Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 11 november 2008 om 13:34
quote:Feliciaatje schreef op 11 november 2008 @ 13:02:
Hey Zusenzo, gezellig dat je erbij bent gekomen .
En ik zat er even over na te denken. Over boos zijn ed. Ik denk dat het heel fijn is als je de boosheid kunt toelaten, kunt zeggen: dat had nooit met mij mogen gebeuren. Zonder angst voor represailles of loyaliteitsconflicten. Die woede heelt, betekent dat je het patroon begrijpt en het niet meer zal laten gebeuren.
Er zijn verschillende soorten boosheid. En de een verteert en breekt af, de ander versterkt en maakt zelfstandig. De een blijft hangen in verwijten naar anderen en een slachtofferrol, de andere is oprechte en rechtvaardige verontwaardiging.
Ik ben weleens bang bij vrouwen dat doordat ons zo diep ingeprent is dat boosheid niet "mooi" of "wenselijk" is, we wel door het verdriet durven maar niet door de grommende, grauwende woede. En dat is wel een belangrijk onderdeel. Daarna komt er vrede want je weet dat je jezelf kunt verdedigen. Dat je jezelf niet weer in de steek zult laten en voor jezelf op kan komen. Dat je jezelf genoeg de moeite waard vindt om voor te vechten.
Dwing jezelf niet te vergeven en niet meer kwalijk te nemen voordat je die fase hebt gehad. Anders demp je je eigen proces denk ik. Zolang je maar wel in beweging blijft, het blijft zien als fases waar je doorheen stroomt. Met telkens een stukje inzicht en heling. En je op een gegeven moment oprechte vrede hebt met de gedachte: ze wisten echt niet beter en in de kern hebben ze het nooit letterlijk zo bedoeld, om mij dit gevoel te geven en mij zo te verwonden en te schenden.
Maar misschien geldt dat heel persoonlijk voor mij. Ik kan dat niet goed inschatten.
Een interessante uitwisseling van gedachten in de postings voor mij. Ben je nog boos? Maakt loslaten en vergeving dat je nog met de ouder om kan gaan?
Als je dat niet doet, ben je dan voldoende door het proces van kwaadheid/vergeving/heling heen?
Ik weet het niet. Met mijn vader had ik contact. Hij was zich bewust van de steken die hij had laten vallen en nam daarin een houding aan die ik prettig vond. Hij overlaadde me niet met schuldgevoel. Hij stond achter de behandeling (een andere dan waar ik het gister over had) die ik volgde -al werden er daar harde uitspraken gedaan over de opvoeding- en dwong ook bij mijn behandelaars respect af.
Tot zijn dood was het nog steeds een halfbakken vader omdat het zo'n gemankeerd mens was, maar schade heeft hij niet meer aangericht. En door de erkenning van de littekens in mijn ziel heb ik een stuk rust gekregen.
Mijn moeder is daarentegen een heel ander verhaal. Weigerde mijn verhaal van misbruik te geloven. "Kan niet, ik heb je nooit alleen gelaten." Mijn vader reageerde veel rustiger: "Ik ben er niet bij geweest, maar de man kennende verbaast het me niks". Ik kan er niet in mijn hoofd bij dat zij alleen maar uit onmacht heeft gehandeld vroeger. Volgens mij beleefde ze er een sadistisch genoegen uit, om mijn vader en zus (en soms ook mij) te vernederen, te isoleren en uit te sluiten. Het ging om macht, vaker dan om onmacht.
Dat is een eigenschap in mijn moeder waar ik niet mee door 1 deur kan en dat maakt dat ik haar niet mag en niet met haar wil omgaan.
Ben ik dan nog boos, ben ik dan nog bezig met verwijten? Bottomline is, dat het een naar mens is, met vervelende overtuigingen en dat ik haar niet mis. Ik heb een prima leven zonder haar en voel me ook niet (meer) verplicht contact met haar te hebben. Ik pas er al helemaal voor om haar zielig te vinden. Door haar gedrag heeft ze te maken met gevolgen -zussen, vrienden, dochters die haar niet meer willen zien. Ik voel mij niet geroepen om haar een doekje voor het bloeden te geven.
Ma is een vreemde mengeling van zielig en keihard. En in beiden heb ik geen trek.
Hey Zusenzo, gezellig dat je erbij bent gekomen .
En ik zat er even over na te denken. Over boos zijn ed. Ik denk dat het heel fijn is als je de boosheid kunt toelaten, kunt zeggen: dat had nooit met mij mogen gebeuren. Zonder angst voor represailles of loyaliteitsconflicten. Die woede heelt, betekent dat je het patroon begrijpt en het niet meer zal laten gebeuren.
Er zijn verschillende soorten boosheid. En de een verteert en breekt af, de ander versterkt en maakt zelfstandig. De een blijft hangen in verwijten naar anderen en een slachtofferrol, de andere is oprechte en rechtvaardige verontwaardiging.
Ik ben weleens bang bij vrouwen dat doordat ons zo diep ingeprent is dat boosheid niet "mooi" of "wenselijk" is, we wel door het verdriet durven maar niet door de grommende, grauwende woede. En dat is wel een belangrijk onderdeel. Daarna komt er vrede want je weet dat je jezelf kunt verdedigen. Dat je jezelf niet weer in de steek zult laten en voor jezelf op kan komen. Dat je jezelf genoeg de moeite waard vindt om voor te vechten.
Dwing jezelf niet te vergeven en niet meer kwalijk te nemen voordat je die fase hebt gehad. Anders demp je je eigen proces denk ik. Zolang je maar wel in beweging blijft, het blijft zien als fases waar je doorheen stroomt. Met telkens een stukje inzicht en heling. En je op een gegeven moment oprechte vrede hebt met de gedachte: ze wisten echt niet beter en in de kern hebben ze het nooit letterlijk zo bedoeld, om mij dit gevoel te geven en mij zo te verwonden en te schenden.
Maar misschien geldt dat heel persoonlijk voor mij. Ik kan dat niet goed inschatten.
Een interessante uitwisseling van gedachten in de postings voor mij. Ben je nog boos? Maakt loslaten en vergeving dat je nog met de ouder om kan gaan?
Als je dat niet doet, ben je dan voldoende door het proces van kwaadheid/vergeving/heling heen?
Ik weet het niet. Met mijn vader had ik contact. Hij was zich bewust van de steken die hij had laten vallen en nam daarin een houding aan die ik prettig vond. Hij overlaadde me niet met schuldgevoel. Hij stond achter de behandeling (een andere dan waar ik het gister over had) die ik volgde -al werden er daar harde uitspraken gedaan over de opvoeding- en dwong ook bij mijn behandelaars respect af.
Tot zijn dood was het nog steeds een halfbakken vader omdat het zo'n gemankeerd mens was, maar schade heeft hij niet meer aangericht. En door de erkenning van de littekens in mijn ziel heb ik een stuk rust gekregen.
Mijn moeder is daarentegen een heel ander verhaal. Weigerde mijn verhaal van misbruik te geloven. "Kan niet, ik heb je nooit alleen gelaten." Mijn vader reageerde veel rustiger: "Ik ben er niet bij geweest, maar de man kennende verbaast het me niks". Ik kan er niet in mijn hoofd bij dat zij alleen maar uit onmacht heeft gehandeld vroeger. Volgens mij beleefde ze er een sadistisch genoegen uit, om mijn vader en zus (en soms ook mij) te vernederen, te isoleren en uit te sluiten. Het ging om macht, vaker dan om onmacht.
Dat is een eigenschap in mijn moeder waar ik niet mee door 1 deur kan en dat maakt dat ik haar niet mag en niet met haar wil omgaan.
Ben ik dan nog boos, ben ik dan nog bezig met verwijten? Bottomline is, dat het een naar mens is, met vervelende overtuigingen en dat ik haar niet mis. Ik heb een prima leven zonder haar en voel me ook niet (meer) verplicht contact met haar te hebben. Ik pas er al helemaal voor om haar zielig te vinden. Door haar gedrag heeft ze te maken met gevolgen -zussen, vrienden, dochters die haar niet meer willen zien. Ik voel mij niet geroepen om haar een doekje voor het bloeden te geven.
Ma is een vreemde mengeling van zielig en keihard. En in beiden heb ik geen trek.
dinsdag 11 november 2008 om 13:48
Hanke je hebt vergeving en acceptatie in gradaties natuurlijk.Wat is er gebeurd wat je heeft geschaadt.
Wat bij de 1 aan de orde is hoeft niet voor jou hetzelfde te betekenen.
Jij hebt op deze manier een weg gekozen vwb. je moeder.
Lijkt me meer dan logisch. hoe je over haar denkt.
Zij wil je niet geloven,dat is vreselijk want jij hebt het wél doorstaan.Je moeder sluit haat ogen dus.
Als ik in jouw positie zou staan dan zou ik er idem overdenken en geen behoefte in contact hebben(meer).
Vwb.hoe je over je vader denkt is goed m.i..
Erkenning van de littekens en dat geeft rust.
Wat bij de 1 aan de orde is hoeft niet voor jou hetzelfde te betekenen.
Jij hebt op deze manier een weg gekozen vwb. je moeder.
Lijkt me meer dan logisch. hoe je over haar denkt.
Zij wil je niet geloven,dat is vreselijk want jij hebt het wél doorstaan.Je moeder sluit haat ogen dus.
Als ik in jouw positie zou staan dan zou ik er idem overdenken en geen behoefte in contact hebben(meer).
Vwb.hoe je over je vader denkt is goed m.i..
Erkenning van de littekens en dat geeft rust.
dinsdag 11 november 2008 om 13:50
Ik begrijp je vraag Hanke. En wat ik bedoelde was niet zozeer hier en nu, als persoon. Natuurlijk kun je dan denken en/of zeggen: ik vind jou helemaal geen leuk mens, ik heb er geen zin in. Geef je groot gelijk .
Ik bedoel meer op een heel diep niveau het gevoel dat het niet persoonlijk was, niet letterlijk bedoeld was tegen de persoon die jij bent. Het had iedereen kunnen zijn op de "juiste" tijd en plaats. De intenties kunnen verschillen, sommige ouders zijn echt destructief naar hun kinderen toe. Maar zelfs die destructie is in feite verwrongen zelfdestructie denk ik.
Dat praat niets goed. Ik bedoel ook niet dat dat mensen vrijpleit. Meer dat het voor een slachtoffer bevrijding kan betekenen te weten dat de schending misschien haar leek te betreffen en dat het ook zo uitwerkte. Maar dat diep, diep in de kern het niet van jou is, die pijn, die woede, die destructiviteit. Anders blijf je de energie van je ouders gedurende je opvoeding en daarna integreren in jezelf. Terwijl die gewoon niet van jou is.
Zoiets. Pfff moeilijk om dit onder woorden te brengen .
Ik bedoel meer op een heel diep niveau het gevoel dat het niet persoonlijk was, niet letterlijk bedoeld was tegen de persoon die jij bent. Het had iedereen kunnen zijn op de "juiste" tijd en plaats. De intenties kunnen verschillen, sommige ouders zijn echt destructief naar hun kinderen toe. Maar zelfs die destructie is in feite verwrongen zelfdestructie denk ik.
Dat praat niets goed. Ik bedoel ook niet dat dat mensen vrijpleit. Meer dat het voor een slachtoffer bevrijding kan betekenen te weten dat de schending misschien haar leek te betreffen en dat het ook zo uitwerkte. Maar dat diep, diep in de kern het niet van jou is, die pijn, die woede, die destructiviteit. Anders blijf je de energie van je ouders gedurende je opvoeding en daarna integreren in jezelf. Terwijl die gewoon niet van jou is.
Zoiets. Pfff moeilijk om dit onder woorden te brengen .
dinsdag 11 november 2008 om 13:58
Of destructie verwrongen zelfdestructie is weet ik zo net nog niet.
Het overkwam jou en het doet er niet toe of het ook een ander had kunnen zijn.Jij werd getroffen en daar gaat het om.En trek je het simpel zat wél persoonlijk aan, als kind helemaal!
En van daaruit ga je denken het ligt aan jou.Maakt dat je eiegn oid.
Het overkwam jou en het doet er niet toe of het ook een ander had kunnen zijn.Jij werd getroffen en daar gaat het om.En trek je het simpel zat wél persoonlijk aan, als kind helemaal!
En van daaruit ga je denken het ligt aan jou.Maakt dat je eiegn oid.
dinsdag 11 november 2008 om 14:06
Nee zo bedoel ik het niet Face. Want dan zou het er niet toe doen en dat doet het wel. Ik bedoel iets anders, ik denk nog wel effe na of ik het beter kan verwoorden .
Het heeft iig niets met de ouders te maken en alles met de persoon zelf. Het mogen ophouden met schuld en reden en aanleiding zoeken in jezelf. Daar zit een van de kwetsbaarste plekken denk ik. Ook al ben je je er niet zo bewust van.
Het heeft iig niets met de ouders te maken en alles met de persoon zelf. Het mogen ophouden met schuld en reden en aanleiding zoeken in jezelf. Daar zit een van de kwetsbaarste plekken denk ik. Ook al ben je je er niet zo bewust van.
dinsdag 11 november 2008 om 14:11
quote:Feliciaatje schreef op 11 november 2008 @ 14:06:
Nee zo bedoel ik het niet Face. Want dan zou het er niet toe doen en dat doet het wel. Ik bedoel iets anders, ik denk nog wel effe na of ik het beter kan verwoorden .
Het heeft iig niets met de ouders te maken en alles met de persoon zelf. Het mogen ophouden met schuld en reden en aanleiding zoeken in jezelf. Daar zit een van de kwetsbaarste plekken denk ik. Ook al ben je je er niet zo bewust van.
Okee broed nog maar even.
Excuus dat ik het verkeerd begreep.
Dat je jezelf slachtoffer maakt van hun handelen,maw. je ' vraagt ' erom oid.,het zal wel je eigen schuld zijn iets ,bedoel je dat?
Nee zo bedoel ik het niet Face. Want dan zou het er niet toe doen en dat doet het wel. Ik bedoel iets anders, ik denk nog wel effe na of ik het beter kan verwoorden .
Het heeft iig niets met de ouders te maken en alles met de persoon zelf. Het mogen ophouden met schuld en reden en aanleiding zoeken in jezelf. Daar zit een van de kwetsbaarste plekken denk ik. Ook al ben je je er niet zo bewust van.
Okee broed nog maar even.
Excuus dat ik het verkeerd begreep.
Dat je jezelf slachtoffer maakt van hun handelen,maw. je ' vraagt ' erom oid.,het zal wel je eigen schuld zijn iets ,bedoel je dat?
dinsdag 11 november 2008 om 14:16
Als je opgroeit met een diepgaand gevoel dat het niet goed is dat jij jij bent, dat jezelf zijn iets fouts is op de een of andere manier, betekent dat automatisch dat je je niet volledig gezond ontwikkelt. En dat je dat niet weet want je weet niet beter. Dus accepteer je jezelf, je identiteit, met geschonden en gekwetste plekken. Dat ben jij. Niet de jij die je ooit in beginsel was.
Als je kunt ervaren dat er niks mis was met de jij die je in beginsel was, dat de woede die het opriep, het doelgericht pijn doen van jou, onterecht en onrechtvaardig was, dan kun je uit die oude identiteit groeien. Terugclaimen wie je werkelijk bent.
Daarin ligt een stuk bevrijding dat wat er ook gebeurd is, jij hoe jij bent, niet de aanleiding was. Die ligt buiten jou. En dat moet ook weer buiten jou gaan liggen.
Als je kunt ervaren dat er niks mis was met de jij die je in beginsel was, dat de woede die het opriep, het doelgericht pijn doen van jou, onterecht en onrechtvaardig was, dan kun je uit die oude identiteit groeien. Terugclaimen wie je werkelijk bent.
Daarin ligt een stuk bevrijding dat wat er ook gebeurd is, jij hoe jij bent, niet de aanleiding was. Die ligt buiten jou. En dat moet ook weer buiten jou gaan liggen.
dinsdag 11 november 2008 om 15:17
Ik denk dat ik je snap Feli, ik heb er andere woorden voor.
Voor mij was het dat ik me bewust werd van dat er kwaad is in de wereld. Dat mij kwaad was aangedaan en dat dat hetgeen was wat mij zo in verwarring bracht en wat me zo wanhopig maakte. Het Kwade in de wereld heeft niet echt een gezicht. Het krijgt een gezicht als mensen zichzelf de toestemming geven uit dat vaatje te tappen. Ik denk dat het voor ma wel makkelijk was om het zo te doen, om het zo persoonlijk te spelen en die Kwade energie te gebruiken.
Een flink aantal pagina's terug vertel ik ook dat haar normae/algemene gedrag was om op de man spelen en dat daar dus niks persoonlijks aan was. En dat ik de twijfels en verwijten, onzekerheden en vergroeiingen over mezelf door dat besef kon aanpakken. Haar onpersoonlijk zijn ontdekken was een vrijkaart voor het vinden van mijn authenticiteit. Daarvoor heb ik haar waarheid los moeten laten. Ik heb heel lang kunnen teren op het begrip wat ik voor haar op kon brengen: ze bedoelde het niet zo, het was onmacht, ze heeft zo'n nare achtergrond, ze had zo'n vervelende man. Het is toch zo moeilijk voor haar allemaal...Maar wat ze vond en voelde was niet waar. Is dat wat je bedoelt?! Haar waarheid was dat ik stom en slecht was en met dat beeld van mezelf kon ik niet leven, kon ik me niet ontwikkelen als zelfstandig persoon.
Ik heb haar waarheid los moeten laten omdat ik daar ziek van werd, doodziek. Ik werd op dat moment keihard door haar in de steek gelaten en overladen met verwijten. Dat heeft wat in mij gebroken. Ik had zo lang in haar geinvesteerd en dit was wat ik terugkreeg: ongeloof, verwijten, ik was opeens alleen maar een dochter van pa - haar gehaatte exman. Toen werd ik emotioneel een halfwees- tot een paar jaar later mijn vader overleed en ik me helemaal verweesd voelde.
In mijn sprirtuele tocht kwam ik erachter dat het inderdaad niks met mij als persoon te maken had. En ik heb door mijn band met God gevoeld wie ik in wezen ben, en ben daar thuis gekomen en ben daar weer 'ontweesd'. En heb geleerd maar ook gedurfd alleen te zijn. In de relaties met mijn vrienden voel ik dat ze houden van wie in die kern zit. En dat zij in de jaren dat ik zo in de kreukels lag hebben gewacht tot ik werd die ik werkelijk ben.
Ik heb me gelaafd aan en ben gegroeid door liefde en mededogen. Van God, van mijn vrienden, van mezelf en ook door mijn behandelaars.
De liefde voor ma als moeder was doodgebloed. En de woede nam plaats voor een soort welwillendheid die ik naar elk ander mens toe voel. Ik schreef vriendelijke woorden op verjaardagskaartjes naar haar toe vanuit dat gevoel. Waarop ik een telefoontje kreeg of ik wilde ophouden met dat schijnheilige gedoe. Zelf als ik vanuit een soort neutrale positie haar probeer tegemoet te treden is het niet goed en ben ik een schijnheil. Dezelfde woorden die ze gebruikte om mijn vader te 'dissen'. En dan houdt het voor mij echt op.
Of dat betekent dat ik vergeven heb? Als ik mezelf die vraag stel komt als eerste de stelligheid in mij op dat ik me niet meer zo laat behandelen en dat daardoor afstand nodig is. Ik ben niet meer zo kwaad dat ik mijn gelijk moet krijgen, dat ik anderen moet overtuigen van het ongelofelijke dat mijn ouders me hebben aangedaan. Gewoon omdat het voor mij niet te bevatten en ook niet te accepteren was, dat ik in een dusdanig onveilige situatie heb geleefd. Daar ben ik niet meer mee bezig en dat geeft rust en misschien ook wel vrede.
Voor mij was het dat ik me bewust werd van dat er kwaad is in de wereld. Dat mij kwaad was aangedaan en dat dat hetgeen was wat mij zo in verwarring bracht en wat me zo wanhopig maakte. Het Kwade in de wereld heeft niet echt een gezicht. Het krijgt een gezicht als mensen zichzelf de toestemming geven uit dat vaatje te tappen. Ik denk dat het voor ma wel makkelijk was om het zo te doen, om het zo persoonlijk te spelen en die Kwade energie te gebruiken.
Een flink aantal pagina's terug vertel ik ook dat haar normae/algemene gedrag was om op de man spelen en dat daar dus niks persoonlijks aan was. En dat ik de twijfels en verwijten, onzekerheden en vergroeiingen over mezelf door dat besef kon aanpakken. Haar onpersoonlijk zijn ontdekken was een vrijkaart voor het vinden van mijn authenticiteit. Daarvoor heb ik haar waarheid los moeten laten. Ik heb heel lang kunnen teren op het begrip wat ik voor haar op kon brengen: ze bedoelde het niet zo, het was onmacht, ze heeft zo'n nare achtergrond, ze had zo'n vervelende man. Het is toch zo moeilijk voor haar allemaal...Maar wat ze vond en voelde was niet waar. Is dat wat je bedoelt?! Haar waarheid was dat ik stom en slecht was en met dat beeld van mezelf kon ik niet leven, kon ik me niet ontwikkelen als zelfstandig persoon.
Ik heb haar waarheid los moeten laten omdat ik daar ziek van werd, doodziek. Ik werd op dat moment keihard door haar in de steek gelaten en overladen met verwijten. Dat heeft wat in mij gebroken. Ik had zo lang in haar geinvesteerd en dit was wat ik terugkreeg: ongeloof, verwijten, ik was opeens alleen maar een dochter van pa - haar gehaatte exman. Toen werd ik emotioneel een halfwees- tot een paar jaar later mijn vader overleed en ik me helemaal verweesd voelde.
In mijn sprirtuele tocht kwam ik erachter dat het inderdaad niks met mij als persoon te maken had. En ik heb door mijn band met God gevoeld wie ik in wezen ben, en ben daar thuis gekomen en ben daar weer 'ontweesd'. En heb geleerd maar ook gedurfd alleen te zijn. In de relaties met mijn vrienden voel ik dat ze houden van wie in die kern zit. En dat zij in de jaren dat ik zo in de kreukels lag hebben gewacht tot ik werd die ik werkelijk ben.
Ik heb me gelaafd aan en ben gegroeid door liefde en mededogen. Van God, van mijn vrienden, van mezelf en ook door mijn behandelaars.
De liefde voor ma als moeder was doodgebloed. En de woede nam plaats voor een soort welwillendheid die ik naar elk ander mens toe voel. Ik schreef vriendelijke woorden op verjaardagskaartjes naar haar toe vanuit dat gevoel. Waarop ik een telefoontje kreeg of ik wilde ophouden met dat schijnheilige gedoe. Zelf als ik vanuit een soort neutrale positie haar probeer tegemoet te treden is het niet goed en ben ik een schijnheil. Dezelfde woorden die ze gebruikte om mijn vader te 'dissen'. En dan houdt het voor mij echt op.
Of dat betekent dat ik vergeven heb? Als ik mezelf die vraag stel komt als eerste de stelligheid in mij op dat ik me niet meer zo laat behandelen en dat daardoor afstand nodig is. Ik ben niet meer zo kwaad dat ik mijn gelijk moet krijgen, dat ik anderen moet overtuigen van het ongelofelijke dat mijn ouders me hebben aangedaan. Gewoon omdat het voor mij niet te bevatten en ook niet te accepteren was, dat ik in een dusdanig onveilige situatie heb geleefd. Daar ben ik niet meer mee bezig en dat geeft rust en misschien ook wel vrede.
dinsdag 11 november 2008 om 17:10
Ja dat snap ik Hanke. Op een gegeven moment houdt het op. Maak je dezelfde keuzes als je bij andere mensen in je leven zou doen. Pijnlijk dat je het echt nog oprecht probeert en dan zo de deur tegen je neus gegooid krijgt. Ik heb eenzelfde proces met mijn moeder. Ik denk dat het verschil er ook in zit dat zowel zij als ik weten dat ze mij nodig heeft. En ik haar heel wat minder. Dat heeft ergens de machtsbalans veranderd.
Voor mij doet die macht er niet toe, hooguit dat ik haar er nu subtiel aan kan herinneren dat ze ook welwillend en vriendelijk terug moet doen. Ze wil mij niet kwijt, goed, daar staat tegenover dat ze me niet meer elke keer bijt wanneer ze er de kans toe ziet. Voor haar doet die macht er wel toe en in feite hebben we een neutraal punt gevonden.
Klinkt liefdevol hm? Grappig genoeg is het dat wel meer nu. Omdat die macht er ergens voor haar enorm toe doet, respecteert ze me nu omdat ik een grens durf te trekken. Ze vindt het niet en wel fijn. Net zoals een klein kind. En dat geeft mij de mogelijkheid wel oprecht liefdevol met haar om te gaan wanneer ik haar zie, ook de goede dingen te koesteren. Nog steeds waakzaam maar niet meer bang.
Ze heeft me ook mooie dingen meegegeven. Liefde voor kunst, een besef dat je leven gepassioneerd leven ertoe doet, dat je eigenwijs mag en moet zijn. Die heb ik niet geleerd omdat ze dat gestimuleerd heeft, eerder afgebroken. Maar ik heb het geleerd doordat ze toch mijn moeder is. En toen ik eenmaal de weg terug begon te vinden naar mijn innerlijk thuis, ik besefte dat die dingen wezenlijk zijn voor mij.
Wat ik een tijd terug ook al schreef, het grappige is dat vanwege haar narcistische inslag veel dingen puur imagotechnisch zijn. Ze geven haar identiteit naar buiten toe, wie ze wil lijken te zijn. Bij mij komen ze van binnenuit en ik vraag me vaak af of dat is omdat het er al was of omdat ik letterlijk heb genomen wat in feite een illusie was bij mijn moeder. Geen idee. Ik ben iig blij dat ik nu ook positieve vruchten pluk van mijn relatie met haar.
Intensieve tijden.
Voor mij doet die macht er niet toe, hooguit dat ik haar er nu subtiel aan kan herinneren dat ze ook welwillend en vriendelijk terug moet doen. Ze wil mij niet kwijt, goed, daar staat tegenover dat ze me niet meer elke keer bijt wanneer ze er de kans toe ziet. Voor haar doet die macht er wel toe en in feite hebben we een neutraal punt gevonden.
Klinkt liefdevol hm? Grappig genoeg is het dat wel meer nu. Omdat die macht er ergens voor haar enorm toe doet, respecteert ze me nu omdat ik een grens durf te trekken. Ze vindt het niet en wel fijn. Net zoals een klein kind. En dat geeft mij de mogelijkheid wel oprecht liefdevol met haar om te gaan wanneer ik haar zie, ook de goede dingen te koesteren. Nog steeds waakzaam maar niet meer bang.
Ze heeft me ook mooie dingen meegegeven. Liefde voor kunst, een besef dat je leven gepassioneerd leven ertoe doet, dat je eigenwijs mag en moet zijn. Die heb ik niet geleerd omdat ze dat gestimuleerd heeft, eerder afgebroken. Maar ik heb het geleerd doordat ze toch mijn moeder is. En toen ik eenmaal de weg terug begon te vinden naar mijn innerlijk thuis, ik besefte dat die dingen wezenlijk zijn voor mij.
Wat ik een tijd terug ook al schreef, het grappige is dat vanwege haar narcistische inslag veel dingen puur imagotechnisch zijn. Ze geven haar identiteit naar buiten toe, wie ze wil lijken te zijn. Bij mij komen ze van binnenuit en ik vraag me vaak af of dat is omdat het er al was of omdat ik letterlijk heb genomen wat in feite een illusie was bij mijn moeder. Geen idee. Ik ben iig blij dat ik nu ook positieve vruchten pluk van mijn relatie met haar.
Intensieve tijden.
dinsdag 11 november 2008 om 18:08
Wat een ontzettend moedige post. Ik vond het moeiljkste aan mijn herstelproces inderdaad vertrouwen. Hoe kan ik de ander vertrouwen, ben ikzelf te vertrouwen voor de ander, en kan ik mijzelf vertrouwen.
Heel veel oefenen EV, en het verschil met toen benoemen. Mooie en echte dingen meemaken, zoals die pubers die je nu dingen toevertrouwen, komen heel hard - lees ongefilterd- en diep binnen. Hoe raar het ook klinkt: het is ook stress. Positieve stress, hoe ga je daar mee om. Met emoties die van alles en nog wat in beroering brengen: enthousiasme, respect, liefde. Maar ook gemis, woede, verontwaardiging en ongeloof.
Je voelt nu dat je lééft EV, met alles erop en eraan. Dat is een hele prestatie voor iemand die net zo lang de hoek is ingetrapt tot het een soort dood vogeltje was.
Heel veel oefenen EV, en het verschil met toen benoemen. Mooie en echte dingen meemaken, zoals die pubers die je nu dingen toevertrouwen, komen heel hard - lees ongefilterd- en diep binnen. Hoe raar het ook klinkt: het is ook stress. Positieve stress, hoe ga je daar mee om. Met emoties die van alles en nog wat in beroering brengen: enthousiasme, respect, liefde. Maar ook gemis, woede, verontwaardiging en ongeloof.
Je voelt nu dat je lééft EV, met alles erop en eraan. Dat is een hele prestatie voor iemand die net zo lang de hoek is ingetrapt tot het een soort dood vogeltje was.
dinsdag 11 november 2008 om 18:18
EV jouw veilige basis mist gewoon en je hoeft zeker geen contact te zoeken, zoals jij je door haar en hem voelt en voelde.
Ik wil wel contact maar mijn moeder is ook anders, ook lief ook goede dingen enzo.
De boosheid die jij nu voelt heb ik ook gehad, niet zo zeer tegen mijn moeder, meer tegen mijn vader.
Ik zie nu in dat ik zo weinig bereik met deze boosheid behalve bij mezelf, het maakte mij kapot van binnen en ik heb de boosheid naast me neergelegt.
Accepteren dat het ok is wat hij heeft gedaan, absoluut niet!
Vergeven wel maar vergeten idd nooit meer, vertrouw hem ook niet en zal hem nooit mijn kinderen toevertrouwen maar boos, ach hij verdient mijn boosheid niet eens, al die energie die daar in gaat zitten.
En er is niks verwarrends aan je posts, herkenbaar zelfs.
Ik wil wel contact maar mijn moeder is ook anders, ook lief ook goede dingen enzo.
De boosheid die jij nu voelt heb ik ook gehad, niet zo zeer tegen mijn moeder, meer tegen mijn vader.
Ik zie nu in dat ik zo weinig bereik met deze boosheid behalve bij mezelf, het maakte mij kapot van binnen en ik heb de boosheid naast me neergelegt.
Accepteren dat het ok is wat hij heeft gedaan, absoluut niet!
Vergeven wel maar vergeten idd nooit meer, vertrouw hem ook niet en zal hem nooit mijn kinderen toevertrouwen maar boos, ach hij verdient mijn boosheid niet eens, al die energie die daar in gaat zitten.
En er is niks verwarrends aan je posts, herkenbaar zelfs.
dinsdag 11 november 2008 om 18:18
Miischien ben je aan het leren dat hoewel het heel verwarrend voelt en vermoeiend is, er ook een heleboel mooie dingen gebeuren met jou en om jou heen, gewoon omdat je bestaat. Omdat je echt probeert te zijn en omdat je wilt zien wat er gebeurt. Met jezelf, met de wereld, maar ook met anderen om je heen.
dinsdag 11 november 2008 om 21:11
Ik hoop niet dat ik je het idee gaf dat je er anders naar moet kijken EV. Want dat was zeker niet mijn bedoeling. Meer dat stap voor stap telkens stukjes op hun plek vallen bij het helen en dat ik een van die stukjes zo fascinerend vind juist doordat het me ergens losgekoppeld heeft van wat er allemaal gebeurd is. Alsof het 3 levens terug is. En ik er nu van een afstandje naar kijk. En zie dat het uiteindelijk verdomd weinig met mij te maken had.
Er is geen oordeel meer, niet van buiten, niet van binnen. Ik ben gewoon ok. Ik was een prima kind. Vandaar dat ik het zo bevrijdend vind om dit steeds sterker te voelen. En ik dus ook wat er gebeurd is nu echt bij hun kan laten. En dat lucht op merk ik, geen gepieker, geanalyseer meer. Maar dat had niet kunnen gebeuren zonder elke keer door alle emoties te gaan. Door de woede en de verwijten en het verdriet en de rouw, vooral dat rouwen. Rouwen om dat kind dat daar ergens gestorven is. Wat zo weinig lucht kreeg en na verloop van tijd stikte. Wat overbleef was een schim van mij.
Ik heb weer vlees en bloed gekregen. En er is nog genoeg te doen en ik zal nog wel een paar keer woest, verdrietig, wat dan ook zijn. Maar het is een fijn idee dat er ergens echte vrede ligt. En dat ik daar nu grote gedeelten al van heb. Het is het zo waard.
Ik moet opeens denken aan de Ontembare Vrouw, het verhaal over de bottenvrouw (zo heet het geloof ik?). Een paar jaar terug dat ik het weer las. Zo voel ik me steeds meer. Opgediept, uitgegraven, in originele staat hersteld.
Zo mooi om dat hier te delen met zoveel vrouwen, ieder bezig met haar eigen stukjes uitgraven en er een plekje voor vinden. Echt heel bijzonder.
Er is geen oordeel meer, niet van buiten, niet van binnen. Ik ben gewoon ok. Ik was een prima kind. Vandaar dat ik het zo bevrijdend vind om dit steeds sterker te voelen. En ik dus ook wat er gebeurd is nu echt bij hun kan laten. En dat lucht op merk ik, geen gepieker, geanalyseer meer. Maar dat had niet kunnen gebeuren zonder elke keer door alle emoties te gaan. Door de woede en de verwijten en het verdriet en de rouw, vooral dat rouwen. Rouwen om dat kind dat daar ergens gestorven is. Wat zo weinig lucht kreeg en na verloop van tijd stikte. Wat overbleef was een schim van mij.
Ik heb weer vlees en bloed gekregen. En er is nog genoeg te doen en ik zal nog wel een paar keer woest, verdrietig, wat dan ook zijn. Maar het is een fijn idee dat er ergens echte vrede ligt. En dat ik daar nu grote gedeelten al van heb. Het is het zo waard.
Ik moet opeens denken aan de Ontembare Vrouw, het verhaal over de bottenvrouw (zo heet het geloof ik?). Een paar jaar terug dat ik het weer las. Zo voel ik me steeds meer. Opgediept, uitgegraven, in originele staat hersteld.
Zo mooi om dat hier te delen met zoveel vrouwen, ieder bezig met haar eigen stukjes uitgraven en er een plekje voor vinden. Echt heel bijzonder.
dinsdag 11 november 2008 om 21:55
Zusenzo, warm welkom .
Wat een drukte hier vandaag en wat een mooie posts. Ik wil ook nog wel even mijn two cents erin gooien, ook al ben ik zo'n beetje mosterd .
quote:Feliciaatje schreef op 11 november 2008 @ 13:02:
En ik zat er even over na te denken. Over boos zijn ed. Ik denk dat het heel fijn is als je de boosheid kunt toelaten, kunt zeggen: dat had nooit met mij mogen gebeuren. Zonder angst voor represailles of loyaliteitsconflicten. Die woede heelt, betekent dat je het patroon begrijpt en het niet meer zal laten gebeuren.
...
Dwing jezelf niet te vergeven en niet meer kwalijk te nemen voordat je die fase hebt gehad. Anders demp je je eigen proces denk ik. Zolang je maar wel in beweging blijft, het blijft zien als fases waar je doorheen stroomt. Met telkens een stukje inzicht en heling. En je op een gegeven moment oprechte vrede hebt met de gedachte: ze wisten echt niet beter en in de kern hebben ze het nooit letterlijk zo bedoeld, om mij dit gevoel te geven en mij zo te verwonden en te schenden.
Ondanks dat het laatste voor mij wat betreft mijn vader niet geldt (daar spelen andere, volgens mij psychisch ziekelijke dingen): ik ben het hier wel mee eens. Ik ben heel boos geweest, maar dat gevoel is nu weg. De boosheid heeft plaatsgemaakt voor een gevoel van... tja, ik heb er niet echt een goed woord voor. Misschien rust? Het voelt iig ok zoals het is. Ik zie hem niet en het vreet geen energie meer (incidenten daargelaten, waar ik me maar bij neer heb gelegd).
Ik zie met name bij mijn broertje dat hij nog zoveel woede richting onze vader heeft, wat simpelweg betekent dat hij er nog niet klaar mee is. Pas als hij die woede los kan laten, dan komt het voor hem in kalmer vaarwater. Vervelend, maar ik denk ook dat deze fase noodzakelijk is om uiteindelijk de rust te vinden.
En verder snap ik wat je zegt Feli, dat je je niet als persoon aangesproken voelt. Op een heel ander level heb ik me dat aangeleerd: mijn schoonmoeder mag me niet, vind me maar arrogant (is uitgesproken richting mijn man, die gelukkig vierkant achter me staat). En ik heb het daar best moeilijk mee gehad (vooral door het geroddel achter mijn rug om, tegen mensen die ik graag mag), maar nu ben ik zover: het ligt niet aan mij als persoon. Zij heeft problemen en projecteert die op mij. De dingen die ze zegt zeggen wat over haar, niet over mij. Maar als ik elk willekeurig ander meisje was geweest, was dat ook gebeurd, want het zit in haar. Dus probeer ik het me maar niet meer aan te trekken, het is niet persoonlijk ook al maakt ze dat er soms van.
Wat een drukte hier vandaag en wat een mooie posts. Ik wil ook nog wel even mijn two cents erin gooien, ook al ben ik zo'n beetje mosterd .
quote:Feliciaatje schreef op 11 november 2008 @ 13:02:
En ik zat er even over na te denken. Over boos zijn ed. Ik denk dat het heel fijn is als je de boosheid kunt toelaten, kunt zeggen: dat had nooit met mij mogen gebeuren. Zonder angst voor represailles of loyaliteitsconflicten. Die woede heelt, betekent dat je het patroon begrijpt en het niet meer zal laten gebeuren.
...
Dwing jezelf niet te vergeven en niet meer kwalijk te nemen voordat je die fase hebt gehad. Anders demp je je eigen proces denk ik. Zolang je maar wel in beweging blijft, het blijft zien als fases waar je doorheen stroomt. Met telkens een stukje inzicht en heling. En je op een gegeven moment oprechte vrede hebt met de gedachte: ze wisten echt niet beter en in de kern hebben ze het nooit letterlijk zo bedoeld, om mij dit gevoel te geven en mij zo te verwonden en te schenden.
Ondanks dat het laatste voor mij wat betreft mijn vader niet geldt (daar spelen andere, volgens mij psychisch ziekelijke dingen): ik ben het hier wel mee eens. Ik ben heel boos geweest, maar dat gevoel is nu weg. De boosheid heeft plaatsgemaakt voor een gevoel van... tja, ik heb er niet echt een goed woord voor. Misschien rust? Het voelt iig ok zoals het is. Ik zie hem niet en het vreet geen energie meer (incidenten daargelaten, waar ik me maar bij neer heb gelegd).
Ik zie met name bij mijn broertje dat hij nog zoveel woede richting onze vader heeft, wat simpelweg betekent dat hij er nog niet klaar mee is. Pas als hij die woede los kan laten, dan komt het voor hem in kalmer vaarwater. Vervelend, maar ik denk ook dat deze fase noodzakelijk is om uiteindelijk de rust te vinden.
En verder snap ik wat je zegt Feli, dat je je niet als persoon aangesproken voelt. Op een heel ander level heb ik me dat aangeleerd: mijn schoonmoeder mag me niet, vind me maar arrogant (is uitgesproken richting mijn man, die gelukkig vierkant achter me staat). En ik heb het daar best moeilijk mee gehad (vooral door het geroddel achter mijn rug om, tegen mensen die ik graag mag), maar nu ben ik zover: het ligt niet aan mij als persoon. Zij heeft problemen en projecteert die op mij. De dingen die ze zegt zeggen wat over haar, niet over mij. Maar als ik elk willekeurig ander meisje was geweest, was dat ook gebeurd, want het zit in haar. Dus probeer ik het me maar niet meer aan te trekken, het is niet persoonlijk ook al maakt ze dat er soms van.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
