Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 27 september 2008 om 19:01
Heel veel plezier vanavond Zusje!
Hoi Setter, leuk je weer te zien. Alles goed? Is je herstel volledig?
Artemis, in oktober ga je naar Peru had ik begrepen. Heb het idee dat je een 'to-do lijstje' hebt dat voor die tijd af moet. Veel succes daarmee. Fijn weekend, en niet te hard vliegen he?!
Feliciaatje, geniet je van het weekend? Hoe is het in relatieland?
MissMara, ook jij krijgt lieve groetjes van me. Was leuk je te ontmoeten.
En Julus, je eerste nacht met je zoon weer thuis. Hoe was het? Ik las dat kinderopvang gaat lukken. Prettig. En heel fijn om te lezen dat je gerustgesteld bent door onze reacties. Ook jij stuiterde daadkrachtig door de afgelopen week heen. Mooi om te lezen, ook dat er wat betreft je dagbehandeling er schot in zit. En je postings elders deze week vond ik heel bijzonder.
Nog gewinkeld vandaag EV? Fijn dat ik met mijn ervaringen een ander een beetje kan helpen. Knuffel!
Hoi Setter, leuk je weer te zien. Alles goed? Is je herstel volledig?
Artemis, in oktober ga je naar Peru had ik begrepen. Heb het idee dat je een 'to-do lijstje' hebt dat voor die tijd af moet. Veel succes daarmee. Fijn weekend, en niet te hard vliegen he?!
Feliciaatje, geniet je van het weekend? Hoe is het in relatieland?
MissMara, ook jij krijgt lieve groetjes van me. Was leuk je te ontmoeten.
En Julus, je eerste nacht met je zoon weer thuis. Hoe was het? Ik las dat kinderopvang gaat lukken. Prettig. En heel fijn om te lezen dat je gerustgesteld bent door onze reacties. Ook jij stuiterde daadkrachtig door de afgelopen week heen. Mooi om te lezen, ook dat er wat betreft je dagbehandeling er schot in zit. En je postings elders deze week vond ik heel bijzonder.
Nog gewinkeld vandaag EV? Fijn dat ik met mijn ervaringen een ander een beetje kan helpen. Knuffel!
zondag 28 september 2008 om 13:53
Hanke, wat lief dat je aan me denkt. Het gaat goed met mij hoor, mijn wonden zijn littekens geworden. Wel met wat littekenweefsel rechtsonder en bij mijn navel, dus het voelt wat raar soms als ik mijn navel ergens tegenaan stoot. Maar ach, mettertijd stabiliseert dat wel weer. Mijn oorontsteking is ook weg, dus ik kan er weer tegenaan! Ik heb zelfs nog geen nieuw kwaaltje, dus het gezegde 'alles komt in drieën' zou kunnen kloppen...
Rosy en NoYo: van mij ook een warm welkom hier! Schrijf maar lekker van je af. Dat doen we allemaal hier, en je wordt nooit raar of gek gevonden. Wees jezelf!
Gisteravond was tante L. hier, zij kent mijn ouders al vanaf 1965 en zij weet van de hoed en de rand voor wat betreft de breuk tussen mij en mijn ouders, en het hernieuwde contact met mijn vader begin dit jaar. Zij kwam eigenlijk tot dezelfde conclusie als ik: het contact met mijn vader was vooral noodzakelijk voor mijn eigen verwerking en verder moet ik eigenlijk niks meer verwachten. Hij is er simpelweg niet toe in staat. Hij is getrouwd met mijn moeder en hij zal altijd voor haar blijven kiezen. Alleen als zij als eerste overlijdt is er nog een kans dat ik contact met hem kan krijgen, maar ik ben steeds maar bang dat hij als eerste zal gaan.....
Ik heb afgelopen week 2 nachten achter elkaar meerdere dromen gehad waar ik huilend uit wakker werd, omdat ik droomde dat mijn vader dood was. Vréselijk!
Elke droom was zo'n beetje hetzelfde: mijn broer belde dat mijn vader overleden was, heel plotseling, en ik geloofde hem niet. Totdat ik naar hem toe ging en hem zag liggen, roerloos en wit en koud, en dan werd ik huilend wakker.
Ik vertelde over deze dromen aan tante L. en zij vertelde dat ze vond dat hij sinds begin dit jaar zo vreselijk afgetakeld was (hij was toen gevallen, had een pacemaker gekregen, later werd zijn linkerbeen bont en blauw en bleek er 2,5 liter gestold bloed in te zitten als gevolg van een lekkende ader als gevolg van die val. Drie maanden ziekenhuis/revalidatiecentrum volgden, hij viel 18 kilo af en zijn linkervoet is nog steeds verlamd). Begin april kwam hij weer thuis en op 1 augustus hebben ze hun hondje moeten laten inslapen. Ze was ruim 16 jaar dus ze wisten dat dat eraan zat te komen, maar toch.... mijn vader was stapeldol op die hond en hij wandelde tot zijn val elke week nog 42 km. met haar. En dat voor een man van 77....
Ik heb al die jaren het idee gehad 'als hond gaat, gaat pa erachteraan', en dat lijkt nu haast werkelijkheid te worden, als ik tante L. zo hoor. En dat verontrust me...
Rosy en NoYo: van mij ook een warm welkom hier! Schrijf maar lekker van je af. Dat doen we allemaal hier, en je wordt nooit raar of gek gevonden. Wees jezelf!
Gisteravond was tante L. hier, zij kent mijn ouders al vanaf 1965 en zij weet van de hoed en de rand voor wat betreft de breuk tussen mij en mijn ouders, en het hernieuwde contact met mijn vader begin dit jaar. Zij kwam eigenlijk tot dezelfde conclusie als ik: het contact met mijn vader was vooral noodzakelijk voor mijn eigen verwerking en verder moet ik eigenlijk niks meer verwachten. Hij is er simpelweg niet toe in staat. Hij is getrouwd met mijn moeder en hij zal altijd voor haar blijven kiezen. Alleen als zij als eerste overlijdt is er nog een kans dat ik contact met hem kan krijgen, maar ik ben steeds maar bang dat hij als eerste zal gaan.....
Ik heb afgelopen week 2 nachten achter elkaar meerdere dromen gehad waar ik huilend uit wakker werd, omdat ik droomde dat mijn vader dood was. Vréselijk!
Elke droom was zo'n beetje hetzelfde: mijn broer belde dat mijn vader overleden was, heel plotseling, en ik geloofde hem niet. Totdat ik naar hem toe ging en hem zag liggen, roerloos en wit en koud, en dan werd ik huilend wakker.
Ik vertelde over deze dromen aan tante L. en zij vertelde dat ze vond dat hij sinds begin dit jaar zo vreselijk afgetakeld was (hij was toen gevallen, had een pacemaker gekregen, later werd zijn linkerbeen bont en blauw en bleek er 2,5 liter gestold bloed in te zitten als gevolg van een lekkende ader als gevolg van die val. Drie maanden ziekenhuis/revalidatiecentrum volgden, hij viel 18 kilo af en zijn linkervoet is nog steeds verlamd). Begin april kwam hij weer thuis en op 1 augustus hebben ze hun hondje moeten laten inslapen. Ze was ruim 16 jaar dus ze wisten dat dat eraan zat te komen, maar toch.... mijn vader was stapeldol op die hond en hij wandelde tot zijn val elke week nog 42 km. met haar. En dat voor een man van 77....
Ik heb al die jaren het idee gehad 'als hond gaat, gaat pa erachteraan', en dat lijkt nu haast werkelijkheid te worden, als ik tante L. zo hoor. En dat verontrust me...
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 28 september 2008 om 14:26
Goedemiddag allemaal,
Even een kort berichtje want ik zit nu niet thuis maar ik wil jullie laten weten dat ik dit een mooi en belangrijk topic vind. Het zet me erg aan het denken. De welkomstwoorden ontroeren mij, gewoon jezelf zijn, lang geleden dat ik weer op deze manier naar m'n gevoel heb gekeken.
Kom later op een rustig moment terug om gedachtenspinsels uit te wisselen en jullie ervaringen te lezen. Het zijn veel bladzijdes, m'n hoofd zit tamelijk vol.
Liefs aan allemaal!
Even een kort berichtje want ik zit nu niet thuis maar ik wil jullie laten weten dat ik dit een mooi en belangrijk topic vind. Het zet me erg aan het denken. De welkomstwoorden ontroeren mij, gewoon jezelf zijn, lang geleden dat ik weer op deze manier naar m'n gevoel heb gekeken.
Kom later op een rustig moment terug om gedachtenspinsels uit te wisselen en jullie ervaringen te lezen. Het zijn veel bladzijdes, m'n hoofd zit tamelijk vol.
Liefs aan allemaal!
zondag 28 september 2008 om 15:39
Julus, hoe is het gegaan met je zoon thuis?
EV, wij hebben net een half uur in het bos gewandeld met de honden, heerlijk hoor! Ik knap daar ook altijd erg van op, lekker even ontspannen tussen de bomen.
Ik heb, al wandelende, ook met mijn man gepraat over mijn vader, en over ons. Dat we ons meer moeten ontspannen, meer leuke dingen moeten doen in plaats van alleen maar te werken en te klussen. Alleen maar dingen doen die móeten in plaats van dingen die je graag wílt doen.
We hebben een paar maanden geleden een camper gekocht en daar kun je zoveel leuke weekendjes mee weg zonder dat dat heel veel moeite en tijd kost. En de honden kunnen fijn mee! We hebben net dan ook afgesproken dat we volgend voorjaar halverwege de week afspreken hoe we het weekend gaan doorbrengen en waar we dan evt. heen gaan. Af en toe een weekendje weg, naar bossen of water, kan zo helend zijn voor de geest, vind ik.
Zoals mijn schoonmoeder zegt: "Zoals je je accu leegtrekt door veel en hard te werken, zo moet je hem ook geregeld weer opladen. Anders brand je op." En gelijk heeft ze!
Voel jij je inmiddels ook weer wat opgeladen?
EV, wij hebben net een half uur in het bos gewandeld met de honden, heerlijk hoor! Ik knap daar ook altijd erg van op, lekker even ontspannen tussen de bomen.
Ik heb, al wandelende, ook met mijn man gepraat over mijn vader, en over ons. Dat we ons meer moeten ontspannen, meer leuke dingen moeten doen in plaats van alleen maar te werken en te klussen. Alleen maar dingen doen die móeten in plaats van dingen die je graag wílt doen.
We hebben een paar maanden geleden een camper gekocht en daar kun je zoveel leuke weekendjes mee weg zonder dat dat heel veel moeite en tijd kost. En de honden kunnen fijn mee! We hebben net dan ook afgesproken dat we volgend voorjaar halverwege de week afspreken hoe we het weekend gaan doorbrengen en waar we dan evt. heen gaan. Af en toe een weekendje weg, naar bossen of water, kan zo helend zijn voor de geest, vind ik.
Zoals mijn schoonmoeder zegt: "Zoals je je accu leegtrekt door veel en hard te werken, zo moet je hem ook geregeld weer opladen. Anders brand je op." En gelijk heeft ze!
Voel jij je inmiddels ook weer wat opgeladen?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 28 september 2008 om 16:04
quote:Elmervrouw schreef op 26 september 2008 @ 17:38:
.....
Altijd gedacht dat een ander 'het weet en kan', en ik niet. ...
Ik lees dit stukje nu voor de vierde keer en elke keer voelde ik dat er iets was wat me raakte, maar kon er de vinger niet opleggen. Tot nu.
Jouw zin hierboven... dat had ik nou ook altijd! Altijd was ik de jongste, nooit werd ik serieus genomen, nooit telde mijn mening voor vol mee of werd ik voor vol aangezien. Ik heb lange tijd gedacht dat ik maar een dom gansje was wat toch niets wist, want ik was nog maar zo jong. Iedereen om mij heen was ouder en wijzer, dus zij konden het weten. Ja toch?
De laatste jaren merk ik dat ik ouder ben dan veel mensen om me heen, ik ben al jááááren niet meer de jongste. Mijn mening telt wel, ik word voor vol aangezien en ik voel me gerespecteerd en op handen gedragen door sommige mensen. Het gekke is dat ik zelf ieders mening altijd respecteer en heb gerespecteerd, ongeacht de leeftijd van de verkondiger. Dat gaat op een hele natuurlijke manier, zo anders dan toen ik zelf jong was.
Ik ben de laatste jaren tot de conclusie gekomen dat leeftijd er eigenlijk helemaal niks toe doet. Het gaat om hoe je in het leven staat, hoe je er tegenaan kijkt, hoe je met dingen omgaat, die bepalen of je serieus genomen wordt. En neemt iemand je niet serieus dan betekent dat niet automatisch dat jij je aanstelt of het fout ziet, het kan net zo goed aan die ander liggen!
Ik merk dat ik zelfverzekerder word van die ontdekkingen.
Ik merk dat ik het grappig vind dat mijn supervisor maar 8 jaar ouder is, dat de dame van het uitzendbureau zo'n stuk jonger is, dat ik met mijn 40 jaar ineens met "u" aangesproken word, dat mensen mijn mening juist graag wíllen horen want ik heb dat ene waar zij mee worstelen ook meegemaakt en inmiddels verwerkt. Ik realiseer me dat ik al een half leven achter de rug heb en serieus genomen word door mensen die mij leuk vinden.
Maar hee, ik voel me echt nog maar 23 hoor! Rare gewaarwordingen allemaal....
Warrig stukje van mij, ik kom niet helemaal goed uit mijn woorden, maar ik wou het toch even kwijt. Sowwyy.....
.....
Altijd gedacht dat een ander 'het weet en kan', en ik niet. ...
Ik lees dit stukje nu voor de vierde keer en elke keer voelde ik dat er iets was wat me raakte, maar kon er de vinger niet opleggen. Tot nu.
Jouw zin hierboven... dat had ik nou ook altijd! Altijd was ik de jongste, nooit werd ik serieus genomen, nooit telde mijn mening voor vol mee of werd ik voor vol aangezien. Ik heb lange tijd gedacht dat ik maar een dom gansje was wat toch niets wist, want ik was nog maar zo jong. Iedereen om mij heen was ouder en wijzer, dus zij konden het weten. Ja toch?
De laatste jaren merk ik dat ik ouder ben dan veel mensen om me heen, ik ben al jááááren niet meer de jongste. Mijn mening telt wel, ik word voor vol aangezien en ik voel me gerespecteerd en op handen gedragen door sommige mensen. Het gekke is dat ik zelf ieders mening altijd respecteer en heb gerespecteerd, ongeacht de leeftijd van de verkondiger. Dat gaat op een hele natuurlijke manier, zo anders dan toen ik zelf jong was.
Ik ben de laatste jaren tot de conclusie gekomen dat leeftijd er eigenlijk helemaal niks toe doet. Het gaat om hoe je in het leven staat, hoe je er tegenaan kijkt, hoe je met dingen omgaat, die bepalen of je serieus genomen wordt. En neemt iemand je niet serieus dan betekent dat niet automatisch dat jij je aanstelt of het fout ziet, het kan net zo goed aan die ander liggen!
Ik merk dat ik zelfverzekerder word van die ontdekkingen.
Ik merk dat ik het grappig vind dat mijn supervisor maar 8 jaar ouder is, dat de dame van het uitzendbureau zo'n stuk jonger is, dat ik met mijn 40 jaar ineens met "u" aangesproken word, dat mensen mijn mening juist graag wíllen horen want ik heb dat ene waar zij mee worstelen ook meegemaakt en inmiddels verwerkt. Ik realiseer me dat ik al een half leven achter de rug heb en serieus genomen word door mensen die mij leuk vinden.
Maar hee, ik voel me echt nog maar 23 hoor! Rare gewaarwordingen allemaal....
Warrig stukje van mij, ik kom niet helemaal goed uit mijn woorden, maar ik wou het toch even kwijt. Sowwyy.....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 28 september 2008 om 17:56
zondag 28 september 2008 om 18:28
He, EV, wat een mooie verhalen van jouw kant allemaal! Ik raak helemaal geinspireerd door jouw ontdekkingstocht. Wist je dat het heel fijn kan zijn om zo'n veilige plek in je hoofd te hebben waar je altijd heen kan gaan als je gestresst bent? Ook in de taxi kan je je misschien even terugtrekken in je fijne houthakkershuisje, en even een paar regels schrijven in je dagboek...
Hanke, wat een mooie avatar! Past goed bij je, toont je diepgang en hulpvaardigheid beter dan dat vrolijke ei!
Which reminds me, Julus, ik ga voor jou vanavond ook eens kijken naar nieuwe plaatjes... als je dat nog op prijs stelt natuurlijk!
Verder geef ik mezelf maar even toestemming niet op jullie te reageren, maar ik wil wel zeggen dat ik met veel warme gevoelens, en heel veel respect jullie posts lees. Best contronterend allemaal, en ik moet er echt een bepaald soort energie voor hebben om inhoudelijk te reageren. De laatste dagen heb ik de handen vol aan mezelf wat energie betreft, vooral mijn zwangerschap wordt steeds meer iets waar ik qua energie rekening mee moet houden. Wel lastig vind ik dat, want ik overleef altijd door allerlei signalen van mijn lichaam te negeren: moeheid, pijntjes heb ik jaren als irrelevant weggewuifd. Tijdens een zwangerschap voelt dat anders - ik wil mijn kleintje natuurlijk niet te kort doen (gek hoe zorgen voor een ander vaak zoveel makkelijker is dan zorgen voor jezelf). Dus ook het feit dat ik nu met mijn lijf rekening wil houden ivm die zwangerschap is ergens wel confronterend. Je grenzen in acht nemen voelt heel raar ergens. Ik zie het aar als een ontdekkingstocht.
Gisteren kregen we trouwens een 20-weken echo, en gelukkig goed nieuws: het kind zag er erg gezond uit en liep qua groei flink voor op schema. En we krijgen weer een zoon! Heel leuk voor de oudste, die daar vurig op hoopte. Ik moet weer even aan het idee wennen, hoewel het juist heel gewoon is omdat ik al een zoon heb. Ooit lijkt het me wel bijzonder om een dochter te hebben. Maar het is geloof ik niet erg verantwoord als ouder om daar een voorkeur in te hebben, dat probeer ik dan ook maar niet te hebben. Ik ben al wel ontroerd door het idee en de plaatjes van weer een klein ventje waar ik straks voor mag zorgen.
liefs, fijne avond!
Hanke, wat een mooie avatar! Past goed bij je, toont je diepgang en hulpvaardigheid beter dan dat vrolijke ei!
Which reminds me, Julus, ik ga voor jou vanavond ook eens kijken naar nieuwe plaatjes... als je dat nog op prijs stelt natuurlijk!
Verder geef ik mezelf maar even toestemming niet op jullie te reageren, maar ik wil wel zeggen dat ik met veel warme gevoelens, en heel veel respect jullie posts lees. Best contronterend allemaal, en ik moet er echt een bepaald soort energie voor hebben om inhoudelijk te reageren. De laatste dagen heb ik de handen vol aan mezelf wat energie betreft, vooral mijn zwangerschap wordt steeds meer iets waar ik qua energie rekening mee moet houden. Wel lastig vind ik dat, want ik overleef altijd door allerlei signalen van mijn lichaam te negeren: moeheid, pijntjes heb ik jaren als irrelevant weggewuifd. Tijdens een zwangerschap voelt dat anders - ik wil mijn kleintje natuurlijk niet te kort doen (gek hoe zorgen voor een ander vaak zoveel makkelijker is dan zorgen voor jezelf). Dus ook het feit dat ik nu met mijn lijf rekening wil houden ivm die zwangerschap is ergens wel confronterend. Je grenzen in acht nemen voelt heel raar ergens. Ik zie het aar als een ontdekkingstocht.
Gisteren kregen we trouwens een 20-weken echo, en gelukkig goed nieuws: het kind zag er erg gezond uit en liep qua groei flink voor op schema. En we krijgen weer een zoon! Heel leuk voor de oudste, die daar vurig op hoopte. Ik moet weer even aan het idee wennen, hoewel het juist heel gewoon is omdat ik al een zoon heb. Ooit lijkt het me wel bijzonder om een dochter te hebben. Maar het is geloof ik niet erg verantwoord als ouder om daar een voorkeur in te hebben, dat probeer ik dan ook maar niet te hebben. Ik ben al wel ontroerd door het idee en de plaatjes van weer een klein ventje waar ik straks voor mag zorgen.
liefs, fijne avond!
zondag 28 september 2008 om 18:44
Hoi lieve MissMara, wat goed om te horen dat jullie kleine daar binnen goed gedijt. Een zoon, gefeliciteerd! Nog een week of 6 en jullie kindje is levensvatbaar. Wat gaat dat snel he?!
En nu zegt je lijf ho. Grappig dat het makkelijker is om daar naar te luisteren als je de verantwoordelijkheid voor je baby voelt. Je schrijft dat je het niet kent, dat het een ontdekkingstocht voor je is. Geeft het ook rust, even toegeven, even niet zoveel moeten? Moet je wennen aan het feit dat je lichaam niet overwonnen maar juist gekoesterd moet worden? Wel een goede les!
En nu zegt je lijf ho. Grappig dat het makkelijker is om daar naar te luisteren als je de verantwoordelijkheid voor je baby voelt. Je schrijft dat je het niet kent, dat het een ontdekkingstocht voor je is. Geeft het ook rust, even toegeven, even niet zoveel moeten? Moet je wennen aan het feit dat je lichaam niet overwonnen maar juist gekoesterd moet worden? Wel een goede les!
zondag 28 september 2008 om 20:48
Hoi Hanke, bedankt voor je woorden. Ik weet niet wat ik er van moet denken, dus een antwoord op je vragen heb ik niet. Maar ik hou ze in mijn achterhoofd.
Julus, ik heb nu vrij willekeurig dit gevonden. Het ideale plaatje zal er nog wel niet tussenstaan, maar laat maar weten in welke richting ik verder kan zoeken!
Julus, ik heb nu vrij willekeurig dit gevonden. Het ideale plaatje zal er nog wel niet tussenstaan, maar laat maar weten in welke richting ik verder kan zoeken!
zondag 28 september 2008 om 20:49
Wat ik nog wilde zeggen: ik ben bij het zoeken uitgegaan van jou als vrolijke, levenslustige, stoere, zelfstandige vrouw. Ben benieuwd of je dat zelf ook in de plaatjes ziet!
Hoe is het trouwens gegaan, die eerste dagen met je zoon? Was het erg spannend voor hem? En voor jou en je vriend? Ik hoop van harte dat jullie het goed hebben, samen!
Hoe is het trouwens gegaan, die eerste dagen met je zoon? Was het erg spannend voor hem? En voor jou en je vriend? Ik hoop van harte dat jullie het goed hebben, samen!
maandag 29 september 2008 om 14:51
Ha meiden,
wat zijn jullie actief geweest op het topic, ik moet altijd op maandag veel bijlezen omdat ik in de weekeinden niet op het forum kom (amper).
EV, je gaat lekker! Je geeft in je postings een hoop blijk van optimisme, strijdvaardigheid, en inzicht in jezelf.
Hanke, leuke avatar! Hoelang ga je de cursus volgen?
MissMara, een zoon, wat leuk! Heb je straks drie mannen in huis, een hoop testosteron. Ik vond je een stralende zwangere trouwens.
Bedankt voor het zoeken naar een plaatje, ik vind die met de laarzen ook erg stoer. Maar hoe ik die moet installeren weet ik niet..ik heb deze eigenlijk uit gemak al veel te lang.
Het weekend was heerlijk. Ik kan zoon elke avond naar bed brengen, zelf voorlezen, lekker knuffelen. Hij is wel opvallend vaak bezig met babies in de buik, volgens mij is hij aan het vissen of er nog een broertje of zusje bij komt. Ik denk dat hij nu enorm aan het beseffen is dat hij enig kind is, en alle kindjes op school hebben een broer of zus. Heb me weleens schuldig gevoeld daarover, maar ik ben bang dat hij het zich te rooskleurig voorstelt. Aandacht delen is niet zijn sterkste kant
Ik ben enorm angstig voor een herhaling van de geschiedenis. Dat ik dan met twee kinderen alleen kom te staan, met een bijstandsuitkering (net als mijn moeder). De opvoeding niet meer aankunnen, want te labiel vanwege allerlei problemen. En allerlei andere negatieve gedachten, allemaal gestoeld op mijn eigen slechte jeugd. Ik weet dat ik niet mijn moeder ben, dat ik nu al een heel ander leven leid. Maar toch...
vriend heeft ook die angst, is bang dat het hem net zo vergaat als zijn ouders. En die angst belemmert hem om te gaan voor verbintenissen. Het lijkt me zo heerlijk om je niet te laten leiden door je angsten, maar gewoon je in het diepe te storten en erop vertrouwen dat het goed komt.
Ik wilde niets liever dan een man die voor 1000% zeker van zijn zaak is, die niet meer zonder mij kan en daarom verbintenissen aan wil gaan, zonder reservers, zonder nadenken. Dat heb ik blijkbaar nodig, die bevestiging. In plaats daarvan heb ik er eentje die dat niet wil/kan/ eng vindt. En dan denk ik; moet het weer zo moeilijk, kan ik nou niet voor 1 keer een mazzeltje hebben? Dat is een beetje waar ik mee worstel, aangezien ik dit jaar 34 word en geen tien jaar de tijd meer heb.
wat zijn jullie actief geweest op het topic, ik moet altijd op maandag veel bijlezen omdat ik in de weekeinden niet op het forum kom (amper).
EV, je gaat lekker! Je geeft in je postings een hoop blijk van optimisme, strijdvaardigheid, en inzicht in jezelf.
Hanke, leuke avatar! Hoelang ga je de cursus volgen?
MissMara, een zoon, wat leuk! Heb je straks drie mannen in huis, een hoop testosteron. Ik vond je een stralende zwangere trouwens.
Bedankt voor het zoeken naar een plaatje, ik vind die met de laarzen ook erg stoer. Maar hoe ik die moet installeren weet ik niet..ik heb deze eigenlijk uit gemak al veel te lang.
Het weekend was heerlijk. Ik kan zoon elke avond naar bed brengen, zelf voorlezen, lekker knuffelen. Hij is wel opvallend vaak bezig met babies in de buik, volgens mij is hij aan het vissen of er nog een broertje of zusje bij komt. Ik denk dat hij nu enorm aan het beseffen is dat hij enig kind is, en alle kindjes op school hebben een broer of zus. Heb me weleens schuldig gevoeld daarover, maar ik ben bang dat hij het zich te rooskleurig voorstelt. Aandacht delen is niet zijn sterkste kant
Ik ben enorm angstig voor een herhaling van de geschiedenis. Dat ik dan met twee kinderen alleen kom te staan, met een bijstandsuitkering (net als mijn moeder). De opvoeding niet meer aankunnen, want te labiel vanwege allerlei problemen. En allerlei andere negatieve gedachten, allemaal gestoeld op mijn eigen slechte jeugd. Ik weet dat ik niet mijn moeder ben, dat ik nu al een heel ander leven leid. Maar toch...
vriend heeft ook die angst, is bang dat het hem net zo vergaat als zijn ouders. En die angst belemmert hem om te gaan voor verbintenissen. Het lijkt me zo heerlijk om je niet te laten leiden door je angsten, maar gewoon je in het diepe te storten en erop vertrouwen dat het goed komt.
Ik wilde niets liever dan een man die voor 1000% zeker van zijn zaak is, die niet meer zonder mij kan en daarom verbintenissen aan wil gaan, zonder reservers, zonder nadenken. Dat heb ik blijkbaar nodig, die bevestiging. In plaats daarvan heb ik er eentje die dat niet wil/kan/ eng vindt. En dan denk ik; moet het weer zo moeilijk, kan ik nou niet voor 1 keer een mazzeltje hebben? Dat is een beetje waar ik mee worstel, aangezien ik dit jaar 34 word en geen tien jaar de tijd meer heb.
maandag 29 september 2008 om 20:30
Dat wist ik inderdaad ook niet Missmara, ontzettend gefeliciteerd met dit kleine wondertje . En Setter, fijn dat het weer beter gaat, het is toch een hele ingreep.
Julus, fijn te lezen dat alles goed is gegaan en dat jullie heerlijk van het weekend hebben genoten. En jouw weekend klinkt ook heerlijk EV, shoppen en uitwaaien.
Hanke, mooie avatar!
Julus, fijn te lezen dat alles goed is gegaan en dat jullie heerlijk van het weekend hebben genoten. En jouw weekend klinkt ook heerlijk EV, shoppen en uitwaaien.
Hanke, mooie avatar!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 29 september 2008 om 21:50
Hey lieverds .
Wat een heftige dromen Setter. Dat in combinatie met het gevoel dat het niet meer zal worden dan dit... lijkt me pijnlijk en frustrerend. Nog niet los willen laten als dat zo zou zijn en tegelijkertijd heeft het geen zin om vast te houden. Moeilijk. Ik hoop dat er toch nog iets positiefs gebeurt voor je in je contact met je vader.
En Julus, fijn dat het goed gaat met je zoontje thuis. Ben blij voor je! En natuurlijk doet het soms pijn dat het niet wat makkelijker gaat, niet wat meer vanzelf met je vriend. Valt niet mee om het altijd maar te relativeren, het je nooit persoonlijk aan te trekken. Jij bent ook verwond. Het valt niet mee.
Mooie avatar Hanke! Hoe gaat ie?
En hoelang nog voordat je weggaat Artemis?
En EV, ik denk dat ik zo goed begrijp wat je bedoelt met dat niet als persoon gezien en behandeld worden. Ik realiseerde me met mijn man een tijd terug al dat de hele situatie 1 grote restimulans was van vroeger. En dat het nu aan mij was om anders te gaan reageren. Het is denk ik een van de pijnlijkste dingen in menselijke relaties, je niet gezien voelen. Iig voor ons? We zijn zo lang onzichtbaar en onbetekenend geweest. En het is normaal en ergens ook wel veilig. En tegelijkertijd doet het pijn, doen zowel anderen als jijzelf je tekort wanneer je het tolereert. Soms heb je alleen maar een functie en dan vind ik het ook niet erg. Maar zelfs dan probeer ik altijd er ook nog als mens te staan en/of de ander als mens te behandelen.
In relatieland gaat het goed . Gisteren lang liggen praten en toen zei hij dat hij niet snapte dat 1 zo'n klein dingetje wat hij heeft veranderd zo'n enorme impact heeft. Dat het nu zo klein lijkt achteraf. Dat hij niet snapt waarom hij het niet eerder heeft gedaan. Het is net alsof het probleem in een paar dagen tijd zo in het luchtledig opgelost is. Heel gek na al dat geworstel.
Wat hij ook opvallend vond was dat ik niet terughoudend of wantrouwig ben. Het voelt goed, hier heb ik de afgelopen jaren op gewacht en ik heb mijn man terug. Hij had gedacht dat het langer zou duren voor ik hem weer zou vertrouwen. Daarin merk ik hoe onvoorwaardelijk ik van hem ben blijven houden, ik heb op hem gewacht. Bij alles wat ik deed, alles wat ik onderzocht heb, uitgevochten heb met mijzelf, ontdekt heb, ben ik toch blijven wachten.
Ergens voelt het alsof ik heb durven opeisen waar ik recht op heb. En dat ik dat nu weer kan delen met diegene met wie ik dat het liefste wilde. Als ik daaraan denk huil ik van geluk. Het is toch gebeurd. Ik had het niet meer verwacht. Ik had het eindelijk opgegeven en dat was precies wat er nodig was. Isn't it ironic....
Wat ik me nou af zat te vragen was, in hoeverre heeft dit topic en het schrijven hier jullie meer vrede gegeven (of wat het ook is wat je wellicht gevonden hebt) met het verleden? Ik merk dat het me dat gegeven heeft en dat ik er toch weer anders insta dan toen ik hier begon met schrijven. En dat ik heel blij ben dat ik zulke geweldige vrouwen heb mogen ontmoeten en me thuis en prettig voel hier . Dat op zich is al heel helend.
Dikke voor iedereen.
Wat een heftige dromen Setter. Dat in combinatie met het gevoel dat het niet meer zal worden dan dit... lijkt me pijnlijk en frustrerend. Nog niet los willen laten als dat zo zou zijn en tegelijkertijd heeft het geen zin om vast te houden. Moeilijk. Ik hoop dat er toch nog iets positiefs gebeurt voor je in je contact met je vader.
En Julus, fijn dat het goed gaat met je zoontje thuis. Ben blij voor je! En natuurlijk doet het soms pijn dat het niet wat makkelijker gaat, niet wat meer vanzelf met je vriend. Valt niet mee om het altijd maar te relativeren, het je nooit persoonlijk aan te trekken. Jij bent ook verwond. Het valt niet mee.
Mooie avatar Hanke! Hoe gaat ie?
En hoelang nog voordat je weggaat Artemis?
En EV, ik denk dat ik zo goed begrijp wat je bedoelt met dat niet als persoon gezien en behandeld worden. Ik realiseerde me met mijn man een tijd terug al dat de hele situatie 1 grote restimulans was van vroeger. En dat het nu aan mij was om anders te gaan reageren. Het is denk ik een van de pijnlijkste dingen in menselijke relaties, je niet gezien voelen. Iig voor ons? We zijn zo lang onzichtbaar en onbetekenend geweest. En het is normaal en ergens ook wel veilig. En tegelijkertijd doet het pijn, doen zowel anderen als jijzelf je tekort wanneer je het tolereert. Soms heb je alleen maar een functie en dan vind ik het ook niet erg. Maar zelfs dan probeer ik altijd er ook nog als mens te staan en/of de ander als mens te behandelen.
In relatieland gaat het goed . Gisteren lang liggen praten en toen zei hij dat hij niet snapte dat 1 zo'n klein dingetje wat hij heeft veranderd zo'n enorme impact heeft. Dat het nu zo klein lijkt achteraf. Dat hij niet snapt waarom hij het niet eerder heeft gedaan. Het is net alsof het probleem in een paar dagen tijd zo in het luchtledig opgelost is. Heel gek na al dat geworstel.
Wat hij ook opvallend vond was dat ik niet terughoudend of wantrouwig ben. Het voelt goed, hier heb ik de afgelopen jaren op gewacht en ik heb mijn man terug. Hij had gedacht dat het langer zou duren voor ik hem weer zou vertrouwen. Daarin merk ik hoe onvoorwaardelijk ik van hem ben blijven houden, ik heb op hem gewacht. Bij alles wat ik deed, alles wat ik onderzocht heb, uitgevochten heb met mijzelf, ontdekt heb, ben ik toch blijven wachten.
Ergens voelt het alsof ik heb durven opeisen waar ik recht op heb. En dat ik dat nu weer kan delen met diegene met wie ik dat het liefste wilde. Als ik daaraan denk huil ik van geluk. Het is toch gebeurd. Ik had het niet meer verwacht. Ik had het eindelijk opgegeven en dat was precies wat er nodig was. Isn't it ironic....
Wat ik me nou af zat te vragen was, in hoeverre heeft dit topic en het schrijven hier jullie meer vrede gegeven (of wat het ook is wat je wellicht gevonden hebt) met het verleden? Ik merk dat het me dat gegeven heeft en dat ik er toch weer anders insta dan toen ik hier begon met schrijven. En dat ik heel blij ben dat ik zulke geweldige vrouwen heb mogen ontmoeten en me thuis en prettig voel hier . Dat op zich is al heel helend.
Dikke voor iedereen.
dinsdag 30 september 2008 om 00:05
En vergeet ik verdorie de reactie te plaatsen waar ik mee wilde beginnen .
Fijn dat alles op de echo goed was MissMara en alvast gefeliciteerd met de naderende tweede zoon . En ik begrijp heel goed dat je heel blij bent met hem, dat je dolgelukkig bent dat alles goed gaat en dat je toch ook ergens graag een dochter had willen hebben. Vind ik hoe dan ook nooit ontzettend politiek incorrect (ik bedoel, als je dat zo voelt dan voel je dat, klaar) maar na ons gesprek vorige week kan ik het me nog iets meer voorstellen denk ik.
En gek he, hoe goed je voor je kind zorgt en dat je het maar halfslachtig voor jezelf doet? Voordeel van een zwangerschap . Goed dat je er zo naar luistert.
Dikke .
Fijn dat alles op de echo goed was MissMara en alvast gefeliciteerd met de naderende tweede zoon . En ik begrijp heel goed dat je heel blij bent met hem, dat je dolgelukkig bent dat alles goed gaat en dat je toch ook ergens graag een dochter had willen hebben. Vind ik hoe dan ook nooit ontzettend politiek incorrect (ik bedoel, als je dat zo voelt dan voel je dat, klaar) maar na ons gesprek vorige week kan ik het me nog iets meer voorstellen denk ik.
En gek he, hoe goed je voor je kind zorgt en dat je het maar halfslachtig voor jezelf doet? Voordeel van een zwangerschap . Goed dat je er zo naar luistert.
Dikke .
dinsdag 30 september 2008 om 11:45
Hey ladies,
Ik ben iedere dag wel even online en lees mee, maar het is in Artehuis zo druk momenteel, dat ik niet zo veel tijd heb gehad om te posten. Nu gelukkig wel even!
MissMara, wat fijn dat alles goed met jullie gaat! En wat leuk, nog een zoon erbij!
Hanke, wat een ontzettend mooie avatar heb je. Hij past ook zo goed bij je... Heb je lekker geslapen?
Julus, fijn dat het zo goed gaat met je zoon, en wat moet het goed voelen om hem weer thuis te hebben! Ik lees je angsten, en kan het me zo goed voorstellen. Ik heb ze namelijk ook. Het enige wat ik je zeggen is dat je er zelf bij bent, en er zelf voor kan zorgen dat het niet gebeurt. Ik heb jou leren kennen als een lieve, warme vrouw, en kan me met geen mogelijkheid indenken dat jij geen leuke, zorgzame moeder zou kunnen zijn!
Een man met 'verbintenissenangst is zo vermoeiend, zeker als jij wel die bevestiging hard nodig heb't...
EV, wat mooi dat je zo'n vechtlust hebt gekregen! Heerlijk om jouw berichten te lezen. Ook jouw analyses helpen me verder, het zijn veelal dingen waar ik ook mee worstel en je kan alles zo goed verwoorden.
Setter, je stukje is helemaal niet vaag hoor, ik begrijp precies wat je bedoelt!
Feliciaatje, heerlijk om te lezen dat alles goed is in relatieland. Wat heb je het weer mooi verwoord...
Om maar gelijk antwoord te geven op je vraag: ik heb sinds ik hier mee schrijf meer vrede gevonden met het verleden dan ik ooit heb gehad. Ik merk dat het (voor mij) een opluchting is om hier mijn verhalen over vroeger kwijt te kunnen, zonder de gezichten te zien van de mensen die het lezen. Als ik hierover met vriendinnen probeer te praten, zie ik medelijden, verbijstering etc. op hun gezicht verschijnen. Daardoor sla ik dicht. Ik kan niet met het gevoel omgaan dat mensen mij 'zielig' vinden, wil graag overkomen als een sterke vrouw.
Door hier alles van me af te schrijven, krijg ik het weer op een rijtje. Ook vind ik het erg prettig om te weten dat het niet normaal is, hoe mijn ex-ouders zich tegenover mij en Artebroer hebben gedragen, en dat dit niet aan ons ligt, maar aan hen.
Ook vraagstukken worden hier (met jullie hulp) opgelost: wel of geen contact zoeken, hoe om te gaan met bepaalde situaties.
En ook op andere gebieden helpen jullie me ontzettend!
En in Artehuis is het dus druk druk druk. Grenzen stellen wordt zo wel moeilijk gemaakt. Niet alleen vertrekken we eind volgende week naar de andere kan van de wereld, ook hebben we een huis gekocht! Vorige week allerlei financiële zaken op orde gemaakt, deze week het voorlopig koopcontract tekenen. Pfff... Ik zal blij zijn als we eenmaal met vakantie zijn en er even letterlijk en figuurlijk afstand nemen.
Ook begreep ik deze week dat mijn ex-ouders weer contact proberen te zoeken met mijn lieve omaatje... Hoewel ik het fijn zou vinden voor mijn oma als ze weer contact kan hebben met haar dochter, klink in mijn achterhoofd een alarmbel en vraag ik me af wat hun motieven hiervoor zijn... *zucht*
Ik ben iedere dag wel even online en lees mee, maar het is in Artehuis zo druk momenteel, dat ik niet zo veel tijd heb gehad om te posten. Nu gelukkig wel even!
MissMara, wat fijn dat alles goed met jullie gaat! En wat leuk, nog een zoon erbij!
Hanke, wat een ontzettend mooie avatar heb je. Hij past ook zo goed bij je... Heb je lekker geslapen?
Julus, fijn dat het zo goed gaat met je zoon, en wat moet het goed voelen om hem weer thuis te hebben! Ik lees je angsten, en kan het me zo goed voorstellen. Ik heb ze namelijk ook. Het enige wat ik je zeggen is dat je er zelf bij bent, en er zelf voor kan zorgen dat het niet gebeurt. Ik heb jou leren kennen als een lieve, warme vrouw, en kan me met geen mogelijkheid indenken dat jij geen leuke, zorgzame moeder zou kunnen zijn!
Een man met 'verbintenissenangst is zo vermoeiend, zeker als jij wel die bevestiging hard nodig heb't...
EV, wat mooi dat je zo'n vechtlust hebt gekregen! Heerlijk om jouw berichten te lezen. Ook jouw analyses helpen me verder, het zijn veelal dingen waar ik ook mee worstel en je kan alles zo goed verwoorden.
Setter, je stukje is helemaal niet vaag hoor, ik begrijp precies wat je bedoelt!
Feliciaatje, heerlijk om te lezen dat alles goed is in relatieland. Wat heb je het weer mooi verwoord...
Om maar gelijk antwoord te geven op je vraag: ik heb sinds ik hier mee schrijf meer vrede gevonden met het verleden dan ik ooit heb gehad. Ik merk dat het (voor mij) een opluchting is om hier mijn verhalen over vroeger kwijt te kunnen, zonder de gezichten te zien van de mensen die het lezen. Als ik hierover met vriendinnen probeer te praten, zie ik medelijden, verbijstering etc. op hun gezicht verschijnen. Daardoor sla ik dicht. Ik kan niet met het gevoel omgaan dat mensen mij 'zielig' vinden, wil graag overkomen als een sterke vrouw.
Door hier alles van me af te schrijven, krijg ik het weer op een rijtje. Ook vind ik het erg prettig om te weten dat het niet normaal is, hoe mijn ex-ouders zich tegenover mij en Artebroer hebben gedragen, en dat dit niet aan ons ligt, maar aan hen.
Ook vraagstukken worden hier (met jullie hulp) opgelost: wel of geen contact zoeken, hoe om te gaan met bepaalde situaties.
En ook op andere gebieden helpen jullie me ontzettend!
En in Artehuis is het dus druk druk druk. Grenzen stellen wordt zo wel moeilijk gemaakt. Niet alleen vertrekken we eind volgende week naar de andere kan van de wereld, ook hebben we een huis gekocht! Vorige week allerlei financiële zaken op orde gemaakt, deze week het voorlopig koopcontract tekenen. Pfff... Ik zal blij zijn als we eenmaal met vakantie zijn en er even letterlijk en figuurlijk afstand nemen.
Ook begreep ik deze week dat mijn ex-ouders weer contact proberen te zoeken met mijn lieve omaatje... Hoewel ik het fijn zou vinden voor mijn oma als ze weer contact kan hebben met haar dochter, klink in mijn achterhoofd een alarmbel en vraag ik me af wat hun motieven hiervoor zijn... *zucht*
