Relaties
alle pijlers
heftig
woensdag 25 november 2009 om 13:00
Weet niet hoe ik het moet brengen, ik moet gewoon iets kwijt.
Mn familie heeft me de rug toegekeerd omdat ik een jaar lang een geheime relatie had met iemand die ze niet goedkeurden. Ze kenden hem, had een jaar een relatie met hem en toen was het uitgekomen, groot drama en nu is het weer uitgekomen (na een jaar, dus in totaal ben ik al 2 jaar met hem) en het is natuurlijk geheel en al mn eigen fout. Ik weet gewoon niet hoe ik nu verder moet. Dat ik weer gelogen heb nadat ze mij een tweede kans hadden gegeven, vergeven ze natuurlijk nooit.
Moet mn leven nu leiden maar ik heb ze enorm gekwetst en dat doet pijn ook al denken ze waarschijnlijk dat ik zo egoistisch en slecht ben. Maar ik ben niet slecht.
Altijd leefde ik alsof ik niet echt zelf leefde, maar WERD geleefd, alsof alles me maar overkwam. Ik ben veel te zwak geweest.
Maar ik hou van hem....Hij is alleen niet goed in hun ogen.
Ik voel me echt enorm zwaar kut. Ik weet dat mn zus meeleest...Weet niet wat ik verder moet zeggen.... Een tweede kans krijg ik nooit meer en voel me enorm schuldig.
Ik moest dit gewoon van me afschrijven. Het is nogal heftig allemaal. Was daarnet in de tram en keek naar de mensen en dacht, het is vast aan me te zien, iedereen gaat maar door met hun leven en we hebben allemaal problemen maar dit is gewoon te zwaar. Ik heb geen ouders, zus en broer meer.
Het spijt me echt,maar goed, ik hou van hem, en ik ben al 26, moet toch mn eigen beslissingen nemen in het leven?
Mn familie heeft me de rug toegekeerd omdat ik een jaar lang een geheime relatie had met iemand die ze niet goedkeurden. Ze kenden hem, had een jaar een relatie met hem en toen was het uitgekomen, groot drama en nu is het weer uitgekomen (na een jaar, dus in totaal ben ik al 2 jaar met hem) en het is natuurlijk geheel en al mn eigen fout. Ik weet gewoon niet hoe ik nu verder moet. Dat ik weer gelogen heb nadat ze mij een tweede kans hadden gegeven, vergeven ze natuurlijk nooit.
Moet mn leven nu leiden maar ik heb ze enorm gekwetst en dat doet pijn ook al denken ze waarschijnlijk dat ik zo egoistisch en slecht ben. Maar ik ben niet slecht.
Altijd leefde ik alsof ik niet echt zelf leefde, maar WERD geleefd, alsof alles me maar overkwam. Ik ben veel te zwak geweest.
Maar ik hou van hem....Hij is alleen niet goed in hun ogen.
Ik voel me echt enorm zwaar kut. Ik weet dat mn zus meeleest...Weet niet wat ik verder moet zeggen.... Een tweede kans krijg ik nooit meer en voel me enorm schuldig.
Ik moest dit gewoon van me afschrijven. Het is nogal heftig allemaal. Was daarnet in de tram en keek naar de mensen en dacht, het is vast aan me te zien, iedereen gaat maar door met hun leven en we hebben allemaal problemen maar dit is gewoon te zwaar. Ik heb geen ouders, zus en broer meer.
Het spijt me echt,maar goed, ik hou van hem, en ik ben al 26, moet toch mn eigen beslissingen nemen in het leven?
woensdag 25 november 2009 om 20:35
quote:LolitaLempicka schreef op 25 november 2009 @ 14:43:
[...]
Je hebt helemaal gelijk...
Kans schat ik heel klein. Ze zijn ervan overtuigd dat hij me niet gelukkig zal maken.
Dat is toch wel heel erg, dat ouders hun kind niet meer willen zien omdat ze een partner kiest die "haar niet gelukkig zal maken". Dat vind ik echt een flutreden. Het is jouw goed recht jouw leven te leiden zoals jij dat wilt, met wie jij wilt. En zo lang je niet met hele rare mannen thuis komt of zelf hele rare dingen doet snap ik niet dat ouders menen zo'n machtsmiddel in te moeten zetten om je te laten doen wat zij willen.
Het is jouw recht om zelf te ervaren of je wel of niet gelukkig met hem wordt, dat hoeven zij niet voor je te beslissen en het is al helemaal geen reden om je dochter niet meer te willen zien.
Dus zet het alsjeblieft heel gauw van je af dat je je schuldig zou moeten voelen. Dat ze je altijd met alles hebben geholpen, inclusief geld, geeft ze niet het recht te bepalen hoe jij je leven moet leiden.
[...]
Je hebt helemaal gelijk...
Kans schat ik heel klein. Ze zijn ervan overtuigd dat hij me niet gelukkig zal maken.
Dat is toch wel heel erg, dat ouders hun kind niet meer willen zien omdat ze een partner kiest die "haar niet gelukkig zal maken". Dat vind ik echt een flutreden. Het is jouw goed recht jouw leven te leiden zoals jij dat wilt, met wie jij wilt. En zo lang je niet met hele rare mannen thuis komt of zelf hele rare dingen doet snap ik niet dat ouders menen zo'n machtsmiddel in te moeten zetten om je te laten doen wat zij willen.
Het is jouw recht om zelf te ervaren of je wel of niet gelukkig met hem wordt, dat hoeven zij niet voor je te beslissen en het is al helemaal geen reden om je dochter niet meer te willen zien.
Dus zet het alsjeblieft heel gauw van je af dat je je schuldig zou moeten voelen. Dat ze je altijd met alles hebben geholpen, inclusief geld, geeft ze niet het recht te bepalen hoe jij je leven moet leiden.
woensdag 25 november 2009 om 20:39
En hoewel dit misschien wel meer zal spelen in andere culturen, ook mijn (nederlandse) ouders hielden er dat soort redenaties op na hoor.. Mijn vader vond dat ie mij kon verbieden mijn toenmalige vriendje op te zoeken door te dreigen mijn studietoelage in te houden, en toen ik 28 was en mijn moeder het met een bepaalde keuze niet eens was zei ze, ik zou het je verbieden als dat zou kunnen, maar dat kan niet meer want je bent 28. En ook dat gedoe van wat zullen andere mensen er wel niet van zeggen.. Je moet maar eens bedenken wie je belangrijker vindt, wij of hij.. etc...
woensdag 25 november 2009 om 21:34
M.i. zouden alle ouders - los van cultuur, geloof, gebruiken, opvattingen, etc,- maar 1 doel voor ogen moeten hebben en dat is: je eigen kind gelukkig zien.
Als jij met iemand samen bent, en hij maakt jou gelukkig, dan zou dat voldoende moeten zijn om in ieder geval jouw partnerkeuze te respecteren. Misschien gaat niet alles volgens hun verwachtingspatroon, maar uiteindelijk is dat ook niet meer dan normaal. Ieder kind maakt op een gegeven moment zijn eigen keuzes en dat moeten ouders dan (min of meer) accepteren.
Een WO diploma is geen garantie op relatie-geluk.
Als jij met iemand samen bent, en hij maakt jou gelukkig, dan zou dat voldoende moeten zijn om in ieder geval jouw partnerkeuze te respecteren. Misschien gaat niet alles volgens hun verwachtingspatroon, maar uiteindelijk is dat ook niet meer dan normaal. Ieder kind maakt op een gegeven moment zijn eigen keuzes en dat moeten ouders dan (min of meer) accepteren.
Een WO diploma is geen garantie op relatie-geluk.
donderdag 26 november 2009 om 00:15
quote:LolitaLempicka schreef op 25 november 2009 @ 16:33:
[...]
? waarom? heb ik iets gemist
Nee hoor. :- ] Mijn bijdrage bevatte te veel persoonlijke informatie. Het komt erop neer dat de keuze niet zo makkelijk is als velen doen lijken. Kiezen voor je eigen geluk.... Hoe gelukkig ben je als je geen contact meer met je ouders hebt?
Ik kom trouwens uit een buurland. Heel veel sterkte met de situatie.
[...]
? waarom? heb ik iets gemist
Nee hoor. :- ] Mijn bijdrage bevatte te veel persoonlijke informatie. Het komt erop neer dat de keuze niet zo makkelijk is als velen doen lijken. Kiezen voor je eigen geluk.... Hoe gelukkig ben je als je geen contact meer met je ouders hebt?
Ik kom trouwens uit een buurland. Heel veel sterkte met de situatie.
donderdag 26 november 2009 om 09:22
Espinoza, maar hoe gelukkig ben je ook als je het leven moet leiden dat je ouders voor je uitgekozen hebt omdat ze je anders niet meer willen kennen. Het is allebei verre van ideaal, om het zachtjes uit te drukken.
Ik snap dat de keuze niet makkelijk is, maar als de ouders niet willen dan is er geen andere optie dan kiezen.
Beide, dus stiekem je eigen leven leiden en contact houden met ouders is ook onmogelijk gebleken.
En nu hebben de ouders voor haar gekozen, dat is helemaal zuur. Maar ik denk toch dat je uiteindelijk meer vrede met jezelf kunt hebben als je je eigen leven leidt, waar je ouders het niet mee eens zijn dan dat je je in het keurslijf moet persen dat zij voro je uitgezocht hebben.
Ik snap dat de keuze niet makkelijk is, maar als de ouders niet willen dan is er geen andere optie dan kiezen.
Beide, dus stiekem je eigen leven leiden en contact houden met ouders is ook onmogelijk gebleken.
En nu hebben de ouders voor haar gekozen, dat is helemaal zuur. Maar ik denk toch dat je uiteindelijk meer vrede met jezelf kunt hebben als je je eigen leven leidt, waar je ouders het niet mee eens zijn dan dat je je in het keurslijf moet persen dat zij voro je uitgezocht hebben.
donderdag 26 november 2009 om 11:51
quote:Espinoza schreef op 26 november 2009 @ 00:15:
[...]
Nee hoor. :- ] Mijn bijdrage bevatte te veel persoonlijke informatie. Het komt erop neer dat de keuze niet zo makkelijk is als velen doen lijken. Kiezen voor je eigen geluk.... Hoe gelukkig ben je als je geen contact meer met je ouders hebt?
Ik kom trouwens uit een buurland. Heel veel sterkte met de situatie.Uit een buurland van Iran of België?
[...]
Nee hoor. :- ] Mijn bijdrage bevatte te veel persoonlijke informatie. Het komt erop neer dat de keuze niet zo makkelijk is als velen doen lijken. Kiezen voor je eigen geluk.... Hoe gelukkig ben je als je geen contact meer met je ouders hebt?
Ik kom trouwens uit een buurland. Heel veel sterkte met de situatie.Uit een buurland van Iran of België?
donderdag 26 november 2009 om 14:05
quote:citronella schreef op 26 november 2009 @ 09:22:
Espinoza, maar hoe gelukkig ben je ook als je het leven moet leiden dat je ouders voor je uitgekozen hebt omdat ze je anders niet meer willen kennen. Het is allebei verre van ideaal, om het zachtjes uit te drukken.
Ik snap dat de keuze niet makkelijk is, maar als de ouders niet willen dan is er geen andere optie dan kiezen.
Beide, dus stiekem je eigen leven leiden en contact houden met ouders is ook onmogelijk gebleken.
En nu hebben de ouders voor haar gekozen, dat is helemaal zuur. Maar ik denk toch dat je uiteindelijk meer vrede met jezelf kunt hebben als je je eigen leven leidt, waar je ouders het niet mee eens zijn dan dat je je in het keurslijf moet persen dat zij voro je uitgezocht hebben.
Ja idd, ik heb gewoon geen woorden meer... Voel me versuft nu, en gisternacht was het bijna of ik niet meer kon ademen ... nu ook voel ik een grote druk op mn borst.
Verder heb ik zin in niets en wil alleen maar slapen. Want als ik wakker ben kan ik alleen maar denken aan hoe mn moeder zich nu moet voelen en dat wil ik niet.
Ik hoop heel erg dat ze na een tijdje weer gewoon kan genieten van ht leven, leuke dingen doen, dat mn broer en zus haar erbovenop helpen. Ik hoop zo op "time heals all wounds"...
Espinoza, maar hoe gelukkig ben je ook als je het leven moet leiden dat je ouders voor je uitgekozen hebt omdat ze je anders niet meer willen kennen. Het is allebei verre van ideaal, om het zachtjes uit te drukken.
Ik snap dat de keuze niet makkelijk is, maar als de ouders niet willen dan is er geen andere optie dan kiezen.
Beide, dus stiekem je eigen leven leiden en contact houden met ouders is ook onmogelijk gebleken.
En nu hebben de ouders voor haar gekozen, dat is helemaal zuur. Maar ik denk toch dat je uiteindelijk meer vrede met jezelf kunt hebben als je je eigen leven leidt, waar je ouders het niet mee eens zijn dan dat je je in het keurslijf moet persen dat zij voro je uitgezocht hebben.
Ja idd, ik heb gewoon geen woorden meer... Voel me versuft nu, en gisternacht was het bijna of ik niet meer kon ademen ... nu ook voel ik een grote druk op mn borst.
Verder heb ik zin in niets en wil alleen maar slapen. Want als ik wakker ben kan ik alleen maar denken aan hoe mn moeder zich nu moet voelen en dat wil ik niet.
Ik hoop heel erg dat ze na een tijdje weer gewoon kan genieten van ht leven, leuke dingen doen, dat mn broer en zus haar erbovenop helpen. Ik hoop zo op "time heals all wounds"...
donderdag 26 november 2009 om 14:18
Lolita, als ik het goed begrijp heb je voor jezelf wel de keuze gemaakt om zelf te bepalen hoe je jouw leven wilt leiden en dat je dus nu ervoor kiest om met je huidige vriend verder te gaan?
Het is een moedige, maar ook een verdrietige beslissing die je hebt genomen. Er is veel moed voor nodig om te kiezen voor zelfstandigheid en onafhankelijkheid, voor vertrouwen op jezelf. Het is verdrietig dat je ouders niet op je durven vertrouwen, of hun eigen trots (of de krenking daarvan) belangrijker vinden dan hun steun aan jou.
Je ouders zijn volwassen en ouder dan jij, maar dat wil niet zeggen dat zij niet meer kunnen leren. Misschien dat zij met de tijd kunnen leren om vreselijk veel van je te houden, ook al zouden zij zelf andere keuzes hebben gemaakt in jouw plaats.
...
Ik lees het nog even terug, maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik hoop dat je niet je verdriet laat overheersen nu, maar dat je ook in overweging neemt hoe trots je op jezelf kunt zijn dat jij blijkbaar zo dapper bent en voldoende vertrouwen in jezelf hebt dat jij je eigen vrouw kiest te zijn.
Het is een moedige, maar ook een verdrietige beslissing die je hebt genomen. Er is veel moed voor nodig om te kiezen voor zelfstandigheid en onafhankelijkheid, voor vertrouwen op jezelf. Het is verdrietig dat je ouders niet op je durven vertrouwen, of hun eigen trots (of de krenking daarvan) belangrijker vinden dan hun steun aan jou.
Je ouders zijn volwassen en ouder dan jij, maar dat wil niet zeggen dat zij niet meer kunnen leren. Misschien dat zij met de tijd kunnen leren om vreselijk veel van je te houden, ook al zouden zij zelf andere keuzes hebben gemaakt in jouw plaats.
...
Ik lees het nog even terug, maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik hoop dat je niet je verdriet laat overheersen nu, maar dat je ook in overweging neemt hoe trots je op jezelf kunt zijn dat jij blijkbaar zo dapper bent en voldoende vertrouwen in jezelf hebt dat jij je eigen vrouw kiest te zijn.
