Relaties
alle pijlers
Blijft het echt altijd toch je vader?
woensdag 10 juni 2009 om 22:35
Lieve lezers,
ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.
Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.
Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.
Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.
Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.
Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.
Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?
ik moet even beginnen met bekennen dat ik er behoorlijk nerveus voor ben om mijn verhaal hier te plaatsen. Ik denk er namelijk al een tijdje over na om het te doen, maar heb me er echt voor moeten opladen. De lieve reacties die ik vandaag in een aantal topics heb gelezen, hebben me over de streep gehaald.
Mijn verhaal is namelijk iets dat bij veel mensen in mijn omgeving wel bekend is, maar waarvan eigenlijk maar weinig mensen weten wat het met me doet. Ik denk dat ik er gewoon behoefte aan heb om het hier te spuien en misschien wil er wel iemand op reageren en haar (of zijn) licht op laten schijnen. Als dat niet zo is, hoop ik het in ieder geval even kwijt te zijn.
Mijn verhaal gaat over mijn vader en daarmee ons hele gezin. Ik heb een lieve moeder en een broertje en een zusje, maar geen vader. Zo voelt het voor me. Mijn vader is in mijn ogen puur de donor van de zaadcel (sorry voor de plasticiteit) en verder niets. Hij heeft ons gezin jarenlang geterroriseerd, ons alle 4 geslagen en geschopt als we ons niet precies gedroegen zoals hij wilde en verder nooit enige vorm van aandacht aan ons besteed. Wij hadden voorbeeldkinderen te zijn en verder niet. Mijn moeder is een heel klein iel vrouwtje, dat geen enkel benul heeft bij wat voor jezelf opkomen betekent. Het gedrag van mijn vader was echt absurd, ik wil hier liever niet teveel voorbeelden noemen, maar denk aan weken huisarrest toen we eens te weinig erwtjes hadden gegeten in zijn ogen, het huis te klein als er geen koffie was wanneer hij vond dat die er moest zijn en fysiek geweld als je blik hem niet aanstond. Het lastige hieraan is dat mijn vader buitenshuis een zeer joviale, populaire man is en we dus steeds moesten aanhoren wat voor geweldige vader we hadden.
Mijn moeder heeft 34 jaar lang alles geaccepteerd, om de lieve vrede te bewaren, en steeds geprobeerd recht te praten wat krom was. Vanaf ongeveer mijn 10e heb ik de dagen afgeteld tot ik weg kon, en op mijn 17e ben ik op mezelf gaan wonen. Mijn broertje gaat er op zijn eigen manier mee om, hij denkt er niet te diep over na, zegt tegen zichzelf dat mn vader niet beter weet en loopt weer door. Mijn zusje heeft er net als ik heel veel last van, beiden krijgen we hulp van een psycholoog, maar omdat mn zusje 8 jaar jonger is dan ik, heeft ze nog een tijdje in haar eentje de volle laag gekregen, toen mijn broertje en ik het huis al uit waren.
Mijn moeder heb ik zo lang als ik me kan herinneren verteld dat ze bij mn vader weg moest. Pas later heeft ook mijn vertrouwen in haar een deuk gekregen, toen ik tot de conclusie kwam dat zij net zo schuldig is, door alles altijd te laten gebeuren.
Afgelopen herfst heeft mijn moeder met heel veel hulp en aanmoediging eindelijk de moed opgevat om bij mn vader weg te gaan. Iedereen verwachtte dat hij haar iets vreselijks zou aandoen, maar exact het tegenovergestelde bleek waar. Ik vermoed dat mijn vader asperger heeft en om die reden de structuren die hij voor zichzelf had opgebouwd hardhandig heeft gehandhaafd. Nu iedereen zich van hem afkeert, is die structuur weg en weet hij niet wat hij met zichzelf aanmoet. Als gevolg hiervan heeft hij een stuk of 6 zelfmoordpogingen gedaan, de meesten vrij gruwelijk, maar allemaal mislukt. En mislukt op manieren dat je je gaat afvragen wat eigenlijk de bedoeling was. Een urenlange operatie redt hem dan weer, maar uiteindelijk houdt hij er niks aan over.
Omdat mijn vader inmiddels niks meer is dan een zielig hoopje ellende, heb ik het er heel moeilijk mee. Maar toch heb ik besloten hem volledig te blokkeren op mail en msn bijvoorbeeld. Inmiddels is hij namelijk begonnen met het volgende spelletje, ineens is hij lieve betrokken vader. Het klinkt hard als ik zeg dat ik na 26 jaar niet meer mee wil in zijn spel, omdat je dit kunt lezen als nu probeert hij het eindelijk, dus wees blij. Maar het is moeilijk uit te leggen waarom het niks voorstelt, het gedrag dat hij vertoont is wat hij ziet in films, niet wat hij oprecht meent. En het lastige hieraan, is dat hij ook echt niet beter kan, en dus een zielig psychiatrisch geval is, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik droom letterlijk elke nacht dat hij me achtervolgt. Iedereen verwacht van me dat ik er weer in mee ga en contact met hem heb en zo, want het blijft toch je vader, maar hoe kun je een vader blijven als je dat nooit bent geweest en je je dochter zelfs hebt gezegd dat je het haar feitelijk kwalijk neemt dat ze bestaat?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 11 juni 2009 om 15:55
Lijkt me een goede manier om alles (letterlijk!) eens even van een afstandje te overdenken. Ik snap dat je het eng vindt, maar ik vind je heel dapper dat je dit voor jezelf gaat doen .
En die verstoorde ouder-kind relatie, tja... Ik heb het al eens gezegd, dat ik voor mijn gevoel geen ouders heb. Niet in de zin van: mensen waar je op terug kan vallen, die een schouder kunnen bieden. Gelukkig vind ik die zaken wel bij anderen, maar het is wel een pijnlijk iets om je te realiseren
En die verstoorde ouder-kind relatie, tja... Ik heb het al eens gezegd, dat ik voor mijn gevoel geen ouders heb. Niet in de zin van: mensen waar je op terug kan vallen, die een schouder kunnen bieden. Gelukkig vind ik die zaken wel bij anderen, maar het is wel een pijnlijk iets om je te realiseren
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 11 juni 2009 om 15:57
Lieve Hinde,
je frustratie en schuldgevoel zijn voelbaar als je je stuk leest. Ik snap precies wat je bedoeld, als vrouw die zich kan redden kun je er echt niet bij hoe vrouwen van de generatie van onze moeders zich op kunnen stellen. Mijn schoonmoeder is precies zo, maar dat gezin is het gezin dat degelijkheid heeft uitgevonden, geïmplementeerd en verbeterd, dus daar geen drama's. Je moeder is echt de enige die iets aan haar situatie kan veranderen en als ze dat niet wil/kan/durft houdt het echt op. Kun je haar niet vertellen dat je er niks meer over wilt horen tenzij het is dat ze er iets aan doet en dat je anders ook even geen contact met haar wilt? Of wil je dat zelf niet? Moeilijk is het he, ik hik tegen hetzelfde aan met mijn moeder. Wil je mee naar Thailand?
je frustratie en schuldgevoel zijn voelbaar als je je stuk leest. Ik snap precies wat je bedoeld, als vrouw die zich kan redden kun je er echt niet bij hoe vrouwen van de generatie van onze moeders zich op kunnen stellen. Mijn schoonmoeder is precies zo, maar dat gezin is het gezin dat degelijkheid heeft uitgevonden, geïmplementeerd en verbeterd, dus daar geen drama's. Je moeder is echt de enige die iets aan haar situatie kan veranderen en als ze dat niet wil/kan/durft houdt het echt op. Kun je haar niet vertellen dat je er niks meer over wilt horen tenzij het is dat ze er iets aan doet en dat je anders ook even geen contact met haar wilt? Of wil je dat zelf niet? Moeilijk is het he, ik hik tegen hetzelfde aan met mijn moeder. Wil je mee naar Thailand?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 11 juni 2009 om 16:02
@Zusje: Ik vind het het moeilijkst hoe ik straks mijn eventuele kinderen een harmonieus gezin ga bieden, want ik ken dat niet. En de stabiliteit en degelijkheid van mijn schoonfamilie heeft wel met zich meegebracht dat complimenten en warmte ver te zoeken waren, dat was allemaal maar overdreven. Dus positieve stimulans is iets dat ook Donny vreemd is, ook al bedoelen zijn ouders het oprecht heel goed. Gelukkig heeft hij alle negativiteit gebruikt om zich nog harder te bewijzen ipv erin weg te zakken, dus dat is goed gekomen. Maar een warm gezin kennen we beiden niet. Natuurlijk snap ik ook dat dat prefecte gezinnen niet bestaan en ik mag al op mn knietjes als ik mijn kinderen dezelfde stabiliteit kan bieden als wat mijn schoonouders hebben, maar hoe ga ik dat doen? Als ik vaders zie die met hun kinderen spelen ga ik of huilen, of ik word boos omdat ik het zo schijnheilig vind. Ik ben een beetje verknipt denk ik..
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 11 juni 2009 om 16:05
donderdag 11 juni 2009 om 16:12
quote:zusje78 schreef op 11 juni 2009 @ 16:05:
Ach Bonny . Bekijk het van de andere kant: jullie weten allebei hoe je het niet wilt en wat je gemist hebt. Ik denk dat jullie daardoor prima in staat zijn jullie toekomstige kindjes een warm nest te bieden.
Ja zusje, dat denk ik ook. Maak je daarover niet te veel zorgen. Je weet inderdaad precies hoe je het niet wil, en Donny ook. Jullie zijn lieve mensen en zullen dit onbewust aan je kinderen doorgeven. De weg is vrij om het helemaal anders te doen dan hoe jullie het hebben meegemaakt!
Oh ja, Bonny, lief aangeboden maar ik heb ontzettende vliegangst ...
Ach Bonny . Bekijk het van de andere kant: jullie weten allebei hoe je het niet wilt en wat je gemist hebt. Ik denk dat jullie daardoor prima in staat zijn jullie toekomstige kindjes een warm nest te bieden.
Ja zusje, dat denk ik ook. Maak je daarover niet te veel zorgen. Je weet inderdaad precies hoe je het niet wil, en Donny ook. Jullie zijn lieve mensen en zullen dit onbewust aan je kinderen doorgeven. De weg is vrij om het helemaal anders te doen dan hoe jullie het hebben meegemaakt!
Oh ja, Bonny, lief aangeboden maar ik heb ontzettende vliegangst ...
donderdag 11 juni 2009 om 16:34
donderdag 11 juni 2009 om 17:15
Lieve Bonny,
Het blijft toch je vader.....dat is zo.
Hoe je het ook wendt of keert, dat is een waarheid als een koe maar dat hij je vader is omdat je voor de helft uit zijn genetisch materiaal bent opgebouwd, wil nog niet zeggen dat hij je papa was. Hij is je verwekker en je grootste nachtmerrie maar niet een opvoeder zoals een kind die nodig heeft. In dat opzicht vind ik de bloedband altijd zwaar overschat. Alsof het feit dat iemand je op de wereld gezet heeft alles goedpraat.
Kan je vader ook 'gewoon' en nare man zijn met twee gezichten? Of is er door een psychiater vastgesteld wat hem mankeert? Hij lijkt me niet echt een man voor therapie of psychologisch onderzoek, maar misschien zit ik er naast en heeft hij dat haarfijn uit laten zoeken.
Je moeder is een vrouw die is blijven hangen in haar slachtofferrol. Is ze een geboren slachtoffer denk je? Iemand die zich nooit zal leren verweren tegen wat het leven voor haar in petto heeft? Wat jammer dat ze haar kinderen niet heeft kunnen beschermen en wat erg dat jullie hier nu allemaal zo getraumatiseerd door zijn.
Dapper dat je dit allemaal aan ons durft te vertellen en fijn om te zien dat je iets hebt aan de racties. Het is geweldig om te zien dat je ergens niet alleen in staat vind je niet?
(f)
Het blijft toch je vader.....dat is zo.
Hoe je het ook wendt of keert, dat is een waarheid als een koe maar dat hij je vader is omdat je voor de helft uit zijn genetisch materiaal bent opgebouwd, wil nog niet zeggen dat hij je papa was. Hij is je verwekker en je grootste nachtmerrie maar niet een opvoeder zoals een kind die nodig heeft. In dat opzicht vind ik de bloedband altijd zwaar overschat. Alsof het feit dat iemand je op de wereld gezet heeft alles goedpraat.
Kan je vader ook 'gewoon' en nare man zijn met twee gezichten? Of is er door een psychiater vastgesteld wat hem mankeert? Hij lijkt me niet echt een man voor therapie of psychologisch onderzoek, maar misschien zit ik er naast en heeft hij dat haarfijn uit laten zoeken.
Je moeder is een vrouw die is blijven hangen in haar slachtofferrol. Is ze een geboren slachtoffer denk je? Iemand die zich nooit zal leren verweren tegen wat het leven voor haar in petto heeft? Wat jammer dat ze haar kinderen niet heeft kunnen beschermen en wat erg dat jullie hier nu allemaal zo getraumatiseerd door zijn.
Dapper dat je dit allemaal aan ons durft te vertellen en fijn om te zien dat je iets hebt aan de racties. Het is geweldig om te zien dat je ergens niet alleen in staat vind je niet?
(f)
donderdag 11 juni 2009 om 18:54
Lieve Bonny,
ik geef je helemaal gelijk dat je hier niet meer op zit te wachten... ik denk dat je rust zult krijgen als je hem niet meer in je leven hebt. Het is triest dat hij in zijn leven eigenlijk niemand blij maakt, maar alleen maar verdriet en ellende veroorzaakt... maar voor jou is het genoeg geweest toch zo.. je mag nu echt aan jezelf denken, en het is heel logisch dat je nu geen zin meer in een band met hem hebt. Ik wens je veel sterkte en doe wat je gevoel en je hart je ingeeft, en niet wat anderen (die niet in jullie gezin zijn opgegroeid) ervan vinden. Zij kennen hem niet zoals jij.
ik geef je helemaal gelijk dat je hier niet meer op zit te wachten... ik denk dat je rust zult krijgen als je hem niet meer in je leven hebt. Het is triest dat hij in zijn leven eigenlijk niemand blij maakt, maar alleen maar verdriet en ellende veroorzaakt... maar voor jou is het genoeg geweest toch zo.. je mag nu echt aan jezelf denken, en het is heel logisch dat je nu geen zin meer in een band met hem hebt. Ik wens je veel sterkte en doe wat je gevoel en je hart je ingeeft, en niet wat anderen (die niet in jullie gezin zijn opgegroeid) ervan vinden. Zij kennen hem niet zoals jij.
donderdag 11 juni 2009 om 21:59
@Hinde: In principe ga ik de maand juli, maar misschien vertrek ik eind juni, moet nog boeken. Wou je toch mee?
@Misschicken: Wil je er iets over kwijt?
@Leo: Thanks lieverd, ik hoopte stiekem al dat jij ook zou reageren. Jouw genuanceerde blik vind ik altijd erg prettig, maar dat wist je al Mijn moeder heeft 5 broers, dus je zou verwachten dat ze flink weerbaar is geworden, maar niets is minder waar. Ze is compleet naïef en veel te goed voor deze wereld, letterlijk. Wat mijn vaders aandoening is, weet ik niet. Hij is in behandeling bij een psychiater, maar gaat gewoon niet naar elke behandeling, omdat hij niet geholpen wil worden, zegt hij letterlijk. Volgens de psychiater is hij extreem egoïstisch en wil hij dat anderen alles voor hem doen. Maar meer dan dat weet ik niet.
@JoyCeeCee: Dank voor het hart onder de riem ook weer, heel fijn om hier zoveel reacties te krijgen van mensen die simpelweg eens wél naar mijn kant van het verhaal kijken!
@Misschicken: Wil je er iets over kwijt?
@Leo: Thanks lieverd, ik hoopte stiekem al dat jij ook zou reageren. Jouw genuanceerde blik vind ik altijd erg prettig, maar dat wist je al Mijn moeder heeft 5 broers, dus je zou verwachten dat ze flink weerbaar is geworden, maar niets is minder waar. Ze is compleet naïef en veel te goed voor deze wereld, letterlijk. Wat mijn vaders aandoening is, weet ik niet. Hij is in behandeling bij een psychiater, maar gaat gewoon niet naar elke behandeling, omdat hij niet geholpen wil worden, zegt hij letterlijk. Volgens de psychiater is hij extreem egoïstisch en wil hij dat anderen alles voor hem doen. Maar meer dan dat weet ik niet.
@JoyCeeCee: Dank voor het hart onder de riem ook weer, heel fijn om hier zoveel reacties te krijgen van mensen die simpelweg eens wél naar mijn kant van het verhaal kijken!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
donderdag 11 juni 2009 om 22:30
Ongelooflijk he dat iemand als je moeder uitgerekend een relatie krijgt met iemand als je vader?
Op het topic 'brief aan mezelf' bespreken we weer eens hoe dat in elkaar steekt, die ongelijkwaardige relaties waarbij een van de twee volkomen overheerst. Jij, als volwassen vrouw, bent weer eens het bewijs van hoe zeer kinderen lijden onder de dominantie van een vader en de zwakte van een moeder. Ik hoop altijd dat de vrouwen met wie ik schrijf in topics over zulke scheefgegroeide relaties, in ieder geval in gaan zien dat ze hun kinderen moeten beschermen, als ze het niet voor zichzelf doen, dat ze dan voor hun kinderen kiezen in ieder geval. Maar daar zijn ze vaak te zwak of te verzwakt voor.
Jouw moeder was ook niet sterk genoeg om jullie te beschermen, dat had ze wel moeten doen, ik kan me je ambivalentie tegenover haar heel goed voorstellen. Het moet heel moeilijk voor je zijn als je moeder in de slachtofferrol gaat zitten, terwijl je zelf nachtmerries hebt over je vader.
Ik heb even gemist of jij nu ook therapie hebt voor je verdriet en angst. Is dat zo? Heb je behoefte aan praten met iemand die je kan helpen om je verdriet en angst te plaatsen, zodat je er niet op ongewenste momenten mee geconfronteerd wordt?
Heh meissie toch, wat moeilijk allemaal voor je......
Op het topic 'brief aan mezelf' bespreken we weer eens hoe dat in elkaar steekt, die ongelijkwaardige relaties waarbij een van de twee volkomen overheerst. Jij, als volwassen vrouw, bent weer eens het bewijs van hoe zeer kinderen lijden onder de dominantie van een vader en de zwakte van een moeder. Ik hoop altijd dat de vrouwen met wie ik schrijf in topics over zulke scheefgegroeide relaties, in ieder geval in gaan zien dat ze hun kinderen moeten beschermen, als ze het niet voor zichzelf doen, dat ze dan voor hun kinderen kiezen in ieder geval. Maar daar zijn ze vaak te zwak of te verzwakt voor.
Jouw moeder was ook niet sterk genoeg om jullie te beschermen, dat had ze wel moeten doen, ik kan me je ambivalentie tegenover haar heel goed voorstellen. Het moet heel moeilijk voor je zijn als je moeder in de slachtofferrol gaat zitten, terwijl je zelf nachtmerries hebt over je vader.
Ik heb even gemist of jij nu ook therapie hebt voor je verdriet en angst. Is dat zo? Heb je behoefte aan praten met iemand die je kan helpen om je verdriet en angst te plaatsen, zodat je er niet op ongewenste momenten mee geconfronteerd wordt?
Heh meissie toch, wat moeilijk allemaal voor je......
vrijdag 12 juni 2009 om 00:05
Heel herkenbaar Bonny.
Ik wil wel even reageren op de onmacht versus onwil als je ouder een psychiatrische aandoening heeft.
Voor mij is het duidelijk dat ondanks een psychiatrische aandoening mensen nog steeds verantwoordelijk zijn voor hun daden. En in het geval van mijn ouders hebben ze die verantwoordelijkheid voor het welzijn van hun kinderen, niet op zich genomen.
Konden ze niet? Misschien, maar voor de baan die ze graag wilden, het huis, de hobby's, spulletjes die ze graag hebben, daar konden/kunnen ze wel voor zorgen. En dan is het excuus voor de een dat ie het ook zo moeilijk heeft met zichzelf ( jarenlang dreigen met zelfmoord, en idd, ik dacht op een x moment ook, joh! doe het dan maar! zijn we daar vanaf) en de ander is zielig 'het slachtoffer'. Maar we werden door dat slachtoffer wel naar voren geschoven in conflicten, om er tussen in te staan. Of als middel gebruikt om bij de ander wat gedaan te krijgen. Dus zo passief was het nou ook weer niet.
Het is kind-eigen, en ik ben al een heul oud kind, om loyaal te zijn naar je ouders, om tegen de klippen op te hopen op een band, een teken van liefde of erkenning. En daar inversteer je zoveel in! Het is mijn grootste persoonlijke overwinning geweest om dat los te kunnen laten. En dan nog zijn er momenten dat ik zou willen dat ik even mijn moeder zou kunnen bellen. Ik kan haar feitelijk natuurlijk bellen, maar dat is niet wat ik bedoel.
Het is alsof je steeds terug gaat naar een fijn huisje, en iedere keer als je daar aankomt, kom je erachter dat het een lege verlaten bedoening is.
Het is nogal een rouwproces geweest, het loslaten. Maar het heeft me wel geholpen om het ook zo te zien.
Ik wil wel even reageren op de onmacht versus onwil als je ouder een psychiatrische aandoening heeft.
Voor mij is het duidelijk dat ondanks een psychiatrische aandoening mensen nog steeds verantwoordelijk zijn voor hun daden. En in het geval van mijn ouders hebben ze die verantwoordelijkheid voor het welzijn van hun kinderen, niet op zich genomen.
Konden ze niet? Misschien, maar voor de baan die ze graag wilden, het huis, de hobby's, spulletjes die ze graag hebben, daar konden/kunnen ze wel voor zorgen. En dan is het excuus voor de een dat ie het ook zo moeilijk heeft met zichzelf ( jarenlang dreigen met zelfmoord, en idd, ik dacht op een x moment ook, joh! doe het dan maar! zijn we daar vanaf) en de ander is zielig 'het slachtoffer'. Maar we werden door dat slachtoffer wel naar voren geschoven in conflicten, om er tussen in te staan. Of als middel gebruikt om bij de ander wat gedaan te krijgen. Dus zo passief was het nou ook weer niet.
Het is kind-eigen, en ik ben al een heul oud kind, om loyaal te zijn naar je ouders, om tegen de klippen op te hopen op een band, een teken van liefde of erkenning. En daar inversteer je zoveel in! Het is mijn grootste persoonlijke overwinning geweest om dat los te kunnen laten. En dan nog zijn er momenten dat ik zou willen dat ik even mijn moeder zou kunnen bellen. Ik kan haar feitelijk natuurlijk bellen, maar dat is niet wat ik bedoel.
Het is alsof je steeds terug gaat naar een fijn huisje, en iedere keer als je daar aankomt, kom je erachter dat het een lege verlaten bedoening is.
Het is nogal een rouwproces geweest, het loslaten. Maar het heeft me wel geholpen om het ook zo te zien.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 12 juni 2009 om 09:13
Ik blijf het zeggen, maar het doet me zo goed om zoveel herkenning te lezen! Uiteraard ben ik niet blij dat het bij zovelen ook niet goed zat thuis, maar het geeft mij wel meer perspectief om dingen te plaatsen, waarvan ik me afvroeg of ik de enige was die dat voelde. En het begrip is helemaal fijn, want mensen in mijn omgeving hebben dat of niet, of ze vinden het allemaal maar zielig en daar houdt het mee op.
@Leo: Ja, ik ben in behandeling bij een psycholoog, vorig jaar is me alles ook al eens teveel geworden en kreeg ik een kleine burnout, dus sindsdien ga ik naar hem. Toen we wilden gaan afbouwen, escaleerde alles thuis, dus inmiddels zijn we 3/4 jaar verder en proberen we opnieuw af te bouwen. Uiteindelijk moet ik het toch zelf doen. Behoefte om erover te praten heb ik wel, daarom heb ik ook dit topic geopend, gewoon om het kwijt te zijn. Dat er zoveel en zo'n fijne reacties zouden komen, had ik niet eens durven hopen
@Lola: Ook voor jou Fijn om te lezen dat het jou gelukt is om dingen los te laten en je je beter voelt! Kun je aangeven hoe je dat gedaan hebt?
@Leo: Ja, ik ben in behandeling bij een psycholoog, vorig jaar is me alles ook al eens teveel geworden en kreeg ik een kleine burnout, dus sindsdien ga ik naar hem. Toen we wilden gaan afbouwen, escaleerde alles thuis, dus inmiddels zijn we 3/4 jaar verder en proberen we opnieuw af te bouwen. Uiteindelijk moet ik het toch zelf doen. Behoefte om erover te praten heb ik wel, daarom heb ik ook dit topic geopend, gewoon om het kwijt te zijn. Dat er zoveel en zo'n fijne reacties zouden komen, had ik niet eens durven hopen
@Lola: Ook voor jou Fijn om te lezen dat het jou gelukt is om dingen los te laten en je je beter voelt! Kun je aangeven hoe je dat gedaan hebt?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 12 juni 2009 om 10:07
He Bonny, je zegt dat je moeder is opgegroeid met 5 broers en dat je dus zou verwachten dat ze weerbaar geworden is ... Weet je misschien hoe het bij haar thuis vroeger was? Ik bedoel: ik ken vrouwen die ook met broers opgegroeid zijn, maar die van hun ouders hun broers altijd 'de kont moesten nadragen'. Met andere woorden ze wisten niet beter dan dat voor mannen gekropen moest worden ..... (hopelijk was het bij je moeder niet zo, maar dit viel me in toen ik het las).
Lolapaloeza ik ben het met je eens; er kan best sprake zijn van een psychisch probleem, dat is in de meeste gevallen denk ik ook zo, maar zo iemand kan kennelijk andere dingen wel logisch beredeneren en is in Bonny's geval zelfs heel goed in staat een toneelspel op te voeren bij anderen mensen ... dat strookt niet met elkaar. Van de ene kant zijn ze het slachtoffer (het etiketje zegt dat ze 'er niets aan kunnen doen'), van de andere kant zijn ze verdraaid goed in staat mensen te misleiden en manipuleren.
Dus of je je op een gegeven moment nog veel bezig moet houden met het vinden van het 'etiket' vraag ik me af .... Wat de reden/oorzaak/stoornis ook mag zijn, genoeg is genoeg!
En als de persoon in kwestie naar eigen zeggen niets mankeert en zich niet laat behandelen houdt het gewoon op en op dat moment gaan we ons op onszelf richten.
Lolapaloeza ik ben het met je eens; er kan best sprake zijn van een psychisch probleem, dat is in de meeste gevallen denk ik ook zo, maar zo iemand kan kennelijk andere dingen wel logisch beredeneren en is in Bonny's geval zelfs heel goed in staat een toneelspel op te voeren bij anderen mensen ... dat strookt niet met elkaar. Van de ene kant zijn ze het slachtoffer (het etiketje zegt dat ze 'er niets aan kunnen doen'), van de andere kant zijn ze verdraaid goed in staat mensen te misleiden en manipuleren.
Dus of je je op een gegeven moment nog veel bezig moet houden met het vinden van het 'etiket' vraag ik me af .... Wat de reden/oorzaak/stoornis ook mag zijn, genoeg is genoeg!
En als de persoon in kwestie naar eigen zeggen niets mankeert en zich niet laat behandelen houdt het gewoon op en op dat moment gaan we ons op onszelf richten.
vrijdag 12 juni 2009 om 10:20
Ja, ik ga gewoon met mijn moeder om zoals altijd. Ik weet dat ik altijd bij haar terecht kan en dat is ook altijd zo geweest, alleen heeft ze ons niet beschermd tegen mijn vader. Voor mij was zij altijd heilig en hij de duivel, ik kwam pas later tot de conclusie wat haar aandeel eigenlijk was, doordat ik daarop gewezen werd. Ik heb daar af en toe moeite mee, als ik erover na ga denken, maar dat kan ik ook altijd bij haar neerleggen en dan luistert ze ook, itt mijn vader.
Het heeft er wel voor gezorgd dat ik minder van haar kan hebben als ze weer zielig is, dan zit ze heel snel bij me in de irritatie. Het is altijd zo geweest dat ik me kon ergeren als ze weer weerloos zat te zijn en ik heb haar zelfs wel eens gevraagd of ik nou aan háár een voorbeeld moest nemen? "Nee, alsjeblieft niet" was haar geschrokken antwoord. Maar nu de situatie is zoals hij is en ik ook haar aandeel ben gaan zien, heb ik er dubbel zoveel moeite mee. Mijn zusje is zelf tot de conclusie gekomen dat mama haar niet redde, dus die vertrouwt haar voor geen meter. Maar mn zusje is heel anders dan ik, die begint dan niet te roepen, maar sluit zich af en wordt heel bits. Ze vertelt mij dan wat ze denkt en voelt en dat brief ik dan weer door aan mn moeder. Regelmatige schoppen onder de billen hebben wel enig resultaat, mn moeder begint dingen nu zelf te regelen bijvoorbeeld, maar het heeft lang geduurd voor ze haar hele nee-ik-wil-het-allemaal-netjes-in-overleg-regelen losliet, terwijl mijn vader nog nooit enige vorm van overleg heeft gepleegd, laat staan nu. Eergisteren was ik erg trots op mn moeder, ze had mn vader een deadline gegeven om ergens op te reageren, anders zou ze zelf de bankrekeningen op gaan heffen. Een jaar geleden zou ze toch zijn blijven wachten, nu is ze naar de bank gegaan en heeft alles opgeheven. Ik zei: en voelt dat nou niet goed? En daar was ze het gelukkig mee eens. Nu de rest nog, denk niet dat ze over een jaar gescheiden is als het zo doorgaat...
Het heeft er wel voor gezorgd dat ik minder van haar kan hebben als ze weer zielig is, dan zit ze heel snel bij me in de irritatie. Het is altijd zo geweest dat ik me kon ergeren als ze weer weerloos zat te zijn en ik heb haar zelfs wel eens gevraagd of ik nou aan háár een voorbeeld moest nemen? "Nee, alsjeblieft niet" was haar geschrokken antwoord. Maar nu de situatie is zoals hij is en ik ook haar aandeel ben gaan zien, heb ik er dubbel zoveel moeite mee. Mijn zusje is zelf tot de conclusie gekomen dat mama haar niet redde, dus die vertrouwt haar voor geen meter. Maar mn zusje is heel anders dan ik, die begint dan niet te roepen, maar sluit zich af en wordt heel bits. Ze vertelt mij dan wat ze denkt en voelt en dat brief ik dan weer door aan mn moeder. Regelmatige schoppen onder de billen hebben wel enig resultaat, mn moeder begint dingen nu zelf te regelen bijvoorbeeld, maar het heeft lang geduurd voor ze haar hele nee-ik-wil-het-allemaal-netjes-in-overleg-regelen losliet, terwijl mijn vader nog nooit enige vorm van overleg heeft gepleegd, laat staan nu. Eergisteren was ik erg trots op mn moeder, ze had mn vader een deadline gegeven om ergens op te reageren, anders zou ze zelf de bankrekeningen op gaan heffen. Een jaar geleden zou ze toch zijn blijven wachten, nu is ze naar de bank gegaan en heeft alles opgeheven. Ik zei: en voelt dat nou niet goed? En daar was ze het gelukkig mee eens. Nu de rest nog, denk niet dat ze over een jaar gescheiden is als het zo doorgaat...
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 12 juni 2009 om 13:26
@Hinde: Zo had ik er nog niet over nagedacht, maar daar heb je wel een heel sterk punt. Daar ga ik het eens met Donny en mijn moeder over hebben.
Wat betreft bij mijn moeder thuis, ik weet het eigenlijk niet. Een van mijn ooms (haar broer) heeft me wel eens verteld dat mijn opa vroeger voor zijn gezin net zo'n man kon zijn als mijn vader, maar mijn moeder droeg mijn opa op handen. Ik weet ook wel dat toen mijn opa overleed, iedereen daar heel anders op reageerde, nu ik erover nadenk is mijn moeder eigenlijk de enige die ik intens verdrietig heb gezien. Het zou dus best kunnen dat ze een man heeft gezocht die op een voor haar 'bekende' manier met dingen omging. Al weet ik dat mijn oma mijn moeder heeft gevraagd of ze het wel zeker wist, toen ze met mijn vader wilde trouwen. Het zure aan het hele verhaal is dat mijn ouders in scheiding hebben gelegen toen ze 3 jaar getrouwd waren, toen was ook al duidelijk dat hun 'relatie' volledig hol was. De papieren waren al binnen en mn vader had zelfs al een nieuwe vriendin. Die hij overigens heel lief ging bellen en zo in het bijzin van mijn moeder, omdat het hem weer totaal ontging dat zij dat lastig vond. Denk niet dat hij dat expres deed. Maar goed, nu vragen jullie je af, beste kijkbuiskindertjes, waarom ze dan toch weer samen kwamen?
Mijn moeder bleek zwanger van mij. Hoewel ik weet dat ik daar niks mee moet, vraag ik me soms wel af hoe ik me daarover moet voelen.
Wat betreft bij mijn moeder thuis, ik weet het eigenlijk niet. Een van mijn ooms (haar broer) heeft me wel eens verteld dat mijn opa vroeger voor zijn gezin net zo'n man kon zijn als mijn vader, maar mijn moeder droeg mijn opa op handen. Ik weet ook wel dat toen mijn opa overleed, iedereen daar heel anders op reageerde, nu ik erover nadenk is mijn moeder eigenlijk de enige die ik intens verdrietig heb gezien. Het zou dus best kunnen dat ze een man heeft gezocht die op een voor haar 'bekende' manier met dingen omging. Al weet ik dat mijn oma mijn moeder heeft gevraagd of ze het wel zeker wist, toen ze met mijn vader wilde trouwen. Het zure aan het hele verhaal is dat mijn ouders in scheiding hebben gelegen toen ze 3 jaar getrouwd waren, toen was ook al duidelijk dat hun 'relatie' volledig hol was. De papieren waren al binnen en mn vader had zelfs al een nieuwe vriendin. Die hij overigens heel lief ging bellen en zo in het bijzin van mijn moeder, omdat het hem weer totaal ontging dat zij dat lastig vond. Denk niet dat hij dat expres deed. Maar goed, nu vragen jullie je af, beste kijkbuiskindertjes, waarom ze dan toch weer samen kwamen?
Mijn moeder bleek zwanger van mij. Hoewel ik weet dat ik daar niks mee moet, vraag ik me soms wel af hoe ik me daarover moet voelen.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 12 juni 2009 om 13:29
quote:[message=3372280,noline]Bonny82 schreef op 11 juni 2009
@Misschicken: Wil je er iets over kwijt?
Nee niet meer dan dat ik geen contact meer heb met mijn beide ouders. Dat ik nooit een band heb gevoeld met mijn vader, dat ik nooit liefde heb gevoeld van beide ouders. En dat ik 3 jaar geleden eindelijk het gore lef had om te scheiden van mijn ouders. En ik heb daar nog geen seconde spijt van gehad, ik ben vrij.
@Misschicken: Wil je er iets over kwijt?
Nee niet meer dan dat ik geen contact meer heb met mijn beide ouders. Dat ik nooit een band heb gevoeld met mijn vader, dat ik nooit liefde heb gevoeld van beide ouders. En dat ik 3 jaar geleden eindelijk het gore lef had om te scheiden van mijn ouders. En ik heb daar nog geen seconde spijt van gehad, ik ben vrij.
