Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
maandag 27 oktober 2008 om 12:22
Idd Claire, het forum is een mooie uitwisselingplek!! (oke ik moet er niet zo laat rond hangen,dat is weer mijn nadelig effect)
Hanke is ook een kanjer! Net als vele die hier schrijven.
Dank je zoe,voor het compliment,ik neem het voorzichtig aan.
Maar ik zit hier met tranen in mijn ogen,het doet mij goed dat iemand zegt dat ik het knap doe.
Dat is ook wat vriend regelmatig zegt en dat stimuleert mij.
Vriend idd ook een engel,ik kan hem af en toe wel achter het behang plakken,maar hij mij waarschijnlijk veel vaker!!
Feli( even dikke knuffel voor je,je weet wel waarom)
Mag ik het voorzichtig aanemen dat hij van mij houdt??
Ik denk het zelf eigenlijk ook wel,ik kan mij niet voorstellen dat je dit dan allemaal kan opbrengen.
Het dode punt zijn we nu wel voorbij aan het gaan.
Voorzichtig,maar we gaan.
Visje,het is met kleine stapjes maar de goede kant hoop ik.
Ik neem mijn medicijnen nog steeds trouw.
Ben ik weer met 1 laxeertablet minder begonnen.
Wel ben ik 1 kilo aangekomen en weet nu niet waarvan,dat is eng.
Maar goed,1 kilo is te overzien.
Ik merk wel postief effect van de medicatie,dus het is het zeker waard om door te zetten.
Claire,natuurlijk is het ook eng maar je doet het,jij hebt vertrouwen in de plaats daar.
En dat geeft mij ook een duwtje.
Hoop moet je blijven houden lieverd.
Liefs!
Hanke is ook een kanjer! Net als vele die hier schrijven.
Dank je zoe,voor het compliment,ik neem het voorzichtig aan.
Maar ik zit hier met tranen in mijn ogen,het doet mij goed dat iemand zegt dat ik het knap doe.
Dat is ook wat vriend regelmatig zegt en dat stimuleert mij.
Vriend idd ook een engel,ik kan hem af en toe wel achter het behang plakken,maar hij mij waarschijnlijk veel vaker!!
Feli( even dikke knuffel voor je,je weet wel waarom)
Mag ik het voorzichtig aanemen dat hij van mij houdt??
Ik denk het zelf eigenlijk ook wel,ik kan mij niet voorstellen dat je dit dan allemaal kan opbrengen.
Het dode punt zijn we nu wel voorbij aan het gaan.
Voorzichtig,maar we gaan.
Visje,het is met kleine stapjes maar de goede kant hoop ik.
Ik neem mijn medicijnen nog steeds trouw.
Ben ik weer met 1 laxeertablet minder begonnen.
Wel ben ik 1 kilo aangekomen en weet nu niet waarvan,dat is eng.
Maar goed,1 kilo is te overzien.
Ik merk wel postief effect van de medicatie,dus het is het zeker waard om door te zetten.
Claire,natuurlijk is het ook eng maar je doet het,jij hebt vertrouwen in de plaats daar.
En dat geeft mij ook een duwtje.
Hoop moet je blijven houden lieverd.
Liefs!
maandag 27 oktober 2008 om 13:28
Ging ik hier over de tong?
Goed dat je met dat centrum contact opgenomen hebt. Ze kunnen er veel en snappen een hoop, maar... je zult ook te horen krijgen dat jij degene bent die dingen moet veranderen. Dat je onmacht en verdriet heel vervelend zijn vooral omdat ze een reden hebben. En maken dat je controledwang hebt, mede door de herrie in je hoofd. Dat daar wat aan te doen is, maar dat je dan heel hard moet werken, en ook bewust de keus moet maken om ervoor te gaan. De keus van leven op dood. Zo cru is het Iry...
Ik ben het eens dat je af en toe wel heel selectief dingen eruit pikt. Het is jammer dat je nog niet voldoende afstand van jezelf kan nemen om te zien wat je doet, hoe je dingen aanpakt. Doordat je zo vast raakt in je paniek en je zwart-wit denken, kun je geen ander gedrag oefenen.
Daarin ben ik het met anderen ook eens. Het is niet alleen trauma's verwerken, je zult echt moeten leren dat waardeoordelen die jij hebt (bijv hoe dingen in het huishouden 'horen' te lopen) geen wetten zijn waar anderen zich aan moeten houden. Dat zijn 'persoonlijke voorkeuren'. Net als dat jij de vrijheid moet krijgen en zelf moet nemen, behoeven mensen in jouw omgeving dat ook. En dat is dus ook gewoon nieuw gedrag aanleren. In je denken, maar ook in je relaties met anderen. Vaardigheden aanleren.
Het allerbelangrijkste: mededogen voor jezelf leren, zonder in de slachofferrol te blijven hangen. Het onderscheid leren maken wanneer je beter op het oordeel van een ander (therapeut) kan vertrouwen en wanneer je dat het beste zelf kan.
Niet én de supervrouw én het miserabele hoopje mens op de bank zijn, maar leren dat er iets tussenin is.
Goed dat je met dat centrum contact opgenomen hebt. Ze kunnen er veel en snappen een hoop, maar... je zult ook te horen krijgen dat jij degene bent die dingen moet veranderen. Dat je onmacht en verdriet heel vervelend zijn vooral omdat ze een reden hebben. En maken dat je controledwang hebt, mede door de herrie in je hoofd. Dat daar wat aan te doen is, maar dat je dan heel hard moet werken, en ook bewust de keus moet maken om ervoor te gaan. De keus van leven op dood. Zo cru is het Iry...
Ik ben het eens dat je af en toe wel heel selectief dingen eruit pikt. Het is jammer dat je nog niet voldoende afstand van jezelf kan nemen om te zien wat je doet, hoe je dingen aanpakt. Doordat je zo vast raakt in je paniek en je zwart-wit denken, kun je geen ander gedrag oefenen.
Daarin ben ik het met anderen ook eens. Het is niet alleen trauma's verwerken, je zult echt moeten leren dat waardeoordelen die jij hebt (bijv hoe dingen in het huishouden 'horen' te lopen) geen wetten zijn waar anderen zich aan moeten houden. Dat zijn 'persoonlijke voorkeuren'. Net als dat jij de vrijheid moet krijgen en zelf moet nemen, behoeven mensen in jouw omgeving dat ook. En dat is dus ook gewoon nieuw gedrag aanleren. In je denken, maar ook in je relaties met anderen. Vaardigheden aanleren.
Het allerbelangrijkste: mededogen voor jezelf leren, zonder in de slachofferrol te blijven hangen. Het onderscheid leren maken wanneer je beter op het oordeel van een ander (therapeut) kan vertrouwen en wanneer je dat het beste zelf kan.
Niet én de supervrouw én het miserabele hoopje mens op de bank zijn, maar leren dat er iets tussenin is.
maandag 27 oktober 2008 om 17:43
quote:zoe73 schreef op 27 oktober 2008 @ 11:49:
Dus, geniet en pieker met mate, of zo?
Geweldige uitspraak!
Ja @Hanke ik hoop dat je het niet erg vind
We gaan niet rellen hè
Heb het ook vermeld toen op het topic: ik ben Gaia. Heb je toen ook bedankt. Ben nog steeds erg blij met de info en uitleg die je over deze vorm van therapie gaf.
Dus, geniet en pieker met mate, of zo?
Geweldige uitspraak!
Ja @Hanke ik hoop dat je het niet erg vind
We gaan niet rellen hè
Heb het ook vermeld toen op het topic: ik ben Gaia. Heb je toen ook bedankt. Ben nog steeds erg blij met de info en uitleg die je over deze vorm van therapie gaf.
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:17
De uitspraak van zoe is top!
Is dat echt zo dat ik selectief dingen eruit pik?
Ik doe het in ieder geval niet met opzet.Ik vind het wel lastig om overal persoonlijk of diep op in te gaan.
Het is vaak te druk in mijn hoofd, al met mijn eigen gedachtes.
Zelfs met minimale input van anderen kan dat een aanzet zijn van enorm veel gedachtes (en theorieen,het begrijpen) dat ik het kennelijk niet oppik.
Ik zit ook erg vastgeroest in mijn eigen gedachtecirkeltjes,die kunnen doorbreken wordt nog een pittige kluif.
Mijn controledwang is inderdaad erg,hoewel ik in de loop van jaren al aardig wat dingetjes heb losgelaten.
Ik moet wel,want het is voor anderen en voor mij haast niet leefbaar.
Echter is het nog steeds niet leefbaar genoeg,misschien wel voor mij,maar het is schijnleefbaarheid.
Deze controledwang is mijn overlevingsstrategie.
Ik heb hem keihard nodig gehad in een periode van mijn leven en zelfs dat is een understatement.
Die periode is echter ook een groei en ontwikkelingsfase naar volwassenheid geweest.
En zelfs de volwassenheid is te snel gegaan,immers was ik zelf 16 toen ik zwanger raakte en moest ik op mijn 17 volledige verantwoordelijkheid en zorg dragen voor mijn dochter.
Wat ik als een leeuwin deed .
Maar er is dan ook geen ruimte geweest om te herstellen van mijn "schade".
Sterker nog,het controle systeem werd alleen maar versterkt.
Een kind dat ik en alleen ik zou beschermen.
Dit ook moest doen in mijn toenmalige relatie.
Ik kon mijzelf niet beschermen,vroeger niet en later werd mijn dochter proiriteit.
Ik kan met recht zeggen dat ik een enorm gat heb in mijn leven,vanaf mijn vroege jeugd,als tiener,tot volwassen worden.
Ik bescherm anderen als een leeuwin,altijd gedaan.
Maar om dat te kunnen doen,moest en moet ik volledige controle hebben.
Alleen dan kan ik dat,begrijp ik het,is het overzichtelijk.
Begrijpen jullie een beetje dat het controlesysteem gegroeit is in mijn persoonlijkheid,juist in cruciele ontwikkelingsfases.
Dat veranderen staat gelijk aan letterlijk een totaal ander persoon worden voor mij.
Vertrouwen en veiligheid ken ik niet zo goed
Het lijkt zo logisch dingen los te laten,minder controledwang,het lijkt zo vanzelfsprekend de eetstoornis de deur uit te zetten,het is allemaal rationeel te bekijken en de enige conclusie te trekken dat dit niet de goede manier is.
Ik weet het,jullie weten het.
Maar alleen met die touwtjes weet ik overeind te blijven.
Touwtjes loslaten staat gelijk aan onveilig,vertrouwen ken ik niet.
Het klopt dat alles wat ik toen en nu zo goed kon/kan gebruiken zich ook tegen mij keert.
Loslaten staat daarom bij mij gelijk aan mijzelf loslaten.
En ik weet serieus niet wat ik dan zal doen,hoe ik reageer en wie ik dan ben.
Het is een kronkel,maar begrijpen jullie dat ik die kronkel ben?
Is dat echt zo dat ik selectief dingen eruit pik?
Ik doe het in ieder geval niet met opzet.Ik vind het wel lastig om overal persoonlijk of diep op in te gaan.
Het is vaak te druk in mijn hoofd, al met mijn eigen gedachtes.
Zelfs met minimale input van anderen kan dat een aanzet zijn van enorm veel gedachtes (en theorieen,het begrijpen) dat ik het kennelijk niet oppik.
Ik zit ook erg vastgeroest in mijn eigen gedachtecirkeltjes,die kunnen doorbreken wordt nog een pittige kluif.
Mijn controledwang is inderdaad erg,hoewel ik in de loop van jaren al aardig wat dingetjes heb losgelaten.
Ik moet wel,want het is voor anderen en voor mij haast niet leefbaar.
Echter is het nog steeds niet leefbaar genoeg,misschien wel voor mij,maar het is schijnleefbaarheid.
Deze controledwang is mijn overlevingsstrategie.
Ik heb hem keihard nodig gehad in een periode van mijn leven en zelfs dat is een understatement.
Die periode is echter ook een groei en ontwikkelingsfase naar volwassenheid geweest.
En zelfs de volwassenheid is te snel gegaan,immers was ik zelf 16 toen ik zwanger raakte en moest ik op mijn 17 volledige verantwoordelijkheid en zorg dragen voor mijn dochter.
Wat ik als een leeuwin deed .
Maar er is dan ook geen ruimte geweest om te herstellen van mijn "schade".
Sterker nog,het controle systeem werd alleen maar versterkt.
Een kind dat ik en alleen ik zou beschermen.
Dit ook moest doen in mijn toenmalige relatie.
Ik kon mijzelf niet beschermen,vroeger niet en later werd mijn dochter proiriteit.
Ik kan met recht zeggen dat ik een enorm gat heb in mijn leven,vanaf mijn vroege jeugd,als tiener,tot volwassen worden.
Ik bescherm anderen als een leeuwin,altijd gedaan.
Maar om dat te kunnen doen,moest en moet ik volledige controle hebben.
Alleen dan kan ik dat,begrijp ik het,is het overzichtelijk.
Begrijpen jullie een beetje dat het controlesysteem gegroeit is in mijn persoonlijkheid,juist in cruciele ontwikkelingsfases.
Dat veranderen staat gelijk aan letterlijk een totaal ander persoon worden voor mij.
Vertrouwen en veiligheid ken ik niet zo goed
Het lijkt zo logisch dingen los te laten,minder controledwang,het lijkt zo vanzelfsprekend de eetstoornis de deur uit te zetten,het is allemaal rationeel te bekijken en de enige conclusie te trekken dat dit niet de goede manier is.
Ik weet het,jullie weten het.
Maar alleen met die touwtjes weet ik overeind te blijven.
Touwtjes loslaten staat gelijk aan onveilig,vertrouwen ken ik niet.
Het klopt dat alles wat ik toen en nu zo goed kon/kan gebruiken zich ook tegen mij keert.
Loslaten staat daarom bij mij gelijk aan mijzelf loslaten.
En ik weet serieus niet wat ik dan zal doen,hoe ik reageer en wie ik dan ben.
Het is een kronkel,maar begrijpen jullie dat ik die kronkel ben?
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:20
Ha Iry, het is volstrekt helder hoe die controledwang bij jou is ontstaan, het is gedrag wat je je hebt aangemeten uit overleving. Maar dit besef brengt je geen stap dichter bij de oplossing. De oplossing is het aangeleerde gedrag weer afleren, en dat kan zelfs zonder diepgravend in de oorzaak te duiken. Cognitieve therapie/ gedragstherapie dus.
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:23
Ik begin overigens wel steeds dichter bij mijn besluiten te komen welke weg ik moet bewandelen.
Ik denk dat ik heel ver weg moet beginnen.
Ik ga mijn psych bellen voor een doorverwijzing naar het traumacentrum en de eetstoornis kliniek houd ik warm.
Ik durf daarnaast een beetje te vertrouwen dat vriend mij alle tijd geeft.
De medicatie doet zijn werk,van de ad kan ik het al zeggen.
De seroqeul denk ik ook,maar die neem ik nog te kort.
Wel heb ik enorme eetdrang,ik weet alleen niet wat de boosdoener daarvan is.
De seroqeul?
Het afnemen van de adrenaline door meer rust?
Het slechte eetpatroon?
De emoties?
Uiteraard van alles wat,maar ik verdenk de seroqeul het meest (uiteraard).
Ik heb dus een grote vijand op de loer...eetbuien en meer braken,juist het geen waar ik het meeste last van heb.
Ik denk dat ik heel ver weg moet beginnen.
Ik ga mijn psych bellen voor een doorverwijzing naar het traumacentrum en de eetstoornis kliniek houd ik warm.
Ik durf daarnaast een beetje te vertrouwen dat vriend mij alle tijd geeft.
De medicatie doet zijn werk,van de ad kan ik het al zeggen.
De seroqeul denk ik ook,maar die neem ik nog te kort.
Wel heb ik enorme eetdrang,ik weet alleen niet wat de boosdoener daarvan is.
De seroqeul?
Het afnemen van de adrenaline door meer rust?
Het slechte eetpatroon?
De emoties?
Uiteraard van alles wat,maar ik verdenk de seroqeul het meest (uiteraard).
Ik heb dus een grote vijand op de loer...eetbuien en meer braken,juist het geen waar ik het meeste last van heb.
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:39
Grrr....net een heel stuk getypt val mijn lap uit.
Nou ja,in het kort nog een keer.
Meds,zoals ik het nu begrijp begint het traumacentrum ook daarmee.
Of er nog diep gegraven moet worden staat open (ik hoop het niet)
Daar gaat eerst ook een lang en zorgvuldig intaketraject aan vooraf e dat vind ik een fijn gegeven.
Wat ik wil zeggen,
Het zal enorm veel werk voor mij en de therapeuten worden.
Ik kan dit gedrag niet over 1 nacht ijs veranderen.
Zelf besluiten het anders te doen,of adviezen toepassen,hoe logisch het ook is,dat gaat niet. dan kom ik echt flink in de problemen.
De kleine stapjes die ik tot nu toe heb gemaakt zijn voor mij enorm groot.
Als ik een tussen verslagje maak van de veranderingen tot nu toe......ben ik stiekem een klein beetje trots.
Maar het is nog heel kwetsbaar.
Nou ja,in het kort nog een keer.
Meds,zoals ik het nu begrijp begint het traumacentrum ook daarmee.
Of er nog diep gegraven moet worden staat open (ik hoop het niet)
Daar gaat eerst ook een lang en zorgvuldig intaketraject aan vooraf e dat vind ik een fijn gegeven.
Wat ik wil zeggen,
Het zal enorm veel werk voor mij en de therapeuten worden.
Ik kan dit gedrag niet over 1 nacht ijs veranderen.
Zelf besluiten het anders te doen,of adviezen toepassen,hoe logisch het ook is,dat gaat niet. dan kom ik echt flink in de problemen.
De kleine stapjes die ik tot nu toe heb gemaakt zijn voor mij enorm groot.
Als ik een tussen verslagje maak van de veranderingen tot nu toe......ben ik stiekem een klein beetje trots.
Maar het is nog heel kwetsbaar.
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:42
Maar dat heb ik al jaren meds.
Ik merk echt een duidelijk verschil in mijn eetdrang nu.
Op zich zou dat niet zo erg zijn...meer eten zou een beter gewicht betekenen.
Alleen mijn eetdrang zet zich niet om naar een normaal eetpatroon.
Maar naar eetbuien en braken,en dat is nu net niet wat de bedoeling is.
Braken is namelijk enorm slecht en heeft de grootste impact op je welzijn en functioneren.
Ik merk echt een duidelijk verschil in mijn eetdrang nu.
Op zich zou dat niet zo erg zijn...meer eten zou een beter gewicht betekenen.
Alleen mijn eetdrang zet zich niet om naar een normaal eetpatroon.
Maar naar eetbuien en braken,en dat is nu net niet wat de bedoeling is.
Braken is namelijk enorm slecht en heeft de grootste impact op je welzijn en functioneren.
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:46
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:48
quote:iry schreef op 28 oktober 2008 @ 00:42:
Maar dat heb ik al jaren meds.
Ik merk echt een duidelijk verschil in mijn eetdrang nu.
Op zich zou dat niet zo erg zijn...meer eten zou een beter gewicht betekenen.
Alleen mijn eetdrang zet zich niet om naar een normaal eetpatroon.
Maar naar eetbuien en braken,en dat is nu net niet wat de bedoeling is.
Braken is namelijk enorm slecht en heeft de grootste impact op je welzijn en functioneren.Lees nou nog eens dit bericht. Het is toch duidelijk dat het hier om je ES gaat? Jij wilt gewoon die seroquel de schuld geven zodat je daarmee kan stoppen omdat je bang bent dat je er van aankomt
Maar dat heb ik al jaren meds.
Ik merk echt een duidelijk verschil in mijn eetdrang nu.
Op zich zou dat niet zo erg zijn...meer eten zou een beter gewicht betekenen.
Alleen mijn eetdrang zet zich niet om naar een normaal eetpatroon.
Maar naar eetbuien en braken,en dat is nu net niet wat de bedoeling is.
Braken is namelijk enorm slecht en heeft de grootste impact op je welzijn en functioneren.Lees nou nog eens dit bericht. Het is toch duidelijk dat het hier om je ES gaat? Jij wilt gewoon die seroquel de schuld geven zodat je daarmee kan stoppen omdat je bang bent dat je er van aankomt
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:51
quote:iry schreef op 28 oktober 2008 @ 00:46:
Ik ben ook al aan dat gevecht begonnen bgb.
Alleen voor mij voelt het als een leeuwin,maar jullie zien een bang poesje die een beetje uithaalt.
Tsja...voor mijn kids,
Als ik mij zou verplaatsen in een situatie wanneer 1 van mijn kids zo destructief bezig was,zat ik er 24 uur per dag bovenop.Maar indirect vecht je toch ook voor je kinderen ? Je bent hun MOEDER !!! Al wil JIJ dan geen ons aankomen , kom ze dan voor je kinderen aan ....en geniet ervan , zie het maar als striae krijgen als je zwanger bent ; niet leuk , maar part of de deal bij het moederschap .
Ik ben ook al aan dat gevecht begonnen bgb.
Alleen voor mij voelt het als een leeuwin,maar jullie zien een bang poesje die een beetje uithaalt.
Tsja...voor mijn kids,
Als ik mij zou verplaatsen in een situatie wanneer 1 van mijn kids zo destructief bezig was,zat ik er 24 uur per dag bovenop.Maar indirect vecht je toch ook voor je kinderen ? Je bent hun MOEDER !!! Al wil JIJ dan geen ons aankomen , kom ze dan voor je kinderen aan ....en geniet ervan , zie het maar als striae krijgen als je zwanger bent ; niet leuk , maar part of de deal bij het moederschap .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:52
quote:iry schreef op 28 oktober 2008 @ 00:47:
Mag het ook een kiwi zijn?
Dan neem ik die zo me naar boven met mijn kopje thee.Kiwi vult voor geen meter . Stop eens iets erin wat de honger stilt .... lekker gevoel , hoor , een appeltje wat verteert .
Mag het ook een kiwi zijn?
Dan neem ik die zo me naar boven met mijn kopje thee.Kiwi vult voor geen meter . Stop eens iets erin wat de honger stilt .... lekker gevoel , hoor , een appeltje wat verteert .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:52
Nee meds,
Ik wil niet stoppen met de seroquel.
Ik geef het een eerlijke kans,ook dat hoort bij mijn gevecht.
Angstig en onzeker ben ik idd wel.
Ik ben geminderd met mijn laxeertabletten,ik heb een nieuw medicijn en mijn hele eetpatroon stond sinds de mokerslag op zijn kop.
Dat zijn nogal wat veranderingen.
En al wat er in mijn drang,gewicht veranderd is niet te koppelen aan 1 ding.
En dat maakt mij heel kwetsbaar.
Ik wil niet stoppen met de seroquel.
Ik geef het een eerlijke kans,ook dat hoort bij mijn gevecht.
Angstig en onzeker ben ik idd wel.
Ik ben geminderd met mijn laxeertabletten,ik heb een nieuw medicijn en mijn hele eetpatroon stond sinds de mokerslag op zijn kop.
Dat zijn nogal wat veranderingen.
En al wat er in mijn drang,gewicht veranderd is niet te koppelen aan 1 ding.
En dat maakt mij heel kwetsbaar.
dinsdag 28 oktober 2008 om 00:57
Indirect is dat ook zo bgb.
Dat is ook mijn grootste zorg de laatste tijd.
Eigenlijk het laatste jaar,voorheen voelde ik het gevaar niet zo.
Was ik alleen maar geoccupeerd door alle dwanggedachtes een eetstoornisgedrag.
Maar nu dat niet meer zo goed werkte en de functie steeds nuttelozer leek,kwam er ruimte om dat in te zien en te voelen.
Dus ja,ik vecht voor mijn kids,anders deed ik nu geen bal en belde ik niet mijzelf suf voor geschrikte therapie.
Dat is ook mijn grootste zorg de laatste tijd.
Eigenlijk het laatste jaar,voorheen voelde ik het gevaar niet zo.
Was ik alleen maar geoccupeerd door alle dwanggedachtes een eetstoornisgedrag.
Maar nu dat niet meer zo goed werkte en de functie steeds nuttelozer leek,kwam er ruimte om dat in te zien en te voelen.
Dus ja,ik vecht voor mijn kids,anders deed ik nu geen bal en belde ik niet mijzelf suf voor geschrikte therapie.
