Relaties
alle pijlers
Blijft het echt altijd toch je vader?
woensdag 10 juni 2009 om 22:35
Lieve lezers,
ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.
Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.
Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.
Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.
Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.
Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.
Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?
ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.
Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.
Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.
Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.
Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.
Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.
Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
woensdag 10 juni 2009 om 22:46
Ik heb het ook heel moeilijk met mijn ouders. Hier is het vooral mijn moeder, maar desondanks is mijn vader ook geen lieverdje. Maar.. hoe kwaad ik ook op ze ben, ze blijven mijn ouders. Je hebt maar 1 vader en 1 moeder en die zijn onvervangbaar. Zelf ben ik bang dat ik ooit op een dag spijt zou hebben als ik ze niet meer KAN spreken.
Vanwege een hele lastige situatie ga ik dus het huis uit en dergelijke, maar me helemaal van hun afsluiten zal ik nooit doen.
Ik snap dat jou vader geen vader voor jou is geweest, en dat hij jullie gezin heeft geterroriseerd is onvergeefelijk. Maar zoals ik het al zei: spermadonor of niet, hij is je vader.
Ik vind het een beetje raar dat je hem op msn hebt enzo, dus ik begrijp heel goed dat je hem daar vanaf haalt, maar ik zou hem niet helemaal negeren. Zorg gewoon dat je hem belt op zijn verjaardag, met kerst en eventuele andere belangrijke dagen. Dan zit je niet aan hem vast, maar hoef je ook nooit spijt te krijgen als hij er op een dag misschien niet meer is.
Vanwege een hele lastige situatie ga ik dus het huis uit en dergelijke, maar me helemaal van hun afsluiten zal ik nooit doen.
Ik snap dat jou vader geen vader voor jou is geweest, en dat hij jullie gezin heeft geterroriseerd is onvergeefelijk. Maar zoals ik het al zei: spermadonor of niet, hij is je vader.
Ik vind het een beetje raar dat je hem op msn hebt enzo, dus ik begrijp heel goed dat je hem daar vanaf haalt, maar ik zou hem niet helemaal negeren. Zorg gewoon dat je hem belt op zijn verjaardag, met kerst en eventuele andere belangrijke dagen. Dan zit je niet aan hem vast, maar hoef je ook nooit spijt te krijgen als hij er op een dag misschien niet meer is.
woensdag 10 juni 2009 om 22:47
Als jij niet kan of wil houdt het op met je vader. Ondanks dat je hem nu Asperger toedicht.
Waar ik toch geïnteresseerd in ben is hoe de band met je moeder nu is. Je kwam nl ook tot de conclusie dat zij medeschuldig is. Zij heeft per slot die jarenlange rampspoed in stand gehouden. (voor de lieve vrede, zo noem jij het) Ik zou woedend zijn.
Heel veel sterkte!
Waar ik toch geïnteresseerd in ben is hoe de band met je moeder nu is. Je kwam nl ook tot de conclusie dat zij medeschuldig is. Zij heeft per slot die jarenlange rampspoed in stand gehouden. (voor de lieve vrede, zo noem jij het) Ik zou woedend zijn.
Heel veel sterkte!
woensdag 10 juni 2009 om 22:52
Als jij dingen van vroeger nu niet kunt - of niet wilt - zien in het licht van zijn psychische aandoening dan is dat je goed recht . Niemand anders staat in jouw schoenen , heeft jouw leven geleefd en voelt wat jij voelt .
Dat het misschien meer vrede zou geven om het te zien als onmacht ipv onwil ..... maar als het niet zo vóelt , dan houdt het op .
Dat het misschien meer vrede zou geven om het te zien als onmacht ipv onwil ..... maar als het niet zo vóelt , dan houdt het op .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 10 juni 2009 om 22:57
Wat jij, je broertje en je zusje hebben moeten meemaken - en nu nog steeds meemaken - is vreselijk. Thuis hoort veilig te zijn in alle opzichten en dat was het niet!
Zelf heb ik ook het nodige meegemaakt met mijn ouders. Ik ben (onder andere ) door beiden mishandeld en verwaarloosd. Zelf ben ik enig kind en kreeg - zoals jij dat zo treffend verwoordde - de volle laag.
Loyaliteit aan je ouders gaat heel ver is mijn ervaring. Ik voel nog steeds een zekere - maar wel heel beperkte!!! - loyaliteit naar beiden. Ik naar mijn vader iets meer dan naar mijn moeder omdat hij erkent heeft dat hij fout zat.
Ik heb heel lang een grotere loyaliteit gevoeld (dan ik nu voel) en voelde me ook verantwoordelijk. Dat gevoel is ontstaan doordat ik heel goed wist wat ik doen moest om ruzies te voorkomen of te zorgen dat het een en ander niet escaleerde. Als ik die macht had, dacht ik, zou ik ook wel de macht hebben gehad om alles te voorkomen. En zo was alles mijn verantwoordelijkheid....
Ik ben door schade en schande wijs geworden en ben realistischer geworden in mijn oordeel over mijn macht, vermogens en aandeel. Ik besef nu dat ik inderdaad wel wat invloed had, maar dat ik zeker niet verantwoordelijk was of ben.
Het is lastig omgaan met verwachtingen van anderen. In het begin zei ook iedereen tegen mij "het zijn toch je ouders". Nadat iedereen in mijn omgeving jaren meekreeg hoe het eraan toe ging (en hoe ik ze bleef verdedigen en helpen) veranderde dat beeld bij mijn omgeving wel. Soms zijn er nog wel mensen die zeggen "het blijven je ouders". Dat is ook wel zo, maar dat betekent niet dat ik het aan kan om met ze om te gaan of contact met ze te onderhouden.
Ik heb wel wat contact met ze, maar wel volledig onder mijn voorwaarden. Als zij dat niet willen onder deze voorwaarden is dat wat mij betreft akkoord. Dan geen contact. Op een andere manier lukt mij namelijk niet.
Mijn ouders zijn beiden ziekelijk. Mijn vader is manisch/depressief en heeft regelmatig psychoses. Mijn moeder is tamelijk labiel en heeft een dijk van een minderwaardigheidscomplex. Er zijn dus wel wezenlijke factoren die hun gedrag beïnvloeden en beïnvloedt hebben. Toch kan ik dat niet als een excuus zien.
Ik kan mezelf in elk geval niet langer verloochenen en doen alsof er niets aan de hand is.
Als jij dat ook niet kan is dat echt niet erg. Je hebt het geprobeerd, waarschijnlijk meer dan een buitenstaander kan begrijpen.
Ik heb veel tekst nodig om je te adviseren om vooral heel goed te kijken naar wat jij aan kan en wat voor jou goed voelt. Er is er namelijk maar 1 die dat kan en zal doen. En dat ben jij. En laat je vooral niet gijzelen/chanteren door zijn ziektebeeld en de zelfmoordpogingen.
Zelf heb ik ook het nodige meegemaakt met mijn ouders. Ik ben (onder andere ) door beiden mishandeld en verwaarloosd. Zelf ben ik enig kind en kreeg - zoals jij dat zo treffend verwoordde - de volle laag.
Loyaliteit aan je ouders gaat heel ver is mijn ervaring. Ik voel nog steeds een zekere - maar wel heel beperkte!!! - loyaliteit naar beiden. Ik naar mijn vader iets meer dan naar mijn moeder omdat hij erkent heeft dat hij fout zat.
Ik heb heel lang een grotere loyaliteit gevoeld (dan ik nu voel) en voelde me ook verantwoordelijk. Dat gevoel is ontstaan doordat ik heel goed wist wat ik doen moest om ruzies te voorkomen of te zorgen dat het een en ander niet escaleerde. Als ik die macht had, dacht ik, zou ik ook wel de macht hebben gehad om alles te voorkomen. En zo was alles mijn verantwoordelijkheid....
Ik ben door schade en schande wijs geworden en ben realistischer geworden in mijn oordeel over mijn macht, vermogens en aandeel. Ik besef nu dat ik inderdaad wel wat invloed had, maar dat ik zeker niet verantwoordelijk was of ben.
Het is lastig omgaan met verwachtingen van anderen. In het begin zei ook iedereen tegen mij "het zijn toch je ouders". Nadat iedereen in mijn omgeving jaren meekreeg hoe het eraan toe ging (en hoe ik ze bleef verdedigen en helpen) veranderde dat beeld bij mijn omgeving wel. Soms zijn er nog wel mensen die zeggen "het blijven je ouders". Dat is ook wel zo, maar dat betekent niet dat ik het aan kan om met ze om te gaan of contact met ze te onderhouden.
Ik heb wel wat contact met ze, maar wel volledig onder mijn voorwaarden. Als zij dat niet willen onder deze voorwaarden is dat wat mij betreft akkoord. Dan geen contact. Op een andere manier lukt mij namelijk niet.
Mijn ouders zijn beiden ziekelijk. Mijn vader is manisch/depressief en heeft regelmatig psychoses. Mijn moeder is tamelijk labiel en heeft een dijk van een minderwaardigheidscomplex. Er zijn dus wel wezenlijke factoren die hun gedrag beïnvloeden en beïnvloedt hebben. Toch kan ik dat niet als een excuus zien.
Ik kan mezelf in elk geval niet langer verloochenen en doen alsof er niets aan de hand is.
Als jij dat ook niet kan is dat echt niet erg. Je hebt het geprobeerd, waarschijnlijk meer dan een buitenstaander kan begrijpen.
Ik heb veel tekst nodig om je te adviseren om vooral heel goed te kijken naar wat jij aan kan en wat voor jou goed voelt. Er is er namelijk maar 1 die dat kan en zal doen. En dat ben jij. En laat je vooral niet gijzelen/chanteren door zijn ziektebeeld en de zelfmoordpogingen.
woensdag 10 juni 2009 om 23:00
@BGB: Ik heb dat sinds november geprobeerd, om het te zien als onmacht, maar er is teveel bijgekomen. Hij blijft vertellen wat híj graag zou willen en dat hij op iets anders van mij had gehoopt als ik hem zeg dat hij niet meer in een hoekje moet zitten huilen, maar zorgen dat hij zijn leven op de rit krijgt.
Het houdt nu gewoon echt op voor mijn gevoel, ik kan niet meer. En gelukkig zijn er mensen die me erop gewezen hebben dat ik al zoveel geprobeerd heb, maar dat mijn verantwoordelijkheid een keer ophoudt. Hij is een volwassen man met een baan, als leraar nb.
@Milo, de asperger is hem toegedicht door mensen die er verstand van hebben, ik wist niet wat het was, maar ben erover gaan lezen en iets anders kan het niet zijn. De relatie met mijn moeder is op zich goed, ik heb me altijd als kind aan haar vastgeklampt, als enige ouder die ik had, maar ben inderdaad woedend geweest. Gelukkig kan ik haar op de momenten dat dat er weer is gewoon bellen en haar dat zeggen. Ze trekt zich nog net niet de haren uit het hoofd van spijt over hoever ze het heeft laten gaan en doet er alles aan om ons vertrouwen terug te winnen.
@Vivelle, eerlijk gezegd zou ik hem heel graag nooit meer spreken. Wat je zegt, had ik inderdaad ook bedacht, dus bezocht ik hem met kerst. Toen vertelde hij me dat hij liever had gezien dat hij mijn zusje en mij niet had.
Het houdt nu gewoon echt op voor mijn gevoel, ik kan niet meer. En gelukkig zijn er mensen die me erop gewezen hebben dat ik al zoveel geprobeerd heb, maar dat mijn verantwoordelijkheid een keer ophoudt. Hij is een volwassen man met een baan, als leraar nb.
@Milo, de asperger is hem toegedicht door mensen die er verstand van hebben, ik wist niet wat het was, maar ben erover gaan lezen en iets anders kan het niet zijn. De relatie met mijn moeder is op zich goed, ik heb me altijd als kind aan haar vastgeklampt, als enige ouder die ik had, maar ben inderdaad woedend geweest. Gelukkig kan ik haar op de momenten dat dat er weer is gewoon bellen en haar dat zeggen. Ze trekt zich nog net niet de haren uit het hoofd van spijt over hoever ze het heeft laten gaan en doet er alles aan om ons vertrouwen terug te winnen.
@Vivelle, eerlijk gezegd zou ik hem heel graag nooit meer spreken. Wat je zegt, had ik inderdaad ook bedacht, dus bezocht ik hem met kerst. Toen vertelde hij me dat hij liever had gezien dat hij mijn zusje en mij niet had.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
woensdag 10 juni 2009 om 23:01
'Maar het is toch je vader'. Dat vind ik persoonlijk echt een ongelofelijke dooddoener.
Mensen kunnen te ver gaan, ook je ouders. Als jij geen contact meer wilt, dan niet. Je moet doen wat voor jou goed voelt en niet 'wat zou moeten'.
Ik heb overigens zelf al zes jaar niet meer met mijn vader gesproken, op mijn initiatief. Die man is de titel 'vader' niet waard, hij is ver over mijn grenzen heengegaan. Gevoelsmatig heb ik geen vader meer en dat ie heeft ie geheel aan zichzelf te danken.
Mensen kunnen te ver gaan, ook je ouders. Als jij geen contact meer wilt, dan niet. Je moet doen wat voor jou goed voelt en niet 'wat zou moeten'.
Ik heb overigens zelf al zes jaar niet meer met mijn vader gesproken, op mijn initiatief. Die man is de titel 'vader' niet waard, hij is ver over mijn grenzen heengegaan. Gevoelsmatig heb ik geen vader meer en dat ie heeft ie geheel aan zichzelf te danken.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 10 juni 2009 om 23:03
woensdag 10 juni 2009 om 23:05
Aanvullend: Ik heb een hele tijd (bijna 2 jaar) geen enkel contact gehad met mijn ouders, maar wel eenzijdig afgesproken dat ik ze zou informeren over belangrijke zaken, zoals bijvoorbeeld: verhuizing, andere baan, eventuele kinderen, etc.
Op deze manier hoefden ze belangrijke dingen niet van vreemden te vernemen en zou ik altijd vindbaar blijven voor ze. Tevens bleef er een kiertje open voor contact.
Inmiddels is er dus wel weer zeer matig contact zoals ik al aangaf.
Wellicht is een dergelijke 'oplossing' ook wat voor jou?
Op deze manier hoefden ze belangrijke dingen niet van vreemden te vernemen en zou ik altijd vindbaar blijven voor ze. Tevens bleef er een kiertje open voor contact.
Inmiddels is er dus wel weer zeer matig contact zoals ik al aangaf.
Wellicht is een dergelijke 'oplossing' ook wat voor jou?
woensdag 10 juni 2009 om 23:07
quote:Bonny82 schreef op 10 juni 2009 @ 23:03:
WZK, ik herken heel veel in wat je schrijft. Ik heb het inderdaad ook geprobeerd, contact onder mijn voorwaarden, maar dat werkt niet bij een autist. Heel lief dat je je verhaal hier zo eerlijk neerzet, het geeft me echt een zetje in de rug!
Graag gedaan! Ja bij iemand met een autistische stoornis werkt het inderdaad allemaal nogal anders. Zou je niet eens contact kunnen opnemen met een hulpverlener die daar veel verstand van heeft en met hem/haar kunnen bespreken welke mogelijkheden jij ziet?
Of is dat teveel voor je? Wat ik me goed kan voorstellen.
WZK, ik herken heel veel in wat je schrijft. Ik heb het inderdaad ook geprobeerd, contact onder mijn voorwaarden, maar dat werkt niet bij een autist. Heel lief dat je je verhaal hier zo eerlijk neerzet, het geeft me echt een zetje in de rug!
Graag gedaan! Ja bij iemand met een autistische stoornis werkt het inderdaad allemaal nogal anders. Zou je niet eens contact kunnen opnemen met een hulpverlener die daar veel verstand van heeft en met hem/haar kunnen bespreken welke mogelijkheden jij ziet?
Of is dat teveel voor je? Wat ik me goed kan voorstellen.
woensdag 10 juni 2009 om 23:10
Mijn psycholoog geeft me wel advies, over duidelijke afspraken maken over bijvoorbeeld 1x in de maand contact en verder niet, zodat het voor mijn vader duidelijk is en ik de rest van de maand rust heb. Maar eerlijk gezegd kan en wil ik dat niet eens opbrengen, omdat hij me iedere keer dat er contact is geweest verschrikkelijk overstuur heeft gemaakt. Eigenlijk wil ik hem gewoon nooit meer zien.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
woensdag 10 juni 2009 om 23:20
Bonny, ik heb zelf een jaar getwijfeld en af en toe nog contact gehad voor ik het contact verbroken heb. Persoonlijk is het voor mij een opluchting geweest om de knoop door te hakken. Ik heb nu rust in mijn leven.
Mijn vader is overigens nooit onderzocht op mogelijke psychische stoornissen, maar mijn gok als leek is dat hij nog het meest in de buurt komt van een psychopaat. En dan niet die zoals seriemoordenaars in films, maar wel een die geen schuld voelt en zijn eigen belang voorop stelt. Geen rekening houdt met anderen, hen van alles de schuld geeft. Ik zeg altijd maar dat de draadjes in zijn hoofd anders vastzitten dan bij de meeste mensen...
Mijn vader is overigens nooit onderzocht op mogelijke psychische stoornissen, maar mijn gok als leek is dat hij nog het meest in de buurt komt van een psychopaat. En dan niet die zoals seriemoordenaars in films, maar wel een die geen schuld voelt en zijn eigen belang voorop stelt. Geen rekening houdt met anderen, hen van alles de schuld geeft. Ik zeg altijd maar dat de draadjes in zijn hoofd anders vastzitten dan bij de meeste mensen...
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 10 juni 2009 om 23:25
Bonny
Als hij tegen jou zegt dat hij liever je zus had gezien dan jij dan is het toch klaar? Ik voor mij zou de deur dichtgooien, wilde ik niks meer met die man te maken hebben. Hoe vaak moet je dan nog gekwetst worden door die man.
En wat Vivelle zegt, met kerst contact houden, hem bellen op zijn verjaardag. Dat je anders misschien spijt krijgt. Als jij voor jezelf eruit bent dat je helemaal klaar met hem bent krijg je er geen spijt van. Zoals hij jullie behandeld heeft, is de naam vader niet waard
Als hij tegen jou zegt dat hij liever je zus had gezien dan jij dan is het toch klaar? Ik voor mij zou de deur dichtgooien, wilde ik niks meer met die man te maken hebben. Hoe vaak moet je dan nog gekwetst worden door die man.
En wat Vivelle zegt, met kerst contact houden, hem bellen op zijn verjaardag. Dat je anders misschien spijt krijgt. Als jij voor jezelf eruit bent dat je helemaal klaar met hem bent krijg je er geen spijt van. Zoals hij jullie behandeld heeft, is de naam vader niet waard
woensdag 10 juni 2009 om 23:25
woensdag 10 juni 2009 om 23:31
quote:sheherazade schreef op 10 juni 2009 @ 23:29:
Verkeerde diagnose! Typisch voor mannen die geestelijk en/of lichamelijk mishandelen is vaak dat ze buitenshuis zo joviaal over kunnen komen. Maar mensen met Asperger zijn juist erg slecht in sociaal gedrag en ook in het kopieren daarvan.Weet je dat zeker? Dan begrijp ik er echt niks meer van
Verkeerde diagnose! Typisch voor mannen die geestelijk en/of lichamelijk mishandelen is vaak dat ze buitenshuis zo joviaal over kunnen komen. Maar mensen met Asperger zijn juist erg slecht in sociaal gedrag en ook in het kopieren daarvan.Weet je dat zeker? Dan begrijp ik er echt niks meer van
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
woensdag 10 juni 2009 om 23:36
Beste Bonny,
Ongeveer 8 jaar geleden heb ik het contact met mijn vader helemaal verbroken en dat is het beste dat ik in mijn leven heb gedaan. Geen moment spijt van gehad, sterker nog: ik wilde dat ik het veel eerder had gedaan. Wat een rust gaf dat, zeg. De man is nu deel van mijn verleden en dat is al lastig genoeg.
Ook gewoon doen!
Ongeveer 8 jaar geleden heb ik het contact met mijn vader helemaal verbroken en dat is het beste dat ik in mijn leven heb gedaan. Geen moment spijt van gehad, sterker nog: ik wilde dat ik het veel eerder had gedaan. Wat een rust gaf dat, zeg. De man is nu deel van mijn verleden en dat is al lastig genoeg.
Ook gewoon doen!
