Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
dinsdag 14 oktober 2008 om 16:09
dinsdag 14 oktober 2008 om 16:27
Eens met Evidenza en Bianca, alle therapietjes of mogelijkheden zijn lapmiddelen, maar ze helpen nauwelijks met bloeden. Opname is de eerste stap om de cirkel te doorbreken. Je gebruikt je kinderen als excuus om dat niet te hoeven, maar de gezondheid van moeder gaat voor alles. Ik heb toen mijn kinderen klein waren noodgedwongen een half jaar wegens medische problemen in het ziekenhuis gelegen. Denk je nou echt dat ik eraan gedacht heb om die behandeling te staken om bij mijn kids te zijn? No way, dan zou ik nu dood zijn. Mijn man en familie konden die kids prima opvangen en ze hebben er niks aan overgehouden. Er zijn nl. ook bezoektijden.
Je zegt dat je doel is om een zo gezond mogelijke eetstoornis te creëren. Ik begrijp dat dat je droom is. Dun blijven zonder alle problemen die daar bij horen. Maar dat is hetzelfde als "verantwoord" heroine gebruiken. Dat bestaat niet. Gezond is stoppen met die gewoonte. En jij wil dat dus blijkbaar niet.
Ik zie dat je ook weer inzet op relatietherapie, terwijl je vriend duidelijk aangeeft dat je aan jezelf en je eetgedrag moet werken.
Ik zie dat er de afgelopen weken weinig tot niks gebeurd is.
Je zegt dat je doel is om een zo gezond mogelijke eetstoornis te creëren. Ik begrijp dat dat je droom is. Dun blijven zonder alle problemen die daar bij horen. Maar dat is hetzelfde als "verantwoord" heroine gebruiken. Dat bestaat niet. Gezond is stoppen met die gewoonte. En jij wil dat dus blijkbaar niet.
Ik zie dat je ook weer inzet op relatietherapie, terwijl je vriend duidelijk aangeeft dat je aan jezelf en je eetgedrag moet werken.
Ik zie dat er de afgelopen weken weinig tot niks gebeurd is.
dinsdag 14 oktober 2008 om 16:33
quote:meds schreef op 14 oktober 2008 @ 16:27:
Eens met Evidenza en Bianca, alle therapietjes of mogelijkheden zijn lapmiddelen, maar ze helpen nauwelijks met bloeden. Opname is de eerste stap om de cirkel te doorbreken. Je gebruikt je kinderen als excuus om dat niet te hoeven, maar de gezondheid van moeder gaat voor alles. Ik heb toen mijn kinderen klein waren noodgedwongen een half jaar wegens medische problemen in het ziekenhuis gelegen. Denk je nou echt dat ik eraan gedacht heb om die behandeling te staken om bij mijn kids te zijn? No way, dan zou ik nu dood zijn. Mijn man en familie konden die kids prima opvangen en ze hebben er niks aan overgehouden. Er zijn nl. ook bezoektijden.
Je zegt dat je doel is om een zo gezond mogelijke eetstoornis te creëren. Ik begrijp dat dat je droom is. Dun blijven zonder alle problemen die daar bij horen. Maar dat is hetzelfde als "verantwoord" heroine gebruiken. Dat bestaat niet. Gezond is stoppen met die gewoonte. En jij wil dat dus blijkbaar niet.
Ik zie dat je ook weer inzet op relatietherapie, terwijl je vriend duidelijk aangeeft dat je aan jezelf en je eetgedrag moet werken.
Ik zie dat er de afgelopen weken weinig tot niks gebeurd is.De harde waarheid, maar het lijkt me wel dat meds hier een stevig punt heeft
Eens met Evidenza en Bianca, alle therapietjes of mogelijkheden zijn lapmiddelen, maar ze helpen nauwelijks met bloeden. Opname is de eerste stap om de cirkel te doorbreken. Je gebruikt je kinderen als excuus om dat niet te hoeven, maar de gezondheid van moeder gaat voor alles. Ik heb toen mijn kinderen klein waren noodgedwongen een half jaar wegens medische problemen in het ziekenhuis gelegen. Denk je nou echt dat ik eraan gedacht heb om die behandeling te staken om bij mijn kids te zijn? No way, dan zou ik nu dood zijn. Mijn man en familie konden die kids prima opvangen en ze hebben er niks aan overgehouden. Er zijn nl. ook bezoektijden.
Je zegt dat je doel is om een zo gezond mogelijke eetstoornis te creëren. Ik begrijp dat dat je droom is. Dun blijven zonder alle problemen die daar bij horen. Maar dat is hetzelfde als "verantwoord" heroine gebruiken. Dat bestaat niet. Gezond is stoppen met die gewoonte. En jij wil dat dus blijkbaar niet.
Ik zie dat je ook weer inzet op relatietherapie, terwijl je vriend duidelijk aangeeft dat je aan jezelf en je eetgedrag moet werken.
Ik zie dat er de afgelopen weken weinig tot niks gebeurd is.De harde waarheid, maar het lijkt me wel dat meds hier een stevig punt heeft
dinsdag 14 oktober 2008 om 17:14
Tsja Iry, veel geblaat en weinig wol.
Ik heb respect voor je lijdensdruk maar niet voor de manier waarop je om de hete brij heendraait. Ik snap niet dat je nog niet je zorgverzekeraar hebt gebeld om te vragen of imet vergoed wordt. Ik heb de site gelezen en ik vind het hout snijden wat ze daar doen. Dus ik zou zeker bellen deze week om te checken.
Weet niet goed wat ik moet zeggen om je op weg te helpen. De seroquel kan trouwens goed werken tegen die pseudo-hallucinaties. Heb het idee dat die op gaan spelen als je je emoties niet meer via (niet)eten weg kan werken.
Ik heb respect voor je lijdensdruk maar niet voor de manier waarop je om de hete brij heendraait. Ik snap niet dat je nog niet je zorgverzekeraar hebt gebeld om te vragen of imet vergoed wordt. Ik heb de site gelezen en ik vind het hout snijden wat ze daar doen. Dus ik zou zeker bellen deze week om te checken.
Weet niet goed wat ik moet zeggen om je op weg te helpen. De seroquel kan trouwens goed werken tegen die pseudo-hallucinaties. Heb het idee dat die op gaan spelen als je je emoties niet meer via (niet)eten weg kan werken.
woensdag 15 oktober 2008 om 02:06
He lieverds.
Ik begrijp heel goed wat jullie mij willen vertellen en willen laten inzien.
Het doet mij wel iedere keer verdriet als mij gebrek aan motivatie,kinderen als excusues gebruiken,geen daadkracht etc wordt toebedeeld.
Het frustreeert mij ook dat ik jullie niet kan uitleggen hoe het precies werkt en waarom dit allemaal niet zo makkelijk gaat als jullie pretenderen.
Er is al wat veranderd en dat is echt al een enorme stap voor mij.
Jullie vinden het weinig,maar ik ben pas een aantal weken onderweg,in mijn uppie zonder gerichte hulp.
Ik heb deze stoornis al mijn halve leven,dit gaat niet in korte tijd 180 graden om.
En motivatie,ik weet dat ik daar geen gebrek aan heb.
Ik zou niets liever willen dan zonder eetstoornis door het leven te gaan.
Maar goed,ik snap dat de materie niet te bevatten is zoals deze bij mij ligt voor een buitenstaander,onervarene in deze stoornissen.
Dan zou ik wel enorm veel van jullie vragen en dat mag en kan ik niet.
Dus ik begrijp jullie reacties wel,maar moeilijk vind ik het ook.
Ik besef ook dat ik jullie niet hoef te overtuigen .
Vandaag een heel goed gesprek gehad bij het Ggz.
Ik heb een stukje van mijn dossier ingekeken en ik schrok toch weer van de diagnoses.Op papier...zo concreet.
Mijn behandelaar heeft mij goed uitgelegd wat zo enorm complex is, en er dus geen mogelijkheden voor behandeling zijn om het te genezen.
Hard gezegd ,dit is niet te genezen.
Ik heb gevraagd of ik daar zelf een rol in speel (getriggerd door jullie reacties).
De rol die ik er in speel is slecht klein.
Het heeft niets te maken met gebrek aan motivatie,geen inzicht.
De rol die ik er wel in kan spelen is een klein beetje angst toelaten.
Maar ook dat is zeer kwetsbaar en de gevolgen niet hanteerbaar,dus enorme voorzichtigheid moet geboden worden.
Het zijn stoornissen,trauma's en bij mij heel diep geworteld,leefbaar is het enige te bereiken doel.
(dit zijn allemaal de woorden van mijn psych)
Opname zou mij niet helpen,juist benadelen (ik heb dat ook als optie besproken).
De eetstoornis is een onderdeel van de problematiek,de meest herkenbare en meest belastende voor mijn gezondheid.
Maar het is onmogelijk om het op zichzelf staand te zien en zodanig te behandel,omdat alles met elkaar in verbinding staat.
Nou ja,ik kan het hier proberen uit te leggen maar ik denk dat het weinig zin heeft.(toch alleen maar veel geblaat )
Ik laat het hier even bij.
Voor mij zijn na dit gesprek een hoop dingen helder.
Niet zozeer hoe ik in elkaar zit,hoewel ik ook de diagnose depressieve stoornis blijk te hebben wat ik nog niet wist.
Wel welk traject ik het beste kan volgen op dit moment en de lat zelf aanzienlijk lager moet gaan leggen.
1 gezondheid : terugdringen van het compensatie gedrag tot een haalbaar niveau (het plafond zit daar wanneer het mijn andere stoornissen en trauma's heftiger laat worden).
Ik zal daarvoor het traject bij mijn oude eetstoorniskliniek aangaan.
Dat ga ik volgende week vrijdag bespreken.
Structuur aanbrengen en hanteren,met name het dag en nachtritme(dit eigenlijk eerst om de behandeling aan te kunnen)
2 : Relatietherapie: Om samen te leren met deze situatie om te gaan,te communiceren en ieders grenzen te onderzoeken.
3: Leren op een ander manier ruimte in te nemen en andere te geven,balans.
Onderzoeken wat ik wil en of dat haalbaar is,kleine doelen stellen.
Ik denk zelf dat ik nog wel gezinscoaching erbij kan gebruiken.
Grenzen stellen bij mijn kinderen vind ik heel moeilijk.
Met vriend gesproken vanavond en hij vindt dat zeker heel belangrijk voor alle partijen.
Stressvermindering voor mij op lange termijn,en een betere basis voor de kinderen.
Want ik schiet erg door in het mijn kinderen naar hun zin te maken.'
Verklaarbaar,maar dat komt hen ook niet ten goede,al lijkt dat in mijn ogen op de momenten wel zo.
Mijn eerste seroquel achter mijn kiezen,de start is gemaakt.
Vriend heeft ons weekendje weg geregeld!
Een daad die mij ineens meer zegt dan zijn gebrek aan woorden.
Hij heeft alle tegoeden bij elkaar gezocht.
En zo gaan we in november een volwaardig weekend programma samen in.
Trendy hotel (verjaardagskado)
Naar "les miserable"(kaartjes gewonnen)
Drie gangen menu voor twee (nog een kerstkado van vorig jaar).
Dit had hij geregeld tijdens mijn zware gesprek, en dat tilde mij enorm op toen ik daarvan thuiskwam.
Ik vind het enorm lief van hem.
Ik zie een lichtpuntje! (nu nog blijven zien......)
Liefs!!
Ik begrijp heel goed wat jullie mij willen vertellen en willen laten inzien.
Het doet mij wel iedere keer verdriet als mij gebrek aan motivatie,kinderen als excusues gebruiken,geen daadkracht etc wordt toebedeeld.
Het frustreeert mij ook dat ik jullie niet kan uitleggen hoe het precies werkt en waarom dit allemaal niet zo makkelijk gaat als jullie pretenderen.
Er is al wat veranderd en dat is echt al een enorme stap voor mij.
Jullie vinden het weinig,maar ik ben pas een aantal weken onderweg,in mijn uppie zonder gerichte hulp.
Ik heb deze stoornis al mijn halve leven,dit gaat niet in korte tijd 180 graden om.
En motivatie,ik weet dat ik daar geen gebrek aan heb.
Ik zou niets liever willen dan zonder eetstoornis door het leven te gaan.
Maar goed,ik snap dat de materie niet te bevatten is zoals deze bij mij ligt voor een buitenstaander,onervarene in deze stoornissen.
Dan zou ik wel enorm veel van jullie vragen en dat mag en kan ik niet.
Dus ik begrijp jullie reacties wel,maar moeilijk vind ik het ook.
Ik besef ook dat ik jullie niet hoef te overtuigen .
Vandaag een heel goed gesprek gehad bij het Ggz.
Ik heb een stukje van mijn dossier ingekeken en ik schrok toch weer van de diagnoses.Op papier...zo concreet.
Mijn behandelaar heeft mij goed uitgelegd wat zo enorm complex is, en er dus geen mogelijkheden voor behandeling zijn om het te genezen.
Hard gezegd ,dit is niet te genezen.
Ik heb gevraagd of ik daar zelf een rol in speel (getriggerd door jullie reacties).
De rol die ik er in speel is slecht klein.
Het heeft niets te maken met gebrek aan motivatie,geen inzicht.
De rol die ik er wel in kan spelen is een klein beetje angst toelaten.
Maar ook dat is zeer kwetsbaar en de gevolgen niet hanteerbaar,dus enorme voorzichtigheid moet geboden worden.
Het zijn stoornissen,trauma's en bij mij heel diep geworteld,leefbaar is het enige te bereiken doel.
(dit zijn allemaal de woorden van mijn psych)
Opname zou mij niet helpen,juist benadelen (ik heb dat ook als optie besproken).
De eetstoornis is een onderdeel van de problematiek,de meest herkenbare en meest belastende voor mijn gezondheid.
Maar het is onmogelijk om het op zichzelf staand te zien en zodanig te behandel,omdat alles met elkaar in verbinding staat.
Nou ja,ik kan het hier proberen uit te leggen maar ik denk dat het weinig zin heeft.(toch alleen maar veel geblaat )
Ik laat het hier even bij.
Voor mij zijn na dit gesprek een hoop dingen helder.
Niet zozeer hoe ik in elkaar zit,hoewel ik ook de diagnose depressieve stoornis blijk te hebben wat ik nog niet wist.
Wel welk traject ik het beste kan volgen op dit moment en de lat zelf aanzienlijk lager moet gaan leggen.
1 gezondheid : terugdringen van het compensatie gedrag tot een haalbaar niveau (het plafond zit daar wanneer het mijn andere stoornissen en trauma's heftiger laat worden).
Ik zal daarvoor het traject bij mijn oude eetstoorniskliniek aangaan.
Dat ga ik volgende week vrijdag bespreken.
Structuur aanbrengen en hanteren,met name het dag en nachtritme(dit eigenlijk eerst om de behandeling aan te kunnen)
2 : Relatietherapie: Om samen te leren met deze situatie om te gaan,te communiceren en ieders grenzen te onderzoeken.
3: Leren op een ander manier ruimte in te nemen en andere te geven,balans.
Onderzoeken wat ik wil en of dat haalbaar is,kleine doelen stellen.
Ik denk zelf dat ik nog wel gezinscoaching erbij kan gebruiken.
Grenzen stellen bij mijn kinderen vind ik heel moeilijk.
Met vriend gesproken vanavond en hij vindt dat zeker heel belangrijk voor alle partijen.
Stressvermindering voor mij op lange termijn,en een betere basis voor de kinderen.
Want ik schiet erg door in het mijn kinderen naar hun zin te maken.'
Verklaarbaar,maar dat komt hen ook niet ten goede,al lijkt dat in mijn ogen op de momenten wel zo.
Mijn eerste seroquel achter mijn kiezen,de start is gemaakt.
Vriend heeft ons weekendje weg geregeld!
Een daad die mij ineens meer zegt dan zijn gebrek aan woorden.
Hij heeft alle tegoeden bij elkaar gezocht.
En zo gaan we in november een volwaardig weekend programma samen in.
Trendy hotel (verjaardagskado)
Naar "les miserable"(kaartjes gewonnen)
Drie gangen menu voor twee (nog een kerstkado van vorig jaar).
Dit had hij geregeld tijdens mijn zware gesprek, en dat tilde mij enorm op toen ik daarvan thuiskwam.
Ik vind het enorm lief van hem.
Ik zie een lichtpuntje! (nu nog blijven zien......)
Liefs!!
woensdag 15 oktober 2008 om 09:54
Ha Iry, het viel mij al op dat je nog zo laat postte. Dacht ook meteen; als je eens zou proberen om bijv om 23.00-00.00 naar bed te gaan, dat zou al schelen, want dan ben je ook weer eerder wakker. Maar ik zie al dat dat je doel is.
Het zijn er nogal wat, en je zegt zelf al, alles staat met elkaar in verbinding, dus waar te beginnen?
Ik begrijp heel goed hoe complex dit allemaal is, en ik denk dat de "excuses" die jij opwerpt absoluut geen gebrek aan motivatie zijn maar dat het hoort bij je ziektebeeld.
Dat maakt het ook zo wrang; jij wil wel, maar je wordt door je angsten weerhouden. Ik denk dat jij enorm in angst moet leven, wat alles te maken heeft met je trauma (s). En dat dit betrekking heeft op alle belangrijke gebieden; je relatie, de opvoeding van je kinderen, je hele gevoelswereld. En angst is een slechte raadgever, maar jij kan niet anders. Dus zou al heel wat zijn, als je daar vooruitgang in zou boeken.
En ja..het je kinderen naar de zin maken klinkt heel goed, maar uiteindelijk hebben ze het meeste aan grenzen, consequent zijn. Het voelt voor jou als moeder veeel fijner om over ja op te kunnen zeggen, zodat ze blij zijn. Als je nee zegt, is hun reactie niet zo leuk en dat kun jij weer zien als een persoonlijke afwijzing. Toch?
Dus ook weer die angst, angst om het feit dat je kinderen je misschien niet altijd aardig en lief vinden.
Dit doe je misschien ook bij je vriend, weet het wel zeker, omdat je dit al vaker hebt aangegeven. Jij geeft hem alle ruimte, geeft hem waar hij blij van wordt. Op die manier cijfer jij je eigen behoeften compleet weg. En dan voel je je leeggezogen, niet belangrijk, maar dat is iets wat jezelf (niet expres) in stand houdt. Ook daar kun je aan werken.
En het gekke is..(mijn ervaring), dat als je je grens stelt, dat het goed wordt ontvangen. Je bent zelf heel bang voor de reactie, die uiteindelijk altijd meevalt. Is alleen maar winst voor iedereen.
Grenzen stellen, meer structuur in dag/nachtritme zijn doelen die je heel goed kunt oefenen. Gewoon klein beginnen, bij mensen bij wie je je veilig voelt. Waarschijnlijk ben je ook bang om hun liefde te verliezen, als je je grens stelt? Dat als jij op je strepen staat, ze je misschien de rug toekeren? Iemand die van je houdt, om je geeft, loopt dan niet weg. En jouw hele gezin is heel blij met je, dat is zeker. Dat blijkt wel weer uit dat liefdevolle gebaar van je vriend; lekker erop uit!
Ze willen allemaal maar 1 ding; dat hun geliefde mama/vriendin gelukkiger wordt, en uit liefde voor jou zijn ze echt wel bereid om je daarin te helpen.
Er zijn absoluut lichtpuntjes, die waren al die tijd al aanwezig, maar aan jou om er iets mee te doen!
Het zijn er nogal wat, en je zegt zelf al, alles staat met elkaar in verbinding, dus waar te beginnen?
Ik begrijp heel goed hoe complex dit allemaal is, en ik denk dat de "excuses" die jij opwerpt absoluut geen gebrek aan motivatie zijn maar dat het hoort bij je ziektebeeld.
Dat maakt het ook zo wrang; jij wil wel, maar je wordt door je angsten weerhouden. Ik denk dat jij enorm in angst moet leven, wat alles te maken heeft met je trauma (s). En dat dit betrekking heeft op alle belangrijke gebieden; je relatie, de opvoeding van je kinderen, je hele gevoelswereld. En angst is een slechte raadgever, maar jij kan niet anders. Dus zou al heel wat zijn, als je daar vooruitgang in zou boeken.
En ja..het je kinderen naar de zin maken klinkt heel goed, maar uiteindelijk hebben ze het meeste aan grenzen, consequent zijn. Het voelt voor jou als moeder veeel fijner om over ja op te kunnen zeggen, zodat ze blij zijn. Als je nee zegt, is hun reactie niet zo leuk en dat kun jij weer zien als een persoonlijke afwijzing. Toch?
Dus ook weer die angst, angst om het feit dat je kinderen je misschien niet altijd aardig en lief vinden.
Dit doe je misschien ook bij je vriend, weet het wel zeker, omdat je dit al vaker hebt aangegeven. Jij geeft hem alle ruimte, geeft hem waar hij blij van wordt. Op die manier cijfer jij je eigen behoeften compleet weg. En dan voel je je leeggezogen, niet belangrijk, maar dat is iets wat jezelf (niet expres) in stand houdt. Ook daar kun je aan werken.
En het gekke is..(mijn ervaring), dat als je je grens stelt, dat het goed wordt ontvangen. Je bent zelf heel bang voor de reactie, die uiteindelijk altijd meevalt. Is alleen maar winst voor iedereen.
Grenzen stellen, meer structuur in dag/nachtritme zijn doelen die je heel goed kunt oefenen. Gewoon klein beginnen, bij mensen bij wie je je veilig voelt. Waarschijnlijk ben je ook bang om hun liefde te verliezen, als je je grens stelt? Dat als jij op je strepen staat, ze je misschien de rug toekeren? Iemand die van je houdt, om je geeft, loopt dan niet weg. En jouw hele gezin is heel blij met je, dat is zeker. Dat blijkt wel weer uit dat liefdevolle gebaar van je vriend; lekker erop uit!
Ze willen allemaal maar 1 ding; dat hun geliefde mama/vriendin gelukkiger wordt, en uit liefde voor jou zijn ze echt wel bereid om je daarin te helpen.
Er zijn absoluut lichtpuntjes, die waren al die tijd al aanwezig, maar aan jou om er iets mee te doen!
woensdag 15 oktober 2008 om 10:42
Iry , als je bijvoorbeeld naar Imet zou gaan , gaat je dossier van de GGZ dan mee ?
Er wordt nu , bij de GGZ , steeds uitgegaan van wat een psychiater ooit heeft aanbevolen/ geconstateerd . Ik heb er geen ervaring mee , met dat soort problematiek , maar wat ik wel weet is dat er soms een totaal andere benadering wordt toegepast voor ziektebeelden , totaal tegenovergesteld aan wat men " vroeger " dacht dat juist was .
Er wordt nu , bij de GGZ , steeds uitgegaan van wat een psychiater ooit heeft aanbevolen/ geconstateerd . Ik heb er geen ervaring mee , met dat soort problematiek , maar wat ik wel weet is dat er soms een totaal andere benadering wordt toegepast voor ziektebeelden , totaal tegenovergesteld aan wat men " vroeger " dacht dat juist was .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 15 oktober 2008 om 13:27
Ik zou me niet neerleggen bij een conclusie van het GGZ, en ik zou me daar zeker niet door laten leiden, danwel mij ongeneselijk laten verklaren.
Tot nu toe heb je niet eens medicatie gehad (seditiva tel ik niet mee want die doen niks op je neuro-huishouding) Dus hoe hard heeft men geprobeerd om jou er bovenop te te krijgen? Jij accepteert dit dossier en zegt dus; oke, genezen is niet haalbaar.... Ik begrijp dat echt niet
Tot nu toe heb je niet eens medicatie gehad (seditiva tel ik niet mee want die doen niks op je neuro-huishouding) Dus hoe hard heeft men geprobeerd om jou er bovenop te te krijgen? Jij accepteert dit dossier en zegt dus; oke, genezen is niet haalbaar.... Ik begrijp dat echt niet
woensdag 15 oktober 2008 om 14:22
Juul,
Er zitten een hoop rake opunten in je post,ik kom er nog op terug.
Bgb,
Het dossier gaat alleen maar mee met mijn toestemming.
Wel sturen ze altijd de diagnose op en een korte begeleiding uit je dossier.
Ik heb overigens een deel van mijn dossier gisteren ingekeken. Het totale dossier opgevraagd,die heb ik binnenkort in handen.
Wil het zelf ook graag doorlezen (zal veel zijn van 6 jaar)
Iedere nieuwe instantie maakt opnieuw een diagnose,dat zijn ze verplicht.
Ik zit overigens al jaren aan de medicatie meds.
Ik heb alleen een nieuwe ter vervanging van een andere gekregen(eerst perfenazine)
Ad heb ik al heel lang,met tussenposes stop ik ineens zelf omdat ik denk zonder te kunnen (maar dat gaat dus niet).
Het is ook niet fijn alltijd onder invloed van medicatie te zijn.er zitten nadelen aan.
De voordelen zijn echter groter,dat besef ik ook.
Ik slik dus ook ad.
En nee,ik heb deze conclusies nooit geaccepteerd,dat is altijd een strijd geweest.
Vandaar dat ik ook iedere keer weer opnieuw rond ga bellen.
Dat doe ik niet alleen nu pas,dat deed ik al vaker met iedere keer hetzelfde antwoord,daar word je wel moedeloos van.
Zelfs het uwv is ermee aan de haal geweest,daar heb ik toen veel hoop in gehad.
Als er een instantie is die mensen willen verbeteren is deze het wel.
Zij zijn op zoek gegaan naar behandeling,hebben alles zeer kritisch onder de loep gelegd.
Ook toen uiteindelijk hetzelfde verhaal.
Meds,schruif die acceptatie niet in mijn schoenen.
Dat heb ik nooit gedaan.
Ik heb al die tijd gestreden tegen de conclusie van een heel team en verschillende instanties.
Of ik het nu accepteer......weet ik niet.
Ik heb gisteren een heel duidelijk gesprek gehad.
Ik leg mij er voorlopig bij neer,dat geeft misschien juist rust.
Niet meer strijden tegen de proffesionals.
Ik heb nu een optie open liggen en dat ga ik doen,vandaar uit bekijk ik het opnieuw.
Ik ben wel nog steeds overtuigd dat er verbetering is te halen.
Het zal zoeken zijn waar de grens ligt en waar ik mij fijner bij ga voelen zodat er ruimte vrij komt voor andere dingen.
Beetje rust in de chaos voor iedereen
Ik denk dat dat al pittig genoeg wordt voor mij,de complexiteit ervaar ik zelf.
Bgb,de imet is zeker nog niet van de baan,maar voor de structuur en verbetetering in eetgedrag in een dagbehandeling denk ik het beste voor nu.
Van 1 gesprek in de week ga ik op korte termijn niet beter eten.
In dagbehandeling kan je er niet omheen.
Als vervolg hierop zou het wellicht passen.
Liefs.
Er zitten een hoop rake opunten in je post,ik kom er nog op terug.
Bgb,
Het dossier gaat alleen maar mee met mijn toestemming.
Wel sturen ze altijd de diagnose op en een korte begeleiding uit je dossier.
Ik heb overigens een deel van mijn dossier gisteren ingekeken. Het totale dossier opgevraagd,die heb ik binnenkort in handen.
Wil het zelf ook graag doorlezen (zal veel zijn van 6 jaar)
Iedere nieuwe instantie maakt opnieuw een diagnose,dat zijn ze verplicht.
Ik zit overigens al jaren aan de medicatie meds.
Ik heb alleen een nieuwe ter vervanging van een andere gekregen(eerst perfenazine)
Ad heb ik al heel lang,met tussenposes stop ik ineens zelf omdat ik denk zonder te kunnen (maar dat gaat dus niet).
Het is ook niet fijn alltijd onder invloed van medicatie te zijn.er zitten nadelen aan.
De voordelen zijn echter groter,dat besef ik ook.
Ik slik dus ook ad.
En nee,ik heb deze conclusies nooit geaccepteerd,dat is altijd een strijd geweest.
Vandaar dat ik ook iedere keer weer opnieuw rond ga bellen.
Dat doe ik niet alleen nu pas,dat deed ik al vaker met iedere keer hetzelfde antwoord,daar word je wel moedeloos van.
Zelfs het uwv is ermee aan de haal geweest,daar heb ik toen veel hoop in gehad.
Als er een instantie is die mensen willen verbeteren is deze het wel.
Zij zijn op zoek gegaan naar behandeling,hebben alles zeer kritisch onder de loep gelegd.
Ook toen uiteindelijk hetzelfde verhaal.
Meds,schruif die acceptatie niet in mijn schoenen.
Dat heb ik nooit gedaan.
Ik heb al die tijd gestreden tegen de conclusie van een heel team en verschillende instanties.
Of ik het nu accepteer......weet ik niet.
Ik heb gisteren een heel duidelijk gesprek gehad.
Ik leg mij er voorlopig bij neer,dat geeft misschien juist rust.
Niet meer strijden tegen de proffesionals.
Ik heb nu een optie open liggen en dat ga ik doen,vandaar uit bekijk ik het opnieuw.
Ik ben wel nog steeds overtuigd dat er verbetering is te halen.
Het zal zoeken zijn waar de grens ligt en waar ik mij fijner bij ga voelen zodat er ruimte vrij komt voor andere dingen.
Beetje rust in de chaos voor iedereen
Ik denk dat dat al pittig genoeg wordt voor mij,de complexiteit ervaar ik zelf.
Bgb,de imet is zeker nog niet van de baan,maar voor de structuur en verbetetering in eetgedrag in een dagbehandeling denk ik het beste voor nu.
Van 1 gesprek in de week ga ik op korte termijn niet beter eten.
In dagbehandeling kan je er niet omheen.
Als vervolg hierop zou het wellicht passen.
Liefs.
woensdag 15 oktober 2008 om 19:34
Hey Lieve Iry,
Ik volg dit topic al vanaf het begin en wij zijn elkaar de afgelopen dagen ook al veel tegengekomen op andere topics. Er is zoveel wat er in me opkomt wanneer ik dit topic lees, dat ik niet zo goed weet waar te beginnen, dus ik begin maar gewoon met wat er in me opkomt.
Wanneer de andere schrijven over opname / werken aan je es schrijven en ik lees jouw reactie daarop, is het bijna alsof ik mezelf teruglees. Rationeel kunnen begrijpen wat de ander zegt (schrijft) en dat ook benoemen, maar vooral ook benoemen hoe ingewikkeld en complex de situatie is (wat ook zo is). Maar los van dat dat ook zo is lieve Iry, lees ik toch ook posts die duidelijk geschreven zijn door iemand die kosten wat het kost aan zijn eetstoornis wilt vasthouden. Dat is was ik bij jou lees Iry, ja het is complex, ja je hebt waarschijnlijk (nu nog) een hele groot deel van je eetstoornis nodig om je trauma's te kunnen handelen, maar is er echt helemaal geen ruimte voor wat verandering?
Wat ik bijvoorbeeld niet zo goed begrijp is waarom het niet mogelijk is, met hulp, jouw circel van over dag niet/nauwelijks eten en s'nachts het hebben van eetbuien te doorbreken. Zolang je overdag niet meer gaat eten, zal je denk ik nooit die eetbuien van s'nachts afkomen en alle gevolgen die dat heeft ( laxeren, te laat naar bed etc). Wat houdt je tegen overdag een (klein) ontbijt en een (kleine) lunch te gaan eten en tussendoor iets van fruit? Je hebt een bmi van 16. Waarschijnlijk kom je er niets van aan, aangezien je dan geen eetbuien meer hebt, maar zou je het aan durven 2 kilootjes aan te komen? En zo niet, wat houdt je hier in tegen en weegt dat op tegen wat het je kan opleveren?
Ik volg dit topic al vanaf het begin en wij zijn elkaar de afgelopen dagen ook al veel tegengekomen op andere topics. Er is zoveel wat er in me opkomt wanneer ik dit topic lees, dat ik niet zo goed weet waar te beginnen, dus ik begin maar gewoon met wat er in me opkomt.
Wanneer de andere schrijven over opname / werken aan je es schrijven en ik lees jouw reactie daarop, is het bijna alsof ik mezelf teruglees. Rationeel kunnen begrijpen wat de ander zegt (schrijft) en dat ook benoemen, maar vooral ook benoemen hoe ingewikkeld en complex de situatie is (wat ook zo is). Maar los van dat dat ook zo is lieve Iry, lees ik toch ook posts die duidelijk geschreven zijn door iemand die kosten wat het kost aan zijn eetstoornis wilt vasthouden. Dat is was ik bij jou lees Iry, ja het is complex, ja je hebt waarschijnlijk (nu nog) een hele groot deel van je eetstoornis nodig om je trauma's te kunnen handelen, maar is er echt helemaal geen ruimte voor wat verandering?
Wat ik bijvoorbeeld niet zo goed begrijp is waarom het niet mogelijk is, met hulp, jouw circel van over dag niet/nauwelijks eten en s'nachts het hebben van eetbuien te doorbreken. Zolang je overdag niet meer gaat eten, zal je denk ik nooit die eetbuien van s'nachts afkomen en alle gevolgen die dat heeft ( laxeren, te laat naar bed etc). Wat houdt je tegen overdag een (klein) ontbijt en een (kleine) lunch te gaan eten en tussendoor iets van fruit? Je hebt een bmi van 16. Waarschijnlijk kom je er niets van aan, aangezien je dan geen eetbuien meer hebt, maar zou je het aan durven 2 kilootjes aan te komen? En zo niet, wat houdt je hier in tegen en weegt dat op tegen wat het je kan opleveren?
woensdag 15 oktober 2008 om 19:40
Hallo Iry, het is vast heel erg wat ik nu ga zeggen maar er zijn genoeg mensen op dit topic om je te geven waar je om vraagt, dus ik zeg het toch.
Ik geloof je niet. Ik geloof niet dat je als patient opgegeven bent en onbehandelbaar bent verklaard. Ik kan dat niet rijmen met het feit dat je nog rechtop staat zeg maar. En op jouw manier je gezin runt. Je hier nog coherent kunt posten zonder dat we ons bij elke zin afvragen of je ze nog wel op een rijtje hebt.
Ik geloof wel dat het misschien ooit tegen je gezegd is. In andere bewoordingen. En dat je het graag gelooft zodat je in je eigen comfortzone kan blijven zitten.
Als het namelijk wél waar is dan klopt er ook niks van wat je hier schrijft. Dat het goed gaat met de kinderen enzo.
Onbehandelbaar. Dat je dat accepteert.
Waarom dan nog naar dat Imet gaan? Waarom dan uberhaupt nog iets doen? Onbehandelbaar is onbehandelbaar.
Ik geloof er dus niks van. Maar dat hoeft jou niet te interesseren. Maar ergens hoop ik dat het je wel interesseert en dat je eens diep in je ziel kijkt.
Iry, ik weet dat je kwetsbaar bent en daarom zeg ik er ook expliciet bij dat dit míjn gedachten zijn en dat ze je waarschijnlijk zullen kwetsen, maar dat het niet zo bedoeld is. Ik had het anders ook gedacht, alleen had je het dan niet geweten. Ik vond het eerlijker om het dan maar gewoon te zeggen en jou de keus te geven om er iets mee te doen of niet.
Ik geloof je niet. Ik geloof niet dat je als patient opgegeven bent en onbehandelbaar bent verklaard. Ik kan dat niet rijmen met het feit dat je nog rechtop staat zeg maar. En op jouw manier je gezin runt. Je hier nog coherent kunt posten zonder dat we ons bij elke zin afvragen of je ze nog wel op een rijtje hebt.
Ik geloof wel dat het misschien ooit tegen je gezegd is. In andere bewoordingen. En dat je het graag gelooft zodat je in je eigen comfortzone kan blijven zitten.
Als het namelijk wél waar is dan klopt er ook niks van wat je hier schrijft. Dat het goed gaat met de kinderen enzo.
Onbehandelbaar. Dat je dat accepteert.
Waarom dan nog naar dat Imet gaan? Waarom dan uberhaupt nog iets doen? Onbehandelbaar is onbehandelbaar.
Ik geloof er dus niks van. Maar dat hoeft jou niet te interesseren. Maar ergens hoop ik dat het je wel interesseert en dat je eens diep in je ziel kijkt.
Iry, ik weet dat je kwetsbaar bent en daarom zeg ik er ook expliciet bij dat dit míjn gedachten zijn en dat ze je waarschijnlijk zullen kwetsen, maar dat het niet zo bedoeld is. Ik had het anders ook gedacht, alleen had je het dan niet geweten. Ik vond het eerlijker om het dan maar gewoon te zeggen en jou de keus te geven om er iets mee te doen of niet.
woensdag 15 oktober 2008 om 19:55
He loving life.
De complexiteit zit hem in het hebben van meerdere stoornissen.
Waar aan het een wordt gesleuteld,zal het ander heftiger opleven.
Het is een beetje kiezen tussen meerdere kwaden.
Waar ligt de balans,wat kan ik wel/niet aan.
Dat is aftasten en zoeken,door eerdere ervaringen zijn ze (en ik) daar voorzichtig mee.
Ik zit inderdaad in een vicieuze circel wat eten/niet eten betreft,en dat heeft weer consequenties voor het dag en nachtritme en vice versa.
Daar moet ik uit komen.Ik weet hoe het werkt(je zegt het al rationeel) ik weet wat de biologische instandhouders zijn etc.
Ik weet een ander het precies te vertellen maar je leest het goed,mijn eetstoornis is heel hardnekkig en verandering wekt enorm opstandig eetstoornis gedachtes op..
Angst is een slechte raadgever,zo ook bij mij,maar hij is zo vreselijk groot en ik zit op dit moment niet echt op een stevige ondergrond,gezien de extra belasting van de relatiecrisis.
De punten die je aanhaalt zijn ook de redenen waarom ik de dagbehandeling ga doen.
Structuur,op tijd uit bed,dagindeling,gezette tijden eten,in rust en veiligheid aan mijn eetprobleem werken met ondersteuning..
Op eigen kracht gaat gewoon niet,ik kan zoveel willen maar het thuis alleen doen is kansloos
Mijn doel ligt lager,dat hebben ze mij voorgesteld.
bmi 17,5
Eetbuien beperken(en dus braken)
Regelmatig voedingspatroon.
Stoppen met laxeren.
Daar ga ik(en dat doe ik al een beetje) aan werken in de dagbehandeling.
Lief dat je hier even komt reageren.
Liefs!
De complexiteit zit hem in het hebben van meerdere stoornissen.
Waar aan het een wordt gesleuteld,zal het ander heftiger opleven.
Het is een beetje kiezen tussen meerdere kwaden.
Waar ligt de balans,wat kan ik wel/niet aan.
Dat is aftasten en zoeken,door eerdere ervaringen zijn ze (en ik) daar voorzichtig mee.
Ik zit inderdaad in een vicieuze circel wat eten/niet eten betreft,en dat heeft weer consequenties voor het dag en nachtritme en vice versa.
Daar moet ik uit komen.Ik weet hoe het werkt(je zegt het al rationeel) ik weet wat de biologische instandhouders zijn etc.
Ik weet een ander het precies te vertellen maar je leest het goed,mijn eetstoornis is heel hardnekkig en verandering wekt enorm opstandig eetstoornis gedachtes op..
Angst is een slechte raadgever,zo ook bij mij,maar hij is zo vreselijk groot en ik zit op dit moment niet echt op een stevige ondergrond,gezien de extra belasting van de relatiecrisis.
De punten die je aanhaalt zijn ook de redenen waarom ik de dagbehandeling ga doen.
Structuur,op tijd uit bed,dagindeling,gezette tijden eten,in rust en veiligheid aan mijn eetprobleem werken met ondersteuning..
Op eigen kracht gaat gewoon niet,ik kan zoveel willen maar het thuis alleen doen is kansloos
Mijn doel ligt lager,dat hebben ze mij voorgesteld.
bmi 17,5
Eetbuien beperken(en dus braken)
Regelmatig voedingspatroon.
Stoppen met laxeren.
Daar ga ik(en dat doe ik al een beetje) aan werken in de dagbehandeling.
Lief dat je hier even komt reageren.
Liefs!
woensdag 15 oktober 2008 om 20:00
woensdag 15 oktober 2008 om 20:07
Evidenza,
Je mag mijn woorden in twijfel trekken.
Maar het is oprecht de conclusie die meerdere malen gesteld is.
Die mij zelfs gisteren nog uitgebreid uitgelegd is waarom,hoe het precies zit.
Ik heb er niet voor geleerd,jij ook niet.
Ik draag de woorden over van een heel team psychologen en psychiaters.
Dat het jou verbaasd dat ik daaronder nog funtioneer en ik mijn gezin draaiende houd en mijn kinderen.
Tsja...dat verbaast de proffesionals ook,ook dat word mij meerdere malen vermeld (niet dat ik mij daar beter door voel)
Ook in deze ellendige situatie blijf ik omhoog.
Vergeet niet dat ik een zeer sterk overlevingsmechanisme heb opgebouwd vanaf mijn kinderjaren.
Ik heb wel een goed sociaal vangnet,zonder dat krijg ik problemen met de praktische kant.
Wanneer het niet meer gaat weet niemand,ik ook niet,zaak is dat we daar niet op gaan wachten maar de hele boel terug gaan dringen naar een verbetering.
Dus geloof het of niet,dat mag.
Je mag mijn woorden in twijfel trekken.
Maar het is oprecht de conclusie die meerdere malen gesteld is.
Die mij zelfs gisteren nog uitgebreid uitgelegd is waarom,hoe het precies zit.
Ik heb er niet voor geleerd,jij ook niet.
Ik draag de woorden over van een heel team psychologen en psychiaters.
Dat het jou verbaasd dat ik daaronder nog funtioneer en ik mijn gezin draaiende houd en mijn kinderen.
Tsja...dat verbaast de proffesionals ook,ook dat word mij meerdere malen vermeld (niet dat ik mij daar beter door voel)
Ook in deze ellendige situatie blijf ik omhoog.
Vergeet niet dat ik een zeer sterk overlevingsmechanisme heb opgebouwd vanaf mijn kinderjaren.
Ik heb wel een goed sociaal vangnet,zonder dat krijg ik problemen met de praktische kant.
Wanneer het niet meer gaat weet niemand,ik ook niet,zaak is dat we daar niet op gaan wachten maar de hele boel terug gaan dringen naar een verbetering.
Dus geloof het of niet,dat mag.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:07
Wat zou ik graag voor je willen dat er iets, iemand was die je helemaal uit elkaar kon halen en opnieuw in elkaar kon zetten en dan werkend in je voordeel. Het verleden vergeten, een nieuw begin en dan een echt begin.
Ik hoop dat er iemand op je pad komt die je hoop rechtvaardigt en je kan helpen jezelf te helpen hierin. Iig heel veel prettige rust gewenst, fijn dat je vriend jullie weekend weg geregeld heeft.
Ik hoop dat er iemand op je pad komt die je hoop rechtvaardigt en je kan helpen jezelf te helpen hierin. Iig heel veel prettige rust gewenst, fijn dat je vriend jullie weekend weg geregeld heeft.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:22
Overigens is de comfortzone betrekkelijk.
Het dempt mijn angsten,maar comfortzone in mijn dagelijks functioneren en ruimte voor mijn persoon...verre van dat.
Daarom blijft onbehandelbaar onacceptabel voor mij,maar wellicht is dat niet reeel.
Maar je kwetst mij niet hoor evidenza,je bent gewoon eerlijk.
Hoewel soms eerlijkheid mij wel eens kan kwetsen of verdriet doet hier.
Ik ga ervan uit dat iedereen hier met de beste bedoelingen post en mij niet opzettelijk kwetst.
Bovendien leer ik het wat meer naast mij neer te leggen.
Mijn omgeving hier heeft het helder en daar kan ik veel aan toetsen.
Het is fijn dat ik het forum mag gebruiken als uitlaatklep op ieder moment.
Ik haal er veel steun uit,ga over dingen nadenken,haal de woorden eruit die mij kunnen helpen of kritisch te kijken.
En soms slaat het de plank mis(en ik soms ook).
Liefs.
Het dempt mijn angsten,maar comfortzone in mijn dagelijks functioneren en ruimte voor mijn persoon...verre van dat.
Daarom blijft onbehandelbaar onacceptabel voor mij,maar wellicht is dat niet reeel.
Maar je kwetst mij niet hoor evidenza,je bent gewoon eerlijk.
Hoewel soms eerlijkheid mij wel eens kan kwetsen of verdriet doet hier.
Ik ga ervan uit dat iedereen hier met de beste bedoelingen post en mij niet opzettelijk kwetst.
Bovendien leer ik het wat meer naast mij neer te leggen.
Mijn omgeving hier heeft het helder en daar kan ik veel aan toetsen.
Het is fijn dat ik het forum mag gebruiken als uitlaatklep op ieder moment.
Ik haal er veel steun uit,ga over dingen nadenken,haal de woorden eruit die mij kunnen helpen of kritisch te kijken.
En soms slaat het de plank mis(en ik soms ook).
Liefs.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:30
Ik geloof het ook niet. Ik heb psychologie gestudeerd. Ik kan me niet voorstellen dat iemand het etiket ongeneeslijk opgeplakt krijgt. Ik heb daar ook nog nooit van gehoord. Ik kan me er ook geen enkele voorstelling van maken. Zolang je geen hersenafwijking hebt, mag geen enkele arts of psycholoog je zo'n etiket opplakken.
Het enige wat ik me wel kan voorstellen is dat er in je dossier iets staat in de zin van dat je niet geholpen wilt worden. En daarom 'onbehandelbaar' bent.
Ik zou zo'n etiket absoluut niet accepeteren en zeker naar Imet gaan. Daar zitten specialisten. De ggz is veel te algemeen. Denk niet dat ze daar je onderliggende stoornissen niet begrijpen, niemand heeft 'alleen maar' een eetstoornis.
Heb je Imet nu afgeschreven??
Waarom wil je dat niet proberen??
Het enige wat ik me wel kan voorstellen is dat er in je dossier iets staat in de zin van dat je niet geholpen wilt worden. En daarom 'onbehandelbaar' bent.
Ik zou zo'n etiket absoluut niet accepeteren en zeker naar Imet gaan. Daar zitten specialisten. De ggz is veel te algemeen. Denk niet dat ze daar je onderliggende stoornissen niet begrijpen, niemand heeft 'alleen maar' een eetstoornis.
Heb je Imet nu afgeschreven??
Waarom wil je dat niet proberen??
.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:44
Iry , misschien heb ik over je antwoord heengelezen ( of je wil er geen antwoord op geven , kan en mag ook ) ; maar ben je in therapie geweest voor je moeilijke jeugd / misbruik ? Ligt daar niet de grondslag van je Borderline problematiek en ook van je eetstoornis ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 15 oktober 2008 om 20:56
Nee bgb, daar ben ik nog niet voor in behandeling geweest.
Dat vinden ze nog te kwetsbaar.
tsja,ik weet het ook allemaal niet meer.
Dat daar de grondslag ligt is een feit.Of daar dan ook de start ligt is discutabel.
Ik denk zelf dat ik dat pad wel ooit moet gaan bewandelen.
Impala,
Je mag het ook niet geloven.
Borderline is sowieso niet te genezen.
Trauma's zijn mee te leren leven of niet.
Een eetsoornis van 20 jaar is niet te behandelen in het huidige aanbod.
Depressieven stoornis heb ik kennelijk ook,dat zal wel met medicatie te onderdrukken zijn.
Alles bij elkaar houdt elkaar in stand dat maakt het moeilijk.
Ook fijn dat jullie precies weten wat ik kennelijk wel wil of niet.
Scheelt mij een hoop denkwerk,ik hoef het hier alleen maar te lezen.
Maar ik wil dus niet behandeld worden ?
Goh,jammer dat ik dat nu pas lees,had mij een hoop energie gescheeld.
Bgb,ik misschien kan imet wat betekenen in de grondslag.
Ik ga ze bellen.
Dat vinden ze nog te kwetsbaar.
tsja,ik weet het ook allemaal niet meer.
Dat daar de grondslag ligt is een feit.Of daar dan ook de start ligt is discutabel.
Ik denk zelf dat ik dat pad wel ooit moet gaan bewandelen.
Impala,
Je mag het ook niet geloven.
Borderline is sowieso niet te genezen.
Trauma's zijn mee te leren leven of niet.
Een eetsoornis van 20 jaar is niet te behandelen in het huidige aanbod.
Depressieven stoornis heb ik kennelijk ook,dat zal wel met medicatie te onderdrukken zijn.
Alles bij elkaar houdt elkaar in stand dat maakt het moeilijk.
Ook fijn dat jullie precies weten wat ik kennelijk wel wil of niet.
Scheelt mij een hoop denkwerk,ik hoef het hier alleen maar te lezen.
Maar ik wil dus niet behandeld worden ?
Goh,jammer dat ik dat nu pas lees,had mij een hoop energie gescheeld.
Bgb,ik misschien kan imet wat betekenen in de grondslag.
Ik ga ze bellen.
