Reizen
alle pijlers
Still flying
dinsdag 7 januari 2020 om 09:29
Welkom in mijn 2de vervolgtopic! 
Inmiddels ben ik een jaar in dienst bij een airline waar ik voortaan naar zal verwijzen als TrolleyDolly's Airline (TDA). Bij een nieuw vliegjaar hoort uiteraard ook een nieuw vliegtopic die ik wederom zal volschrijven met mijn belevenissen.
In het topic van vorig jaar staan situaties beschreven die rechtstreeks uit een telenovella leken te komen. Maar dan zonder script of flatterende belichting.
Ik ben benieuwd wat 2020 voor deze TrolleyDolly in petto heeft...
Link vorig topic: reizen/gone-flying-dubai/list_messages/ ... #p29344667
Inmiddels ben ik een jaar in dienst bij een airline waar ik voortaan naar zal verwijzen als TrolleyDolly's Airline (TDA). Bij een nieuw vliegjaar hoort uiteraard ook een nieuw vliegtopic die ik wederom zal volschrijven met mijn belevenissen.
In het topic van vorig jaar staan situaties beschreven die rechtstreeks uit een telenovella leken te komen. Maar dan zonder script of flatterende belichting.
Ik ben benieuwd wat 2020 voor deze TrolleyDolly in petto heeft...
Link vorig topic: reizen/gone-flying-dubai/list_messages/ ... #p29344667
zondag 16 februari 2020 om 14:26
zondag 16 februari 2020 om 20:41
Ben je al richting Istanbul, Dolly? Hoe is het met je? En zijn er nog leuke dingen op sociaal en liefdesgebied gebeurd?
Ik zag net trouwens een insta-account voorbij komen met allemaal foto’s van hoe raar/vies/vreemd/gek mensen in een vliegtuig doen. Mannen in ontbloot bovenlichaam, mensen die hun voeten over de hoofdsteun van degene voor zich leggen, dat soort dingen. Jij ook al eens dat soort ongein meegemaakt?
Ik zag net trouwens een insta-account voorbij komen met allemaal foto’s van hoe raar/vies/vreemd/gek mensen in een vliegtuig doen. Mannen in ontbloot bovenlichaam, mensen die hun voeten over de hoofdsteun van degene voor zich leggen, dat soort dingen. Jij ook al eens dat soort ongein meegemaakt?
zondag 16 februari 2020 om 20:52
Klopt. De rest van mijn rooster blijft idem. Tenzij ik nog iets aan de laatste vluchten van de maand kan doen zodat ik eerder naar huis kan maar het ziet er niet goed uit. Ik ben de enige NL spreker op de BRU vlucht dus ik geraak er niet vanaf.
Geen Mauritius op mijn rooster deze maand helaas en ook niet voor Maart. (We hebben ons nieuwe rooster gisteren gekregen).TouchOfPink schreef: ↑15-02-2020 20:31Wilde net vragen of je morgen Mauritius vliegt, maar zie nu je bericht. De 27e misschien? Mijn ouders vliegen met TDA.
Oh ja!
zondag 16 februari 2020 om 20:54
Wat ontzettend leuk om te lezen!!moonfire schreef: ↑16-02-2020 14:26Volgens mij lees ik al 10 jaar mee op het forum, maar heb nu eindelijk mijn inlog eens gebruikt en me aangemeld. Vooral om te laten weten dat ik dit een van de leukste topics vind. Ik vind het heel leuk om je belevenissen te lezen.
Ik zou je ook heel graag op Insta volgen!
Je hebt een pb. 
zondag 16 februari 2020 om 21:13
Helaas niks spannend te melden op dat vlak. Als daar verandering in komt laat ik het hier uiteraard meteen wetenlonit schreef: ↑16-02-2020 20:41Ben je al richting Istanbul, Dolly? Hoe is het met je? En zijn er nog leuke dingen op sociaal en liefdesgebied gebeurd?
Ik zag net trouwens een insta-account voorbij komen met allemaal foto’s van hoe raar/vies/vreemd/gek mensen in een vliegtuig doen. Mannen in ontbloot bovenlichaam, mensen die hun voeten over de hoofdsteun van degene voor zich leggen, dat soort dingen. Jij ook al eens dat soort ongein meegemaakt?
Ik heb datzelfde filmpje ook al voorbij zien komen. Heel herkenbaar. Mensen maken er een sport van om hun blote voeten op de meest bizarre plekken te plaatsen. Wat ik niet snap is mensen die op de grond voor een rij lege stoelen slapen... dat is ten eerste toch veel ongemakkelijker dan op de stoelen zelf en ten tweede: het tapijt is VIES!
Vandaag nog 2 dames die het nodig vonden om de luier van een baby te verversen op een passagiersstoel. De toiletten waren gewoon vrij...
Tijdens een andere recente vlucht heb ik een toilet op slot moeten doen voor de rest van de vlucht. Hetgeen dat ik aantrof verklaarde waarom een vrouw zo snel mogelijk wegrende toen ze dat toilet uit kwam. Ze liep me haast omver. Het scheelde dat ze zo klein was.
Ik kan zo wel even door gaan.
--
Toen ik vanochtend wakker werd voelde ik me een stuk beter. Nog niet helemaal in orde maar ik ging wel met een gerust hart naar kantoor. Tijdens de vlucht ging alles goed. Ik heb zelfs mijn neusspray niet moeten gebruiken.
De vlucht zelf was heel aangenaam. Lang en vermoeiend, dat wel. Maar de vlucht zat voor beide sectors slechts halfvol dus dat werkte fijn. De crew was ook super! De captain beklaagde zich zelfs dat we geen layover hadden met z'n allen.
maandag 17 februari 2020 om 09:51
We vliegen met hetzelfde aantal crew dus we hebben dan minder werk. Heel fijn is dat!
Superuser2020 schreef: ↑17-02-2020 08:46Wat fijn! Schrijf je de namen van deze collega’s op het positieve lijstje?
nee die lijst zou veel te lang zijn. De meeste crew zijn gelukkig aangenaam om mee te werken.
maandag 17 februari 2020 om 13:49
Juist, mijn rooster voor Maart:
Van 28/02 tot en met 8/03 heb ik vakantie.
Daarna 2 turnarounds,
Sãu Paulo
Bologna
London
Edinburgh
Manila
Al bij al ben ik blij met mijn rooster. Maar liefst 4 nieuwe bestemmingen dus dat is altijd leuk! Edinburgh stond nog hoog op mijn verlanglijstje.
Ik wil Londen nog wisselen maar daar ga ik geen leuke vlucht voor in de plaats krijgen dus als het niet lukt is het ook prima.
Wederom geen BKK dus. Het blijkt wel een populaire bestemming te zijn onder de vivadames.
dinsdag 18 februari 2020 om 13:46
Jay is intussen nog steeds aan het werken aan haar exitplan. Hoewel ik haar niet graag zie vertrekken is het wel handig gebleken. Zo weet ik inmiddels dat KLM het eerste jaar na onze terugkeer geen optie is. Sinds kort is het voor Belgen die in het buitenland hebben gewoond een stuk lastiger om bij KLM aan de slag te kunnen. Ik weet er het fijne niet van want het gesprek ging al snel richting de alternatieven. De eenvoudigste oplossing zou zijn om een jaar in België te werken en dan pas solliciteren voor KLM. Dan zou er geen probleem zijn.
Dus dat brengt mij en Jay weer bij de belgische maatschappijen. Tui werft momenteel aan. Jay's vertrek zou dus plots heel snel kunnen naderen.
Voor mij persoonlijk zou vliegen voor een belgische maatschappij mijn terugkeer ook makkelijker maken. De eerste weken volg je een opleiding aan een mininumloon. Die loonfiches zullen dus niet veel helpen in mijn zoektocht naar een woning. Als ik in België vlieg kan ik tijdens de opleiding nog even terug bij mijn ouders wonen en ondertussen rustig zoeken naar een eigen plek. Het is dus niet persé een tegenvaller.
Dus dat brengt mij en Jay weer bij de belgische maatschappijen. Tui werft momenteel aan. Jay's vertrek zou dus plots heel snel kunnen naderen.
Voor mij persoonlijk zou vliegen voor een belgische maatschappij mijn terugkeer ook makkelijker maken. De eerste weken volg je een opleiding aan een mininumloon. Die loonfiches zullen dus niet veel helpen in mijn zoektocht naar een woning. Als ik in België vlieg kan ik tijdens de opleiding nog even terug bij mijn ouders wonen en ondertussen rustig zoeken naar een eigen plek. Het is dus niet persé een tegenvaller.
dinsdag 18 februari 2020 om 16:21
Ik heb zojuist de eerste aflevering van Blind Getrouwd (BE) gekeken. Het voelde als een warm Vlaams bad. Voor mijn buitenlandse avontuur volgde ik trouw elk seizoen en ik heb me zelfs ooit ingeschreven om mee te doen. Maar ik heb het moeten cancellen aangezien ik naar het buitenland vertrok.
Het was nu de eerste keer dat ik nog eens een aflevering zag en ik voelde me even weer echt Vlaams. Een vreemde ervaring. Ik kan het moeilijk uitleggen. Het was in ieder geval een fijn gevoel dat nu nog even aan het nazinderen is.
Morgen ben ik weer cabin crew in een vreemd land waar ik geen connectie mee heb. Geen roots. En dat is voor het merendeel van de bevolking hier hetzelfde. Verbonden door het gebrek aan banden. Ik krijg wel eens de vraag: Voelt het als je thuis?
Dat vind ik altijd een moeilijke vraag. Ik zeg altijd ja. En dat klopt ook. In mijn hoofd is dit nu "thuis". Maar toch wrong er altijd iets. Ik wist niet precies waarom. Nu wel. In mijn hoofd is dit "thuis" maar mijn hart is het daar niet mee eens.
Ergens heb ik dit altijd wel geweten maar je wilt er het beste van maken. Er helemaal voor gaan. Je hart openstellen. Het een eerlijke kans geven. Want alle begin is moeilijk. Maar de laatste tijd kon ik mijn gevoel moeilijk negeren. De sombere buien worden frequenter en houden langer aan.
Dikke kans dat dit een fase is waar alle expats doorheen gaan dus ik wil hier nog niks mee doen. De eenzaamheid weegt ook zwaar door.
Misschien hebben sommigen van jullie zelfs wel iets opgemerkt aan mijn manier van schrijven. Ik hoopte dat ik snel weer leuke berichten kon schrijven, maar aan de andere kant... ik wilde hier een eerlijk topic van maken en dit hoort er ook bij. Dit is niet alleen een topic over de job als cabin crew. Dit gaat ook over alles achterlaten en elders een nieuw leven opbouwen. Maar ik weet nu waarom ik altijd zo'n vreemd gevoel kreeg als ik las over hele gezinnen die naar hier verhuizen. Dat wil ik niet voor mezelf! Ik wil mijn kinderen helemaal niet naar een internationale school sturen. Ik wil naar de bakker wandelen op zondag. Ik wil Vlaamse natte zomers, geen zinderend hete zomers in de airco.
En langs de andere kant ben ik bang dat ik België aan het verheerlijken ben en dat het ontzettend gaat tegenvaller als ik eenmaal terug ben. Wat als ik een verkeerde beslissing maak?
Ik was helemaal niet van plan om dit allemaal op te schrijven en online te zetten. Maar ik bleef maar schrijven en van zodra ik het schreef wist ik dat het klopte. Dit is wat me dwars zit. Het schrijven hielp me alles op een rijtje te zetten. Hebben jullie ooit wel eens met iets rondgelopen, een knagend gevoel waar je je vinger niet kon opleggen? En dat je er vervolgens iets uit flapt tijdens een gesprek en alles plots duidelijk werd?
Het was nu de eerste keer dat ik nog eens een aflevering zag en ik voelde me even weer echt Vlaams. Een vreemde ervaring. Ik kan het moeilijk uitleggen. Het was in ieder geval een fijn gevoel dat nu nog even aan het nazinderen is.
Morgen ben ik weer cabin crew in een vreemd land waar ik geen connectie mee heb. Geen roots. En dat is voor het merendeel van de bevolking hier hetzelfde. Verbonden door het gebrek aan banden. Ik krijg wel eens de vraag: Voelt het als je thuis?
Dat vind ik altijd een moeilijke vraag. Ik zeg altijd ja. En dat klopt ook. In mijn hoofd is dit nu "thuis". Maar toch wrong er altijd iets. Ik wist niet precies waarom. Nu wel. In mijn hoofd is dit "thuis" maar mijn hart is het daar niet mee eens.
Ergens heb ik dit altijd wel geweten maar je wilt er het beste van maken. Er helemaal voor gaan. Je hart openstellen. Het een eerlijke kans geven. Want alle begin is moeilijk. Maar de laatste tijd kon ik mijn gevoel moeilijk negeren. De sombere buien worden frequenter en houden langer aan.
Dikke kans dat dit een fase is waar alle expats doorheen gaan dus ik wil hier nog niks mee doen. De eenzaamheid weegt ook zwaar door.
Misschien hebben sommigen van jullie zelfs wel iets opgemerkt aan mijn manier van schrijven. Ik hoopte dat ik snel weer leuke berichten kon schrijven, maar aan de andere kant... ik wilde hier een eerlijk topic van maken en dit hoort er ook bij. Dit is niet alleen een topic over de job als cabin crew. Dit gaat ook over alles achterlaten en elders een nieuw leven opbouwen. Maar ik weet nu waarom ik altijd zo'n vreemd gevoel kreeg als ik las over hele gezinnen die naar hier verhuizen. Dat wil ik niet voor mezelf! Ik wil mijn kinderen helemaal niet naar een internationale school sturen. Ik wil naar de bakker wandelen op zondag. Ik wil Vlaamse natte zomers, geen zinderend hete zomers in de airco.
En langs de andere kant ben ik bang dat ik België aan het verheerlijken ben en dat het ontzettend gaat tegenvaller als ik eenmaal terug ben. Wat als ik een verkeerde beslissing maak?
Ik was helemaal niet van plan om dit allemaal op te schrijven en online te zetten. Maar ik bleef maar schrijven en van zodra ik het schreef wist ik dat het klopte. Dit is wat me dwars zit. Het schrijven hielp me alles op een rijtje te zetten. Hebben jullie ooit wel eens met iets rondgelopen, een knagend gevoel waar je je vinger niet kon opleggen? En dat je er vervolgens iets uit flapt tijdens een gesprek en alles plots duidelijk werd?
dinsdag 18 februari 2020 om 16:53
Ik denk eigenlijk dat jouw situatie niet goed te vergelijken is met een nieuw leven in een ander land opbouwen met een “gewone” baan. Van de ene kant ontmoet je genoeg (jonge) mensen om een nieuwe vriendenkring op te bouwen, maar jullie werk maakt het tegelijkertijd erg moeilijk om te investeren in die vriendschappen en je echt thuis te gaan voelen. Afspreken, op vaste dagen samen sporten/een cursus doen oid is erg lastig als iedereen steeds een aantal dagen van huis is en bij terugkomst moet slapen. Zelfs je collega´s wisselen steeds! Daarbij is Dubai natuurlijk ook extreem anders dan Noord-Europa, zowel qua klimaat als cultuur.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat dit geen leven is voor altijd.
En je bent nog jong. Wie weet heb je na een paar jaar terug in België wel weer zin in een nieuw avontuur.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat dit geen leven is voor altijd.
En je bent nog jong. Wie weet heb je na een paar jaar terug in België wel weer zin in een nieuw avontuur.
dinsdag 18 februari 2020 om 17:57
Ha TD, ik lees al een tijd mee maar ik wil graag reageren op je laatste post. Doe ermee wat je wil. 
Wat mij opvalt aan je verhalen is dat het in zekere zin allemaal onecht lijkt of is. Ik heb mezelf weleens afgevraagd of je wel echt bent. Dat komt denk ik door je manier van schrijven, alsof het niet over jezelf gaat, maar ook door dat wat je doet. Eigenlijk moet je jezelf, als persoon, helemaal aan de kant zetten om dit werk te kunnen doen. Je moet bepaalde kleding aan met allerlei restricties waardoor je in de stress raakt als het verkeerd dreigt te gaan, je moet altijd de leukste versie van jezelf zijn, je moet tot op het idiote af gastvrij zijn en anderen tot dienst zijn, je kunt eigenlijk niet ziek zijn en als je dat wel bent moet je al zowat vrezen voor je baan. Je vliegt naar Zuid-Afrika om eventjes bij een voetbalwedstrijd mooi te gaan zijn. Je woont ergens waar het niet je thuis is en moest daarvoor huis en haard verlaten. Je kunt nauwelijks contact leggen met mensen omdat je daar tijdelijk zit, op een plek die niet de jouwe is, en continu op reis bent. Dus alles bij elkaar, snap ik wel dat je je ontaard voelt want je kan nauwelijks gewoon jezelf zijn of bijvoorbeeld echt contact hebben met iemand. En die vliegmaatschappij doet vervolgens ook nog eens alsof het een soort enorm privilege is om voor hen te mogen werken. Maar: het is echt maar werk.
Ik heb zelf onlangs mijn baan opgezegd. Ik ga hier niet zeggen wat ik deed ivm herkenbaarheid, maar het was een baan met (voor anderen) aanzien en status. Mensen snapten en snappen nog steeds niet dat ik dat "zomaar" losliet. Maar ik vond dat ik teveel van mezelf moest inleveren om dat werk te kunnen doen. Ik zeg niet dat dit voor jou ook geldt, ik zeg ook niet dat je er mee moet stoppen. Maar weet wel: het kan. En ik voel me overigens veel beter sinds ik die baan niet meer heb.
Wat mij opvalt aan je verhalen is dat het in zekere zin allemaal onecht lijkt of is. Ik heb mezelf weleens afgevraagd of je wel echt bent. Dat komt denk ik door je manier van schrijven, alsof het niet over jezelf gaat, maar ook door dat wat je doet. Eigenlijk moet je jezelf, als persoon, helemaal aan de kant zetten om dit werk te kunnen doen. Je moet bepaalde kleding aan met allerlei restricties waardoor je in de stress raakt als het verkeerd dreigt te gaan, je moet altijd de leukste versie van jezelf zijn, je moet tot op het idiote af gastvrij zijn en anderen tot dienst zijn, je kunt eigenlijk niet ziek zijn en als je dat wel bent moet je al zowat vrezen voor je baan. Je vliegt naar Zuid-Afrika om eventjes bij een voetbalwedstrijd mooi te gaan zijn. Je woont ergens waar het niet je thuis is en moest daarvoor huis en haard verlaten. Je kunt nauwelijks contact leggen met mensen omdat je daar tijdelijk zit, op een plek die niet de jouwe is, en continu op reis bent. Dus alles bij elkaar, snap ik wel dat je je ontaard voelt want je kan nauwelijks gewoon jezelf zijn of bijvoorbeeld echt contact hebben met iemand. En die vliegmaatschappij doet vervolgens ook nog eens alsof het een soort enorm privilege is om voor hen te mogen werken. Maar: het is echt maar werk.
Ik heb zelf onlangs mijn baan opgezegd. Ik ga hier niet zeggen wat ik deed ivm herkenbaarheid, maar het was een baan met (voor anderen) aanzien en status. Mensen snapten en snappen nog steeds niet dat ik dat "zomaar" losliet. Maar ik vond dat ik teveel van mezelf moest inleveren om dat werk te kunnen doen. Ik zeg niet dat dit voor jou ook geldt, ik zeg ook niet dat je er mee moet stoppen. Maar weet wel: het kan. En ik voel me overigens veel beter sinds ik die baan niet meer heb.
dinsdag 18 februari 2020 om 18:09
Hoi,
Het is niet niks wat je meemaakt, denk ik.
Als meelezer zie je vooral het avontuur, de mooie kant aan vliegen. Al vertel je wel het eerlijke verhaal en ook de mindere dingen.
Ik denk ook wat het is wat Rosalind zegt: als je veel weg bent (en de collega's ook) is het moeilijk om echt met mensen in contact te komen. Ook als je dat allebei wilt, zit daar nog altijd een vrij ingewikkeld vliegschema tussen... Plus de verschillende slaaptijden. Dat is heel moeilijk.
En ja, Dubai is warm en heet meestal (toch?). Dan kan ik mij ook voorstellen dat je het Belgische weer en het bijbehorende leven mist. Misschien is dat gemis tijdelijk, misschien niet... Ik zou dat even afwachten. Als dat niet weggaat, kun je misschien weer een andere stap gaan zetten.
Ik ken 'de andere kant van vliegen' niet. Behalve van jouw verhalen. Maar als ik zo lees denk ik altijd: wat gaaf! En: wat zwaar! Met name dat je telkens weg bent. Als ik ergens naartoe ga, heb ik toch wel even tijd nodig om te kunnen wennen. En dan heb ik het over een simpele vakantie. 
Die tijd lijkt te ontbreken als je telkens onderweg bent voor je werk. Dat maakt het moeilijk, denk ik.
Maar dat is hoe het op mij overkomt, je hoeft daar natuurlijk niks met mijn gedachten te doen.
Sterkte met dat gevoel in ieder geval. Niet fijn. Maar wel goed dat je zo eerlijk bent tegen jezelf. Dat is volgens mij het beste wat je kunt doen.
Overigens denk ik dat ze 'bij de blauwen' in hun handen mogen knijpen als ze jou aannemen. En blauw staat je vast ook heel mooi.
Het is niet niks wat je meemaakt, denk ik.
Als meelezer zie je vooral het avontuur, de mooie kant aan vliegen. Al vertel je wel het eerlijke verhaal en ook de mindere dingen.Ik denk ook wat het is wat Rosalind zegt: als je veel weg bent (en de collega's ook) is het moeilijk om echt met mensen in contact te komen. Ook als je dat allebei wilt, zit daar nog altijd een vrij ingewikkeld vliegschema tussen... Plus de verschillende slaaptijden. Dat is heel moeilijk.
En ja, Dubai is warm en heet meestal (toch?). Dan kan ik mij ook voorstellen dat je het Belgische weer en het bijbehorende leven mist. Misschien is dat gemis tijdelijk, misschien niet... Ik zou dat even afwachten. Als dat niet weggaat, kun je misschien weer een andere stap gaan zetten.
Ik ken 'de andere kant van vliegen' niet. Behalve van jouw verhalen.
Maar als ik zo lees denk ik altijd: wat gaaf! En: wat zwaar! Met name dat je telkens weg bent. Als ik ergens naartoe ga, heb ik toch wel even tijd nodig om te kunnen wennen. En dan heb ik het over een simpele vakantie. Die tijd lijkt te ontbreken als je telkens onderweg bent voor je werk. Dat maakt het moeilijk, denk ik.Maar dat is hoe het op mij overkomt, je hoeft daar natuurlijk niks met mijn gedachten te doen.
Sterkte met dat gevoel in ieder geval. Niet fijn. Maar wel goed dat je zo eerlijk bent tegen jezelf. Dat is volgens mij het beste wat je kunt doen. Overigens denk ik dat ze 'bij de blauwen' in hun handen mogen knijpen als ze jou aannemen.
En blauw staat je vast ook heel mooi.
tja2 wijzigde dit bericht op 18-02-2020 18:15
0.55% gewijzigd
dinsdag 18 februari 2020 om 18:11
Edit: ik lees nu ook wat Meisje85 zegt, daar kan ik mij ook wel in vinden. Superstoer trouwens @Meisje85 om een baan op te zeggen, ondanks wat anderen zeggen. Ik heb ooit ook zoiets gedaan (niet zo stoer: met knikkende knietjes ) en dat bleek een hele goede beslissing.
@ TD: Het gaat er dus om wat goed voor jou voelt, van binnen dus.
) en dat bleek een hele goede beslissing.@ TD: Het gaat er dus om wat goed voor jou voelt, van binnen dus.
dinsdag 18 februari 2020 om 19:54
Bedenk ook dat je hier nu geen thuis aan het opbouwen bent. Ik denk dat je het meer moet zien als een handige uitvalsbasis. Het is een interessante ervaring, je ziet veel, maar je integreert niet in het land. Je maakt er geen deel van uit, het is inwisselbaar.
En natuurlijk verheerlijk je België nu, en zal je vast ook weer dingen missen als je weer thuis woont, maar dat hoort er ook wel een beetje bij.
En natuurlijk verheerlijk je België nu, en zal je vast ook weer dingen missen als je weer thuis woont, maar dat hoort er ook wel een beetje bij.
every journey starts with a single step
dinsdag 18 februari 2020 om 21:36
Het is toch ook geen levensdoel om in dat land en bij die werkgever te blijven voor het overgrote deel van de crew? Volgens mij heeft TD een doel van max 3 jaar voor ogen en dan terug naar Europa. Als je jong en fit bent een coole uitdaging om aan te gaan. Kun je gelijk ook een leuk spaarcentje opbouwen.firedraakje schreef: ↑18-02-2020 19:54Bedenk ook dat je hier nu geen thuis aan het opbouwen bent. Ik denk dat je het meer moet zien als een handige uitvalsbasis. Het is een interessante ervaring, je ziet veel, maar je integreert niet in het land. Je maakt er geen deel van uit, het is inwisselbaar.
En natuurlijk verheerlijk je België nu, en zal je vast ook weer dingen missen als je weer thuis woont, maar dat hoort er ook wel een beetje bij.
