Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 11 november 2008 om 22:32
Is prima Hanke! En als ik toch met de trein ga, kunnen we die iig een stuk samen terug nemen .
Zijn er trouwens mensen bekend in Utrecht, iemand een idee om af te spreken? Ik absoluut niet iig. Gelukkig hoort bij de auto ook een TomTom .
Zijn er trouwens mensen bekend in Utrecht, iemand een idee om af te spreken? Ik absoluut niet iig. Gelukkig hoort bij de auto ook een TomTom .
anoniem_25558 wijzigde dit bericht op 11-11-2008 22:33
Reden: te snel...
Reden: te snel...
% gewijzigd
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 12 november 2008 om 09:09
Als ik zo terug lees wat er gisteren allemaal geschreven is vind ik het zo verschrikkelijk knap en vooral sterk dat sommige van jullie al zo ver zijn in het verwerken van jullie ervaringen. Ik ben daar nog lang niet, maar ik ben dan ook pas begonnen met het hele proces.
Het doet me goed te lezen dat het wel mogelijk is om er uit te komen, al die gevoelens te overwinnen, en dat geeft me kracht. Daar wil ik jullie enorm voor bedanken.
Tot nu toe blijf ik bij mijn gevoel dat als het practisch mogelijk was ik echt de band met mijn moeder zou verbreken.
Meeting?
Hmmm..Ik ben er natuurlijk nog maar pas bij en ik weet niet of jullie het uberhaupt leuk zouden vinden als ik ook zou komen...
Het doet me goed te lezen dat het wel mogelijk is om er uit te komen, al die gevoelens te overwinnen, en dat geeft me kracht. Daar wil ik jullie enorm voor bedanken.
Tot nu toe blijf ik bij mijn gevoel dat als het practisch mogelijk was ik echt de band met mijn moeder zou verbreken.
Meeting?
Hmmm..Ik ben er natuurlijk nog maar pas bij en ik weet niet of jullie het uberhaupt leuk zouden vinden als ik ook zou komen...
woensdag 12 november 2008 om 09:37
ElmerV je hart kan geboken.
Het kan ook weer helen als jij het toestaat.
En ik denk dat je op de goede weg bent.
Je laat zelf weer toe om vertrouwen te winnen.
Is nieuw,beangstigend maar als je dit van de pubers ziet/voelt/toelaat dat het mag/kan ben je al op weg.
Ja dat vergt emoties, blij en tegelijk verdrietig.Jou eigen komt daarmee naarboven
Je verwerkt maar je probeert anderen ook toe te laten nu.
Het kan ook weer helen als jij het toestaat.
En ik denk dat je op de goede weg bent.
Je laat zelf weer toe om vertrouwen te winnen.
Is nieuw,beangstigend maar als je dit van de pubers ziet/voelt/toelaat dat het mag/kan ben je al op weg.
Ja dat vergt emoties, blij en tegelijk verdrietig.Jou eigen komt daarmee naarboven
Je verwerkt maar je probeert anderen ook toe te laten nu.
woensdag 12 november 2008 om 09:56
Ik voel me vandaag niet okee.
Word overmand door een gevoel van immens gemis vwb. de warmte waarmee de relatie met GM begon.
Wat een warm bad was dat begin en tegelijkertijd langzaamaan sloop het alleen gevoel.
Ik voelde me alleen hoe warm de relatie ook was.
Ik voelde me zoals ik me altijd al voelde.
Eenzaam en niet dé moeite waard om iets mee op te bouwen.
Ik droeg al jaaaaaaren scherven in mijn hart maar bij deze relatie werd mijn hart gebroken en zo voelt mijn hart ook aan.Nog steeds.
Ik heb iemand verloren die me niet de moeite waard vond.Zou je zeggen nou dat is toch geen verlies?
Waarom voelt het bij vlagen dan nog steeds wél zo?
Vanwege het feit dat mijn vertrouwen is geschaadt?Ik mijn eigen vertrouwen mede heb geschaadt?Hoop op...illusie,iets wat niet is maar willen dat het is?
Ik die voorgeschoteld kreeg en in geloofde, dat ik JUIST de moeite waard ben, door deze man,maar uiteindelijk deze man de druppel was van mijn diep verdrongen pijnlijke gevoel wie vind me zonder scrupeles waard wie heeft mij nou toch gewoon lief till death do us part?
Tik mijn gedachten maar even van me af.
Kan een hart breken?
Je denkt dat het niet kan?
Mijne is gebroken.
Vraag het de doktoren,het kan.
Ze noemen het tako tsubo cardiomypathie.vernoemd naar een keramieken pot die Japanse vissers gebruikten.
Ook bekend als het 'broken heart syndrome'.
het is een aandoening van de hartspier als gevolg van pijn, verdriet,verlies.
Het gaat meestal weer over.
Als (liefdes) pijn doorleeft word heelt ook dat zich vanzelf.
Een opengebroken hart word weer sterker,milder,en meer doordrongen van de betekenis van zuivere liefde.
Word overmand door een gevoel van immens gemis vwb. de warmte waarmee de relatie met GM begon.
Wat een warm bad was dat begin en tegelijkertijd langzaamaan sloop het alleen gevoel.
Ik voelde me alleen hoe warm de relatie ook was.
Ik voelde me zoals ik me altijd al voelde.
Eenzaam en niet dé moeite waard om iets mee op te bouwen.
Ik droeg al jaaaaaaren scherven in mijn hart maar bij deze relatie werd mijn hart gebroken en zo voelt mijn hart ook aan.Nog steeds.
Ik heb iemand verloren die me niet de moeite waard vond.Zou je zeggen nou dat is toch geen verlies?
Waarom voelt het bij vlagen dan nog steeds wél zo?
Vanwege het feit dat mijn vertrouwen is geschaadt?Ik mijn eigen vertrouwen mede heb geschaadt?Hoop op...illusie,iets wat niet is maar willen dat het is?
Ik die voorgeschoteld kreeg en in geloofde, dat ik JUIST de moeite waard ben, door deze man,maar uiteindelijk deze man de druppel was van mijn diep verdrongen pijnlijke gevoel wie vind me zonder scrupeles waard wie heeft mij nou toch gewoon lief till death do us part?
Tik mijn gedachten maar even van me af.
Kan een hart breken?
Je denkt dat het niet kan?
Mijne is gebroken.
Vraag het de doktoren,het kan.
Ze noemen het tako tsubo cardiomypathie.vernoemd naar een keramieken pot die Japanse vissers gebruikten.
Ook bekend als het 'broken heart syndrome'.
het is een aandoening van de hartspier als gevolg van pijn, verdriet,verlies.
Het gaat meestal weer over.
Als (liefdes) pijn doorleeft word heelt ook dat zich vanzelf.
Een opengebroken hart word weer sterker,milder,en meer doordrongen van de betekenis van zuivere liefde.
woensdag 12 november 2008 om 14:07
Dankje zusenzo.
Ik kies voor de laatste optie en laat me meeslepen en kom ik er weer beter uit.
Dit is niet de eerste maal.
Punt is, ik me tevens laat meeslepen in de gedachte die diep vanbinnen heeeeeeeeeeeeel ver weg er nog is,dat ik alsnog met hem zou willen zijn.
Nouja het is gewoon een rot gevoel weer even.
Ik kies voor de laatste optie en laat me meeslepen en kom ik er weer beter uit.
Dit is niet de eerste maal.
Punt is, ik me tevens laat meeslepen in de gedachte die diep vanbinnen heeeeeeeeeeeeel ver weg er nog is,dat ik alsnog met hem zou willen zijn.
Nouja het is gewoon een rot gevoel weer even.
woensdag 12 november 2008 om 20:07
quote:Feliciaatje schreef op 11 november 2008 @ 14:16:
Als je opgroeit met een diepgaand gevoel dat het niet goed is dat jij jij bent, dat jezelf zijn iets fouts is op de een of andere manier, betekent dat automatisch dat je je niet volledig gezond ontwikkelt. En dat je dat niet weet want je weet niet beter. Dus accepteer je jezelf, je identiteit, met geschonden en gekwetste plekken. Dat ben jij. Niet de jij die je ooit in beginsel was.
Als je kunt ervaren dat er niks mis was met de jij die je in beginsel was, dat de woede die het opriep, het doelgericht pijn doen van jou, onterecht en onrechtvaardig was, dan kun je uit die oude identiteit groeien. Terugclaimen wie je werkelijk bent.
Daarin ligt een stuk bevrijding dat wat er ook gebeurd is, jij hoe jij bent, niet de aanleiding was. Die ligt buiten jou. En dat moet ook weer buiten jou gaan liggen.
Ik lees hier af en toe...soms te confronterend en dan vermijd ik het.
Deze post raakt me heel erg diep....dit is hoe ik het voel....
Als je opgroeit met een diepgaand gevoel dat het niet goed is dat jij jij bent, dat jezelf zijn iets fouts is op de een of andere manier
En dit is ook waar ik naar toe wil..wat ik wil leren...
Terugclaimen wie ik werkelijk ben..
Bedankt voor deze post..
En een dikke knuf voor iedereen hier...
Ik leer veel van jullie
Als je opgroeit met een diepgaand gevoel dat het niet goed is dat jij jij bent, dat jezelf zijn iets fouts is op de een of andere manier, betekent dat automatisch dat je je niet volledig gezond ontwikkelt. En dat je dat niet weet want je weet niet beter. Dus accepteer je jezelf, je identiteit, met geschonden en gekwetste plekken. Dat ben jij. Niet de jij die je ooit in beginsel was.
Als je kunt ervaren dat er niks mis was met de jij die je in beginsel was, dat de woede die het opriep, het doelgericht pijn doen van jou, onterecht en onrechtvaardig was, dan kun je uit die oude identiteit groeien. Terugclaimen wie je werkelijk bent.
Daarin ligt een stuk bevrijding dat wat er ook gebeurd is, jij hoe jij bent, niet de aanleiding was. Die ligt buiten jou. En dat moet ook weer buiten jou gaan liggen.
Ik lees hier af en toe...soms te confronterend en dan vermijd ik het.
Deze post raakt me heel erg diep....dit is hoe ik het voel....
Als je opgroeit met een diepgaand gevoel dat het niet goed is dat jij jij bent, dat jezelf zijn iets fouts is op de een of andere manier
En dit is ook waar ik naar toe wil..wat ik wil leren...
Terugclaimen wie ik werkelijk ben..
Bedankt voor deze post..
En een dikke knuf voor iedereen hier...
Ik leer veel van jullie
woensdag 12 november 2008 om 20:37
Claire, een terug voor jou. Fijn dat je wat aan het topic hebt, ook al is het door mee te lezen. En als je de behoefte hebt om af en toe wat te posten ben je van harte welkom.
En Face, jij kunt er zo te lezen nog wel eentje bij gebruiken: .
En Face, jij kunt er zo te lezen nog wel eentje bij gebruiken: .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 12 november 2008 om 22:12
Dankjulliewel voor de lieve reacties.
het is er nog steeds.Gewoon mijn dag niet vandaag.
Doet zeer.
En ja de post van Feli komt flink binnen idd.
Wtsch. ook 1 van de redenen dat ik me zo voel.Heb het gister over en over gelezen.
Beseffen dat mijn leven zo gaat/ging.
En zie dan maar eens weer jezelf terug te krijgen wie je werkelijk bent/mag zijn ook.
En waardevol mag zijn voor een ieder zonder dat ermee gespeeld word.
Want dat is het wrange van zo een positie, er kan met je gespeeld worden,en dat mensen dat daadwerkelijk doen.Bewust/onbewust.
Alsof het normaal is terwijl het niet normaal is. Maar je weet niet beter en zal het wel zo zijn/horen met constant dat onbestemde gevoel.....
Welkom Clair123...
Voor allemaal een terug.
het is er nog steeds.Gewoon mijn dag niet vandaag.
Doet zeer.
En ja de post van Feli komt flink binnen idd.
Wtsch. ook 1 van de redenen dat ik me zo voel.Heb het gister over en over gelezen.
Beseffen dat mijn leven zo gaat/ging.
En zie dan maar eens weer jezelf terug te krijgen wie je werkelijk bent/mag zijn ook.
En waardevol mag zijn voor een ieder zonder dat ermee gespeeld word.
Want dat is het wrange van zo een positie, er kan met je gespeeld worden,en dat mensen dat daadwerkelijk doen.Bewust/onbewust.
Alsof het normaal is terwijl het niet normaal is. Maar je weet niet beter en zal het wel zo zijn/horen met constant dat onbestemde gevoel.....
Welkom Clair123...
Voor allemaal een terug.
woensdag 12 november 2008 om 23:54
Hey lieve Face, dikke voor je. En het gaat weer voorbij maar dat gevoel gaat tot op het bot. Uithuilen. Lief voor jezelf zijn. En dan komt er een andere dag dat je het ergste gehad hebt. Maar ugh, klotegevoel is het.
En Claire, ook een voor jou lieverd. Fijn dat je meeleest en je er wat aan hebt. En je hoeft niet mee te schrijven. Maar als je zotussendoor wil reageren kan dat altijd.
En Claire, ook een voor jou lieverd. Fijn dat je meeleest en je er wat aan hebt. En je hoeft niet mee te schrijven. Maar als je zotussendoor wil reageren kan dat altijd.
donderdag 13 november 2008 om 08:12
Zondag was er wat voorgevallen waardoor ik toch uit mijn doen was.
Iets met mijn zus die me iets had gevraagt om vader te bezoeken,waar ik uiteindelijk op inging,voor mijzelf al had uitgemaakt wat doe ik.Ik naderhand er van werd beschuldigd haar te gebruiken.
Ik zou me niet meer laten kwetsen had ik mezelf gezegt.
Ik werd daarmee dus wel gekwetst.
Onterecht.
Ten eerste was ik niet welkom, werd me meegedeeld door vrouw vader met dat ik binnenkwam.Okee prima.Voor niets gereist dus.
Toen de confrontatie dus met zus,ik haar gezegt dat ik het niet vond kunnen dat ze me beschuldigde.En waarvoor?Ik zei iets wat haar plan om vader te kunnen zien in duigen viel.Ja we mogen vader niet meer zien,en we toch op bezoek waren gekomen.
Ik akkoord, ik had gezegt ik wil komen(ja zus had gezegt straks is het te laat,kan daar erg op doorgaan) maar zie het niet zitten alleen te zijn daar.
En dat verweet ze me,ik zou haar gebruikt hebben.
Nou niets is minder waar,want zou ik alleen zijn gegaan had ik de hele boel op stelten gezet ivm. de toestand dat vader mishandeld word en weggewerkt heeft door zijn vrouw.Naar mens die vader te oud vind nu.
En dat nare trekje bezit mijn zus om het mij te verwijten.Ik had niet mogen zeggen dat mijn vader niet dement is maar gedesoriénteerd na de afgfelopen wkn.Plots naar z-huis,2 week dara zijn zonder enige uitleg en mankement maar zijn vrouw hameren dat hij zwaar dement is.
Ik meende dat het weer goed leek te gaan tussen haar en mij.
En nu creér ik bewust door dat voorval weer ene afstand want ik pik dit niet van haar.
Dus óók dat zat er achter waardoor ik me minder voel.Plus nog eens dat GM met vrouw in auto mij voorrang geeft op een kruising.
Erg confronterend weer.Kon weer niet op dus.
Geef mijn portie maar aan Fik,iets teveel v/h goede.
En dan merk ik dat dat weer zo immens veel energie kost en ik de kracht ver, mega ver vanuit mijn tenen heb te halen.
Beetje warrig relaas.Hopelijk valt er touw aan vast te knopen.
Iets met mijn zus die me iets had gevraagt om vader te bezoeken,waar ik uiteindelijk op inging,voor mijzelf al had uitgemaakt wat doe ik.Ik naderhand er van werd beschuldigd haar te gebruiken.
Ik zou me niet meer laten kwetsen had ik mezelf gezegt.
Ik werd daarmee dus wel gekwetst.
Onterecht.
Ten eerste was ik niet welkom, werd me meegedeeld door vrouw vader met dat ik binnenkwam.Okee prima.Voor niets gereist dus.
Toen de confrontatie dus met zus,ik haar gezegt dat ik het niet vond kunnen dat ze me beschuldigde.En waarvoor?Ik zei iets wat haar plan om vader te kunnen zien in duigen viel.Ja we mogen vader niet meer zien,en we toch op bezoek waren gekomen.
Ik akkoord, ik had gezegt ik wil komen(ja zus had gezegt straks is het te laat,kan daar erg op doorgaan) maar zie het niet zitten alleen te zijn daar.
En dat verweet ze me,ik zou haar gebruikt hebben.
Nou niets is minder waar,want zou ik alleen zijn gegaan had ik de hele boel op stelten gezet ivm. de toestand dat vader mishandeld word en weggewerkt heeft door zijn vrouw.Naar mens die vader te oud vind nu.
En dat nare trekje bezit mijn zus om het mij te verwijten.Ik had niet mogen zeggen dat mijn vader niet dement is maar gedesoriénteerd na de afgfelopen wkn.Plots naar z-huis,2 week dara zijn zonder enige uitleg en mankement maar zijn vrouw hameren dat hij zwaar dement is.
Ik meende dat het weer goed leek te gaan tussen haar en mij.
En nu creér ik bewust door dat voorval weer ene afstand want ik pik dit niet van haar.
Dus óók dat zat er achter waardoor ik me minder voel.Plus nog eens dat GM met vrouw in auto mij voorrang geeft op een kruising.
Erg confronterend weer.Kon weer niet op dus.
Geef mijn portie maar aan Fik,iets teveel v/h goede.
En dan merk ik dat dat weer zo immens veel energie kost en ik de kracht ver, mega ver vanuit mijn tenen heb te halen.
Beetje warrig relaas.Hopelijk valt er touw aan vast te knopen.
donderdag 13 november 2008 om 10:21
Hey GL, ik lees net jouw berichtje over de meeting. Wat mij betreft ben je van harte welkom, ook al schrijf je nog maar kort mee. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, toch?
Ik heb alleen een trieste mededeling... Ik kan echt niet op de 23ste... Ik vind het zo jammer!
Lieve Face, er valt wel een klein touwtje aan vast te knopen... Je zus heeft gevraagd of je jullie vader wil bezoeken, daar kreeg je de deksel op je neus van zijn nieuwe vrouw (m.a.w. je was niet welkom) en nu is je zus ook nog eens boos op jou?
Ik heb alleen een trieste mededeling... Ik kan echt niet op de 23ste... Ik vind het zo jammer!
Lieve Face, er valt wel een klein touwtje aan vast te knopen... Je zus heeft gevraagd of je jullie vader wil bezoeken, daar kreeg je de deksel op je neus van zijn nieuwe vrouw (m.a.w. je was niet welkom) en nu is je zus ook nog eens boos op jou?
donderdag 13 november 2008 om 11:26
Hanke heeft me gewezen op dit topic. Ik las hier al mee en doe dat zo af en toe nog. Eerlijk gezegd heb ik niet alles gelezen, dat is me letterlijk en figuurlijk een beetje te veel.
Ik lees hier heel verdrietige, maar ook prachtige verhalen.
Van een aantal zaken die hier besproken worden, leer ik veel en de moed en zelfreflectie van sommigen vrouwen vind ik bewonderenswaardig.
Ik lees hier heel verdrietige, maar ook prachtige verhalen.
Van een aantal zaken die hier besproken worden, leer ik veel en de moed en zelfreflectie van sommigen vrouwen vind ik bewonderenswaardig.
donderdag 13 november 2008 om 13:41
Hoi Ithaka, meelezen mag altijd! Dank voor het compliment - ik neem het maar even persoonlijk op. En ik had al gezegd dat doseren wel slim is. Anders is het gewoon teveel. Als je vragen hebt kun je die altijd stellen.
En GL, wees welkom, dus ook op de meeting. Als je het zelf te vroeg vindt, dan begrijp ik dat. Maar laat je niet weerhouden omdat je nieuw zou zijn. Schrijf de komende tijd gewoon lekker mee, en dan verdwijnt dat onwennige gevoel vanzelf. Of ben ik nou te kort door de bocht?
En GL, wees welkom, dus ook op de meeting. Als je het zelf te vroeg vindt, dan begrijp ik dat. Maar laat je niet weerhouden omdat je nieuw zou zijn. Schrijf de komende tijd gewoon lekker mee, en dan verdwijnt dat onwennige gevoel vanzelf. Of ben ik nou te kort door de bocht?
