Relaties
alle pijlers
Blijft het echt altijd toch je vader?
woensdag 10 juni 2009 om 22:35
Lieve lezers,
ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.
Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.
Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.
Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.
Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.
Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.
Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?
ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.
Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.
Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.
Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.
Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.
Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.
Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
zondag 14 juni 2009 om 01:35
Bonny, het volgende stukje zin van jou valt mij op:
...dat hij op iets anders van mij had gehoopt...
Ik lees tussen de regels door dat jij nog steeds gevoelig bent voor wat hij van je verwacht qua houding. Hij wil dat je anders reageert dan dat je doet, maar ik denk dat je moet bedenken voor jezelf wat jij wilt. En dan niet wat sociaal wenselijk is, maar wat jij wilt!
Als je in een persoonlijk gesprek niet het gevoel krijgt gehoord te worden, zou je dan niet alles in een brief kunnen schrijven? Je hoeft de brief niet op te sturen, maar het kan je gedachten wel stukken beter ordenen. (zoals ik dat doe als een man me verlaten heeft, met een glas wijn in mn hand loerend naar het toetsenbord, omdat ik de letters niet meer helder zie. En juist dan sla ik met mn eigen woorden de spijker op de kop.) En als je die brief hebt geschreven kan je hem wegleggen. En na een paar maanden nog eens naar kijken en dan zul je waarschijnlijk merken dat er bepaalde vragen/opmerkingen minder aan je knagen dan dat ze deden. Puur en alleen omdat je (on)bewust bezig bent geweest met die vragen.opmerkingen en je er een mening over bent gaan vormen.
Ik wens je heel veel sterkte met deze situatie! Ik herken er helemaal niks van, en misschien dat ik de plank volledig missla met mijn reactie, maar ik vind het dapper dat je het opschrijft.
...dat hij op iets anders van mij had gehoopt...
Ik lees tussen de regels door dat jij nog steeds gevoelig bent voor wat hij van je verwacht qua houding. Hij wil dat je anders reageert dan dat je doet, maar ik denk dat je moet bedenken voor jezelf wat jij wilt. En dan niet wat sociaal wenselijk is, maar wat jij wilt!
Als je in een persoonlijk gesprek niet het gevoel krijgt gehoord te worden, zou je dan niet alles in een brief kunnen schrijven? Je hoeft de brief niet op te sturen, maar het kan je gedachten wel stukken beter ordenen. (zoals ik dat doe als een man me verlaten heeft, met een glas wijn in mn hand loerend naar het toetsenbord, omdat ik de letters niet meer helder zie. En juist dan sla ik met mn eigen woorden de spijker op de kop.) En als je die brief hebt geschreven kan je hem wegleggen. En na een paar maanden nog eens naar kijken en dan zul je waarschijnlijk merken dat er bepaalde vragen/opmerkingen minder aan je knagen dan dat ze deden. Puur en alleen omdat je (on)bewust bezig bent geweest met die vragen.opmerkingen en je er een mening over bent gaan vormen.
Ik wens je heel veel sterkte met deze situatie! Ik herken er helemaal niks van, en misschien dat ik de plank volledig missla met mijn reactie, maar ik vind het dapper dat je het opschrijft.
zondag 14 juni 2009 om 13:22
@Pop: Nee, je slaat de plank niet mis, dat is bij mij ook een gevoelig punt. Toen hij dat tegen me zei, dat was op msn, sloegen bij mij alle stoppen door, heb ik hem direct gebeld en letterlijk tegen hem gebruld wat ik ervan vond. Zijn enige reacties waren "Waarom doe je nou zo misselijk tegen mij?" en nadat ik uitgebruld was "Waarom ben je zo kwaad op mij", alsof hij geen woord had gehoord van wat ik had gezegd. Mijn frustratie wordt groter en groter, en inmiddels overheerst hij het schuldgevoel volledig. Het rare is dat hoe groter de frustratie wordt, hoe rustiger ik er tegelijkertijd van word, want hoe duidelijker het voor me is dat ik hem nooit meer wil zien en dat ik niks aan de situatie kan veranderen hoe hard ik dat ook geprobeerd heb. Dingen op papier zetten helpen inderdaad, daarom heb ik dat hier ook gedaan. En mijn ogen zijn meer dan eens geopend, als ik mijn eventuele kinderen zo ontzettend bij hem weg wil houden, zegt dat genoeg over wat ik voor mezelf wil doen. En hij mag dan een psychische aandoening hebben, wie dem auch sei, hij heeft wel een loopbaan als leraar, volleybalcoach en sociaal geëngageerd persoon op kunnen bouwen, dus dan had hij ook vader kunnen zijn. Ik ben echt blijer dan ik had durven hopen dat ik mijn verhaal hier neer heb gezet, want de reacties en de herkenning hebben me enorm goed gedaan!
Dikke voor jullie allemaal!
@simbatje: Ik was al een beetje bang dat jij dit zou lezen
Dikke voor jullie allemaal!
@simbatje: Ik was al een beetje bang dat jij dit zou lezen
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 15 juni 2009 om 19:31
Zag net een topic over moeite met vaderdag, met veel forummers die hun overleden vader dan zo missen. Ik zie eerlijk gezegd voor het eerst in mijn leven geweldig uit naar vaderdag, voor het eerst kan ik gewoon alle schijnheiligheid laten varen en hoef ik níks voor hem te doen!! Hebben jullie dat ook?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
dinsdag 16 juni 2009 om 13:40
Bonny, ik herken dit gelukkig niet en wil je in ieder geval even een knuffel geven. Wat een rotverleden, vreselijk. Ik vind dat je sterk klinkt.
Wat me raakte was je beschrijving dat je elke nacht droomt dat je vader je achtervolgt en dat je hem dan in je gezicht slaat. Ik denk (maar dat is alleen mijn hypothese maar hoor), dat dat staat voor hoe je nog met je verleden bezig bent en hoezeer je zou willen dat jouw verhaal eens bij je vader aan zou komen, het hem zou raken en hij zou erkennen wat er gebeurd is, wat hij jou (jullie) aangedaan heeft. En dat vind ik heel logisch. Hij lijkt me vreselijk om tegen die muur van onbegrip en slachtofferschap op te lopen.
En heel misschien ben je nog ergens bang dat hij je lastig komt vallen of fysiek geweld gebruikt.
Ik weet niet of je er iets in ziet en ik kan het ook niet helemaal goed uitleggen, maar ik kan me voorstellen dat het je misschien zou helpen als je iets van een zelfverdediging zou gaan doen (is nu natuurlijk lastig in verband met je bekken, maar misschien dat je wel tai chi mag doen?). Naast dat je dan ook leert om echt jezelf te kunnen verdedigen als er iets gebeurt (wat geen kwaad kan), kom je daardoor vaak ook algemeen iets steviger te staan, leer je om op je eigen kracht te vertrouwen. Het geeft je als het ware extra grond om op te staan en aangezien jij op steun van je ouders niet hoeft te rekenen kun je die extra steun, die extra grond volgens mij best gebruiken.
Ik hoop dat dit niet al te zweverig is en zoals je aan mijn nick kunt zien heb ik ervaring met een zelfverdediging en ook met deze effecten. Ik moest hieraan denken toen je die droom beschreef en wilde je dit vertellen. Denk alsjeblieft niet dat je zwak overkomt, ik vind je heel sterk. Op een of andere manier raakt de wanhoop die uit je droom spreekt me heel erg en toen moest ik aan die zelfverdediging denken. Misschien heb je er iets aan.
Heel stoer dat je alleen naar Thailand gaat. Heel veel plezier daar.
Wat me raakte was je beschrijving dat je elke nacht droomt dat je vader je achtervolgt en dat je hem dan in je gezicht slaat. Ik denk (maar dat is alleen mijn hypothese maar hoor), dat dat staat voor hoe je nog met je verleden bezig bent en hoezeer je zou willen dat jouw verhaal eens bij je vader aan zou komen, het hem zou raken en hij zou erkennen wat er gebeurd is, wat hij jou (jullie) aangedaan heeft. En dat vind ik heel logisch. Hij lijkt me vreselijk om tegen die muur van onbegrip en slachtofferschap op te lopen.
En heel misschien ben je nog ergens bang dat hij je lastig komt vallen of fysiek geweld gebruikt.
Ik weet niet of je er iets in ziet en ik kan het ook niet helemaal goed uitleggen, maar ik kan me voorstellen dat het je misschien zou helpen als je iets van een zelfverdediging zou gaan doen (is nu natuurlijk lastig in verband met je bekken, maar misschien dat je wel tai chi mag doen?). Naast dat je dan ook leert om echt jezelf te kunnen verdedigen als er iets gebeurt (wat geen kwaad kan), kom je daardoor vaak ook algemeen iets steviger te staan, leer je om op je eigen kracht te vertrouwen. Het geeft je als het ware extra grond om op te staan en aangezien jij op steun van je ouders niet hoeft te rekenen kun je die extra steun, die extra grond volgens mij best gebruiken.
Ik hoop dat dit niet al te zweverig is en zoals je aan mijn nick kunt zien heb ik ervaring met een zelfverdediging en ook met deze effecten. Ik moest hieraan denken toen je die droom beschreef en wilde je dit vertellen. Denk alsjeblieft niet dat je zwak overkomt, ik vind je heel sterk. Op een of andere manier raakt de wanhoop die uit je droom spreekt me heel erg en toen moest ik aan die zelfverdediging denken. Misschien heb je er iets aan.
Heel stoer dat je alleen naar Thailand gaat. Heel veel plezier daar.
dinsdag 16 juni 2009 om 16:20
Hai Aikidoka,
lief dat je zo uitgebreid reageert en bedankt voor de knuffel! Je uitleg van mijn droom zou best eens kunnen kloppen, ik leg hem altijd uit als dat ik nog bang ben, vandaar de achtervolging, maar jouw verklaring van het slaan, dat ik zo graag wil dat het hém eens raakt, vind ik eigenlijk heel treffend. Tenminste, het raakt me om het te lezen, dus er moet iets juist aan zijn.
Ik ben inmiddels begonnen met pilates en wil ook graag yoga gaan doen, van het zweverige ben ik niet zo, maar ik zie wel wat in de dingen die je zegt. Gelukkig heb ik een stoere exmilitair naast me staan, dus ik denk niet dat mijn vader me nog aan zal raken. Bij mijn moeder en mijn zusje weet ik dat minder zeker, al weet ik wel meer dan zeker dat als hij zich dat nog ooit in zijn hoofd haalt, er eerst een flink aantal mensen zich op hem uit zal leven en hij dan achter tralies gaat. Maar goed, laten we hopen dat het zover niet hoeft te komen.
In ieder geval heel erg bedankt voor je mooie woorden, ik heb er zeker wat aan!
lief dat je zo uitgebreid reageert en bedankt voor de knuffel! Je uitleg van mijn droom zou best eens kunnen kloppen, ik leg hem altijd uit als dat ik nog bang ben, vandaar de achtervolging, maar jouw verklaring van het slaan, dat ik zo graag wil dat het hém eens raakt, vind ik eigenlijk heel treffend. Tenminste, het raakt me om het te lezen, dus er moet iets juist aan zijn.
Ik ben inmiddels begonnen met pilates en wil ook graag yoga gaan doen, van het zweverige ben ik niet zo, maar ik zie wel wat in de dingen die je zegt. Gelukkig heb ik een stoere exmilitair naast me staan, dus ik denk niet dat mijn vader me nog aan zal raken. Bij mijn moeder en mijn zusje weet ik dat minder zeker, al weet ik wel meer dan zeker dat als hij zich dat nog ooit in zijn hoofd haalt, er eerst een flink aantal mensen zich op hem uit zal leven en hij dan achter tralies gaat. Maar goed, laten we hopen dat het zover niet hoeft te komen.
In ieder geval heel erg bedankt voor je mooie woorden, ik heb er zeker wat aan!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
dinsdag 16 juni 2009 om 16:27
Ik denk dat het heel goed kan zijn om - voor lange tijd - afstand te nemen van je vader. Er is zo ontzettend veel gebeurt, het contact met hem raakt je zo, dat is ook niet gezond.
Aan de andere kant staat wel dat jij je laat raken. Dat bedoel ik niet verwijtend. Ik begrijp het - echt - heel erg goed. Afstand zorgt dat je die welverdiende rust krijgt. En die welverdiende rust zorgt er wellicht voor dat je op den duur met een minder gekwetste bik naar het gedrag van je vader kan kijken. Of dat het je in elk geval minder raakt.
Sterkte! (f)
Aan de andere kant staat wel dat jij je laat raken. Dat bedoel ik niet verwijtend. Ik begrijp het - echt - heel erg goed. Afstand zorgt dat je die welverdiende rust krijgt. En die welverdiende rust zorgt er wellicht voor dat je op den duur met een minder gekwetste bik naar het gedrag van je vader kan kijken. Of dat het je in elk geval minder raakt.
Sterkte! (f)
dinsdag 16 juni 2009 om 17:05
Dank jullie wel weer, jullie reacties raken me echt diep! Ben nog steeds heel erg blij dat ik mijn verhaal hier neer heb gezet, had dit echt niet gehoopt. Ik hoop ook dat Thailand me goed gaat doen, dat is ook de reden dat ik het ga doen, om die afstand te krijgen en echt even op mezelf te zijn. En zeker ook de reden dat Donny me de suggestie aan de hand deed, want hij zag ook dat ik het nodig heb. Bon, weet je wat jij moet doen, gewoon eens stoppen met solliciteren en eerst eens een tijd weg gaan. (Pas later kwam hij tot de conclusie dat hij me dan ook moest missen en was heel beteuterd , maar dat terzijde)
voor jullie allemaal, ik heb echt veel aan jullie tips en gedachten bij alles!
voor jullie allemaal, ik heb echt veel aan jullie tips en gedachten bij alles!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
woensdag 17 juni 2009 om 11:25
Ik ben je net tegengekomen op een ander topic over iemand die heeft gebroken met haar familie. En toen besloot ik je verhaal te lezen. Heftig hoor en gedeeltelijk herkenbaar voor mij, maar toch ook weer niet.
*verhaal weg gehaald, Bonny weet wat er stond en dat is genoeg *
Ik ga je nu niet vertellen dat dat bij jou ook weer kan. Iedere situatie is anders. Maar zou je hem, diep in je hart, niet weer een kans willen gunnen?
*verhaal weg gehaald, Bonny weet wat er stond en dat is genoeg *
Ik ga je nu niet vertellen dat dat bij jou ook weer kan. Iedere situatie is anders. Maar zou je hem, diep in je hart, niet weer een kans willen gunnen?
woensdag 17 juni 2009 om 14:51
Hai Lapin,
lief dat je je verhaal hier neerzet, ik ben blij om te lezen dat alles voor jou en je familie ten goede is gekeerd. Ik begrijp je vraag of ik mijn vader die laatste kans niet zou willen gunnen vanuit jouw perspectief heel goed, alleen is het bij ons geen kwestie van hem een laatste kans gunnen. Jouw vader heeft zelf de capaciteit gehad om in te zien wat hij deed en daar iets aan te veranderen. Mijn vader heeft dat niet, hij begrijpt echt niet wat hij verkeerd heeft gedaan en is bijna verbouwereerd als daar iets over gezegd wordt. Mijn moeder moet dan altijd zijn zwaar gekwetste gezicht verdragen en zijn "Je weet dat ik nooit boos op jou zou zijn en dat ik jou nooit pijn zou doen" Als je hem dan antwoordt dat dat toch echt anders was in de praktijk, reageert hij simpelweg niet.
Als dingen anders waren geweest, had ik hem die laatste kans misschien nog wel gegund. Het is zelfs al een aantal keer voorgekomen dat ik hem die letterlijk nog heb willen geven, omdat het lang geduurd heeft voor echt volledig tot me door is gedrongen dat je alle energie die Essent kan leveren aan hem kunt spenderen, je krijgt er echt nooit iets voor terug. Ik ben volledig opgebrand en toch is hij nog altijd het vreselijk zielige slachtoffer van onze 'hardvochtigheid'. Ik kan niet meer. Dus nee, zijn kansen zijn op.
lief dat je je verhaal hier neerzet, ik ben blij om te lezen dat alles voor jou en je familie ten goede is gekeerd. Ik begrijp je vraag of ik mijn vader die laatste kans niet zou willen gunnen vanuit jouw perspectief heel goed, alleen is het bij ons geen kwestie van hem een laatste kans gunnen. Jouw vader heeft zelf de capaciteit gehad om in te zien wat hij deed en daar iets aan te veranderen. Mijn vader heeft dat niet, hij begrijpt echt niet wat hij verkeerd heeft gedaan en is bijna verbouwereerd als daar iets over gezegd wordt. Mijn moeder moet dan altijd zijn zwaar gekwetste gezicht verdragen en zijn "Je weet dat ik nooit boos op jou zou zijn en dat ik jou nooit pijn zou doen" Als je hem dan antwoordt dat dat toch echt anders was in de praktijk, reageert hij simpelweg niet.
Als dingen anders waren geweest, had ik hem die laatste kans misschien nog wel gegund. Het is zelfs al een aantal keer voorgekomen dat ik hem die letterlijk nog heb willen geven, omdat het lang geduurd heeft voor echt volledig tot me door is gedrongen dat je alle energie die Essent kan leveren aan hem kunt spenderen, je krijgt er echt nooit iets voor terug. Ik ben volledig opgebrand en toch is hij nog altijd het vreselijk zielige slachtoffer van onze 'hardvochtigheid'. Ik kan niet meer. Dus nee, zijn kansen zijn op.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
woensdag 17 juni 2009 om 14:58
He Bonny,
Ik snap je wel hoor. Het hakt er flink in als je ouders je niet dat gevoel van veiligheid kunnen geven wat je als kind nodig hebt.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en een goed leven zonder vader.
*Ik denk trouwens dat ik mijn verhaal zo weer weg haal, ik word er niet graag aan herinnert en het is jouw topic*
Ik snap je wel hoor. Het hakt er flink in als je ouders je niet dat gevoel van veiligheid kunnen geven wat je als kind nodig hebt.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en een goed leven zonder vader.
*Ik denk trouwens dat ik mijn verhaal zo weer weg haal, ik word er niet graag aan herinnert en het is jouw topic*
donderdag 18 juni 2009 om 16:11
Even een vraagje voor de amateurpsychologen onder ons, ik droomde al een paar dagen niet meer over mn vader, of in ieder geval niet meer zo heftig dat ik er wakker van werd. Nu ben ik gisteren bij mijn moeder geweest, die me vertelde dat er weer een heleboel is voorgevallen. Vervelende emails, hij is weer 2x bij haar aan de deur gaan staan trekken en heeft haar voortdurend lastig gevallen op een familiefeest. Mijn moeder en ik hebben het er ook over gehad dat ik volledig met hem breek en zelfs overwogen heb om haar even niet te zien, omdat ik het echt even los wil laten. Ze zei dat ze dat best begrijpt en er ook gewoon niet met me over praat als ik dat liever wil. Maar het beheerst natuurlijk wel haar hele leven, en zij moet haar verhaal ook bij iemand kwijt.
Maar nadat ik dus bij haar ben geweest, droom ik vannacht prompt weer over mn vader, en behoorlijk heftig. Het achtervolgen was nog dreigender en vervelender dan anders en het slaan ook. Dus vanochtend heb ik mijn moeder gesmst dat ik het er om die reden toch liever niet meer over heb. Maar nu vraag ik me af of het niet zo is dat ik het in mn dromen aan het verwerken ben en dat als ik nu zeg dat ik er niks meer over wil horen zodat ik er niet meer over droom, of ik het dan niet gewoon verdring? Hoop dat het een beetje helder is wat ik bedoel
Maar nadat ik dus bij haar ben geweest, droom ik vannacht prompt weer over mn vader, en behoorlijk heftig. Het achtervolgen was nog dreigender en vervelender dan anders en het slaan ook. Dus vanochtend heb ik mijn moeder gesmst dat ik het er om die reden toch liever niet meer over heb. Maar nu vraag ik me af of het niet zo is dat ik het in mn dromen aan het verwerken ben en dat als ik nu zeg dat ik er niks meer over wil horen zodat ik er niet meer over droom, of ik het dan niet gewoon verdring? Hoop dat het een beetje helder is wat ik bedoel
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 18 juni 2009 om 17:17
maandag 22 juni 2009 om 13:43
Ik denk dat je inderdaad in je slaap dit soort dingen verwerkt, en dat als je er niet over praat met je moeder, dat dat niet echt helpt als je er intussen toch in je hoofd WEL aan denkt en mee bezig bent. Zolang het in jouw hoofd zit, zul je er vast nog wel over dromen. Tot het soort van 'is opgelost'. Tot je er rust mee hebt zeg maar...
Dat is mijn ervaring.
Dat is mijn ervaring.
maandag 22 juni 2009 om 14:25
Jeetje meid, wat een heftig verhaal en wat een ellende voor jou en broer/zus en moeder.
Mijn verhaal is minder heftig, ik had slechts een alcoholverslaafde vader die alleen mijn moeder sloeg. Hij wilde ons ook wel eens te lijf gaan maar daar sprong zij dan weer tussen. Toen ik zelf moeder werd en mijn vader weer eens in het ziekenhuis lag omdat hij zichzelf bijna had doodgezopen en hij verzorging nodig had heb ik mijn handen er van af getrokken( ouder waren toen al gescheiden) Dit was geen opa die ik voor mijn kinderen wenste en de schade die hij ons gezin had aangedaan was voor mij te groot om hem nog in mijn leven te willen hebben. Deze beslissing heeft me destijds lucht en rust gegeven. Toen hij een paar jaar later op 60 jarige leeftijd zijn hersens kapot had gezopen en hij werd opgenomen in een verzorgingshuis heb ik als oudste dochter zijn administratie op me genomen en ben curator geworden. Ik voerde gesprekken met de arts van het huis en kocht zijn kleren.Ook zijn begravenis heb ik keurig geregeld en heb hem laten bijzetten in het graf van zijn moeder. Dit allemaal zonder hem ook maar een keer te bezoeken in het verzorgingstehuis. Ik kon de draak niet meer zien, het zou me emotioneel veel te veel raken.
Ik ben er trots op dat ik zelf de knoop heb door kunnen hakken tot het stoppen met contact, maar dat ik toch mijn "plichten' als oudste dochter heb kunnen uitvoeren. Ik heb er geen moment spijt van gehad.
Niemand kan je vertellen wat voor jou het beste is en voelt. Maar weet dat je recht hebt om NEE te zeggen tegen mensen die je leven negatief beinvloeden.
Sterkte met alles!! en een fijne vakantie!!!
Mijn verhaal is minder heftig, ik had slechts een alcoholverslaafde vader die alleen mijn moeder sloeg. Hij wilde ons ook wel eens te lijf gaan maar daar sprong zij dan weer tussen. Toen ik zelf moeder werd en mijn vader weer eens in het ziekenhuis lag omdat hij zichzelf bijna had doodgezopen en hij verzorging nodig had heb ik mijn handen er van af getrokken( ouder waren toen al gescheiden) Dit was geen opa die ik voor mijn kinderen wenste en de schade die hij ons gezin had aangedaan was voor mij te groot om hem nog in mijn leven te willen hebben. Deze beslissing heeft me destijds lucht en rust gegeven. Toen hij een paar jaar later op 60 jarige leeftijd zijn hersens kapot had gezopen en hij werd opgenomen in een verzorgingshuis heb ik als oudste dochter zijn administratie op me genomen en ben curator geworden. Ik voerde gesprekken met de arts van het huis en kocht zijn kleren.Ook zijn begravenis heb ik keurig geregeld en heb hem laten bijzetten in het graf van zijn moeder. Dit allemaal zonder hem ook maar een keer te bezoeken in het verzorgingstehuis. Ik kon de draak niet meer zien, het zou me emotioneel veel te veel raken.
Ik ben er trots op dat ik zelf de knoop heb door kunnen hakken tot het stoppen met contact, maar dat ik toch mijn "plichten' als oudste dochter heb kunnen uitvoeren. Ik heb er geen moment spijt van gehad.
Niemand kan je vertellen wat voor jou het beste is en voelt. Maar weet dat je recht hebt om NEE te zeggen tegen mensen die je leven negatief beinvloeden.
Sterkte met alles!! en een fijne vakantie!!!
maandag 22 juni 2009 om 18:24
Bedankt weer voor de reacties! Heb het er vanochtend met mijn psycholoog over gehad en die gaf aan dat dingen niet altijd zo eenvoudig liggen als gewoon zeggen dat je alle contact verbreekt. Maar dat is wat nu voor mij goed voelt, dus dat laat ik voorlopig zo. Gisteren was toch wel vervelend, had me erg verheugd op de 1e vaderdag van mijn leven waarop ik niet schijnheilig hoefde te doen terwijl ik kookte van woede, maar het viel tegen. Het feit dat ik opgelucht zat te zijn, benadrukte natuurlijk ook direct dat ik iets héb om opgelucht over te zijn, dus het was weer even heel present.
Maar goed, vandaag allerlei dingen gekocht voor Thailand, ik ga daar maar eens even zien wat ik los kan laten
Maar goed, vandaag allerlei dingen gekocht voor Thailand, ik ga daar maar eens even zien wat ik los kan laten
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 22 juni 2009 om 19:03
quote:kadushi schreef op 10 juni 2009 @ 23:36:
Beste Bonny,
Ongeveer 8 jaar geleden heb ik het contact met mijn vader helemaal verbroken en dat is het beste dat ik in mijn leven heb gedaan. Geen moment spijt van gehad, sterker nog: ik wilde dat ik het veel eerder had gedaan. Wat een rust gaf dat, zeg. De man is nu deel van mijn verleden en dat is al lastig genoeg.
Ook gewoon doen!
precies het zelfde hier.........
wat een verademing en rust!
heeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk.
Beste Bonny,
Ongeveer 8 jaar geleden heb ik het contact met mijn vader helemaal verbroken en dat is het beste dat ik in mijn leven heb gedaan. Geen moment spijt van gehad, sterker nog: ik wilde dat ik het veel eerder had gedaan. Wat een rust gaf dat, zeg. De man is nu deel van mijn verleden en dat is al lastig genoeg.
Ook gewoon doen!
precies het zelfde hier.........
wat een verademing en rust!
heeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk.
vrijdag 24 juli 2009 om 08:39
Zo, sinds gisteravond ben ik weer thuis na mijn maand in Thailand, wat een rust gaf me dat! Bij thuiskomst 8 voicemail berichten, rustig even luisteren, en jawel, mijn vader ertussen. Ik schrok en bericht direct verwijderd, maar het voelt alsof die rust in 1 klap weer teniet is gedaan. Ik ben een half uur thuis en daar is hij al weer. Ik probeer nu heel erg hard om me te concentreren op de nog aanwezige rust in mijn lijf en alle vrienden en familie die me juichend ontvangen en me volstorten met liefde (Serieus, als je je ooit gewaardeerd en geliefd wil weten, ga gewoon even op reis ) maar ergens knaagt er iets. Alsof hij mijn het-is-voor-mij-nu-helder-ik-wil-geen-contact-meer-en-wat-geeft-me-dat-een-rust simpelweg weer ondermijnd, want ik doe niet wat hij wil. Is dat stom?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 24 juli 2009 om 20:44
Tuurlijk is dat niet stom. Maar als je besloten hebt geen contact te hebben, hou je er dan wel aan en negeer hem. Ik weet dat het heel lastig is... Mijn vader probeerde het in het begin ook regelmatig en ik zat alweer te trillen als ik zag dat ik een mailtje had.
En soms jeukte mijn handen om te reageren dat ie op moest houden. Maar dat zou toch contact zijn. Dus ik heb me aan mijn eigen regel gehouden: geen contact = geen contact. Dat hij het probeert is zijn probleem, ik kies ervoor dat te negeren en dat heb ik hem ook gezegd in het laatste contact.
Het is moeilijk, daar weet ik alles van. Maar het wordt echt makkelijker dan het nu is. Maar dat heeft tijd nodig. Daar heb je nú niks aan, maar misschien dat die wetenschap een beetje helpt.
En wat fijn dat je zo'n mooie reis hebt gehad en wat verdere familie en vrienden in zo'n warm bad thuiskomt, heerlijk! Geniet daar maar lekker van.
En soms jeukte mijn handen om te reageren dat ie op moest houden. Maar dat zou toch contact zijn. Dus ik heb me aan mijn eigen regel gehouden: geen contact = geen contact. Dat hij het probeert is zijn probleem, ik kies ervoor dat te negeren en dat heb ik hem ook gezegd in het laatste contact.
Het is moeilijk, daar weet ik alles van. Maar het wordt echt makkelijker dan het nu is. Maar dat heeft tijd nodig. Daar heb je nú niks aan, maar misschien dat die wetenschap een beetje helpt.
En wat fijn dat je zo'n mooie reis hebt gehad en wat verdere familie en vrienden in zo'n warm bad thuiskomt, heerlijk! Geniet daar maar lekker van.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 26 juli 2009 om 11:28
Ik heb het inderdaad genegeerd, Donny zegt dat hij ervoor gaat zorgen dat mijn vader me helemaal niet meer belt door het hem voor eens en voor altijd duidelijk te maken (Al betwijfel ik of dat lukt, mijn vader luistert immers nooit, of je hem nou roodkapje vertelt of dezelfde vraag 30 keer beantwoordt). Donny wordt er inmiddels ook gek van en het heeft uiteraard ook zijn weerslag op hem. Naar ik heb begrepen is mijn vader een waar beloffensief begonnen, ook bij mijn moeder en zusje, omdat hij in de gaten heeft dat de hele wereld zijn mail geblokkeerd heeft. Maar goed, we negeren het massaal, op een dag zal het wel ophouden en ik ben blij met je woorden dat het met de tijd makkelijker wordt. Wat zou het fijn zijn als hij gewoon niet meer bestond.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
maandag 31 augustus 2009 om 10:44
Dit topic is inmiddels een eindje weggezakt en dat was ook goed, want het representeerde wel hoe ik me voelde. De ellende was wat weggezakt, ik begon mijn leven goed op de rit te krijgen, was ontspannen en voelde me goed. Tot gisteren.
Er was gisteren een soort familiebarbecue bij mijn tante. Ik wist dat ik er mijn vader tegen zou komen, maar ik wilde mijn familie wel graag weer zien, dus ben ik er samen met Donny heen gegaan. Met buikpijn van de zenuwen in de auto, maar doorgezet. Eenmaal daar leek het prima te gaan, ik schrok me rot van hoe mijn vader eruit zag, hij woog 130 kilo en nu misschien nog 65. Verder heb ik hem genegeerd, ik zag vanuit mn ooghoeken hoe hij maar naar me staarde, maar heb gewoon vrolijk gesprekken gevoerd met anderen en niet naar hem gekeken.
Toen ik naar binnen liep om wat eten op te scheppen, kwam hij ook binnen. Toen hij zag dat ik daar was, bleef hij in de deuropening staan, zodat ik geen kant op kon. Mijn tante heeft hem aan de kant geduwd, volgens mij had ze niet helemaal in de gaten wat er gebeurde, maar zo kon ik naar buiten. Ik stond te trillen op mijn benen en zei zachtjes tegen Donny dat ik dat heel vervelend had gevonden. Mijn peetoom stond naast ons en ving dat op. Waarop hij heel kwaas werd en me vertelde dat ik dan maar moest vertrekken, dat ik mijn vader niet zo af mocht vallen, of ik wel wist hoe moeilijk mijn vader het heeft en dat ze allemaal misselijk van mij worden omdat ik niet eens fatsoenlijk gegroet had (?) Ik ging er tegenin maar raakte behoorlijk overstuur en zei tegen Donny dat ik weg wilde. Mijn tante werd vervolgens heel kwaad, zowel op mijn peetoom die niet voor de hele familie te spreken had, want ik was zeer welkom op háár barbecue, als op mij, want wat ik deed vond ze vluchten. Al met al enorme scene en daar sta je dan.
Uiteindelijk heeft mijn nicht me even meegenomen, maar haar woorden hielpen niet echt, hoewel ze het goed bedoelde. Maar ze zei bijvoorbeeld "Ja ik weet niet wat er allemaal gebeurd is en dat hoef ik ook niet te weten" Maar in mijn ogen is precies die houding het probleem. Maar goed, ik snap ook dat de familie er een beetje buiten wil blijven en geen partij kan gaan kiezen.
Toen mijn nicht en ik terugkwamen bij de rest, kwam mijn peetoom direct naar me toe om 1000 excuses aan te bieden, hij had het zo niet bedoeld en niet mogen zeggen. We zijn ergens binnen gaan praten, maar luisteren deed hij niet. Hij bleef maar zeggen dat hij mijn vader niet kwijt wil, hem uit de put wil hebben en ons ook en hoe dat volgens hem moet. Ik moet dus weer contact hebben met mijn vader. Wat ik ook zei of probeerde uit te leggen of te nuanceren, hij luisterde niet. Ik weet dat hij het heel goed bedoeld, maar ik had er niks aan. Later kwam mijn tante er ook bij, zij is de oudste, en zij zei tegen hem dat hij zn mond eens moest houden, omdat hij niet luisterde naar wat ík zei. Mijn peetoom ging even later weg en ik heb nog een heel gesprek met mijn tante gehad, en ik begrijp best dat ze geen partij kunnen of willen kiezen en dat ze ook niet weten hoe de vork in de steel zit, omdat niemand ooit iets gevraagd of gezegd heeft. Het steekt de familie heel erg dat wij niet naar hun toe zijn gekomen, maar ik heb mijn tante gisteren wel uit kunnen leggen waarom je dat als kind niet doet en dat begreep ze wel.
Na de gesprekken heb ik nog 1 drankje gedronken en zijn Donny en ik toch gegaan. En nu ben ik er al sinds het moment dat we wegreden volledig ziek van. Ik respecteer hun keuze in hoe ze er mee om willen gaan, maar niemand respecteert de mijne. Ik heb mijn tante ook proberen uit te leggen dat ik hiertoe besloten heb, omdat ik simpelweg niet meer kon. Ik ben nog druk bezig met het opbouwen van een leven, ik heb nog geen jarenlange werkervaring en een echtgenoot en een gezin, dat allemaal nog vrolijk overeind staat als mijn vader zou wegvallen. Ik sta nog aan het begin, ik heb een geweldige, lieve, rots in de brandinge Donny met wie ik een basis aan het bouwen ben om op een dag een gezin te stichten. Daarbij ging het met mij zelf zo slecht, dat ik hiertoe besloten heb. Maar dat wordt niet gerespecteerd, ze hebben er allemaal hun mening over, vaak maar half gefundeerd, die als absolute waarheid geldt. Ter illustratie, niet om als een snob over te komen, echt niet zo bedoeld, het is eenvoudig boerenvolk. Rechtlijning, principieel en conservatief. Ik ben er helemaal ziek van, ik weet dat ze het goed bedoelen en dat ze ook niet weten wat ze met de situatie moeten, maar ze accepteren of respecteren mijn keuze niet, en ik werd zo teruggesmeten dat ik het gevoel heb dat alle rust die ik had opgebouwd weer helemaal kwijt is. Ik weet niet meer wat ik moet, met mijn vader wil ik niks meer te maken hebben, maar ik ben bang dat ik mijn hele familie ook kwijtraak. De ene helft van mijn hoofd zegt dat ik er ook weinig aan zal missen, de andere helft wordt weggevreten door misselijkheid.
Lang verhaal weer, hoop dat iemand nog naar dit topic kijkt en er een lichtje over wil laten schijnen.
Er was gisteren een soort familiebarbecue bij mijn tante. Ik wist dat ik er mijn vader tegen zou komen, maar ik wilde mijn familie wel graag weer zien, dus ben ik er samen met Donny heen gegaan. Met buikpijn van de zenuwen in de auto, maar doorgezet. Eenmaal daar leek het prima te gaan, ik schrok me rot van hoe mijn vader eruit zag, hij woog 130 kilo en nu misschien nog 65. Verder heb ik hem genegeerd, ik zag vanuit mn ooghoeken hoe hij maar naar me staarde, maar heb gewoon vrolijk gesprekken gevoerd met anderen en niet naar hem gekeken.
Toen ik naar binnen liep om wat eten op te scheppen, kwam hij ook binnen. Toen hij zag dat ik daar was, bleef hij in de deuropening staan, zodat ik geen kant op kon. Mijn tante heeft hem aan de kant geduwd, volgens mij had ze niet helemaal in de gaten wat er gebeurde, maar zo kon ik naar buiten. Ik stond te trillen op mijn benen en zei zachtjes tegen Donny dat ik dat heel vervelend had gevonden. Mijn peetoom stond naast ons en ving dat op. Waarop hij heel kwaas werd en me vertelde dat ik dan maar moest vertrekken, dat ik mijn vader niet zo af mocht vallen, of ik wel wist hoe moeilijk mijn vader het heeft en dat ze allemaal misselijk van mij worden omdat ik niet eens fatsoenlijk gegroet had (?) Ik ging er tegenin maar raakte behoorlijk overstuur en zei tegen Donny dat ik weg wilde. Mijn tante werd vervolgens heel kwaad, zowel op mijn peetoom die niet voor de hele familie te spreken had, want ik was zeer welkom op háár barbecue, als op mij, want wat ik deed vond ze vluchten. Al met al enorme scene en daar sta je dan.
Uiteindelijk heeft mijn nicht me even meegenomen, maar haar woorden hielpen niet echt, hoewel ze het goed bedoelde. Maar ze zei bijvoorbeeld "Ja ik weet niet wat er allemaal gebeurd is en dat hoef ik ook niet te weten" Maar in mijn ogen is precies die houding het probleem. Maar goed, ik snap ook dat de familie er een beetje buiten wil blijven en geen partij kan gaan kiezen.
Toen mijn nicht en ik terugkwamen bij de rest, kwam mijn peetoom direct naar me toe om 1000 excuses aan te bieden, hij had het zo niet bedoeld en niet mogen zeggen. We zijn ergens binnen gaan praten, maar luisteren deed hij niet. Hij bleef maar zeggen dat hij mijn vader niet kwijt wil, hem uit de put wil hebben en ons ook en hoe dat volgens hem moet. Ik moet dus weer contact hebben met mijn vader. Wat ik ook zei of probeerde uit te leggen of te nuanceren, hij luisterde niet. Ik weet dat hij het heel goed bedoeld, maar ik had er niks aan. Later kwam mijn tante er ook bij, zij is de oudste, en zij zei tegen hem dat hij zn mond eens moest houden, omdat hij niet luisterde naar wat ík zei. Mijn peetoom ging even later weg en ik heb nog een heel gesprek met mijn tante gehad, en ik begrijp best dat ze geen partij kunnen of willen kiezen en dat ze ook niet weten hoe de vork in de steel zit, omdat niemand ooit iets gevraagd of gezegd heeft. Het steekt de familie heel erg dat wij niet naar hun toe zijn gekomen, maar ik heb mijn tante gisteren wel uit kunnen leggen waarom je dat als kind niet doet en dat begreep ze wel.
Na de gesprekken heb ik nog 1 drankje gedronken en zijn Donny en ik toch gegaan. En nu ben ik er al sinds het moment dat we wegreden volledig ziek van. Ik respecteer hun keuze in hoe ze er mee om willen gaan, maar niemand respecteert de mijne. Ik heb mijn tante ook proberen uit te leggen dat ik hiertoe besloten heb, omdat ik simpelweg niet meer kon. Ik ben nog druk bezig met het opbouwen van een leven, ik heb nog geen jarenlange werkervaring en een echtgenoot en een gezin, dat allemaal nog vrolijk overeind staat als mijn vader zou wegvallen. Ik sta nog aan het begin, ik heb een geweldige, lieve, rots in de brandinge Donny met wie ik een basis aan het bouwen ben om op een dag een gezin te stichten. Daarbij ging het met mij zelf zo slecht, dat ik hiertoe besloten heb. Maar dat wordt niet gerespecteerd, ze hebben er allemaal hun mening over, vaak maar half gefundeerd, die als absolute waarheid geldt. Ter illustratie, niet om als een snob over te komen, echt niet zo bedoeld, het is eenvoudig boerenvolk. Rechtlijning, principieel en conservatief. Ik ben er helemaal ziek van, ik weet dat ze het goed bedoelen en dat ze ook niet weten wat ze met de situatie moeten, maar ze accepteren of respecteren mijn keuze niet, en ik werd zo teruggesmeten dat ik het gevoel heb dat alle rust die ik had opgebouwd weer helemaal kwijt is. Ik weet niet meer wat ik moet, met mijn vader wil ik niks meer te maken hebben, maar ik ben bang dat ik mijn hele familie ook kwijtraak. De ene helft van mijn hoofd zegt dat ik er ook weinig aan zal missen, de andere helft wordt weggevreten door misselijkheid.
Lang verhaal weer, hoop dat iemand nog naar dit topic kijkt en er een lichtje over wil laten schijnen.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
