moet. Het voelt nog steeds heel erg onwerkelijk. Mijn man had een melanoom die wij in september ontdekten en in januari was hij dood. Ik voel me vaak boos en teleurgesteld en vooral verdrietig. Wij hadden een grote erfenis gekregen en we hadden zo veel mooie plannen zoals ons huis opknappen, vaak op vakantie gaan en mijn man zou een dag minder gaan werken. Hij was pas 57.
vrijdag 11 mei 2018 om 22:59
Sorry lieve dames voor mijn afwezigheid de hele tijd. Ik ben vorige week eigenlijk compleet ingestort na een veel te lange werkdag en ben nu bjj mijn ouders. Pfff voelt als 10 stappen terug zo, ineens kwam de klap. Wat een onvoorspelbaar proces is dit zeg.
Ik wens jullie alle goeds en ik lees zeker nog mee. Zal proberen ook wat vaker te reageren en het dan niet alleen over mezelf te hebben.
Ik wens jullie alle goeds en ik lees zeker nog mee. Zal proberen ook wat vaker te reageren en het dan niet alleen over mezelf te hebben.
Time spent with a cat is never wasted
zaterdag 12 mei 2018 om 00:01
Sterkte Stofmuis en een dikke knuffel! En Blondie wat heftig je man met zo n kort ziekbed verliezen..
Ben een echte mooi weer liefhebber maar nu niet past niet bij mijn stemming.. En hik aan tegen moederdag, huilen kan Ik niet maar voel mij grijzig en kan mij slecht concentreren en ben heel moe.. jammer dat je zoveel moet en er niet aan toe kan geven..
Van de week met mijn zussen gewinkeld was een mooie dag eindelijk iets anders doen samen dan zorgen en regelen.
Ben een echte mooi weer liefhebber maar nu niet past niet bij mijn stemming.. En hik aan tegen moederdag, huilen kan Ik niet maar voel mij grijzig en kan mij slecht concentreren en ben heel moe.. jammer dat je zoveel moet en er niet aan toe kan geven..
Van de week met mijn zussen gewinkeld was een mooie dag eindelijk iets anders doen samen dan zorgen en regelen.
zaterdag 12 mei 2018 om 08:27
Sterkte lieve Stofmuis!!Stofmuis schreef: ↑11-05-2018 22:59Sorry lieve dames voor mijn afwezigheid de hele tijd. Ik ben vorige week eigenlijk compleet ingestort na een veel te lange werkdag en ben nu bjj mijn ouders. Pfff voelt als 10 stappen terug zo, ineens kwam de klap. Wat een onvoorspelbaar proces is dit zeg.
Ik wens jullie alle goeds en ik lees zeker nog mee. Zal proberen ook wat vaker te reageren en het dan niet alleen over mezelf te hebben.
Neem je tijd
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 12 mei 2018 om 11:26
Christiana, herkenbaar. Dat warme, zonnige weer deed mij ook totaal geen goed. Toen het donderdag begon te regenen voelde ik me echt zo veel lichter. Vandaag wel weer warm en voel me niet heel erg goed, maar toch, net 2 dagen achter de rug waar het beter ging. Dat is toch weer mooi meegenomen.
Lieve Stofmuis, rouwen is onvoorspelbaar. En net als je denkt dat het ietsje beter gaat komen de golven weer opzetten. En soms een tsunami. Ook al voel je je zo alleen, en zijn we allemaal wildvreemden voor elkaar, jij bent niet alleen. Niemand hier.
Als over jezelf schrijven jou helpt in deze vreselijk rauwe/rouwe tijd, doe dat dan gerust. Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen
Lieve Stofmuis, rouwen is onvoorspelbaar. En net als je denkt dat het ietsje beter gaat komen de golven weer opzetten. En soms een tsunami. Ook al voel je je zo alleen, en zijn we allemaal wildvreemden voor elkaar, jij bent niet alleen. Niemand hier.
Als over jezelf schrijven jou helpt in deze vreselijk rauwe/rouwe tijd, doe dat dan gerust. Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen
zaterdag 12 mei 2018 om 12:52
zaterdag 12 mei 2018 om 12:54
+1Lady_Day schreef: ↑12-05-2018 11:26
Lieve Stofmuis, rouwen is onvoorspelbaar. En net als je denkt dat het ietsje beter gaat komen de golven weer opzetten. En soms een tsunami. Ook al voel je je zo alleen, en zijn we allemaal wildvreemden voor elkaar, jij bent niet alleen. Niemand hier.
Als over jezelf schrijven jou helpt in deze vreselijk rauwe/rouwe tijd, doe dat dan gerust. Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zaterdag 12 mei 2018 om 20:41
De dag is weer zo goed als voorbij. Ik vond eerder zo'n hele dag lekker alleen zijn heerlijk, maar tegenwoordig gruwel ik er van. Ik heb een kat, en die laat ik niet langer dan 1 nacht alleen, dus ik moest wel naar huis (was donderdag en vrijdag bij mijn moeder).
Ik ben even de stad in gegaan, maar dat voelt ook zo nutteloos. Ik houd ontzettend van kleding kopen maar zelfs daar had ik geen zin in.
Vanavond een paar uur in mijn tuintje gewerkt. En al het onkruid aan de voorkant weggehaald. Ik merk dat dat me goed doet, zo fysiek bezig zijn. Wel stroomden de tranen over mijn wangen, want mijn vader deed dit altijd. Ik snap niets van tuinieren (en het boeit me ook niet). Ik heb wat dingen gesnoeid. Weet niet of dit de juiste tijd is en of ik het goed gedaan heb, maar ja, ik ben nu lekker moe. Ik snap nu ook heel goed waarom mijn moeder continu in haar tuin aan het wroeten is. Zij heeft ook een hekel aan tuinieren maar het is een soort meditatie. En aan het eind van de dag heb je een mooi resultaat en dat is beter dan met een fles wijn in bed liggen, denk ik dan maar.
Ik ben even de stad in gegaan, maar dat voelt ook zo nutteloos. Ik houd ontzettend van kleding kopen maar zelfs daar had ik geen zin in.
Vanavond een paar uur in mijn tuintje gewerkt. En al het onkruid aan de voorkant weggehaald. Ik merk dat dat me goed doet, zo fysiek bezig zijn. Wel stroomden de tranen over mijn wangen, want mijn vader deed dit altijd. Ik snap niets van tuinieren (en het boeit me ook niet). Ik heb wat dingen gesnoeid. Weet niet of dit de juiste tijd is en of ik het goed gedaan heb, maar ja, ik ben nu lekker moe. Ik snap nu ook heel goed waarom mijn moeder continu in haar tuin aan het wroeten is. Zij heeft ook een hekel aan tuinieren maar het is een soort meditatie. En aan het eind van de dag heb je een mooi resultaat en dat is beter dan met een fles wijn in bed liggen, denk ik dan maar.
zondag 13 mei 2018 om 00:27
Mooi Lady, ik vind dat wel lekkere momenten zo.
Stofmuis
Het gaat hier vrij goed. Ik heb wel een sombere basisstemming en heb nergens zin in, maar ik heb veel ondernomen dit weekend. Ik voel me sinds een week niet heel verdrietig. Niet zo als de week ervoor toen de tranen steeds hoog zaten.
Ik heb deze week meer dat is dagelijks getriggerd wordt door dingen die ik zie of hoor. Herinneringen. Ik was vandaag naar het strand met man en zoon. Ik zat op het strand te kijken hoe zoon door de branding aan het rennen was. Onbezorgd en onbevangen. En ik zat te huilen in mijn tentje. Maar behalve dat ik me alleen verdrietig voelde, voelde ik nu dat ik dankbaar mocht zijn voor wat ik heb.
Ik vind de rouw heel moeilijk, maar het laat me ook hele mooie dingen zien.
Voor iedereen die hem nodig heeft en sterkste voor Moederdag. Ik denk dat het wel een dubbel gevoel zal hebben vandaag.
Stofmuis
Het gaat hier vrij goed. Ik heb wel een sombere basisstemming en heb nergens zin in, maar ik heb veel ondernomen dit weekend. Ik voel me sinds een week niet heel verdrietig. Niet zo als de week ervoor toen de tranen steeds hoog zaten.
Ik heb deze week meer dat is dagelijks getriggerd wordt door dingen die ik zie of hoor. Herinneringen. Ik was vandaag naar het strand met man en zoon. Ik zat op het strand te kijken hoe zoon door de branding aan het rennen was. Onbezorgd en onbevangen. En ik zat te huilen in mijn tentje. Maar behalve dat ik me alleen verdrietig voelde, voelde ik nu dat ik dankbaar mocht zijn voor wat ik heb.
Ik vind de rouw heel moeilijk, maar het laat me ook hele mooie dingen zien.
Voor iedereen die hem nodig heeft
en sterkste voor Moederdag. Ik denk dat het wel een dubbel gevoel zal hebben vandaag.
zondag 13 mei 2018 om 07:44
Moederdag. Waar ik woon is het gelukkig al bijna voorbij. Al heb ik vandaag ook genoten van de verwennerij van mijn eigen kinderen. Vanmorgen heb ik wel een klein traantje gelaten voor mijn eigen moeder, al hebben we beiden nooit echt heel veel met moederdag gehad. Een bloemetje of telefoontje voldeed. Maar nu ze er niet meer is, doet het pijn. Veel sterkte vandaag aan iedereen die zijn of haar moeder moet missen.
zondag 13 mei 2018 om 21:37
Wat herkenbaar is dit Lady. Ik regelde al medicatie. Zelfs de artsen deden zo ongeveer wat ik zei op een gegeven moment....Ik was de contactpersoon, ik deed de meeste zorg. En dat terwijl ik net een hele drukke nieuwe baan had en een gezin met 3 kinderen. En het lukte allemaal. Ook dankzij mijn man en andere hulp met de kinderen.Lady_Day schreef: ↑09-05-2018 17:19Dankjewel voor je geruststellende woorden, Noerie. Voor mij voelt 3,5 maand nu al echt best lang. Ik ben er gewoon zo'n beetje 24 uur per dag mee bezig. Zelfs op mijn werk, wat druk en leuk is, kan ik het niet loslaten. De gedachte dat ik mijn vader nooit meer zal zien komt continu op.
Er komt zoveel naar boven weer. De horror van zijn ziek zijn. De vele nachten waar hij huilend van de pijn in zijn stoel zat. Ik, naarstig googlen wat het zou kunnen zijn. Van dokter naar dokter en niemand die het wist. Ik aan de slag met vitamines en wietolie, en later hele schema's maken voor het innemen van zijn opiaten - tot op het gevaarlijke af. Continu heen en weer racen tussen mijn ouders en mijn eigen huis, ondertussen ook nog aan een nieuwe baan beginnen en een LAT-relatie in stand zien te houden.
Ik heb zo veel paniek en machteloosheid gevoeld. Het voelt allemaal nu zo nutteloos ondanks dat ik voor hem door het vuur ging. Ik heb bij dokters geleurd en gezeurd om hem zo goed mogelijke pijnstilling te geven. Ik sprak voor hem wanneer hij dat niet meer kon. Ik vertelde hem dat ik hem ging redden, maar tegen de longkanker kon ik niet op. En nu is het stil.
Maar was was het druk. Maar het ging allemaal. Ik zat alleen wel steeds in de 5e versnelling. Na de dood van mijn moeder viel ik zo een enorm gat. Ik kon bijna niet terug naar mijn normale leven. Ik kon het ook niet. Heb jij dat ook Lady?
Naderhand begon ik pas die enorme verantwoordelijkheid te voelen. Van het toedienen van medicatie, van beslissingen nemen en deze ook doordrukken... Toen deed ik het allemaal. Later kwam daar pas gevoel en twijfel bij. ik heb het ziek zijn ook echt moeten verwerken. En dan nog het gemis... Wat het ergste is. ik heb hulp gezocht bij het verwerken van het hele medische verhaal. Zo fijn om daar eens met iemand over te praten.
zondag 13 mei 2018 om 21:44
Wat verdrietig Blondie dat je je zo verdrietig en eenzaam voelt. Ik kan me zo voorstellen dat als je je partner verliest dat dan echt je hele leven verandert. De invulling, de dagen... je moet echt weer opnieuw invulling geven aan zoveel dingen. Intens moeilijk, zie ik tenminste bij mijn vader. En zoals hij het zegt; het wordt nooit meer zo leuk...Dat is een gegeven voor hem en heel moeilijk.
Voel jij dat misschien ook zo?
Voel jij dat misschien ook zo?
