Relaties
alle pijlers
Blijft het echt altijd toch je vader?
woensdag 10 juni 2009 om 22:35
Lieve lezers,
ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.
Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.
Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.
Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.
Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.
Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.
Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?
ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.
Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.
Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.
Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.
Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.
Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.
Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
woensdag 10 juni 2009 om 23:38
@Sheherazade: Tja, dat weet ik niet zo goed eigenlijk. Ik weet dat hij een zeer gewaardeerde collega is en een uitstekende leraar, maar dat kan ik wel plaatsen, hij geeft les op het vmbo en leerlingen zijn natuurlijk gebaat bij duidelijke structuur. Maar ik heb vaak genoeg gezien dat hij op een feestje binnen wandelt, per direct naar mensen toeloopt en interessante verhalen begint te vertellen en het echt niet ziet als mensen dat vervelend vinden. Mijn schoonfamilie heeft me bijvoorbeeld per direct verteld toen bleek dat ik geen fan van hem was, dat ze hem een heel rare blaaskaak vonden.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
woensdag 10 juni 2009 om 23:48
Ik vind trouwens niet dat het 'toch altijd je vader blijft'. Natuurlijk is dat genetisch gezien wel zo, maar dat wil niet zeggen dat je niet heel duidelijk een grens mag stellen. Hoeveel contact jij met hem wil kun je alleen zelf bepalen. Volgens mij kan het geen kwaad een tijdje flinke afstand te nemen!
woensdag 10 juni 2009 om 23:52
quote:dreamer schreef op 10 juni 2009 @ 23:12:
Hij blijft je vader, maar wat je daarmee doet en hoe je dat invult, dat is aan jou, denk ik zo.
Helaas wel, alleen het kind kan hier niks aan doen! De vader heeft de keuze gemaakt een kind te krijgen en kan er dus wel iets aan doen.
Lieve TO, vraag jezelf af wat het voor jou zou opleveren nog enigszins contact te onderhouden. Ik denk dat het enige is dat je je schuldgevoel kunt relativeren en denken dat je toch nog gedaan hebt wat binnen jouw vermogen ligt. Begin maar om te beseffen dat je schuldgevoel totaal niks bijdraagt, het heeft geen nut en laat je meestal over je eigen grenzen heengaan. Eigenlijk een vorm van egoisme, jij hebt minder last. Dus wat je ook doet, contact of niet, maakt eigenlijk niet uit. Tenzij je het schuldgevoel laat voor wat het is en je voor ogen houdt dat niet JIJ degene bent die hem iets verschuldigd is, nee, hij als vader heeft zijn verantwoordelijkheden niet gedragen, heeft jouw en de rest van de familie een leven gegeven waar je niet ongeschonden uitgekomen bent.
Als ik je posts lees, ben je heel duidelijk. Je kunt het niet!!
Al te lang heeft hij een stempel gedrukt op wie jij bent en zal dit blijven doen zolang jij op wat voor manier dan ook in zijn leven blijft.
Kies voor jezelf, je hebt al genoeg te lijden gehad en soms zijn dingen echt klaar.
Veel sterkte!
Hij blijft je vader, maar wat je daarmee doet en hoe je dat invult, dat is aan jou, denk ik zo.
Helaas wel, alleen het kind kan hier niks aan doen! De vader heeft de keuze gemaakt een kind te krijgen en kan er dus wel iets aan doen.
Lieve TO, vraag jezelf af wat het voor jou zou opleveren nog enigszins contact te onderhouden. Ik denk dat het enige is dat je je schuldgevoel kunt relativeren en denken dat je toch nog gedaan hebt wat binnen jouw vermogen ligt. Begin maar om te beseffen dat je schuldgevoel totaal niks bijdraagt, het heeft geen nut en laat je meestal over je eigen grenzen heengaan. Eigenlijk een vorm van egoisme, jij hebt minder last. Dus wat je ook doet, contact of niet, maakt eigenlijk niet uit. Tenzij je het schuldgevoel laat voor wat het is en je voor ogen houdt dat niet JIJ degene bent die hem iets verschuldigd is, nee, hij als vader heeft zijn verantwoordelijkheden niet gedragen, heeft jouw en de rest van de familie een leven gegeven waar je niet ongeschonden uitgekomen bent.
Als ik je posts lees, ben je heel duidelijk. Je kunt het niet!!
Al te lang heeft hij een stempel gedrukt op wie jij bent en zal dit blijven doen zolang jij op wat voor manier dan ook in zijn leven blijft.
Kies voor jezelf, je hebt al genoeg te lijden gehad en soms zijn dingen echt klaar.
Veel sterkte!
woensdag 10 juni 2009 om 23:57
quote:sheherazade schreef op 10 juni 2009 @ 23:45:
Bonny, ik kan me wel voorstellen dat je denkt dat hij 'íets heeft', omdat hij twee gezichten heeft. .Nee, dat is het denk ik niet, ik heb het altijd voor mezelf uitgelegd als dat hij zo druk en joviaal en populair was buitenshuis, dat hij geen energie meer over had om leuk te doen thuis. Maar het is meer dan dat, als hij bijvoorbeeld zegt dat hij liever wilde dat ik niet bestond en ik begin te huilen, dan gaat dat echt volledig langs hem heen. Het maakt niet uit wat je tegen hem zegt, Donny heeft dat eens geprobeerd, toen mn moeder net weg was en we mn vader nog wilden helpen om eea weer op de rit te krijgen. Hij heeft mn vader stap voor stap uitgelegd hoe hij dingen moest aanpakken, met controlevragen tussendoor, begrijp je dat, M? En mn vader bleef dezelfde zin herhalen, over dat hij mn moeder een mail had gestuurd. Iets in zijn hoofd is echt niet goed. Mijn ooms en tantes van zijn kant erkennen dat ook en scharen zich massaal achter mijn moeder. Dat er iets niet klopte bij ons thuis, wist iedereen, maar nu zijn ware aard zo duidelijk wordt, komen er ook veel dingen van vroeger weer naar boven.
Bonny, ik kan me wel voorstellen dat je denkt dat hij 'íets heeft', omdat hij twee gezichten heeft. .Nee, dat is het denk ik niet, ik heb het altijd voor mezelf uitgelegd als dat hij zo druk en joviaal en populair was buitenshuis, dat hij geen energie meer over had om leuk te doen thuis. Maar het is meer dan dat, als hij bijvoorbeeld zegt dat hij liever wilde dat ik niet bestond en ik begin te huilen, dan gaat dat echt volledig langs hem heen. Het maakt niet uit wat je tegen hem zegt, Donny heeft dat eens geprobeerd, toen mn moeder net weg was en we mn vader nog wilden helpen om eea weer op de rit te krijgen. Hij heeft mn vader stap voor stap uitgelegd hoe hij dingen moest aanpakken, met controlevragen tussendoor, begrijp je dat, M? En mn vader bleef dezelfde zin herhalen, over dat hij mn moeder een mail had gestuurd. Iets in zijn hoofd is echt niet goed. Mijn ooms en tantes van zijn kant erkennen dat ook en scharen zich massaal achter mijn moeder. Dat er iets niet klopte bij ons thuis, wist iedereen, maar nu zijn ware aard zo duidelijk wordt, komen er ook veel dingen van vroeger weer naar boven.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 11 juni 2009 om 00:04
Thanks Rastafun, ik geloof dat je daar even een heel gevoelige spijker op zn kop mept.
En Kadushi, dat vind ik een mooie zin, dat het al moeilijk genoeg is dat hij deel is van je verleden. Dat is namelijk hoe ik het ook zie, maar om een of andere reden van veel mensen niet mag zien, want het blijft toch, enz.
Donny zegt dat ik gewoon eens wat asocialer moet worden en moet zeggen wat ík wil en vind, zonder te bedenken wat anderen daar van vinden.
Ik ben blij dat ik de stap heb genomen om mn verhaal hier toch neer te zetten, ik heb echt veel aan jullie reacties! Heel erg lief dat jullie de moeite nemen om mijn lange post te lezen en te reageren.
En Kadushi, dat vind ik een mooie zin, dat het al moeilijk genoeg is dat hij deel is van je verleden. Dat is namelijk hoe ik het ook zie, maar om een of andere reden van veel mensen niet mag zien, want het blijft toch, enz.
Donny zegt dat ik gewoon eens wat asocialer moet worden en moet zeggen wat ík wil en vind, zonder te bedenken wat anderen daar van vinden.
Ik ben blij dat ik de stap heb genomen om mn verhaal hier toch neer te zetten, ik heb echt veel aan jullie reacties! Heel erg lief dat jullie de moeite nemen om mijn lange post te lezen en te reageren.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 11 juni 2009 om 08:03
quote:Bonny82 schreef op 11 juni 2009 @ 00:04:
En Kadushi, dat vind ik een mooie zin, dat het al moeilijk genoeg is dat hij deel is van je verleden. Dat is namelijk hoe ik het ook zie, maar om een of andere reden van veel mensen niet mag zien, want het blijft toch, enz.
Mensen die dat zeggen weten niet waar ze het over hebben. Inmiddels kan ik blij zijn voor mensen als ze dit tegen me zeggen: ze kunnen zich gewoon geen voorstelling maken dat een ouder zo ver kan gaan. En dat is fijn voor die mensen, alleen erg jammer dat ze jou op die manier een schuldgevoel geven. Niks van aantrekken, jij weet zelf het beste wat je voelt.
quote:Bonny82 schreef op 11 juni 2009 @ 00:04:
Donny zegt dat ik gewoon eens wat asocialer moet worden en moet zeggen wat ík wil en vind, zonder te bedenken wat anderen daar van vinden.
Hij heeft he-le-maal gelijk! Ik heb in mijn laatste gesprek met mijn vader mijn hart gelucht: alles eruit gegooid wat altijd door mijn hoofd spookte. Zonder doekjes erom te winden heb ik hem mijn waarheid verteld. En ik moet zeggen dat dat een ontzettende opluchting was.
En Kadushi, dat vind ik een mooie zin, dat het al moeilijk genoeg is dat hij deel is van je verleden. Dat is namelijk hoe ik het ook zie, maar om een of andere reden van veel mensen niet mag zien, want het blijft toch, enz.
Mensen die dat zeggen weten niet waar ze het over hebben. Inmiddels kan ik blij zijn voor mensen als ze dit tegen me zeggen: ze kunnen zich gewoon geen voorstelling maken dat een ouder zo ver kan gaan. En dat is fijn voor die mensen, alleen erg jammer dat ze jou op die manier een schuldgevoel geven. Niks van aantrekken, jij weet zelf het beste wat je voelt.
quote:Bonny82 schreef op 11 juni 2009 @ 00:04:
Donny zegt dat ik gewoon eens wat asocialer moet worden en moet zeggen wat ík wil en vind, zonder te bedenken wat anderen daar van vinden.
Hij heeft he-le-maal gelijk! Ik heb in mijn laatste gesprek met mijn vader mijn hart gelucht: alles eruit gegooid wat altijd door mijn hoofd spookte. Zonder doekjes erom te winden heb ik hem mijn waarheid verteld. En ik moet zeggen dat dat een ontzettende opluchting was.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 11 juni 2009 om 08:12
Het blijft toch altijd je vader....is een dooddoener van de ergste soort. Meestal wordt dit dan ook gezegd door mensen die aan zijn kant staan, of totaal niet weten hoe of de vork in de steel zit.
Trek je er niks van aan.
Je vader heeft tijd genoeg gehad om zich als een echte vader te gedragen. Hij kan het niet en wil het ook niet.
Laat het rusten.
Vermijd alle contact en leef je leven. En tegen iemand die zegt dt hij gewild had dat jij en je zusje niet bestonden.......zou ik misschien uit wraak zeggen dat ik het jammer vond dat ik zo'n klootzak van een vader heb getroffen en dat het nu uit is, afgelopen!
Trek je er niks van aan.
Je vader heeft tijd genoeg gehad om zich als een echte vader te gedragen. Hij kan het niet en wil het ook niet.
Laat het rusten.
Vermijd alle contact en leef je leven. En tegen iemand die zegt dt hij gewild had dat jij en je zusje niet bestonden.......zou ik misschien uit wraak zeggen dat ik het jammer vond dat ik zo'n klootzak van een vader heb getroffen en dat het nu uit is, afgelopen!
donderdag 11 juni 2009 om 09:28
Ik ben echt heel blij met alle reacties hier! Het klopt wat je zegt Zusje, inmiddels zeg ik ook tegen mensen die zich er niks bij voor kunnen stellen dat ik dan heel blij voor ze ben, omdat zij dit kennelijk niet kennen van hun ouders. Ik heb ook al eens alles eruit gegooid tegen mijn vader, maar dat werkt alleen maar frustrerender eigenlijk, omdat het letterlijk volledig langs hem heen gaat. En ik moet dan weten dat dat zijn verstandelijke beperking is en hij er niks aan kan doen, maar mijn hele gevoel schreeuwt dat ik dat niet meer wil en dat ik gewoon niks meer met hem te maken wil hebben, nooit meer.
Voor degenen die het contact verbroken hebben, komen jullie je ouders nog wel eens tegen op familiefeestjes ed? Daar zit ik dus mee, als ik mn familie wil houden, blijf ik hem tegenkomen. En dan kan de hele familie met spandoeken voor hem gaan staan dat hij mij met rust moet laten, dat gaat er letterlijk niet in bij hem. Hij knikt dan en gaat tegen me praten, en lijkt echt niet te begrijpen waarom men dan boos wordt. Hij luistert naar niemand en negeert alles wat we hem vragen. Ik krijg alweer buikpijn als ik dit schrijf. Mijn moeder en mn zusje hebben tijdelijke woonruimte waar ze altijd de deur op slot moeten houden. Hoewel hij weet dat hij daar niet mag komen, is hem op alle mogelijke manieren duidelijk gemaakt door iedereen die er maar iets mee te maken heeft, rijdt hij er bijna wekelijks heen en gaat dan op de ramen kloppen en zo om binnen te kunnen. De politie kan er niks tegen doen, want feitelijk heeft hij "nog niks gedaan." Ik kan niet eens uitleggen hoe frustrerend het is, om tegen hem te schreeuwen dat hij moet luisteren en eens 1x moet handelen naar wat de rest van de wereld wil en dat de boodschap gewoon volledig langs hem af glijdt.
Voor degenen die het contact verbroken hebben, komen jullie je ouders nog wel eens tegen op familiefeestjes ed? Daar zit ik dus mee, als ik mn familie wil houden, blijf ik hem tegenkomen. En dan kan de hele familie met spandoeken voor hem gaan staan dat hij mij met rust moet laten, dat gaat er letterlijk niet in bij hem. Hij knikt dan en gaat tegen me praten, en lijkt echt niet te begrijpen waarom men dan boos wordt. Hij luistert naar niemand en negeert alles wat we hem vragen. Ik krijg alweer buikpijn als ik dit schrijf. Mijn moeder en mn zusje hebben tijdelijke woonruimte waar ze altijd de deur op slot moeten houden. Hoewel hij weet dat hij daar niet mag komen, is hem op alle mogelijke manieren duidelijk gemaakt door iedereen die er maar iets mee te maken heeft, rijdt hij er bijna wekelijks heen en gaat dan op de ramen kloppen en zo om binnen te kunnen. De politie kan er niks tegen doen, want feitelijk heeft hij "nog niks gedaan." Ik kan niet eens uitleggen hoe frustrerend het is, om tegen hem te schreeuwen dat hij moet luisteren en eens 1x moet handelen naar wat de rest van de wereld wil en dat de boodschap gewoon volledig langs hem af glijdt.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 11 juni 2009 om 10:04
Ik kom hem niet meer tegen, hij had een broer en die is overleden. En mijn opa was de enige die hem de hand boven het hoofd hield en daar heb ik toen ook mee gebroken. Die is overigens afgelopen jaar overleden, dus mijn vader heeft nu geen familie meer, behalve die van zijn nieuwe vrouw. Ik heb wel contact met een paar van zijn ooms en tantes, maar die willen hem ook niet meer zien.
Dat het volledig langs hem heen gaat is herkenbaar. Dat ik alles eruit heb gegooid hielp ook niet zozeer vanwege zijn reactie, maar meer voor mezelf: ik heb het neergelegd waar het hoort, bij hem, en daarna heb ik het afgesloten.
Na de breuk ben ik achter dingen gekomen die hij heeft gedaan die me bevestigen dat ik de goede keuze heb gemaakt. Heel soms heb ik de behoefte om hem dat nog eens in zijn gezicht te gooien. Dat ik weet wat hij nog meer heeft gedaan. Maar het enige dat ik daar uit zou willen halen is dat hij schuld bekent, dat hij toegeeft dat hij dat heeft gedaan en berouw toont. Maar ik weet dat dat nooit zal gebeuren, want hij heeft het nooit gedaan, altijd zijn anderen de schuldige. Dus onderdruk ik dat gevoel, want ik schiet er niks mee op.
En daarnaast is negatieve aandacht voor hem evengoed aandacht. En dat gun ik hem niet. Ik heb me dus ook voorgenomen (en dat heb ik hem ook gezegd) dat ik nooit meer op hem ga reageren. Hij is mijn aandacht niet waard, of het nu negatief of positief is. Zo 1/2 keer per jaar stuurt hij nog een mail of een kaartje (dat nu bij zeer verbaasde nieuwe bewoners terecht komt gok ik, hij heeft mijn nieuwe adres niet), maar die gaan de prullenbak in. Want hij probeert altijd op een manipulatieve manier een reactie uit te lokken.
Toen mijn opa overleed merkte ik meteen weer hoe hij was. In plaats van mij laten weten dat hij overleden is en waar de begrafenis is, zodat ik kon beslissen of ik er heen wilde, greep hij dit aan om de boel weer te manipuleren. Hij belde mijn moeder en allerlei andere familieleden en probeerde achter mijn adres te komen. Gelukkig heeft niemand het gegeven. Ik ben trouwens ook niet naar de begrafenis geweest. Dat doe ik wel als hij zelf komt te overlijden, dan kan ik dat hoofdstuk echt afsluiten. Klinkt hard, maar zo voelt het. Dan heb ik écht rust...
(pff, lang verhaal geworden!)
Dat het volledig langs hem heen gaat is herkenbaar. Dat ik alles eruit heb gegooid hielp ook niet zozeer vanwege zijn reactie, maar meer voor mezelf: ik heb het neergelegd waar het hoort, bij hem, en daarna heb ik het afgesloten.
Na de breuk ben ik achter dingen gekomen die hij heeft gedaan die me bevestigen dat ik de goede keuze heb gemaakt. Heel soms heb ik de behoefte om hem dat nog eens in zijn gezicht te gooien. Dat ik weet wat hij nog meer heeft gedaan. Maar het enige dat ik daar uit zou willen halen is dat hij schuld bekent, dat hij toegeeft dat hij dat heeft gedaan en berouw toont. Maar ik weet dat dat nooit zal gebeuren, want hij heeft het nooit gedaan, altijd zijn anderen de schuldige. Dus onderdruk ik dat gevoel, want ik schiet er niks mee op.
En daarnaast is negatieve aandacht voor hem evengoed aandacht. En dat gun ik hem niet. Ik heb me dus ook voorgenomen (en dat heb ik hem ook gezegd) dat ik nooit meer op hem ga reageren. Hij is mijn aandacht niet waard, of het nu negatief of positief is. Zo 1/2 keer per jaar stuurt hij nog een mail of een kaartje (dat nu bij zeer verbaasde nieuwe bewoners terecht komt gok ik, hij heeft mijn nieuwe adres niet), maar die gaan de prullenbak in. Want hij probeert altijd op een manipulatieve manier een reactie uit te lokken.
Toen mijn opa overleed merkte ik meteen weer hoe hij was. In plaats van mij laten weten dat hij overleden is en waar de begrafenis is, zodat ik kon beslissen of ik er heen wilde, greep hij dit aan om de boel weer te manipuleren. Hij belde mijn moeder en allerlei andere familieleden en probeerde achter mijn adres te komen. Gelukkig heeft niemand het gegeven. Ik ben trouwens ook niet naar de begrafenis geweest. Dat doe ik wel als hij zelf komt te overlijden, dan kan ik dat hoofdstuk echt afsluiten. Klinkt hard, maar zo voelt het. Dan heb ik écht rust...
(pff, lang verhaal geworden!)
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 11 juni 2009 om 10:20
quote:zusje78 schreef op 11 juni 2009 @ 10:04:
Ik ben trouwens ook niet naar de begrafenis geweest. Dat doe ik wel als hij zelf komt te overlijden, dan kan ik dat hoofdstuk echt afsluiten. Klinkt hard, maar zo voelt het. Dan heb ik écht rust...
Datzelfde heb ik dus met mijn moeder. Ik ben haar zo ontzettend, ontzettend, ontzettend spuugzat! Alles draait om haar. Vreselijk. En ze blijft me claimen en vragen om meer. En als ik dat dan niet kan, dan is zij zielig. Zij kan me ook echt helemaal leegzuigen. Vandaar dat er nu zo'n beperkt contact is. Meer lukt gewoon niet.
Ik heb zo vaak gedacht "leefde ze maar niet meer, want dan had ik tenminste rust". En dan had ik zo'n hekel aan mezelf dat ik dat dacht. Nu besef ik dat dit gevoel vooral een heel sterk signaal is dat iemand structureel te veel over je grenzen gaat. Of beter gezegd laat gaan. De afstand en het elkaar minder zien (en op mijn voorwaarden) hebben er bij mij voor gezorgd dat het nu beter te behappen is en dat die sterke emotie wat is afgevlakt.
Ik ben trouwens ook niet naar de begrafenis geweest. Dat doe ik wel als hij zelf komt te overlijden, dan kan ik dat hoofdstuk echt afsluiten. Klinkt hard, maar zo voelt het. Dan heb ik écht rust...
Datzelfde heb ik dus met mijn moeder. Ik ben haar zo ontzettend, ontzettend, ontzettend spuugzat! Alles draait om haar. Vreselijk. En ze blijft me claimen en vragen om meer. En als ik dat dan niet kan, dan is zij zielig. Zij kan me ook echt helemaal leegzuigen. Vandaar dat er nu zo'n beperkt contact is. Meer lukt gewoon niet.
Ik heb zo vaak gedacht "leefde ze maar niet meer, want dan had ik tenminste rust". En dan had ik zo'n hekel aan mezelf dat ik dat dacht. Nu besef ik dat dit gevoel vooral een heel sterk signaal is dat iemand structureel te veel over je grenzen gaat. Of beter gezegd laat gaan. De afstand en het elkaar minder zien (en op mijn voorwaarden) hebben er bij mij voor gezorgd dat het nu beter te behappen is en dat die sterke emotie wat is afgevlakt.
donderdag 11 juni 2009 om 10:22
Lieve Bonny, helaas komt je verhaal me maar al te bekend voor.
Ik heb mijn "ouders" al drie jaar niet gezien, en enkele weken geleden toch een poging ondernomen om weer contact met elkaar te hebben. Inmiddels twijfel ik of ik de juiste beslissing heb genomen.
Ik lees dat je hier al een hoop mooie en hulpvaardige reacties hebt gehad. De dames hier op het forum zijn ook een ontzettende steun voor mij geweest.
Een hele dikke knuffel.
Ik heb mijn "ouders" al drie jaar niet gezien, en enkele weken geleden toch een poging ondernomen om weer contact met elkaar te hebben. Inmiddels twijfel ik of ik de juiste beslissing heb genomen.
Ik lees dat je hier al een hoop mooie en hulpvaardige reacties hebt gehad. De dames hier op het forum zijn ook een ontzettende steun voor mij geweest.
Een hele dikke knuffel.
donderdag 11 juni 2009 om 10:28
Lieve Bonny,
wat een verhaal zeg... hier ook iemand die geen/nauwelijks contact heeft met haar vader. Bij mij (en broertje en zussen) is het een grote opstapeling van acties en gedrag van mijn vader. Er is niet een ding aan te wijzen dat de druppel was. Het is in de jaren zo gegroeid. Ik ben zo vaak door hem afgewezen, hij heeft ook weinig interesse getoond en was er op de belangrijke moment niet voor ons.
Mijn vader is trouwens ook leraar geweest op een middelbare school. Zijn autoritaire houding werkte daar ook goed, maar ook hij kon het niet opbrengen thuis met zijn eigen kinderen 'leuk' te doen. Al moet ik er wel bij zeggen dat het in onze jonge jaren wel anders is geweest. Maar goed het is zo gegroeid.
Ik heb hem nu 1,5 jaar niet meer gezien, heb hem vorige week een verjaardagskaart gestuurd. Daar blijft het bij. Op onze verjaardagen kwam hij sowieso niet, dus is het niet zo moeilijk heb niet te zien.
De situatie nu geeft mij zoveel meer rust. De negatieve energie, waar zusje78 het ook al over had, kost ontzettend veel energie. Je druk moeten maken over zijn beweegredenen en zijn psychische problemen...
Het blijft toch je vader, vind ik een verschrikkelijke uitspraak. Wordt meestal door mensen gedaan die niet in deze situatie zitten...
Veel sterkte Bonny!
wat een verhaal zeg... hier ook iemand die geen/nauwelijks contact heeft met haar vader. Bij mij (en broertje en zussen) is het een grote opstapeling van acties en gedrag van mijn vader. Er is niet een ding aan te wijzen dat de druppel was. Het is in de jaren zo gegroeid. Ik ben zo vaak door hem afgewezen, hij heeft ook weinig interesse getoond en was er op de belangrijke moment niet voor ons.
Mijn vader is trouwens ook leraar geweest op een middelbare school. Zijn autoritaire houding werkte daar ook goed, maar ook hij kon het niet opbrengen thuis met zijn eigen kinderen 'leuk' te doen. Al moet ik er wel bij zeggen dat het in onze jonge jaren wel anders is geweest. Maar goed het is zo gegroeid.
Ik heb hem nu 1,5 jaar niet meer gezien, heb hem vorige week een verjaardagskaart gestuurd. Daar blijft het bij. Op onze verjaardagen kwam hij sowieso niet, dus is het niet zo moeilijk heb niet te zien.
De situatie nu geeft mij zoveel meer rust. De negatieve energie, waar zusje78 het ook al over had, kost ontzettend veel energie. Je druk moeten maken over zijn beweegredenen en zijn psychische problemen...
Het blijft toch je vader, vind ik een verschrikkelijke uitspraak. Wordt meestal door mensen gedaan die niet in deze situatie zitten...
Veel sterkte Bonny!
donderdag 11 juni 2009 om 10:45
Nog steeds veel dank! 
Donnys uitspraak dat ik wat asocialer moest worden en gewoon moest zeggen wat ik dacht, volgde op mijn enorme huilbui waarin ik eruit gooide dat ik liever zou willen dat zijn pogingen wel waren gelukt en dat hij dood was, maar dat ik dat van niemand mag zeggen. Ik durfde dat ook hier niet neer te zetten, altijd bang voor wat anderen ervan vinden. Maar om hier nu te lezen dat mensen dat gevoel herkennen, dat dat pas écht rust geeft, dat doet me echt goed. Dat ik niet raar ben of heel asociale gedachten heb, maar dat anderen dat ook voelen.
Mijn familie van vaders kant is behoorlijk groot en hecht, dus als ik daar heen wil blijven gaan, blijf ik hem tegenkomen. Dat vind ik heel moeilijk. En ik zie er ook tegenop als Donny en ik gaan trouwen, hoe men gaat reageren als ik mn vader niet wil uitnodigen. De familie bestaat uit boeren, simpel en principieel. Bedoel ik niet gemeen, ik probeer uit te leggen dat zij dus heel simpel stellen dat het toch je vader blijft en niet zullen begrijpen als ik volledig met hem breek. Al kiezen ze massaal partij voor mijn moeder, dat ze bij hem weg is en zien ze ook hoe hij nu bezig is, het blijft toch hun broer. Dat is moeilijk. Ook daar zegt Donny dat ik gewoon ascocialer moet zijn en me daar nu nog niet druk om moet maken, maar ik weet niet of ik mijn familie ook kwijt wil. Het is precies wat jullie zeggen, al die negativiteit kost zoveel energie! Soms heb ik echt het gevoel dat ik niet meer kan, mijn lichaam heeft dat al langer, zonder zwanger te zijn heb ik inmiddels bekkeninstabiliteit. Veel fysieke pijn dus, en mn baan kwijt. Ja, het gaat hier lekker
Bijzonder trouwens keeprunning, dat onze verhalen zo op elkaar lijken! Ben jij stiekem mijn zusje?:-)
Donnys uitspraak dat ik wat asocialer moest worden en gewoon moest zeggen wat ik dacht, volgde op mijn enorme huilbui waarin ik eruit gooide dat ik liever zou willen dat zijn pogingen wel waren gelukt en dat hij dood was, maar dat ik dat van niemand mag zeggen. Ik durfde dat ook hier niet neer te zetten, altijd bang voor wat anderen ervan vinden. Maar om hier nu te lezen dat mensen dat gevoel herkennen, dat dat pas écht rust geeft, dat doet me echt goed. Dat ik niet raar ben of heel asociale gedachten heb, maar dat anderen dat ook voelen.Mijn familie van vaders kant is behoorlijk groot en hecht, dus als ik daar heen wil blijven gaan, blijf ik hem tegenkomen. Dat vind ik heel moeilijk. En ik zie er ook tegenop als Donny en ik gaan trouwen, hoe men gaat reageren als ik mn vader niet wil uitnodigen. De familie bestaat uit boeren, simpel en principieel. Bedoel ik niet gemeen, ik probeer uit te leggen dat zij dus heel simpel stellen dat het toch je vader blijft en niet zullen begrijpen als ik volledig met hem breek. Al kiezen ze massaal partij voor mijn moeder, dat ze bij hem weg is en zien ze ook hoe hij nu bezig is, het blijft toch hun broer. Dat is moeilijk. Ook daar zegt Donny dat ik gewoon ascocialer moet zijn en me daar nu nog niet druk om moet maken, maar ik weet niet of ik mijn familie ook kwijt wil. Het is precies wat jullie zeggen, al die negativiteit kost zoveel energie! Soms heb ik echt het gevoel dat ik niet meer kan, mijn lichaam heeft dat al langer, zonder zwanger te zijn heb ik inmiddels bekkeninstabiliteit. Veel fysieke pijn dus, en mn baan kwijt. Ja, het gaat hier lekker
Bijzonder trouwens keeprunning, dat onze verhalen zo op elkaar lijken! Ben jij stiekem mijn zusje?:-)
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 11 juni 2009 om 10:46
De diagnose zou ik even met een korrel zout nemen. Er zijn andere diagnoses ook volledig passend te krijgen op je vader, zoals je hem hier beschrijft. Door je nu te focussen op deze diagnose, ga je zijn gedrag mogelijk onjuist verklaren.
Dat hij totaal onvermogend is om gezonde relaties aan te gaan moge duidelijk zijn, welk ziektebeeld daaraan ten grondslag ligt doet er niet zo toe.
Voor wat betreft je vraag: jij voelt op dit moment alleen maar afkeer. Die gevoelens mag je na alles wat er gebeurd is meer dan serieus nemen, en daar ook naar leven. Mocht je ooit besluiten dat je alsnog wilt weten welk mens er schuilt achter al dit gedrag, dan kun je altijd nog contact met hem opnemen.
Gezien de heftigheid van je gevoelens lijkt het me op dit moment niet meer dan logisch dat je het contact zoveel als mogelijk afsluit.
Mensen die je vertellen 'dat het toch je vader is, en dat jij hem tegemoet moet komen als hij zich niet goed voelt, dat hij er ook niks aan kan doen' kun je vriendelijk vragen of ze in jouw schoenen hadden willen staan. Met een voorbeeldje of twee erbij druipen ze wel af. En zo niet, jammer dan, jouw leven, jouw keuzes.
Hou er wel rekening mee dat een geslaagde zelfmoordpoging wel degelijk wat zal kunnen doen met jou. Pas dan kom je erachter dat hij toch je vader was. Of denk je dat je dan alleen opgelucht zult zijn?
En als laatste: als de man ook maar een fractie van een geweten heeft, zal zijn leven ongeveer 1000 x slechter zijn geweest -en nog steeds zijn- dan het jouwe. Je hebt alle recht om boos te zijn op hem, jaloers te zijn op hem hoef je zeker niet.
Dat hij totaal onvermogend is om gezonde relaties aan te gaan moge duidelijk zijn, welk ziektebeeld daaraan ten grondslag ligt doet er niet zo toe.
Voor wat betreft je vraag: jij voelt op dit moment alleen maar afkeer. Die gevoelens mag je na alles wat er gebeurd is meer dan serieus nemen, en daar ook naar leven. Mocht je ooit besluiten dat je alsnog wilt weten welk mens er schuilt achter al dit gedrag, dan kun je altijd nog contact met hem opnemen.
Gezien de heftigheid van je gevoelens lijkt het me op dit moment niet meer dan logisch dat je het contact zoveel als mogelijk afsluit.
Mensen die je vertellen 'dat het toch je vader is, en dat jij hem tegemoet moet komen als hij zich niet goed voelt, dat hij er ook niks aan kan doen' kun je vriendelijk vragen of ze in jouw schoenen hadden willen staan. Met een voorbeeldje of twee erbij druipen ze wel af. En zo niet, jammer dan, jouw leven, jouw keuzes.
Hou er wel rekening mee dat een geslaagde zelfmoordpoging wel degelijk wat zal kunnen doen met jou. Pas dan kom je erachter dat hij toch je vader was. Of denk je dat je dan alleen opgelucht zult zijn?
En als laatste: als de man ook maar een fractie van een geweten heeft, zal zijn leven ongeveer 1000 x slechter zijn geweest -en nog steeds zijn- dan het jouwe. Je hebt alle recht om boos te zijn op hem, jaloers te zijn op hem hoef je zeker niet.
donderdag 11 juni 2009 om 10:53
Ik heb daar heel lang moeite mee gehad, dat hij steeds zelfmoordpogingen deed, het schuldgevoel was torenhoog en ik voelde me heel kwaad en verdrietig dat hij dit nodig achtte, zowel voor hem als om wat hij ons weer aandeed. Maar inmiddels heeft hij zoveel rare dingen gedaan en ook nog gezegd en gevraagd, dat ik daaraan voorbij ben.
Mensen die voor de trein springen, komen er meestal niet vanaf met een schaafwond, mensen die 4 dozen pillen innemen, doen dat niet als ze weten dat de hulp over 10 minuten komt en met de deur alvast op een kier, mensen die een mes in hun strot duwen, doen dat niet in het ziekenhuis en dusdanig dat ze er niks aan over houden, en zo gaat het maar door. Er zijn ook mensen geweest die nu tegen ons zeggen dat er altijd een moment komt waarop kinderen voor hun ouders gaan zorgen, maar in mijn ogen is dat pas wanneer de ouders dat zelf niet meer kunnen en ze hun leven lang voor de kinderen hebben gezorgd. Mijn vader heeft nooit voor iemand gezorgd, en zegt nu zelf letterlijk dat hij niet voor zichzelf kan zorgen en dat ook niet wil. Vrijwel direct nadat mijn moeder vertrok, waar hij heel erg kapot van was, heeft hij op marktplaats 6 advertenties gezet voor een hulp in de huishouding, graag een Nederlandse alleenstaande vrouw tussen de 40 en 50. Nou vraag ik je...
En jaloers op hem ben ik inderdaad niet mamzelle, ik ben blij dat ik wel degelijk met anderen mee kan voelen en in staat ben tot interactie. Of hij een geweten of iets in die richting heeft, betwijfel ik sterk. Het ziet ernaar uit dat hij zn structuren terug wil hebben.
Mensen die voor de trein springen, komen er meestal niet vanaf met een schaafwond, mensen die 4 dozen pillen innemen, doen dat niet als ze weten dat de hulp over 10 minuten komt en met de deur alvast op een kier, mensen die een mes in hun strot duwen, doen dat niet in het ziekenhuis en dusdanig dat ze er niks aan over houden, en zo gaat het maar door. Er zijn ook mensen geweest die nu tegen ons zeggen dat er altijd een moment komt waarop kinderen voor hun ouders gaan zorgen, maar in mijn ogen is dat pas wanneer de ouders dat zelf niet meer kunnen en ze hun leven lang voor de kinderen hebben gezorgd. Mijn vader heeft nooit voor iemand gezorgd, en zegt nu zelf letterlijk dat hij niet voor zichzelf kan zorgen en dat ook niet wil. Vrijwel direct nadat mijn moeder vertrok, waar hij heel erg kapot van was, heeft hij op marktplaats 6 advertenties gezet voor een hulp in de huishouding, graag een Nederlandse alleenstaande vrouw tussen de 40 en 50. Nou vraag ik je...
En jaloers op hem ben ik inderdaad niet mamzelle, ik ben blij dat ik wel degelijk met anderen mee kan voelen en in staat ben tot interactie. Of hij een geweten of iets in die richting heeft, betwijfel ik sterk. Het ziet ernaar uit dat hij zn structuren terug wil hebben.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 11 juni 2009 om 10:54
@ bonny, haha je zou het bijna denken
Over aanwezigheid op je bruiloft is ook iets waar ik me wel 'druk' om kan maken, ook later bij eventuele kinderen. Het voelt zo definitief als mijn vader niet bij mijn bruiloft is (hoewel ik hem nu dus ook niet zie, maar toch) en ook de reacties van de omgeving. Mijn familie zou het helemaal begrijpen, waarschijnlijk ook omdat het allemaal familie is van mijn moederskant.
Maar ook later met kinderen... het lijkt me belangrijk dat kinderen de kans hebben hun opa's en oma's te kennen, ondanks het verleden... en ergens knaagt er ook wat aan me, dat ik vind dat mijn vader ook zijn kleinkinderen zou moet kennen.
Hoe is dit bij degenen van jullie die kinderen hebben?
Over aanwezigheid op je bruiloft is ook iets waar ik me wel 'druk' om kan maken, ook later bij eventuele kinderen. Het voelt zo definitief als mijn vader niet bij mijn bruiloft is (hoewel ik hem nu dus ook niet zie, maar toch) en ook de reacties van de omgeving. Mijn familie zou het helemaal begrijpen, waarschijnlijk ook omdat het allemaal familie is van mijn moederskant.
Maar ook later met kinderen... het lijkt me belangrijk dat kinderen de kans hebben hun opa's en oma's te kennen, ondanks het verleden... en ergens knaagt er ook wat aan me, dat ik vind dat mijn vader ook zijn kleinkinderen zou moet kennen.
Hoe is dit bij degenen van jullie die kinderen hebben?
donderdag 11 juni 2009 om 10:56
@keeprunning, dat gevoel is bij mij anders, mijn hele wezen schreeuwt dat ik eventuele kinderen mijlenver bij hem uit de buurt houd, altijd. Mijn schoonouders en moeder zijn heel lieve opa en oma's, die mijn kinderen alles zullen geven wat ze nodig hebben.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 11 juni 2009 om 10:59
Geen kinderen hier, ook niet in de planning. Maar mocht dat veranderen: geen haar op mijn hoofd die er aan denkt mijn vader een opa te laten zijn. Die kinderen (en ik dus nu ook) zullen dan voldoende mensen in hun leven hebben die van ze houden, daar heb ik hem niet voor nodig.
En wat trouwen betreft: het is jouw dag, dus invullen zoals jij wilt. Niet doen wat niet goed voelt, alleen omdat mensen dat van je verwachten. Ik heb mijn eigen advies trouwens erg letterlijk genomen: wij zijn stiekem in het buitenland getrouwd, was ook bepaald niet iedereen blij mee.
En wat trouwen betreft: het is jouw dag, dus invullen zoals jij wilt. Niet doen wat niet goed voelt, alleen omdat mensen dat van je verwachten. Ik heb mijn eigen advies trouwens erg letterlijk genomen: wij zijn stiekem in het buitenland getrouwd, was ook bepaald niet iedereen blij mee.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
