advies nodig

Ik snap niet zoveel van je verhaal. Die jongen is je ex, je hebt niks meer met hem. Waarom wil je dan nog per se contact? Laat gaan die handel.

het zal wel weer niet ethisch zijn om te zeggen, maar ik ben blij dat je je zwangerschap hebt afgebroken.

je komt over als iemand van 15, en zeker nog niet geschikt om een kind op de wereld te zetten.

Ik zal wel hard overkomen, maar sjee...grow up!

Wat een drama zeg, ben blij dat je je nog niet voortgeplant hebt.

Zijn dit nu de reacties waar je op kunt rekenen als je in de put zit en je verhaal wil doen? Pfffff

Buttercupcake, wat een rotsituatie. Ik ben bang dat het niet meer goed te maken is en dat hoeft ook niet. Ik zou mijn welgemeende excuses aan bieden en een belangrijke reden voor je warrige gevoel is het hormonen onevenwicht wat je nu meemaakt na je abortus. Is heel naar weet ik nog.

Daardoor ben je ook erg onevenwichtig. Daarnaast kun je nu niet anders dan de situatie accepteren, zijn hulp accepteren en alleen voor jezelf denken nu. Ik vind het wel te waarderen dat hij je bijstaat in het abortus traject.

Veels sterkte.

Als ik jou was zou ik hem totaal met rust laten.

Het klinkt alsof hij niets van je moet weten.



Zoals jij overkomt ben je de nachtmerrie voor elke schoonmoeder.

wat een ontzettend lang en moeilijk leesbaar verhaal! je hebt een ex waar mee je nog een keer of wat naar bed bent gegaan, daar werd je zwanger van, toen liet je een abortus uitvoeren, en nu wil je door middel van de 'macht' die je daar mee over je ex hebt hem terug winnen door hem te stalken en te zieken...



tenminste zo komt je verhaal wel op mij over op...



verwerk je abortus, maak je school af en laat je ex met rust, hij wil duidelijk niet met je verder.

Eerst rust en vrede met jezelf vinden... dat lijkt me nu echt het beste. Zwangerschapshormonen kunnen natuurlijk best hebben meegespeeld in je gedrag en gevoel. Maar goed, nu even met rust laten anders jaag je hem echt weg

quote:buttercupcake schreef op 05 november 2008 @ 15:15:

"ik wil 1 ding van jou weten.wat is voor mij het voordeel om nog moeite te doen? en dan bedoel ik, wat geeft t mij meer dan als ik alles afsluit?" .



Behalve dat je het gemeen vond heb je er nog over nagedacht en een antwoord gegeven?

Ik vond het namelijk een hele reele vraag. Jullie zijn ex-en en jij loopt alleen maar ruzie te maken en te claimen en te stalken, wat is er in godsnaam leuk voor hem om nog met jou om te gaan?

Als ik het zo lees namelijk helemaal niks!



Ben benieuwd hoe je hier zelf over denkt....

Jeetje dames, wat zijn jullie allemaal hard zeg!

Het gaat hier om een meisje van negentien! die misschien zelf nog helemaal niet goed is in het nemen van verstandige beslissingen. Ik neem aan dat er hier meerdere volwassen vrouwen op het forum zitten, soms zelfs moeders. Als jou dochter haar enige steun kan vinden op een forum omdat ze met haar omgeving niet kan praten, dan mag je toch hopen dat mensen niet zo hard voor haar zijn?!?! Jullie zullen even lekker de trigger zijn tot zelfmoord van een meisje wat in de put zit. Ik kan hier echt kwaad om worden! Dit is gewoon pesten en daar help je haar niet mee verder..



@buttercupcake: Zoek allereerst (professionele) hulp. Je kunt bij de huisarts of de kliniek waar je bent geweest om informatie. Dit moet je echt doen, want het is niet niks wat je op jonge leeftijd doormaakt. Daarnaast adviseer ik je om toch steun te zoeken bij familie, een vriendin. Kijk in je netwerk met wie je goed kunt praten. Jouw ex zou ik even met rust laten. Je bent je druk aan het maken om jullie relatie, terwijl jij nu bezig moet zijn met jou eigen lichaam en de verwerking van dit alles.

Probeer rustig te blijven, en als je het niet trekt ga dan echt naar familie toe.



Ik wens je veel sterkte.



Ben trouwens blij te zien dat er nog een aantal mensen zijn die wel normaal reageren

quote:buttercupcake schreef op 05 november 2008 @ 15:15:

Beste lezers



Ik zit met een probleem wat mij dermate dwars zit dat ik het hier post in de hoop advies te kunnen krijgen van jullie allen.



Na een relatie van 7 maanden is het rond eind augustus uit gegaan. Je zult denken "goh 7 maanden valt toch best mee en dat klopt ook". Wel had ik net daarvoor een relatie van 2,5jr achter de rug en mijn ex een relatie van 3jr waardoor je op 1 of andere manier een deel van het beginstadium lijkt over te slaan.

We zijn naar mijn mening helaas niet op een echt geweldige manier uit elkaar gegaan. Na heel veel gedoe zagen we uiteindelijk elkaar dan toch nog een aantal keer en dus ook in bed beland met mijn ex. Dan kun je denken... goh niet echt slim!. Los daarvan ben ik dus totaal onverwachts zwanger van hem geraakt. Ik ben 19 jaar en dit was de eerste keer en stond helaas voor een rotbeslissing. Hij wil ondanks een diepe wens nu geen kind i.v.m. de toekomst en school (net een nieuwe WO master). Ik wou geen kind omdat ik nu in het laatste jaar van mijn MBO opleiding zit en ik een toekomst wil kunnen opbouwen. Uiteindelijk in het ziekenhuis bij de echo besefte ik pas echt dat ik zwanger was. Voor het eerst in tijden voelde ik mij rustig en gelukkig. Ik was vrolijker dan ooit en ik voelde eindelijk na jaren gek*t om het zo even te noemen een soort van balans. Uiteindelijk wel besloten om voor abortus te kiezen en middels pillen uitgevoerd dit weekend. Na een uur lag ik te kotsen en had ik enorme krampen waar je niet vrolijk van werdt. Gelukkig was mijn ex er ook en heel zorgzaam, hij bracht me soms weer een lekker kruikje tegen de kramp. Zondag moest hij helaas werken dus ging hij erg vroeg weg want we wonen op 2 uur afstand van elkaar. Overdag merkte ik emotioneel nog niet zo veel maar 's avonds toen het leven buiten stiller werd en er op televisie niet veel afleiding te vinden was voelde ik me toch wel erg eenzaam. Ik merkte dat ik mijn ex heel erg miste, even samen huilen, samen knuffelen en er voor elkaar proberen te zijn. Sinds dat moment voel ik me enorm paniekerig. Ik zoek steeds ruzie met hem door hem te confronteren met problemen die al speelden voor de zwangerschap. Om even voorbeelden te noemen. Door de stress van de relatie raakte hij enorm gespannen en maakte zijn familie zich zorgen om hem. Begrijpelijk natuurlijk! Maar ik kom daar thuis en zijn moeder vraagt hem even in de woonkamer te komen....hebben ze daar een gezinsgesprek (ouder(s) en zn broertje) terwijl ik nog geen 4 meter verderop in een kamer zit met 2 gesloten deuren ertussen. Zijn moeder zei niet eens "sorry maar we moeten even met elkaar praten" of wachtte niet tot ik gewoon weer weg was (en ik kwam daar al niet zovaak omdat het niet echt boterde tussen zijn moeder en mij dus ik voelde me daar al niet echt goed). Ook zo'n geval is het met zijn "beste" vriend. Die zit in het buitenland voor vrijwilligerswerk en niet zo dichtbij ook! Krijg ik ineens op msn een hele preek over dat ik mijn ex met rust moet laten, blijkt dat mijn ex een hele emo-mail heeft gestuurd naar die vriend maar die al van ruim een week daarvoor was. In die week was er heel wat uitgepraat en die avond was hij mij en het was best wel gezellig moet ik zeggen oftewel avond verpest door dat gedoe met die vriend. Ik voel me enorm bedreigd door zijn omgeving terwijl ik juist zorg dat mijn ex hier gewoon welkom is, mag mee-eten, blijven slapen en zelfs mee kon op een uitje voor mijn oma haar verjaardag en zelf ook een groot verjaardagscadeau kreeg van mijn familie want we gunde het hem van harte.



Nu na die abortus voel ik me emotioneel nog onzekerder dan ik al was en raak ik van die situaties dus behoorlijk paniekerig en pieker ik me suf. Ik wil weten in hoeverre mijn ex bereid is het voor mij op te nemen en te zorgen dat de situaties zo blijven dat het nog leuk blijft voor alle partijen. Helaas zit hij onder moedershoede oftewel haar wil is wet en ze lijkt nogal star. Door al die dingen ben ik sinds zondagavond zo gestresst dat ik mijn ex enorm afzeik en ergens wanhopig probeer duidelijk te maken dat het me allemaal zo dwars zit, maar dit echt op de verkeerde manier doe. Ik was zoiezo al erg gefrustreerd en toen ik deze mail van hem ontving "ik wil 1 ding van jou weten.wat is voor mij het voordeel om nog moeite te doen? en dan bedoel ik, wat geeft t mij meer dan als ik alles afsluit?" vond ik dat zo gemeen....kom op ondanks de mindere kanten zou IK, MOI zou toch genoeg moeten zijn om moeite voor te doen dus ik reageerde toch wat boos op die vraag omdat ik vond dat hij me voor het blok zette. Daarna vele boze mailtjes! Ik herinner me vaak na de boze mailtjes niet eens meer wat er is gezegd en pas uren later wordt ik weer rustiger en besef ik mij dat ik het echt flink heb lopen verzieken.

Nu wil mijn ex niks meer van me weten maar om toch zijn plicht uit te voeren betreft de abortus wilt die wel nog 'quote: eventueel' mee naar het ziekenhuis. Juist afgelopen week zijn we toch weer wat meer naar elkaar gegroeit ondanks alles omdat we iets deelde, zoiets bijzonders. Nu na die abortus ben ik er best wel kapot van en voel ik me enorm schuldig omdat ik toch merk dat ik er misschien niet helemaal achterstond. Het voelt nu meer als een verplichting... Ik wou immers niet mijn ex zijn studie verzieken en denk ook niet dat mijn familie zo blij zou zijn als ik mijnes zou moeten beeindigen. Gezien de toekomst is het een verstandige keus geweest, maar ergens in mijn hart voel ik me echt zo klote. En nu raak ik dus mijn ex volledig kwijt omdat ik in enorme pieker en paniekbuien terecht kom en dan totaal geen grens kan vinden. Ik voel me enorm alleen en voelde me dat toch ook wel tijdens de kort durende zwangerschap. Ik moest alleen naar het ziekenhuis voor de echo omdat mijn ex een tentamen had en ik wou niet dat hij zijn studiepunten misloopt of problemen ermee zou krijgen maar aan de andere kant voelt het alsof ik mezelf enorm tekort heb gedaan en hij zijn school belangrijker vond...anders had hij toch niet naar het tentamen gegaan?? Mijn beste vriendin viel het ook niet echt lekker toen ik de hele situatie vertelde (zij is haar dochter verloren aan een hartafwijking) maar ik vond toch dat ik het haar moest vertellen, ik voel me alleen totaal niet gesteund en gister moest ik haar meer steunen omdat ze haar hond in heeft moeten laten slapen. Ik voel me gewoon echt eenzaam...



Wat kan ik doen om het bij mijn ex goed te maken, hij geeft aan dat het niet alleen de mailtjes zijn geweest maar veel meer. Eindelijk afgelopen weekend waren we op een punt dat we beide zoiets hadden "we zien wel hoe het loopt, als het leuk is dan genieten we er gewoon van" en dat heb ik binnen 2,5dag zo erg verziekt. Ik heb tot vanacht hem plat gesmst met spijgbetuigingen, op msn, via de mail en via de telefoon want even naar hem toe gaat ook niet zomaar. Klinkt maybe wat onvolwassen zo via al die elektronische aparaten en ik vind het ook echt waardeloos, ik zou hem liever face to face spreken zodat iemand niet zo offline gaat, je negeert of boze mailtjes terugstuurd en het meest belangerijke je elkaar ziet en emoties ziet, toonhoogtes hoort in de stem...elkaar kunt (onder)steunen.



Sorry voor het ellendig-lange verhaal, maar ik zit er flink doorheen.Je ex is niet voor niets je ex. Heel netjes van hem dat hij je nog heeft bijgestaan bij je abortus, maar probeer hem nu niet te claimen hiermee. Neem wat afstand, ga niet meer met hem naar bed, zoek geen contact meer. Hoe meer je aan hem blijft hangen des te moeilijker wordt het om hem los te laten. Kappen met die vent, het wordt waarschijnlijk toch nooit meer wat.

TO, laat hem met rust. Je probeert iets af te dwingen wat er niet meer in zit. Het is over, voorbij, hij wil niets meer van je. Ik vind het goed van hem dat hij je bij heeft gestaan dit weekend, maar daarna zet je hem direct onder druk. Niet doen.



Je bent erg aan het manipuleren, heb je dat zelf in de gaten? Ik vind het niet raar als zijn ouders en vrienden voor hem opkomen in zo'n situatie. Het is heel naar dat je een abortus hebt moeten ondergaan, echt afschuwelijk. Maar pas op dat je de abortus niet als pressiemiddel gaat gebruiken naar hem toe, want daar neig je nu wel naar.



Probeer het achter je te laten. Ga op zoek naar wat voor jou belangrijk is in het leven en zoek daarna een man die daar bij past.

[quote][message=2228339,noline]buttercupcake schreef op 05 Wat kan ik doen om het bij mijn ex goed te maken, hij geeft aan dat het niet alleen de mailtjes zijn geweest maar veel meer. quote]



Je kunt niets doen. Hij is volwassen, neemt zijn eigen beslissingen en wil dus geen relatie meer met jou. Die abortus zal ook voor hem niet eenvoudig zijn geweest en gezien de omstandigheden heeft hij zich in mijn ogen nog buitengewoon vriendelijk opgesteld. Nu de abortus achter de rug is komt daar een einde aan en gaan jullie elk weer je eigen weg. Dat is hard maar het is niet anders.

quote:Poezewoes schreef op 05 november 2008 @ 15:54:

TO, laat hem met rust. Je probeert iets af te dwingen wat er niet meer in zit. Het is over, voorbij, hij wil niets meer van je. Ik vind het goed van hem dat hij je bij heeft gestaan dit weekend, maar daarna zet je hem direct onder druk. Niet doen.



Je bent erg aan het manipuleren, heb je dat zelf in de gaten? Ik vind het niet raar als zijn ouders en vrienden voor hem opkomen in zo'n situatie. Het is heel naar dat je een abortus hebt moeten ondergaan, echt afschuwelijk. Maar pas op dat je de abortus niet als pressiemiddel gaat gebruiken naar hem toe, want daar neig je nu wel naar.

Probeer het achter je te laten. Ga op zoek naar wat voor jou belangrijk is in het leven en zoek daarna een man die daar bij past.



Helemaal mee eens!

Doe dit niet meis, daar bereik je niets meer mee dan het averechtse van wat je wilt. Hou oud is jouw ex eigenlijk?

Ik neem aan dat je voldoende tijd hebt genomen om er over na te denken om een abortus te laten doen. Ik denk dat je de abortus nog steeds niet verwerkt hebt, het doet je nog veel verdriet. Maar ook heb je nog niet de tijd en ruimte gehad om je gebroken relatie te verwerken.

Ik merk dat je sterk de behoefte hebt om door je (ex) vriend te worden getroost, gesteund en geknuffeld. Dit kun je niet van hem verwachten, omdat jullie relatie over is en er van beide kanten waarschijnlijk teveel is gebeurd.

Er is in jou hoofdje de laatste tijd veel gebeurd. Een abortus is ook niet niks. Laat het niet weer zover komen.

Het heeft geen zin om je (ex) vriend plat te smsen ,etc.

Je kunt niet van hem verwachten dat hij weer voor de volle 100% voor je klaarstaat, want jullie relatie is al beëindigd. Ruzie maken heeft geen zin, en elkaar de huid vol schelden al helemaal niet. Daar heb je alleen maar jezelf mee.

Het is jou eigen taak meid om je eigen leventje weer een beetje op orde zien te krijgen.

En zoals je al aangaf je MBO-diploma gaan halen en een toekomst opbouwen en voor iemand gaan die ook voor de 100% voor jou gaat. Geef alles een beetje tijd.

Sterkte!

Hoe oubollig dit ook klinkt, ik herken ditgedrag wel van toen ik zo oud was als jij nu bent. Het beste is denk ik idd om wel professionele hulp te zoeken, zo'n abortus is niet niks. Ga er eens mee naar je huisarts of een eerste lijns psycholoog.

Ik denk niet dat deze (ex)relatie nog ergens naartoe gaat... Je kan waarschijnlijk het beste deze jongen lten voor wat het is en je op jezelf, je toekomst en de verwerking alles richten...

Een abortus is ingrijpend, ook als het een verstandige beslissing was. Misschien kun je wat helderheid en opluchting vinden door hier met iemand over te praten. Een maatschappelijk werker, een mentor op school of misschien een psycholoog, of wie weet: je moeder?



De relatie met je exvriend is erg hoge pieken, diepe dalen als ik het zo lees. Misschien kun je hem beter even met rust laten. Kijk over een paar maanden hoe het met hem gaat. Waarschijnlijk ben jij dan ook in een rustiger vaarwater gekomen. Jullie kunnen dan wat dingen uitpraten. Dat is ook een goed moment om je excuses aan te bieden voor de boze mailtjes.



Neem rust, wees lief voor jezelf en zorg goed voor jezelf, want je maakt een emotionele tijd door.

quote:buttercupcake schreef op 05 november 2008 @ 16:25:





ik probeer met mijn verhaal te vertellen dat we voor elkaar klaarstonden in dit proces, maar ik door mijn stress enorm ruzie aan het maken ben en mijn kansen vergooi....



ik heb dingen gezegd waar ik enorm spijt van heb en wou alleen advies van mensen hier wat ik het beste kon doen om te laten zien dat ik hier spijt van heb en baal dat ik die kansen dan vergooi, voor beide partijen...oftewel om het "goed" te maken...



de abortus is nog geen 4 dagen geleden, is het dan zo raar dat ik er flink verdrietig van ben en hier mijn verhaal neerschrijf...



Ja, natuurlijk mag je verdriet hebben van de abortus! Ik hoop dat je goede vriendinnen om je heen hebt die je een beetje kunnen steunen hierin.



De mensen hier reageren vooral op jouw gedrag naar je ex toe. Hij stond ook voor je klaar in dit proces, maar je hebt het zelf verkloot door hem onder druk te zetten. Je kunt daar heel veel begrip voor verwachten, want de situatie, maar je kunt ook hand in eigen boezem steken en jezelf even flink onder de kont schoppen. Je hebt hem zelf weggejaagd. Hij was bereid om je te steunen, maar nu niet meer, niet na je manipulatieve gedrag.



Het beste wat je nu kunt doen, is hem een brief schrijven, waarin je laat weten dat het je enorm spijt dat je je zo hebt gedragen. En waarin je laat weten dat je daar nu dus mee ophoudt, en hem loslaat. Wens hem succes met het verwerken van wat er is gebeurd (want ook voor hem is dit heel ingrijpend!!) en wens hem het beste voor de toekomst.



Daarna laat je het los. Geen contact meer zoeken, geen antwoord verwachten, je eigen weg gaan vinden en de abortus zonder hem gaan verwerken. Dat kun je wel, echt. De kans om dingen samen te doen heb je, zoals je zelf al aangeeft, vergooid. Dan is het nu tijd om jezelf een nieuwe kans te geven. Laat het achter je en maak een nieuwe start.



Lieve meid, je bent 19 jaar. Je gaat nog veel meer blunders maken in het leven. En iedere keer zal je weer met jezelf verder moeten. Leer van deze blunder. Dat gaat je in de toekomst helpen beter om te gaan met de rottige dingen die je in je leven tegenkomt.

Meid, wellicht moet je ook een keer gaan ervaren dat de echte problemen die je tegenkomt, je zelf moet leren handelen.



Jij moet het doen. Geen ander zal het voor je doen.

Meid toch,

Het is nogal wat wat je voor je kiezen krijgt in korte tijd.



Je bent pas 19,ik heb zelf een dochter van 18 en het lijkt mij vreselijk als mijn kind dit in haar eentje moet verwerken.

Wat verdietig zeg.



Ik was zelf 16 toen ik zwanger raakte en heb geen abortus uitgevoerd.

Maar linksom of rechtsom,dit zet je hoofdje wel even op zijn kop.



Het besluit is al gemaakt,of het de juiste keuze was zal je nooit weten.

Met dat gegeven moet je nu eenmaal verder,hoe moeilijk ook.

geef jezelf de tijd,laat je emoties lekker eruit komen.

Schrijf het van je af.



Ik snap best dat je nu iets verwacht van je ex,het was tenslotte ook een deel van hem wat nu weg is.

Je zoekt troost,wil dit verwerken met je ex die hier ook bij betrokken was.

En nu lijkt het dat je het in je uppie moet doen.

Dat vind ik oprecht een vreselijk gegeven.



Is je zus toch niet een optie?

Ook al zit zij in een hele ander situatie,ze kan zich juist daardoor misschien ook wel goed inleven.



Probeer je ex een beetje los te laten,geef het tijd.

Niet zo hard zijn voor jezelf.

Ik denk dat het een goed idee is dat je eens naar je huisarts gaat om in ieder geval je verhaal kwijt te kunnen,wellicht kan maatschappelijk werk je helpen het een beetje op een rijtje te krijgen in je hoofd.



Veel sterkte meid!

Je bent nog jong, en dit is heel groot om mee om te gaan.

Dat mag je moeilijk vinden,want dat is het ook.



Liefs.

[quote]Wiebenik81 schreef op 05 november 2008 @ 15:54:

Jullie zullen even lekker de trigger zijn tot zelfmoord van een meisje wat in de put zit. Ik kan hier echt kwaad om worden! Dit is gewoon pesten en daar help je haar niet mee verder..



Zelfmoord, pesten. Wat een raar mens ben jij met deze uitspraak!