Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 12:57
Dat komt omdat jij de enige bent die die moeite doet. Hij moet er zelf energie in steken, en dat doet ie niet. Daarom blijf je boos, want jij trekt de kar en dat weet je zelf ook wel.Ladara schreef: ↑03-08-2020 12:42Maar ik accepteer het niet, dat is juist het probleem. Ik blijf boos. Ik vind het heel erg dat het is zoals het is. Alle berichten hierboven: het maakt me intens verdrietig, want ik ben het er mee eens. Ik kan er alleen niets aan veranderen. Tenminste, niets van wat ik tot nu toe heb geprobeerd heeft permanent effect gehad. Dus hoop ik dat het helpt om de situatie pragmatisch te bekijken en het te doen met wat ik heb, zoals Enn zegt. Ik probeer nu uit te zoeken hoe dat moet, want ik geloof niet dat ik dit eerder heb gedaan. Ik vind het moeilijk.
maandag 3 augustus 2020 om 13:01
Dus hoop ik dat het helpt om de situatie pragmatisch te bekijken en het te doen met wat ik heb.
Als ik me hier een concretere voorstelling bij probeer te maken, zie ik vooral een vrouw die zich in dr gezicht laat spugen en en wanhopig probeert om oprecht vrolijk te klinken als ze met “fijn, een beetje vochtige verfrissing, dank je!” reageert.
En ik snap wat je zegt over je afhankelijke kinderen niet de dupe laten worden hoor. Daar heb je ook helemaal gelijk ik, vind ik. Maar ik bedoel dat je veel meer voor jezelf op moet komen.
Als ik me hier een concretere voorstelling bij probeer te maken, zie ik vooral een vrouw die zich in dr gezicht laat spugen en en wanhopig probeert om oprecht vrolijk te klinken als ze met “fijn, een beetje vochtige verfrissing, dank je!” reageert.
En ik snap wat je zegt over je afhankelijke kinderen niet de dupe laten worden hoor. Daar heb je ook helemaal gelijk ik, vind ik. Maar ik bedoel dat je veel meer voor jezelf op moet komen.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 3 augustus 2020 om 13:12
feow schreef: ↑03-08-2020 13:01Dus hoop ik dat het helpt om de situatie pragmatisch te bekijken en het te doen met wat ik heb.
Als ik me hier een concretere voorstelling bij probeer te maken, zie ik vooral een vrouw die zich in dr gezicht laat spugen en en wanhopig probeert om oprecht vrolijk te klinken als ze met “fijn, een beetje vochtige verfrissing, dank je!” reageert.
En ik snap wat je zegt over je afhankelijke kinderen niet de dupe laten worden hoor. Daar heb je ook helemaal gelijk ik, vind ik. Maar ik bedoel dat je veel meer voor jezelf op moet komen.
Ik zou dat best willen doen, maar ik heb het idee dat mijn mogelijkheden op zijn. Wat zou ik nog kunnen doen?
maandag 3 augustus 2020 om 13:31
Beseffen wat dit gedrag van je man betekent voor jouw welzijn op de lange termijn. Accepteren dat het goed mogelijk is dat je nog wel vaker overspannen raakt of een burn out krijgt. Dan kan hij nog zo grappig of lief zijn, maar daar koop je niets voor.
Op je strepen gaan staan en serieuze consequenties verbinden aan de voortzetting van zijn gedrag.
Het ligt niet aan de hoeveelheid taken die je op je neemt in het huishouden, maar aan het gebrek aan inzet van je man. Het gevoel dat hij niets doet en jij alles doet, is wat het zo zwaar maakt voor je, niet de taken.
Veel alleenstaande moeders, zoals ik, doen het prima: zelf geld verdienen, zorgen voor de kinderen en het huishouden doen. Ik ben de enige en de eindverantwoordelijke, niemand in m'n huis die slechts toekijkt en mij alles laat doen en regelen.
maandag 3 augustus 2020 om 13:31
Ik denk dat je jezelf heel veel frustratie kan besparen als je hem gewoon zegt wat je wil dat hij doet.
Dus als je daar staat, kan je ook roepen dat hij je moet komen helpen.
Accepteren dat jij alles in de gaten moet houden, wil niet zeggen dat je ook alles zelf moet doen en regelen.
Als je niet wil scheiden zal je hem duidelijk moeten blijven maken wat hij moet doen. Kans is groot dat hij dat ook nog prima vindt.
Het is wel vermoeiend, en je moet daar tegen kunnen, dus ik weet niet of je dat vol gaat houden.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
maandag 3 augustus 2020 om 13:40
Het accepteren is sowieso geen oplossing, simpelweg omdat je op deze manier er aan onderdoor gaat. Het verpest jouw liefde voor je man en zoals je zegt het wordt je te veel. Op deze manier steven je weer af op een burn-out.
Wat doet hij zelf concreet om het beter te maken? Heb je dat in beeld? Of is het alleen, hij doet iets als jij het zegt?
Is het een optie om elke zondag samen te gaan zitten en een lijst op te stellen van wie wat doet. De standaardtaken moet hij in zijn telefoon/agenda zetten en deze elke week terug laten komen en gewoon doen. As hoc taken per week bespreken en ook in plannen. Dus niet deze week moet de container naar buiten, maar hij zit in zijn agenda elke maandagochtend om 7 uur de container buiten zetten. Elke maandag/dinsdag koken (met bijvoorbeeld om 7 uur vlees/vis voor avondeten uit de vriezer halen). Kind 1 moet naar de locatie X, dus in zijn agenda staat om uur Q kind naar X brengen.
En de belangrijkste: elke zondag 10 uur samen zitten om planning te bespreken.
Ja, het gaat dan in eerste instantie wel weer van jou uit, maar misschien helpt het?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 13:43
Herkenbaar TO. Ga in gesprek, stel relatie therapie voor! Merk dat je nog veel van hem houdt. Door dit te lang voort te laten duren, wordt dat gevoel steeds minder en word je uiteindelijk onverschillig. Ik heb het te lang laten duren en ben gescheiden. Werd er geen leukere (want boze) moeder op. Nu waren er nog wel meer redenen om te scheiden, maar ik denk dat als mijn ex mijn gevoelens had erkent dat een boel uitgemaakt had. Het lukte mij alleen niet om het hem duidelijk te maken. Verder gaan zonder man hoeft niet de oplossing te zijn. Ik hoopte op rust. Deed immers toch al het meeste alleen. Maar mijn ex maakt het me niet makkelijk. Toen we nog samen waren was er veel minder gedoe dan nu, denk niet te licht over een scheiding.
maandag 3 augustus 2020 om 13:48
Je mogelijkheden op? Nee natuurlijk niet. Over die fietssituatie schreef je: En ik heb inderdaad ook niet om hulp gevraagd, het was zo hectisch dat het niet eens in me op is gekomen.
Je eerste mogelijkheid is toch om gewoon te roepen dat hij je moet helpen? "Help me dan met die fietsen!" (en dus niet 'wil je me alsjeblieft helpen')
Dat hij het niet ziet is waardeloos, maar dan moet je dus heel duidelijk maken wat hij niet ziet. Klein voorbeeldje: als ik iets te drinken pak voor mezelf vraag ik mijn vriend of hij ook wat wil. Hij deed dat andersom niet. Dat heb ik een paar keer gezegd 'als je toch iets haalt voor jezelf, neem dan dit voor mij mee', en nu vraagt hij het spontaan. Hij zag het eerst niet, en nu hij er op gewezen is wel.
maandag 3 augustus 2020 om 13:49
Hexopbezemsteel schreef: ↑03-08-2020 13:31Ik denk dat je jezelf heel veel frustratie kan besparen als je hem gewoon zegt wat je wil dat hij doet.
Dus als je daar staat, kan je ook roepen dat hij je moet komen helpen.
Accepteren dat jij alles in de gaten moet houden, wil niet zeggen dat je ook alles zelf moet doen en regelen.
Als je niet wil scheiden zal je hem duidelijk moeten blijven maken wat hij moet doen. Kans is groot dat hij dat ook nog prima vindt.
Het is wel vermoeiend, en je moet daar tegen kunnen, dus ik weet niet of je dat vol gaat houden.
Eens met het bovenste deel, en wat betreft je laatste zin, best kans dat hij het leert zien als hij er op gewezen wordt, dus hoeft ze het dan niet eeuwig vol te houden.
maandag 3 augustus 2020 om 13:51
Natuurlijk zijn je mogelijkheden niet op.
Je houdt van hem en wilt helemaal niet bij hem weg ofzo, maar wilt beter (langer) tot hem doordringen en beter voor jezelf opkomen zodat jij (en dus ook jullie) niet verder beschadigd worden door jouw -terechte! Laat daar geen misverstand over bestaan- woede.
Hij kan wel goed voor zichzelf zorgen. Het is in zijn belang dat jullie hier samen uitkomen voordat dat wat jullie hebben stuk is.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 3 augustus 2020 om 13:52
Toch vraag ik me af hoe dat werkt bij hem met die e-mails over de kinderen. Hij leest dus wel zijn e-mails.
En dan? Ziet hij: dit is niet van hobby, maar over kind, dus kan de e-mail maar afgehandeld, want niet interessant? Of schiet hij in een paniekstuip omdat hij weet dat hij iets moet doen, maar denkt dat hij dat niet kan?
En dan? Ziet hij: dit is niet van hobby, maar over kind, dus kan de e-mail maar afgehandeld, want niet interessant? Of schiet hij in een paniekstuip omdat hij weet dat hij iets moet doen, maar denkt dat hij dat niet kan?
maandag 3 augustus 2020 om 13:55
dianaf schreef: ↑03-08-2020 13:40Het accepteren is sowieso geen oplossing, simpelweg omdat je op deze manier er aan onderdoor gaat. Het verpest jouw liefde voor je man en zoals je zegt het wordt je te veel. Op deze manier steven je weer af op een burn-out.
Wat doet hij zelf concreet om het beter te maken? Heb je dat in beeld? Of is het alleen, hij doet iets als jij het zegt?
Is het een optie om elke zondag samen te gaan zitten en een lijst op te stellen van wie wat doet. De standaardtaken moet hij in zijn telefoon/agenda zetten en deze elke week terug laten komen en gewoon doen. As hoc taken per week bespreken en ook in plannen. Dus niet deze week moet de container naar buiten, maar hij zit in zijn agenda elke maandagochtend om 7 uur de container buiten zetten. Elke maandag/dinsdag koken (met bijvoorbeeld om 7 uur vlees/vis voor avondeten uit de vriezer halen). Kind 1 moet naar de locatie X, dus in zijn agenda staat om uur Q kind naar X brengen.
En de belangrijkste: elke zondag 10 uur samen zitten om planning te bespreken.
Ja, het gaat dan in eerste instantie wel weer van jou uit, maar misschien helpt het?
Dit helpt niet voor de situaties waarin TO acute hulp nodig heeft en waar hij ook blind voor is.
Natuurlijk ontlast het TO wel, als hij bepaalde taken gaat krijgen, maar hij zal moeten leren wat er los van die taken ad hoc nodig is. Hij moet leren om voor de kinderen te denken, zoals zij ook doet, en niet alleen voor zichzelf.
maandag 3 augustus 2020 om 13:56
Ik snap gewoon niet dat je als man zin hebt in een bijrol in het gezin dat je samen met je vrouw bent begonnen. Als jullie leven een film was, zou hij niet als eerste of tweede op de titelrol van jullie aftiteling komen, maar misschien pas na de mensen van de catering.
In die positie wil je toch helemaal niet staan?
Waarom zou je daar als man genoegen mee nemen?
Waarom vind je het OK dat de vlammen bij je vrouw uitslaan van de stress, en dat jij dat dan niet doorhebt? Dat ze tegen een burn out aan zit? Dat ze vertelt aan mensen hoe jullie relatie in elkaar zit en waar jullie scheef lopen op een forum en dat iedereen zich daar bijna niet kan voorstellen waarom ze het zo lang met je uithoudt?
Waarom ga je niet je stinkende best doen om dat te verbeteren?
Het is toch om je kapot te schamen dat je kennelijk niet eens voor je eigen kinderen kan zorgen?
Ik bedoel: wat ben je dan voor type?
In die positie wil je toch helemaal niet staan?
Waarom zou je daar als man genoegen mee nemen?
Waarom vind je het OK dat de vlammen bij je vrouw uitslaan van de stress, en dat jij dat dan niet doorhebt? Dat ze tegen een burn out aan zit? Dat ze vertelt aan mensen hoe jullie relatie in elkaar zit en waar jullie scheef lopen op een forum en dat iedereen zich daar bijna niet kan voorstellen waarom ze het zo lang met je uithoudt?
Waarom ga je niet je stinkende best doen om dat te verbeteren?
Het is toch om je kapot te schamen dat je kennelijk niet eens voor je eigen kinderen kan zorgen?
Ik bedoel: wat ben je dan voor type?
Wat eten we vanavond?
maandag 3 augustus 2020 om 13:58
Ik heb dat gelaten accepterende gedrag wat jij nu vertoont heel lang volgehouden op verschillende vlakken, op het werk, bij schoonfamilie. Altijd maar een stap harder zetten dan anderen en er nooit iets voor terug krijgen, altijd maar lief glimlachen ookal werd er stront in mijn gezicht gesmeten bij wijze van spreken tot ik zwaar overspannen en depressief ben geraakt. Nu heb ik het tegenovergestelde, een lontje van een millimeter. Dus als jouw man mijn man was had ik hem inmiddels de huid vol gescholden, ik zou hem letterlijk door elkaar schudden. Ik hoop dat jij het niet zo ver laat komen als ik heb gedaan. Het gaat nog wel een tijdje duren voor ik weer de oude ben. Nouja, de oude wil ik nooit meer worden.
maandag 3 augustus 2020 om 14:04
Wat ik mij in dit soort topics altijd afvraag is waar onwil eindigt en onkunde begint (en vice versa). In dit geval bij man van TO.
Aangezien zij aangeeft dat hij ook heel veel goede kanten heeft snap ik ergens de "mindfuck" wel, zo ook de valkuil dat TO nog maar weer eens een stapje harder gaat lopen als blijkt dat dingen zoals agenda's, boos worden, het aangeven en opnieuw en opnieuw etc...niet helpt.
Want ja, het gezin moet ook blijven draaien en de kinderen hebben in deze nergens om gevraagd.
Aangezien zij aangeeft dat hij ook heel veel goede kanten heeft snap ik ergens de "mindfuck" wel, zo ook de valkuil dat TO nog maar weer eens een stapje harder gaat lopen als blijkt dat dingen zoals agenda's, boos worden, het aangeven en opnieuw en opnieuw etc...niet helpt.
Want ja, het gezin moet ook blijven draaien en de kinderen hebben in deze nergens om gevraagd.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 3 augustus 2020 om 14:07
Eens hoor, vandaar mijn opmerking, dan komt het wel weer bij jou vandaan. Maar misschien dat er dan bij hem ook meer besef en oog komt voor andere zaken dan zijn eigen pleziertjes? Nu gelooft hij het sowieso wel.Marana schreef: ↑03-08-2020 13:55Dit helpt niet voor de situaties waarin TO acute hulp nodig heeft en waar hij ook blind voor is.
Natuurlijk ontlast het TO wel, als hij bepaalde taken gaat krijgen, maar hij zal moeten leren wat er los van die taken ad hoc nodig is. Hij moet leren om voor de kinderen te denken, zoals zij ook doet, en niet alleen voor zichzelf.
Ik denk dat TO heel veel over zich heen laat komen, puur in verband met de kinderen. Ik ga er vanuit dat als ze geen kinderen was gehad, er wel anders in zou staan.
Ik zou al een paar keer ontploft zijn en hem het maar uit laten zoeken. Maar ja, ik heb geen kinderen.
dianaf wijzigde dit bericht op 03-08-2020 14:08
1.79% gewijzigd
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 14:07
Ik miste ook voor school/bso dingen omdat dat in de maandbrief ongeveer zo ging:
Januari: blablablageneuzelenbla
Februari: idem
Maart :blablablabla én een aparte mail dat ik geld voor schoolreisje moest betalen, wat ik braaf deed.
April: geneuzelgeneuzelgeneuzel
Mei: idem
Juni: geneuzelmeestergaatmetpensioenNeemeeneuromeegeneuzelgeneuzel
Eind juni: foei kind had geen euro mee. Waaaaaat?? Léés jij de nieuwsbrief niet? Dat is héél belangrijk hoor!
Juli: geneuzelgeneuzelgeneuzel
Augustus: blablablabla
September: sorry, niet aan toegekomen. Maar kind vertelde zelf dat ze op dinsdag gym heeft dit jaar.
Eind september: in de nieuwsbrief stond écht dat we dit jaar allemaal op paarse gymschoenen met gouden sterretjes gaan gymmen hoor.Dat zeiden we in juni ook al.
Met terugwerkende kracht alsnog september: geneuzelengeblaatenidiotegymschoenen.
Oktober: blablaenz.
Dus dat je dingen mist snap ik echt wel.
Dat je niet ziet dat je partner óp is en de liefde aan het verliezen is.... Dat snap ik niet.
Januari: blablablageneuzelenbla
Februari: idem
Maart :blablablabla én een aparte mail dat ik geld voor schoolreisje moest betalen, wat ik braaf deed.
April: geneuzelgeneuzelgeneuzel
Mei: idem
Juni: geneuzelmeestergaatmetpensioenNeemeeneuromeegeneuzelgeneuzel
Eind juni: foei kind had geen euro mee. Waaaaaat?? Léés jij de nieuwsbrief niet? Dat is héél belangrijk hoor!
Juli: geneuzelgeneuzelgeneuzel
Augustus: blablablabla
September: sorry, niet aan toegekomen. Maar kind vertelde zelf dat ze op dinsdag gym heeft dit jaar.
Eind september: in de nieuwsbrief stond écht dat we dit jaar allemaal op paarse gymschoenen met gouden sterretjes gaan gymmen hoor.Dat zeiden we in juni ook al.
Met terugwerkende kracht alsnog september: geneuzelengeblaatenidiotegymschoenen.
Oktober: blablaenz.
Dus dat je dingen mist snap ik echt wel.
Dat je niet ziet dat je partner óp is en de liefde aan het verliezen is.... Dat snap ik niet.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 3 augustus 2020 om 14:14
DIT!
En een keertje geen euro mee, of niet de juiste belachelijke gymschoenen zijn nou niet direct dingen waar de kinderbescherming voor in het geweer komt, dus dat lijken me echt minor issues.
Wat eten we vanavond?
maandag 3 augustus 2020 om 14:44
dianaf schreef: ↑03-08-2020 14:07Eens hoor, vandaar mijn opmerking, dan komt het wel weer bij jou vandaan. Maar misschien dat er dan bij hem ook meer besef en oog komt voor andere zaken dan zijn eigen pleziertjes? Nu gelooft hij het sowieso wel.
Ik denk dat TO heel veel over zich heen laat komen, puur in verband met de kinderen. Ik ga er vanuit dat als ze geen kinderen was gehad, er wel anders in zou staan.
Ik zou al een paar keer ontploft zijn en hem het maar uit laten zoeken. Maar ja, ik heb geen kinderen.
Geldt voor mij net zo. Ik kan dat niet begrijpen, dat het zo ver komt en je niet eens beseft dat je direct op zo'n moment hulp van hem kunt moet eisen.
En van zijn kant kan ik inderdaad ook niet begrijpen dat je niet ziet dat je vrouw burnout raakt vanwege dat soort dingen. En zelfs als de diagnose is gesteld je nog niet eens als man en vader op z'n minst jouw deel van het werk op je kunt nemen zonder dat iets in de soep draait.
maandag 3 augustus 2020 om 14:50
Eens.Marana schreef: ↑03-08-2020 14:44Geldt voor mij net zo. Ik kan dat niet begrijpen, dat het zo ver komt en je niet eens beseft dat je direct op zo'n moment hulp van hem kunt moet eisen.
Edit: en van zijn kant kan ik inderdaad ook niet begrijpen dat je niet ziet dat je vrouw burnout raakt vanwege dat soort dingen. En zelfs als de diagnose gesteld je nog niet eens als man en vader op z'n minst jouw deel van het werk op je kunt nemen zonder dat iets in de soep draait.
Misschien ben ik gewoon niet wegcijferig aangelegd, maar ik vind het moeilijk om voor te stellen dat ik met kinderen dat wel zou worden. Nou ja, hoogstens voor mijn kinderen?!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 15:14
Ik geloof niet dat ik wegcijferig ben aangelegd, daarom ben ik steeds zo boos. Het punt is juist dat ik niet meer boos wil zijn, ik ben het gewoon zat. Het beïnvloedt alles: ik ben altijd moe, ik vergelijk steeds en ik kan niet meer vriendelijk reageren als mijn man iets vraagt waar we al tig keer over gesproken hebben. Ik ben zo'n zeiker geworden, zoals in dat andere topic. En ik wil dat niet. Ik was nooit zo, maar inmiddels ben ik moe en boos. Ik ben een chagrijnige, zeurende en stomme moeder geworden en ik vind het vreselijk.
Ik ga een aantal dingen proberen. Ik ga allereerst blij zijn met wat er is. Want, hoe wegcijferig het misschien ook lijkt, dat ik wil proberen meer te accepteren komt voort uit heel veel pogingen om de zaken te veranderen en de frustratie dat iets weer niet werkt, kan ik er niet meer zo goed bij hebben. Dat zou me geen goed doen.
Ik ga daarnaast mijn man verantwoordelijk maken voor een zondagochtend-agenda-sessie. Want zoals Suus terecht opmerkte: ik trek de kar en dat kost energie. Hij zou zelf ook energie moeten steken in het veranderen van de modus waarin we zitten, dus hij gaat die agendasessie regelen. Dan hoef ik alleen maar input te leveren, maar neemt hij het initiatief, dan hoef ik daar niet meer aan te denken. Dat lijkt me fijn. Ik hoop dat dat gaat werken.
Ik zal ook meer en vaker hulp vragen. Soms ben ik zo druk, dan zie ik het niet eens als optie, dat is heel suf van me. Ik ga daar beter op letten.
Ik ga een aantal dingen proberen. Ik ga allereerst blij zijn met wat er is. Want, hoe wegcijferig het misschien ook lijkt, dat ik wil proberen meer te accepteren komt voort uit heel veel pogingen om de zaken te veranderen en de frustratie dat iets weer niet werkt, kan ik er niet meer zo goed bij hebben. Dat zou me geen goed doen.
Ik ga daarnaast mijn man verantwoordelijk maken voor een zondagochtend-agenda-sessie. Want zoals Suus terecht opmerkte: ik trek de kar en dat kost energie. Hij zou zelf ook energie moeten steken in het veranderen van de modus waarin we zitten, dus hij gaat die agendasessie regelen. Dan hoef ik alleen maar input te leveren, maar neemt hij het initiatief, dan hoef ik daar niet meer aan te denken. Dat lijkt me fijn. Ik hoop dat dat gaat werken.
Ik zal ook meer en vaker hulp vragen. Soms ben ik zo druk, dan zie ik het niet eens als optie, dat is heel suf van me. Ik ga daar beter op letten.
maandag 3 augustus 2020 om 15:21
Goed zo Ladara! Ik vind het knap dat je het toch blijft proberen!
Maar denk om jezelf, misschien ook momenten in plannen dat hij verantwoordelijke is voor huis en haard en jij even een paar uur weg bent (sporten, kletsen met vriendinnen, wandelen, in een koffiebar een boek lezen).
Maar denk om jezelf, misschien ook momenten in plannen dat hij verantwoordelijke is voor huis en haard en jij even een paar uur weg bent (sporten, kletsen met vriendinnen, wandelen, in een koffiebar een boek lezen).
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
