Relaties
alle pijlers
40 en weduwe
zondag 27 mei 2007 om 10:50
Hallo allemaal,
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
Ik ben sinds maart dit jaar weduwe. Mijn man had een ernstige vorm van botkanker en is in maart overleden. Ik had een topic op het gezondheidsforum. (Mijn man heeft kanker en daardoor een dwarslaesie, in maart 2007 afgesloten) en schrijf nu nog regelmatig in het topic Mijn man heeft kanker, geopend door Mimsey, voor haar en mijn verhaal. Nu het niet zo goed gaat bij Mims en haar Hero heb ik besloten hier verder te gaan omdat ik soms de berichten te confronterend vind en omdat ik vind dat Mims haar verhaal daar lekker moet kunnen vertellen zonder dat er steeds iemand praat over als het al wel fout gegaan is en waar je dan tegenaan loopt. Ook voor haar volgens mij best confronterend. En tja, ik ben nu eenmaal weduwe geworden en moet de draad alleen weer zien op te pakken. Op het relatietopic zijn meer mensen die, door een scheiding, of door andere zaken, alleen verder moeten en hun relatie moeten missen. Dus vandaar dat ik nu hier verder ga. Voor diegene die willen weten wat er laatst allemaal gespeeld heeft, lees even bij op het forum gezondheid, topic: Mijn man heeft kanker.
Vandaag heb ik een moeilijke dag. Het is hier meimarkt in de stad. Een evenement waar ik altijd met Ray en zijn zoontje naartoe ging. Van de ene kant wil ik er wel naartoe omdat ik verschillende vrienden daar heb die proberen allerlei spulletjes te verkopen. Maar ik krijg het niet opgebracht, nog niet. Ik loop hier weer met de tranen net onder mijn winpers, maar ze komen niet. Ik zou wel willen janken, maar mijn tranen zijn opgedroogd. Het is frustrerend. En de komende week heb ik nog zoveel te doen wat ik eigenlijk gewoon niet zonder Ray WIL doen, maar ja het moet.... Mijn oude huis, wat we verhuurd hadden toen we gingen samenwonen, moet leeg. De vloer hier in huis is naar zijn grootje omdat het aquarium gelekt heeft en doordat de vloer eruit moet, moeten er ook andere beslissingen eerder genomen worden. (nieuwe keuken, die Ray en ik al gepland hadden, nieuwe kozijnen omdat de andere toch aan vervanging toezijn) Want zeg nou zelf, als er dan toch gesloopt moet worden dan kun je maar beter zorgen dat een en ander meteen mee geregeld wordt zodat je niet een jaar in de troep zit. Maar het is eigenlijk te vroeg. Mijn gedachten blijven rondtollen, ik heb geen rust en mis Ray verschrikkelijk. Dat wilde ik even delen....
woensdag 30 mei 2007 om 19:47
Hoi toyboygirl.
Ik vind het een beetje vreemd wat je schrijft. Dus ik begrijp je reactie misschien verkeerd, maar het kwam een beetje raar, kort door de bocht, over. Je verdriet toelaten en de boel weer op een rijtje zetten valt voor mij niet onder "mijn leven laten verpesten". Het maakt bij mij deel uit van het rouwproces van het verlies van mijn man, mijn maatje, mijn lieffie en mijn kanjer. Ik denk ook met veel liefde terug aan alle mooie dingen, maar ook met verdriet omdat dat er nu niet meer is. En op dit moment kan ik misschien de mooie dingen van het leven niet zo goed zien, maar naar mijn gevoel een perfect logische reactie op zo'n zwaar verlies. Ondanks dat ik de schoonheid bijvoorbeeld van de lente nu niet zo zie, wil niet zeggen dat ik de tuin verwaarloos. Ik weet dat er een moment komt dat ook ik weer naar al dat ontluikend groen zal kijken en nu, nu is de tuin gewoon een rustpunt, en dat mooie heeft nu even niet zo'n glans, maar dat is ook niet belangrijk nu, dat komt wel weer. En misschien bedoelde je dat ook met je berichtje en zitten we gewoon op hetzelfde spoor
En mijn leven weer oppakken, ik heb mijn leven naar mijn idee nooit losgelaten. Ik stel hooguit prioriteiten in wat voor mij en mijn welzijn nu het belangrijkst is.
Ik ben blij dat jij je draai goed gevonden hebt en dat je redelijk gelukkig bent.
Liefs Rommel
Ik vind het een beetje vreemd wat je schrijft. Dus ik begrijp je reactie misschien verkeerd, maar het kwam een beetje raar, kort door de bocht, over. Je verdriet toelaten en de boel weer op een rijtje zetten valt voor mij niet onder "mijn leven laten verpesten". Het maakt bij mij deel uit van het rouwproces van het verlies van mijn man, mijn maatje, mijn lieffie en mijn kanjer. Ik denk ook met veel liefde terug aan alle mooie dingen, maar ook met verdriet omdat dat er nu niet meer is. En op dit moment kan ik misschien de mooie dingen van het leven niet zo goed zien, maar naar mijn gevoel een perfect logische reactie op zo'n zwaar verlies. Ondanks dat ik de schoonheid bijvoorbeeld van de lente nu niet zo zie, wil niet zeggen dat ik de tuin verwaarloos. Ik weet dat er een moment komt dat ook ik weer naar al dat ontluikend groen zal kijken en nu, nu is de tuin gewoon een rustpunt, en dat mooie heeft nu even niet zo'n glans, maar dat is ook niet belangrijk nu, dat komt wel weer. En misschien bedoelde je dat ook met je berichtje en zitten we gewoon op hetzelfde spoor
En mijn leven weer oppakken, ik heb mijn leven naar mijn idee nooit losgelaten. Ik stel hooguit prioriteiten in wat voor mij en mijn welzijn nu het belangrijkst is.
Ik ben blij dat jij je draai goed gevonden hebt en dat je redelijk gelukkig bent.
Liefs Rommel
woensdag 30 mei 2007 om 20:08
quote: romilda66 reageerde
En mijn leven weer oppakken, ik heb mijn leven naar mijn idee nooit losgelaten.
En dat, lieve Romilda, vind ik zo'n ongelooflijk wijze opmerking! Geen idee waarom ik je dat nou wil zeggen, want als ik het reageervenster open, wil ik ook zo graag iets zinnigs tegen je zeggen, of woorden van troost. Die heb ik helaas niet. Ik ben diep onder de indruk van jouw kracht en jouw liefde voor Ray en wens je heel, heel veel sterkte.
En mijn leven weer oppakken, ik heb mijn leven naar mijn idee nooit losgelaten.
En dat, lieve Romilda, vind ik zo'n ongelooflijk wijze opmerking! Geen idee waarom ik je dat nou wil zeggen, want als ik het reageervenster open, wil ik ook zo graag iets zinnigs tegen je zeggen, of woorden van troost. Die heb ik helaas niet. Ik ben diep onder de indruk van jouw kracht en jouw liefde voor Ray en wens je heel, heel veel sterkte.
.
woensdag 30 mei 2007 om 20:12
Hoi, het is moeilijk te zeggen of ik hetzelfde bedoel. Ik begrijp ook wel dat het erg moeilijk is, omdat ik hetzelfde heb meegemaakt. Weet wat het is om iemand kwijt te raken, vond het moeilijk om voor de 1e keer alleen in de tuin te zitten en op de 1e verjaardag na zijn dood voelde het zo onwezenlijk allemaal.
Wat ik wel probeer te zeggen is dat het steeds moeilijker wordt om eruit te komen als het te lang gaat duren. Verdrietig zijn is wat anders dan depressief (het mooie van de tuin en zo niet meer zien). Ook is de kans dat je steeds terugvalt in je trieste stemming groter als het zo lang gaat duren.
Het leven is nu eenmaal zo dat mensen die op je pad komen daar ook weer van verdwijnen en voor jezelf is het belangrijk om je verdriet te verwerken en er mee leren om te gaan. De situatie veranderen lukt helaas niet meer.
Ik probeer met liefde terug te denken aan de leuke dingen die we samen hadden en heb geaccepteerd dat hij een ziekte had waardoor hij lichamelijk niet in staat was langer hier te zijn.
Langzaam je verdriet proberen los te laten en open staan voor mooie dingen, leuke mensen en alle positieve dingen die ook op je pad komen.
Hopelijk begrijpen we elkaar nu beter?
*;
Wat ik wel probeer te zeggen is dat het steeds moeilijker wordt om eruit te komen als het te lang gaat duren. Verdrietig zijn is wat anders dan depressief (het mooie van de tuin en zo niet meer zien). Ook is de kans dat je steeds terugvalt in je trieste stemming groter als het zo lang gaat duren.
Het leven is nu eenmaal zo dat mensen die op je pad komen daar ook weer van verdwijnen en voor jezelf is het belangrijk om je verdriet te verwerken en er mee leren om te gaan. De situatie veranderen lukt helaas niet meer.
Ik probeer met liefde terug te denken aan de leuke dingen die we samen hadden en heb geaccepteerd dat hij een ziekte had waardoor hij lichamelijk niet in staat was langer hier te zijn.
Langzaam je verdriet proberen los te laten en open staan voor mooie dingen, leuke mensen en alle positieve dingen die ook op je pad komen.
Hopelijk begrijpen we elkaar nu beter?
*;
woensdag 30 mei 2007 om 20:42
Twee maanden geleden, Toyboygirl. Dan mag je hopelijk nog zo depressief als een deur zijn, vermits je jezelf af en toe bij de kladden grijpt om eruit te komen -en dat doet Romilda ruimschoots- of tijdig bij de huisarts vraagt om wat hulp als de depressie te lang en te ernstig aanhoudt.
Ben verrast om hier te lezen dat keihard rouwen voor een aantal mensen écht niet langer mag duren dan een paar maanden
Ben verrast om hier te lezen dat keihard rouwen voor een aantal mensen écht niet langer mag duren dan een paar maanden
woensdag 30 mei 2007 om 20:54
Ja tuurlijk mag je verdrietig zijn, huilen, schreeuwen, wanhopig zijn. Is juist goed om alles eruit te gooien, maar depressief zijn is wezenlijk iets anders. Wat vooral gevaarlijk is is om anti-depressiva te slikken, omdat je door een proces moet, hoe moeilijk dat ook lijkt.
Ik weet ook niet of ze iets gebruikt maar het stopt het verwerkingsproces.
Wat ook belangrijk is is om dingen te doen die je echt leuk vind, omdat dit je er makkelijker doorheen sleept. Het verlies blijft maar zorgen dat je zelf op een positieve manier verder met je leven kunt, op de langere termijn is zeker belangrijk.
*;
Ik weet ook niet of ze iets gebruikt maar het stopt het verwerkingsproces.
Wat ook belangrijk is is om dingen te doen die je echt leuk vind, omdat dit je er makkelijker doorheen sleept. Het verlies blijft maar zorgen dat je zelf op een positieve manier verder met je leven kunt, op de langere termijn is zeker belangrijk.
*;
woensdag 30 mei 2007 om 21:44
He die Rommel,ik ga er vanuit dat je de komende week van alles en nog wat te doen hebt ivm je huis.
Als ik zo rond lees *er is nog een topic over iemand die haar naaste verloren is* dan blijkt maar weer dat er geen standaard rouwproces is.
Ik ken je inmiddels ietsjes beter,en weet dat je ,jezelf goed in de gaten houd,erg goed kan relativeren,maar ook donders goed weet,dat verdriet wegstoppen in jouw geval niet werkt.
Ik denk aan je meid,en stuur je vanaf deze kant een superknuffel *;
Als ik zo rond lees *er is nog een topic over iemand die haar naaste verloren is* dan blijkt maar weer dat er geen standaard rouwproces is.
Ik ken je inmiddels ietsjes beter,en weet dat je ,jezelf goed in de gaten houd,erg goed kan relativeren,maar ook donders goed weet,dat verdriet wegstoppen in jouw geval niet werkt.
Ik denk aan je meid,en stuur je vanaf deze kant een superknuffel *;
woensdag 30 mei 2007 om 22:31
quote:Ik ga naar verjaardagen, ben gisteren naar Hap-stap Roosendaal geweest met een vriendin, ik ga af en toe de stad in, ik ga bij vrienden op bezoek, ik nodig mensen uit en ik wentel me een dagje in mijn verdriet, omdat je dat nu eenmaal niet steeds moet wegstoppen, dat moet er ook uit! Ik denk zelf dus dat ik een redelijke balans heb gevonden waarbij ik misschien zelfs wel te weinig tijd inruim voor mijn verdriet, omdat dat nu eenmaal niet het fijnste gevoel is om toe te laten.Ik ga nu toch echt even reageren:
1. Wie zegt dat ik depressief ben? Naar mijn mening heb ik last van gezond verdriet en dat staat helemaal los van depressiviteit.
2. Zoals je hierboven ziet (en al eerder had kunnen lezen) ga ik niet stil in een hoekje zitten zonder iets leuks te doen.
3. Nee gedurende de (zeer zware!) ziekteperiode niets geslikt dus waarom zou ik daar nu mee beginnen.
Verder wil ik er geen woorden aan vuil maken.
1. Wie zegt dat ik depressief ben? Naar mijn mening heb ik last van gezond verdriet en dat staat helemaal los van depressiviteit.
2. Zoals je hierboven ziet (en al eerder had kunnen lezen) ga ik niet stil in een hoekje zitten zonder iets leuks te doen.
3. Nee gedurende de (zeer zware!) ziekteperiode niets geslikt dus waarom zou ik daar nu mee beginnen.
Verder wil ik er geen woorden aan vuil maken.
woensdag 30 mei 2007 om 22:49
Hi Romilda, ik begrijp wel dat je nu zo reageert maar ik schrijf niet wat jij er uit op maakt. Het is van mijn kant veel positiever bedoeld.
Ik heb het zelf meegemaakt maar er ik weet ook wat de effecten zijn van langdurige rouw, depressie tijdens de rouw en het gebruik van anti-depressiva. Vandaar dat ik reageer omdat ik door mijn opleiding weet wat beter en slechtere strategieén zijn zeg maar.
Via een ander forum ken ik een man die al 2 jaar in de rouw is en naar later bleek had hij van begin af aan anti-depressiva van de huisarts gekregen. Hij heeft het simpelweg nooit kunnen verwerken.
Het is een korte termijnoplossing waar veel mensen gebruik van maken omdat ze de lange termijn ellende niet kennen.
Ik zeg nergens dat jij ook iets gebruikt want dat kan ik niet weten, wil je alleen maar waarschuwen ervoor.
Heel veel sterkte en ik hoop dat de zon voor jou weer gaat schijnen in je leven en je je verdriet achter je laten kan. Ook al blijft het altijd een gemis.
Liefs.
Ik heb het zelf meegemaakt maar er ik weet ook wat de effecten zijn van langdurige rouw, depressie tijdens de rouw en het gebruik van anti-depressiva. Vandaar dat ik reageer omdat ik door mijn opleiding weet wat beter en slechtere strategieén zijn zeg maar.
Via een ander forum ken ik een man die al 2 jaar in de rouw is en naar later bleek had hij van begin af aan anti-depressiva van de huisarts gekregen. Hij heeft het simpelweg nooit kunnen verwerken.
Het is een korte termijnoplossing waar veel mensen gebruik van maken omdat ze de lange termijn ellende niet kennen.
Ik zeg nergens dat jij ook iets gebruikt want dat kan ik niet weten, wil je alleen maar waarschuwen ervoor.
Heel veel sterkte en ik hoop dat de zon voor jou weer gaat schijnen in je leven en je je verdriet achter je laten kan. Ook al blijft het altijd een gemis.
Liefs.
woensdag 30 mei 2007 om 23:03
Lieve romilda
Gelukkig begrijpt over het algemeen iedereen jou gevoelens en ik wil je ook zeggen, trek je niets aan van enigzins aparte reacties van sommigen..:R
Volgens mij doe jij het ontzettend goed in de korte tijd dat je nu alleen bent en nogmaals Ray is vast heel erg trots op je..*;
Blijf vooral als je behoefte hebt je gevoelens hier uiten,lucht mss een heel stuk op.
Gelukkig begrijpt over het algemeen iedereen jou gevoelens en ik wil je ook zeggen, trek je niets aan van enigzins aparte reacties van sommigen..:R
Volgens mij doe jij het ontzettend goed in de korte tijd dat je nu alleen bent en nogmaals Ray is vast heel erg trots op je..*;
Blijf vooral als je behoefte hebt je gevoelens hier uiten,lucht mss een heel stuk op.
woensdag 30 mei 2007 om 23:05
quote:
Hi Romilda, ik begrijp wel dat je nu zo reageert maar ik schrijf niet wat jij er uit op maakt. Het is van mijn kant veel positiever bedoeld.
Ik heb het zelf meegemaakt maar er ik weet ook wat de effecten zijn van langdurige rouw, depressie tijdens de rouw en het gebruik van anti-depressiva. Vandaar dat ik reageer omdat ik door mijn opleiding weet wat beter en slechtere strategieén zijn zeg maar.
Via een ander forum ken ik een man die al 2 jaar in de rouw is en naar later bleek had hij van begin af aan anti-depressiva van de huisarts gekregen. Hij heeft het simpelweg nooit kunnen verwerken.
Het is een korte termijnoplossing waar veel mensen gebruik van maken omdat ze de lange termijn ellende niet kennen.
Ik zeg nergens dat jij ook iets gebruikt want dat kan ik niet weten, wil je alleen maar waarschuwen ervoor.
Heel veel sterkte en ik hoop dat de zon voor jou weer gaat schijnen in je leven en je je verdriet achter je laten kan. Ook al blijft het altijd een gemis.
Liefs. Beste Toyboygirl,
Ik geloof echt dat je het goed bedoelt, maar het is voor Romilda nog maar 2 maanden geleden. Allereerst geeft ze zelf aan geen AD te slikken maar wat als ze dat wel deed? Laten we hier geen doktertje spelen of AD wel of niet goed is. En iedereen rouwt zolang diegene het verdriet voelt. Voor de een is het langer dan de ander. Maar sommig verdriet blijf je altijd voelen in je hart.
Ik las dat jij hetzelfde hebt meegemaakt dus je kent het verdriet. Fijn op een ander topic te lezen dat jij al in een andere levensfase bent (andere "liefde") na die nare rouwperiode. Dat gun je iedereen. Maar wel pas als je het verdriet een plek hebt kunnen geven.
Lieve Room, heb je Mark nog gezien? Truste voor nu of straks.
Hi Romilda, ik begrijp wel dat je nu zo reageert maar ik schrijf niet wat jij er uit op maakt. Het is van mijn kant veel positiever bedoeld.
Ik heb het zelf meegemaakt maar er ik weet ook wat de effecten zijn van langdurige rouw, depressie tijdens de rouw en het gebruik van anti-depressiva. Vandaar dat ik reageer omdat ik door mijn opleiding weet wat beter en slechtere strategieén zijn zeg maar.
Via een ander forum ken ik een man die al 2 jaar in de rouw is en naar later bleek had hij van begin af aan anti-depressiva van de huisarts gekregen. Hij heeft het simpelweg nooit kunnen verwerken.
Het is een korte termijnoplossing waar veel mensen gebruik van maken omdat ze de lange termijn ellende niet kennen.
Ik zeg nergens dat jij ook iets gebruikt want dat kan ik niet weten, wil je alleen maar waarschuwen ervoor.
Heel veel sterkte en ik hoop dat de zon voor jou weer gaat schijnen in je leven en je je verdriet achter je laten kan. Ook al blijft het altijd een gemis.
Liefs. Beste Toyboygirl,
Ik geloof echt dat je het goed bedoelt, maar het is voor Romilda nog maar 2 maanden geleden. Allereerst geeft ze zelf aan geen AD te slikken maar wat als ze dat wel deed? Laten we hier geen doktertje spelen of AD wel of niet goed is. En iedereen rouwt zolang diegene het verdriet voelt. Voor de een is het langer dan de ander. Maar sommig verdriet blijf je altijd voelen in je hart.
Ik las dat jij hetzelfde hebt meegemaakt dus je kent het verdriet. Fijn op een ander topic te lezen dat jij al in een andere levensfase bent (andere "liefde") na die nare rouwperiode. Dat gun je iedereen. Maar wel pas als je het verdriet een plek hebt kunnen geven.
Lieve Room, heb je Mark nog gezien? Truste voor nu of straks.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 30 mei 2007 om 23:07
Romilda, ik heb je topic ook gevolgd en ik vind dat je het fantastisch doet. Rare praat over depressies, ik ben lang geleden depressief geweest en dat heeft niks te maken met het verdriet dat jij nu doormaakt, maar dat weet je zelf vast ook wel. Echt waar, je doet het geweldig, je bent sterk en dapper. Zoals je zelf ook zegt, de tijd dat je weer kan genieten komt vanzelf weer als je dezelfde weg blijft volgen. *;
woensdag 30 mei 2007 om 23:45
Lieve Romilda,
Ik heb hier nog niet gereageerd, ik schreef soms wel op je andere topic en las dat altijd.
Ik heb zo'n enorme bewondering voor jou! Ik vind dat je een hele goede mix hebt van aan de ene kant je leven door laten gaan, van dingen genieten, bezig zijn en aan de andere kant voldoende ruimte inruimen om te rouwen, verdrietig te zijn en daar tijd voor te nemen. Alleen als je dat laatste doet, ga je er komen volgens mij.
De manier waarop je dingen verwoordt, waarop je naar de dingen kijkt, ik vind het heel heel erg knap. Naar mijn idee, en ik ken je alleen maar van hier, ben je een heel erg mooi en moedig mens. *;
Ik heb hier nog niet gereageerd, ik schreef soms wel op je andere topic en las dat altijd.
Ik heb zo'n enorme bewondering voor jou! Ik vind dat je een hele goede mix hebt van aan de ene kant je leven door laten gaan, van dingen genieten, bezig zijn en aan de andere kant voldoende ruimte inruimen om te rouwen, verdrietig te zijn en daar tijd voor te nemen. Alleen als je dat laatste doet, ga je er komen volgens mij.
De manier waarop je dingen verwoordt, waarop je naar de dingen kijkt, ik vind het heel heel erg knap. Naar mijn idee, en ik ken je alleen maar van hier, ben je een heel erg mooi en moedig mens. *;
donderdag 31 mei 2007 om 08:13
Kortom lieve achterblijvers ik vind dat jullie voor de buitenwereld stoer zijn, maar zou zo graag een handleiding willen om iets van de pjn weg te nemen. Want die pijn is er natuurlijk altijd op de momenten dat wij (vrienden) het niet echt zien.
@monique8
Wat je kunt doen voor je vriendin is er zijn als ze je nodig heeft, veel bellen en af en toe samen iets leuks gaan doen. En die pijn en verdriet moet zij inderdaad verwerken maar daarbij is liefde en steun van familie en vrienden ZOOO belangrijk!
@monique8
Wat je kunt doen voor je vriendin is er zijn als ze je nodig heeft, veel bellen en af en toe samen iets leuks gaan doen. En die pijn en verdriet moet zij inderdaad verwerken maar daarbij is liefde en steun van familie en vrienden ZOOO belangrijk!
donderdag 31 mei 2007 om 08:51
quote:En op dit moment kan ik misschien de mooie dingen van het leven niet zo goed zien, maar naar mijn gevoel een perfect logische reactie op zo'n zwaar verlies. Ondanks dat ik de schoonheid bijvoorbeeld van de lente nu niet zo zie, wil niet zeggen dat ik de tuin verwaarloos. Ik weet dat er een moment komt dat ook ik weer naar al dat ontluikend groen zal kijken en nu, nu is de tuin gewoon een rustpunt, en dat mooie heeft nu even niet zo'n glans, maar dat is ook niet belangrijk nu, dat komt wel weer.Lieve Romilda,
De eerste periode is alles bedekt met een grijs laagje, je merkt dingen wel op maar het komt niet echt binnen zal ik maar zeggen. Dat heeft niets, maar dan ook helemaal niets, met depressie te maken en ik kan me voorstellen dat je pissig wordt als mensen dat stempeltje op je voorhoofd willen zetten. Er bestaat gelukkig geen standaardprocedure "hoe te handelen na het verlies van je geliefde" iedereen doet het op zijn eigen manier maar ikzelf heb een jaar nodig gehad voordat ik m'n leven weer op de rit had, ik was lamgeslagen maar met veel steun van familie en vrienden ben ik er bovenop gekomen.
Ik vind dat jij echt hartstikke goed bezig bent, je komt over als een sterke, rationele vrouw, je onderneemt dingen, je staat midden in het leven en uiteindelijk verdwijnt die grijze waas...
Sterkte en liefs,
Petra
De eerste periode is alles bedekt met een grijs laagje, je merkt dingen wel op maar het komt niet echt binnen zal ik maar zeggen. Dat heeft niets, maar dan ook helemaal niets, met depressie te maken en ik kan me voorstellen dat je pissig wordt als mensen dat stempeltje op je voorhoofd willen zetten. Er bestaat gelukkig geen standaardprocedure "hoe te handelen na het verlies van je geliefde" iedereen doet het op zijn eigen manier maar ikzelf heb een jaar nodig gehad voordat ik m'n leven weer op de rit had, ik was lamgeslagen maar met veel steun van familie en vrienden ben ik er bovenop gekomen.
Ik vind dat jij echt hartstikke goed bezig bent, je komt over als een sterke, rationele vrouw, je onderneemt dingen, je staat midden in het leven en uiteindelijk verdwijnt die grijze waas...
Sterkte en liefs,
Petra
donderdag 31 mei 2007 om 13:41
Beste Romilda,
Ik heb altijd je verhaal gevolgd, maar nooit gereageerd. Het is heel moeilijk allemaal voor je. Ik vind je echt een heel sterk persoon, zoals jij op dit forum naar voren komt.
Mijn moeder is op haar 38e weduwe geworden. Mijn vader is plotseling aan een hartaanval overleden. Mijn zus en ik waren toen nog kleuters. Ze is er echt helemaal kapot van geweest. Heeft gelukkig veel steun gehad van haar vrienden en familie. Ik heb het er met haar toch wel regelmatig over. Het is dit jaar 25 jaar geleden. Wij waren voor haar toen de steun om toch door te moeten gaan. Hij is in de winter overleden. Toen in het voorjaar de bomen weer uitliepen, de bloemen begonnen uit te komen had ze echt zoiets, ja het leven gaat echt door, of ik wil of niet. Toen begon ze weer omhoog te krabbelen zoals ze zelf zei.
Ze mist mijn vader nog altijd, maar heeft het wel een plekje kunnen geven, maar ze vind het nog altijd niet fair. Maar, ze is ook echt weer gelukkig in haar leven, ondanks dat ze hem natuurlijk mist. Dit kon ze eerder niet voorstellen. In haar gedachte is hij nog altijd jong en mooi, hij was haar grote liefde.
Ze ziet veel van hem terug in mij en mijn zus. Ik lijk sprekend op hem en mijn zus loopt op dezelfde manier als mijn vader. ik hoop dat je ook veel van Ray terug ziet (zal zien) in Mark.
Je moet er alle tijd voor nemen die jij nodig hebt om het allemaal te kunnen verwerken en het een plaatsje te geven. En blijf altijd over hem praten, stop het nooit weg. In je herinnering is hij altijd bij je.
Heel veel sterkte en een dikke *;
Ik heb altijd je verhaal gevolgd, maar nooit gereageerd. Het is heel moeilijk allemaal voor je. Ik vind je echt een heel sterk persoon, zoals jij op dit forum naar voren komt.
Mijn moeder is op haar 38e weduwe geworden. Mijn vader is plotseling aan een hartaanval overleden. Mijn zus en ik waren toen nog kleuters. Ze is er echt helemaal kapot van geweest. Heeft gelukkig veel steun gehad van haar vrienden en familie. Ik heb het er met haar toch wel regelmatig over. Het is dit jaar 25 jaar geleden. Wij waren voor haar toen de steun om toch door te moeten gaan. Hij is in de winter overleden. Toen in het voorjaar de bomen weer uitliepen, de bloemen begonnen uit te komen had ze echt zoiets, ja het leven gaat echt door, of ik wil of niet. Toen begon ze weer omhoog te krabbelen zoals ze zelf zei.
Ze mist mijn vader nog altijd, maar heeft het wel een plekje kunnen geven, maar ze vind het nog altijd niet fair. Maar, ze is ook echt weer gelukkig in haar leven, ondanks dat ze hem natuurlijk mist. Dit kon ze eerder niet voorstellen. In haar gedachte is hij nog altijd jong en mooi, hij was haar grote liefde.
Ze ziet veel van hem terug in mij en mijn zus. Ik lijk sprekend op hem en mijn zus loopt op dezelfde manier als mijn vader. ik hoop dat je ook veel van Ray terug ziet (zal zien) in Mark.
Je moet er alle tijd voor nemen die jij nodig hebt om het allemaal te kunnen verwerken en het een plaatsje te geven. En blijf altijd over hem praten, stop het nooit weg. In je herinnering is hij altijd bij je.
Heel veel sterkte en een dikke *;
donderdag 31 mei 2007 om 22:37
Hallo allemaal,
Vandaag heb ik mijn oude huis leeggehaald en schoongemaakt en dat is nu klaar voor oplevering. Dat is alvast weer iets wat afgewerkt is. Hopelijk brengt dat wat rust. Vanavond had ik een vriendin van me aan de lijn. Een vriendin van haar (en mijn vroegere klasgenoot) heeft sinds 2,5 jaar ook haar grote liefde leren kennen. Heel erg gelukkig. Toen bleek in de periode dat Ray ook ziek was dat ie maagkanker had. Gedeelte van zijn maag weggehaald en preventieve chemo, want geen uitzaaiingen. Nu kreeg hij anderhalvbe week geleden verschrikkelijke buikpijn, afspraak voor controle vervroeg en hij blijkt buikvlieskanker te hebben. Hij heeft nog 6 maanden tot een jaar te leven als hij nog chemo krijgt en als deze aanslaat en anders 3 tot 6 maanden. Kutnieuws en zo herkenbaar.... Heeft me wel weer even teruggeworpen in de tijd. Ik voelde weer wat zij nu ook voelt, alsof de grond onder je voeten weggeslagen wordt. Kortom heftig gesprek. Toen belde ik net mijn ouders, die vandaag hard meegeholpen hebben en die zijn niet thuis. Dat is vreemd want ze waren moe en hadden verder geen afspraken. Dus een sms gestuurd want misschien gewoon toch nog ergens op de koffie. En normaal reageert mijn moeder meteen. Maar nu dus niet. En mijn vader heeft al een aantal weken pijn rond zijn nieren. Is gisteren ook naar de dokter geweest. Moet een bloedonderzoek en een echo. Dus nu maak ik me daar toch een beetje zorgen over. Kortom ik voel me ff niet zo goed. Verder heeft een vriendin van mij al enkele jaren last van haar knie. Al vele malen bij de dokter geweest, en nu dan eindelijk een doorverwijzing gehad. Orthopeet heeft foto's gemaakt. Vlekjes bij de knie. Dus moet ze een botscan omdat ie niet weet wat het is. Dit verhaal lijkt zo op dat van een vriendin van mij die op haar 21e aan botkanker is gestorven (ik was toen ook 21). Tel dat op met het verhaal van Ray en je begrijpt dat ik me helemaal de klere geschrokken ben. Ik hoop dat ik dat niet zo heb laten blijken want tja je moet nu niet meteen overal kanker zien. Maar ja de schoonvader van mijn nichtje is vandaag geopereerd aan uitzaaiingen in zijn longen, mijn tante is aan de chemo. Het lijkt wel of overal kanker is. En ik probeer het te relativeren, maar vanavond komt het toch echt wel heel erg op me af. Ik kan het eigenlijk allemaal even niet aanhoren. Maar ik luister natuurlijk toch. Ik ben geloof ik even een beetje dichtgeklapt. Heb ook helemaal geen tranen nu. Voel me afgestompt en leeg (en moe van het klussen). Dus ik denk dat ik zo maar ga slapen.... Wil het allemaal even niet weten.....
Vandaag heb ik mijn oude huis leeggehaald en schoongemaakt en dat is nu klaar voor oplevering. Dat is alvast weer iets wat afgewerkt is. Hopelijk brengt dat wat rust. Vanavond had ik een vriendin van me aan de lijn. Een vriendin van haar (en mijn vroegere klasgenoot) heeft sinds 2,5 jaar ook haar grote liefde leren kennen. Heel erg gelukkig. Toen bleek in de periode dat Ray ook ziek was dat ie maagkanker had. Gedeelte van zijn maag weggehaald en preventieve chemo, want geen uitzaaiingen. Nu kreeg hij anderhalvbe week geleden verschrikkelijke buikpijn, afspraak voor controle vervroeg en hij blijkt buikvlieskanker te hebben. Hij heeft nog 6 maanden tot een jaar te leven als hij nog chemo krijgt en als deze aanslaat en anders 3 tot 6 maanden. Kutnieuws en zo herkenbaar.... Heeft me wel weer even teruggeworpen in de tijd. Ik voelde weer wat zij nu ook voelt, alsof de grond onder je voeten weggeslagen wordt. Kortom heftig gesprek. Toen belde ik net mijn ouders, die vandaag hard meegeholpen hebben en die zijn niet thuis. Dat is vreemd want ze waren moe en hadden verder geen afspraken. Dus een sms gestuurd want misschien gewoon toch nog ergens op de koffie. En normaal reageert mijn moeder meteen. Maar nu dus niet. En mijn vader heeft al een aantal weken pijn rond zijn nieren. Is gisteren ook naar de dokter geweest. Moet een bloedonderzoek en een echo. Dus nu maak ik me daar toch een beetje zorgen over. Kortom ik voel me ff niet zo goed. Verder heeft een vriendin van mij al enkele jaren last van haar knie. Al vele malen bij de dokter geweest, en nu dan eindelijk een doorverwijzing gehad. Orthopeet heeft foto's gemaakt. Vlekjes bij de knie. Dus moet ze een botscan omdat ie niet weet wat het is. Dit verhaal lijkt zo op dat van een vriendin van mij die op haar 21e aan botkanker is gestorven (ik was toen ook 21). Tel dat op met het verhaal van Ray en je begrijpt dat ik me helemaal de klere geschrokken ben. Ik hoop dat ik dat niet zo heb laten blijken want tja je moet nu niet meteen overal kanker zien. Maar ja de schoonvader van mijn nichtje is vandaag geopereerd aan uitzaaiingen in zijn longen, mijn tante is aan de chemo. Het lijkt wel of overal kanker is. En ik probeer het te relativeren, maar vanavond komt het toch echt wel heel erg op me af. Ik kan het eigenlijk allemaal even niet aanhoren. Maar ik luister natuurlijk toch. Ik ben geloof ik even een beetje dichtgeklapt. Heb ook helemaal geen tranen nu. Voel me afgestompt en leeg (en moe van het klussen). Dus ik denk dat ik zo maar ga slapen.... Wil het allemaal even niet weten.....
donderdag 31 mei 2007 om 23:43
Ach jee lieve rommel.... dat zijn inderdaad geen berichten die jou nu helpen, ook al zijn ze realiteit en al wil je misschien wat voor al die dierbaren betekenen, het is ook (weer) heel dichtbij.
Ik log even in om jou een dikke *; te geven. Toch soort 'dank je wel' dat je de moeite neemt om hier je verhaal te doen en ik hoop dat je én nog je ouders even spreekt vanavond én dat je toch nu/straks de slaap kunt vatten.
En wees trots, iets afgestreept van je to-do-list, en dan ook nog wel zo'n groot iets. Wees trots op jezelf, kanjer!!!
Ik log even in om jou een dikke *; te geven. Toch soort 'dank je wel' dat je de moeite neemt om hier je verhaal te doen en ik hoop dat je én nog je ouders even spreekt vanavond én dat je toch nu/straks de slaap kunt vatten.
En wees trots, iets afgestreept van je to-do-list, en dan ook nog wel zo'n groot iets. Wees trots op jezelf, kanjer!!!
vrijdag 1 juni 2007 om 08:40
Hallo allemaal,
Nou mijn ouders waren dus toch even weg en hadden de gsm niet bij zich. Gebeurt bijna nooit, maar gisteren wel. Ze begrepen wel dat ik ff geschrokken was. Zometeen ga ik weer op weg naar een gesprek met een psych die mij begeleid in het rouwproces. Is wel weer goed denk ik. Vanavond en morgenavond heb ik verjaardagen dus het weekend zit al wel weer aardig vol. Zondag komt mijn nichtje met haar man en hun kleintje. Hij heeft de trouwfoto's gemaakt van onze bruiloft. Hij gaat nu een mooie foto maken van Ray zijn saxen, die dan gegraveerd kan worden op de grafsteen. Ik ben ook eindelijk uit de spreuk die ik op de steen wil zetten. Dus als de foto gemaakt is kan ik de tekst en foto's mailen en dan wordt het verder afgewerkt. In augustus zal de steen geplaatst worden. Ook weer zo'n ding wat dan afgehandeld is. En hopelijk brengt het dus ook meer rust.
Ik drink mijn koffie op en ga dan maar op weg.
*;
Nou mijn ouders waren dus toch even weg en hadden de gsm niet bij zich. Gebeurt bijna nooit, maar gisteren wel. Ze begrepen wel dat ik ff geschrokken was. Zometeen ga ik weer op weg naar een gesprek met een psych die mij begeleid in het rouwproces. Is wel weer goed denk ik. Vanavond en morgenavond heb ik verjaardagen dus het weekend zit al wel weer aardig vol. Zondag komt mijn nichtje met haar man en hun kleintje. Hij heeft de trouwfoto's gemaakt van onze bruiloft. Hij gaat nu een mooie foto maken van Ray zijn saxen, die dan gegraveerd kan worden op de grafsteen. Ik ben ook eindelijk uit de spreuk die ik op de steen wil zetten. Dus als de foto gemaakt is kan ik de tekst en foto's mailen en dan wordt het verder afgewerkt. In augustus zal de steen geplaatst worden. Ook weer zo'n ding wat dan afgehandeld is. En hopelijk brengt het dus ook meer rust.
Ik drink mijn koffie op en ga dan maar op weg.
*;
vrijdag 1 juni 2007 om 19:19
Hi,
Mijn psych vind dat ik goed bezig ben en goed omga met de dingen die op mijn pad komen. Ze ziet ook dat ik ook dingen voor mezelf doe en ze vind het oké dat ik meer ga werken. Werk is nu eenmaal een van de weinige dingen die hetzelfde zijn gebleven. Behalve dan dat ik 's-avonds niet meer mijn gebeurtenissen op het werk met Ray kan bespreken. Maar het werk zelf, dat is toch hetzelfde en dat geeft me toch rust. Dus ondanks de drukte op andere vlakken wil ik graag wat meer gaan werken. En voor de "huis"perikelen kan ik dan ook verlof nemen, nietwaar? Dus een goed gesprek gehad en dat is fijn. Nu zit ik er wel tegenaan te hikken dat ik zo naar de verjaardag van de zus van Ray moet. Een rare gewaarwording. En het stemt me gewoon heel verdrietig dat ik daar nu alleen heen moet. Ik denk dat ik daarom steeds tranen in mijn ogen krijg en steeds aan Ray moet denken. Ook aan de leuke dingen die we allemaal samen deden. Mooi om aan te denken, dat wel. Maar de leegte komt dan weer zo heftig binnen. Ik hoop dus dat het een beetje gaat. En anders kan ik misschien naderhand nog even bij vrienden langs. Want na het feest alleen naar huis, ik weet het nog niet, ik denk dat dat ook weer heel moeilijk is. Maar misschien valt het juist wel mee. Ik weet het niet. Het is de eerste verjaardag in zijn familie waar ik alleen naartoe ga. Ik ben al wel met Mark naar de verjaardag van zijn neefje geweest, maar dat was niet op het feestje zelf, want toen waren we op vakantie. Bovendien was ik toen met Mark. Nou ja, ik ga zo mijn haar maar doen en dan zal ik eens gaan....
Liefs rommel.
Mijn psych vind dat ik goed bezig ben en goed omga met de dingen die op mijn pad komen. Ze ziet ook dat ik ook dingen voor mezelf doe en ze vind het oké dat ik meer ga werken. Werk is nu eenmaal een van de weinige dingen die hetzelfde zijn gebleven. Behalve dan dat ik 's-avonds niet meer mijn gebeurtenissen op het werk met Ray kan bespreken. Maar het werk zelf, dat is toch hetzelfde en dat geeft me toch rust. Dus ondanks de drukte op andere vlakken wil ik graag wat meer gaan werken. En voor de "huis"perikelen kan ik dan ook verlof nemen, nietwaar? Dus een goed gesprek gehad en dat is fijn. Nu zit ik er wel tegenaan te hikken dat ik zo naar de verjaardag van de zus van Ray moet. Een rare gewaarwording. En het stemt me gewoon heel verdrietig dat ik daar nu alleen heen moet. Ik denk dat ik daarom steeds tranen in mijn ogen krijg en steeds aan Ray moet denken. Ook aan de leuke dingen die we allemaal samen deden. Mooi om aan te denken, dat wel. Maar de leegte komt dan weer zo heftig binnen. Ik hoop dus dat het een beetje gaat. En anders kan ik misschien naderhand nog even bij vrienden langs. Want na het feest alleen naar huis, ik weet het nog niet, ik denk dat dat ook weer heel moeilijk is. Maar misschien valt het juist wel mee. Ik weet het niet. Het is de eerste verjaardag in zijn familie waar ik alleen naartoe ga. Ik ben al wel met Mark naar de verjaardag van zijn neefje geweest, maar dat was niet op het feestje zelf, want toen waren we op vakantie. Bovendien was ik toen met Mark. Nou ja, ik ga zo mijn haar maar doen en dan zal ik eens gaan....
Liefs rommel.
vrijdag 1 juni 2007 om 21:28
quote: romilda66 reageerde Nu zit ik er wel tegenaan te hikken dat ik zo naar de verjaardag van de zus van Ray moet. Een rare gewaarwording. En het stemt me gewoon heel verdrietig dat ik daar nu alleen heen moet. Ik denk dat ik daarom steeds tranen in mijn ogen krijg en steeds aan Ray moet denken. Ook aan de leuke dingen die we allemaal samen deden. Mooi om aan te denken, dat wel. Maar de leegte komt dan weer zo heftig binnen.
Vind dat je dit zo mooi beschreven hebt,en wat me vooral opvalt is dat je schrijft dat het mooi is om aan de fijne dingen te denken.
En natuurlijk komt die leegte daarna weer heftig binnen,maar het valt me op dat je eerst over het mooie schrijft.
Dikke *;
Vind dat je dit zo mooi beschreven hebt,en wat me vooral opvalt is dat je schrijft dat het mooi is om aan de fijne dingen te denken.
En natuurlijk komt die leegte daarna weer heftig binnen,maar het valt me op dat je eerst over het mooie schrijft.
Dikke *;
