Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 7 juni 2008 om 17:43
quote:Spammie schreef op 07 juni 2008 @ 17:04:
Idd. Ik zeg tegenwoordig gewoon dat ik geen familie meer heb, alleen een zusje. Maar goed, zij is 15, dus als ze vragen waar zij dan woont, wordt het al ingewikkeld... Ach ja, ik ben ingewikkeld wel gewend. Mijn oudere zus heeft nooit bij ons in huis gewoond en heeft adoptiebroers en zussen waardoor verhalen vroeger altijd heel vreemd klonken: "de broer van m'n zus" en "de ouders van m'n zus". Mijn jongere zusje heeft een andere vader dan ik, die zijzelf niet kent. En ik de mijne niet. Maar mijn oudere zus weer wel, terwijl wij dezelfde vader hebben.
Ik moet nog een keer een leuke schrijver vinden, dan start ik de nieuwe soapserie van Nederland!
Okee, ga ik het even lekker simpel houden: wat een leuk motto heb je, ik zie hem nu pas!
Hoe gaat je soap heten???
Idd. Ik zeg tegenwoordig gewoon dat ik geen familie meer heb, alleen een zusje. Maar goed, zij is 15, dus als ze vragen waar zij dan woont, wordt het al ingewikkeld... Ach ja, ik ben ingewikkeld wel gewend. Mijn oudere zus heeft nooit bij ons in huis gewoond en heeft adoptiebroers en zussen waardoor verhalen vroeger altijd heel vreemd klonken: "de broer van m'n zus" en "de ouders van m'n zus". Mijn jongere zusje heeft een andere vader dan ik, die zijzelf niet kent. En ik de mijne niet. Maar mijn oudere zus weer wel, terwijl wij dezelfde vader hebben.
Ik moet nog een keer een leuke schrijver vinden, dan start ik de nieuwe soapserie van Nederland!
Okee, ga ik het even lekker simpel houden: wat een leuk motto heb je, ik zie hem nu pas!
Hoe gaat je soap heten???
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 7 juni 2008 om 18:13
Jemig de pemig meiden, wat een verhalen allemaal! Om treurig van te worden, al die gemiste kansen van jullie moeders/ouders.
Ikzelf kijk met plezier op mijn jeugd terug, hoewel daar uiteraard ook wel het eea op aan te merken was. Het voornaamste waar ik lang mee heb geworsteld, was het emotionele claimen wat mijn moeder altijd deed (en nog doet). Ik ben enige dochter en als ik het in een discussie es niet met haar eens was, zei ze vaak "je valt me af!". En nu ook nog, kan ze in bepaalde situaties echt de geslagen hond spelen (en ik heb de stok in handen schijnbaar), en daar ben ik dus enorm alergisch voor.
Maargoed. Tegelijkertijd weer ik dat iedereen zo zijn karakter heeft. Mijn moeder is ook maar een mens, net zoals ik, met mijn eigen fouten. En ze heeft ook hele goeie kanten; lief en grappig.
Dus ik denk dat als het in balans is, het goeie en de negatieve dingen, dat je dan al een heel eind komt.
Meiden, sterkte met jullie jeugd een plek geven, ik denk dat dat niet makkelijk is. Vooral Feliciaatje bewonder ik daarin, hoe sterk zij nu overkomt.
Ikzelf kijk met plezier op mijn jeugd terug, hoewel daar uiteraard ook wel het eea op aan te merken was. Het voornaamste waar ik lang mee heb geworsteld, was het emotionele claimen wat mijn moeder altijd deed (en nog doet). Ik ben enige dochter en als ik het in een discussie es niet met haar eens was, zei ze vaak "je valt me af!". En nu ook nog, kan ze in bepaalde situaties echt de geslagen hond spelen (en ik heb de stok in handen schijnbaar), en daar ben ik dus enorm alergisch voor.
Maargoed. Tegelijkertijd weer ik dat iedereen zo zijn karakter heeft. Mijn moeder is ook maar een mens, net zoals ik, met mijn eigen fouten. En ze heeft ook hele goeie kanten; lief en grappig.
Dus ik denk dat als het in balans is, het goeie en de negatieve dingen, dat je dan al een heel eind komt.
Meiden, sterkte met jullie jeugd een plek geven, ik denk dat dat niet makkelijk is. Vooral Feliciaatje bewonder ik daarin, hoe sterk zij nu overkomt.
zaterdag 7 juni 2008 om 18:32
Twee pony's? Dat is idd een behoorlijke verantwoordelijkheid! Dan doe ik liever gewoon het huishouden ofzo...
M'n soap. Mja, ik heb nog geen titel. Slechte tijden is helaas al bezet. Onderweg naar later is ook geen optie meer. The run away mom is m'n gedachten ook vaak gepasseerd, maar het moet wel blijven hangen natuurlijk. Heb jij nog ideeen?
M'n soap. Mja, ik heb nog geen titel. Slechte tijden is helaas al bezet. Onderweg naar later is ook geen optie meer. The run away mom is m'n gedachten ook vaak gepasseerd, maar het moet wel blijven hangen natuurlijk. Heb jij nog ideeen?
zaterdag 7 juni 2008 om 21:00
Meiden, ik zit in een hotel in Kerkrade en kan even internetten (man kijkt voetbal) en ik leef zo mee. Man, man, man....Ik wil nogmaals benadrukken dat mijn ouders erg veel van me hielden en zo en ik mijn jeugd niet met die van jullie vergelijk. Het gaat me gewoon zo aan het hart dat kinderen zoveel verdriet moeten doorstaan. Nou ja, dat mensen zoveel verdriet moeten doorstaan eigenlijk. Dat van die haatgevoelens, dat vind ik zo begrijpelijk en tegelijkertijd ook zo erg. Een ouder moet veel fouten maken om de loyaliteit van een kind te verliezen. Dat blijkt iedere keer weer. Jullie ouders hebben het dus echt behoorlijk verpest.
Extrahalo, bijzonder om te lezen dat onze jeugden op elkaar leken. Waren jouw ouders ook hipsters?
Setter, je bent zelf een heldin. Echt, je bent helemaal goed. Ondanks je moeilijke start.
Extrahalo, bijzonder om te lezen dat onze jeugden op elkaar leken. Waren jouw ouders ook hipsters?
Setter, je bent zelf een heldin. Echt, je bent helemaal goed. Ondanks je moeilijke start.
zaterdag 7 juni 2008 om 21:06
Eleonora, ik ben ontroerd door je lieve woorden, dank je
Sowieso wil ik alle begripvolle personen hier heel hartelijk bedanken voor hun lieve woorden. Wat een bijzondere mensen lopen er toch rond op dit forum!
Perel, hoe is het nu met je? Heb je wat aan onze verhalen? Waar ik benieuwd naar ben is wat het precies was wat deze periode in jouw leven getriggerd heeft. Kun je een bepaalde gebeurtenis aanwijzen, of was het een opmerking die iemand maakte, of....wil je es vertellen?
Sowieso wil ik alle begripvolle personen hier heel hartelijk bedanken voor hun lieve woorden. Wat een bijzondere mensen lopen er toch rond op dit forum!
Perel, hoe is het nu met je? Heb je wat aan onze verhalen? Waar ik benieuwd naar ben is wat het precies was wat deze periode in jouw leven getriggerd heeft. Kun je een bepaalde gebeurtenis aanwijzen, of was het een opmerking die iemand maakte, of....wil je es vertellen?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 7 juni 2008 om 21:10
Ah ok ik begrijp het......
Hipsters zijn hippies. Vrijheid, liefde, anarchie, je ontwikkelen en dat zou zomaar over de rug van een ander kunnen als het moest. Dat vind ik een beschrijving van een hippie. Maar, da's heel persoonlijk, ze bedoelden het allemaal goed zeg maar.
Nee, je kinderen zichzelf groot laten brengen is een belachelijk idee. Uit welke generatie je ook komt!
Hipsters zijn hippies. Vrijheid, liefde, anarchie, je ontwikkelen en dat zou zomaar over de rug van een ander kunnen als het moest. Dat vind ik een beschrijving van een hippie. Maar, da's heel persoonlijk, ze bedoelden het allemaal goed zeg maar.
Nee, je kinderen zichzelf groot laten brengen is een belachelijk idee. Uit welke generatie je ook komt!
zaterdag 7 juni 2008 om 21:30
quote:Soundpost schreef op 05 juni 2008 @ 16:03:
Heel veel valt goed te praten of te verklaren, bijvoorbeeld zoals jij doet BGB. Het punt is nou net dat kinderen dat van jongs af aan ook zullen doen, dat is een overlevingsinstinct. Desnoods ten koste van henzelf of hun eigenwaarde. En dat maakt sommige voorbeelden hier ook zo tragisch, zoals wat Feliciaatje beschrijft.
Maar dan is er niets mis mee om als volwassenen opnieuw je standpunt te bepalen en te zeggen: het was niet goed. En dat is misschien wel het moeilijkste wat je kan doen, want daardoor moet je beseffen dat het echt niet meer goed komt. Ook niet met terugwerkende (gedachten)kracht.
ja, ook bij mij was het 'niet goed'. Helemaal niet goed.
Ik ben als kind altijd als 'lastig' gezien door mijn ouders, eigenlijk was alles ze al te veel. De normale zorg heb ik eigenlijk niet gekregen, en het doet pijn om dit nu als volwassene onder ogen te zien.
Er was geen basis van liefde, veiligheid of geborgenheid. En dat is juist het meest essentiele wat je een kind kan geven.
Heel veel valt goed te praten of te verklaren, bijvoorbeeld zoals jij doet BGB. Het punt is nou net dat kinderen dat van jongs af aan ook zullen doen, dat is een overlevingsinstinct. Desnoods ten koste van henzelf of hun eigenwaarde. En dat maakt sommige voorbeelden hier ook zo tragisch, zoals wat Feliciaatje beschrijft.
Maar dan is er niets mis mee om als volwassenen opnieuw je standpunt te bepalen en te zeggen: het was niet goed. En dat is misschien wel het moeilijkste wat je kan doen, want daardoor moet je beseffen dat het echt niet meer goed komt. Ook niet met terugwerkende (gedachten)kracht.
ja, ook bij mij was het 'niet goed'. Helemaal niet goed.
Ik ben als kind altijd als 'lastig' gezien door mijn ouders, eigenlijk was alles ze al te veel. De normale zorg heb ik eigenlijk niet gekregen, en het doet pijn om dit nu als volwassene onder ogen te zien.
Er was geen basis van liefde, veiligheid of geborgenheid. En dat is juist het meest essentiele wat je een kind kan geven.
zaterdag 7 juni 2008 om 21:32
quote:MissMara schreef op 05 juni 2008 @ 15:03:
Ja, maar BGB het verschil voor mij is hier dat jij oog hebt voor de behoeften van je kind. Mijn ouders, en vele anderen, vonden eigenlijk altijd dat ik zeurde, overdreef etc., als ik ergens verdriet om had. En dan kun je wel zeggen dat het andere tijden waren (we hebben het in mijn geval trouwens gewoon over een opvoeding in de jaren 1980/90), maar wat ik wilde was in hun ogen altijd verdacht. Sommige ouders vertrouwen hun kind gewoon niet op een bepaalde manier. Ik heb veel begrip en liefde voor ze - zelf hebben ze ook geen makkelijke opvoeding gehad. Maar dat gebrek aan inlevingsvermogen, en vooral ook: een gebrek aan respect voor mij als mens, met mijn eigen interesses en wensen, zal ik ze altijd kwalijk nemen. Want daarmee hebben ze mij heel ver van mezelf afgebracht.
(zo, toch nog een persoonlijke reactie dus).En deze post is voor mij ook heel herkenbaar.
Ja, maar BGB het verschil voor mij is hier dat jij oog hebt voor de behoeften van je kind. Mijn ouders, en vele anderen, vonden eigenlijk altijd dat ik zeurde, overdreef etc., als ik ergens verdriet om had. En dan kun je wel zeggen dat het andere tijden waren (we hebben het in mijn geval trouwens gewoon over een opvoeding in de jaren 1980/90), maar wat ik wilde was in hun ogen altijd verdacht. Sommige ouders vertrouwen hun kind gewoon niet op een bepaalde manier. Ik heb veel begrip en liefde voor ze - zelf hebben ze ook geen makkelijke opvoeding gehad. Maar dat gebrek aan inlevingsvermogen, en vooral ook: een gebrek aan respect voor mij als mens, met mijn eigen interesses en wensen, zal ik ze altijd kwalijk nemen. Want daarmee hebben ze mij heel ver van mezelf afgebracht.
(zo, toch nog een persoonlijke reactie dus).En deze post is voor mij ook heel herkenbaar.
zondag 8 juni 2008 om 00:33
Hi Setter, ik voel me goed, echt.
Het doet heel veel met me dat het starten van dit topic zoveel doet met iedereen, emoties bij degenen die hun ervaringen schrijven, en ook de afschuw bij degenen die het lezen.
Als ik een reactie lees op mijn persoonlijke ervaringen denk ik steeds: mijn ouders waren niet slecht, niet echt!
Mijn moeder heeft gewoon niet beseft wat haar gedrag op zulke momenten aanrichtte omdat - dit gaat heel arrogant klinken want gesteld door haar dochter - ze daarvoor te kortzichtig was. Mijn vader en moeder zijn een twee-eenheid, hij volgde haar overal in.
Ik haat mijn ouders zeker niet.
Ze zagen de impact van hoe ze met mij omgingen gewoon niet in.
Het is denk ik een ongelukkige combinatie van hun 'simpelheid' en mijn serieuze karakter, hoewel ik er ook weer niet alles uit kan verklaren.
Simpelheid hoeft geen gebrek aan warmte te betekenen.
Ik wordt altijd een beetje week als ik de tekst hoor van Common People van Paul Young, omdat precies aangeeft wat er niet was bij ons thuis vroeger:
Where you can live in a love of the common people
Smile from the heart of a family man (ah ah ya)
Daddy's gonna buy you a dream to cling to
Mama's gonna love you just as much as she can (so cold)
And she can
Living on a dream ain't easy
But the closer the knit the tighter the fit (the closer the knit)
And the chills stay away (ow, ah ah ya)
Just to take 'em in stride for family pride
You know that faith is your foundation (ooh now, ooh now, ooh now)
With a whole lotta love and a warm conversation
But don't forget to pray (forget to pray)
Just making it strong where you belong
Ik droomde al vroeg van een plekje voor mijzelf. Zodra ik werkte ben ik gaan proberen om iets te gaan huren.
Dat is dan ook gebeurd toen ik 19 was.
De reden dat ik er nu zo mee bezig ben komt doordat ik mijn ouders snel zie oud worden, zeker het laatste jaar.
Het zijn geen tevreden oudjes, die terugkijken op een leven dat ze voldoening heeft gegeven.
En dat vind ik een vreselijke gedachte.
Het doet heel veel met me dat het starten van dit topic zoveel doet met iedereen, emoties bij degenen die hun ervaringen schrijven, en ook de afschuw bij degenen die het lezen.
Als ik een reactie lees op mijn persoonlijke ervaringen denk ik steeds: mijn ouders waren niet slecht, niet echt!
Mijn moeder heeft gewoon niet beseft wat haar gedrag op zulke momenten aanrichtte omdat - dit gaat heel arrogant klinken want gesteld door haar dochter - ze daarvoor te kortzichtig was. Mijn vader en moeder zijn een twee-eenheid, hij volgde haar overal in.
Ik haat mijn ouders zeker niet.
Ze zagen de impact van hoe ze met mij omgingen gewoon niet in.
Het is denk ik een ongelukkige combinatie van hun 'simpelheid' en mijn serieuze karakter, hoewel ik er ook weer niet alles uit kan verklaren.
Simpelheid hoeft geen gebrek aan warmte te betekenen.
Ik wordt altijd een beetje week als ik de tekst hoor van Common People van Paul Young, omdat precies aangeeft wat er niet was bij ons thuis vroeger:
Where you can live in a love of the common people
Smile from the heart of a family man (ah ah ya)
Daddy's gonna buy you a dream to cling to
Mama's gonna love you just as much as she can (so cold)
And she can
Living on a dream ain't easy
But the closer the knit the tighter the fit (the closer the knit)
And the chills stay away (ow, ah ah ya)
Just to take 'em in stride for family pride
You know that faith is your foundation (ooh now, ooh now, ooh now)
With a whole lotta love and a warm conversation
But don't forget to pray (forget to pray)
Just making it strong where you belong
Ik droomde al vroeg van een plekje voor mijzelf. Zodra ik werkte ben ik gaan proberen om iets te gaan huren.
Dat is dan ook gebeurd toen ik 19 was.
De reden dat ik er nu zo mee bezig ben komt doordat ik mijn ouders snel zie oud worden, zeker het laatste jaar.
Het zijn geen tevreden oudjes, die terugkijken op een leven dat ze voldoening heeft gegeven.
En dat vind ik een vreselijke gedachte.
zondag 8 juni 2008 om 08:11
Het komt een beetje over alsof je het goedpraat Perel.
Leuke MissMara! Runaway Mom vind ik meer iets voor een film of een boek en niet voor een soapserie. Maar goed, ik zie het alledrie niet gebeuren, want ik krijg niet alles op een rijtje of op papier gezet. Anders had ik wel een poging willen wagen voor het boek. Ik wilde al jong schrijfster worden.
De mail staat klaar overigens, ik durf het alleen nog niet te verzenden.
En over die hipsters, ik ben een generatie te jong geloof ik want het enige waar ik aan dacht waren slips!
Leuke MissMara! Runaway Mom vind ik meer iets voor een film of een boek en niet voor een soapserie. Maar goed, ik zie het alledrie niet gebeuren, want ik krijg niet alles op een rijtje of op papier gezet. Anders had ik wel een poging willen wagen voor het boek. Ik wilde al jong schrijfster worden.
De mail staat klaar overigens, ik durf het alleen nog niet te verzenden.
En over die hipsters, ik ben een generatie te jong geloof ik want het enige waar ik aan dacht waren slips!
zondag 8 juni 2008 om 13:19
Perel, waarom voel jij je verantwoordelijk voor andermans gevoelens? Ik snap dat je je ouders graag een fijne en tevreden oude dag zou gunnen, maar dat is iets wat jij niet voor hun kunt regelen. Dat is hun eigen verantwoordelijkheid, niet de jouwe. Ik snap het wel hoor, ik heb een beetje hetzelfde bij mijn vader, maar dan nog is en blijft het hun probleem/verantwoordelijkheid. Moeilijk he?
Spammie, wat houdt je tegen? Niet verwijtend bedoeld hoor, gewoon een vraag uit interesse.
Spammie, wat houdt je tegen? Niet verwijtend bedoeld hoor, gewoon een vraag uit interesse.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 8 juni 2008 om 13:32
Nou gewoon... het is nou niet echt een bericht om zo even om iemands schoot te gooien he? Ik blijf het ook telkens weer bewerken. Dit eruit, dat erbij, dat net anders zodat het minder schokkend is. En als ik dat zo neerzet, dan is het makkelijker te lezen. Maar dat staat er maar weer voor de helft, dus daar moet iets meer uitleg bij. Et cetera...
zondag 8 juni 2008 om 13:38
Okee, ik begrijp je. Maar wat als je ze eerst een email stuurt waarin je aangeeft moeite te hebben met bepaalde dingen, en dat je die graag uit wilt leggen in een mail, omdat je dichtslaat wanneer je dat face to face doet. Of ze daar behoefte aan hebben of niet, en of ze je dat willen laten weten. Zou dat een idee zijn?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 8 juni 2008 om 13:47
Setter,
Misschien omdat ik zelfs als ik zie hoe ze met zichzelf omgaan daar weer in herken hoe ze met mij en mijn zus zijn omgegaan, ook heel ondoordacht. Maken keuzes op basis van hoe de wind staat, zo ongeveer. (wat niet wegneemt dat dat in geval van zeilen nog zo slecht niet is, maar dat bedoel ik hier dus niet).
Net of ze buiten zichzelf staan, een beetje in het wilde wel maar iets doen, zonder naar zichzelf te kijken om te bepalen wat ze nou eigenlijk willen, waar ze waarde aan hechten en wat bij ze past.
Het is nog nét geen onverantwoordelijk gedrag, het is iets wat bijna niet te omschrijven is, tot nu toe ben ik nog niet iemand tegengekomen die dit snapt, alleen mijn zusje dan.
Als ik dit zo neer zet denk ik: wie dit leest krijgt een beeld van een a-sociaal gezin, tegen de Tokkies aan misschien, maar dat was het niet. Aan de buitenkant zag het er allemaal goed uit. Uiterst gehoorzaam aan de wet en al dat soort dingen.
Mijn zus, die zich pas laat losgemaakt heeft van mijn ouders, omdat ze een vriend had die naadloos aansloot bij mijn ouders, en haar relatie sinds een paar jaar verbroken heeft, wordt nu in een razendsnel tempo bewust van gevoelens die ik al jaren eerder heb ervaren (ze is ook veel jonger dan ik), vandaar dat ik er nu zo mee bezig ben om samen met haar onze jeugd herinneringen te analyseren: hoe gingen zulke dingen vroeger dan?
En dan zie ik dat het altijd al zo geweest is, en dat altijd alles zo is gegaan.
In die zin zit ik er niet meer mee, heb het allemaal al verwerkt en geaccepteerd, het gaat nu vooral om mijn zus op te vangen die er af en toe geen raad meer weet.
Ik ben heel blij dat ik ben wie ik ben, dat ik zo bewust ben van mezelf (niet bedoeld in de zin van zelfverzekerdheid), een goed gevoel heb ontwikkeld voor wat wel en niet past, dat heb ik echt zélf uitgevonden. Het was niet voor niks, ik ben zo sterk als een beer, en daar heb ik veel profijt van gehad de laatste jaren, ik had niet zonder gekund.
Ook daarom geen verwijt en wrok of boosheid.
Het heeft voor mij zo moeten zijn.
(ik ben weer erg van de filosofische vandaag...)
Er komt een tijd dat mijn ouders wel op me zullen steunen, nu af en toe probeer ik ze wel een beetje bij te sturen, en dan merk ik soms wel dat ze denken: O, ja, het is ook wel een idee...dat volgen ze dan ook wel op.
Misschien omdat ik zelfs als ik zie hoe ze met zichzelf omgaan daar weer in herken hoe ze met mij en mijn zus zijn omgegaan, ook heel ondoordacht. Maken keuzes op basis van hoe de wind staat, zo ongeveer. (wat niet wegneemt dat dat in geval van zeilen nog zo slecht niet is, maar dat bedoel ik hier dus niet).
Net of ze buiten zichzelf staan, een beetje in het wilde wel maar iets doen, zonder naar zichzelf te kijken om te bepalen wat ze nou eigenlijk willen, waar ze waarde aan hechten en wat bij ze past.
Het is nog nét geen onverantwoordelijk gedrag, het is iets wat bijna niet te omschrijven is, tot nu toe ben ik nog niet iemand tegengekomen die dit snapt, alleen mijn zusje dan.
Als ik dit zo neer zet denk ik: wie dit leest krijgt een beeld van een a-sociaal gezin, tegen de Tokkies aan misschien, maar dat was het niet. Aan de buitenkant zag het er allemaal goed uit. Uiterst gehoorzaam aan de wet en al dat soort dingen.
Mijn zus, die zich pas laat losgemaakt heeft van mijn ouders, omdat ze een vriend had die naadloos aansloot bij mijn ouders, en haar relatie sinds een paar jaar verbroken heeft, wordt nu in een razendsnel tempo bewust van gevoelens die ik al jaren eerder heb ervaren (ze is ook veel jonger dan ik), vandaar dat ik er nu zo mee bezig ben om samen met haar onze jeugd herinneringen te analyseren: hoe gingen zulke dingen vroeger dan?
En dan zie ik dat het altijd al zo geweest is, en dat altijd alles zo is gegaan.
In die zin zit ik er niet meer mee, heb het allemaal al verwerkt en geaccepteerd, het gaat nu vooral om mijn zus op te vangen die er af en toe geen raad meer weet.
Ik ben heel blij dat ik ben wie ik ben, dat ik zo bewust ben van mezelf (niet bedoeld in de zin van zelfverzekerdheid), een goed gevoel heb ontwikkeld voor wat wel en niet past, dat heb ik echt zélf uitgevonden. Het was niet voor niks, ik ben zo sterk als een beer, en daar heb ik veel profijt van gehad de laatste jaren, ik had niet zonder gekund.
Ook daarom geen verwijt en wrok of boosheid.
Het heeft voor mij zo moeten zijn.
(ik ben weer erg van de filosofische vandaag...)
Er komt een tijd dat mijn ouders wel op me zullen steunen, nu af en toe probeer ik ze wel een beetje bij te sturen, en dan merk ik soms wel dat ze denken: O, ja, het is ook wel een idee...dat volgen ze dan ook wel op.
zondag 8 juni 2008 om 14:16
Perel, dat het heeft zo heeft moeten zijn, dat ben ik met je eens, dat vind ik voor mijzelf ook. Ik was ook niet geworden wie ik ben als ik andere ouders had gehad. Maar dan nog was het fijn geweest als ik thuis eens opgevangen was als ik gepest was, of als ik op mijn fouten gewezen was op een normale manier. En dan bedoel ik gedragsfouten, niet 'fouten' in de zin van 'knoeien op je shirt of je kamer niet schoonmaken'. Opbouwende kritiek zou fijn geweest zijn.
Ik was als kind zo onbewust van mezelf en van dingen om me heen dat ik, eenmaal uit huis, nog van alles moest leren. Dat bewustwordingsproces kwam pas toen. Ook ik heb mezelf van alles geleerd door goed te kijken naar anderen, en door veel te praten met vriendinnen. Ook ik ben daar sterk van geworden, maar dan nog blijf ik erbij dat je daar ouders voor hebt. Mijn ouders hebben geen steken laten vallen, ze hebben die steken überhaupt nooit gemaakt. Gemakzucht gelardeerd met enorm egocentrisme en arrogantie, dat was waar het bij ons thuis om draaide. Niet om de kinderen....afgezien van mijn ene broer dan.
En dat was het ergste: zien dat mijn moeder het wel in zich had maar er naar mijn oudste broer en mij niks mee deed.
Ik was als kind zo onbewust van mezelf en van dingen om me heen dat ik, eenmaal uit huis, nog van alles moest leren. Dat bewustwordingsproces kwam pas toen. Ook ik heb mezelf van alles geleerd door goed te kijken naar anderen, en door veel te praten met vriendinnen. Ook ik ben daar sterk van geworden, maar dan nog blijf ik erbij dat je daar ouders voor hebt. Mijn ouders hebben geen steken laten vallen, ze hebben die steken überhaupt nooit gemaakt. Gemakzucht gelardeerd met enorm egocentrisme en arrogantie, dat was waar het bij ons thuis om draaide. Niet om de kinderen....afgezien van mijn ene broer dan.
En dat was het ergste: zien dat mijn moeder het wel in zich had maar er naar mijn oudste broer en mij niks mee deed.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
