Relaties
alle pijlers
Blijft het echt altijd toch je vader?
woensdag 10 juni 2009 om 22:35
Lieve lezers,
ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.
Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.
Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.
Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.
Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.
Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.
Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?
ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.
Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.
Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.
Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.
Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.
Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.
Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 31 augustus 2009 om 14:10
Lieve Bonny, ik herken een beetje in je verhaal, godzijdank niet alles.
Ik heb sinds een paar jaar geen contact meer met mijn vader, en uiteindelijk ook niet met diens familie.
Zij bleven er compleet buiten, wilden ook geen partij kiezen maar lieten toch mijn moeder uiteindelijk vallen.
Ik mis ze niet, ik vind het prima zo.
Het is misschien de makkelijkste weg, maar wel de rustigste weg voor jezelf. Als zij jouw mening niet willen respecteren en accepteren, wat moet je dan nog met ze? Kies voor jezelf!
Ik heb sinds een paar jaar geen contact meer met mijn vader, en uiteindelijk ook niet met diens familie.
Zij bleven er compleet buiten, wilden ook geen partij kiezen maar lieten toch mijn moeder uiteindelijk vallen.
Ik mis ze niet, ik vind het prima zo.
Het is misschien de makkelijkste weg, maar wel de rustigste weg voor jezelf. Als zij jouw mening niet willen respecteren en accepteren, wat moet je dan nog met ze? Kies voor jezelf!
maandag 31 augustus 2009 om 17:36
Bonny, wat een k**situatie.
Toen ik brak met mijn vader is de enige overige familie die ik ben kwijtgeraakt mijn opa geweest. Maar die stond achter mijn vader en dus was ik ook klaar met hem. Mijn vader heeft maar een broer en die had toch al slecht contact met mijn vader, dus die relatie heeft er niet onder geleden. Dat contact was toch al opppervlakkig, nooit veel met (of tegen overigens) mijn oom gehad.
Wel waren er mijn broertjes en zusjes. Want ik ben de eerste die gebroken heeft. Uiteindelijk hebben we het allemaal gedaan, maar daar is een paar jaar overheen gegaan. Maar we hebben toen samen gezeten en afgesproken dat we elkaars keuze accepteerden en respecteerden en dat we elkaar niet op wel/geen contact aan zouden kijken. We konden erover blijven praten (vonden we belangrijk, dat het geen taboe-onderwerp werd) en ieder maakte zijn eigen keuzes.
Hier heb je misschien niet zoveel aan. Bottomline van mijn verhaal is eigenlijk respect. Ik vind dat je elkaars beslissingen moet respecteren. Als de rest van de familie mijn beslissing niet zou respecteren, dan weet ik niet of er voor mij nog voldoende reden voor contact zou zijn... Maar ik kan me voorstellen dat dit voor jou heel hard klinkt. En dat je dat misschien niet wilt horen.
Heel veel sterkte
Toen ik brak met mijn vader is de enige overige familie die ik ben kwijtgeraakt mijn opa geweest. Maar die stond achter mijn vader en dus was ik ook klaar met hem. Mijn vader heeft maar een broer en die had toch al slecht contact met mijn vader, dus die relatie heeft er niet onder geleden. Dat contact was toch al opppervlakkig, nooit veel met (of tegen overigens) mijn oom gehad.
Wel waren er mijn broertjes en zusjes. Want ik ben de eerste die gebroken heeft. Uiteindelijk hebben we het allemaal gedaan, maar daar is een paar jaar overheen gegaan. Maar we hebben toen samen gezeten en afgesproken dat we elkaars keuze accepteerden en respecteerden en dat we elkaar niet op wel/geen contact aan zouden kijken. We konden erover blijven praten (vonden we belangrijk, dat het geen taboe-onderwerp werd) en ieder maakte zijn eigen keuzes.
Hier heb je misschien niet zoveel aan. Bottomline van mijn verhaal is eigenlijk respect. Ik vind dat je elkaars beslissingen moet respecteren. Als de rest van de familie mijn beslissing niet zou respecteren, dan weet ik niet of er voor mij nog voldoende reden voor contact zou zijn... Maar ik kan me voorstellen dat dit voor jou heel hard klinkt. En dat je dat misschien niet wilt horen.
Heel veel sterkte
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 31 augustus 2009 om 18:33
Hi Bonny, wat een ellende. Helaas probeert familie vaak de boel bij elkaar te houden zelfs als dat niet de beste oplossing is.
Ik kom gelukkig niet uit zo'n verschrikkelijke situatie als jij, maar snap wel heel goed het gevoel van geen contact willen.
Ik begrijp mensen niet zo goed die je maar richting je familie willen duwen. Als het voor jou niet goed voelt dan heb je gewoon geen contact. En je vader heeft echt voldoende gedaan om het te verbruien.
Misschien is het beter om het komende jaar ook even geen contact met je familie te hebben. Gewoon om zelf wat rust op te bouwen. Ik zou het ze wel zeggen (of mailen) dat jij even rust nodig hebt en maar dat je niet met ze breekt.
En wat andere mensen daar van vinden: dat is hun zaak.
Ik ben ook helemaal niet dol op mijn moeder (lang verhaal). Heb wel contact maar sporadisch. Krijg daar ook vaak hele verhalen over dat het toch mijn moeder is en dat ik er meer energie in moet stoppen. Hou toch eens op met oordelen als het je eigen situatie niet is!
En jij moet je nu vooral richten op wat goed voor jou is. Je hebt al voldoende te verwerken, daar horen geen andere familiesores bij.
Ik kom gelukkig niet uit zo'n verschrikkelijke situatie als jij, maar snap wel heel goed het gevoel van geen contact willen.
Ik begrijp mensen niet zo goed die je maar richting je familie willen duwen. Als het voor jou niet goed voelt dan heb je gewoon geen contact. En je vader heeft echt voldoende gedaan om het te verbruien.
Misschien is het beter om het komende jaar ook even geen contact met je familie te hebben. Gewoon om zelf wat rust op te bouwen. Ik zou het ze wel zeggen (of mailen) dat jij even rust nodig hebt en maar dat je niet met ze breekt.
En wat andere mensen daar van vinden: dat is hun zaak.
Ik ben ook helemaal niet dol op mijn moeder (lang verhaal). Heb wel contact maar sporadisch. Krijg daar ook vaak hele verhalen over dat het toch mijn moeder is en dat ik er meer energie in moet stoppen. Hou toch eens op met oordelen als het je eigen situatie niet is!
En jij moet je nu vooral richten op wat goed voor jou is. Je hebt al voldoende te verwerken, daar horen geen andere familiesores bij.
dinsdag 1 september 2009 om 10:09
Lief dat jullie reageren
Heb er nog goed over nagedacht en tijdens het verven in huis kwam ik tot de conclusie dat dit simpelweg is wat ik altijd al gewild heb, niks meer met hem te maken hebben. Zo lang als ik me kan herinneren is dat al zo, maar het was nooit een optie, omdat hij bij mijn moeder hoorde. Nu is dat niet meer zo, dus hoef ik niks meer met hem van doen te hebben. Of mijn familie dat begrijpt of niet, doet er niks aan af.
Heb gisteren mijn moeder nog gesproken en die vindt hetzelfde, ze kunnen het misschien niet begrijpen, maar ze hebben het wel te respecteren en dat heeft ze gisteren nog tegen mijn tante gezegd.
Voel me een stuk rustiger nu ik tot deze conclusie gekomen ben en 1 ding bedacht ik gisteravond in bed, in gesprek met Donny: Zo rechtlijnig als mijn familie blijft stellen dat het toch je broer/vader blijft en je er dus iets mee moet, net zo rechtlijnig zullen ze dus ook altijd blijven stellen dat ik hun nichtje ben, wat ik ook doe. En dat is een geruststelling.
Heb er nog goed over nagedacht en tijdens het verven in huis kwam ik tot de conclusie dat dit simpelweg is wat ik altijd al gewild heb, niks meer met hem te maken hebben. Zo lang als ik me kan herinneren is dat al zo, maar het was nooit een optie, omdat hij bij mijn moeder hoorde. Nu is dat niet meer zo, dus hoef ik niks meer met hem van doen te hebben. Of mijn familie dat begrijpt of niet, doet er niks aan af.
Heb gisteren mijn moeder nog gesproken en die vindt hetzelfde, ze kunnen het misschien niet begrijpen, maar ze hebben het wel te respecteren en dat heeft ze gisteren nog tegen mijn tante gezegd.
Voel me een stuk rustiger nu ik tot deze conclusie gekomen ben en 1 ding bedacht ik gisteravond in bed, in gesprek met Donny: Zo rechtlijnig als mijn familie blijft stellen dat het toch je broer/vader blijft en je er dus iets mee moet, net zo rechtlijnig zullen ze dus ook altijd blijven stellen dat ik hun nichtje ben, wat ik ook doe. En dat is een geruststelling.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
zaterdag 5 september 2009 om 23:28
Beste Bonny,
Ik heb je hele verhaal gelezen en wat ik er van vind is dit:
Je zult uiteindelijk toch de rest van je leven met jezelf verder moeten, en met niemand anders.
Je familie heeft jouw keuze te respecteren, ook al kunnen ze het misschien niet helemaal snappen (wat wel logisch is als ik het zo hoor).
En als jij zo letterlijk aan jezelf merkt wat het met je doet (trillen, ziek) als je je vader ziet, zegt dat ook wel genoeg.
Stop er gewoon mee. Zorg dat je je familie op andere momenten als hij er niet bij is blijft zien, of als ze jouw keuze echt niet kunnen/willen accepteren, gewoon helemaal niet meer.
Je hebt al zoveel verschrikkelijks meegemaakt, ooit is het tijd voor JOU en JOUW GELUK.
En ik vind het heel fijn dat die lieve Donny er voor je is. Hij klinkt als een schat van een vent en dat is wel iets wat je op dit moment goed om je heen kan gebruiken!
Heel veel sterkte en geluk voor de komende tijd en als er nog eens iets voorvalt, schroom vooral niet om dat hier te vertellen.
Dikke kus van Fleur
Ik heb je hele verhaal gelezen en wat ik er van vind is dit:
Je zult uiteindelijk toch de rest van je leven met jezelf verder moeten, en met niemand anders.
Je familie heeft jouw keuze te respecteren, ook al kunnen ze het misschien niet helemaal snappen (wat wel logisch is als ik het zo hoor).
En als jij zo letterlijk aan jezelf merkt wat het met je doet (trillen, ziek) als je je vader ziet, zegt dat ook wel genoeg.
Stop er gewoon mee. Zorg dat je je familie op andere momenten als hij er niet bij is blijft zien, of als ze jouw keuze echt niet kunnen/willen accepteren, gewoon helemaal niet meer.
Je hebt al zoveel verschrikkelijks meegemaakt, ooit is het tijd voor JOU en JOUW GELUK.
En ik vind het heel fijn dat die lieve Donny er voor je is. Hij klinkt als een schat van een vent en dat is wel iets wat je op dit moment goed om je heen kan gebruiken!
Heel veel sterkte en geluk voor de komende tijd en als er nog eens iets voorvalt, schroom vooral niet om dat hier te vertellen.
Dikke kus van Fleur
