Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 10:31
Timetraveler schreef: ↑03-08-2020 10:26Ik denk ergens dat het echt alleen moeten doen (of nouja binnen 50/50) co-ouderschap) een opluchting zou kunnen zijn, maar dat is geen optie schrijf je.
In dat geval zou in meer in mijzelf investeren; ga twee keer per week een avond iets leuks buitenhuis doen (sport, cursus, vriendin zien, etc.) en laat hem het thuis oplossen. Ga een paar keer per jaar (als dat uit kan) lekker zelf of met een vriendin een weekend weg.
Maak een definitieve taakverdeling waarin hij niet verantwoordelijk is voor eenmalige klusjes zoals "nieuwe sportschoenen voor de kinderen kopen", maar verantwoordelijk is voor bijv. "contact met school" en "sport van de kinderen" (dus ook de emails daarover, sportkleding, overleg over het rijden naar wedstrijden etc.).
Ik denk dat dit alleen maar meer stress gaat geven, aangezien je dan constant aan het controleren bent of ie het wel doet. (Want ik zou daar geen vertrouwen in hebben als ik TO was)
maandag 3 augustus 2020 om 10:33
En als jullie een taakverdeling maken, doet hij er niks mee?
Hier was het: doe jij de kinderen in bad en naar bed, ruim ik op en doe de afwas.
Op zaterdagochtend: samen aan de slag, ik zuig jij dweilt, ik de keuken, jij de badkamer. Gewoon meedelen. Lijkt me sterk dat hij dan op de bank gaat zitten.
Hier was het: doe jij de kinderen in bad en naar bed, ruim ik op en doe de afwas.
Op zaterdagochtend: samen aan de slag, ik zuig jij dweilt, ik de keuken, jij de badkamer. Gewoon meedelen. Lijkt me sterk dat hij dan op de bank gaat zitten.
ik geef mn bek ook maar een douw
maandag 3 augustus 2020 om 10:36
Ik vraag me dan toch af; spant jouw partner zich dan ook in om die verdeling gelijk te trekken?Kokoro schreef: ↑03-08-2020 10:30Leuk voor even, maar vervolgens is zij dus de manager die alsnog alles onder haar hoede heeft. Zij is immers verantwoordelijk voor het uitdelen van de taken.
Ik lees nu zelf het boek: "Schat, wil jij dit even doen?". Geen idee of het wat is, want ben net begonnen. Ben dit gaan lezen omdat bij ons de verdeling ook scheef is en ik dit wil oplossen vóórdat er kinderen komen.
maandag 3 augustus 2020 om 10:37
Je hebt al van alles geprobeerd en hij gaat niet veranderen. Maar misschien kun je de situatie wel zelf veranderen. Mijn man lijkt wat gedrag betreft op de jouwe en ik heb hem vaste taken gegeven. Dat zijn wel taken waarvan ik niet direct last heb als ze niet op tijd gedaan worden. De was bijvoorbeeld, ik heb zoveel kleding dat hij veel eerder dan ik niets meer heeft om aan te trekken dus dan gaat hij wassen. Dat betekent wel dat ik moet accepteren dat de badkamer regelmatig stampvol ligt met bergen was maar dat is dan maar zo. Koken is ook deels zo'n taak, hij krijgt zelf ook honger dus uiteindelijk wordt er wel gekookt.
En daarnaast wat Enn zegt; gewoon zeggen wat hij moet doen. Dat is niet hoe je het graag zou zien natuurlijk, je hoopt met een volwassen persoon samen te zijn die het na tig gesprekken uiteindelijk snapt, maar kennelijk zijn er nu eenmaal mensen bij wie dat nooit gebeurd.
En daarnaast wat Enn zegt; gewoon zeggen wat hij moet doen. Dat is niet hoe je het graag zou zien natuurlijk, je hoopt met een volwassen persoon samen te zijn die het na tig gesprekken uiteindelijk snapt, maar kennelijk zijn er nu eenmaal mensen bij wie dat nooit gebeurd.
Creativity is intelligence having fun
maandag 3 augustus 2020 om 10:37
Timetraveler schreef: ↑03-08-2020 10:26Maak een definitieve taakverdeling waarin hij niet verantwoordelijk is voor eenmalige klusjes zoals "nieuwe sportschoenen voor de kinderen kopen", maar verantwoordelijk is voor bijv. "contact met school" en "sport van de kinderen" (dus ook de emails daarover, sportkleding, overleg over het rijden naar wedstrijden etc.).
Die hebben we gedaan inderdaad, maar dat kan echt niet. Hij leest geen mails die over de kinderen gaan, dus dat heeft meermaals voor problemen gezorgd. Van geen zwemkleren mee naar de bso tot geen kinderopvang in vakanties omdat de kinderen niet waren aangemeld.
Ik vind de zin van Enn mooi: dan doe je het met wat je hebt. Misschien moet ik die als mantra nemen
maandag 3 augustus 2020 om 10:38
Goed idee!Kokoro schreef: ↑03-08-2020 10:30Leuk voor even, maar vervolgens is zij dus de manager die alsnog alles onder haar hoede heeft. Zij is immers verantwoordelijk voor het uitdelen van de taken.
Ik lees nu zelf het boek: "Schat, wil jij dit even doen?". Geen idee of het wat is, want ben net begonnen. Ben dit gaan lezen omdat bij ons de verdeling ook scheef is en ik dit wil oplossen vóórdat er kinderen komen.
Sommige mensen komen hierachter juist omdat zij samen kinderen hebben gekregen. Ja het klopt dat er dan een veelal de overview heeft. Maar TO geeft aan dat ze van deze man houdt en en hij van haar. Dat ze beiden beseffen dat wat jij wil gaan voorkomen dus wel zo is. En dat zij een wijze wil zien te vinden waarop zij haar frustratie hierover kan laten. Nja... als je samen uitgedacht en uitgeluld bent blijft de praktijk over. En dan kun je samen maar beter praktisch worden zodat het niet ten koste van ‘houden van’ zal gaan.
enn wijzigde dit bericht op 03-08-2020 10:39
2.84% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 10:38
Tuurlijk. En welk voorbeeld geef je ze dan?Ladara schreef: ↑03-08-2020 10:12Natuurlijk heeft mijn man goede kanten! Hij is humorvol, liefdevol, hij houdt heel veel van ons alledrie. En ik zou graag weer gewoon van hem houden, zonder dat boze randje. Ik wil niet van hem scheiden, daarvoor is hij me te lief. En wat het de kinderen aan zou doen weet ik niet, maar het zou de situatie voor hun niet verbeteren. Het maakt de kinderen niet uit wie de meeste zorg doet, denk ik, als we het verder maar gezellig hebben.
Ik wil het probleem dat ik ervaar niet meer oplossen, dat levert me teveel frustratie op. Ik wil wat ik ervaar veranderen: dus de situatie accepteren zoals hij is. Ik heb een tijdje geleden mindfulness geprobeerd, maar dat deed eigenlijk niet zoveel, of misschien deed ik het niet goed. Maar misschien zijn er andere technieken of dingen die wèl goed helpen?
maandag 3 augustus 2020 om 10:41
Hè? En lost hij dan vervolgens het niet hebben van opvang dan ook op of komt dat op jouw bordje?Ladara schreef: ↑03-08-2020 10:37Die hebben we gedaan inderdaad, maar dat kan echt niet. Hij leest geen mails die over de kinderen gaan, dus dat heeft meermaals voor problemen gezorgd. Van geen zwemkleren mee naar de bso tot geen kinderopvang in vakanties omdat de kinderen niet waren aangemeld.
Ik vind de zin van Enn mooi: dan doe je het met wat je hebt. Misschien moet ik die als mantra nemen
En dat dat een keer gebeurt kan, maar daarna beseft hij toch dat die emails gewoon gelezen MOETEN worden, zoals een volwassene de post opent? Het klinkt erg makkelijk hoor, alsof hij weet dat jij het wel van hem overneemt wanneer hij het eens in de soep laat lopen.
Hoe functioneren dit soort mannen op hun werk??
maandag 3 augustus 2020 om 10:42
Ja, zo bijzonder.Timetraveler schreef: ↑03-08-2020 10:41Hè? En lost hij dan vervolgens het niet hebben van opvang dan ook op of komt dat op jouw bordje?
En dat dat een keer gebeurt kan, maar daarna beseft hij toch dat die emails gewoon gelezen MOETEN worden, zoals een volwassene de post opent? Het klinkt erg makkelijk hoor, alsof hij weet dat jij het wel van hem overneemt wanneer hij het eens in de soep laat lopen.
Hoe functioneren dit soort mannen op hun werk??
maandag 3 augustus 2020 om 10:46
Moppie, wat klote. 
Hij is liefdevol, maar blijkbaar niet voldoende om jou te willen ontlasten...
Maar als je alles al hebt gedaan om de verhoudingen gelijk te krijgen, maar het heeft niet gewerkt, dus je vindt dat je het maar moet accepteren? Maar dat gaat niet als je op je tandvlees loopt. Je bent op! Je functioneert al als een alleenstaande moeder met een extra kind erbij.
Hij is zo liefdevol, maar hoe diep is die liefde als hij niet bereid is om jou te ontlasten?
Hij is liefdevol, maar blijkbaar niet voldoende om jou te willen ontlasten...
Maar als je alles al hebt gedaan om de verhoudingen gelijk te krijgen, maar het heeft niet gewerkt, dus je vindt dat je het maar moet accepteren? Maar dat gaat niet als je op je tandvlees loopt. Je bent op! Je functioneert al als een alleenstaande moeder met een extra kind erbij.
Hij is zo liefdevol, maar hoe diep is die liefde als hij niet bereid is om jou te ontlasten?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 10:46
Ik zet de dingen in volgorde van belangrijkheid:
1) Ontzettend jammer, ik weet niet welke goede raad ik je moet geven.
2) Ik wil je een welgemeende dikke, dikke geven.
3) Weet je dat je - ondanks dat het over problemen gaat - een ont-zet-tend vlotte en aangename schrijfstijl hebt?
Ik wens je sterkte om deze moeilijke situatie aan te kunnen.
Liefs,
Mamme-zel uit België
1) Ontzettend jammer, ik weet niet welke goede raad ik je moet geven.
2) Ik wil je een welgemeende dikke, dikke
geven.3) Weet je dat je - ondanks dat het over problemen gaat - een ont-zet-tend vlotte en aangename schrijfstijl hebt?
Ik wens je sterkte om deze moeilijke situatie aan te kunnen.
Liefs,
Mamme-zel uit België
maandag 3 augustus 2020 om 10:46
Heel simpel als je bv stratenmaker, bouwvakker of in een fabriek werkt heb je dat niet nodig.
maandag 3 augustus 2020 om 10:49
Of een secretaresse/ secretaris, de deskmedewerker, of een zakenpartner die sterker is in de regelzaken waarin hij de ‘denker’ van het geheel is. Er zijn veel vruchtbare zakelijke relaties die samen ijzersterke bedrijven draaien. Ken er velen en heel leuk om die samenwerkingen te observeren.
enn wijzigde dit bericht op 03-08-2020 10:50
7.41% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 10:50
Daar kunnen ze de grote belangrijke man spelen, wetende dat ze thuis niets hoeven te doen. Wordt allemaal voor ze geregeld.Timetraveler schreef: ↑03-08-2020 10:41Hè? En lost hij dan vervolgens het niet hebben van opvang dan ook op of komt dat op jouw bordje?
En dat dat een keer gebeurt kan, maar daarna beseft hij toch dat die emails gewoon gelezen MOETEN worden, zoals een volwassene de post opent? Het klinkt erg makkelijk hoor, alsof hij weet dat jij het wel van hem overneemt wanneer hij het eens in de soep laat lopen.
Hoe functioneren dit soort mannen op hun werk??
Echt, gewoon niet openen van de mails? Hoe bedoel je, ik heb totaal geen interesse in mijn kinderen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 10:51
Misschien moet jij het ook niet doen.
Doe als hem. Kleed je 's ochtends aan zonder om de kids te denken. Smeer alleen je eigen brood.
Doe geen was meer. Vraag tegen een uur of zes met een hongerige blik wat de pot schaft die dag.
Zorg er niet meer voor dat de kids schoon zijn en klaar staan als jullie weg willen. Dek geen tafel meer.
Doe net als hem.
Met woorden bereik je hem duidelijk niet. Met daden wellicht wel.
Hij heeft nu geen reden om zijn gedrag aan te passen, want voor hem heeft het geen voordelen.
Je moet hem een reden geven.
Doe als hem. Kleed je 's ochtends aan zonder om de kids te denken. Smeer alleen je eigen brood.
Doe geen was meer. Vraag tegen een uur of zes met een hongerige blik wat de pot schaft die dag.
Zorg er niet meer voor dat de kids schoon zijn en klaar staan als jullie weg willen. Dek geen tafel meer.
Doe net als hem.
Met woorden bereik je hem duidelijk niet. Met daden wellicht wel.
Hij heeft nu geen reden om zijn gedrag aan te passen, want voor hem heeft het geen voordelen.
Je moet hem een reden geven.
maandag 3 augustus 2020 om 10:51
maandag 3 augustus 2020 om 10:53
Ik krijg het idee, zoals andere ook al aangeven, dat jij degene bent die de brandjes blust die hij laat ontstaan. Maar wat leert hij dan? Ik hoeft geen verantwoordelijkheid te dragen omdat mijn vrouw dat voor mij doet.Ladara schreef: ↑03-08-2020 10:37Die hebben we gedaan inderdaad, maar dat kan echt niet. Hij leest geen mails die over de kinderen gaan, dus dat heeft meermaals voor problemen gezorgd. Van geen zwemkleren mee naar de bso tot geen kinderopvang in vakanties omdat de kinderen niet waren aangemeld.
Ik vind de zin van Enn mooi: dan doe je het met wat je hebt. Misschien moet ik die als mantra nemen
Natuurlijk, je bent niet zijn moeder, maar het probleem is: ook al ga je nu scheiden, dan vertoont hij nog steeds dit gedrag. Dus het lijkt me beter om eerst te proberen in hoeverre je dit kunt bijsturen. En met bijsturen bedoel ik dus: hem écht verantwoordelijk maken. Dus ook niet last minute problemen oplossen als dat zijn taak was. Laat maar in de soep lopen dan, daar leert hij misschien wél van.
maandag 3 augustus 2020 om 10:54
Daar laten ze ook niet hun collega al het werk doen om zelf koffie te gaan drinken, lijkt me. Als je als partner echt jouw deel op je wil nemen, dan doe je dat. Dan bied je zelf aan een grote hoop van de "makkelijk niet nadenken" dingen op je te nemen bijvoorbeeld.
maandag 3 augustus 2020 om 10:55
De noodzaak is blijkbaar niet hoog genoeg. Daar kan to iets aan doen.
maandag 3 augustus 2020 om 10:56
Zeker. Ik blijk het zelf ook heel moeilijk vinden om dingen uit handen te geven. Trek alles naar me toe, vind dat ik dingen beter doe en/of dat zijn manier onhandig is. Het is er een beetje ingeslopen in onze jongere jaren samen. We kunnen er goed over praten dat we allebei een heel andere stijl hebben en dat we er een middenweg in moeten vinden. Hij raakte ook erg gedemotiveerd door mijn "naar me toe trek"-gedrag.Timetraveler schreef: ↑03-08-2020 10:36Ik vraag me dan toch af; spant jouw partner zich dan ook in om die verdeling gelijk te trekken?
We praten nu ook al veel vuldig over hoe we het het liefst voor ons zien straks met een baby.
