Gone Flying, Dubai

Welkom in mijn vervolgtopic!

Begin Januari verhuis ik naar Dubai om aan een spannend, nieuw hoofdstuk te beginnen. Ik deel hier graag met jullie hoe het mij vergaat in die hete, zanderige smeltkroes van culturen.

Maar eerst... inpakken en afscheid nemen.

Dit topic slechts heeft 1 regel: mijn werkgever mag niet worden genoemd.

Inmiddels weer helemaal gezond en terug in Dubai na 2 Europese vluchten.

Vanochtend aangekomen na een AMS vlucht. Normaal gesproken kijkt de crew dan uit naar een rustige en makkelijke vlucht. Dit was ook de laatste vlucht voor mijn vakantie en ik zou mijn zus treffen in AMS. Niks of niemand kon mijn uitstekende humeur verpesten. Dat bleek een zegen te zijn want ik zou een beoordeling krijgen tijdens die vlucht en de Nederlandse passagiers hadden besloten om het mij niet gemakkelijk te maken. Ik was de enige NL spreker van de crew aan boord en zorgde ervoor dat ik elke Nederlander en de 2 Belgen ook zo aansprak. Ik kan jullie zo uit de massa halen, zelfs met exotisch tintje

Passagiers waarderen het enorm als ik dat doe. Ze onthielden mijn naam en maakten graag even een praatje tijdens de service. Ik had zelfs een kleine fan! Een allerschattigst, blond meisje met blauwe kijkers waarmee ze mijn doen en laten nauwlettend in de gaten hield. Ze was niet op haar mondje gevallen en terwijl het toestel nog op de grond stond en ik de menu's uitdeelde concludeerde ze blij: "Jij bent ook Nederlands!!" met zulk aanstekelijk enthousiasme dat de rijen rondom haar spontaan lachten.

Later tijdens de vlucht toen ik voorbij liep aan de andere kant van de cabin: "Je bent er weer! Mag ik een appelsap!?" Mijn collega's die aan haar kant drankjes serveerden, daar wilde ze geen appelsap van.

Als passagiers iemand treffen die hun taal spreekt, zijn ze sneller geneigd om jou aan te spreken als er wat aan de hand is. Met als gevolg dat ik tijdens de service, medische gevallen hielp en problemen oploste. Mijn collega's moesten mij werk uit handen nemen zodat ik mij kon ontfermen over een ziek meisje en een man met gewrichtspijn. Voor beide gevallen heb ik bij mijn seniors moeten aandringen op diepgaandere hulp dan ze aanvankelijk wilde doen. Ik had door een gesprek met de passagiers een beter zicht op de ernst van de situatie en ondanks mijn gebrek aan ervaring heb ik hen toch tegengesproken toen ze eerst niks wilde doen voor het spugende meisje (behalve water en brood geven). Gezien de leeftijd, het feit dat ze al een dag aan het vliegen was (toch net wat zwaarder voor je lijf dan een autorit) en op haar eerdere vlucht ook niks binnen hield, gingen bij mij toch alarmbellen rinkelen. Uiteindelijk gaven ze mij gelijk en werd de medische dienst op de grond gecontacteerd voor instructies. (De afloop ken ik helaas niet. Dus spannend kan het nooit geweest zijn.) Ik moest mij weer ontfermen over de 550 andere Nederlanders aan boord (in economy).

Terug naar Dubai liep ik door de cabin met de speciale maaltijden. Dat zijn dieet/medische maaltijden en kindermaaltijden. Die delen we voor de service met de hand uit. Ik liep naar een rij waar ik een Hindu maaltijd moest afleveren. Aan het gangpad zat een Nederlandse vrouw (de maaltijd was niet voor haar) die bij mijn aanblik meteen als een malle aan de stoel voor haar begon te sjorren. "Kan u alstublieft even naar voren gaan!?" riep ze naar de slapende passagier voor haar. Die arme man had geen idee wat er aan de hand was. Hij sprak ook helemaal geen Nederlands. Ik heb die mevrouw vriendelijk verzocht om de andere passagiers nog wat te laten slapen omdat de maaltijdservice pas over een kwartiertje zou starten en dat wij ervoor zullen zorgen dat stoelen rechtop worden gezet tijdens de maaltijd zodat ze comfortabel kan eten.

Jeetje zeg! Wat een buitenproportionele reactie. Wij zorgen er echt zelf voor dat passagiers hun rugleuning rechtop zetten tijdens de maaltijd zodat onderlinge ruzies door taalbarrières/slaaptekort/kort lontje voorkomen worden. Meestal vergeten mensen dat gewoon te doen. Geen enkele passagier doet er ooit moeilijk over als ik hen dat vraag.

Flashy schreef: ↑

07-05-2019 23:40

Wij hadden laatst wel man die tijdens ontbijt niet naar voren wou en dit ook niet deed. De crew keek gewoon weg.

Zulke crew bestaat ook helaas. Als jij vervolgens als een malle aan die stoel was gaan sjorren dan had ik daar begrip voor gehad.

Afscheid nemen.

Onvermijdelijk als je emigreert. Toen ik naar Dubai vertrok en afscheid nam van mijn ouders en mijn zus voor ik door de security het onbekende tegemoet liep, rolden de tranen onbedaarlijk over mijn wangen. Mijn voornemen was echter om niet te huilen om het voor alle partijen zo makkelijk mogelijk te maken. Maar tijdens het knuffelen waren de tranen genadeloos aanwezig. Ik heb gehuild tot aan de gate. Goed wetende dat mensen me in de gaten hadden. Ik kon er niks aan doen. In je eentje naar een land vertrekken waar je niemand kent en nog nooit bent geweest in combinatie met een veeleisende en avontuurlijke baan die op je wacht is ook niet niks. Afscheid nemen van een warm, vertrouwd nest valt dan 2x zo zwaar.

Ik had het al eens eerder gedaan toen ik naar Spanje vertrok voor een baan als Service rep. Het feit dat dit nog gewoon Europa was en de wetenschap dat ik om de zoveel maanden naar huis kon maakte dat afscheid een stuk minder moeilijk.

Vandaag nam ik afscheid van mijn ouders die hier een week op bezoek waren en bleef ik wederom alleen achter in het bloedhete (40°C vandaag!!) en stoffige Dubai. Ik heb het afscheid zo kort mogelijk gehouden. Alsof ik morgen weer bij ze zou binnen springen voor een kop koffie. Dat ging prima! Terwijl ik wegliep draaide ik me nog 1 keer om, maar ze waren al verdwenen in de massa... Tranen sprongen in mijn ogen en ik probeerde de pijnlijke krop in mijn keel weg te slikken. "Kop op Dolly, in september zijn ze alweer terug.", zei ik tegen mezelf. Het irritante, nuchtere stemmetje: "Op voorwaarde dat je vakantie kan nemen. Die kans is klein, weet je nog?" stopte ik abrupt weg in het verste hoekje van mijn hoofd.

Gelukkig had ik op voorhand al wat afleiding geregeld. Vanavond ga ik wat eten met een Nederlandse jongeman die ook in Dubai woont. Maar eerst de was doen en even naar de gym.

redbulletje schreef: ↑

18-05-2019 10:46

Kun je op je vluchten naar Nederland geen extra paar dagen aanplakken?

Nee helaas niet. Ze hebben me namelijk ook nodig op de terugvlucht. Anders hebben ze 1 crewlid te weinig.

Ik ben inmiddels weer een paar uur terug in Dubai. En geheel binnen de lijn van verwachtingen, kan ik niet slapen. Het was een drukke vlucht en ik stapte met rode ogen uit het vliegtuig. Maar mijn lijf wil niet snappen dat slapen dan de oplossing is.

Na een poosje gingen mijn gedachten naar een bepaalde passagier die ik trof richting Nederland. Laten we hem Jan noemen (lekker kort. Het tegenovergestelde van de teksten die ik hier schrijf). Ik stond vooraan in het vliegtuig en opeens kreeg ik Jan in de gaten. "Don't I know you?", vroeg ik hem. "I wanted to ask the same question but that would have seemed like a bad pick-up line. I believe we have met before somewhere at the other side of the world.", zei Jan. Terwijl hij dat allemaal zei viel het mij te binnen en schakelde ik over naar het Nederlands. Jan was een Nederlander die ik ontmoet had op een vlucht van Australië naar Dubai. Hij zat toen pal tegenover mijn jumpseat dus we hadden toen al behoorlijk wat gepraat tijdens het opstijgen en het dalen. Hij wist me toen te vertellen dat hij belachelijk vaak vloog. Dat moet dus inderdaad wel want hoe groot is de kans dat ik hem amper 2 maanden later weer tref! Hij had dit keer niet zijn favoriete plek helemaal voorin weten te bemachtigen want hij zat op de derde rij maar wel weer aan het gangpad. (Aisle seat: een teken dat je te maken hebt met een frequent flyer)

Na kort over deze verrassing te hebben gesproken moest ik weer crew dingen doen en vergat ik (tot mijn schaamte) Jan weer even. Nu besef ik dat mijn werkgever behoorlijk blij zou zijn geweest met het feit dat ik deze trouwe klant had herkend, dat kenbaar had gemaakt en hem wat extra aandacht had gegeven. Ze stimuleren dit enorm. Maar uiteraard was dit helemaal spontaan.

Eenmaal in de lucht, terwijl ik druk bezig was met de voorbereidingen voor de service komt Jan me opzoeken in de galley. Tijdens onze vorige vlucht samen (die behoorlijk wat langer was) bleef hij al die tijd braaf in zijn stoel zitten dus volgens mij was het niet zijn gewoonte om een praatje te gaan slaan in de galley. Door het feit dat hij toch wel een hele bijzondere passagier was, liet ik alles even aan mijn collega's over. Hij had eerder al gesproken over zijn vriendin maar nu vertelde hij prompt dat hij terug naar huis vloog na een mislukt huwelijksaanzoek. Blijkbaar had zijn vriendin hem afgewezen en meteen ook gezegd waarom. Ze had een ander. Nou... met mijn eigen gebroken hart nog vers in het geheugen, wist ik 1 keer wel wat te zeggen. We hebben wat over en weer gevloekt met z'n tweeën tot ik aan de service moest beginnen.

De callbells zorgden voor de rest van de vlucht voor zoveel afleiding dat ik er niet meer aan hebt gedacht om nog even bij Jan langs te gaan buiten de services om. En dat viel me net te binnen. Nu laat het me niet meer los. Ik heb hem wel uitgezwaaid met de boodschap "Tot de volgende vlucht!". Maar als een passagier met zo'n verhaal naar je toekomt en dus eigenlijk gewoon nood heeft aan een praatje met een wildvreemde, dan kan je toch wel wat extra's doen? Ik baal als een stekker. Ik had op z'n minst een dessert uit bussiness class kunnen versieren voor hem. Een potje ijs ofzo. Lekker symbolisch. Een huilfilm kon hij zelf al opzetten. Keuze genoeg. En ik had wat meer moeite moeten doen om nog even met hem te gaan praten. Niet dat ik over magische woorden beschik, maar volgens mij had ik enkel moeten luisteren.

Zo'n bijzondere kans om een klein verschil te maken voor iemand en die laat ik zo schieten. Ik baal enorm. Want daar doe ik het voor, dat vliegen. Een verschil maken.

Ik geniet er steeds meer van. De service heb ik nu wel onder de knie dus ik heb ruimte om aandacht te besteden aan de "beleving" voor mijn passagiers. Ik geniet er zo van als me dat lukt. Tegenwoordig zelfs voor meerdere passagiers tijdens 1 vlucht. Vaak is het ook zo eenvoudig. Ik had zelf niet gedacht dat ik het in me had.

Ik leef helemaal op aan boord. Ik loop dansend en zingend door de cabin, maak grapjes/praatjes, spot manieren om met iets klein passagiers zich gewaardeerd en bijzonder te laten voelen, heb de hele vlucht een smile van oor tot oor, ren onafgebroken heen en weer naar de galley om het mensen naar de zin te maken,... allemaal met een groeiend engelengeduld. Want als het dan tijd is om van boord te gaan krijg ik van passagiers altijd complimenten over de "uitstekende service" (wellicht niet persé over mij persoonlijk) en gisteren nog "jij was degene met de eeuwige glimlach!".

Beter.Laat schreef: ↑

24-05-2019 09:22

Leuk verhaal weer. Wat bijzonder, dat Emirates zelfs stimuleert dat je bepaalde patienten reizigers extra aandacht geeft!
Gelukkig maar dat dat een bekend feit is, anders zouden je collega's nog kunnen denken: ze staat weer eens te kletsen in plaats van te werken....

Wat betreft die aisle seat, is dat iets wat frequente reizigers zelf kiezen, of makkelijker / automatisch krijgen?

Er zitten voordelen en nadelen aan. Met name de nadelen, dat je op moet staan als iemand naast je er uit wil, vind ik nogal groot.

Die mensen vinden het wellicht vervelender om de passagiers naast hun wakker te moeten maken als ze naar de WC moeten, of hun benen willen strekken of even naar de galley willen lopen om iets te drinken te vragen.

Een stoel kiezen is bij ons gratis, tenzij het om de nooduitgang of de eerste cabine voorin gaat. (Eerste cabine heeft als voordeel: eerste eruit. Als eerste eten en dus ook altijd de maaltijd van je voorkeur. Veel toiletten in de buurt dus nagenoeg geen rij,...)

---

Misschien ook "leuk" om 1 van mijn frustraties te delen. Elke vlucht is er minstens 1 passagier die klaagt dat de service te traag is. Niet toevallig in onze grote toestellen waarin we meer dan 500 passagiers vervoeren.

We starten met alle crew tegelijk aan de service, van zodra de eerste crew klaar is schenken die koffie en thee, gevolgd door het afruimen. Dat doen we allemaal onmiddellijk na elkaar. We zitten tussendoor niet zelf te eten of te kletsen oid. En toch gaat het niet snel genoeg.

De callbells... passagiers worden gestimuleerd om die te gebruiken en wij worden geacht deze prompt te beantwoorden. Als we de service voorbereiden is er altijd 1 crew die zich enkel bezig moet/kan houden met die belletjes (Vaak ik. Ik vind dat leuk). Die rent dus als een idioot heen en weer door het gangpad en slalomt tussen de 5 crew door die in elke galley aan het werk zijn. De ene galley is al kleiner dan de andere dus het is vaak een intieme bedoening waarbij we nader kennis maken met elkaars billen, borsten en andere lichaamsdelen. Daar tussen staan dan passagiers die een drankje komen vragen. Of komen vragen wanneer we aan de service beginnen. Heb je pech dan moet je op dat moment ook nog dealen met intens spugende passagiers en medische checklists. (True story. Andere NL vlucht).

Het komt vaker wel dan niet voor dat ik tijdens een vlucht van 7h, slechts 10 minuten kan zitten om snel wat te eten in mijn mond te proppen (ik kan zelfs geen toiletbezoeken meerekenen in de tijd die ik heb gezeten want daar is geen tijd voor. Geen punt, het meeste vocht zweet ik eruit) en dan nog werd ik gewezen op een callbell door mijn cabin supervisor "Sorry schat! Ik heb ook geen tijd om te eten".

Vervolgens loop ik, mijn laatste hap wegslikkend, naar de passagier die op de callbell had geduwd en hoor ik: "Hèhè. Nu zijn jullie er wel een keer snel bij."
Nou ja!
"Wat kan ik voor u doen, mevrouw?"

Zanahoria schreef: ↑

24-05-2019 13:48

Ik heb echt nog nooit van mijn leven op een callbell gedrukt. De standaard service vind ik eigenlijk altijd al super. Die ene keer dat ik wat extra wil drinken, ga ik wel naar de pantry. Respect hoor, ik zou helemaal debiel worden van al die veeleisende mensen!

Vraagje, ik heb vliegangst en die wordt ook nog eens alleen maar erger en erger. De laatste vlucht zat ik overstuur in het vliegtuig. Volgende week vrijdag ga ik weer vliegen (kort europees vluchtje).
Heeft het toegevoegde waarde om het cabinepersoneel van tevoren in te lichten?

Overigens ga ik nu voor het eerst met kalmerende middelen vliegen, dus wie weet valt het deze keer mee.

Wij weten dat inderdaad wel graag. We houden je dan extra in de gaten en komen regelmatig even checken of het goed gaat. Vooral als we turbulentie ervaren.

Soms komen angstige passagiers even kletsen in de galley. Het vrolijke gekwebbel van de stessen kan een geruststelling zijn. Het is op z'n minst even wat afleiding.

We kunnen je ook vooraf informeren over eventuele turbulentie. Maar soms kunnen de piloten dat niet altijd op voorhand zien. Dus ook onverwachte turbulentie is geen reden tot paniek. Enkel irritant.

Kennis zorgt ervoor dat je minder angstig bent. Angst is vaak irrationeel. Dus ik kan je wel vertellen dat er niks is om bang voor te zijn maar jij weet als geen ander dat dat niet veel uithaalt. Maar als je weet waar bepaalde geluiden vandaan komen, dat laag vliegen voor schokken kan zorgen (daarom vliegen we hoog. Oa voor het comfort), dan zal je daar in de meeste gevallen minder snel van schrikken. Je kent dan de oorzaak en weet dat het normaal is. Dus meelezen in het topic "Ask the captain" kan zeker helpen. Maar ook dat is geen garantie.

Ik had ook ooit last van vliegangst en toch besloot ik dat het een goed idee was om stewardess te worden. (7 jaar geleden vloog ik een seizoen voor een Europese maatschappij) Door de opleiding (kennis!) was ik echter totaal niet meer nerveus tijdens het opstijgen en het landen. De rits aan veiligheidsprocedures stelt gerust. En als het misgaat weet ik wat te doen. Ik weet door ervaring wat er komen gaat en ik kan afwijkingen voorspellen of verklaren.

Net zoals jij dat hebt met autorijden. Ik persoonlijk ben sneller bang in een auto dan in een vliegtuig.

Dat het leven niet altijd rozegeur en maneschijn is weten we hier op het viva forum maar al te goed. Ook ik heb mijn portie ellende al gehad. Dat is trouwens maar goed ook. Dat maakt me vandaag de dag flexibeler en veerkrachtiger als het weer even tegen zit.

Ik denk dat ik de moed al lang had opgegeven als ik nooit voor hetere vuren had gestaan. Eenzaamheid is nu het "grote probleem".

Op werkvlak gaat alles goed. Heel goed zelfs. Ik moest me vanochtend verantwoorden voor mijn 2 ziektedagen. Ik was daar toch een beetje nerveus voor maar mijn performance manager zei uitdrukkelijk: "You have done the right thing!". Ze had al heel vaak meegemaakt dat crew niet ziek durfde bellen en zodoende langer buiten strijd waren. Dat nemen ze je wél kwalijk. De crew is zelf verantwoordelijk voor zijn gezondheid. In die zin dat je behoorlijk slaapt, gezond eet, sport, en hulp zoekt als je merkt dat er wat mis is voor het kan escaleren. Ze snappen ook wel dat je desondanks alsnog ziek kan worden. Maar herhaaldelijk ziek vallen is echt een no go. Dan gaan ze ervan uit dat je de job fysiek niet aan kan en is het einde oefening.

Ze was ook blij met de 2 complimenten die ik reeds had weten te verzamelen. Crew kan jaren vliegen zonder ook maar 1 blijk van waardering van hun seniors of passagiers. Ik heb er al 2 op zak in de 3 maanden dat ik vlieg. Een prima score. Mijn werkvreugde heeft daarin zeker geholpen. "We are lucky to have you!" zei ze nog.

Privé loopt het allemaal wat moeilijker. De hechte band die ik had met de collega's die samen met mij de opleiding deden is verdwenen. Ik word simpelweg buiten gesloten. Voor de eerste keer in mijn leven. Weer een leermoment: dat doet pijn! Dat weet je natuurlijk wel, maar als je het meemaakt besef je pas wat voor diepgaande gevolgen dat kan hebben.

Je gaat aan jezelf twijfelen, voelt je minderwaardig, depressieve gevoelens kijken om de hoek, je geraakt geïsoleerd en uiteindelijk besef je dat je eenzaam bent. Ik weet dat ik niemand beledigd heb oid. Dat heb ik voor de zekerheid toch maar even nagevraagd. Ik kreeg als uitleg dat mensen waarschijnlijk dachten dat ik geen interesse had in vriendschap met hen. Dus ik dacht, als ik hen laat weten dat het tegendeel waar is dan waait dit wel over. Niet dus. Nu besef ik dat die uitleg gewoon onzin was. Daarvoor praatte ik met iedereen, deed ik mee aan elke uitstap en was ik er op ieder feestje bij. Dus niet echt gedrag van iemand die niks met die club te maken wilt hebben.

Ik vermoed zelf dat ik de oorzaak moet zoeken bij het feit dat ik en mijn crush in diezelfde vriendenclub uit elkaar zijn. Op social media zie ik dat iedereen wel gewoon met elkaar afspreekt. De Whatsapp groep waar aanvankelijk alle afspraken in werden gemaakt is al weken stil. Mijn pogingen om af te spreken worden genegeerd of ze reageren dat ze een vlucht hebben.

Zo klaar als een klontje dus. Ik word buiten gesloten.

Balen. Echt balen. Ik besloot echter dat dit niet het einde van de wereld is en dat ik maar nieuwe vrienden moest gaan maken. Niet eenvoudig voor crew, zo blijkt. Ik moet dus accepteren dat ik deze eenzaamheid nog een poosje moet verdragen.

Maar vandaag niet!

Een paar weken geleden ontmoette ik een vrouw op een terras aan het strand. Ze vroeg of ik (en mijn ouders die er ook bij waren) een glas champagne wilde meedrinken want ze was jarig. Nou ja, lekker! Toen onze glazen gebracht werden, kwam ze terug naar onze tafel. Haar eigen gezelschap moest zich even zonder haar vermaken. We toasten op haar verjaardag en nodigde haar uit om er even bij te komen zitten.

Na een lange avond met behoorlijk wat drankjes, wist ik dat deze vrouw (net als ik) behoorlijk eenzaam is. Ontzettend rijk, maar niemand die ze kan bellen als ze het moeilijk heeft. Ze heeft ook geen man of vriend. Ze heeft een lastig verleden maar ondanks alles heeft ze een gezond eigen bedrijf.

We hebben na die avond contact gehouden en vandaag ben ik uitgenodigd bij haar thuis om wat te zwemmen. Daarna wellicht wat shoppen en een etentje.

Het ziet ernaar uit dat we elkaar misschien een beetje van ons gemeenschappelijk probleem kunnen afhelpen.