Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
maandag 9 juli 2007 om 00:11
Lieve Romilda,
Ik lees je topic regelmatig even een stukje mee. Wat doe je het goed meid, ondanks alle pijn en verdriet.
Steeds vaker zie ik je schrijven; ik heb dit en dit gedaan, de eerste keer zonder Ray. Vorig jaar was Ray er nog bij. Vorig jaar gebeurde er nu dit.....
Het eerste jaar nadat je je lief verliest, is een lange, lange aaneenschakeling van 'eerste keren zonder'. Als de wereld weer doordraait na de eerste verdovende pijn, sta je zelf iedere keer stil bij al die momenten. Mensen om je heen, die wel van Ray hielden maar minder dichtbij hem stonden, gaan makkelijker weer mee in de routine van alledag. Terwijl die routine van verjaardagen, feestdagen, de jaargetijden, voor jou ineens niet meer vanzelfsprekend is. Iedere verandering en iedere gebeurtenis is opnieuw een confrontatie met je pijn, met dat het anders is, met je gemis. Van veel mensen hoor ik, ook al blijft het gemis, dat dat stukje het tweede jaar in ieder geval beter is. Dan heb je al die dingen al 1 keer zonder gedaan, al 1 keer meegemaakt.
Wat fijn dat je toch een goede week hebt gehad met Mark. Ik hoop dat jullie dat contact goed en stevig kunnen houden. In Mark zit een stuk Ray wat leeft.
Meid nogmaals, je doet het prima. Neem je tijd. Hoe meer je er nu bewust doorheen gaat, hoe beter je dat een plek kan geven straks. Nu zijn dat misschien nog lege woorden, maar op een dag ga je er heel veel aan hebben dat je nu zo eerlijk met je pijn omgaat.
Ik lees je topic regelmatig even een stukje mee. Wat doe je het goed meid, ondanks alle pijn en verdriet.
Steeds vaker zie ik je schrijven; ik heb dit en dit gedaan, de eerste keer zonder Ray. Vorig jaar was Ray er nog bij. Vorig jaar gebeurde er nu dit.....
Het eerste jaar nadat je je lief verliest, is een lange, lange aaneenschakeling van 'eerste keren zonder'. Als de wereld weer doordraait na de eerste verdovende pijn, sta je zelf iedere keer stil bij al die momenten. Mensen om je heen, die wel van Ray hielden maar minder dichtbij hem stonden, gaan makkelijker weer mee in de routine van alledag. Terwijl die routine van verjaardagen, feestdagen, de jaargetijden, voor jou ineens niet meer vanzelfsprekend is. Iedere verandering en iedere gebeurtenis is opnieuw een confrontatie met je pijn, met dat het anders is, met je gemis. Van veel mensen hoor ik, ook al blijft het gemis, dat dat stukje het tweede jaar in ieder geval beter is. Dan heb je al die dingen al 1 keer zonder gedaan, al 1 keer meegemaakt.
Wat fijn dat je toch een goede week hebt gehad met Mark. Ik hoop dat jullie dat contact goed en stevig kunnen houden. In Mark zit een stuk Ray wat leeft.
Meid nogmaals, je doet het prima. Neem je tijd. Hoe meer je er nu bewust doorheen gaat, hoe beter je dat een plek kan geven straks. Nu zijn dat misschien nog lege woorden, maar op een dag ga je er heel veel aan hebben dat je nu zo eerlijk met je pijn omgaat.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 9 juli 2007 om 08:38
Lieve Rommel,hoop dat het met je kaak inmiddels weer wat beter gaat,vind het ook nog al wat zeg,dat jij in je omgeving zo geconfronteerd wordt met zoveel ziekte's,zo blijft het wel erg dichtbij steeds maar weer,en kom je haast ook niet aan verwerken toe,het zal je steeds weer terug gooien in de tijd.
Heb het je laatst ook al gezegd,soms weet ik gewoon niet maar wat ik tegen je kan zeggen,om je te helpen,maar weet dat je nooit teveel bent.
Nog maar eens een dikke knuffel vanaf deze kant meid *;
Heb het je laatst ook al gezegd,soms weet ik gewoon niet maar wat ik tegen je kan zeggen,om je te helpen,maar weet dat je nooit teveel bent.
Nog maar eens een dikke knuffel vanaf deze kant meid *;
maandag 9 juli 2007 om 10:22
Ik hoop dat je nog een beetje hebt kunnen slapen! Als je in bed ligt kunnen bepaalde gedachten je soms echt aanvliegen. Maar hier is altijd een luisterend (lezend?) oor. Misschien niet altijd helemaal op hetzelfde moment, maar volgens mij scheelt het niet veel. Ik kijk als ik op het forum ben, regelmatig even hier om te zien of je nog iets geschreven hebt, en volgens mij doen meer mensen dat. Dus lucht je hart als je dat nodig hebt!
maandag 9 juli 2007 om 15:48
Dank weer, voor jullie reacties. Poezewoes ik heb je reactie gisteren nog gelezen, heb er speciaal op gewacht maar inmiddels begon de pijnstiller te werken dus ben ik na het lezen maar snel mijn bed ingekropen. Heb redelijk geslapen, had ik niet verwacht. Wel veel last van mijn kaak vandaag. Heb heel raar gedroomd over tanden die uit mijn mond vielen terwijl ik met mijn zus in de Makro liep (waar ik nooit kom), dat de tandarts vervolgens vond dat ik die tanden met kauwgom moest vastzetten. En dat Ray me 's-avonds zijn frames (met kiezen) aanbood, want die had ie nu toch niet meer nodig. Echt een belachelijke droom. Werd weer eens erg moe wakker. Maar ben gewoon nog ff teruggegaan daarstraks. Morgen weer proberen te werken. Hopelijk heb ik dan wat minder pijn aan mijn kaak. Hij is wel dik geworden maar niet blauw gelukkig. Morgenmiddag moet ik naar de bedrijfsarts. Dus ik ben benieuwd wat hij ervan vind dat ik nog niet wil opbouwen nu. Ik laat het jullie wel weten.
maandag 9 juli 2007 om 16:03
Lieve lieve Romilda,
Ik lees af en toe even mee met je topic, maar ik heb nog niet gereageerd. Ik heb net je bericht van gisteravond gelezen en ik zit hier hard met je mee te huilen. Ik weet verder niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen, maar ik denk wel af en toe aan je.
Eind vorig jaar is mijn vader overleden en mijn moeder moet nu ook alleen verder. Zij heeft ook zo'n moeite met alles de eerste keer doen zonder hem.
Ik ben vaak ook s'avonds op deze site (omdat ik slecht slaap) en zal voortaan even kijken of je nog wat geschreven hebt en af en toe even reageren.
*;
Ik lees af en toe even mee met je topic, maar ik heb nog niet gereageerd. Ik heb net je bericht van gisteravond gelezen en ik zit hier hard met je mee te huilen. Ik weet verder niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen, maar ik denk wel af en toe aan je.
Eind vorig jaar is mijn vader overleden en mijn moeder moet nu ook alleen verder. Zij heeft ook zo'n moeite met alles de eerste keer doen zonder hem.
Ik ben vaak ook s'avonds op deze site (omdat ik slecht slaap) en zal voortaan even kijken of je nog wat geschreven hebt en af en toe even reageren.
*;
maandag 9 juli 2007 om 16:41
Dag Romilda,
Dromen over uitvallende tanden en kiezen geven aan dat er een verandering in je leven zich aandiend. Misschien is het wel wat leuks
Ik lees ook al een hele tijd met je mee en je weet me telkens te ontroeren met je gedachten en schrijfsels. Je bent echt een voorbeeld voor velen! Je doet het allemaal zo goed. Ga zo door Romilda, jij komt er wel.
Groetjes Pruttel
Dromen over uitvallende tanden en kiezen geven aan dat er een verandering in je leven zich aandiend. Misschien is het wel wat leuks
Ik lees ook al een hele tijd met je mee en je weet me telkens te ontroeren met je gedachten en schrijfsels. Je bent echt een voorbeeld voor velen! Je doet het allemaal zo goed. Ga zo door Romilda, jij komt er wel.
Groetjes Pruttel
maandag 9 juli 2007 om 21:20
Daar ben ik alweer....
Ik zie er morgen best wel tegen op om met de bedrijfsarts te praten. Wat als hij nou van mening is dat ik wel weer fulltime kan werken. Ik ben daar echt niet klaar voor. Alles kost me zoveel energie. Ik voel me deze week zo verdrietig, ik voel zo'n grote leegte dat ik eigenlijk even niets wil doen maar gewoon wil nadenken, de tijd hebben om over Ray en mij na te denken. Te denken over alles wat een jaar geleden begonnen is. Over alle moeilijke dingen die we te horen hebben gekregen, alle strijd die we hebben moeten leveren. De zorg voor mijn allerliefste, maar ook het verwerken van hoe mijn liefste van de ene op de andere dag zwaar invalide was en zoveel zorg nodig had. Dat die zorg normaalgesproken bij een dwarlaesie in een revalidatiecentrum thuishoort en die ik nu thuis heb moeten doen. Met (beperkte) hulp van de thuiszorg, maar toch. Dat ik mijn lief zoveel pijn heb zien lijden, dat ik hem stukje bij beetje moest afgeven aan die kloteziekte. Dat telkens onze opties kleiner werden, maar dat onze liefde steeds groter werd... Kortom tijd voor mezelf en voor mijn gedachten. En natuurlijk wil ik houvast, een ritme, wat ik kan bereiken door te werken, maar meer als 3 dagen gaat echt nog niet. Ik ben dan steeds zo moe, zo uitgeput dat ik gewoon nergens toe kom. En nu kan ik het aan jullie volgens mij best wel duidelijk uitleggen, maar kan ik dat morgen ook?
Ik zie er morgen best wel tegen op om met de bedrijfsarts te praten. Wat als hij nou van mening is dat ik wel weer fulltime kan werken. Ik ben daar echt niet klaar voor. Alles kost me zoveel energie. Ik voel me deze week zo verdrietig, ik voel zo'n grote leegte dat ik eigenlijk even niets wil doen maar gewoon wil nadenken, de tijd hebben om over Ray en mij na te denken. Te denken over alles wat een jaar geleden begonnen is. Over alle moeilijke dingen die we te horen hebben gekregen, alle strijd die we hebben moeten leveren. De zorg voor mijn allerliefste, maar ook het verwerken van hoe mijn liefste van de ene op de andere dag zwaar invalide was en zoveel zorg nodig had. Dat die zorg normaalgesproken bij een dwarlaesie in een revalidatiecentrum thuishoort en die ik nu thuis heb moeten doen. Met (beperkte) hulp van de thuiszorg, maar toch. Dat ik mijn lief zoveel pijn heb zien lijden, dat ik hem stukje bij beetje moest afgeven aan die kloteziekte. Dat telkens onze opties kleiner werden, maar dat onze liefde steeds groter werd... Kortom tijd voor mezelf en voor mijn gedachten. En natuurlijk wil ik houvast, een ritme, wat ik kan bereiken door te werken, maar meer als 3 dagen gaat echt nog niet. Ik ben dan steeds zo moe, zo uitgeput dat ik gewoon nergens toe kom. En nu kan ik het aan jullie volgens mij best wel duidelijk uitleggen, maar kan ik dat morgen ook?
maandag 9 juli 2007 om 22:21
Goed idee! Ik heb inderdaad wat stukjes van de afgelopen weken gekopiëerd. Die omschrijven wel een beetje hoe ik me voel en wat er in me omgaat. Kan ik inderdaad wel als reminder gebruiken. Nog even doorlezen voor het gesprek.
Weet je wat ik zo moeilijk vind, dat hier bijna iedereen wel begrijpt dat het moeilijk is en dat ik ruimte voor mezelf moet creëren en dat een rouwperiode nou eenmaal niet te sturen valt terwijl aan de andere kant er aan je getrokken wordt want het werk op zich gaat toch goed en we hebben mensen te kort etc etc. Maar misschien is het net als bij mijn baas, maak ik me nu zorgen en valt het morgen toch mee en begrijpt hij het ook gewoon. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik eigenlijk moet gaan slapen, maar dat ik teveel in gedachten ben....
Weet je wat ik zo moeilijk vind, dat hier bijna iedereen wel begrijpt dat het moeilijk is en dat ik ruimte voor mezelf moet creëren en dat een rouwperiode nou eenmaal niet te sturen valt terwijl aan de andere kant er aan je getrokken wordt want het werk op zich gaat toch goed en we hebben mensen te kort etc etc. Maar misschien is het net als bij mijn baas, maak ik me nu zorgen en valt het morgen toch mee en begrijpt hij het ook gewoon. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik eigenlijk moet gaan slapen, maar dat ik teveel in gedachten ben....
maandag 9 juli 2007 om 22:22
maandag 9 juli 2007 om 22:53
dinsdag 10 juli 2007 om 00:40
*; en succes/sterkte voor het gesprek met de bedrijfsarts! Hier op het forum zullen we toch echt niet de enigen zijn die je begrijpen en bewondering hebben voor je moed en doorzettingsvermogen.
Ik ga er vanuit dat je de tijd krijgt die je nodig hebt! Neem die/je tijd.
Sterkte en ik hoop dat als de zon opkomt, je toch een beetje hebt kunnen slapen en je je gesterkt voelt om het gesprek met de BA aan te gaan.
Eén stap tegelijk, sterke, dappere Romilda!
Ik ga er vanuit dat je de tijd krijgt die je nodig hebt! Neem die/je tijd.
Sterkte en ik hoop dat als de zon opkomt, je toch een beetje hebt kunnen slapen en je je gesterkt voelt om het gesprek met de BA aan te gaan.
Eén stap tegelijk, sterke, dappere Romilda!
dinsdag 10 juli 2007 om 12:05
Lieve Romilda, heel veel succes vandaag bij de bedrijfsarts!
Je verhaal, je gevoelens.. het komt zó recht uit het hart. Wat mij te binnen schiet: een bedrijfsarts die ik laatst sprak op een feestje, vertelde dat zij binnen 5 minuten echt iemands verhaal op waarde weet te schatten. Ook ik ga er dus vanuit dat jij echt de ruimte krijgt die je zo hard nodig hebt!
Toevallig heb ik vorig jaar 5 maanden in een bedrijf op freelance basis gewerkt, deze werknemer was depressief. Ook hij kreeg de ruimte én coaching van het bedrijf... Ik kan me niet voorstellen dat dat in jouw geval anders zou zijn.
Dikke knuffel, en een dikke pluim want ik heb onmetelijk veel bewondering voor jou! *;
Je verhaal, je gevoelens.. het komt zó recht uit het hart. Wat mij te binnen schiet: een bedrijfsarts die ik laatst sprak op een feestje, vertelde dat zij binnen 5 minuten echt iemands verhaal op waarde weet te schatten. Ook ik ga er dus vanuit dat jij echt de ruimte krijgt die je zo hard nodig hebt!
Toevallig heb ik vorig jaar 5 maanden in een bedrijf op freelance basis gewerkt, deze werknemer was depressief. Ook hij kreeg de ruimte én coaching van het bedrijf... Ik kan me niet voorstellen dat dat in jouw geval anders zou zijn.
Dikke knuffel, en een dikke pluim want ik heb onmetelijk veel bewondering voor jou! *;
Computer says nooooo
dinsdag 10 juli 2007 om 17:27
Hallo allemaal,
Het was vandaag een erg moeizame dag. Veel kiespijn als eerste, verder een minder fijne sfeer op het werk en het gesprek met de bedrijfsarts. Om te beginnen bij het laatste, dat gesprek verliep wel redelijk hoor. Hij vond dat er inderdaad even geen progressie in het herstel is. Maar ondanks dat wilde hij me toch voor 3x8 uur beter melden (was 3x6 beter en 3x2 arbeidstherapeutisch). Over 4 weken moet ik weer terug. In de tussentijd moet ik meer aan lichaamsbeweging doen want dat zou ook goed voor me zijn. Dat zou de stress mogelijk wat wegnemen en toch energie geven. Maar wel rustig aan, beginnen met 10 minuutjes per dag of zo. Ik moest ook proberen wat meer te genieten van dingen en niet zo negatief zijn/denken. Dat wil ik ook wel, maar het lukt me niet om echt van iets te genieten. Tja van een zonnetje in mijn tuin even lekker tot rust komen, maar daar werkt de zon weer niet aan mee. Ik heb hem ook uitgelegd dat ik leuke dingen onderneem maar dat ik er dan met mijn gevoel niet echt bij ben. Dat ik dan zeg maar de knop omzet en maar mee sta te doen zonder dat ik er echt vrolijk van wordt. Omdat er dan vaak juist een groot gemis is. En natuurlijk heb ik wel gezellige momenten met vriendinnen of op een verjaardag of aan de telefoon, maar of dat echt genieten is? Nee ik heb het dan meer over dat ik die dag een gezellig moment heb gehad. En daar ben ik dan ook oprecht blij om. Maar dat bedoelde ie kennelijk niet helemaal.
Kortom, ik hoef dan weliswaar niet meer te gaan werken maar ik kreeg wel het gevoel dat de rek eruit was zeg maar. Ik heb hem ook verteld dat de sfeer niet zo denderend is. Allereerst door de hoge werkdruk maar ook omdat ik het gevoel heb dat mensen wel begrijpen dat het nog niet zo goed gaat, maar mij dat tegelijkertijd ook een beetje kwalijk nemen omdat ze mijn werk er nog steeds bij moeten doen. Tel daar bij op de vakantieperiode waarbij het werk gewoon doorraast maar er minder collega's zijn dan weet je meteen dat de werkdruk alleen nog maar hoger wordt hierdoor. En het sjacherijn onderling vermoedelijk ook...
En dan die collega met dat conflict en een andere collega liepen elkaar vandaag de hele dag af te zeiken. Nee het was niet echt gezellig. Ik moet over 4 weken weer terugkomen bij de bedrijfsarts en ik denk dat ik dan misschien toch op zijn minst moet gaan uitbreiden naar 4 dagen. En ik begrijp wel dat ze niet alles op ziekteverlof kunnen doen maar bij ons is het kennelijk niet mogelijk om tijdelijk minder uren te werken. Dat moet je met (koop)verlof doen, maar ik kan voor dit jaar geen verlof meer kopen. Ik had me al zo bedacht dat ik anders misschien maar tijdelijk parttime moest gaan werken. Maar dat gaat dus niet. En ik wil nu niet beslissen dat ik definitief parttime ga werken... Maar dat ik voorlopig nog niet toe ben aan fulltime werken weet ik wel. Lastig hoor.
En die kies wordt ik ook nog niet echt vrolijk van.... Lijkt of ie juist steeds meer zeer gaat doen. Dus vanavond maar even uitrusten op de bank, pijnstiller erbij en vroeg naar bed. (ehm dat bewegen, 10 minuten nog maar even doorschuiven???? Of zal ik de hometrainer maar vast eens achter de stapels dozen vandaan halen, dan heb ik de 10 minuten ook alvast gehad.... Maar ik mag nog niet zwaar tillen vanwege de kies.....hmmmm dilemma.....)
Liefs en *;, rommel.
Het was vandaag een erg moeizame dag. Veel kiespijn als eerste, verder een minder fijne sfeer op het werk en het gesprek met de bedrijfsarts. Om te beginnen bij het laatste, dat gesprek verliep wel redelijk hoor. Hij vond dat er inderdaad even geen progressie in het herstel is. Maar ondanks dat wilde hij me toch voor 3x8 uur beter melden (was 3x6 beter en 3x2 arbeidstherapeutisch). Over 4 weken moet ik weer terug. In de tussentijd moet ik meer aan lichaamsbeweging doen want dat zou ook goed voor me zijn. Dat zou de stress mogelijk wat wegnemen en toch energie geven. Maar wel rustig aan, beginnen met 10 minuutjes per dag of zo. Ik moest ook proberen wat meer te genieten van dingen en niet zo negatief zijn/denken. Dat wil ik ook wel, maar het lukt me niet om echt van iets te genieten. Tja van een zonnetje in mijn tuin even lekker tot rust komen, maar daar werkt de zon weer niet aan mee. Ik heb hem ook uitgelegd dat ik leuke dingen onderneem maar dat ik er dan met mijn gevoel niet echt bij ben. Dat ik dan zeg maar de knop omzet en maar mee sta te doen zonder dat ik er echt vrolijk van wordt. Omdat er dan vaak juist een groot gemis is. En natuurlijk heb ik wel gezellige momenten met vriendinnen of op een verjaardag of aan de telefoon, maar of dat echt genieten is? Nee ik heb het dan meer over dat ik die dag een gezellig moment heb gehad. En daar ben ik dan ook oprecht blij om. Maar dat bedoelde ie kennelijk niet helemaal.
Kortom, ik hoef dan weliswaar niet meer te gaan werken maar ik kreeg wel het gevoel dat de rek eruit was zeg maar. Ik heb hem ook verteld dat de sfeer niet zo denderend is. Allereerst door de hoge werkdruk maar ook omdat ik het gevoel heb dat mensen wel begrijpen dat het nog niet zo goed gaat, maar mij dat tegelijkertijd ook een beetje kwalijk nemen omdat ze mijn werk er nog steeds bij moeten doen. Tel daar bij op de vakantieperiode waarbij het werk gewoon doorraast maar er minder collega's zijn dan weet je meteen dat de werkdruk alleen nog maar hoger wordt hierdoor. En het sjacherijn onderling vermoedelijk ook...
En dan die collega met dat conflict en een andere collega liepen elkaar vandaag de hele dag af te zeiken. Nee het was niet echt gezellig. Ik moet over 4 weken weer terugkomen bij de bedrijfsarts en ik denk dat ik dan misschien toch op zijn minst moet gaan uitbreiden naar 4 dagen. En ik begrijp wel dat ze niet alles op ziekteverlof kunnen doen maar bij ons is het kennelijk niet mogelijk om tijdelijk minder uren te werken. Dat moet je met (koop)verlof doen, maar ik kan voor dit jaar geen verlof meer kopen. Ik had me al zo bedacht dat ik anders misschien maar tijdelijk parttime moest gaan werken. Maar dat gaat dus niet. En ik wil nu niet beslissen dat ik definitief parttime ga werken... Maar dat ik voorlopig nog niet toe ben aan fulltime werken weet ik wel. Lastig hoor.
En die kies wordt ik ook nog niet echt vrolijk van.... Lijkt of ie juist steeds meer zeer gaat doen. Dus vanavond maar even uitrusten op de bank, pijnstiller erbij en vroeg naar bed. (ehm dat bewegen, 10 minuten nog maar even doorschuiven???? Of zal ik de hometrainer maar vast eens achter de stapels dozen vandaan halen, dan heb ik de 10 minuten ook alvast gehad.... Maar ik mag nog niet zwaar tillen vanwege de kies.....hmmmm dilemma.....)
Liefs en *;, rommel.
dinsdag 10 juli 2007 om 17:48
Hallo Romilda,
Goed dat je nog 4 weken 3x8 uur mag werken. Over 4 weken zie je wel weer, daar zou ik nog niet over gaan piekeren. Het is ook maar werk, en gaat het niet dan meld je je gewoon ziek.
Die kies, dat is vervelend. Heb ik 2 maanden geleden ook gehad. 2 Weken met een zeurende pijn in mijn hele linker kaak rond gelopen. Maar dat gaat ook weer over.
Ik zou alleen dat trainingstoestel maar even laten staan. Ik ben meteen toen ik thuis kwam gaan stofzuigen, stom idee achteraf, maar wist ik veel.
Ga lekker op de bank liggen, pak een boek en een zak chips (light) en doe af en toe je ogen dicht.
Truste;)
Goed dat je nog 4 weken 3x8 uur mag werken. Over 4 weken zie je wel weer, daar zou ik nog niet over gaan piekeren. Het is ook maar werk, en gaat het niet dan meld je je gewoon ziek.
Die kies, dat is vervelend. Heb ik 2 maanden geleden ook gehad. 2 Weken met een zeurende pijn in mijn hele linker kaak rond gelopen. Maar dat gaat ook weer over.
Ik zou alleen dat trainingstoestel maar even laten staan. Ik ben meteen toen ik thuis kwam gaan stofzuigen, stom idee achteraf, maar wist ik veel.
Ga lekker op de bank liggen, pak een boek en een zak chips (light) en doe af en toe je ogen dicht.
Truste;)
dinsdag 10 juli 2007 om 18:01
Ik zou zo gauw niet weten tot wie je je kunt wenden als je er met een bedrijfsarts niet uitkomt. Ik weet dan weer wel dat het heel makkelijk is voor hen om je door te duwen in een traject naar 'beter', maar dat jij uiteindelijk degene bent die voelt of je al beter bent, of nog niet. Je werkgever moet onwil bij jou kunnen aantonen wil hij jouw contract kunnen beëindigen en in jouw geval gaat het niet om onwil maar om onmacht. Makkelijkste natuurlijk om jou het gevoel te geven dat je maar beter parttime kunt gaan werken voortaan maar dan ben jij degene die verliest. Die tijd dat jij weer fulltime kunt gaan werken, die komt echt wel weer, maar nu moet je zorgen dat je niet teveel in de stress hoeft te schieten over je werk. Blijf aangeven dus als je iets niet trekt, en meld jezelf inderdaad terug ziek als je het tempo van de bedrijfsarts niet trekt. En probeer uit te vissen -via je huisarts?- of er iemand of iets is dat je terzijde wil staan tegenover de bedrijfsarts.
dinsdag 10 juli 2007 om 21:19
En een fikse jankbui later ben ik er weer. Ik trek het even niet meer. Stomme blauwe envelop binnen (aangifte successierechten die ik in moet vullen), gedoe met het huis, offertes die te laat komen en beter blijken te zijn terwijl je net een beslissing genomen hebt, sfeer op het werk, de klusjes die ik toegeschoven krijg die ik een jaar geleden had en waar geen zak aan gedaan is, het gesprek met de bedrijfsarts waarin ik duidelijk laat blijken het niet te trekken. En hij ook nog zegt dat ik roofbouw op mijn lichaam heb gepleegd en dat dat er nu uitkomt en dan toch gewoon 3 x2 uur langer beter melden, begrijp ik niet hoor. En dan die stomme irritante kies (althans dat gat wat er nu zit) Kloppen en pijn doen. Ik heb het koud en voel me niet lekker. En weer moe, moe, moe. En ondanks dat de bedrijfsarts me voor 3x acht uur beter meld heb ik het gevoel nu nog een stapje achteruit te gaan.... Ik wil gewoon even rust. Even niets moeten, even tijd voormezelf even weer alles op een rijtje zetten. En slapen, mijn kaak laten genezen. Gewoon ff niets....
dinsdag 10 juli 2007 om 22:13
Lieve Romilda,
Ik lees en leef al een tijdje mee, maar heb nog niet eerder gereageerd.
Nu voel ik me geroepen, omdit wel te doen. Waarom? Eigenlijk geen reden voor, maar ik merk, dat de tot op heden zo sterke vrouw (want dat ben je zeker) op dit moment even door de bomen het bos niet meer ziet. Ik herken dat gevoel, al heb ik bij lange na niet meegemaakt wat jij in zo'n korte tijd hebt moeten door staan. Ik omschrijf het maar als een ritje in de achtbaan. Je emoties gieren door je lijf, je wil er uit, maar dat verdomde ding stopt maar niet. Het schut je heen en weer, je huilt, je lacht en schreeuwd om hulp, maar vooralsnog is de rit nog steeds niet ten einde, sterker nog, het wagentje gaat steeds sneller, terwijl jij veel langzamer wil. Snap je wat ik bedoel?
Maar er is niemand, die voelt wat jij voelt, ook al weet je het wel goed te verwoorden, de ECHTE pijn is voor ons allemaal niet te zien en ook niet te voelen. Andere vrouwen die in precies zo'n soort situatie gezeten hebben weten wellicht wel wat jij doormaakt. Maar ook dan is ieders verdriet en pijn niet hetzelfde. Op dit moment snapt niemand jou en jij snapt niet dat niemand jou snapt. En terecht, want jouw pijn is niet te snappen, gewoonweg omdat jouw Ray gewoon nog niet bij je weg had mogen gaan.
Toch is dit helaas wel het geval en was jullie liefde intens, maar veel te kort. Jouw onmacht spat van het scherm af en ik snap dat jij het gevoel hebt dat alles en iedereen tegen je is, maar dat is niet zo en dat weet je ook. Die blauwe enveloppe, tsja......................laten we het er maar op houden dat de B-dienst nooit echt een goede timing heeft. De bedrijfsarts, wil je toch voor 24 uur betermelden, misschien probeert hij of zij je te behoeden voor het zwarte gat. Probeert hij/zij je onder de mensen te houden? Ik gis maar wat, maar je doelbewust kwetsen, dat geloof ik niet.
Ik snap dat je moe bent, verdriet en pijn zuigt energie, maar je vergt soms ook zoveel van jezelf. Ga er nu eens vanuit, dat er een stukje van Romilda met Ray is meegegaan. Jij bent anders na deze hele situatie, ik bedoel dit is zo'n ingreep in je leven, dit vergeet je nooit meer en het maakt je een ander mens. Wellicht merk je zelf al dat je anders tegen bepaalde dingen aankijkt, alles is niet meer zo zorgenloos als voorheen en dat is logisch. Ik weet niet eens waar ik met mijn verhaal heen wil. Ik wil je alleen zeggen dat je het goed doet, dat ik en vele forummers met mij heel erg trots op je zijn (maar ik hoor je denken, dat is fijn maar ik heb er niks aan, en weet je ook daar heb je gelijk in). Ik hoop dat deze huilbui je weer een beetje heeft opgelucht. En geloof me, there is a light at the end of the tunnel! Ik hoop dan ook van harte dat er ooit een tijd komt dat jij weer eens onbezorgd gelukkig kan zijn.
Ik lees en leef al een tijdje mee, maar heb nog niet eerder gereageerd.
Nu voel ik me geroepen, omdit wel te doen. Waarom? Eigenlijk geen reden voor, maar ik merk, dat de tot op heden zo sterke vrouw (want dat ben je zeker) op dit moment even door de bomen het bos niet meer ziet. Ik herken dat gevoel, al heb ik bij lange na niet meegemaakt wat jij in zo'n korte tijd hebt moeten door staan. Ik omschrijf het maar als een ritje in de achtbaan. Je emoties gieren door je lijf, je wil er uit, maar dat verdomde ding stopt maar niet. Het schut je heen en weer, je huilt, je lacht en schreeuwd om hulp, maar vooralsnog is de rit nog steeds niet ten einde, sterker nog, het wagentje gaat steeds sneller, terwijl jij veel langzamer wil. Snap je wat ik bedoel?
Maar er is niemand, die voelt wat jij voelt, ook al weet je het wel goed te verwoorden, de ECHTE pijn is voor ons allemaal niet te zien en ook niet te voelen. Andere vrouwen die in precies zo'n soort situatie gezeten hebben weten wellicht wel wat jij doormaakt. Maar ook dan is ieders verdriet en pijn niet hetzelfde. Op dit moment snapt niemand jou en jij snapt niet dat niemand jou snapt. En terecht, want jouw pijn is niet te snappen, gewoonweg omdat jouw Ray gewoon nog niet bij je weg had mogen gaan.
Toch is dit helaas wel het geval en was jullie liefde intens, maar veel te kort. Jouw onmacht spat van het scherm af en ik snap dat jij het gevoel hebt dat alles en iedereen tegen je is, maar dat is niet zo en dat weet je ook. Die blauwe enveloppe, tsja......................laten we het er maar op houden dat de B-dienst nooit echt een goede timing heeft. De bedrijfsarts, wil je toch voor 24 uur betermelden, misschien probeert hij of zij je te behoeden voor het zwarte gat. Probeert hij/zij je onder de mensen te houden? Ik gis maar wat, maar je doelbewust kwetsen, dat geloof ik niet.
Ik snap dat je moe bent, verdriet en pijn zuigt energie, maar je vergt soms ook zoveel van jezelf. Ga er nu eens vanuit, dat er een stukje van Romilda met Ray is meegegaan. Jij bent anders na deze hele situatie, ik bedoel dit is zo'n ingreep in je leven, dit vergeet je nooit meer en het maakt je een ander mens. Wellicht merk je zelf al dat je anders tegen bepaalde dingen aankijkt, alles is niet meer zo zorgenloos als voorheen en dat is logisch. Ik weet niet eens waar ik met mijn verhaal heen wil. Ik wil je alleen zeggen dat je het goed doet, dat ik en vele forummers met mij heel erg trots op je zijn (maar ik hoor je denken, dat is fijn maar ik heb er niks aan, en weet je ook daar heb je gelijk in). Ik hoop dat deze huilbui je weer een beetje heeft opgelucht. En geloof me, there is a light at the end of the tunnel! Ik hoop dan ook van harte dat er ooit een tijd komt dat jij weer eens onbezorgd gelukkig kan zijn.
woensdag 11 juli 2007 om 00:09
Als ik het zo lees, zit je vanavond even volkomen klem...
Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat dit de uitkomst bij de bedrijfsarts zou zijn... Zou het anders een idee zijn om niet 3x 8 maar 4x6 uur te werken zodat je i.e.g. niet hele dagen daar hoeft te zijn nu?
Zeker met de huidige werksfeer kan ik me goed voorstellen dat je dat nu echt niet ziet zitten, allemaal..
Als het echt niet gaat, gewoon een nieuwe afspraak met de arts maken, doen! Kan best zijn dat mettertijd werken en onder de mensen zijn een goede en helende werking zou kunnen hebben, maar wat niet gaat, gaat niet. En uiteindelijk ben JIJ nu even de allerbelangrijkeste persoon in jouw leven! Niet die collega die zijn werk niet aan kan. Daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Echt niet.
Op zich de tip van je bedrijfsarts vwb beweging is niet zo slecht. Misschien is het ook een idee om i.p.v. binnen op een apparaat te trainen lekker elke avond na het eten even naar buiten te gaan?
Klein stukje lopen in de open lucht, misschien heb je een stukje natuur in de omgeving?
Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat dit de uitkomst bij de bedrijfsarts zou zijn... Zou het anders een idee zijn om niet 3x 8 maar 4x6 uur te werken zodat je i.e.g. niet hele dagen daar hoeft te zijn nu?
Zeker met de huidige werksfeer kan ik me goed voorstellen dat je dat nu echt niet ziet zitten, allemaal..
Als het echt niet gaat, gewoon een nieuwe afspraak met de arts maken, doen! Kan best zijn dat mettertijd werken en onder de mensen zijn een goede en helende werking zou kunnen hebben, maar wat niet gaat, gaat niet. En uiteindelijk ben JIJ nu even de allerbelangrijkeste persoon in jouw leven! Niet die collega die zijn werk niet aan kan. Daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Echt niet.
Op zich de tip van je bedrijfsarts vwb beweging is niet zo slecht. Misschien is het ook een idee om i.p.v. binnen op een apparaat te trainen lekker elke avond na het eten even naar buiten te gaan?
Klein stukje lopen in de open lucht, misschien heb je een stukje natuur in de omgeving?
Computer says nooooo
woensdag 11 juli 2007 om 20:59
Hallo allemaal,
Bedankt weer voor jullie lieve tips. Ik heb me vanmorgen ziek gemeld. Mijn kies (althans het gat waar mijn kies zat) is behoorlijk op aan het spelen. Slecht geslapen dus en veel pijn. Tel daar gisteren en de jankbuien bij op en ik vond dus dat ik wel even rust verdiend heb. Bovendien heb ik sinds gisteren ook verhoging. Vanmorgen de tandarts dus gebeld en morgen kan ik terecht voor wondcontrole/verzorging. Het was een gecompliceerde extractie waarbij er bot verwijderd was. Dus het kan ook zijn dat ik daarom veel pijn heb, maar ze willen het even nakijken. Ik heb vandaag verder erg weinig gedaan. Heb in mijn bed liggen lezen, slapen, lezen, slapen, ff badderen, lezen, slapen (tja telkens als ik even lag te lezen viel ik in slaap). De brief van de bedrijfsarts was overigens wel goed. Hij schrijft: Er is een stagnatie in het herstel. Er is sprake van lichamelijke oververmoeidheid (nadat mevrouw zich lange tijd volledig heeft weggecijferd), samengaand met een verliesverwerking, waarbij ze intensieve ondersteuning krijgt. Hoewel mevrouw graag anders had gezien en gewild in het kader van de hoge werkdruk en collega's is voor haar 3x8 uur hersteld momenteel het maximaal haalbare.
Ik denk dus dat de boodschap toch overgekomen is. Dat maakt dat ik me er weer iets rustiger onder voel.
Ik heb mezelf vandaag een verjaardagscadeau gegeven, een nespresso-apparaat. En daarna bedankte ik Ray, want ik weet gewoon dat ik die anders vast van hem had gehad dit jaar.... En van mijn ouders krijg ik dinsdag dan ook de cappucinoschuimer en wat leuke kopjes erbij< die ik morgen ook gewoon per post ontvang...)! Ik kan niet wachten tot de post geweest is!!!!! En dan maar lekker koffie drinken!
En ik heb nog steeds geen behoefte om mijn verjaardag te vieren, maar ik vond wel dat ik iets leuks mocht kopen. Ik ben vandaag gelukkig wat rustiger. Ik vind het wel jammer dat de huisarts met vakantie is, want ik wilde mijn situatie eigenlijk ook nog met hem bespreken. Maar dat komt nog wel. Eerst morgen maar weer de tandarts.....
Bedankt weer voor jullie lieve tips. Ik heb me vanmorgen ziek gemeld. Mijn kies (althans het gat waar mijn kies zat) is behoorlijk op aan het spelen. Slecht geslapen dus en veel pijn. Tel daar gisteren en de jankbuien bij op en ik vond dus dat ik wel even rust verdiend heb. Bovendien heb ik sinds gisteren ook verhoging. Vanmorgen de tandarts dus gebeld en morgen kan ik terecht voor wondcontrole/verzorging. Het was een gecompliceerde extractie waarbij er bot verwijderd was. Dus het kan ook zijn dat ik daarom veel pijn heb, maar ze willen het even nakijken. Ik heb vandaag verder erg weinig gedaan. Heb in mijn bed liggen lezen, slapen, lezen, slapen, ff badderen, lezen, slapen (tja telkens als ik even lag te lezen viel ik in slaap). De brief van de bedrijfsarts was overigens wel goed. Hij schrijft: Er is een stagnatie in het herstel. Er is sprake van lichamelijke oververmoeidheid (nadat mevrouw zich lange tijd volledig heeft weggecijferd), samengaand met een verliesverwerking, waarbij ze intensieve ondersteuning krijgt. Hoewel mevrouw graag anders had gezien en gewild in het kader van de hoge werkdruk en collega's is voor haar 3x8 uur hersteld momenteel het maximaal haalbare.
Ik denk dus dat de boodschap toch overgekomen is. Dat maakt dat ik me er weer iets rustiger onder voel.
Ik heb mezelf vandaag een verjaardagscadeau gegeven, een nespresso-apparaat. En daarna bedankte ik Ray, want ik weet gewoon dat ik die anders vast van hem had gehad dit jaar.... En van mijn ouders krijg ik dinsdag dan ook de cappucinoschuimer en wat leuke kopjes erbij< die ik morgen ook gewoon per post ontvang...)! Ik kan niet wachten tot de post geweest is!!!!! En dan maar lekker koffie drinken!
En ik heb nog steeds geen behoefte om mijn verjaardag te vieren, maar ik vond wel dat ik iets leuks mocht kopen. Ik ben vandaag gelukkig wat rustiger. Ik vind het wel jammer dat de huisarts met vakantie is, want ik wilde mijn situatie eigenlijk ook nog met hem bespreken. Maar dat komt nog wel. Eerst morgen maar weer de tandarts.....
woensdag 11 juli 2007 om 21:10
Ik ben blij dat je je wat beter voelt dan gisteren. Goed idee om iets leuks voor jezelf te kopen.
Dat Nespressoapprataat is trouwens helemaal te gek. Ik heb hem sinds een jaar en wil niets anders meer (ik zette daarvoor altijd gewone koffie in een pot).
Succes morgen bij de tandarts. Bij mij nam de pijn al meteen iets af toen de wond was schoongemaakt. Vraag meteen even een recept voor goede pijnstillers aan je tandarts. Ik ben vergeten wat ik kreeg, maar ze hielpen uitstekend, je word er wel een beetje slaperig van, maar dat is wel lekker. (het was een wit doosje met daarin langwerpige zakjes met poeder, lijkt op suikerzakjes).
*;
Dat Nespressoapprataat is trouwens helemaal te gek. Ik heb hem sinds een jaar en wil niets anders meer (ik zette daarvoor altijd gewone koffie in een pot).
Succes morgen bij de tandarts. Bij mij nam de pijn al meteen iets af toen de wond was schoongemaakt. Vraag meteen even een recept voor goede pijnstillers aan je tandarts. Ik ben vergeten wat ik kreeg, maar ze hielpen uitstekend, je word er wel een beetje slaperig van, maar dat is wel lekker. (het was een wit doosje met daarin langwerpige zakjes met poeder, lijkt op suikerzakjes).
*;
donderdag 12 juli 2007 om 00:33
Echt fijn te lezen dat je vandaag wat tijd voor jezelf hebt kunnen nemen, ondanks dat dat natuurlijk ook aan je kies te wijten is. Je klinkt inderdaad in een stukje positiever dan gisteren en dat is echt goed te lezen. Ook inderdaad een fijne brief van de bedrijfsarts.
Klopt, wat Lapin zegt over die zakjes.. ik meen dat het naproxennatrium was oid., misschien kun je ernaar vragen bij de tandarts. Ik heb ook ooit in mijn kaak laten zagen, da's idd geen fijne pijn. Ik mocht toen ook spoelen toen ik last van wat ontsteking had daarna, dat hielp waanzinnig, maakte het lekker schoon. Ik hoop dat je controle/reiniging morgen wat opluchting geeft, zodat je lekker kunt genieten van je koffie en je nieuwe kopjes!!
Voor nu, ik ga mijn mandje in en hoop dat jij inmiddels ook al aan slaap toe bent gekomen, trusten Romilda.
Klopt, wat Lapin zegt over die zakjes.. ik meen dat het naproxennatrium was oid., misschien kun je ernaar vragen bij de tandarts. Ik heb ook ooit in mijn kaak laten zagen, da's idd geen fijne pijn. Ik mocht toen ook spoelen toen ik last van wat ontsteking had daarna, dat hielp waanzinnig, maakte het lekker schoon. Ik hoop dat je controle/reiniging morgen wat opluchting geeft, zodat je lekker kunt genieten van je koffie en je nieuwe kopjes!!
Voor nu, ik ga mijn mandje in en hoop dat jij inmiddels ook al aan slaap toe bent gekomen, trusten Romilda.
Computer says nooooo
