Relaties
alle pijlers
Het Verlatingsangst-topic
vrijdag 6 juli 2007 om 12:12
Heb je verlatingsangst?
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
donderdag 23 augustus 2007 om 17:57
Het ging opzich natuurlijk weer nergens over, maar omdat ik vaak degene ben die water bij de wijn doet, wil ik diegene niet zijn deze keer. het begon als discussie en eindigde als ruzie...
net aan de telefoon dropte hij dat hij zich erover opwond...dus ik zeg...dan moeten we het echt uitpraten en vervolgens heeft hij geen tijd en hangt op...drop dan ook niet iets bij me waar we op dat moment niks mee kunnen denk ik dan. we zaten allebei fout gisteren, maar het is vreselijk om 2 dagen te wachten met uitpraten, want eigenlijk was ik al ontzettend bedaard en tot inkeer gekomen voordat hij belde.
net aan de telefoon dropte hij dat hij zich erover opwond...dus ik zeg...dan moeten we het echt uitpraten en vervolgens heeft hij geen tijd en hangt op...drop dan ook niet iets bij me waar we op dat moment niks mee kunnen denk ik dan. we zaten allebei fout gisteren, maar het is vreselijk om 2 dagen te wachten met uitpraten, want eigenlijk was ik al ontzettend bedaard en tot inkeer gekomen voordat hij belde.
donderdag 23 augustus 2007 om 18:10
Rot is dat, als je moet wachten met uitpraten. Je kunt proberen jezelf af te leiden en rustig erop te vertrouwen dat jullie er over twee dagen wel weer uitkomen. Misschien kun je tegen hem zeggen dat de ruzie op zich nergens over ging en dat jullie allebei fout zaten en dat het beter is om het er niet meer over te hebben, omdat het dat niet waard is? (als het nergens over ging heeft uitpraten denk ik geen zin, want dan wordt het alleen maar een strijd om gelijk te krijgen en daar heb je niets aan).
Mocht hij zich nog steeds opwinden dan kun je zeggen dat je dat erg jammer vindt, maar dat wat jou betreft de discussie beter gesloten kan blijven. Lijkt me de meest volwassen en stabiele reactie (ik ben dit ook nog steeds aan het leren hoor, maar het werkt wel).
Mocht hij zich nog steeds opwinden dan kun je zeggen dat je dat erg jammer vindt, maar dat wat jou betreft de discussie beter gesloten kan blijven. Lijkt me de meest volwassen en stabiele reactie (ik ben dit ook nog steeds aan het leren hoor, maar het werkt wel).
donderdag 23 augustus 2007 om 18:19
Als me dat zou lukken dan koop ik een diamanten ring...ik ben nog nooit degene geweest die een discussie liever gesloten houdt. Niet dat ik graag discussier, maar het vreet aan me als iets niet uitgepraat wordt. Dan slaap ik slecht en denk alleen maar aan wat er is voorgevallen.
De laatste tijd zijn er wel vaker discussies en ergernissen, vriend heeft pas een nieuwe baan en is wat sneller moe nu en daardoor wat sneller geirriteerd door dingen die ik doe. Als hij dat laat merken ben ik ook weer geirriteerd...de afgelopen maand komt dit wat vaker voor en nu wil hij niet hier slapen omdat hij denkt dat ik er alleen over begin als we in bed liggen, maar dat is juist de plek waar hij nog gauw even een flauwe opmerking plaatst, om vervolgens te willen gaan slapen...
De laatste tijd zijn er wel vaker discussies en ergernissen, vriend heeft pas een nieuwe baan en is wat sneller moe nu en daardoor wat sneller geirriteerd door dingen die ik doe. Als hij dat laat merken ben ik ook weer geirriteerd...de afgelopen maand komt dit wat vaker voor en nu wil hij niet hier slapen omdat hij denkt dat ik er alleen over begin als we in bed liggen, maar dat is juist de plek waar hij nog gauw even een flauwe opmerking plaatst, om vervolgens te willen gaan slapen...
donderdag 23 augustus 2007 om 19:04
Heb je tegen hem gezegd dat je het niet zo leuk vindt dat hij flauwe opmerkingen plaatst voor het slapen gaan? Je hoeft niet te accepteren dat hij zijn stress op jou afreageert hoor, het moet niet zo zijn dat hij zich aan alles wat jij doet gaat ergeren. Natuurlijk kun je wel begrip hebben voor zijn moeheid, maar die moet hij dan maar op een andere manier uiten. Of misschien moet je hem wat meer laten, zodat hij in zijn eigen sop gaar kan koken.
Ik heb ook wel nachten liggen piekeren hoor, maar ik probeer me de laatste tijd dingen wat minder aan te trekken.
Ik heb ook wel nachten liggen piekeren hoor, maar ik probeer me de laatste tijd dingen wat minder aan te trekken.
donderdag 23 augustus 2007 om 21:19
Hey Lalein, dat klinkt positief, ik hoop dat je je weer wat rustiger voelt. Ik had vandaag ook niet zo'n beste dag, vriend reageerde vannacht een beetje geirriteerd toen ik vroeg wat hij ging doen, toen hij even uit bed ging. We hebben nogal heftige dagen gehad, dus ik denk dat hij ook even op zichzelf wilde zijn, heb wel vaker meegemaakt dat hij me dan een beetje 'wegduwde'.
Ik ben soms wel wat teveel op hem gericht, maar ik ga dan liggen wachten als hij uit bed gaat. Ik blijf het moeilijk vinden om alleen naar bed te gaan, maar ben dat nu wel aan het oefenen.
Ik word ook angstig als hij dan wat minder knuffelig is.
Gek toch, dat hij door allerlei externe omstandigheden zich niet happy voelt en wat kortaf is en dat ik alleen maar kan denken dat het mijn schuld is, terwijl dat dus helemaal niet zo is. Gevoel en verstand is echt iets raars, herken je dat?
Ik ben soms wel wat teveel op hem gericht, maar ik ga dan liggen wachten als hij uit bed gaat. Ik blijf het moeilijk vinden om alleen naar bed te gaan, maar ben dat nu wel aan het oefenen.
Ik word ook angstig als hij dan wat minder knuffelig is.
Gek toch, dat hij door allerlei externe omstandigheden zich niet happy voelt en wat kortaf is en dat ik alleen maar kan denken dat het mijn schuld is, terwijl dat dus helemaal niet zo is. Gevoel en verstand is echt iets raars, herken je dat?
donderdag 23 augustus 2007 om 22:12
donderdag 23 augustus 2007 om 23:43
Lalein, ik heb het gelezen. Je vriend lijkt de discussie een beetje uit de weg te willen gaan, ik weet niet waar dat aan ligt.
Mijn vriend zegt tijdens een ruzie ook wel dat hij het er niet meer over wil hebben, we draaien dan in cirkeltjes rond in de trant van 'ja maar jij, nee maar jij' en komen er totaal niet meer uit. Uiteindelijk is het dan ook beter om het er niet meer over te hebben, sommige dingen hoef je niet tot op de bodem uit te praten, je kunt het ook algemeen houden en zeggen 'nou ja, we waren beiden moe en misschien beiden een beetje onredelijk'. Als je vriend niet wil zeggen dat hij ook zijn aandeel in de ruzie had, dan heeft het ook geen zin om dat er toch uit te willen trekken.
Je wilt misschien horen dat het allemaal niet aan jou ligt en dat hij ook zijn aandeel erin had, maar dat kun je denk ik maar beter loslaten.
Jij mag het vervelend vinden dat hij flauwe opmerkingen maakt en dat mag je ook tegen hem zeggen, dat hij daar boos op reageert is dan zijn probleem, misschien kun je het daar dan ook bij laten?
Ik heb ook mede door het andere topic het gevoel dat jullie wat teveel op elkaars lip zitten en dat het goed zou zijn om iets meer ruimte te maken. De irritatie bij hem kan ook ontstaan doordat jullie elkaar teveel zien, zelfs als dat op zijn eigen initiatief is, hij is zich er niet eens van bewust denk ik.
Lijkt me goed als je voor jezelf wat plannen maakt met vriendinnen.
Ik voel me nu wat rustiger, ik denk dat zijn geirriteerde gedrag toch ook voortkomt uit veel bij elkaar zijn en het feit dat ik erg op hem gericht kan zijn. Dat voelt hij natuurlijk wel aan. Het is ook wel enigszins irritant als je even naar de wc gaat 's nachts er meteen iemand rechtop in bed zit en vraagt 'wat ga je doen'.
Ik denk dat ik zelf ook even wat afstand neem en hem wat meer (adem)ruimte geef. Ik snap nu ineens dat het niets met zijn gevoel voor mij te maken heeft, maar meer met de behoefte om even op zichzelf te zijn.
Mijn vriend zegt tijdens een ruzie ook wel dat hij het er niet meer over wil hebben, we draaien dan in cirkeltjes rond in de trant van 'ja maar jij, nee maar jij' en komen er totaal niet meer uit. Uiteindelijk is het dan ook beter om het er niet meer over te hebben, sommige dingen hoef je niet tot op de bodem uit te praten, je kunt het ook algemeen houden en zeggen 'nou ja, we waren beiden moe en misschien beiden een beetje onredelijk'. Als je vriend niet wil zeggen dat hij ook zijn aandeel in de ruzie had, dan heeft het ook geen zin om dat er toch uit te willen trekken.
Je wilt misschien horen dat het allemaal niet aan jou ligt en dat hij ook zijn aandeel erin had, maar dat kun je denk ik maar beter loslaten.
Jij mag het vervelend vinden dat hij flauwe opmerkingen maakt en dat mag je ook tegen hem zeggen, dat hij daar boos op reageert is dan zijn probleem, misschien kun je het daar dan ook bij laten?
Ik heb ook mede door het andere topic het gevoel dat jullie wat teveel op elkaars lip zitten en dat het goed zou zijn om iets meer ruimte te maken. De irritatie bij hem kan ook ontstaan doordat jullie elkaar teveel zien, zelfs als dat op zijn eigen initiatief is, hij is zich er niet eens van bewust denk ik.
Lijkt me goed als je voor jezelf wat plannen maakt met vriendinnen.
Ik voel me nu wat rustiger, ik denk dat zijn geirriteerde gedrag toch ook voortkomt uit veel bij elkaar zijn en het feit dat ik erg op hem gericht kan zijn. Dat voelt hij natuurlijk wel aan. Het is ook wel enigszins irritant als je even naar de wc gaat 's nachts er meteen iemand rechtop in bed zit en vraagt 'wat ga je doen'.
Ik denk dat ik zelf ook even wat afstand neem en hem wat meer (adem)ruimte geef. Ik snap nu ineens dat het niets met zijn gevoel voor mij te maken heeft, maar meer met de behoefte om even op zichzelf te zijn.
vrijdag 24 augustus 2007 om 01:06
Pff wel best wel herkenbaar deze dingen die ik in dit topic lees..
Zit ook best vaak te piekeren over mijn vriend en mij. Kan een opmerking al helemaal verkeerd oppakken. Kan van een mug een olifant maken, ben bang hem kwijt te raken etc.
Vroeg woensdagavond of hij bij me bleef slapen, maar dat deed hij niet zei hij want hij had zn spullen niet bij zei hij (maar toen herinnerde ik hem eraan dat hij gelijk uit zijn werk naar me toe was gekomen dus zn werkkleding bij zich had en hij had ook deo bij zich enzo) maar toen zei hij dat hij t liever vantevoren wist als hij zou blijven slapen. Maar dan denk ik weer 'als je gaat stappen dan plan je dat ook een half uur vantevoren en dat kan wel?!!'
Voel me enorm snel afgewezen..
Vorig weekend, ik ging ervanuit dat we zaterdagavond zouden afspreken, maar hij zegt dat het hem niet zo uitkomt (hij had nog geen plannen) maar dan blijkt hij gewoon ineens met een vriend af te spreken en te gaan stappen. Ik heb dan echt zoiets van dat hij mij niet moet, mar hij vind t gewoon ook af en toe wel es leuk om alleen iets met zn vrienden te doen.. wat natuurlijk ook wel mag en kan.. maar dan concludeer ik daaruit direct dat hij mij niet moet :S
heel vermoeiend.. ik zou willen dat ik es wat positiever kon denken..
Zit ook best vaak te piekeren over mijn vriend en mij. Kan een opmerking al helemaal verkeerd oppakken. Kan van een mug een olifant maken, ben bang hem kwijt te raken etc.
Vroeg woensdagavond of hij bij me bleef slapen, maar dat deed hij niet zei hij want hij had zn spullen niet bij zei hij (maar toen herinnerde ik hem eraan dat hij gelijk uit zijn werk naar me toe was gekomen dus zn werkkleding bij zich had en hij had ook deo bij zich enzo) maar toen zei hij dat hij t liever vantevoren wist als hij zou blijven slapen. Maar dan denk ik weer 'als je gaat stappen dan plan je dat ook een half uur vantevoren en dat kan wel?!!'
Voel me enorm snel afgewezen..
Vorig weekend, ik ging ervanuit dat we zaterdagavond zouden afspreken, maar hij zegt dat het hem niet zo uitkomt (hij had nog geen plannen) maar dan blijkt hij gewoon ineens met een vriend af te spreken en te gaan stappen. Ik heb dan echt zoiets van dat hij mij niet moet, mar hij vind t gewoon ook af en toe wel es leuk om alleen iets met zn vrienden te doen.. wat natuurlijk ook wel mag en kan.. maar dan concludeer ik daaruit direct dat hij mij niet moet :S
heel vermoeiend.. ik zou willen dat ik es wat positiever kon denken..
vrijdag 24 augustus 2007 om 07:34
Ik wil het inderdaad ook gaan hebben over meer ruimte...niet meer elke dag bij elkaar zijn...Anders maak ik mezelf en de relatie kapot....Ik moet het nu bij mezelf houden...Ik kan wel gaan verwachten dat hij moet veranderen en daarop hameren, k moet het ZELF doen. Wat hij er dan mee doet, dat merken we dan wel weer.
vrijdag 24 augustus 2007 om 09:07
Hey Lieve Lalein,
Wat vervelend zeg! Heb dat ook vaak meegemaakt met mijn ex, maar die ging ook echt naar huis toe...Het beste is gewoon even met rust laten denk ik...Dat werkt vaak het beste....
Even update, ben gister weer bij de psych geweest en heb weer een aantal dingen geleerd...Volgens Psych heb ik een ongezonde boosheid, reageer heel heftig op dingen en vaak ook onbewust, die boosheid, komt voort uit angst, angst om iemand kwijt te raken, daardoor ga ik als een idioot smsen en bellen om die controle maar te willen behouden...Moet nu leren als ik angstig ben en dat uit zich in boosheid, om even 15 sec te wachten om de dingen even te proberen relativeren en dan pas ergens op reageren...Is heel moeilijk zegt tie, maar het helpt wel heel erg goed....Wat me heel erg is bijgebleven, IK heb erg veel moeite om voor mezelf op te komen uit angst mensen kwijt te raken, maar zegt tie ook al kom je niet voor jezelf op kunnen mensen ook weggaan...Mensen kunnen altijd weggaan, People always leave sometimes they come back and sometimes they don't!! Ik kijk nu ook heel anders tegen dingen aan..We namen een voorbeeld, mijn ex had gezegd ik kom zaterdag bij je langs, dan komt hij niet!! Ik word angstig, shit straks ben ik hem kwijt, die angst uit zich in een ongezonde boosheid en ik ga als een debiel smsen om de controle proberen te houden...Hij zegt wat zijn je gedachten dan? Ik zeg dat ik vind dat hij me onbeschoft behandeld, hij heeft een ander...En dan zegt hij denk eens over die gedachten na, en denk eens wat wil ik hiermee gaan doen en dan zal je zien, dat je de dingen veel beter kunt relativeren....Het zijn alleen maar gedachten die in jezelf opkomen, gedachten is iets heel anders als de waarheid...Het zal allemaal best warrig neergezet zijn, maar het is ook een beetje moeilijk te omschrijven....
Nou gister is mn ex geweest!! We hebben een gesprek gehad...jaja, ik vroeg waarom heb je heel het weekend niks laten horen, als je zegt dat je langs zou komen....Hij zegt omdat jij weer zo vreselijk begon te smsen en dat ben ik gewoon zat...Ik had ook wel een smsje terug kunnen sturen!! SORRY!!!! Hij zei sorry!! Ik had het gewoon op moeten nemen....Toen hebben we het ook over de psycholoog gehad, wat ik gisteren weer geleerd had over die boosheid etc...Hij heeft ook duidelijk gezegd waar hij mee zit, dat hij ervan baalt als ik in het weekend allemaal met verwijten, eisen enzo naar hem toekom, hij zegt zeg gewoon hey, of we maken een praatje, maar ga niet zo doen, daar baal ik gewoon van...Ik op mijn beurt heb ook mijn zegje gedaan, dat ik vind dat hij me soms zo rot behandelde, dat zou hij niet meer doen...Nou en toen over de sexrelatie, nou dat vinden we beide prima, maar zegt hij we doen het met elkaar en niet met anderen...En ik vind dat goed! IK vind dit niet op een sexrelatie lijken, maar goed!! Want we hebben gisteren heerlijk geknuffelt, sex gehad, gelachen, een goed gesprek gehad etc etc....En volgens mij is een sexrelatie puur sex, maar goed, ik vind het allemaal prima!! Ik heb dr een goed gevoel bij en niet het idee dat ik hem terugwil, we hebben gezegd, we zien wel waar het schip strandt...pffff wat een verhaal...Hoop dat jullie er enigzins nog wat van snappen!!
Liefs Sam
Wat vervelend zeg! Heb dat ook vaak meegemaakt met mijn ex, maar die ging ook echt naar huis toe...Het beste is gewoon even met rust laten denk ik...Dat werkt vaak het beste....
Even update, ben gister weer bij de psych geweest en heb weer een aantal dingen geleerd...Volgens Psych heb ik een ongezonde boosheid, reageer heel heftig op dingen en vaak ook onbewust, die boosheid, komt voort uit angst, angst om iemand kwijt te raken, daardoor ga ik als een idioot smsen en bellen om die controle maar te willen behouden...Moet nu leren als ik angstig ben en dat uit zich in boosheid, om even 15 sec te wachten om de dingen even te proberen relativeren en dan pas ergens op reageren...Is heel moeilijk zegt tie, maar het helpt wel heel erg goed....Wat me heel erg is bijgebleven, IK heb erg veel moeite om voor mezelf op te komen uit angst mensen kwijt te raken, maar zegt tie ook al kom je niet voor jezelf op kunnen mensen ook weggaan...Mensen kunnen altijd weggaan, People always leave sometimes they come back and sometimes they don't!! Ik kijk nu ook heel anders tegen dingen aan..We namen een voorbeeld, mijn ex had gezegd ik kom zaterdag bij je langs, dan komt hij niet!! Ik word angstig, shit straks ben ik hem kwijt, die angst uit zich in een ongezonde boosheid en ik ga als een debiel smsen om de controle proberen te houden...Hij zegt wat zijn je gedachten dan? Ik zeg dat ik vind dat hij me onbeschoft behandeld, hij heeft een ander...En dan zegt hij denk eens over die gedachten na, en denk eens wat wil ik hiermee gaan doen en dan zal je zien, dat je de dingen veel beter kunt relativeren....Het zijn alleen maar gedachten die in jezelf opkomen, gedachten is iets heel anders als de waarheid...Het zal allemaal best warrig neergezet zijn, maar het is ook een beetje moeilijk te omschrijven....
Nou gister is mn ex geweest!! We hebben een gesprek gehad...jaja, ik vroeg waarom heb je heel het weekend niks laten horen, als je zegt dat je langs zou komen....Hij zegt omdat jij weer zo vreselijk begon te smsen en dat ben ik gewoon zat...Ik had ook wel een smsje terug kunnen sturen!! SORRY!!!! Hij zei sorry!! Ik had het gewoon op moeten nemen....Toen hebben we het ook over de psycholoog gehad, wat ik gisteren weer geleerd had over die boosheid etc...Hij heeft ook duidelijk gezegd waar hij mee zit, dat hij ervan baalt als ik in het weekend allemaal met verwijten, eisen enzo naar hem toekom, hij zegt zeg gewoon hey, of we maken een praatje, maar ga niet zo doen, daar baal ik gewoon van...Ik op mijn beurt heb ook mijn zegje gedaan, dat ik vind dat hij me soms zo rot behandelde, dat zou hij niet meer doen...Nou en toen over de sexrelatie, nou dat vinden we beide prima, maar zegt hij we doen het met elkaar en niet met anderen...En ik vind dat goed! IK vind dit niet op een sexrelatie lijken, maar goed!! Want we hebben gisteren heerlijk geknuffelt, sex gehad, gelachen, een goed gesprek gehad etc etc....En volgens mij is een sexrelatie puur sex, maar goed, ik vind het allemaal prima!! Ik heb dr een goed gevoel bij en niet het idee dat ik hem terugwil, we hebben gezegd, we zien wel waar het schip strandt...pffff wat een verhaal...Hoop dat jullie er enigzins nog wat van snappen!!
Liefs Sam
vrijdag 24 augustus 2007 om 12:13
Lastig inderdaad, om toch positief te denken als je je afgewezen voelt. Natuurlijk vindt hij het fijn om je te zien, maar ik denk inderdaad dat hij ook tijd over wil houden voor zijn vrienden en dat hij iets anders wil doen, zonder jou betekent niet dat hij je niet meer leuk vindt.
Mijn vriend zegt gewoon tegen mij dat hij het ook heel prettig vindt om alleen te zijn op zijn tijd, ik kan dat wel begrijpen en moet leren me dat niet persoonlijk aan te trekken. Maar het lijkt alsof er dan op een knop wordt gedrukt die allerlei emotionele reacties teweeg brengt.
Ik blijf er ook over piekeren, alsof ik op die manier het probleem kan oplossen ofzo, terwijl ik er alleen maar veel te veel mee bezig ben op die manier.
Ik wil nu proberen om er niet teveel over na te denken en me te richten op de positieve dingen. Iets leuks doen met mijn kids, maar ook simpele dingen als een kop koffie drinken, krantje lezen etc.
Ik ben veel en veel te erg op mijn vriend gefocussed en dat zal hij ergens ook wel aanvoelen, zelfs als ik probeer hem dat niet te laten merken.
Mas, fijn dat je zoveel inzichten hebt gekregen bij je psych. Als je nu inderdaad probeert niet meer zo te sms-en en naar het advies van je psych te luisteren, dan kan het zijn dat je 'vriend' ook wat meer ruimte krijgt en daardoor minder vaak afstand neemt.
Lalein, goeie instelling, hoe gaat het nu met je?
Mijn vriend zegt gewoon tegen mij dat hij het ook heel prettig vindt om alleen te zijn op zijn tijd, ik kan dat wel begrijpen en moet leren me dat niet persoonlijk aan te trekken. Maar het lijkt alsof er dan op een knop wordt gedrukt die allerlei emotionele reacties teweeg brengt.
Ik blijf er ook over piekeren, alsof ik op die manier het probleem kan oplossen ofzo, terwijl ik er alleen maar veel te veel mee bezig ben op die manier.
Ik wil nu proberen om er niet teveel over na te denken en me te richten op de positieve dingen. Iets leuks doen met mijn kids, maar ook simpele dingen als een kop koffie drinken, krantje lezen etc.
Ik ben veel en veel te erg op mijn vriend gefocussed en dat zal hij ergens ook wel aanvoelen, zelfs als ik probeer hem dat niet te laten merken.
Mas, fijn dat je zoveel inzichten hebt gekregen bij je psych. Als je nu inderdaad probeert niet meer zo te sms-en en naar het advies van je psych te luisteren, dan kan het zijn dat je 'vriend' ook wat meer ruimte krijgt en daardoor minder vaak afstand neemt.
Lalein, goeie instelling, hoe gaat het nu met je?
vrijdag 24 augustus 2007 om 16:11
Mooi verhaal Sammie!!!!
Het gaat nu weer even wat minder...heb geen contact meer gehad met mijn vriend na ons telefoongesprek gisterenmiddag en het begint te knagen...ik voel de kwaadheid, maar jou verhaal leert mij ook heel veel nu Sam! 15 sec. wachten, relativeren, wat bereik ik ermee als ik bel? Weinig...hooguit irritatie aan zijn kant...
Maar het doen pijn, het besef dat dit misschien niet werkt, deze relatie als we niet allebei voor verandering open staan...pfffffffffff daar zijn de tranen weer....grrrrr....We zijn zo gek op elkaar, hier moeten we gewoon uitkomen.
Weet niet wanneer ik hem weer zie, of dat vanavond is...als we naar een vriendin van mij gaan of dat hij besluit thuis te blijven omdat hij morgen vroeg moet werken....maarja...al is het door het werk dat hij niet komt....je weet hoe dat dan voelt he....afwijzing....bestraffend..... en dan voel ik me weer zo'n egoist....
Het gaat nu weer even wat minder...heb geen contact meer gehad met mijn vriend na ons telefoongesprek gisterenmiddag en het begint te knagen...ik voel de kwaadheid, maar jou verhaal leert mij ook heel veel nu Sam! 15 sec. wachten, relativeren, wat bereik ik ermee als ik bel? Weinig...hooguit irritatie aan zijn kant...
Maar het doen pijn, het besef dat dit misschien niet werkt, deze relatie als we niet allebei voor verandering open staan...pfffffffffff daar zijn de tranen weer....grrrrr....We zijn zo gek op elkaar, hier moeten we gewoon uitkomen.
Weet niet wanneer ik hem weer zie, of dat vanavond is...als we naar een vriendin van mij gaan of dat hij besluit thuis te blijven omdat hij morgen vroeg moet werken....maarja...al is het door het werk dat hij niet komt....je weet hoe dat dan voelt he....afwijzing....bestraffend..... en dan voel ik me weer zo'n egoist....
vrijdag 24 augustus 2007 om 16:23
Lalein, allereerst vind ik je geen egoist hoor, het is heel normaal om je vriend graag bij je te willen hebben. Ik denk ook niet dat het bestraffend bedoeld is dat hij niet komt, ik denk eerder dat hij wat rust voor zichzelf wil, ook vanwege de drukte op zijn werk en het vroeg op moeten.
Dat jullie ruzie hebben, dat moet je jezelf niet kwalijk nemen en het is waarschijnlijk echt niet allemaal zo'n drama als je denkt. Je schreef zelf al dat het nergens over ging en dat je vriend wat sneller geirriteerd is dan normaal door drukte op zijn werk. Dat is het enige waar dit over gaat. Laat het even betijen en geef je vriend die ruimte even.
Als je wilt weten of hij vanavond nog mee gaat kun je hem natuurlijk altijd bellen, dan zit je niet meer in onzekerheid. Je kunt ook wachten tot het iets later is en hij vrij is van zijn werk.
Mijn vriend vindt het niet zo fijn als ik overdag bel als hij druk bezig is. Soms begint hij wel een heel verhaal tegen me te kletsen, maar dan heeft hij ineens door dat hij al heel lang aan de telefoon zit en kapt hij het af.
's Avonds is hij vaak te moe om lang te praten.
Ik probeer daar rekening mee te houden en laat het initiatief tot bellen zoveel mogelijk bij hem. Als hij het gesprek kort houdt, terwijl ik langer had willen praten, dan zeg ik tegen mezelf dat we later wel weer langer kunnen praten, als we bij elkaar zijn.
Ik heb mijn vriend gisteren ook niet meer gesproken en zijn geirriteerde gedrag 's nachts toen ik vroeg of er iets was zit nog steeds wel in mijn hoofd. Ik wil dan vragen of hij boos op me was of zoiets, maar doe dat maar niet, want er was waarschijnlijk helemaal niets aan de hand. Ik blaas het op, dat zul je vast herkennen Lalein.
Vanavond belt hij waarschijnlijk wel even en dan hoop ik een beter gevoel te hebben na afloop, doordat hij gewoon normaal tegen me praat.
Ik voel me overigens wel een stuk beter nu, rommel lekker een beetje aan met mijn kids, boodschappen gedaan en het is tenslotte heerlijk weer.
Dat jullie ruzie hebben, dat moet je jezelf niet kwalijk nemen en het is waarschijnlijk echt niet allemaal zo'n drama als je denkt. Je schreef zelf al dat het nergens over ging en dat je vriend wat sneller geirriteerd is dan normaal door drukte op zijn werk. Dat is het enige waar dit over gaat. Laat het even betijen en geef je vriend die ruimte even.
Als je wilt weten of hij vanavond nog mee gaat kun je hem natuurlijk altijd bellen, dan zit je niet meer in onzekerheid. Je kunt ook wachten tot het iets later is en hij vrij is van zijn werk.
Mijn vriend vindt het niet zo fijn als ik overdag bel als hij druk bezig is. Soms begint hij wel een heel verhaal tegen me te kletsen, maar dan heeft hij ineens door dat hij al heel lang aan de telefoon zit en kapt hij het af.
's Avonds is hij vaak te moe om lang te praten.
Ik probeer daar rekening mee te houden en laat het initiatief tot bellen zoveel mogelijk bij hem. Als hij het gesprek kort houdt, terwijl ik langer had willen praten, dan zeg ik tegen mezelf dat we later wel weer langer kunnen praten, als we bij elkaar zijn.
Ik heb mijn vriend gisteren ook niet meer gesproken en zijn geirriteerde gedrag 's nachts toen ik vroeg of er iets was zit nog steeds wel in mijn hoofd. Ik wil dan vragen of hij boos op me was of zoiets, maar doe dat maar niet, want er was waarschijnlijk helemaal niets aan de hand. Ik blaas het op, dat zul je vast herkennen Lalein.
Vanavond belt hij waarschijnlijk wel even en dan hoop ik een beter gevoel te hebben na afloop, doordat hij gewoon normaal tegen me praat.
Ik voel me overigens wel een stuk beter nu, rommel lekker een beetje aan met mijn kids, boodschappen gedaan en het is tenslotte heerlijk weer.
vrijdag 24 augustus 2007 om 17:09
Hoi,
Ik heb een beetje gelezen waar jullie allemaal mee zitten. Herken wel wat dingen. Waar ik vooral mee zit is het volgende:
als ik vrij ben en mijn vriend te werk is er niks aan de hand, maar zodra hij vrij heeft (enkel op zondag is dat) en ik dan niet bij hem ben word ik chagrijnig, heel vreemd. Kan dan moeilijk ontspannen, probeer mijn eigen gang te gaan en te genieten van mijn vrije dag, maar toch.....ik mis iets.....hem dus.
We wonen samen, dus zien elkaar vaak, ook niet elke dag vanwege mijn rooster, maar tussen werk door af en toe wel dus. Hij heeft een druk leven en ik ben vaak overdag vrij. Als het dan zondag is wil ik die graag samen doorbrengen, maar nu is het al 3 keer gebeurd achter elkaar dat we apart de zondag doorbrachten. Op zich denk ik: ik heb een eigen leven en moet ook in mijn eentje me kunnen vermaken, maar dat doe ik dus al de hele week overdag......
Op zich is het een gezonde gedachte: we willen graag samen zijn, maar ik ben nu bang dat ik hem ga benauwen met mijn gemopper. Zeg het namelijk wel als ik het ergens niet mee eens ben, vooral afgelopen zondag, toen liep het best uit de hand.
Nu ziet het ernaar uit dat aankomende zondag weer niks wordt. Hij wil ergens heen waar ik niet heen wil.......en ik wil hem ook niet tegenhouden, hij moet doen wat hij graag wil, maar alleen al de gedachte dat ik weer geen vrije dag samen heb maakt me verdrietig....
En als ik mopper heb ik de neiging om verwijten te maken welke achteraf te overdreven waren. Hij doet zijn best maar staat in zijn drukke leven niet zo stil bij mij, hoe ik me voel bijv. En dat doet wel eens pijn.
Nu vraag ik mezelf af: is dit ook een vorm van verlatingsangst? Dat ik verdrietig en chagrijnig wordt zodra hij er niet is of hecht ik me teveel aan hem of is dit normaal en horen we idd gewoon op een vrije dag samen te zijn?
Wil nou wel eens weten hoe een ander daar tegenaan kijkt.
Ik heb een beetje gelezen waar jullie allemaal mee zitten. Herken wel wat dingen. Waar ik vooral mee zit is het volgende:
als ik vrij ben en mijn vriend te werk is er niks aan de hand, maar zodra hij vrij heeft (enkel op zondag is dat) en ik dan niet bij hem ben word ik chagrijnig, heel vreemd. Kan dan moeilijk ontspannen, probeer mijn eigen gang te gaan en te genieten van mijn vrije dag, maar toch.....ik mis iets.....hem dus.
We wonen samen, dus zien elkaar vaak, ook niet elke dag vanwege mijn rooster, maar tussen werk door af en toe wel dus. Hij heeft een druk leven en ik ben vaak overdag vrij. Als het dan zondag is wil ik die graag samen doorbrengen, maar nu is het al 3 keer gebeurd achter elkaar dat we apart de zondag doorbrachten. Op zich denk ik: ik heb een eigen leven en moet ook in mijn eentje me kunnen vermaken, maar dat doe ik dus al de hele week overdag......
Op zich is het een gezonde gedachte: we willen graag samen zijn, maar ik ben nu bang dat ik hem ga benauwen met mijn gemopper. Zeg het namelijk wel als ik het ergens niet mee eens ben, vooral afgelopen zondag, toen liep het best uit de hand.
Nu ziet het ernaar uit dat aankomende zondag weer niks wordt. Hij wil ergens heen waar ik niet heen wil.......en ik wil hem ook niet tegenhouden, hij moet doen wat hij graag wil, maar alleen al de gedachte dat ik weer geen vrije dag samen heb maakt me verdrietig....
En als ik mopper heb ik de neiging om verwijten te maken welke achteraf te overdreven waren. Hij doet zijn best maar staat in zijn drukke leven niet zo stil bij mij, hoe ik me voel bijv. En dat doet wel eens pijn.
Nu vraag ik mezelf af: is dit ook een vorm van verlatingsangst? Dat ik verdrietig en chagrijnig wordt zodra hij er niet is of hecht ik me teveel aan hem of is dit normaal en horen we idd gewoon op een vrije dag samen te zijn?
Wil nou wel eens weten hoe een ander daar tegenaan kijkt.
zaterdag 25 augustus 2007 om 00:57
Verlatingsangst overheerst je en verstikt je , of je nu wordt uitgescholden of geslagen of whatever het idee dat je verlaten wordt is nog veel erger ,bij mij toch .Alhoewel ik tot nu toe alle relaties verbrak , maar het idee dat zij dat zouden doen daar kan ik precies niet mee omgaan.Of het idee om bedrogen te worden brrrr hoe akelig en allesoverheersend kunnen zulke angsten worden.En ja zeg je dan maar op elk verzoek uit angst dat hij weggaat...
woensdag 29 augustus 2007 om 11:02
Mooi , ik hoop ook deze week nog een afspraak met een psy te krijgen .Deze maand staat er een heel bruikbaar artikel in psychologieblad over `lief zijn voor jezelf`, mij heeft het toch wat geholpen , een echte aanrader.De mijne is ondertussen terug thuis en ik deed hoe ik mij voelde heel kil dus , dat raakte hem blijkbaar wel want hij was echt niet te houden zo op een `lieve` manier drammerig .Toen ik liet blijken dat al dat liefdoen niks aan de basis van onze problemen kan veranderen en me nog meer terugtrok is hij wel beginnen met praten over hoe hij de dingen ervaarde.Ik weet het niet we zijn dus nog samen maar ik denk dat ik vooral erop moet letten mijn grenzen af te bakenen en binnen het geheel veel meer ruimte en aandacht voor mezelf moet vinden.
woensdag 29 augustus 2007 om 12:43
Hey Lieve meiden,
Hoe gaat het allemaal met jullie? Hier even een laatste update van mijn kant...Zaetrdagavond hadden we een feestje en zijn daar met vrienden heen gegaan, ( ex wil graag stiekem doen, dus niemand mag wat weten) we waren nog geen 10 min binnen, of ex zegt tegen me zullen we gaan, ik zeg ja is goed, had toch al niet zoveel zin, om vervolgens samen met mij naar huis te gaan....Nou ja mensen zijn iet dom en weten ook dat 1 en 1...2 is....Eenmaal thuis aangekomen, heel goed gesprek gehad, alweer, ik denk dat hij ook een beetje overmoedig werd, want hij wilde heel graag dat ik weer zijn vriendin werd, ( maar vervolgens trok hij ook zn woorden weer in, want meneertje heeft last van bindingsangst en ook eigenlijk omdat ik nog niet veranderd ben) Dus ik vraag hem bestaat er een kans dat het weer goed kan komen tussen ons...Ja zegt tie...Als jij veranderd bent ( smsen/bellen/claimen) en ik het weer wat rustiger heb, zou het misschien weleens goed kunnen komen ja....Om me vervolgens 3 dagen later weer onder de ignore knop te zetten...Had hem gewoon een luchtig smsje gestuurd na 3 dagen, van hey moest even aan je denken! hoe is het met je?....Meer dus helemaal niet....Nou ja blijkbaar kan daar weer niet op gereageerd worden....Maar ik vind het allemaal wel best, want met dit gedrag duwt hij me juist steeds verder van zich af. i.p.v naar zich toe...Want ik ga heerlijk mijn eigen gang en voel me daar prima bij en heb hem helemaal niet nodig!!
Liefs Sammie
Hoe gaat het allemaal met jullie? Hier even een laatste update van mijn kant...Zaetrdagavond hadden we een feestje en zijn daar met vrienden heen gegaan, ( ex wil graag stiekem doen, dus niemand mag wat weten) we waren nog geen 10 min binnen, of ex zegt tegen me zullen we gaan, ik zeg ja is goed, had toch al niet zoveel zin, om vervolgens samen met mij naar huis te gaan....Nou ja mensen zijn iet dom en weten ook dat 1 en 1...2 is....Eenmaal thuis aangekomen, heel goed gesprek gehad, alweer, ik denk dat hij ook een beetje overmoedig werd, want hij wilde heel graag dat ik weer zijn vriendin werd, ( maar vervolgens trok hij ook zn woorden weer in, want meneertje heeft last van bindingsangst en ook eigenlijk omdat ik nog niet veranderd ben) Dus ik vraag hem bestaat er een kans dat het weer goed kan komen tussen ons...Ja zegt tie...Als jij veranderd bent ( smsen/bellen/claimen) en ik het weer wat rustiger heb, zou het misschien weleens goed kunnen komen ja....Om me vervolgens 3 dagen later weer onder de ignore knop te zetten...Had hem gewoon een luchtig smsje gestuurd na 3 dagen, van hey moest even aan je denken! hoe is het met je?....Meer dus helemaal niet....Nou ja blijkbaar kan daar weer niet op gereageerd worden....Maar ik vind het allemaal wel best, want met dit gedrag duwt hij me juist steeds verder van zich af. i.p.v naar zich toe...Want ik ga heerlijk mijn eigen gang en voel me daar prima bij en heb hem helemaal niet nodig!!
Liefs Sammie
zondag 23 september 2007 om 01:33
zojuist is mijn angst helaas waarheid geworden. hij heeft me verlaten. ben kapot. doordat ik zo slecht in mijn vel zit door de va heb ik veel dingen laten verslonzen...daaraan ergerde hij zich en na mij er een paar maal op te hebben gewezen en zich in te houden is zijn energie op...en de mijne nu ook.
de va heeft mijn relatie verdomme verpest!!!!
pffffff morgen denk k er vast wat genuanceerder over, maar dat zien we dan wel weer.
laat dit je niet demotiveren trouwens!
de va heeft mijn relatie verdomme verpest!!!!
pffffff morgen denk k er vast wat genuanceerder over, maar dat zien we dan wel weer.
laat dit je niet demotiveren trouwens!
zaterdag 5 januari 2008 om 14:43
Hoe ga je om met iemand die verlatingsangst heeft.
Mijn vriend/ ex-vriend (we weten het even niet) heeft last van verlatingsangst. Hij heeft in zijn jeugd zijn moeder en broertje verloren (beiden hebben zelfmoord gepleegd!), en ook op volwassen leeftijd heeft hij mensen plotseling verloren. Zelf ziet hij het als iets 'wat nou eenmaal zo is' en waar een 'geite-wollen-sokken-figuur' hem niet mee kan helpen.
Hij is door de VA enorm jaloers en bezitterig, het wordt in de jaren dat we nu een relatie hebben er ook niet beter op.
In het begin dacht ik dat ik hem wel zou overtuigen van mijn liefde, dat blijkt dus niet het geval. Ik krijg steeds meer moeite met het op mn tenen lopen, overtuigen, en het verwerken van (onterechte) beschuldigingen.
Kansloos?!
Mijn vriend/ ex-vriend (we weten het even niet) heeft last van verlatingsangst. Hij heeft in zijn jeugd zijn moeder en broertje verloren (beiden hebben zelfmoord gepleegd!), en ook op volwassen leeftijd heeft hij mensen plotseling verloren. Zelf ziet hij het als iets 'wat nou eenmaal zo is' en waar een 'geite-wollen-sokken-figuur' hem niet mee kan helpen.
Hij is door de VA enorm jaloers en bezitterig, het wordt in de jaren dat we nu een relatie hebben er ook niet beter op.
In het begin dacht ik dat ik hem wel zou overtuigen van mijn liefde, dat blijkt dus niet het geval. Ik krijg steeds meer moeite met het op mn tenen lopen, overtuigen, en het verwerken van (onterechte) beschuldigingen.
Kansloos?!
zondag 13 januari 2008 om 19:11
Hallo,
ben nieuw op het forum. Heb me aangemeld na het lezen van dit topic en is precies wat ik zocht: bevestiging. Ik denk dat ik zeker wel verlatingsangst heb. Sinds ik een relatie heb, weet ik dat ik er anders mee omga dan anderen, maar kon de vinger er niet opleggen. Na al jullie berichten gelezen te hebben, heb ik zoveel herkenning gezien.. zucht, zal dat het dan zijn? Misschien handig als ik uitleg hoe het zit in mijn relatie
Ik ben 20 jaar, heb nu 12 weken een relatie met een jongen van 19. Hij is alles waar ik altijd op gehoopt heb te vinden bij een jongen! Ik ben zeer gelukkig als ik bij hem ben.
Maar vaak zijn er moeilijke momenten. Ik heb best een zwaar verleden achter de rug met emotionele mishandeling, incest en pesten. Sinds dit jaar ben ik bezig dit alles een plaats te geven en te verwerken. Ik ben erg depressief geweest en ben nog niet helemaal daar vanaf.
Sinds ik mijn vriend ken, kan ik weer geluk en blijdschap voelen. Bij hem voel ik me geweldig, gelukkig en geacepteerd. Maar als ik er dan alleen al aan denk om aan het eind van de dag afscheid te moeten nemen, komen de tranen in mijn ogen staan. Dan word ik helemaal down en stil en wil ik hem gelijk weghouden van mij. Want dat afscheid nemen is zoo zwaar! En ik dacht, oké, dat is in het begin misschien zo. Maar nu, na 12 weken, word het steeds erger.. Ik moet me nu inhouden niet te gaan huilen, bij elk afscheid. Maar zodra hij er niet meer is, kan ik mezelf niet meer bedwingen en komen de tranen. Ik heb dan zo'n pijn in mijn hart, ik mis hem verschrikkelijk. Het is alsof met hem, al mijn blije gevoelens ook mee weg gaan.
Hij merkt het wanneer ik opeens niet zo vrolijk ben, stil wordt, etc. Maar hij snapt het niet. Hij denkt dan dat hij iets verkeerds doet. Ik heb hem wel dingen verteld van vroeger, hij heeft er ook wel begrip voor.
Maar hij moet veel van mij verdragen hoor..
Ik zeg bijv. vaak tegen hem: je hebt me zeker alleen maar voor de sex? Lekker makkelijk zo'n vriendin, kun je het altijd mee doen he?
Of ik zeg: jij vindt het niet erg mij deze week niet te zien, terwijl ik jou vreselijk ga missen.Maar ja, jou boeit dat helemaal niks..
Gisteren waren we weer een dag bij elkaar en toen moesten we afscheid nemen. Ik ging afstandelijk doen, flauw, gemeen. Hij zei: doe nou niet zo, zoals je nu doet, ik vind dat echt niet leuk. Maar ik vind dat zelf ook niet leuk! Maar het lief afscheid nemen, doet me nog VEEL meer pijn Want ik weet hoe erg ik hem ga missen..
Als ik afleiding heb, valt het opzich mee.
Maar eigenlijk mis ik hem gewoon de hele dag en wil ik altijd bij hem zijn.. Dat klinkt niet gezond en heb mezelf ook gedwongen om afspraken te maken met mijn vrienden en vriendinnen en me daaraan te houden. Maar het is zo moeilijk!
Hij gaat straks 2 weken op vakantie, zonder mij. Ik zie daar nu al vreselijk tegenop, want dat word echt afzien voor mij, heel zwaar. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik trek het gewoon niet op deze manier, zo kan het echt niet..
ben nieuw op het forum. Heb me aangemeld na het lezen van dit topic en is precies wat ik zocht: bevestiging. Ik denk dat ik zeker wel verlatingsangst heb. Sinds ik een relatie heb, weet ik dat ik er anders mee omga dan anderen, maar kon de vinger er niet opleggen. Na al jullie berichten gelezen te hebben, heb ik zoveel herkenning gezien.. zucht, zal dat het dan zijn? Misschien handig als ik uitleg hoe het zit in mijn relatie
Ik ben 20 jaar, heb nu 12 weken een relatie met een jongen van 19. Hij is alles waar ik altijd op gehoopt heb te vinden bij een jongen! Ik ben zeer gelukkig als ik bij hem ben.
Maar vaak zijn er moeilijke momenten. Ik heb best een zwaar verleden achter de rug met emotionele mishandeling, incest en pesten. Sinds dit jaar ben ik bezig dit alles een plaats te geven en te verwerken. Ik ben erg depressief geweest en ben nog niet helemaal daar vanaf.
Sinds ik mijn vriend ken, kan ik weer geluk en blijdschap voelen. Bij hem voel ik me geweldig, gelukkig en geacepteerd. Maar als ik er dan alleen al aan denk om aan het eind van de dag afscheid te moeten nemen, komen de tranen in mijn ogen staan. Dan word ik helemaal down en stil en wil ik hem gelijk weghouden van mij. Want dat afscheid nemen is zoo zwaar! En ik dacht, oké, dat is in het begin misschien zo. Maar nu, na 12 weken, word het steeds erger.. Ik moet me nu inhouden niet te gaan huilen, bij elk afscheid. Maar zodra hij er niet meer is, kan ik mezelf niet meer bedwingen en komen de tranen. Ik heb dan zo'n pijn in mijn hart, ik mis hem verschrikkelijk. Het is alsof met hem, al mijn blije gevoelens ook mee weg gaan.
Hij merkt het wanneer ik opeens niet zo vrolijk ben, stil wordt, etc. Maar hij snapt het niet. Hij denkt dan dat hij iets verkeerds doet. Ik heb hem wel dingen verteld van vroeger, hij heeft er ook wel begrip voor.
Maar hij moet veel van mij verdragen hoor..
Ik zeg bijv. vaak tegen hem: je hebt me zeker alleen maar voor de sex? Lekker makkelijk zo'n vriendin, kun je het altijd mee doen he?
Of ik zeg: jij vindt het niet erg mij deze week niet te zien, terwijl ik jou vreselijk ga missen.Maar ja, jou boeit dat helemaal niks..
Gisteren waren we weer een dag bij elkaar en toen moesten we afscheid nemen. Ik ging afstandelijk doen, flauw, gemeen. Hij zei: doe nou niet zo, zoals je nu doet, ik vind dat echt niet leuk. Maar ik vind dat zelf ook niet leuk! Maar het lief afscheid nemen, doet me nog VEEL meer pijn Want ik weet hoe erg ik hem ga missen..
Als ik afleiding heb, valt het opzich mee.
Maar eigenlijk mis ik hem gewoon de hele dag en wil ik altijd bij hem zijn.. Dat klinkt niet gezond en heb mezelf ook gedwongen om afspraken te maken met mijn vrienden en vriendinnen en me daaraan te houden. Maar het is zo moeilijk!
Hij gaat straks 2 weken op vakantie, zonder mij. Ik zie daar nu al vreselijk tegenop, want dat word echt afzien voor mij, heel zwaar. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik trek het gewoon niet op deze manier, zo kan het echt niet..
