Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
donderdag 28 augustus 2008 om 22:45
Inmiddels het topic zo'n beetje doorgelezen en weet nu dat jij en je vriend nog bij elkaar zijn. Gelukkig!
Je geeft jezelf altijd zo bloot, je bent zo'n lief mens, ik hoop echt dat jij en je vriend hier samen uit gaan komen. Blijf ook met jezelf aan de slag zijn (rare zin maar je snapt me wel), goed dat je doorzet met je behandeling en zo.
Goed zijn Meds en BGB he?
Met Bianca ben ik al bijna een jaar verloofd en Meds ken ik ook alweer heel wat jaren. Mij hebben ze ook vaak bijgestaan met raad en daad, vooral als het ging om latex kleding (Bianca) en motormaaiers (Meds).
Wist jij dat er in Frankrijk een stad naar Meds is genoemd? Jázeker, Metz. Ze schrijven het vanzelfsprekend anders dan zou moeten. De Fransen hebben daar een handje van.
Je geeft jezelf altijd zo bloot, je bent zo'n lief mens, ik hoop echt dat jij en je vriend hier samen uit gaan komen. Blijf ook met jezelf aan de slag zijn (rare zin maar je snapt me wel), goed dat je doorzet met je behandeling en zo.
Goed zijn Meds en BGB he?
Met Bianca ben ik al bijna een jaar verloofd en Meds ken ik ook alweer heel wat jaren. Mij hebben ze ook vaak bijgestaan met raad en daad, vooral als het ging om latex kleding (Bianca) en motormaaiers (Meds).
Wist jij dat er in Frankrijk een stad naar Meds is genoemd? Jázeker, Metz. Ze schrijven het vanzelfsprekend anders dan zou moeten. De Fransen hebben daar een handje van.
vrijdag 29 augustus 2008 om 02:52
Ben ook heel benieuwd hoe het bij het GGZ is gegaan.....
Maar misschien was het allemaal wel teveel om nog puf te hebben het hier daarna nog te schrijven.
Ik hoop dat je lekker slaapt momenteel en dat je straks zin en energie hebt hier te vertellen of je wat aan het gesprek hebt gehad.
Nogmaals een dikke !
xxx
Maar misschien was het allemaal wel teveel om nog puf te hebben het hier daarna nog te schrijven.
Ik hoop dat je lekker slaapt momenteel en dat je straks zin en energie hebt hier te vertellen of je wat aan het gesprek hebt gehad.
Nogmaals een dikke !
xxx
vrijdag 29 augustus 2008 om 09:07
Ik weet het even allemaal niet meer.
Die kracht...ik ben hem even totaal kwijt.
Gesprek bij het ggz.
Ach zoals het altijd gaat.
Ik vrees dat ik het allemaal alleen om moet knappen.
Mijn behandelaar gaat op vakantie.
Bovendien zien ze weinig mogelijkheden voor mij.
Ze hebben voorgesteld om een aantal sessies samen te doen bij iemand anders binnen het ggz,puur in de relationele sfeer.
Hulp in de huishouding werd voorgesteld dat IK dat particulier ga regelen.
Ik heb zelf voorgesteld dat ze mijn eetstoorniskliniek gaan informeren,na wat overweging gaan zij dat doen voor mij.
Verder hebben ze geen oplossing.
Praktisch alles wordt in mijn schoenen geschroven. Het zoeken naar mogelijkheden,de kern van het probleem etc.Ik voel mij net een schietschrijf.
Ik heb besproken dat vriend wellicht hulp nodig heeft,dat werd door vriend tegengesproken,dat kon hij zelf wel veranderen.
Het meer praten over gevoel etc.
Ik heb besproken hoe we het een beetje denken aan te pakken.
Concrete plannen maken,in structuur brengen. Nou dat was een goed plan volgens haar, daar had ze niets aan toe te voegen.
Ik vraag mij echt af hoe krom het is als je bij een hulp instantie loopt en alles alsnog zelf moet voorkauwen.
Dat ik met veel onbegrip naar vriend rondloop werd bijna van tafel gepraat,want antwoorden zoeken lost niets op.
Dus.......ik krijg iets over mij heen gestort en daar moet ik het maar mee doen?
Dacht het niet.
Ik kan geen vrede hebben met de feiten. Ik kan niet verder zonder dat ik begrijp dat je mij voorspiegeld dat je van mij houdt terwijl dat niet waar was. alle "ik hou van jou's",gewoon doorgaan met toekomstplannen uitspreken terwijl je geen liefde voelt.
De kaartjes met ik mis je als hij even weg moest voor zijn werk.De kadootjes die hij dan meebrengt.
Als verrassing een dure vakantie regelen drie weken geleden omdat ik dat verdien.Een huis met mij kopen.
Allemaal een leugen.
Het vertrouwen in vriend is even compleet weg.
Kennelijk kan iemand zo goed toneel spelen dat ik er zelfs intrap,en geloof mij,dan ben je goed,want ik heb behoorlijk sterk afgestelde voelsprieten ontwikkeld in mijn leven.
Vriend die zogenaamd niet zag dat ik het verschrikkelijk moeilijk had.
Ja ,ik was de kracht inderdaad de laatste maanden kwijt,alles wat mij keihard onderuit sloeg liet mij het hoofd zakken de laatste tijd.
Conclusie: als ik ophoud met strijden: leggen de anderen ook maar meteen het bijltje erbij neer.
Als ik even stop met mijn gevecht dan verlies ik dus mensen.
Erg fijn die wetenschap.
Ik haat het als mensen opgeven,ik haat het als mensen hun hoofd ervoor om draaien,ik haat het als mensen dan maar ervoor weglopen.
Ik haat het als mensen het te moelijk vinden.
Moelijk??? jezus christus, zal ik eens uitleggen wat echt moeilijk is.
En nee,ik zeg niet dat ik nooit opgeef,ik heb ook dingen opgegeven. De lange strijd tegen mijn eetstoornis....voor een groot deel opgegeven
*** stukje gevoelige info weggehaald,voelt niet goed gezien ik heel herkenbaar ben op het forum.
Het was een stukje uit mijn verleden**********
Ik weet met mijzelf geen raad op dit moment.
Ik wil weg. Ik weet nog niet waar naartoe.
Ik voel mij zo godsgruwelijk in de steek gelaten.
En inderdaad weggaan lost niets op en is een slappe daad.
Maar zoveel zwakte om mij heen,het frustreert mij.
Nee het doet godsgruwelijk pijn,ik haat het!!!!
Ik haat opgeven!,bij anderen en des te meer bij mijzelf.
Vriend is nog niet gaan lopen,ja hij strompelt er een beetje achteraan.
Dit is een zeer persoonlijk en emotioneel bericht.
Ik laat hem even staan omdat ik het eerlijk vind om jullie dit te laten weten.
Omdat jullie energie steken in dit topic.
Edit: ik heb een stukje weggehaald nu, excuses maar iets te gevoelig punt.
Ik weet niet meer wat ik wil.
Die kracht...ik ben hem even totaal kwijt.
Gesprek bij het ggz.
Ach zoals het altijd gaat.
Ik vrees dat ik het allemaal alleen om moet knappen.
Mijn behandelaar gaat op vakantie.
Bovendien zien ze weinig mogelijkheden voor mij.
Ze hebben voorgesteld om een aantal sessies samen te doen bij iemand anders binnen het ggz,puur in de relationele sfeer.
Hulp in de huishouding werd voorgesteld dat IK dat particulier ga regelen.
Ik heb zelf voorgesteld dat ze mijn eetstoorniskliniek gaan informeren,na wat overweging gaan zij dat doen voor mij.
Verder hebben ze geen oplossing.
Praktisch alles wordt in mijn schoenen geschroven. Het zoeken naar mogelijkheden,de kern van het probleem etc.Ik voel mij net een schietschrijf.
Ik heb besproken dat vriend wellicht hulp nodig heeft,dat werd door vriend tegengesproken,dat kon hij zelf wel veranderen.
Het meer praten over gevoel etc.
Ik heb besproken hoe we het een beetje denken aan te pakken.
Concrete plannen maken,in structuur brengen. Nou dat was een goed plan volgens haar, daar had ze niets aan toe te voegen.
Ik vraag mij echt af hoe krom het is als je bij een hulp instantie loopt en alles alsnog zelf moet voorkauwen.
Dat ik met veel onbegrip naar vriend rondloop werd bijna van tafel gepraat,want antwoorden zoeken lost niets op.
Dus.......ik krijg iets over mij heen gestort en daar moet ik het maar mee doen?
Dacht het niet.
Ik kan geen vrede hebben met de feiten. Ik kan niet verder zonder dat ik begrijp dat je mij voorspiegeld dat je van mij houdt terwijl dat niet waar was. alle "ik hou van jou's",gewoon doorgaan met toekomstplannen uitspreken terwijl je geen liefde voelt.
De kaartjes met ik mis je als hij even weg moest voor zijn werk.De kadootjes die hij dan meebrengt.
Als verrassing een dure vakantie regelen drie weken geleden omdat ik dat verdien.Een huis met mij kopen.
Allemaal een leugen.
Het vertrouwen in vriend is even compleet weg.
Kennelijk kan iemand zo goed toneel spelen dat ik er zelfs intrap,en geloof mij,dan ben je goed,want ik heb behoorlijk sterk afgestelde voelsprieten ontwikkeld in mijn leven.
Vriend die zogenaamd niet zag dat ik het verschrikkelijk moeilijk had.
Ja ,ik was de kracht inderdaad de laatste maanden kwijt,alles wat mij keihard onderuit sloeg liet mij het hoofd zakken de laatste tijd.
Conclusie: als ik ophoud met strijden: leggen de anderen ook maar meteen het bijltje erbij neer.
Als ik even stop met mijn gevecht dan verlies ik dus mensen.
Erg fijn die wetenschap.
Ik haat het als mensen opgeven,ik haat het als mensen hun hoofd ervoor om draaien,ik haat het als mensen dan maar ervoor weglopen.
Ik haat het als mensen het te moelijk vinden.
Moelijk??? jezus christus, zal ik eens uitleggen wat echt moeilijk is.
En nee,ik zeg niet dat ik nooit opgeef,ik heb ook dingen opgegeven. De lange strijd tegen mijn eetstoornis....voor een groot deel opgegeven
*** stukje gevoelige info weggehaald,voelt niet goed gezien ik heel herkenbaar ben op het forum.
Het was een stukje uit mijn verleden**********
Ik weet met mijzelf geen raad op dit moment.
Ik wil weg. Ik weet nog niet waar naartoe.
Ik voel mij zo godsgruwelijk in de steek gelaten.
En inderdaad weggaan lost niets op en is een slappe daad.
Maar zoveel zwakte om mij heen,het frustreert mij.
Nee het doet godsgruwelijk pijn,ik haat het!!!!
Ik haat opgeven!,bij anderen en des te meer bij mijzelf.
Vriend is nog niet gaan lopen,ja hij strompelt er een beetje achteraan.
Dit is een zeer persoonlijk en emotioneel bericht.
Ik laat hem even staan omdat ik het eerlijk vind om jullie dit te laten weten.
Omdat jullie energie steken in dit topic.
Edit: ik heb een stukje weggehaald nu, excuses maar iets te gevoelig punt.
Ik weet niet meer wat ik wil.
vrijdag 29 augustus 2008 om 09:28
Weet je hoe ik mij nu voel,
Zoals een moment in mijn jeugd,waar ik iets niet duidelijk genoeg kon maken en niet begrepen werd.
Ik heb de laatste tijd ook iets geprobeerd duidelijk te maken.Waarschijnlijk net zo vaag als toen en het werd wederom niet begrepen.
En ook toen moest ik het blijven doorstaan om grote gevolgen te voorkomen.
En nu.... nu weer.
edit: beetje aangepast,te gevoelige info.
Zoals een moment in mijn jeugd,waar ik iets niet duidelijk genoeg kon maken en niet begrepen werd.
Ik heb de laatste tijd ook iets geprobeerd duidelijk te maken.Waarschijnlijk net zo vaag als toen en het werd wederom niet begrepen.
En ook toen moest ik het blijven doorstaan om grote gevolgen te voorkomen.
En nu.... nu weer.
edit: beetje aangepast,te gevoelige info.
vrijdag 29 augustus 2008 om 09:36
Goedemorgen iry,
ik heb je bericht gelezen. Wat ik eruit pik, is dat jij op dit moment alle vertrouwen in alles en iedereen verloren bent, en dat maakt je boos. Je voelt je (weer, zoals vroeger) in de steek gelaten, en vind dat iedereen zich er te gemakkelijk vanaf maakt. Je hebt het gevoel er alleen voor te staan, met al je problemen, en omdat er geen kant-n-klare oplossing kan worden geboden voelt het alsof jij niet de moeite waard bent.
Ik snap je gevoel tov je vriend goed; zoals ik al eerder zei (en de rest hier ook), je vriend houdt echt nog wel van je, en deed dat voorheen ook. Alle lieve woorden, briefjes, huis kopen heeft ie gedaan uit liefde (anders doe je die moeite al niet). Maar zoals hij heeft gezegd; ergens vorige week was er een druppel. Dat betekent, dat hij OP DIT MOMENT even in de war is omtrent zijn gevoelens. Hij zal ongetwijfeld die liefde in zich hebben maar door de moeilijke situatie, lijkt het alsof die liefde even naar de achtergrond is verschoven. Je moet het zo zien; stel dat iemand jou iets aandoet, en jij bent enorm boos. OP DAT MOMENT wil je niets van hem hebben, je voelt die liefde even niet. Maar een dag ervoor, bedacht je nog hoeveel je vna hem hield. Dat kun je je vast nog wel voor de geest halen, zulke momenten. Zo zit het bij jou vriend nu ook.
Dus geen kwestie van jou voor de gek houden, of iets anders.
Verder denk ik, dat ze bij het GGZ alles al hebben ingezet wat binnen hun mogelijkheden ligt. Je zei al dat ze je als uitbehandeld beschouwen, dwz BINNEN het GGZ. Daarom denk ik echt, dat jij elders wel hulp kunt krijgen, maar dan specifik gericht op de praktische zaken.
Als je leefsituatie verbeterd, word je liefdesleven beter, voel jij je beter, en dan is er kans dat je iets aan je eetstoornis kunt doen. Dus daar moet je dan mee beginnen. Nu lijkt het uitzichtloos, omdat je boosheid nog in de weg staat en jij je avraagt waarvoor je het doet. Sowieso voor de kinderen, maar voornamelijk voor jezelf. Een partner kan nl altijd weggaan, maar jij moet met jezelf door. Zorg dat je daaraan gaat werken, want het is jammer genoeg niet zo dat een ander dat voor je op kan lossen. Dit moet je echt zelf doen, waarbij je hopelijk de steun krijgt van je vriend.
Geen paniek, het enige verschi tusssen nu en een maand geleden, is dat je vriend zich heeft uitgesproken. Feitelijk is er niks aan de hand, hij heeft je flink aan het schrikken gemaakt, maar jullie situatie is niet veranderd. Je was zo goed bezig, ga daar gewoon mee door, zodat de relatie ook weer sterker kan worden! Liefs
ik heb je bericht gelezen. Wat ik eruit pik, is dat jij op dit moment alle vertrouwen in alles en iedereen verloren bent, en dat maakt je boos. Je voelt je (weer, zoals vroeger) in de steek gelaten, en vind dat iedereen zich er te gemakkelijk vanaf maakt. Je hebt het gevoel er alleen voor te staan, met al je problemen, en omdat er geen kant-n-klare oplossing kan worden geboden voelt het alsof jij niet de moeite waard bent.
Ik snap je gevoel tov je vriend goed; zoals ik al eerder zei (en de rest hier ook), je vriend houdt echt nog wel van je, en deed dat voorheen ook. Alle lieve woorden, briefjes, huis kopen heeft ie gedaan uit liefde (anders doe je die moeite al niet). Maar zoals hij heeft gezegd; ergens vorige week was er een druppel. Dat betekent, dat hij OP DIT MOMENT even in de war is omtrent zijn gevoelens. Hij zal ongetwijfeld die liefde in zich hebben maar door de moeilijke situatie, lijkt het alsof die liefde even naar de achtergrond is verschoven. Je moet het zo zien; stel dat iemand jou iets aandoet, en jij bent enorm boos. OP DAT MOMENT wil je niets van hem hebben, je voelt die liefde even niet. Maar een dag ervoor, bedacht je nog hoeveel je vna hem hield. Dat kun je je vast nog wel voor de geest halen, zulke momenten. Zo zit het bij jou vriend nu ook.
Dus geen kwestie van jou voor de gek houden, of iets anders.
Verder denk ik, dat ze bij het GGZ alles al hebben ingezet wat binnen hun mogelijkheden ligt. Je zei al dat ze je als uitbehandeld beschouwen, dwz BINNEN het GGZ. Daarom denk ik echt, dat jij elders wel hulp kunt krijgen, maar dan specifik gericht op de praktische zaken.
Als je leefsituatie verbeterd, word je liefdesleven beter, voel jij je beter, en dan is er kans dat je iets aan je eetstoornis kunt doen. Dus daar moet je dan mee beginnen. Nu lijkt het uitzichtloos, omdat je boosheid nog in de weg staat en jij je avraagt waarvoor je het doet. Sowieso voor de kinderen, maar voornamelijk voor jezelf. Een partner kan nl altijd weggaan, maar jij moet met jezelf door. Zorg dat je daaraan gaat werken, want het is jammer genoeg niet zo dat een ander dat voor je op kan lossen. Dit moet je echt zelf doen, waarbij je hopelijk de steun krijgt van je vriend.
Geen paniek, het enige verschi tusssen nu en een maand geleden, is dat je vriend zich heeft uitgesproken. Feitelijk is er niks aan de hand, hij heeft je flink aan het schrikken gemaakt, maar jullie situatie is niet veranderd. Je was zo goed bezig, ga daar gewoon mee door, zodat de relatie ook weer sterker kan worden! Liefs
vrijdag 29 augustus 2008 om 09:36
Lieve Iry,
Wij (forum) kennen elkaar niet, maar heb dit topic wel meegelezen. Niet om bij jou naar binnen te gluren, maar omdat ik het zo onwijs klote voor je vind.
Ik weet verder niet zoveel te zeggen dan dat ik aan je denk en hoop dat je alles op een rijtje krijgt en de hulp krijgt die je zo hard nodig hebt.
Heel veel sterkte.
Liefs, Barbabella
Wij (forum) kennen elkaar niet, maar heb dit topic wel meegelezen. Niet om bij jou naar binnen te gluren, maar omdat ik het zo onwijs klote voor je vind.
Ik weet verder niet zoveel te zeggen dan dat ik aan je denk en hoop dat je alles op een rijtje krijgt en de hulp krijgt die je zo hard nodig hebt.
Heel veel sterkte.
Liefs, Barbabella
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 29 augustus 2008 om 09:39
Iry, even van de sneltrein af meid...je gaat nu allemaal dingen door elkaar gooien. Denk ik.
Je vriend heeft mijns inziens helemaal niet tegen je gelogen. Hij heeft aangegeven dat er een emmer werd gevuld met druppels en dat er op een dag een druppel te veel in de emmer is gevallen waardoor de emmer overliep. dat betekent pertinent NIET dat alle voorgaande jaren een leugen waren.
Vanwege jouw diepgewortelde wantrouwen in de mensheid, om wat je vroeger meegemaakt hebt, komt het bij jou nu over alsof alles wat hij zegt en gezegd heeft een leugen is maar zo werkt het niet. Het gevoel van liefde die je nodig hebt om te kunnen zeggen dat je bij iemand wil blijven als partner, kán overgaan. Dat was wis en waarachtig, dat gevoel, die liefde maar het kán eindig zijn en jammer genoeg werkt het echt zo met die druppels. Betekent niet dat hij er niet eerder over nagedacht heeft, breken met jou maar hij had toen hij daar eerder aan dacht nog genoeg gevoel voor jou om de relatie door te willen zetten. Er kán een moment komen waarop dat over is. Bij jouw vriend was dat moment er maar hij is er op teruggekomen, hij vindt dat er te veel is om voor te vechten.
Jij wil, met jouw controle natuur, dat hij NU, METEEN weer helemaal van jou houdt zoals hij deed. Dat kan niet. Dat moet weer groeien. Dat moet zich ontwikkelen. Daar moeten jullie samen, als stel mee aan de slag. Samen je best doen. Hij, maar ook jij. Door boos te zijn gaat dat niet lukken. Boos zijn is prima maar niet constructief als je samen door wil. Hem begrijpen zou je niet misstaan lieverd. Hij heeft veel meegemaakt met jou en Evidenza heeft denk ik raak gezeten toen ze opmerkte dat hij te veel in de zorghoek ging zitten in de loop van jullie relatie.
Dat moet nu weer worden omgekeerd, en dat kost tijd. Eis niet te veel. Ga niet stampvoeten en nu al conclusies trekken. Laat de tijd haar werk doen.
Even voor mijn informatie; wat verwacht je van de GGZ, qua hulp? Is het niet zo dat je, behalve psychische hulp, de meeste praktische zaken altijd zelf op moet lossen? Ik zie dat je ontevreden bent maar wat had je gewild van je hulpverleners?
Je vriend heeft mijns inziens helemaal niet tegen je gelogen. Hij heeft aangegeven dat er een emmer werd gevuld met druppels en dat er op een dag een druppel te veel in de emmer is gevallen waardoor de emmer overliep. dat betekent pertinent NIET dat alle voorgaande jaren een leugen waren.
Vanwege jouw diepgewortelde wantrouwen in de mensheid, om wat je vroeger meegemaakt hebt, komt het bij jou nu over alsof alles wat hij zegt en gezegd heeft een leugen is maar zo werkt het niet. Het gevoel van liefde die je nodig hebt om te kunnen zeggen dat je bij iemand wil blijven als partner, kán overgaan. Dat was wis en waarachtig, dat gevoel, die liefde maar het kán eindig zijn en jammer genoeg werkt het echt zo met die druppels. Betekent niet dat hij er niet eerder over nagedacht heeft, breken met jou maar hij had toen hij daar eerder aan dacht nog genoeg gevoel voor jou om de relatie door te willen zetten. Er kán een moment komen waarop dat over is. Bij jouw vriend was dat moment er maar hij is er op teruggekomen, hij vindt dat er te veel is om voor te vechten.
Jij wil, met jouw controle natuur, dat hij NU, METEEN weer helemaal van jou houdt zoals hij deed. Dat kan niet. Dat moet weer groeien. Dat moet zich ontwikkelen. Daar moeten jullie samen, als stel mee aan de slag. Samen je best doen. Hij, maar ook jij. Door boos te zijn gaat dat niet lukken. Boos zijn is prima maar niet constructief als je samen door wil. Hem begrijpen zou je niet misstaan lieverd. Hij heeft veel meegemaakt met jou en Evidenza heeft denk ik raak gezeten toen ze opmerkte dat hij te veel in de zorghoek ging zitten in de loop van jullie relatie.
Dat moet nu weer worden omgekeerd, en dat kost tijd. Eis niet te veel. Ga niet stampvoeten en nu al conclusies trekken. Laat de tijd haar werk doen.
Even voor mijn informatie; wat verwacht je van de GGZ, qua hulp? Is het niet zo dat je, behalve psychische hulp, de meeste praktische zaken altijd zelf op moet lossen? Ik zie dat je ontevreden bent maar wat had je gewild van je hulpverleners?
vrijdag 29 augustus 2008 om 09:40
Kom je via je kinderen misschien nog bij het consultatie bureau?
Ik weet dat vreselijk veel mensen 'anti-cb' zijn, maar ik zat/zit in soortgelijke situatie als jij op dit moment, en heb vreselijk veel hulp gehad via hun. Échte hulp. (alleen door hun uitgezocht en geregeld dus, verder los van het cb) Misschien weten ze iets voor je.
vrijdag 29 augustus 2008 om 09:55
Sorry ,maar de dingen die ik aanhaal van vriend gaan slechts enkele weken terug (behalve het huis kopen)
En ja,dat voelt als een leugen ik kan er op dit moment niets ander van maken.
Zeker omdat ik geen antwoorden krijg.
ja,hij weet het niet en ja het was niet slim om zijn mond te houden.
Nou ik vind niet slim veel te zacht uitgedrukt.
Ik zou mij inderdaad voor kunnen stellen dat je liefde een flinke deuk kan krijgen in situaties.
Maar dat het in een zeer korte tijd compleet weg is...dat kan er bij mij niet in.
Alleen maar als je echt iets verschrikkelijks aanricht.
En inderdaad,ik was zeker geen prettige partner de laatste tijd.
Maar na al die jaren en al de drukte van de afgelopen maanden en alle problemen van anderen die ik aan het oplossen was groeide mij gewoon boven het hoofd.
Ja,daar ben ik kwaad om,woedend. En nee,boos zijn lost niets op.
Maar mijn boosheid inhouden is ook geen goed start,want dat ga ik weer aan mijzelf voorbij.
Ik vind het discutabel wie er nu voor wie in de zorgrol heeft gezeten of zit.
Maar daar kan ik zelf geen objectief antwoord op geven.
Wat ik verwachtte van het ggz.
Dat ze mijn noodkreet eens serieus namen.
Maar een noodkreet bestaat kennelijk uit potten pillen slikken,of ontoerekeningsvatbaar zijn of weet ik veel wat.
Gewoon zeggen,woord voor woord zonder tranen wordt niet serieus genoemen.
Ik vind het een kutinstelling,en dan ben ik zo ongelooflijk stom geweest om daar 6 jaar te lopen.
hoe belachelijk ben ik zelf bezig geweest.
Verdomme wat een kutzooi!
Ik ben echt even behoorlijk overstuur.
En ja,dat voelt als een leugen ik kan er op dit moment niets ander van maken.
Zeker omdat ik geen antwoorden krijg.
ja,hij weet het niet en ja het was niet slim om zijn mond te houden.
Nou ik vind niet slim veel te zacht uitgedrukt.
Ik zou mij inderdaad voor kunnen stellen dat je liefde een flinke deuk kan krijgen in situaties.
Maar dat het in een zeer korte tijd compleet weg is...dat kan er bij mij niet in.
Alleen maar als je echt iets verschrikkelijks aanricht.
En inderdaad,ik was zeker geen prettige partner de laatste tijd.
Maar na al die jaren en al de drukte van de afgelopen maanden en alle problemen van anderen die ik aan het oplossen was groeide mij gewoon boven het hoofd.
Ja,daar ben ik kwaad om,woedend. En nee,boos zijn lost niets op.
Maar mijn boosheid inhouden is ook geen goed start,want dat ga ik weer aan mijzelf voorbij.
Ik vind het discutabel wie er nu voor wie in de zorgrol heeft gezeten of zit.
Maar daar kan ik zelf geen objectief antwoord op geven.
Wat ik verwachtte van het ggz.
Dat ze mijn noodkreet eens serieus namen.
Maar een noodkreet bestaat kennelijk uit potten pillen slikken,of ontoerekeningsvatbaar zijn of weet ik veel wat.
Gewoon zeggen,woord voor woord zonder tranen wordt niet serieus genoemen.
Ik vind het een kutinstelling,en dan ben ik zo ongelooflijk stom geweest om daar 6 jaar te lopen.
hoe belachelijk ben ik zelf bezig geweest.
Verdomme wat een kutzooi!
Ik ben echt even behoorlijk overstuur.
vrijdag 29 augustus 2008 om 10:07
Overigens zegt hij zelf dat hij er niet eerder over nagedacht heeft.
1 druppel en het was klaar.
Hij praat niet en stopt gevoel weg.
Dat doe ik ook,maar niet tegen hem voor een groot deel.
Ondat hij veilig was en ik hem vertrouwde, omdat ik blind ging op de liefde.
En ik ben daar op zijn tijd een ongeleid projectiel in,maar het is wel duidelijk.
En dan kan ik boos worden als hij zegt dat hij geen hulp hoeft omdat hij het nu wel zelf kan.
Zelfs de relatiesessies leek hem niet nodig omdat we dat samen wel op konden lossen.
O ja? wie gaat dat doen.
Nou ik weet het antwoord al.
1 druppel en het was klaar.
Hij praat niet en stopt gevoel weg.
Dat doe ik ook,maar niet tegen hem voor een groot deel.
Ondat hij veilig was en ik hem vertrouwde, omdat ik blind ging op de liefde.
En ik ben daar op zijn tijd een ongeleid projectiel in,maar het is wel duidelijk.
En dan kan ik boos worden als hij zegt dat hij geen hulp hoeft omdat hij het nu wel zelf kan.
Zelfs de relatiesessies leek hem niet nodig omdat we dat samen wel op konden lossen.
O ja? wie gaat dat doen.
Nou ik weet het antwoord al.
vrijdag 29 augustus 2008 om 10:12
Ik dacht dat hij ook hulp wilde, is zijn mening veranderd? Kan het zijn dat hij er anders over is gaan denken de afgelopen dagen? Het zal bij jullie nu niet enorm gezellig zijn, misschien dat ie de moed wat is verloren. Ik zou proberen om dat uit hem te krijgen, dat is nu heel belangrijk. Want nu is de tijd om eraan te trekken, samen. Maar...je kunt iemand niet dwingen om erin mee te gaan, hij moet dat echt zelf willen.
Wat ik me afvraag; kan het zijn dat jij (in je angst om hem kwijt te raken) je heel erg op hem stort, veel om bevestiging vraagt? Misschien is het goed om dat even niet te doen, hem in die zin wat ruimte te geven. Die moet er voor hem ook zijn, om het hoofd te bieden aan alles wat er speelt. Net zoals jij veel nadenkt, zal hij dat ook doen. Jij wilt ook die ruimte om dat te kunnen doen, tijd voor jezelf. Misschien dat hij daar nu extra behoefte aan heeft. Als het iemand teveel wordt, wil je even niks. Dan werkt trekken aan iemand averechts.
Wat ik me afvraag; kan het zijn dat jij (in je angst om hem kwijt te raken) je heel erg op hem stort, veel om bevestiging vraagt? Misschien is het goed om dat even niet te doen, hem in die zin wat ruimte te geven. Die moet er voor hem ook zijn, om het hoofd te bieden aan alles wat er speelt. Net zoals jij veel nadenkt, zal hij dat ook doen. Jij wilt ook die ruimte om dat te kunnen doen, tijd voor jezelf. Misschien dat hij daar nu extra behoefte aan heeft. Als het iemand teveel wordt, wil je even niks. Dan werkt trekken aan iemand averechts.
vrijdag 29 augustus 2008 om 10:16
Iry, veel sterkte! Je komt over als een heel sterk persoon!
Ik herken veel in je gevoel richting je vriend. Ik heb hetzelfde, vriend die out of the blue vertelde dat hij niet meer wist of hij van me hield.... Ik was al onzeker, maar het heeft me nog onzekerder gemaakt, zoek op het obsessieve af naar bevestiging. Ook hij heeft aangegeven er nog voor te willen gaan.
Ondertussen hebben we een lange reis van een maand gemaakt, wat erg goed bevallen is. Soms (vooral vandaag, ik heb paniekaanvalletje..) denk ik dat hij gewoon bij mij blijft omdat hij op dit moment ook nergens anders terecht kan: lekker makkelijk: huis wordt schoongemaakt, zijn kleren worden gewassen en gestreken, zijn administratie wordt bijgehouden enz.
Maar aan de andere kant krijg ik wel sms'jes eindigend met "kus", zegt ie dat hij me wel heeft gemist toen hij thuis kwam van een weekendje weg, belt hij me op als ik wat later thuis ben dan normaal, omdat hij zich zorgen maakt, slaat hij wel zijn arm om me heen als we samen in de stad lopen, zoent hij me wel.... (terwijl hij dat niet deed/kon toen hij mij de mokerslag gaf...), maar wat betekent dat allemaal, als hij niet weet of hij nog van me houdt?? Voor mij zijn dat allemaal tekenen van liefde, maar hij kan/wil het niet met woorden zeggen..... Hij zegt ook dat hij het met daden zegt...., maar betekenen die daden wel wat ik denk? Kan ik m'n eigen gevoel nog wel vertrouwen, want ik heb dit nooit zien aankomen.... mijn gevoel dat het nu beter gaat, klopt dat dan wel????
Veel herkenning dus, maar ik zal je topic niet verder "vervuilen" met mijn issues. Wilde je alleen een hart onder de riem steken!
Ik herken veel in je gevoel richting je vriend. Ik heb hetzelfde, vriend die out of the blue vertelde dat hij niet meer wist of hij van me hield.... Ik was al onzeker, maar het heeft me nog onzekerder gemaakt, zoek op het obsessieve af naar bevestiging. Ook hij heeft aangegeven er nog voor te willen gaan.
Ondertussen hebben we een lange reis van een maand gemaakt, wat erg goed bevallen is. Soms (vooral vandaag, ik heb paniekaanvalletje..) denk ik dat hij gewoon bij mij blijft omdat hij op dit moment ook nergens anders terecht kan: lekker makkelijk: huis wordt schoongemaakt, zijn kleren worden gewassen en gestreken, zijn administratie wordt bijgehouden enz.
Maar aan de andere kant krijg ik wel sms'jes eindigend met "kus", zegt ie dat hij me wel heeft gemist toen hij thuis kwam van een weekendje weg, belt hij me op als ik wat later thuis ben dan normaal, omdat hij zich zorgen maakt, slaat hij wel zijn arm om me heen als we samen in de stad lopen, zoent hij me wel.... (terwijl hij dat niet deed/kon toen hij mij de mokerslag gaf...), maar wat betekent dat allemaal, als hij niet weet of hij nog van me houdt?? Voor mij zijn dat allemaal tekenen van liefde, maar hij kan/wil het niet met woorden zeggen..... Hij zegt ook dat hij het met daden zegt...., maar betekenen die daden wel wat ik denk? Kan ik m'n eigen gevoel nog wel vertrouwen, want ik heb dit nooit zien aankomen.... mijn gevoel dat het nu beter gaat, klopt dat dan wel????
Veel herkenning dus, maar ik zal je topic niet verder "vervuilen" met mijn issues. Wilde je alleen een hart onder de riem steken!
vrijdag 29 augustus 2008 om 10:23
Ja hij wil wel hulp.
Voor mij,hij denkt gewoon dat de rest goed komt.
En nee,hij is niet van mening veranderd.
Hij heeft het moeilijk, en dat snap ik.
Maar zijn doel is onveranderd.
We hebben gisteren nog gepraat (vooral ik dan) en hij hoopt echt dat we samen de eindstreep halen.
Vannacht ben ik even in een ander bed gaan slapen, omdat het moeilijk is voor mij en ik hem niet de hele tijd wil confronteren met het zielige vogeltje wat ik word als ik naast hem lig.
Hij is s'ochtends even bij mij komen zitten. Vanmiddag neemt hij vrij om hier te zijn.
Het stomme is. Het is juist de laatste week voor een groot deel juist wel gezelliger.
Ik slaap mee omdat ik vroeger naar bed ga,geen eetbuien s'avonds.
Er is uiteraard wel spanning. Maar het dagelijks leven in huis is aanzienlijk verbeterd omdat ik weer terug op aarde ben.
Gisterenavond heb ik wel mijn boosheid verteld en waarom.
Niet in een ruziesfeer,gewoon verteld.
Het is daarom ook zo verwarrend allemaal.
Hij ziet alleen geen nu in zichzelf aan hulp te onderwerpen.
Terwijl ik denk dat samen,of hij alleen wel wat handvatten kunnen gebruiken hoe wij beter naar elkaar kunnen luisteren en praten met elkaar.
Vooral het praten over zijn gevoel is een knelpunt.
En ik moet leren daar niet overheen te walsen met al mijn gedachtes en psychologische inzichten.
Voor mij,hij denkt gewoon dat de rest goed komt.
En nee,hij is niet van mening veranderd.
Hij heeft het moeilijk, en dat snap ik.
Maar zijn doel is onveranderd.
We hebben gisteren nog gepraat (vooral ik dan) en hij hoopt echt dat we samen de eindstreep halen.
Vannacht ben ik even in een ander bed gaan slapen, omdat het moeilijk is voor mij en ik hem niet de hele tijd wil confronteren met het zielige vogeltje wat ik word als ik naast hem lig.
Hij is s'ochtends even bij mij komen zitten. Vanmiddag neemt hij vrij om hier te zijn.
Het stomme is. Het is juist de laatste week voor een groot deel juist wel gezelliger.
Ik slaap mee omdat ik vroeger naar bed ga,geen eetbuien s'avonds.
Er is uiteraard wel spanning. Maar het dagelijks leven in huis is aanzienlijk verbeterd omdat ik weer terug op aarde ben.
Gisterenavond heb ik wel mijn boosheid verteld en waarom.
Niet in een ruziesfeer,gewoon verteld.
Het is daarom ook zo verwarrend allemaal.
Hij ziet alleen geen nu in zichzelf aan hulp te onderwerpen.
Terwijl ik denk dat samen,of hij alleen wel wat handvatten kunnen gebruiken hoe wij beter naar elkaar kunnen luisteren en praten met elkaar.
Vooral het praten over zijn gevoel is een knelpunt.
En ik moet leren daar niet overheen te walsen met al mijn gedachtes en psychologische inzichten.
