Heel moeilijk, vandaag 30

Jenny Arean - Jij de boerenkool en ik de kaviaar



Dikke tranen met tuiten

Heb ik vergoten om jou

Want het was over en sluiten

Avonden lang was ik blauw

Maar wijn en bier en jenever

Bieden geen enkel soelaas

Ze ruineren je lever

Plus nog die druk op je blaas



refrein

Ach het leven zonder man is ook zo kwaad nog niet

Want ik ben nu vrij en jij bent nu bij haar

Dus mijn liefje zonder jou zing ik nu het hoogste lied

Jij de boerenkool en ik de kaviaar



Langzaam ging ik herstellen

Kreeg ik weer mijn verstand

Vrienden gingen weer bellen

Ik las weer eens wat in een krant

Ik kon weer lachen en dansen

Ik dacht: wat krijgen we nou

Ik gaf mezelf weer net zoveel kansen

Als in mijn beste dagen met jou



refrein



De ene dag vrij ik met Peter

Dan weer omhels ik Jeroen

Boudewijn deed het nog beter

Met Harry moet ik het nog doen

En alles zonder reserve

Ik geef mezelf helemaal

Ik bemin ze allen met verve

Niet een, nee echt allemaal



refrein



refrein



Jij de boerenkool en ik de kaviaar

Jij de boerenkool en ik de kaviaar

Lieve muis,



Als eerste van harte gefiliciteerd met je verjaardag! Wens je veel geluk en sterkte!



Na een relatie van 5 jaar is het heel moeilijk om los te laten denk ik. Je vertelt dat het vrij onverwachts kwam en dat jullie niet echt gepraat hebben. Als ik het zo lees lijkt het er ook niet op dat hij er nog voor je kan zijn en/of alles uit te praten en ik weet helaas uit ervaring dat dat heel moeilijk is. Ik denk dat je moet beginnen met het accepteren dat het echt voorbij is en dat het ook niet meer gaat goed komen. Wat hij met zijn leven doet is jouw zaak niet meer. Ik zou dat geregel om die meubelen ook aan een ander overlaten die je geheel kunt vertrouwen want contact hebben doet alleen maar pijn (ervaar ik nu ook, ook helaas) Ik praat heel veel maar het liefste praat ik met hem maar dat gaat niet en dat accepteer ik nu. Ik heb gisteren voor zn deur gestaan en hij deed niet eens open. Na deze gebeurtenis heb ik een heel ander gevoel. Heel raar maar ik ACCEPTEER echt dat het voorbij is en als ik nu aan hem denk zijn al die fantasien over dat we weer bij elkaar komen verdwenen. Hij hoort nu in het rijtje (zoals andere exen) Het komt niet meer goed en dat hoeft ook niet. Ik heb er vrede mee en ben zelfs een beetje dankbaar dat ik van deze twijfelachtige man af ben. Dat neemt niet weg dat ik echt verschrikkelijk veel verdriet en pijn heb. Maar het is nu zo klote dat het alleen maar beter kan gaan. Mijn vriendin heeft me het volgende gemaild en het helpt mij dus jou misschien ook (f)



Blijf realistisch,Blijf bij je zelf, er zijn ergere dingen in het leven en ondanks alles moeten we er toch voor zorgen dat we blijven staan,Plaats jezelf even buiten je situatie en kijk naar jezelf. Wat zie je?Accepteer dat niet gaat. Waarom jezelf gek maken?GUN jezelf geluk, hij kan je dat NU niet geven!...Niemand trouwens, alleen JIJ kan datWees bewust van je eigen gevoelensVraag je af WAAROM je iemand wilt, die allang al verder is gegaan met zijn levenJIJ bent belangrijk. Zet jezelf op NR. 1.Gun jezelf het allerbeste want dat verdien jij!



Ik hoop dat je er wat aan hebt. Accepteer ook dat je verdriet hebt en dat het echt tijdelijk is. Wat anderen zeggen over dat je er na een half jaar nog niet overheen bent heeft gewoon te maken (voorzover ik het uit je TO kan beoordelen) met acceptatie.



Dus accepteer en de rest volgt wel. Heb er vertrouwen in dat het goed komt met je!



Heel veel sterkte!

Shoef, wat heb jij een ontzettend goede en lieve vriendin zeg!

wees er zuinig op!

Ik vind mijn posts niet hard. Ik snap best dat je na 6 maanden nog niet over je relatie heen bent, en dat is ook prima. Maar je ex zielige smsjes sturen omdat hij je feliciteert vind ik dan weer het andere uiterste. Verdriet hebben is logisch, dat snap ik ook, maar er zó in blijven hangen en na een half jaar nog zo op je ex reageren en doen alsof hij ik weet niet wat verplicht is, dát vind ik te ver gaan.

quote:muisje08 schreef op 01 februari 2009 @ 15:40:

Hoi iedereen,



Bedankt voor de reacties. Sommige komen hard aan, maar er zit veel waarheid in. Misschien moet ik even verduidelijken hoe het gegaan is, misschien denken er een aantal dan anders over. Ik denk dat verduidelijking niet helpt. Feit blijft dat je moet accepteren dat het uit is, en dat dát je op weg zal helpen om weer verder te gaan met je leven. Na een half jaar nog zo reageren op een (door hem liefbedoeld) smsje is gewoon te dramatisch voor woorden. Jij bent verdrietig omdat je hem kwijt bent en dat mag, maar je leven gaat door. Blijven zwelgen in zelfmedelijden heeft totaal geen zin en je hebt alleen jezelf ermee. Je bent veel leuker als je lacht (dat geldt in het algemeen dus ook voor jou!)



In juni vorig jaar merkte ik dat mijn ex afstandelijik deed. hij ging niet meer mee naar zaken waar hij anders altijd mee naartoe ging, ging heel veel uit, en heeft nooit gezegd dat hij ongelukkig was. We hebben wel een aantal vage gesprekken gehad (ik had niet echt door wat er aan de hand was) en toen zei hij dat hij me nooit zou verlaten. Vage gesprekken hebben geen zin, helaas heb je dat tijdens jullie relatie niet gemerkt en heb je dat gelukkig nu wel geleerd. Jullie communicatie lijkt niet helemaal goed te hebben gezeten. Dat was eind juni. In juli voelde ik echter de afstand en ben beginnen in zijn GSM en Facebook te kijken. Een echte blijk van vertrouwen. Achteraf misschien terecht, maar het duidt wederom niet op een goede relatie. Op facebook stond er een berichtje begin juni van dat meisje dat ging over kaarten voor het een of andere evenement, maar blijkbaar had hij op het laatste afgezegd. Geen idee waar dat over ging, maar ze waren dus toen al in contact. Ik heb er niets over gezegd tegen hem. ik denk dat ze vanaf april-mei contact hadden. Ik ken haar totaal niet, hij heeft haar via via leren kennen, toen ik voor mijn werk in het buitenland zat.



Dan was het juli. Mijn instinct zei me om zijn gsm meer en meer te controleren. En weer een blijk van vertrouwen, zo goed ging het tijdens jullie relatie. Ik vond niets, Tot ik ineens bij de gedelete items een sms van haar zag: "Joepie, ik zie er al naar uit je nog eens te zien"



Toen viel ik bijna flauw, en heb ik hem ermee geconfronteerd. Het klinkt erg dramatisch om bijna flauw te vallen, sorry dat ik het zeg. Was alles zo beladen? Het betekende niets, maar hij is dan 3 dagen naar huis gegaan om na te denken. In die drie dagen is hij met dat meisje uitgeweest. Tof als je over een lange relatie nadenkt... Daar heb je helemaal gelijk in, dat is absoluut niet tof.



Toen hij terugkwam kreeg ik ineens te horen: Ik voel niets meer voor jou. Dat zal erg pijnlijk zijn geweest Maar ik kan niet geloven dat dit voor jou zo onverwachts kwam. En enkele dagen later is hij stiekem al het gerief (kledij, DVDs, kookboeken, hij had er goed over nagedacht) komen ophalen toen ik op het werk was. Het enige dat er lag was de sleutel en een briefje dat hij de juiste keuze had gemaakt.



KEUZE???? Ik was van niets op de hoogte, merkte dat er iets was en kreeg dan te horen dat HET te laat was. Allemaal heel pijnlijk, ben de maanden daarop in therapie gegaan (ik ga nog af en toe). ik heb me altijd heel lief naar hem gedragen omdat ik hoopte dat hij zich misschien vergist had. Heb hem in liefde laten gaan.

Je was van niets op de hoogte, terwijl je wel je intuitie volgde en zijn privezaken doorsnuffelde. Terwijl hij 3 dagen weg ging om na te denken over jullie relatie? Terwijl jullie niet voldoende communiceerde, en er vage gesprekken waren over belangrijke zaken?



Wat kreeg ik terug: ineens fotos op facebook van een romantisch weekendje, en enkel heel koude berichtetn over praktische zaken.



Ik liet de maanden voorbij gaan, heb hem zelf ook nooit lastiggevallen, heb mijn pijn met vrienden en familie proberen verwerken. Ik heb wel altijd mijn gevoelens naar hem geuit elke keer hij iets vroeg over de praktische zaken. Maar daaar antwoordde hij nooit op. Als het uit is, en je moet praktische zaken bespreken is het niet het moment om over gevoelens te praten of je gevoelens te uiten. Ik denk dat hij er verstandig aandeed om hier niet op in te gaan.



Toen ik dan gisteren die sms kreeg van: "geniet ervan vandaag", dan schoot dat zo hard in het verkeerde keelgat.



Ik probeer echt vooruit te kijken, maar het voelt zo raar allemaal. Hij LEEK echt gelukkig hoor, en zei zelf dat we het goed hadden. En dan plots (??????) is hij weg.... Ik zag hem als de vader van mijn kinderen...



Zoals ik aangaf veranderd je post bij mij iig niets aan mijn mening. Wat me wel duidelijk wordt is dat jij heel erg je kop in het zand hebt gestoken. Jullie relatie als goed omschreef terwijl die helemaal niet goed klinkt zoals het ging. Je wilde dingen niet zien en zag wat je wel wilde zien. Daarnaast kan ik me echt niet voorstellen dat het helemaal onverwachts kwam.

Ik vraag me wel af hoe jij hebt gereageerd waardoor hij met dat briefje van de juiste keuze kwam. Het klinkt alsof er veel meer is gebeurd en hij wrok ofzo voor je voelde. Opgelucht was dat er een eind aan ellende (??) kwam.



En nu ga je door met het niet accepteren en niet snappen. Jullie relatie was niet goed, en hoe hard dat ook klinkt, het lijkt toch echt zo te zijn. En dan is het alleen maar beter als jij je bij kop en kont pakt en je leven voortzet op een leuke manier. Sorry voor mijn harde woorden, maar misschien is dat nodig zodat je de draad weer oppakt en er zelf iets van gaat maken.

Je moet accepteren dat het over is en niet meer goed komt, hoe graag je dit ook zou willen ontkennen. Hij is niet voor niets bij je weg en is gelukkiger zo. Dat is zijn gevoel, zijn keuze en dat mag. Dit blijven ontkennen doet je alleen maar nog meer pijn, en dat heeft nu toch zeker wel lang genoeg geduurd. Hij genoot al van het contact met dat meisje, en op die manier heeft hij je mentaal bedrogen. Hij was er ook niet eerlijk over. Ben blij dat je van hem af bent zeg.

quote:Supersmollie1 schreef op 31 januari 2009 @ 14:18:

Ik kan uit ervaring zeggen dat het aflopen van een relatie ook een rouwproces is. Je rouwt omdat je afscheid moet nemen van elkaar. Mijn relatie liep na mijn dertigste verjaardag stuk, op zijn initiatief, niet het mijne. Ik was ook heel verdrietig en heb gerouwd. Tot de dag dat ik boos werd, zo boos op hem. Tot ik me realiseerde dat ik beter af was zonder die lul. En vanaf dat moment is het alleen maar beter met me gegaan. Ik besloot een man te zoeken voor mijn plezier, een rebound, een neukertje, hoe je het noemen wilt. Ik heb hem gevonden, ik heb me een half jaar suf geneukt, heerlijk! Dat hielp nog eens om alle ellende van me af te schudden. Maar daarvoor moest ik wel uit dat verdriet, en accepteren dat het over was.









Is ook een manier om er overheen te komen.

Ik sluit me bij madhe aan vwb het volgende:

Wat me wel duidelijk wordt is dat jij heel erg je kop in het zand hebt gestoken. Jullie relatie als goed omschreef terwijl die helemaal niet goed klinkt zoals het ging. Je wilde dingen niet zien en zag wat je wel wilde zien. Daarnaast kan ik me echt niet voorstellen dat het helemaal onverwachts kwam.



en:



Je moet accepteren dat het over is en niet meer goed komt, hoe graag je dit ook zou willen ontkennen. Dit blijven ontkennen doet je alleen maar nog meer pijn, en dat heeft nu toch zeker wel lang genoeg geduurd. Hij genoot al van het contact met dat meisje, en op die manier heeft hij je mentaal bedrogen. Hij was er ook niet eerlijk over. Ben blij dat je van hem af bent zeg.



Met het ontkennen en het niet willen accepteren maak je het alleen maar moeilijker. Laat het los en blijf niet krampachtig in een relatie geloven die niet goed was en in een man die niet bij je terugkomt en die je ook niet terug zou moeten willen. Werk aan je eigen waarde ga leuke dingen doen. Je kan iemand niet veranderen dus zoek liever iemand die wel goed bij je past.

En ik weet hoe rot het is hoor meid, ben nu zelf ook een half jaar single na een zelfde relatie zoals jij die had en die is ook op soortgelijke wijze uitgegaan. Maar kop op. Je merkt dat je je beter gaat voelen als je je niet meer zo laat meeslepen en je ex verder zo veel mogelijk links laat liggen. Echt, probeer het een tijdje, tis de moeite waard.

quote:mamalief schreef op 31 januari 2009 @ 23:01:

[...]





ik heb nog niet alles gelezen maar bij deze post moest ik even reageren.



hoe durf je t eigenlijk te zeggen vraag ik me af?

aanvallende post van eowynn zeg je, jouw post is kwetsend!



ten eerste is het niet te vergelijken

ten tweede vinden zels dan mensen het raar als je na een half jaar nog huilend op je bed ligt hoor



denk voortaan even wat beter na voordat je rare dingen gaat roepen waar je schijnbaar geen verstand van en geen ervaring mee hebt.



*is boosheid even kwijt en gaat nu verder lezen*



Pardon? Hoe durf ik het te zeggen? Omdat het mijn mening is, daarom. Ik zeg ook "misschien is het wel erger" dat is nl. per persoon verschillend. Er zijn inderdaad mensen voor wie dat erger is, de wetenschap dat hij "de persoon met wie je zo lang lief en leed deelde en met wie je oud wilde worden en kinderen wilde krijgen" er nog wel is maar met een ander gelukkig.

Ik zeg nergens dat dit voor iedereen geldt en ik zeg ook nergens dat wanneer je partner overlijdt dit minder erg is of niet erg. Ik zeg "misschien is het nog wel erger" omdat ik dus idd denk dat het voor sommige mensen erger is. Goed lezen is ook een kunst.

Ik zou het persoonlijk erger vinden denk ik ja, en nee gelukkig weet ik niet uit ervaring waar ik het over heb.



Ik weet dat jouw partner is overleden (toch?) maar dat wil niet zeggen dat TO geen recht op een rouwproces heeft omdat haar partner toevallig nog wel leeft.



O en dat mensen het raar vinden dat je na een half jaar nog huilend op je bed ligt in geval van overleden echtgenoot, dat ligt aan het niet-inlevend-vermogen van die mensen. Het is ook niet zomaar een dag, ze is 30 geworden en die dag had ze natuurlijk graag met partner gevierd. Ze zegt toch nergens dat ze elke dag huilend op haar bed ligt?

Ondertussen is er een hele discussie gaande over het rouwproces. Misschien een beetje offtopic, maar belangrijk en heftig genoeg om er niet op in te gaan (iedereen wel mee eens toch?).



Ik denk zelf dat het probleem niet zit in het rouwen. Rouwen is normaal, in beiden gevallen. Iemand te verliezen is heel pijnlijk. Het probleem lijkt me meer in het accepteren te zitten.



Wat nou erger is, is voor iedereen verschillend. Daar laat ik me niet over uit. Wat wel zo is, is dat het in beide gevallen geaccepteert moet worden, maar dat het voor heel veel mensen begrijpelijk is/lijkt te zijn, dat het accepteren van een verlies door overlijden moeilijker is (??) dan het accepteren van het feit dat gevoelens veranderen (een relatie die eindigt en 2 personen die afzonderlijk verder moeten).

Dat gevoelens kunnen veranderen, dat weet je vanaf de eerste date. Dat iemand (veel te vroeg) overlijdt, daar gaan we gewoon simpelweg niet vanuit. Op het eerste kun je je voorbereiden, rationeel rekening houden met. Het tweede komt áltijd onverwachts en als een enorme klap.



Beiden kunnen in een slachtofferrol gaan zitten, bij overlijden is de overgebleven partij ook een slachtoffer van 'hoe wil je het noemen', het lot. Bij veranderende gevoelens maak je jezelf slachtoffer, terwijl je dat niet hoeft te zijn.

quote:crini schreef op 01 februari 2009 @ 17:35:

[...]





Pardon? Hoe durf ik het te zeggen? Omdat het mijn mening is, daarom. Ik zeg ook "misschien is het wel erger" dat is nl. per persoon verschillend. Er zijn inderdaad mensen voor wie dat erger is, de wetenschap dat hij "de persoon met wie je zo lang lief en leed deelde en met wie je oud wilde worden en kinderen wilde krijgen" er nog wel is maar met een ander gelukkig.

Ik zeg nergens dat dit voor iedereen geldt en ik zeg ook nergens dat wanneer je partner overlijdt dit minder erg is of niet erg. Ik zeg "misschien is het nog wel erger" omdat ik dus idd denk dat het voor sommige mensen erger is. Goed lezen is ook een kunst.

Ik zou het persoonlijk erger vinden denk ik ja, en nee gelukkig weet ik niet uit ervaring waar ik het over heb.



Ik weet dat jouw partner is overleden (toch?) maar dat wil niet zeggen dat TO geen recht op een rouwproces heeft omdat haar partner toevallig nog wel leeft.



O en dat mensen het raar vinden dat je na een half jaar nog huilend op je bed ligt in geval van overleden echtgenoot, dat ligt aan het niet-inlevend-vermogen van die mensen. Het is ook niet zomaar een dag, ze is 30 geworden en die dag had ze natuurlijk graag met partner gevierd. Ze zegt toch nergens dat ze elke dag huilend op haar bed ligt?





Ik begrijp jullie beider reactie.



Een vriendin van mij is na 25 jaar huwelijk en twee kinderen verder van de ene op de andere dag in de steek gelaten voor een jongere meid.



Zij zei eens tegen mij, Kijk als was ie nou dood, dan is er niks meer om op te hopen , dan rouw je en je gaat door, maar ik weet dat ie 5 minuten van me vandaan woont, t leuk heeft en zijn leven op de rails heeft en ik zit hier met de puinhoop, zij had het dus ook makkelijker gehad als ie plots was overleden dan dat ie verderop het leuk heeft, ik snap dus jouw opmerking wel.En ik snap het verdriet en de onmacht van TO ook, alleen lieverd , het helpt je niets, vergeet hem, het is dus niet gegeven dat je met hem een gezin etc sticht, die goeie vent komt nog, je hebt om wat naar uit te kijken dus, doe dat dan ook.

quote:sarah2ndlife schreef op 01 februari 2009 @ 18:20:

[...]





Ik begrijp jullie beider reactie.



Een vriendin van mij is na 25 jaar huwelijk en twee kinderen verder van de ene op de andere dag in de steek gelaten voor een jongere meid.



Zij zei eens tegen mij, Kijk als was ie nou dood, dan is er niks meer om op te hopen , dan rouw je en je gaat door, maar ik weet dat ie 5 minuten van me vandaan woont, t leuk heeft en zijn leven op de rails heeft en ik zit hier met de puinhoop, zij had het dus ook makkelijker gehad als ie plots was overleden dan dat ie verderop het leuk heeft, ik snap dus jouw opmerking wel.En ik snap het verdriet en de onmacht van TO ook, alleen lieverd , het helpt je niets, vergeet hem, het is dus niet gegeven dat je met hem een gezin etc sticht, die goeie vent komt nog, je hebt om wat naar uit te kijken dus, doe dat dan ook.





Daar snap ik helemaal niets van?

Achteraf geluld (ja duhhh, dat is altijd makkelijk) kan jouw vriendin wel zeggen dat ze het makkelijker had gehad als haar toenmalige partner was overleden,

Sure, zij is diep gekwetst, en dan is zo'n opmerking snel gemaakt.



Als je een fantastische relatie hebt, samenleeft met de liefde van je leven, nog een leven voor je hebt, en uit DIE situatie wordt hij dan weggerukt, volgens mij is de weg van rouw dan vele malen langer en dieper,

Ik kan het voor mezelf in elk geval niet voorstellen dat ik zoiets zou zeggen vanuit mijn huidige (gelukkige) situatie,

quote:mamalief schreef op 31 januari 2009 @ 23:27:

niet voor mezelf emmeke, ik ben niet zo snel gekwetst, maar ik vind het een rare kronkel om te zeggen dat het minder erg is dat je partner overlijdt dan wanneer hij bij je weggaat.



ik zeg niet dat het ene erger is dan het andere, dat werd in die post gezegd waar ik op reageerde....Dat zeg ik dus helemaal niet, zie mijn vorige post. Ik zeg 'misschien is het nog wel erger', voor sommige mensen althans wel (dus niet voor iedereen!) Ik zeg NERGENS dat het minder erg is dat je partner overlijdt. En ik vraag me trouwens wel af of jij zelf echt niet gekwetst bent, wat trouwens ook helemaal niet de bedoeling van mijn post was.

Iedereen die gekwetst is, plaatst zijn/haar verdriet op 10, op de schaal van "erg", daar heeft een ieder natuurlijk ook het volste recht toe,

eensch

Mijn vriend heeft mij na 10 jaar relatie ook laten zitten voor een ander en dat is nu 9 maanden geleden en ik heb er nog regelmatig last van..mijn nieuwe partner is zijn vrouw verloren aan kanker 1,5 jaar geleden en hij is van mening dat het makkelijker is om het overlijden te accepteren dan dat je verlaten wordt door een partner...

Juist MysticAngel!

quote:moeki schreef op 02 februari 2009 @ 12:31:

Mijn vriend heeft mij na 10 jaar relatie ook laten zitten voor een ander en dat is nu 9 maanden geleden en ik heb er nog regelmatig last van..mijn nieuwe partner is zijn vrouw verloren aan kanker 1,5 jaar geleden en hij is van mening dat het makkelijker is om het overlijden te accepteren dan dat je verlaten wordt door een partner...Als dat in zijn geval is, wil nogniet zeggen dat dit voor iedereen zo is..... *zucht*

hanZie, dat punt waren we dus inmiddels voorbij, zie het bericht van MysticAngel

Kom op meid! Niet blijven hangen,zo ontzettend zonde van je tijd.Natuurlijk ben je verdrietig en boos,maar probeer vooruit te kijken,t klinkt zo simpel,ik weet t. Alleen maar terugkijken in de tijd heeft zoooo geen zin,je verandert er niks aan,hoe graag je t ook zou willen!

En na je 30e,geloof mij,het wordt echt alleen maar leuker!

Gefeliciteerd,tijd om nieuwe deuren te openen!

quote:Emmeke schreef op 03 februari 2009 @ 18:38:

hanZie, dat punt waren we dus inmiddels voorbij, zie het bericht van MysticAngelBlijkbaar niet anders was die reactie van Moeke er niet geweest. Of heb je moeite met lezen?

Het lijkt mij een heel goed idee om het overlijden van je partner en het verlaten worden door je partner niet met elkaar te vergelijken. Dat zijn twee verschillende dingen en vergelijken is nutteloos.



Muisje, ondanks je aanvullende toelichting denk ik toch: ga door met je leven. Ja, hij heeft het niet fraai aangepakt en ja het is erg moeilijk te accepteren dat hij 'gewoon' maar doorgaat met zijn nieuwe liefde. Hoe lullig ook, dit is wat het is. Probeer vooruit te komen in het acceptatieproces en het verwerken van je verdriet, in plaats van te blijven hangen. Zo komt het namelijk op mij over. Overigens, neemt niet weg dat op dagen als je verjaardag je wel extra melancholiek & verdriet kunt worden. Op moeilijke dagen: huil een keer flink, droog op, mascara bijwerken en ga iets leuks doen!

Het is begrijpelijk om extra verdriet te hebben als het allemaal niet zo netjes is verlopen, maar we hebben allemaal weleens iets niet zo netjes afgehandeld. Hoeveel verdriet je ergens om hebt verandert niets aan de feiten. Eigenlijk heb je juist als iemand je al erg gekwetst heeft je portie verdriet al wel gehad, en zou je dus minder verdriet moeten hebben. Maar zo werkt het helaas dan weer niet.

Hoe gaat het nu met je muis?

30 worden....ach je went er heus wel aan; en wat wil je er aan doen? Het enige is: accepteren, lijkt me. Iedereen wordt het! (hopelijk, er zijn ook nog mensen die het niet halen, door ziekte, ongeluk...) Beter 30 worden dan dat het leven eindigt bij 29 ?! Ik hoorde van de week een mooie uitspraak: " achter een berg vol moeilijkheden ligt een land vol mogelijkheden"... helpt je dat een beetje, muisje 08 ?



veel succes, ik wens je een leuke vent toe!