Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 10:56
dianaf schreef: ↑03-08-2020 10:46Moppie, wat klote.
Hij is liefdevol, maar blijkbaar niet voldoende om jou te willen ontlasten...
Maar als je alles al hebt gedaan om de verhoudingen gelijk te krijgen, maar het heeft niet gewerkt, dus je vindt dat je het maar moet accepteren? Maar dat gaat niet als je op je tandvlees loopt. Je bent op! Je functioneert al als een alleenstaande moeder met een extra kind erbij.
Hij is zo liefdevol, maar hoe diep is die liefde als hij niet bereid is om jou te ontlasten?
Wat een lieve reactie, dankjewel. Ik word er emotioneel van. Ik heb dat laatste mezelf ook afgevraagd. Maar als ik eerlijk ben, denk ik dat het geen onwil is, maar een blinde vlek. Hoop ik althans. Maar misschien is dat het probleem wel, dat ik er toch niet helemaal zeker van ben. Want als ik er zeker van was, zou ik er misschien niet zo boos om worden.
in mijn nek)
maandag 3 augustus 2020 om 10:58
Fair enough, daar kan ik wel inkomenEnn schreef: ↑03-08-2020 10:38Sommige mensen komen hierachter juist omdat zij samen kinderen hebben gekregen. Ja het klopt dat er dan een veelal de overview heeft. Maar TO geeft aan dat ze van deze man houdt en en hij van haar. Dat ze beiden beseffen dat wat jij wil gaan voorkomen dus wel zo is. En dat zij een wijze wil zien te vinden waarop zij haar frustratie hierover kan laten. Nja... als je samen uitgedacht en uitgeluld bent blijft de praktijk over. En dan kun je samen maar beter praktisch worden zodat het niet ten koste van ‘houden van’ zal gaan.
. Wie weet is manager en 1/2 uitvoerder zijn voor TO beter te doen dan 100% manager en uitvoerder.
maandag 3 augustus 2020 om 11:02
Hij denkt eerst aan zichzelf en daarna weer aan zichzelf en ergens onderaan kom jij. Daarom voel je je zo kut, want het is niet liefdevol. Dan kun je boeken gaan lezen. mediteren of andere manieren om je gevoelens te ontwijken/onderdrukken maar vroeg of laat poppen die weer op. Het zit m namelijk niet in een gebrek aan vaardigheden of in een chaotisch karakter van je man maar in egocentrisme of zelfs (want het gaat te koste van jou) in egoïsme. En daar ben je verdrietig over. Tenminste dit is het beeld die ik krijg van jouw verhaal en reacties.
Het kan ook gaan om een blinde vlek, ik vind dat alleen niet erg geloofwaardig als ik lees hoe jij er onder lijdt. Ik neem aan dat hij niet letterlijk doof of blind is of extreem vergeetachtig (ik neem even aan dat je hier uitgebreid over gecommuniceerd hebt).
Het kan ook gaan om een blinde vlek, ik vind dat alleen niet erg geloofwaardig als ik lees hoe jij er onder lijdt. Ik neem aan dat hij niet letterlijk doof of blind is of extreem vergeetachtig (ik neem even aan dat je hier uitgebreid over gecommuniceerd hebt).
maandag 3 augustus 2020 om 11:04
maandag 3 augustus 2020 om 11:05
Ik ben wel benieuwd hoe je op dat moment reageerde?
Loste jij het op? Of Riep je terug dat je het niet redde?
Zoals anderen hiervoor zeggen, geef je hem wel concrete opdrachten? Sommige mensen zien het niet uit zich zelf maar vinden het prima als je het -elke keer weer- opnieuw aangeeft. “Vandaag ga ik..” “.. graag zou ik willen dat jij..”
Loste jij het op? Of Riep je terug dat je het niet redde?
Zoals anderen hiervoor zeggen, geef je hem wel concrete opdrachten? Sommige mensen zien het niet uit zich zelf maar vinden het prima als je het -elke keer weer- opnieuw aangeeft. “Vandaag ga ik..” “.. graag zou ik willen dat jij..”
maandag 3 augustus 2020 om 11:06
Mee eens. Iemand die van je houdt steunt jou ook in daden. Deze man lijkt vooral van zichzelf te houden.Whateffa schreef: ↑03-08-2020 11:02Hij denkt eerst aan zichzelf en daarna weer aan zichzelf en ergens onderaan kom jij. Daarom voel je je zo kut, want het is niet liefdevol. Dan kun je boeken gaan lezen. mediteren of andere manieren om je gevoelens te ontwijken/onderdrukken maar vroeg of laat poppen die weer op. Het zit m namelijk niet in een gebrek aan vaardigheden of in een chaotisch karakter van je man maar in egocentrisme of zelfs (want het gaat te koste van jou) in egoïsme. En daar ben je verdrietig over. Tenminste dit is het beeld die ik krijg van jouw verhaal en reacties.
Het kan ook gaan om een blinde vlek, ik vind dat alleen niet erg geloofwaardig als ik lees hoe jij er onder lijdt. Ik neem aan dat hij niet letterlijk doof of blind is of extreem vergeetachtig (ik neem even aan dat je hier uitgebreid over gecommuniceerd hebt).
maandag 3 augustus 2020 om 11:07
Tja, een blinde vlek. Over het algemeen is dat gewoon een excuus om iets niet te blijven doen en er vooral geen oplossingen voor te zoeken. Oftewel een gevalletje: dat verklaart de achtergrond van het gedrag, maar het is geen excuus voor je huidige gedrag.Ladara schreef: ↑03-08-2020 10:56Wat een lieve reactie, dankjewel. Ik word er emotioneel van. Ik heb dat laatste mezelf ook afgevraagd. Maar als ik eerlijk ben, denk ik dat het geen onwil is, maar een blinde vlek. Hoop ik althans. Maar misschien is dat het probleem wel, dat ik er toch niet helemaal zeker van ben. Want als ik er zeker van was, zou ik er misschien niet zo boos om worden.
Een voorbeeld: ik ben zelf enorm verstrooid en in mijn dagelijks leven is dat gewoon geen probleem. Dan loop ik maar 3 keer naar boven om dat ene ding te pakken. Of heb ik niet alles in de winkel gehaald. Het is vooral lastig voor de mensen om mij heen en op mijn werk! Dus als iets op is, gaat het gelijk op het boodschappenlijstje. Afspraken gaan gelijk in mijn agenda met herinnering en eventueel een taak. Dat ontlast mij en anderen.
Vriend vindt het vervelend als er water op het aanrecht ligt, kleine moeite om er namelijk een doekje over te halen. Natuurlijk vergeet ik het wel eens, maar meestal niet meer. Combinatie van hij vraagt het of doet het zelf en ik die mijn best doe om de gewoonte in te laten slijten. Want het kost tijd en moeite om gewoontes aan te passen.
Nee, je kunt niets doen aan het feit dat je een blinde vlek hebt, wel aan het feit dat je er niets aan wilt doen.
dianaf wijzigde dit bericht op 03-08-2020 11:10
6.07% gewijzigd
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 11:08
Beter dan meteen adviseren om te gaan scheiden..Luci_Morgenster schreef: ↑03-08-2020 11:04Ja, lekker in stand houden dat makkelijk onverantwoordelijke gedrag.
maandag 3 augustus 2020 om 11:08
Die moeten allemaal gewoon mails openen en zelf ook waarborgen dat bepaalde zaken gewoon gedaan worden zonder de hele dag iemand naast ze die op alles let en alles oplost.Enn schreef: ↑03-08-2020 10:49Of een secretaresse/ secretaris, de deskmedewerker, of een zakenpartner die sterker is in de regelzaken waarin hij de ‘denker’ van het geheel is. Er zijn veel vruchtbare zakelijke relaties die samen ijzersterke bedrijven draaien. Ken er velen en heel leuk om die samenwerkingen te observeren.
Zolang de man van TO niet op een speciale werkplaats werkt, is wat ze van een partner verwacht binnen een gezin, echt niet iets heel bijzonders.
maandag 3 augustus 2020 om 11:10
Of je leest wat TO al heeft gedaan, meteen is echt wel iets anders. En ze wil niet scheiden zegt ze later.
Dan betekend niet dat ze mee hoeft te gaan in zijn egocentrische makkelijkheid. En ze hieft dat haar kinderen ook niet mee te geven.
maandag 3 augustus 2020 om 11:11
Dat zegt ook niemand hier toch?Luci_Morgenster schreef: ↑03-08-2020 11:08Die moeten allemaal gewoon mails openen en zelf ook waarborgen dat bepaalde zaken gewoon gedaan worden zonder de hele dag iemand naast ze die op alles let en alles oplost.
Zolang de man van TO niet op een speciale werkplaats werkt, is wat ze van een partner verwacht binnen een gezin, echt niet iets heel bijzonders.
TO vraagt in de OP duidelijk om hoe zij hiermee om kan gaan. Hoe zij ondanks het besef dat zij na praten, ervaren en therapie blijkbaar hebben samen vastgesteld toch verder kan met zichzelf en deze man. Keuze is gevoelsmatig dus gemaakt dan blijft er over: Nja zo dus.
enn wijzigde dit bericht op 03-08-2020 11:13
4.93% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 11:13
Jufjoke schreef: ↑03-08-2020 10:53Ik krijg het idee, zoals andere ook al aangeven, dat jij degene bent die de brandjes blust die hij laat ontstaan. Maar wat leert hij dan? Ik hoeft geen verantwoordelijkheid te dragen omdat mijn vrouw dat voor mij doet.
Natuurlijk, je bent niet zijn moeder, maar het probleem is: ook al ga je nu scheiden, dan vertoont hij nog steeds dit gedrag. Dus het lijkt me beter om eerst te proberen in hoeverre je dit kunt bijsturen. En met bijsturen bedoel ik dus: hem écht verantwoordelijk maken. Dus ook niet last minute problemen oplossen als dat zijn taak was. Laat maar in de soep lopen dan, daar leert hij misschien wél van.
Ik heb vorig jaar een tijdje een burnout gehad waardoor er meer taken op het bord van man kwamen. Dat heeft tot nare dingen geleid, waar vooral de kinderen onder leden. Dat doen we niet meer. Ik ga geen zaken in de soep laten lopen als leermoment; dat leermoment komt niet en de effecten zijn vooral voor de kinderen groot.
Over dat extreem vergeetachtig: ik heb onlangs wel een alzheimer-vragenlijst voor hem ingevuld. Een beetje als grapje, maar misschien ook wel serieus. Hij scoorde 55, pas vanaf 80 was er iets aan de hand, zei de uitslag.
Misschien dat die onduidelijkheid over de oorzaak van zijn niet-zo-betrokkenheid wel onderdeel is van mijn boosheid. Als hij eigenlijk niet zo van mij houdt, of van onze kinderen zou ik dat heel erg vinden. Als het egoisme zou zijn ook. Want ik lijd er inderdaad onder. Misschien hoop ik ergens dat het gewoon een gebrek aan vaardigheid is of een chaotisch karakter, want dat zou betekenen dat hij er niets aan kan doen en dan is het nog steeds vervelend, maar wel makkelijker te accepteren. Daar ga ik eens over nadenken.
maandag 3 augustus 2020 om 11:14
Dat ben ik met je eens, maar TO heeft al ontzettend veel geprobeerd lees ik in haar verhaal. Dan zou het nog kunnen dat er een beperking bij deze man in het spel is, maar daar lees ik niets over. Dus dan blijft mi zijn karakter over. En dat is over het algemeen (behoudens wat lichte mogelijkheden tot bijsturen, indien daartoe de wil aanwezig is) een gegeven.
maandag 3 augustus 2020 om 11:16
Volgens mij ging het om mailverkeer inzake de kinderen? Dus bijvoorbeeld de mails van school en sportclubjes? Of vergis ik me nu?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 3 augustus 2020 om 11:16
Wat naar om te lezen Ladara. Eigenlijk komt het erop neer dat je niets aan hem hebt. Je kunt nooit op hem rekenen, niet op hem bouwen. Je hebt geen steun aan hem. Logisch dat dat je zwaar valt. Jullie zijn geen team en dat zou wel moeten.
Weet hij wel hoe jij dit ervaart? Heb je hem wel verteld hoe zwaar het je valt? Word je weleens boos op hem?
Weet hij wel hoe jij dit ervaart? Heb je hem wel verteld hoe zwaar het je valt? Word je weleens boos op hem?
maandag 3 augustus 2020 om 11:17
maandag 3 augustus 2020 om 11:17
Even een vraag, de dingen die hem alleen aangaan, gaan die wel goed? Afspraak met de garage voor zijn auto? Afspraken met vrienden? Verplichtingen tov de sportclub? Verplichtingen tov zijn familie?Ladara schreef: ↑03-08-2020 11:13Ik heb vorig jaar een tijdje een burnout gehad waardoor er meer taken op het bord van man kwamen. Dat heeft tot nare dingen geleid, waar vooral de kinderen onder leden. Dat doen we niet meer. Ik ga geen zaken in de soep laten lopen als leermoment; dat leermoment komt niet en de effecten zijn vooral voor de kinderen groot.
Over dat extreem vergeetachtig: ik heb onlangs wel een alzheimer-vragenlijst voor hem ingevuld. Een beetje als grapje, maar misschien ook wel serieus. Hij scoorde 55, pas vanaf 80 was er iets aan de hand, zei de uitslag.
Misschien dat die onduidelijkheid over de oorzaak van zijn niet-zo-betrokkenheid wel onderdeel is van mijn boosheid. Als hij eigenlijk niet zo van mij houdt, of van onze kinderen zou ik dat heel erg vinden. Als het egoisme zou zijn ook. Want ik lijd er inderdaad onder. Misschien hoop ik ergens dat het gewoon een gebrek aan vaardigheid is of een chaotisch karakter, want dat zou betekenen dat hij er niets aan kan doen en dan is het nog steeds vervelend, maar wel makkelijker te accepteren. Daar ga ik eens over nadenken.
Zo ja... ik weet eigenlijk niet hoe ik dit zou willen zeggen.
Zo nee, laat hem die dingen zelf oplossen. Er zijn genoeg dingen die jij wel kunt laten lopen, zonder dat jouw kinderen er last van hebben. Jouw kinderen hebben voor jou prioriteit, alles dat met hem te maken heeft, helaas gewoon niet.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 3 augustus 2020 om 11:24
Mijn man is tot op zekere hoogte ook zo.
Ik heb geaccepteerd dat hij bepaalde dingen nooit uit zichzelf zal doen. Maar hij doet wel dingen als ik t vraag. Hij accepteert op zijn beurt dat ik veel beter weet wat er moet gebeuren qua kinderen/huishouden/admin en zeurt ook nooit als ik iets vraag.
En die vragen lopen uiteen van: ‘kom terug en help met de kinderen en fietsen’ tot ‘kan jij even naar de ah’. Wel belangrijk dat ik dan gewoon in het moment vraag wat ik wil. En soms ben ik wel moe doordat ik uiteindelijk overal verantwoordelijk voor ben.
Ik heb geaccepteerd dat hij bepaalde dingen nooit uit zichzelf zal doen. Maar hij doet wel dingen als ik t vraag. Hij accepteert op zijn beurt dat ik veel beter weet wat er moet gebeuren qua kinderen/huishouden/admin en zeurt ook nooit als ik iets vraag.
En die vragen lopen uiteen van: ‘kom terug en help met de kinderen en fietsen’ tot ‘kan jij even naar de ah’. Wel belangrijk dat ik dan gewoon in het moment vraag wat ik wil. En soms ben ik wel moe doordat ik uiteindelijk overal verantwoordelijk voor ben.
maandag 3 augustus 2020 om 11:25
Wat vond je man hiervan?
Ziet hij het probleem ook?
En nogmaals: als je hem dit verhaal zou laten lezen, jouw openingsbericht, wat vindt hij daarvan?
Herkent hij zichzelf erin?
Wat eten we vanavond?
maandag 3 augustus 2020 om 11:29
dianaf schreef: ↑03-08-2020 11:17Even een vraag, de dingen die hem alleen aangaan, gaan die wel goed? Afspraak met de garage voor zijn auto? Afspraken met vrienden? Verplichtingen tov de sportclub? Verplichtingen tov zijn familie?
Zo ja... ik weet eigenlijk niet hoe ik dit zou willen zeggen.
Zo nee, laat hem die dingen zelf oplossen. Er zijn genoeg dingen die jij wel kunt laten lopen, zonder dat jouw kinderen er last van hebben. Jouw kinderen hebben voor jou prioriteit, alles dat met hem te maken heeft, helaas gewoon niet.
Goede vraag. Dingen die alleen hem aangaan gaan inderdaad ook niet altijd goed. Zijn werk gaat prima, vrienden en hobby ook, maar hij vergeet wel eens verplichtingen ten opzichte van zijn familie. Ik doe daar inderdaad niets in, behalve als het de kinderen aangaat - zoals zijn familie uitnodigen voor de verjaardagen van de kinderen, want als hij dat vergeet is dat zo sneu voor beide partijen.
Je zegt: 'Zo ja... ik weet eigenlijk niet hoe ik dit zou willen zeggen.' Wat zou je willen zeggen?
maandag 3 augustus 2020 om 11:29
Het probleem is dat het hem blijkbaar niet echt boeit, het effect van zijn gedrag op jou. Ik heb zelf ADD en ben erg chaotisch en vergeetachtig, hoe ik met mijn ADD omga mbt mijn omgeving (kind, familie, vrienden, collega's etc) is mijn eigen keuze, dat is karakter niet de beperking.Ladara schreef: ↑03-08-2020 11:13Ik heb vorig jaar een tijdje een burnout gehad waardoor er meer taken op het bord van man kwamen. Dat heeft tot nare dingen geleid, waar vooral de kinderen onder leden. Dat doen we niet meer. Ik ga geen zaken in de soep laten lopen als leermoment; dat leermoment komt niet en de effecten zijn vooral voor de kinderen groot.
Over dat extreem vergeetachtig: ik heb onlangs wel een alzheimer-vragenlijst voor hem ingevuld. Een beetje als grapje, maar misschien ook wel serieus. Hij scoorde 55, pas vanaf 80 was er iets aan de hand, zei de uitslag.
Misschien dat die onduidelijkheid over de oorzaak van zijn niet-zo-betrokkenheid wel onderdeel is van mijn boosheid. Als hij eigenlijk niet zo van mij houdt, of van onze kinderen zou ik dat heel erg vinden. Als het egoisme zou zijn ook. Want ik lijd er inderdaad onder. Misschien hoop ik ergens dat het gewoon een gebrek aan vaardigheid is of een chaotisch karakter, want dat zou betekenen dat hij er niets aan kan doen en dan is het nog steeds vervelend, maar wel makkelijker te accepteren. Daar ga ik eens over nadenken.
Toen ik uit mijn omgeving opmerkingen kreeg over mijn vergeetachtigheid/chaos (partner en het huishouden) ben ik zelf op zoek gegaan naar de reden hiervan en kwam om ADD uit. Via een psychiater mijn diagnose gekregen en medicatie. Ik nam mijn eigen verantwoordelijkheid hierin. Jij bent op zoek naar de reden voor zijn gedrag, hij blijkbaar niet. Ook dit vind ik weer erg veelzeggend. Jij maakt je druk, hij niet (hoeft ook niet want hij heeft er blijkbaar geen last van). Sorry het komt niet bepaald sympathiek over.
maandag 3 augustus 2020 om 11:36
Tja, de dingen die hij zelf kiest (en belangrijk vindt) doet hij prima. Verplichtingen jegens familie (verplichtingen zegt al genoeg) niet goed.Ladara schreef: ↑03-08-2020 11:29Goede vraag. Dingen die alleen hem aangaan gaan inderdaad ook niet altijd goed. Zijn werk gaat prima, vrienden en hobby ook, maar hij vergeet wel eens verplichtingen ten opzichte van zijn familie. Ik doe daar inderdaad niets in, behalve als het de kinderen aangaat - zoals zijn familie uitnodigen voor de verjaardagen van de kinderen, want als hij dat vergeet is dat zo sneu voor beide partijen.
Je zegt: 'Zo ja... ik weet eigenlijk niet hoe ik dit zou willen zeggen.' Wat zou je willen zeggen?
