Wanderlust

Wat een last zal er van je schouders gevallen zijn!



Lastig hè als je niet weet wat je het liefste wilt. Heb je een coach die je helpt dat uit te zoeken? Kan heel goed helpen. Allerlei verschillende testjes en gesprekken en denkmethodes (om er gewoon achter te komen waar jij écht sprankelende ogen van krijgt)... Er hoeft niet iets heel verrassends uit te komen maar kan wel dingen flink verhelderen voor jezelf. Wat je wel en niet belangrijk vindt, en wat je graag snel wilt en wat eventueel later ook nog prima kan.



Wat bij mij vaak wel hielp is bedenken wat je zou willen doen als geld geen issue was. Alleen maar reizen en dingen bekijken gaat vervelen, wat zou je op termijn voor 'nuttigs' doen met je tijd en je hersenen (eventueel al reizende) als het niet voor het geld hoeft?



En soms met 'kleinere' beslissingen (bv. welke vakantiebestemming eerst?) kan je een munt opgooien; terwijl hij nog in de lucht is weet je eigenlijk al op welke kant je hoopt dat hij valt. Maar dan moet je wel goed op dat gevoel in je buik letten terwijl hij nog in de lucht is.



Of doe net alsof een vriend(in) of je moeder mag bepalen wat je de komende drie jaar gaat doen. (Eventueel kan je net doen alsof jij ze al de keuze uit drie eigen leuke opties geeft.) Van welke 'opdracht' zou je balen als een andere persoon net díe voor jou kiest? Welke optie hoop je stiekem dat die ander bovenaan zet?



Veel succes!

Herkenbaar allemaal, ik ben alweer geruime tijd terug maar ik denk nog steeds heel vaak 'wat doe ik hier'. Ik doe allerlei dingen om die reis/vertrek kriebel te onderdrukken, veel korte vakanties en stedentripjes, zelfs yoga. Maar het helpt niet genoeg lijkt het en dat terwijl ik in Nederland niets te wensen over heb. Ik weet ook niet meer wat ik wil met mijn leven zo. Dit gevoel zorgt wel voor de nodige dilemma's, zo heb ik een langdurige relatie met iemand die die reiskriebel totaal niet heeft en die genoeg heeft aan 2 weken zomervakantie.

quote:pussywillow schreef op 29 september 2016 @ 10:09:

Herkenbaar allemaal, ik ben alweer geruime tijd terug maar ik denk nog steeds heel vaak 'wat doe ik hier'. Ik doe allerlei dingen om die reis/vertrek kriebel te onderdrukken, veel korte vakanties en stedentripjes, zelfs yoga. Maar het helpt niet genoeg lijkt het en dat terwijl ik in Nederland niets te wensen over heb. Ik weet ook niet meer wat ik wil met mijn leven zo. Dit gevoel zorgt wel voor de nodige dilemma's, zo heb ik een langdurige relatie met iemand die die reiskriebel totaal niet heeft en die genoeg heeft aan 2 weken zomervakantie.



Dit is bijna exact wat ik zou gaan typen. Op de relatie na.

Hier helpt er ook weinig tegen dat "wat doe ik hier" gevoel. Zo weinig, dat manlief en ik bezig zijn met bekijken of we over een jaar of 2-3 weer kunnen vertrekken. Fijn om in dit topic te lezen dat er mensen zijn met hetzelfde gevoel. In mijn omgeving begrijpen veel mensen niet waarom ik weer weg wil. Want ik "heb hier toch alles wat ik nodig heb?"

quote:liubi schreef op 01 september 2016 @ 23:33:

Mijn spannenste reis in de nabije toekomst is met kerst naar NL met een wat langere overstap in Dubai. Eindelijk na 3 jaar weer kerst in Europa!



En zoals je weet heb ik mijn spullen gepakt en zijn we naar het meest tegenovergestelde land van Nederland verhuisd en gaan we hierna hoogstwaarschijnlijk naar de andere kant van de Atlantische oceaan. Tenminste, dat is het doel.

Maar het gras is niet overal even groen he (bij ons is het nogal bruin trouwens )Wat leuk zeg! Waar gaan jullie naartoe hierna?

TO, ik heb ook enorme "last" van wanderlust. Echter, hoeft het voor mij niet altijd lang en ver (nu met kleine kinderen). Ik word onrustig als ik geen vakantie gepland heb en ga daarom ook 3 keer per jaar weg (citytrip, zonvakantie, actieve vakantie) verspreid over het jaar. Als de kinderen allebei minimaal 4 jaar oud zijn, wil ik graag met het gezin 2 maanden naar Australië.

Dit is zo herkenbaar! Wij reizen steeds meer en krijgen steeds meer behoefte om weg te gaan uit Nederland. Grootste droom is om rond te trekken en online geld te verdienen. Die drukte, ratrace en de verwachtingen van huisje boompje beestje gaan mij steeds meer tegenstaan.

Volgend jaar gaan we 2 maanden naar australie en/of nieuw zeeland om te kijken of we onze droom meer vorm kunnen geven.



Reizen geeft zoveel meer dan het werken en de veiligheid in Nederland..

quote:Bloometje schreef op 04 oktober 2016 @ 10:37:

Dit is zo herkenbaar! Wij reizen steeds meer en krijgen steeds meer behoefte om weg te gaan uit Nederland. Grootste droom is om rond te trekken en online geld te verdienen. Die drukte, ratrace en de verwachtingen van huisje boompje beestje gaan mij steeds meer tegenstaan.

Volgend jaar gaan we 2 maanden naar australie en/of nieuw zeeland om te kijken of we onze droom meer vorm kunnen geven.



Reizen geeft zoveel meer dan het werken en de veiligheid in Nederland..



Dat is ook mijn droom. En ik ben mijn droom aan het uit laten komen, hopelijk. Er zijn zoveel manieren om met je laptop geld te verdienen.

Het is alleen ook gewoon werken, en soms ook hard werken. En tijden met minder inkomsten.

Ik heb gelukkig spaargeld achter de hand en een jaarlijks terugkerende seizoen baan (in het buitenland).

Maar mijn ultieme droom is inderdaad ook om gewoon van land naar land te reizen (langere tijden in 1 land/op 1 plek) en ondertussen geld verdienen met online werk.

Ik heb een klant waarvoor ik vertaal werk doe, ik schrijf soms artikelen voor vakbladen, heb mijn eigen website (nog geen inkomsten, maar ben nog maar net begonnen) en dus mijn seizoensbaan.

Iemand ooit Engelse les gegeven? Of dat overwogen? ook een leuke manier om langere tijd ergens te wonen en geld te verdienen.

quote:vivagirl schreef op 04 oktober 2016 @ 14:55:

[...]

Iemand ooit Engelse les gegeven? Of dat overwogen? ook een leuke manier om langere tijd ergens te wonen en geld te verdienen.



Ja ik heb in ooit vijf weken Engelse les gegeven op een taalinstituut in Puno, Peru, onderdeel van de Universidad Nacional del Altiplano (zo'n mooie naam ).

Een blok van vier weken les aan gevorderde studenten, leeftijden vooral begin 20 maar ook wat pubers, en ook wat leraren van andere vakken die dus zelf 50+ waren. Daarna een week examens (zelf de examens schrijven en mondelinge examens afnemen).



Salaris kwam neer op ongeveer €2,50 per uur (was daar een dokterssalaris!), en officieel werkten we 20 uur per week, maar daarnaast veel extra uren voor voorbereiding, nakijken, tussentijdse overhorinkjes produceren. En ook maakten we leuk extra lesmateriaal zoals grappige Roald Dahl teksten verzamelen om te lezen en bespreken, 'Lieve Mona'-achterige teksten uit Engelse modebladen, songteksten van liedjes, woorden weggelaten die zij moesten horen en invullen... dan wilden ze altijd het liedje nog 2 of 3 keer horen en met zijn allen meezingen met die songtekst erbij, superleuk.

Dat deden we om ze te laten zien dat het niet alleen maar theorie is, maar dat ze er echt in de praktijk wat mee kunnen, nu al.



Die €2,50 was echt geen vetpot, maar doordat we wel gratis in de school mochten slapen en koken (ja het gaat daar allemaal een beetje anders dan hier!) scheelde het ons wel veel kosten.



Wij als Nederlanders hadden natuurlijk niet Engels als moedertaal, maar ze wilden ons dolgraag aannemen omdat we het wel veel beter spraken dan hun eigen leraren, die bijvoorbeeld nog de 'e' in 'worked' uitspraken. Wij hadden allebei een talenknobbel, minstens een jaar een Engeland en Australië gewoond en gereisd, en op onze opleidingen ook veel presentaties enzo moeten geven in het Engels.

Ik denk dat we echt wel wat hebben bijgedragen, bij een aantal leerlingen zag ik een sprong vooruit in hun lef om het te spreken en in hun uitspraak. Met hun schriftelijk examen bewezen de meesten dat ze de lesstof ook begrepen hadden.

Wat ook al enorm hielp was dat wij als enige leraren niet 3 kwartier te laat (van de 2 uur les) kwamen aankakken!! Dus het was ook veel makkelijker voor ons om het blok uit het boek door te nemen en dan nog veel tijd over te houden voor leuke dingen.



Veel andere scholen en instituten waar we hadden gesolliciteerd, vroegen wel om opleidingscertificaten en referenties. En wel terecht natuurlijk, als ze écht goede native speakers willen en/of mensen die echt voldoende didactische ervaring hebben.



Dus voor wie het overweegt om hiermee geld te willen verdienen, zou ik aanraden om eerst je TEFL-certificaat te halen, dan leer je lesgeven, en met zo'n papiertje maak je meer kans op werk.

Als je zelf al geen ster bent in talen of het spreken voor een groep, zou ik niet anderen (slecht) Engels gaan aanleren.



In Zuidoost Azië ben ik ook diverse reizigers tegengekomen die Engelse les gaven, wel allemaal native speakers en eentje had een lerarenopleiding.



Deze site geeft veel leuke en handige info voor mensen die Engelse les geven: http://www.jeremytaylor.eu/teacherresources/



Oja wat ik ook nog kan meegeven aan iemand die het overweegt: besef goed dat veel dingen echt heel anders gaan dan in Nederland. Een open vraag stellen aan een klas ("Wie weet het antwoord?") werkte voor geen meter. In Peru is het blijkbaar niet normaal om je kop boven het maaiveld uit te steken en ze vonden het in begin ook onwijs eng om hardop Engels te spreken. Daarom ben ik later ook veel rollenspelletjes en uitspraakoefeningen enzo gaan doen in de les, vooral veel oefenen en durven!



Ook was wel grappig dat ze echt nog veel respect voor de leraar hebben daar. Ook een 50-plusser (zelf leraar geschiedenis bijvoorbeeld) kwam dan gedwee vragen of hij een les mocht missen vanwege zijn zieke moeder. Tuurlijk, het is jouw geld en jouw cursus Engels! En dan stemde ik een beetje af hoe hij toch bij kon blijven. Een paar pubermeisjes kletsten veel in de les maar toen ik die uit elkaar zette, was het over. Niemand ging klieren of mij uittesten of vervelend doen.



Verder bleek dat de vader van een best wel slechte leerling de oorzaak te zijn dat zij al in mijn 'gevorderden'-groep zat. Hij was een belangrijke ambassadeur en daarom hadden leraren dat meisje altijd laten slagen voor het examen na elk blok. Bij mij haalde ze een 2 ofzo dus zakte ze... op hoge poten kwam die ambassadeur naar de directeur! Die besprak het weer met mij en was het met mij eens. Het meisje was gek genoeg heel blij! Ze kwam een taartje brengen en kwam uitleggen dat zij ook wel door had dat ze het niet kon bijbenen en was blij dat iemand eindelijk eerlijk was geweest want dan kon ze eindelijk eens beter Engels leren. Ze schaamde zich een beetje voor haar vaders gedrag leek het wel.



Dat soort onverwachte en grappige dingen kunnen allemaal gebeuren.



Nou ja, een heel verhaal, ik vind het ook gewoon leuk om daaraan terug te denken, en hopelijk heeft iemand er wat aan.

En ik kan ook nog wel een boom opzetten over hoe je na die maand je salaris moest ophalen door eerst op 2 plekken in de stad krabbeltjes en briefjes te halen, maar dat zal ik maar niet doen. Laat ik zeggen dat het hartstikke luxe is om je salaris 'vanzelf' op een rekening gestort te krijgen! Alhoewel ik hoop dat onze collega's van dat instituut dat tegenwoordig ook wel op die manier krijgen.

Ja ik herken het wel! Vandaar ook dat ik over anderhalve maand mijn vaste baan op ga zeggen om een jaar tot 1,5 jaar te reizen. Vandaag kreeg ik nog van een aantal collega's (die al kinderen hebben) te horen wanneer ik eens een leuke vent zou treffen en aan kinderen ga beginnen. Ik ben namelijk al 27.....pffff

Dank je Patsy. Daar heb ik zeker iets aan.

Ik woon al 20 jaar in Engels sprekende landen en werk voor Amerikaanse en Engelse bedrijven.

Maar een native speaker ben ik officieel niet, al spreek/schrijf ik beter dan sommige Engelsen (het public-school Engels is echt slecht in de UK).

Ik heb geen ervaring in het les geven, in welk vak dan ook, en dat houdt me wel een beetje tegen.

Maar het lijkt me een leuke ervaring en het is iets om onderweg geld bij te verdienen.

quote:Evianne27 schreef op 04 oktober 2016 @ 19:51:

Ja ik herken het wel! Vandaar ook dat ik over anderhalve maand mijn vaste baan op ga zeggen om een jaar tot 1,5 jaar te reizen. Vandaag kreeg ik nog van een aantal collega's (die al kinderen hebben) te horen wanneer ik eens een leuke vent zou treffen en aan kinderen ga beginnen. Ik ben namelijk al 27.....pffff



Dat zul je over 10 jaar nog steeds horen (ervarings deskundige hier).

Wat leuk dat je 1,5 jaar op reis gaat. Waar ga je heen? Ga je onderweg nog werken?

Ik zeg begin volgend jaar mijn baan op en wil zonder einddatum op reis en onderweg geld bij verdienen.

quote:vivagirl schreef op 04 oktober 2016 @ 19:53:

Dank je Patsy. Daar heb ik zeker iets aan.

Ik woon al 20 jaar in Engels sprekende landen en werk voor Amerikaanse en Engelse bedrijven.

Maar een native speaker ben ik officieel niet, al spreek/schrijf ik beter dan sommige Engelsen (het public-school Engels is echt slecht in de UK).

Ik heb geen ervaring in het les geven, in welk vak dan ook, en dat houdt me wel een beetje tegen.

Maar het lijkt me een leuke ervaring en het is iets om onderweg geld bij te verdienen.



Er schijnt wel een soort certificaat te bestaan dat je kunt halen als je echt heel goed bent in Engels, en dat bewijst dat je het niveau hebt van een native speaker voor wat betreft het lesgeven. Ik weet niet hoe het heet... een kennisje van mij heeft dat gehaald in Engeland. Schijnt wel pittig te zijn.



Maar ook met een TEFL heb je echt een streepje voor als je gaat zoeken naar werk.

Op die site waarheen ik verwees staan echt veel tips van een man die in allerlei landen les heeft gegeven. Ooit heb ik wel eens wat mailtjes met hem gewisseld, dus je kan hem ook altijd benaderen en vragen wat in jouw geval het best zou werken. Wie weet heeft hij zelfs contactpersonen voor je bij scholen die werken met buitenlandse leraren.



Succes!

Dankje.

Het is nog niet voor heel binnenkort, dus ik heb nog even tijd om in te lezen.

Ik heb mn tefl gehaald in Thailand en daarna even lesgegeven. Erg leuk om te doen! In Azië is het erg makkelijk om werk te vinden als leraar Engels. Wanneer je nog een ander vak hebt waar je les in kunt geven, nog beter. De verdiensten in Thailand liggen rond de 35000 baht per maand (900€), maar als je bijv in China, Japan of Korea les gaat geven kun je veel meer verdienen. In China is erg veel werk te vinden. Google er maar eens op. Sommige mensen daar werken iets van 20 uur pw op een school, beunen nog wat bij ernaast en verdienen rond de 2500€ pm. In China krijg je een appartement, zorgverzekering, vliegticket erbij en belachelijk veel vrije dagen. Ik heb er zelf net 2 maanden doorgebracht om Chinees te leren en bij datzelfde instituut kon ik zo aan de slag als leraar Engels. Niet gedaan overigens want dan kon ik geen Chinees meer leren. Daar verdienden ze trouwens minder maar wel weer gratis kost en inwoning.

Dank je Mayou! Leuk om te lezen.

Tijdens mijn reizen in Azie heb ik veel mensen ontmoet die les gaven, maar toen overwoog ik nog niet om het zelf te doen, dus nooit echt verder gevraagd.

Het lijkt me leuk om het in Japan of Korea te doen. Beide landen ben ik nog niet geweest en lijken me geweldig.

Toch mijn tefl maar gaan halen denk ik

Geloof dat het tegenwoordig Tesol heet (teachers of English to speakers of other languages)

Ga naar het buitenland en probeer het gewoon een tijdje uit. Altijd een goede ervaring. De eerste maanden / jaren is het geweldig. Daarna is het ook gewoon normaal. Je moet in het buitenland ook geld verdienen, en werk is ook gewoon werk. Het is heel anders om ergens op vakantie te zijn, tijd te hebben om dingen te bekijken, op het strand liggen etc als wanneer je ergens woont en de kost moet verdienen. Ook daar heb je te maken met bazen, werktijden, verplichtingen etc. Ik zeg niet dat het geen goed idee is, in tegendeel, maar bedenk goed dat het geen vakantie is.

....behalve wanneer je duikinstructeur wordt!

Even een negatief verhaal voor de balans Niet van mij persoonlijk, maar van een vriendin. Zij is nu 34 en heeft sinds haar 22e eigenlijk non-stop gereisd. Ook inderdaad her en der Engelse lesgegeven, een stage gelopen tegen stagevergoeding, op een boerderij gewerkt etc. Ze heeft het al die tijd heel leuk gehad!



Inmiddels is ze dus wat ouder en was ze weer even in Nederland. Ik heb met haar afgesproken en ze vertelde dat ze nu toch eigenlijk wel ergens wil settelen. Alleen: ze voelt zich nu eigenlijk nergens meer thuis. Niet in Nederland, maar ook niet in een specifiek ander land. Ze vindt het reizen leuk, maar er springt niet één land bovenuit waar ze graag zou willen gaan wonen.



Verder is ze erachter gekomen dat haar vriendschappen niet heel veel meer voorstellen (reizen van je 22e t/m je 34e is ook wel lang voor “lange-afstandsvriendschappen"). Ze heeft veel belangrijke momenten gemist (huwelijk, overlijden, kinderen etc) waardoor de vriendschappen nu wat oppervlakkig aanvoelen (wellicht herstelt dat nog, dat kan). Ook zou ze graag een relatie willen en aan kinderen willen beginnen, maar ze is wel aan de late kant met 34 jaar – vooral omdat ze nog nooit een serieuze relatie heeft gehad. Bovendien heeft ze een WO-diploma, maar heeft ze nooit op dat niveau gewerkt, wat ze nu heel zonde vindt. Ze heeft (uiteraard) ook geen pensioen opgebouwd en spaargeld heeft ze ook niet echt. Ze heeft heel veel vriendschappen opgedaan, haar hele Facebook staat vol met mensen die ze onderweg heeft ontmoet. Maar bijna geen enkele vriendschap is erg diepgaand en bovendien wonen ze dus allemaal verspreid over heel de wereld.



Ik snap dat dit een extreem voorbeeld is, want ze heeft ook echt een lange periode gereisd. Maar ik denk wel dat dit problemen zijn waar je al vrij snel tegenaan kunt lopen. En vanaf mijn kant (als een vriendin van haar) merk ik dat het me stoort dat zij altijd, al die jaren, heel vol was van haar eigen verhalen en belevenissen, maar op de een of andere manier verwachtte dat hier (bij het thuisfront) de tijd stil bleef staan.



Ik weet dat het natuurlijk ook een kwestie is van hoe je er zelf mee omgaat, maar ik ken best veel mensen die erg veel reizen en ik zie toch wel vaak dat ze tegen (een deel van) deze dingen aanlopen.



Moraal van het verhaal: reizen is leuk en je moet het ook zeker doen als je dat heel graag wil. Bedenk echter ook dat je veel dingen opgeeft die misschien niet zo makkelijk “vervangbaar” zijn (vriendschappen, relaties, kinderen, een plek waar je je thuis voelt en een carrière). En zelfs als jij bepaalde dingen niet als een probleem ziet (en vriendschappen onderhouden via Skype bijvoorbeeld een prima alternatief vindt), bedenk dan ook dat je omgeving dat misschien toch anders ziet.



Sorry voor de negatieve toon van deze post, maar ik kan zo echt een aantal concrete voorbeelden noemen van mensen in mijn omgeving waarbij dit exact zo is verlopen.

quote:aurelie26 schreef op 05 oktober 2016 @ 15:48:

Even een negatief verhaal voor de balans Niet van mij persoonlijk, maar van een vriendin. Zij is nu 34 en heeft sinds haar 22e eigenlijk non-stop gereisd. Ook inderdaad her en der Engelse lesgegeven, een stage gelopen tegen stagevergoeding, op een boerderij gewerkt etc. Ze heeft het al die tijd heel leuk gehad!



Inmiddels is ze dus wat ouder en was ze weer even in Nederland. Ik heb met haar afgesproken en ze vertelde dat ze nu toch eigenlijk wel ergens wil settelen. Alleen: ze voelt zich nu eigenlijk nergens meer thuis. Niet in Nederland, maar ook niet in een specifiek ander land. Ze vindt het reizen leuk, maar er springt niet één land bovenuit waar ze graag zou willen gaan wonen.



Verder is ze erachter gekomen dat haar vriendschappen niet heel veel meer voorstellen (reizen van je 22e t/m je 34e is ook wel lang voor “lange-afstandsvriendschappen"). Ze heeft veel belangrijke momenten gemist (huwelijk, overlijden, kinderen etc) waardoor de vriendschappen nu wat oppervlakkig aanvoelen (wellicht herstelt dat nog, dat kan). Ook zou ze graag een relatie willen en aan kinderen willen beginnen, maar ze is wel aan de late kant met 34 jaar – vooral omdat ze nog nooit een serieuze relatie heeft gehad. Bovendien heeft ze een WO-diploma, maar heeft ze nooit op dat niveau gewerkt, wat ze nu heel zonde vindt. Ze heeft (uiteraard) ook geen pensioen opgebouwd en spaargeld heeft ze ook niet echt. Ze heeft heel veel vriendschappen opgedaan, haar hele Facebook staat vol met mensen die ze onderweg heeft ontmoet. Maar bijna geen enkele vriendschap is erg diepgaand en bovendien wonen ze dus allemaal verspreid over heel de wereld.



Ik snap dat dit een extreem voorbeeld is, want ze heeft ook echt een lange periode gereisd. Maar ik denk wel dat dit problemen zijn waar je al vrij snel tegenaan kunt lopen. En vanaf mijn kant (als een vriendin van haar) merk ik dat het me stoort dat zij altijd, al die jaren, heel vol was van haar eigen verhalen en belevenissen, maar op de een of andere manier verwachtte dat hier (bij het thuisfront) de tijd stil bleef staan.



Ik weet dat het natuurlijk ook een kwestie is van hoe je er zelf mee omgaat, maar ik ken best veel mensen die erg veel reizen en ik zie toch wel vaak dat ze tegen (een deel van) deze dingen aanlopen.



Moraal van het verhaal: reizen is leuk en je moet het ook zeker doen als je dat heel graag wil. Bedenk echter ook dat je veel dingen opgeeft die misschien niet zo makkelijk “vervangbaar” zijn (vriendschappen, relaties, kinderen, een plek waar je je thuis voelt en een carrière). En zelfs als jij bepaalde dingen niet als een probleem ziet (en vriendschappen onderhouden via Skype bijvoorbeeld een prima alternatief vindt), bedenk dan ook dat je omgeving dat misschien toch anders ziet.



Sorry voor de negatieve toon van deze post, maar ik kan zo echt een aantal concrete voorbeelden noemen van mensen in mijn omgeving waarbij dit exact zo is verlopen.Ik heb dit ook gezien, mensen die volledig voor het reizen zijn gegaan en dan op wat oudere leeftijd er achter komen dat die keuze voor vrijheid later vreemd genoeg tot onvrijheid kan leiden (op carrieregebied, relatiegebied enz.)

Aurelie, helemaal met je eens. En dat is ook precies waarom ik niet continu hoef te reizen. Een keer een jaar in twee landen wonen en studeren/werken was heel gaaf. Later een keer een jaar de wereld rond reizen was ook een supergave ervaring. Later nog eens 9 weken weg ook heel fijn.

Verder heb ik genoeg aan telkens vakanties van 3 tot 5 weken.



Zo hou ik wel mijn basis in Nederland, en ik ben ook al die jaren blij geweest dat ik me hier zo thuis voel. Mensen vroegen me vaak of ik niet in een ander land wilde wonen, maar nee ik ben nooit andere een plek tegengekomen waar ik permanent zou willen wonen. Eigenlijk door het vele reizen ben ik veel 'vanzelfsprekende' aspecten van Nederland pas voor het eerst gaan zien en waarderen. Bijvoorbeeld dat fietsen hier zo normaal is! Dat mis ik heel vaak op vakantie.



Ik heb ook leuke vrienden gemaakt onderweg, sommige zie ik nog wel eens, of je kletst wat via Facebook, mail, whatsapp. Maar inderdaad wonen die over de hele wereld en dat is natuurlijk heel anders dan vrienden thuis met wie je lief en leed kunt delen en avondenlang in kroegen kunt hangen.



Ik herken het zelfs aan een vriendin die was geëmigreerd maar niet zo goed was in contact houden. Tijdens mijn studie was ze mijn beste vriendin, maar na haar emigratie en zonder antwoord op mijn mails was het lastig die vriendschap warm te houden en ondertussen maakte ik zelf allerlei nieuwe vrienden, maar zij amper. Dus het was heel raar (maar toch een eer) toen zij mij een paar jaar later als getuige voor haar huwelijk vroeg. Alsof voor haar de tijd had stilgestaan.



Na bovengenoemde reizen heb ik wel eens serieus overwogen om een keer 9 maanden ofzo in Berlijn te gaan wonen gewoon omdat het zo'n toffe stad is. Maar al vrij snel kwam ik er op uit dat ik mijn vrienden, sport, en zelfs mijn werk teveel zou missen. Zit je daar een beetje in je eentje in een toffe stad maar waar je niemand kent... en ja natuurlijk leer je wel mensen kennen maar als je weer terug verhuist, zie je díe vervolgens weer amper meer. Bovendien hebben veel mensen boven de 25 wel al hun vaste vriendengroepen en is het toch lastiger om nog échte vrienden te maken dan wanneer je jong bent. Niet iedereen heeft zin om te investeren in iemand die toch binnenkort weer vertrekt.

En inderdaad zoals Rianneplaya zegt, hoe leuk is die stad nog als je gewoon vroeg op moet om te werken, de afwas en de boodschappen moet doen etc?

(Gelukkig ga ik wel binnenkort 10 dagen naar Berlijn, alleen maar leuke dingen doen jeeeeej!)



En inderdaad, weliswaar met wat moeite maar ik heb toch uiteindelijk een heel leuke baan op mijn niveau bemachtigd en dat was nooit gelukt als ik eerst decennia als duikinstructeur, hostel-receptioniste, fietstour-gids (mijn plan voor Berlijn destijds) of lerares Engels had gewerkt.



Aan de andere kant, spijt krijg je vooral van dingen die je NIET gedaan en geprobeerd hebt. Als die vrouw niet van haar 22e tot haar 34e had gereisd zat ze nu misschien wel zwaar gefrustreerd thuis met 3 kinderen en ook geen toffe baan, elke dag zich voor de kop te slaan dat ze niet was gaan reizen toen ze de kans had.

quote:rianneplaya schreef op 05 oktober 2016 @ 15:04:

Ga naar het buitenland en probeer het gewoon een tijdje uit. Altijd een goede ervaring. De eerste maanden / jaren is het geweldig. Daarna is het ook gewoon normaal. Je moet in het buitenland ook geld verdienen, en werk is ook gewoon werk. Het is heel anders om ergens op vakantie te zijn, tijd te hebben om dingen te bekijken, op het strand liggen etc als wanneer je ergens woont en de kost moet verdienen. Ook daar heb je te maken met bazen, werktijden, verplichtingen etc. Ik zeg niet dat het geen goed idee is, in tegendeel, maar bedenk goed dat het geen vakantie is.



Heb je het tegen mij?

Of in het algemeen?



Voor mij is deze info niet nodig hoor

Ik woon al 20 jaar niet meer in Nederland. Heb over de hele wereld gereisd, gewerkt en gewoond.

Woon nu sinds langere tijd (voor mij lang) op een vaste plek in het buitenland en het kriebelt weer. Kriebel is eens het juiste woord. Gigantische jeuk aanval, haha.

quote:aurelie26 schreef op 05 oktober 2016 @ 15:48:

Even een negatief verhaal voor de balans Niet van mij persoonlijk, maar van een vriendin. Zij is nu 34 en heeft sinds haar 22e eigenlijk non-stop gereisd. Ook inderdaad her en der Engelse lesgegeven, een stage gelopen tegen stagevergoeding, op een boerderij gewerkt etc. Ze heeft het al die tijd heel leuk gehad!



Inmiddels is ze dus wat ouder en was ze weer even in Nederland. Ik heb met haar afgesproken en ze vertelde dat ze nu toch eigenlijk wel ergens wil settelen. Alleen: ze voelt zich nu eigenlijk nergens meer thuis. Niet in Nederland, maar ook niet in een specifiek ander land. Ze vindt het reizen leuk, maar er springt niet één land bovenuit waar ze graag zou willen gaan wonen.



Verder is ze erachter gekomen dat haar vriendschappen niet heel veel meer voorstellen (reizen van je 22e t/m je 34e is ook wel lang voor “lange-afstandsvriendschappen"). Ze heeft veel belangrijke momenten gemist (huwelijk, overlijden, kinderen etc) waardoor de vriendschappen nu wat oppervlakkig aanvoelen (wellicht herstelt dat nog, dat kan). Ook zou ze graag een relatie willen en aan kinderen willen beginnen, maar ze is wel aan de late kant met 34 jaar – vooral omdat ze nog nooit een serieuze relatie heeft gehad. Bovendien heeft ze een WO-diploma, maar heeft ze nooit op dat niveau gewerkt, wat ze nu heel zonde vindt. Ze heeft (uiteraard) ook geen pensioen opgebouwd en spaargeld heeft ze ook niet echt. Ze heeft heel veel vriendschappen opgedaan, haar hele Facebook staat vol met mensen die ze onderweg heeft ontmoet. Maar bijna geen enkele vriendschap is erg diepgaand en bovendien wonen ze dus allemaal verspreid over heel de wereld.



Ik snap dat dit een extreem voorbeeld is, want ze heeft ook echt een lange periode gereisd. Maar ik denk wel dat dit problemen zijn waar je al vrij snel tegenaan kunt lopen. En vanaf mijn kant (als een vriendin van haar) merk ik dat het me stoort dat zij altijd, al die jaren, heel vol was van haar eigen verhalen en belevenissen, maar op de een of andere manier verwachtte dat hier (bij het thuisfront) de tijd stil bleef staan.



Ik weet dat het natuurlijk ook een kwestie is van hoe je er zelf mee omgaat, maar ik ken best veel mensen die erg veel reizen en ik zie toch wel vaak dat ze tegen (een deel van) deze dingen aanlopen.



Moraal van het verhaal: reizen is leuk en je moet het ook zeker doen als je dat heel graag wil. Bedenk echter ook dat je veel dingen opgeeft die misschien niet zo makkelijk “vervangbaar” zijn (vriendschappen, relaties, kinderen, een plek waar je je thuis voelt en een carrière). En zelfs als jij bepaalde dingen niet als een probleem ziet (en vriendschappen onderhouden via Skype bijvoorbeeld een prima alternatief vindt), bedenk dan ook dat je omgeving dat misschien toch anders ziet.



Sorry voor de negatieve toon van deze post, maar ik kan zo echt een aantal concrete voorbeelden noemen van mensen in mijn omgeving waarbij dit exact zo is verlopen.



Een negatieve noot mag ook geplaatst worden natuurlijk.

En er zullen zeker mensen zijn die het zo ervaren. En tot op zekere hoogte snap ik het ook nog. Ik ben ook altijd onrustig. Nooit tevreden. Ben nooit ergens echt op mijn plek en tegelijkertijd voel ik me overal thuis.

Ik heb absoluut nog hechtige vriendschappen in Nederland, maar ook in de rest van de wereld, vooral plekken waar ik net even langer heb gewoond. En hoeveel echte/hechte vrienden kan een mens hebben? Die zijn meestal ook op 1 hand te tellen. Ik heb veel kenissen over de hele wereld en die zijn me ook dierbaar en spreek ik mee af als ik daar of zij hier in de buurt zijn.



Wat betreft carriere, ja, ze loopt nu 10 jaar achter, maar ze kan wel andere dingen laten zien. Doorzettings vermogen, risico durven nemen, lef tonen, levenservaring, zelf kennis. Dat is ook heel veel waard. En heeft mij met werk krijgen absoluut geholpen.



En ja, ik heb ook zeker dingen gemist, al was ik er bij de echte belangrijke momenten wel. Maar ik zie mijn neefjes en nichtjes niet dagelijks, ik zie ze niet echt opgroeien. Toch heb ik een geweldige band met ze, beter dan zij met andere ooms en tantes hebben. We appen veel en Skype. En doen extra leuke dingen als ik op bezoek ben. En ze willen een keer met mij mee op reis. Dat lijkt me echt geweldig.



Wat betreft relatie en kinderen. Ik heb geen behoefte aan een relatie, en kinderen wil ik absoluut niet. Dus dat is alweer een probleem minder



Zoals gezegd, een negatieve noot mag zeker, ik ervaar het niet zo, en ken het eigenlijk ook niet van anderen.

Wel dat je soms even reis-moe bent. Maar dat duurt even en dan ......... dan ga ik weer.

quote:vivagirl schreef op 05 oktober 2016 @ 17:40:

[...]





Heb je het tegen mij?

Of in het algemeen?



Voor mij is deze info niet nodig hoor

Ik woon al 20 jaar niet meer in Nederland. Heb over de hele wereld gereisd, gewerkt en gewoond.

Woon nu sinds langere tijd (voor mij lang) op een vaste plek in het buitenland en het kriebelt weer. Kriebel is eens het juiste woord. Gigantische jeuk aanval, haha.Dit was in het algemeen Vivagirl. Lees veel verhalen dat het zo geweldig is, maar je moet ook gewoon afwassen aan de andere kant van de wereld . Ik snap je volledig met de gigantische jeuk! Ik woon zelf ook meer dan 10 jaar in het buitenland, op verschillende plekken en laatste jaren een vaste stek. Maar de jeuk was zo erg, dat ik over 2 maanden weer ga verhuizen naar een nieuw land.

Het is toch een gedoe internationaal verhuizen. Wij moeten er komend jaar ook aan geloven maar ik heber helemaal geen zin in. Vooral niet in de papieren rompslomp.