Relaties
alle pijlers
Het Verlatingsangst-topic
vrijdag 6 juli 2007 om 12:12
Heb je verlatingsangst?
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
woensdag 19 maart 2008 om 18:55
Kan de voorgaande berichtjes niet lezen...
Dus vertel eerst over mezelf, dan pas reageer ik even
Ik heb net een echte overwinning bereikt, Vriendlief had zonder overleg ( wat hij normaal ALTIJD wel doet, maar hij zit in een "onafhankelijke, ik ben zelfstandig periode blijkbaar"! ) even besloten dat hij ging werken het hele weekend incl. morgenavond en ik flip normaal helemaal als ik weet dat ik hem het hele weekend niet zie of dat we helemaal niet samen slapen...
Oh wat dan, als ik er niet bij ben, hij aandacht, ik eenzaam...
Maar nu zei ik heel simpel en rustig, "Je hebt gelijk lieverd, je kunt wel wat geld gebruiken en het is tenslotte je baan..."
Bleef kalm, en merkte aan hem dat hij meteen een stuk zachter, liever werd naar mij toe, minder aanvallend, agressief...
En meteen zo van, dan kunnen we zondag samen wat leuks doen...
Herkenbaar?!
Fijn voor mij in ieder geval!!
Dus vertel eerst over mezelf, dan pas reageer ik even
Ik heb net een echte overwinning bereikt, Vriendlief had zonder overleg ( wat hij normaal ALTIJD wel doet, maar hij zit in een "onafhankelijke, ik ben zelfstandig periode blijkbaar"! ) even besloten dat hij ging werken het hele weekend incl. morgenavond en ik flip normaal helemaal als ik weet dat ik hem het hele weekend niet zie of dat we helemaal niet samen slapen...
Oh wat dan, als ik er niet bij ben, hij aandacht, ik eenzaam...
Maar nu zei ik heel simpel en rustig, "Je hebt gelijk lieverd, je kunt wel wat geld gebruiken en het is tenslotte je baan..."
Bleef kalm, en merkte aan hem dat hij meteen een stuk zachter, liever werd naar mij toe, minder aanvallend, agressief...
En meteen zo van, dan kunnen we zondag samen wat leuks doen...
Herkenbaar?!
Fijn voor mij in ieder geval!!
vrijdag 21 maart 2008 om 17:00
Ik ga proberen er een samenhangend verhaal van te maken! Sinds ongeveer 8 maanden heb ik een hartstikke leuke vriend. We kennen elkaar al veel langer, maar in 1 keer sloeg de vonk over. Ik heb bij vorige relaties nog al eens de fout gemaakt om veel te snel te gaan, te veel te willen en stappen over te slaan (zoals bijvoorbeeld nadenken over samenwonen als je 3 weken aan het daten bent) Dit keer wou ik niet dat dat gebeurde dus heb ik dat ook meteen tegen hem gezegd. Ik heb gevraagd me af te remmen als ik snel ging. Hij heeft dit (gelukkig) nooit gedaan en er nooit behoefte voor gehad (zegt ie zelf). Ondertussen zijn we dus al 8 maanden happy together en wonen we eigenlijk ook al samen. Het is allemaal erg snel gegaan, maar het is ook zo 'gegaan', we hebben het er niet uitgebreid over gehad. Z'n eigen huisje moet ie over een maandje uit, maar dat omdat ie gaat reizen. Dan gaan we dus officieel samenwonen haha. Niet voor lang helaas want in mei gaat ie 6 maanden reizen. Dit was al besloten voordat wij samen iets kregen en ik gun het hem ook van harte!
Maar to the point; mijn verlatingsangst. Zoveel dingen die ik hier lees zijn herkenbaar voor me. Onzeker, geen vertrouwen, geen leven zonder hem maar ook niet buiten hem, bang dat ie me niet meer leuk vind als ik eens 'n keertje een mindere dag/avond heb (zoals gisteren). Ik moet me echt inhouden om niet elke dag aan hem te vragen of ie me nog wel leuk vindt (terwijl hij vaak genoeg zegt dat hij gek op me is). Als ie een smsje krijgt van de vriendin van zijn beste maatje, ga ik alweer verkeerde dingen denken. Ik word echt gek van mezelf!
Hij probeert me ook aan te sporen om leuke dingen met vriendinnen te blijven ondernemen, doet hij namelijk ook met zijn vrienden, maar ik wil gewoon bij hem zijn. En ik las dat iemand hier verteld leugentjes te vertellen tegen vrienden, nou dat doe ik ook en het ergste is, ik voel me er niet schuldig over want ik wil bij hem zijn.
En dan gaat hij dus over 2 maanden een half jaar reizen... Ik heb zo m'n momenten. De ene keer denk ik, ach dat gaat zo voorbij, de andere keer denk ik dat ik het gewoon niet ga trekken. Hij kán me niet elke dag bellen of sms'en of mailen en ik weet nu al dat mijn hersentjes dan overuren gaan maken. Wat doet ie, met wie is ie, zouden die meiden leuk zijn en ga zo maar door!
Ik ben ergens bang dat ik hem tijdens zijn reis zo gek ga maken met mijn vragen dat het voor hem niet meer hoeft. Ik weet dat ik gewoon sterk moet zijn en hem dit echt gunnen en niet elke dag "lastig vallen", maar dat is moeilijk!
Ik ben zo bang hem te verliezen en eigenlijk heb ik daar helemaal geen reden toe. Gelukkig kan ik er wel met hem over praten, ik ben er eerlijk over tegen hem en dat lucht me toch een beetje op.
Iemand ervaring met zoiets?
Het is een beetje een lang, raar verhaal geworden heb ik het idee, maar ik typ maar even wat in me op komt!
kus
Maar to the point; mijn verlatingsangst. Zoveel dingen die ik hier lees zijn herkenbaar voor me. Onzeker, geen vertrouwen, geen leven zonder hem maar ook niet buiten hem, bang dat ie me niet meer leuk vind als ik eens 'n keertje een mindere dag/avond heb (zoals gisteren). Ik moet me echt inhouden om niet elke dag aan hem te vragen of ie me nog wel leuk vindt (terwijl hij vaak genoeg zegt dat hij gek op me is). Als ie een smsje krijgt van de vriendin van zijn beste maatje, ga ik alweer verkeerde dingen denken. Ik word echt gek van mezelf!
Hij probeert me ook aan te sporen om leuke dingen met vriendinnen te blijven ondernemen, doet hij namelijk ook met zijn vrienden, maar ik wil gewoon bij hem zijn. En ik las dat iemand hier verteld leugentjes te vertellen tegen vrienden, nou dat doe ik ook en het ergste is, ik voel me er niet schuldig over want ik wil bij hem zijn.
En dan gaat hij dus over 2 maanden een half jaar reizen... Ik heb zo m'n momenten. De ene keer denk ik, ach dat gaat zo voorbij, de andere keer denk ik dat ik het gewoon niet ga trekken. Hij kán me niet elke dag bellen of sms'en of mailen en ik weet nu al dat mijn hersentjes dan overuren gaan maken. Wat doet ie, met wie is ie, zouden die meiden leuk zijn en ga zo maar door!
Ik ben ergens bang dat ik hem tijdens zijn reis zo gek ga maken met mijn vragen dat het voor hem niet meer hoeft. Ik weet dat ik gewoon sterk moet zijn en hem dit echt gunnen en niet elke dag "lastig vallen", maar dat is moeilijk!
Ik ben zo bang hem te verliezen en eigenlijk heb ik daar helemaal geen reden toe. Gelukkig kan ik er wel met hem over praten, ik ben er eerlijk over tegen hem en dat lucht me toch een beetje op.
Iemand ervaring met zoiets?
Het is een beetje een lang, raar verhaal geworden heb ik het idee, maar ik typ maar even wat in me op komt!
kus
dinsdag 25 maart 2008 om 23:10
Ohhhhhhhhhh geweldig!!!!!!!!
Super heb er weer eens een bende van gemaakt!
super heb zojuist mn relatie op scherp gezet!!
en waarom??
nou heel simpel....
ik heb jullie verteld dat ik acaprolam gebruikte... SOMS
mn vriendin gaf aan dat ze dat liever niet heeft... omdat ze medicijnen haat en helemaal de manier waarop ik ze dan gebruik...
Nu heb ik dus verzwegen dat ik ze zo nu en dan toch gebruikte
Vanavond heb ik mn mond voorbij gepraat... Gevolg een zeer verdrietige en teleurgestelde vriendin...
Ben nu echt mega bang dat ze me niet meer vertrouwd en dat ze me binnen kort laat vallen... DAMMMMM ik haat die klote angst!!!!!!!! ik haat m!!!!!!!!!
Weg vertrouwen.....
weg de viermaanden waarin we veel hebben opgebouwd....
Geweldig!!!!!!!!!!
en ja ik voel me nu klote.....
klote en alleen.... en weten jullie....
het is mn eigen schuld.....
Super heb er weer eens een bende van gemaakt!
super heb zojuist mn relatie op scherp gezet!!
en waarom??
nou heel simpel....
ik heb jullie verteld dat ik acaprolam gebruikte... SOMS
mn vriendin gaf aan dat ze dat liever niet heeft... omdat ze medicijnen haat en helemaal de manier waarop ik ze dan gebruik...
Nu heb ik dus verzwegen dat ik ze zo nu en dan toch gebruikte
Vanavond heb ik mn mond voorbij gepraat... Gevolg een zeer verdrietige en teleurgestelde vriendin...
Ben nu echt mega bang dat ze me niet meer vertrouwd en dat ze me binnen kort laat vallen... DAMMMMM ik haat die klote angst!!!!!!!! ik haat m!!!!!!!!!
Weg vertrouwen.....
weg de viermaanden waarin we veel hebben opgebouwd....
Geweldig!!!!!!!!!!
en ja ik voel me nu klote.....
klote en alleen.... en weten jullie....
het is mn eigen schuld.....
dinsdag 25 maart 2008 om 23:25
Aangezien ik voorlopig nog niet slaap. Plant ik hier nog even een liedje dat ik zelf heel mooi vind. Hieronder vinden jullie de vertaling van dit lied. (the Rose - van Bette Midler)
.... voor iedereen een heel fijne nacht toegewenst.....
Sommigen zeggen liefde, dat is een rivier
Die het tere riet verdrinkt
Sommigen zeggen liefde, dat is een scheermes
Dat je ziel bloedend achterlaat
Sommigen zeggen liefde, dat is een honger
Een eindeloos pijnlijke behoefte
Ik zeg liefde, dat is een bloem
En jij haar enige zaad
Het is het hart bang om te breken
Dat nooit leert dansen
Het is de droom bang om te ontwaken
Die nooit een kans neemt
Het is diegene die niet genomen kan worden
Die lijkt niet te kunnen geven
En de ziel bang om te sterven
Die nooit leert om te leven
Als de nacht te eenzaam is geweest
En de weg te lang
En je denkt dat liefde alleen
Voor de gelukkige en de sterke is
Onthoud gewoon dat in de winter diep onder de sneeuw
Het zaad ligt
Dat met de liefde van de zon
In de lente
Een roos wordt
.... voor iedereen een heel fijne nacht toegewenst.....
Sommigen zeggen liefde, dat is een rivier
Die het tere riet verdrinkt
Sommigen zeggen liefde, dat is een scheermes
Dat je ziel bloedend achterlaat
Sommigen zeggen liefde, dat is een honger
Een eindeloos pijnlijke behoefte
Ik zeg liefde, dat is een bloem
En jij haar enige zaad
Het is het hart bang om te breken
Dat nooit leert dansen
Het is de droom bang om te ontwaken
Die nooit een kans neemt
Het is diegene die niet genomen kan worden
Die lijkt niet te kunnen geven
En de ziel bang om te sterven
Die nooit leert om te leven
Als de nacht te eenzaam is geweest
En de weg te lang
En je denkt dat liefde alleen
Voor de gelukkige en de sterke is
Onthoud gewoon dat in de winter diep onder de sneeuw
Het zaad ligt
Dat met de liefde van de zon
In de lente
Een roos wordt
woensdag 26 maart 2008 om 17:09
Heej heej,
jammer dat ik niet vaker kan reageren, maar jullie reageren allemaal wel snel! Dat is natuurlijk fijn, maar doordat mijn pc stuk is lukt dat mij niet.. gelukkig nu dus wel even
@Miekes: mijn vriend is van plan volgend jaar ook een half jaar te gaan reizen. Ik snap al jouw gevoelens, die je hier zo neerzet, erg goed.
Vooral dit stukje:
De ene keer denk ik, ach dat gaat zo voorbij, de andere keer denk ik dat ik het gewoon niet ga trekken. Hij kán me niet elke dag bellen of sms'en of mailen en ik weet nu al dat mijn hersentjes dan overuren gaan maken. Wat doet ie, met wie is ie, zouden die meiden leuk zijn en ga zo maar door!
Ik ben ergens bang dat ik hem tijdens zijn reis zo gek ga maken met mijn vragen dat het voor hem niet meer hoeft. Ik weet dat ik gewoon sterk moet zijn en hem dit echt gunnen en niet elke dag "lastig vallen", maar dat is moeilijk!
Natuurlijk is het moeilijk, want die verlatingsangst heb je nou eenmaal en is lastig. Verlatingsangst is een gevoel (angst!) en die is op sommige punten reeël andere punten irreeël. Je gezonde verstand laat je zo af en toe es in de steek en de angst (je gevoel) gaat overheersen dan.
Ik denk dat ik het ook niet ga trekken als hij een half jaar weg is. Ik weet van mezelf dat ik dan de worst-girlfriend ga worden (oftwel een bitch, trut, etc.) Ik weet dat ik boos op hem ga worden, onterecht, maar dat het wel gaat gebeuren.
Omdat ik het gevoel heb dat ie me toch een beetje in de steek laat, inderdaad gevoel. Want ik weet dondersgoed dat hij gewoon moet gaan, omdat dit een mooie kans is (wordt betaald door zijn opleiding, goeie stage plaats, etc).
Wie ben ik om hem tegen te houden op basis van angst en boosheid? Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik zo ben en ik wil het wel veranderen. Maar oh wat moeilijk.
Zo vaak heb ik zin hem te verwijten dat hij me in de steek laat, dat hij niet weg zou gaan als hij echt van me zou houden.. Ik heb altijd die bevestiging nodig. En zodra ook maar íets mij bevestigd dat zijn liefde toch niet zo groot voor mij is, ben ik van streek. Zoals dat hij een half jaar gaat reizen.
Ik denk niet dat onze relatie dat gaat volhouden. Als ik hem nu een paar dagen (!) niet heb gezien, sms/mail ik al de stomste dingen. Dat hij geen rekening met me houdt, dat hij egoistisch is, dat hij .. nouja wat ik maar kan verzinnen.. En ik ben dan zo'n trut om ook nog eens het lief te verpakken, alsof het ZIJN schuld is. Terwijl ik me gewoon kut voel en hem bij me wil hebben..
Hij kan het nu nog allemaal wel aan. Maar heeft ook al een paar keer gezegd: zo doe je nou elke keer, denk je dat dit voor mij leuk is?
Nou nee, natuurlijk niet. Ik doe het uit angst/boosheid, niet omdat het leuk is. Ik weet dat ik hem kwijt ga raken op die manier, tenminste.. Hij weet dat ik momenten heb, maar hoelang kan een man die handelen? Hoelang zal ie het volhouden op deze manier.
Een relatie hebben met iemand die verlatingsangst heeft, is niet makkelijk. Het is wel vol te houden, maar voor hoelang??
Miekes jij zegt: Gelukkig kan ik er wel met hem over praten, ik ben er eerlijk over tegen hem en dat lucht me toch een beetje op.
Als ik tegen hem zeg dat ik het niet leuk vind dat hij weggaat, zegt hij dat hij toch wel gaat. Dat het maar kort is, dat hij mij ook gaat missen, maar dat de tijd voorbij zal vliegen. Dat ik er niet over moet beginnen, omdat het pas over 8 maanden is.. dat ik niet moet zeuren erover.. Misschien heeft hij gelijk? Want wat helpt het dat ik het zeg? Behalve dat hij nog meer van mij gaat balen..
Lieve DNIX.. het is wel naar dat het zo is gelopen gisteren neem ik aan? Dat zij erachter is gekomen dat je iets hebt verzwegen (over die medicijnen, omdat je je misschien ook wel schaamt?) betekent niet gelijk dat die 4 maanden weggegooid zijn! Echt niet hoor. Misschien is dit ook wel goed iets. Want nu kom je erachter dat je vriendin je niet zomaar in de steek laat. Ze kan wel teleurgesteld zijn, maar oké. Ze is er wel voor je.
En zo niet, als ze nu besluit dit niet te willen, is ze je dan wel waard? Omdat je wat problemen hebt? Je hebt wel iemand nodig die er voor je kan zijn.. ik hoop dat je vriendin dat is.
Ik vind het liedje ook erg mooi thnx
jammer dat ik niet vaker kan reageren, maar jullie reageren allemaal wel snel! Dat is natuurlijk fijn, maar doordat mijn pc stuk is lukt dat mij niet.. gelukkig nu dus wel even
@Miekes: mijn vriend is van plan volgend jaar ook een half jaar te gaan reizen. Ik snap al jouw gevoelens, die je hier zo neerzet, erg goed.
Vooral dit stukje:
De ene keer denk ik, ach dat gaat zo voorbij, de andere keer denk ik dat ik het gewoon niet ga trekken. Hij kán me niet elke dag bellen of sms'en of mailen en ik weet nu al dat mijn hersentjes dan overuren gaan maken. Wat doet ie, met wie is ie, zouden die meiden leuk zijn en ga zo maar door!
Ik ben ergens bang dat ik hem tijdens zijn reis zo gek ga maken met mijn vragen dat het voor hem niet meer hoeft. Ik weet dat ik gewoon sterk moet zijn en hem dit echt gunnen en niet elke dag "lastig vallen", maar dat is moeilijk!
Natuurlijk is het moeilijk, want die verlatingsangst heb je nou eenmaal en is lastig. Verlatingsangst is een gevoel (angst!) en die is op sommige punten reeël andere punten irreeël. Je gezonde verstand laat je zo af en toe es in de steek en de angst (je gevoel) gaat overheersen dan.
Ik denk dat ik het ook niet ga trekken als hij een half jaar weg is. Ik weet van mezelf dat ik dan de worst-girlfriend ga worden (oftwel een bitch, trut, etc.) Ik weet dat ik boos op hem ga worden, onterecht, maar dat het wel gaat gebeuren.
Omdat ik het gevoel heb dat ie me toch een beetje in de steek laat, inderdaad gevoel. Want ik weet dondersgoed dat hij gewoon moet gaan, omdat dit een mooie kans is (wordt betaald door zijn opleiding, goeie stage plaats, etc).
Wie ben ik om hem tegen te houden op basis van angst en boosheid? Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik zo ben en ik wil het wel veranderen. Maar oh wat moeilijk.
Zo vaak heb ik zin hem te verwijten dat hij me in de steek laat, dat hij niet weg zou gaan als hij echt van me zou houden.. Ik heb altijd die bevestiging nodig. En zodra ook maar íets mij bevestigd dat zijn liefde toch niet zo groot voor mij is, ben ik van streek. Zoals dat hij een half jaar gaat reizen.
Ik denk niet dat onze relatie dat gaat volhouden. Als ik hem nu een paar dagen (!) niet heb gezien, sms/mail ik al de stomste dingen. Dat hij geen rekening met me houdt, dat hij egoistisch is, dat hij .. nouja wat ik maar kan verzinnen.. En ik ben dan zo'n trut om ook nog eens het lief te verpakken, alsof het ZIJN schuld is. Terwijl ik me gewoon kut voel en hem bij me wil hebben..
Hij kan het nu nog allemaal wel aan. Maar heeft ook al een paar keer gezegd: zo doe je nou elke keer, denk je dat dit voor mij leuk is?
Nou nee, natuurlijk niet. Ik doe het uit angst/boosheid, niet omdat het leuk is. Ik weet dat ik hem kwijt ga raken op die manier, tenminste.. Hij weet dat ik momenten heb, maar hoelang kan een man die handelen? Hoelang zal ie het volhouden op deze manier.
Een relatie hebben met iemand die verlatingsangst heeft, is niet makkelijk. Het is wel vol te houden, maar voor hoelang??
Miekes jij zegt: Gelukkig kan ik er wel met hem over praten, ik ben er eerlijk over tegen hem en dat lucht me toch een beetje op.
Als ik tegen hem zeg dat ik het niet leuk vind dat hij weggaat, zegt hij dat hij toch wel gaat. Dat het maar kort is, dat hij mij ook gaat missen, maar dat de tijd voorbij zal vliegen. Dat ik er niet over moet beginnen, omdat het pas over 8 maanden is.. dat ik niet moet zeuren erover.. Misschien heeft hij gelijk? Want wat helpt het dat ik het zeg? Behalve dat hij nog meer van mij gaat balen..
Lieve DNIX.. het is wel naar dat het zo is gelopen gisteren neem ik aan? Dat zij erachter is gekomen dat je iets hebt verzwegen (over die medicijnen, omdat je je misschien ook wel schaamt?) betekent niet gelijk dat die 4 maanden weggegooid zijn! Echt niet hoor. Misschien is dit ook wel goed iets. Want nu kom je erachter dat je vriendin je niet zomaar in de steek laat. Ze kan wel teleurgesteld zijn, maar oké. Ze is er wel voor je.
En zo niet, als ze nu besluit dit niet te willen, is ze je dan wel waard? Omdat je wat problemen hebt? Je hebt wel iemand nodig die er voor je kan zijn.. ik hoop dat je vriendin dat is.
Ik vind het liedje ook erg mooi thnx
woensdag 26 maart 2008 om 22:42
Hoi allemaal,
Klonk allemaal dramatisch gister..
Zo komt het er uit als ik me klote voel... of er een paniek aanval van krijg.. Behoorlijk irritant..
Naja vanmorgen mn vriendin gesproken. ze was teleur gesteld in het feit dat ik niet open ben geweest in het gebruik van de medicijnen.heb haar toen beloofd deze niet meer te zullen gebruiken.
Later op de morgen een gesprek met de psycholoog gehad...
mn tweede. heb haar ea verteld... waarschijnlijk wordt het veroorzaakt door de scheidingen die ik op jonge leeftijd heb meegemaakt en het feit dat mn moeder sindsdien alleen is... (zonder echte vrienden/vriendinnen) (wat de invloed van mn ex stiefvaders is geweest is nog onbekend) daardoor zou een angst kunnen ontstaan... en ja moet de psycholoog gelijk geven... Die angst is er zeker.. Ze vond dat ik wel door moest gaan met de medicijnen.. omdat dit voor de rust zorgt die ik nu nodig heb.. ik heb dan ook besloten wel door te gaan hiermee....
Vanmiddag wederom met mn vriendin hierover gepraat... ondanks dat ze er op tegen is begrijpt ze het wel en respecteert ze het.. ookal vind ze het wel verdomd moeilijk.
ookal wist ik het eigenlijk al wel...
Heb haar toch nog gevraagd of ze me wou beloven dat ze me hierom niet zou laten vallen... Uiteraard zal ze me niet laten vallen hierom... Ik wist dat wel... maar toch... ach we weten dat het niet zal gebeuren.... maar zijn bang dat het toch gebeurd....
Lieve Missy_2
Bedankt voor je lieve berichtje...
zoals je hebt kunnen lezen is het allemaal wel goed gekomen..
tja het is helaas de angst die soms de overhand neemt he!
ik heb heel veel respect voor je.. ik weet niet wat ik zou doen in jouw situatie... je geeft aan het er verdomd moeilijk mee te hebben maar toch geef je hem die ruimte... hoe moeilijk je dat ook vind.... ik hoop dat je het een beetje zult volhouden... laat het ons ook weten...
wat mij betreft heb in het verleden voor defensie gewerkt...
hahaha dat ging dus ook goed... totdat ik mijn vriendin (nu ex) leerde kennen... hetzelfde probleem als ik nu weer heb had ik toen ook... gevolg oefeningen werden een hel... vooral de oefening van 5 weken in Noorwegen... Werd toen helemaal gek.. tja ben eigenlijk blij dat ik nooit op uitzending ben geweest... waarschijnlijk had ik dat niet getrokken... Uiteindelijk heeft het geresulteerd in het feit dat mijn contract niet werd verlengt... iets waar ik totaal niet rouwig om was...
maar ik ga er nu een einde aan maken...
lekker slapen.. morgen weer 12 uur werken.... met die koopavond... hopen dat het allemaal een beetje goed zal gaan.
Mensen slaap lekker en tot snel...
Groetjes
Dnix
Klonk allemaal dramatisch gister..
Zo komt het er uit als ik me klote voel... of er een paniek aanval van krijg.. Behoorlijk irritant..
Naja vanmorgen mn vriendin gesproken. ze was teleur gesteld in het feit dat ik niet open ben geweest in het gebruik van de medicijnen.heb haar toen beloofd deze niet meer te zullen gebruiken.
Later op de morgen een gesprek met de psycholoog gehad...
mn tweede. heb haar ea verteld... waarschijnlijk wordt het veroorzaakt door de scheidingen die ik op jonge leeftijd heb meegemaakt en het feit dat mn moeder sindsdien alleen is... (zonder echte vrienden/vriendinnen) (wat de invloed van mn ex stiefvaders is geweest is nog onbekend) daardoor zou een angst kunnen ontstaan... en ja moet de psycholoog gelijk geven... Die angst is er zeker.. Ze vond dat ik wel door moest gaan met de medicijnen.. omdat dit voor de rust zorgt die ik nu nodig heb.. ik heb dan ook besloten wel door te gaan hiermee....
Vanmiddag wederom met mn vriendin hierover gepraat... ondanks dat ze er op tegen is begrijpt ze het wel en respecteert ze het.. ookal vind ze het wel verdomd moeilijk.
ookal wist ik het eigenlijk al wel...
Heb haar toch nog gevraagd of ze me wou beloven dat ze me hierom niet zou laten vallen... Uiteraard zal ze me niet laten vallen hierom... Ik wist dat wel... maar toch... ach we weten dat het niet zal gebeuren.... maar zijn bang dat het toch gebeurd....
Lieve Missy_2
Bedankt voor je lieve berichtje...
zoals je hebt kunnen lezen is het allemaal wel goed gekomen..
tja het is helaas de angst die soms de overhand neemt he!
ik heb heel veel respect voor je.. ik weet niet wat ik zou doen in jouw situatie... je geeft aan het er verdomd moeilijk mee te hebben maar toch geef je hem die ruimte... hoe moeilijk je dat ook vind.... ik hoop dat je het een beetje zult volhouden... laat het ons ook weten...
wat mij betreft heb in het verleden voor defensie gewerkt...
hahaha dat ging dus ook goed... totdat ik mijn vriendin (nu ex) leerde kennen... hetzelfde probleem als ik nu weer heb had ik toen ook... gevolg oefeningen werden een hel... vooral de oefening van 5 weken in Noorwegen... Werd toen helemaal gek.. tja ben eigenlijk blij dat ik nooit op uitzending ben geweest... waarschijnlijk had ik dat niet getrokken... Uiteindelijk heeft het geresulteerd in het feit dat mijn contract niet werd verlengt... iets waar ik totaal niet rouwig om was...
maar ik ga er nu een einde aan maken...
lekker slapen.. morgen weer 12 uur werken.... met die koopavond... hopen dat het allemaal een beetje goed zal gaan.
Mensen slaap lekker en tot snel...
Groetjes
Dnix
donderdag 27 maart 2008 om 16:31
He Missy_2 en alle anderen,
Bedankt voor je reactie Missy. 'Leuk' om te lezen dat er nog iemand in deze situatie zit! Ook uit jouw verhaaltje herken ik weer veel dingen.
Vooral dat worst-girlfriend stukje, het onterecht boos worden. Nu heb ik daar niet zo een last van, maar ik weet gewoon dat als ie weg is dat ik dan toch op regelmatige basis aandacht wil en als dat niet zo is, dat ik me dan heel vervelend ga gedragen...
Ik raak nu bijvoorbeeld ook al af en toe van streek als ik geen smsje krijg overdag als ie een vrije dag heeft. En dat terwijl ik hem 8uurtjes later toch weer zie want dan staat ie heerlijk voor me te koken! (Hoezo worst-girlfriend?)
Over 6 weken is het al zo ver, dan gaat ie weg. Heb het idee dat doordat we samenwonen het nog erger is. We zien elkaar elke dag nu, slapen elke nacht samen en dat gaat ie in één keer weg. Zit ik dan in m'n eentje! Ik gun het hem echt wel hoor, ik wil later ook geen verwijten krijgen dat ie iets niet mocht van me, maar toch, ik voel me nu al beroerd als ik denk aan de dag dat ie weg gaat....
Missy, geniet van die 8 maanden, want geloof mij, ze gaan zooo snel voorbij! Ging dat half jaar reizen dan ook maar zoooo snel voorbij! Voor hem wel natuurlijk, want hij maakt allemaal leuke dingen mee, maar voor mij (ons thuisblijvers haha) niet. Wij blijven in de dagelijkse sleur, maken geen spannende nieuwe dingen mee....
Ik ben in ieder geval blij dat ik dit topic gevonden heb, het lucht echt op om het van me af te schrijven!
kus!
Bedankt voor je reactie Missy. 'Leuk' om te lezen dat er nog iemand in deze situatie zit! Ook uit jouw verhaaltje herken ik weer veel dingen.
Vooral dat worst-girlfriend stukje, het onterecht boos worden. Nu heb ik daar niet zo een last van, maar ik weet gewoon dat als ie weg is dat ik dan toch op regelmatige basis aandacht wil en als dat niet zo is, dat ik me dan heel vervelend ga gedragen...
Ik raak nu bijvoorbeeld ook al af en toe van streek als ik geen smsje krijg overdag als ie een vrije dag heeft. En dat terwijl ik hem 8uurtjes later toch weer zie want dan staat ie heerlijk voor me te koken! (Hoezo worst-girlfriend?)
Over 6 weken is het al zo ver, dan gaat ie weg. Heb het idee dat doordat we samenwonen het nog erger is. We zien elkaar elke dag nu, slapen elke nacht samen en dat gaat ie in één keer weg. Zit ik dan in m'n eentje! Ik gun het hem echt wel hoor, ik wil later ook geen verwijten krijgen dat ie iets niet mocht van me, maar toch, ik voel me nu al beroerd als ik denk aan de dag dat ie weg gaat....
Missy, geniet van die 8 maanden, want geloof mij, ze gaan zooo snel voorbij! Ging dat half jaar reizen dan ook maar zoooo snel voorbij! Voor hem wel natuurlijk, want hij maakt allemaal leuke dingen mee, maar voor mij (ons thuisblijvers haha) niet. Wij blijven in de dagelijkse sleur, maken geen spannende nieuwe dingen mee....
Ik ben in ieder geval blij dat ik dit topic gevonden heb, het lucht echt op om het van me af te schrijven!
kus!
zaterdag 29 maart 2008 om 11:30
Hallo iedereen!
Ik weet bijna zeker dat ik ook verlatingsangst heb.
Sinds bijna 2 jaar heb ik een fantastische vriend, echt de liefde van mijn leven. We wonen nu 4 maanden samen.
In het begin van onze relatie kon of durfde ik mij niet helemaal te geven en open te stellen voor hem. Ik heb lang mijn ware gevoelens voor hem wat gemaskeerd.
Sinds een hele grote ruzie 4 maanden geleden hebben we besloten niet op deze manier verder te gaan. We wilden meer.
We zijn gaan samenwonen, en ik heb mij dus totaal voor hem opengesteld. Sinds dat we samenwonen heb ik ook last van angstaanvallen en irriele gedachten die mij constant bezig houden. Vooral wanneer we ruzie hebben gehad. Maar deze gevoelens blijven dan nog wel 2 weken hangen. Hier raak ik erg depressief door.
Sinds 2 maanden ben ik ook weer in therapie om hierover te praten.
Ik ben zo bang dat hij bij me weg gaat. Zo verschrikkelijk bang, en ik weet dat ik geen reden heb omdat hij erg veel van me houdt. En alles gaat super tussen ons sinds we samenwonen.
Maar ik krijg het niet uit mijn hoofd.
Ik probeer ook altijd de perfecte vriendin te zijn. Hem altijd naar het zin te maken.
3 jaar eerder heb ik ook last gehad van angstaanvallen toen IK het uitmaakte met mijn ex. Ik was denk ik bang om alleen te zijn en heb het toen maar weer aangemaakt. Maar dat was natuurlijk niet een goede keuze.
Ik heb nooit een echte vader gehad, misschien dat het daarmee te maken heeft, maar dat is natuurlijk nogal voor de hand liggend.
Ik voel mij zo depressief doordat ik constant de gedachte dat hij bij mij weg gaat in mijn hoofd heb. Echt de hele dag door!
Ik voel me beter als hij thuis is, maar wanneer hij weg gaat is het nog erger. Dat is niet normaal.
De therapeute denkt dat ik misschien maar anti depressiva moet gebruiken. Is er hier ook iemand die dat gebruikt?
Groetjes
Ik weet bijna zeker dat ik ook verlatingsangst heb.
Sinds bijna 2 jaar heb ik een fantastische vriend, echt de liefde van mijn leven. We wonen nu 4 maanden samen.
In het begin van onze relatie kon of durfde ik mij niet helemaal te geven en open te stellen voor hem. Ik heb lang mijn ware gevoelens voor hem wat gemaskeerd.
Sinds een hele grote ruzie 4 maanden geleden hebben we besloten niet op deze manier verder te gaan. We wilden meer.
We zijn gaan samenwonen, en ik heb mij dus totaal voor hem opengesteld. Sinds dat we samenwonen heb ik ook last van angstaanvallen en irriele gedachten die mij constant bezig houden. Vooral wanneer we ruzie hebben gehad. Maar deze gevoelens blijven dan nog wel 2 weken hangen. Hier raak ik erg depressief door.
Sinds 2 maanden ben ik ook weer in therapie om hierover te praten.
Ik ben zo bang dat hij bij me weg gaat. Zo verschrikkelijk bang, en ik weet dat ik geen reden heb omdat hij erg veel van me houdt. En alles gaat super tussen ons sinds we samenwonen.
Maar ik krijg het niet uit mijn hoofd.
Ik probeer ook altijd de perfecte vriendin te zijn. Hem altijd naar het zin te maken.
3 jaar eerder heb ik ook last gehad van angstaanvallen toen IK het uitmaakte met mijn ex. Ik was denk ik bang om alleen te zijn en heb het toen maar weer aangemaakt. Maar dat was natuurlijk niet een goede keuze.
Ik heb nooit een echte vader gehad, misschien dat het daarmee te maken heeft, maar dat is natuurlijk nogal voor de hand liggend.
Ik voel mij zo depressief doordat ik constant de gedachte dat hij bij mij weg gaat in mijn hoofd heb. Echt de hele dag door!
Ik voel me beter als hij thuis is, maar wanneer hij weg gaat is het nog erger. Dat is niet normaal.
De therapeute denkt dat ik misschien maar anti depressiva moet gebruiken. Is er hier ook iemand die dat gebruikt?
Groetjes
zaterdag 29 maart 2008 om 18:40
Hoi Joepie
Verlatings angst kan je leven behoorlijk vergallen...
Je bent alleen nog maar met je angst bezig... bezig met stel je voor dat hij (in mijn gval zij) me verlaat... Je probeert op alle mogelijke manier controle te houden... maar hoe meer je je best doet om die controle te krijgen des te diepper zink je in je angst....
Werk... Vrienden.... Familie.... Niemand telt meer... alleen die ene persoon die voor jouw zo belangrijk is... die persoon waar je zo van houd en waar je zo bang voor bent juist die te verziezen...
Je denkt bij jezelf... wat nou als het gebeurd.... wat moet ik dan doen? Het enige benagstigende antwoordt dat je krijgt is het zwarte gat... de makkelijkste weg........
Dat is zoals ik me voel (en jij waarschijnlijk ook)
Met mijn vriendin praat ik hier veel over... Echter vaak blijft de angst dan maar voor korte duur weg en komt ie daarna even heftig terug...
Na overleg te hebben gehad met mijn huisarts... Zit ik nu zelf ook bij een psycholoog..
over je vraag mbt de medicijnen... Ik zelf gebruik sinds kort APRAZOLAM... dit is een angst remmer die voor een zekere controle zorgt... het maakt je wat rustiger en het onder drukt de angst en de bijbehorende paniek aanvallen een beetje... bij mij werkt het redelijk goed... echter heeft dit medicijn ook zn keerzijde.... Auto rijden wordt afgeraden en het werkt verslavend... je moet er dus wel drommels goed mee oppassen.. tevens werkt het op sommige momenten (zoals bij mij vandaag) wat versuffend, je hebt dan een beetje lichte zeurende hoofdpijn... en bent wat minder geconcentreerd.. echter ben ik er sinds ik gebruik wel beter met mn koppie weer bij...
Bij mij wordt het waarschijnlijk veroorzaakt door dat ik mijn eigen vader nooit hebt gekend en latere relatie`s tussen mijn moeder en stiefvaders allemaal voor mijn 5e stukliepen... hierdoor ben ik alleen met mn moeder opgegroeid... ze leeft nu een beetje als een kluizenaar, waarbij ze ligt contact gestoord is (ze kan moeilijk goed communiceren met leeftijd genoten, en komt dan vaak wat kinds over)...
De angst voor zo`n toekomst ligt waarschijnlijk bij mij zo diep dat het me in relatie`s altijd als een soort duiveltje achtervolgt... (stel je voor dat...., echt dwang matig)
Naja ik hoop dat ik je met mbt tot de medicijnen een beetje heb kunnen helpen... het is iets waar je hier op de site nog wienig over hoort...
Groetjes en hopelijk tot snel
Dnix
Verlatings angst kan je leven behoorlijk vergallen...
Je bent alleen nog maar met je angst bezig... bezig met stel je voor dat hij (in mijn gval zij) me verlaat... Je probeert op alle mogelijke manier controle te houden... maar hoe meer je je best doet om die controle te krijgen des te diepper zink je in je angst....
Werk... Vrienden.... Familie.... Niemand telt meer... alleen die ene persoon die voor jouw zo belangrijk is... die persoon waar je zo van houd en waar je zo bang voor bent juist die te verziezen...
Je denkt bij jezelf... wat nou als het gebeurd.... wat moet ik dan doen? Het enige benagstigende antwoordt dat je krijgt is het zwarte gat... de makkelijkste weg........
Dat is zoals ik me voel (en jij waarschijnlijk ook)
Met mijn vriendin praat ik hier veel over... Echter vaak blijft de angst dan maar voor korte duur weg en komt ie daarna even heftig terug...
Na overleg te hebben gehad met mijn huisarts... Zit ik nu zelf ook bij een psycholoog..
over je vraag mbt de medicijnen... Ik zelf gebruik sinds kort APRAZOLAM... dit is een angst remmer die voor een zekere controle zorgt... het maakt je wat rustiger en het onder drukt de angst en de bijbehorende paniek aanvallen een beetje... bij mij werkt het redelijk goed... echter heeft dit medicijn ook zn keerzijde.... Auto rijden wordt afgeraden en het werkt verslavend... je moet er dus wel drommels goed mee oppassen.. tevens werkt het op sommige momenten (zoals bij mij vandaag) wat versuffend, je hebt dan een beetje lichte zeurende hoofdpijn... en bent wat minder geconcentreerd.. echter ben ik er sinds ik gebruik wel beter met mn koppie weer bij...
Bij mij wordt het waarschijnlijk veroorzaakt door dat ik mijn eigen vader nooit hebt gekend en latere relatie`s tussen mijn moeder en stiefvaders allemaal voor mijn 5e stukliepen... hierdoor ben ik alleen met mn moeder opgegroeid... ze leeft nu een beetje als een kluizenaar, waarbij ze ligt contact gestoord is (ze kan moeilijk goed communiceren met leeftijd genoten, en komt dan vaak wat kinds over)...
De angst voor zo`n toekomst ligt waarschijnlijk bij mij zo diep dat het me in relatie`s altijd als een soort duiveltje achtervolgt... (stel je voor dat...., echt dwang matig)
Naja ik hoop dat ik je met mbt tot de medicijnen een beetje heb kunnen helpen... het is iets waar je hier op de site nog wienig over hoort...
Groetjes en hopelijk tot snel
Dnix
zondag 30 maart 2008 om 23:59
Hallo allemaal,
dit topic kwam ik tegen en ik wist meteen dat ik ook verlatingsangst heb. Ik vind jullie verhalen heel openhartig. Bedankt daarvoor, ik heb er al veel tips uit gehaald en net dat beetje steun dat ik dan niet bij de verkeerde bron vandaan hoef te halen. Ik haak een beetje laat aan, maar ik hoop dat ik ook een lezend oog/luisterend oor kan bieden voor iemand anders.
Kort samengevat verleden: vader vroeg vertrokken en beeldschone zus waar mijn vriendjes als een blok voor vallen. Ik ben nu 30 jaar oud en heb een lange relatie gehad die 4 jaar geleden eindigde (overigens niet door mijn verlatingsangst).
Inmiddels heb ik een nieuwe vlam sinds een paar maanden. Het loopt alleen nog niet zo vlot, omdat ik ontevreden ben met hoe vaak ik van hem hoor en dit niet durf aan te kaarten. Ik weet niet hoe ik moet aangeven dat ik vaker van hem wil horen, zonder hem het idee te geven dat ik hem claim of dat ik ongeduldig ben.
Het contact verliep zo: in heb hem leren kennen via een datingsite. We spraken af en ik vond hem meteen al erg leuk. Ik had het idee dat hij mij ook leuk vond, maar hij is moeilijk te peilen wat dat betreft. Ik wil altijd graag alles benoemen: wat voor relatie hebben we nu precies? Is het de bedoeling dat we niet met anderen uitgaan? Wilt hij nu zeker met me verder of is het meer 'we zien wel waar het schip strandt'? En vooral: ik wil liefst in elke mail een status-update: hoe staan we er nu voor? Vind hij me nog steeds leuk? Maar liever niet te kritisch, want bij het minste geringste dat hij niet leuk aan me vindt, ga ik zelf al denken: zal ik het maar vast uitmaken?
Een ander puntje is dat we nog niet met elkaar naar bed zijn geweest in de drie maanden dat we daten. Prima als we het rustig aan doen. Heel hoffelijk van hem. Maar toch ga ik dan twijfelen aan mijn aantrekkelijkheid. Ik was een keer erg van streek dat hij me niet uitgebreid zoende na afloop van een date en huilde de hele weg naar huis toen ik terugreed. Hij zei later dat dat gewoon was omdat het al zo laat was en ik nog helemaal terug moest rijden. De volgende date zei hij dat 'meisjes die vragen worden overgeslagen'. Ik hoop niet dat hij me te opdringerig vindt. Wat genant eigenlijk, zeg...
Ik vind dus dat ik te weinig van hem hoor. Tot nu toe mailden we elkaar om de beurt. Ik meestal dezelfde dag tot twee dagen later en hij twee tot drie dagen later. Nu heb ik dus al een week niets van hem gehoord. In zijn vorige mail schreef hij 'ik moest nog reageren op jouw vorige mail met een aantal vragen...' Ik heb expres niet gereageerd op deze mail, omdat ik dacht "nou, dan zal ik je werkdruk wel even verminderen". Maar ik weet niet hoe ik nu het contact weer moet opbouwen. Ik kan nu niet gewoon mailen en niets zeggen over deze radiostilte. Dan denkt hij misschien dat ik dat normaal vind en kan ik voortaan weken wachten op een mail. Maar als ik langer wacht denkt hij misschien dat ik geen interesse heb. Zucht... ik word soms zo moe van mezelf...
Tips?
dit topic kwam ik tegen en ik wist meteen dat ik ook verlatingsangst heb. Ik vind jullie verhalen heel openhartig. Bedankt daarvoor, ik heb er al veel tips uit gehaald en net dat beetje steun dat ik dan niet bij de verkeerde bron vandaan hoef te halen. Ik haak een beetje laat aan, maar ik hoop dat ik ook een lezend oog/luisterend oor kan bieden voor iemand anders.
Kort samengevat verleden: vader vroeg vertrokken en beeldschone zus waar mijn vriendjes als een blok voor vallen. Ik ben nu 30 jaar oud en heb een lange relatie gehad die 4 jaar geleden eindigde (overigens niet door mijn verlatingsangst).
Inmiddels heb ik een nieuwe vlam sinds een paar maanden. Het loopt alleen nog niet zo vlot, omdat ik ontevreden ben met hoe vaak ik van hem hoor en dit niet durf aan te kaarten. Ik weet niet hoe ik moet aangeven dat ik vaker van hem wil horen, zonder hem het idee te geven dat ik hem claim of dat ik ongeduldig ben.
Het contact verliep zo: in heb hem leren kennen via een datingsite. We spraken af en ik vond hem meteen al erg leuk. Ik had het idee dat hij mij ook leuk vond, maar hij is moeilijk te peilen wat dat betreft. Ik wil altijd graag alles benoemen: wat voor relatie hebben we nu precies? Is het de bedoeling dat we niet met anderen uitgaan? Wilt hij nu zeker met me verder of is het meer 'we zien wel waar het schip strandt'? En vooral: ik wil liefst in elke mail een status-update: hoe staan we er nu voor? Vind hij me nog steeds leuk? Maar liever niet te kritisch, want bij het minste geringste dat hij niet leuk aan me vindt, ga ik zelf al denken: zal ik het maar vast uitmaken?
Een ander puntje is dat we nog niet met elkaar naar bed zijn geweest in de drie maanden dat we daten. Prima als we het rustig aan doen. Heel hoffelijk van hem. Maar toch ga ik dan twijfelen aan mijn aantrekkelijkheid. Ik was een keer erg van streek dat hij me niet uitgebreid zoende na afloop van een date en huilde de hele weg naar huis toen ik terugreed. Hij zei later dat dat gewoon was omdat het al zo laat was en ik nog helemaal terug moest rijden. De volgende date zei hij dat 'meisjes die vragen worden overgeslagen'. Ik hoop niet dat hij me te opdringerig vindt. Wat genant eigenlijk, zeg...
Ik vind dus dat ik te weinig van hem hoor. Tot nu toe mailden we elkaar om de beurt. Ik meestal dezelfde dag tot twee dagen later en hij twee tot drie dagen later. Nu heb ik dus al een week niets van hem gehoord. In zijn vorige mail schreef hij 'ik moest nog reageren op jouw vorige mail met een aantal vragen...' Ik heb expres niet gereageerd op deze mail, omdat ik dacht "nou, dan zal ik je werkdruk wel even verminderen". Maar ik weet niet hoe ik nu het contact weer moet opbouwen. Ik kan nu niet gewoon mailen en niets zeggen over deze radiostilte. Dan denkt hij misschien dat ik dat normaal vind en kan ik voortaan weken wachten op een mail. Maar als ik langer wacht denkt hij misschien dat ik geen interesse heb. Zucht... ik word soms zo moe van mezelf...
Tips?
maandag 31 maart 2008 om 10:59
goedemorgen allemaal,
Zucht
He bah weer eens zo`n dag waarin de angst door je aderen gierd en dat terwijl ik haar vanavond weer zie!!!
Heb dr vanmorgen nog gezien... zo`n 2 uur terug... daarna binnen een halfuur al 2x gesmst en natuurlijk geen reactie terug.. (logisch ze is op school en heeft het druk...) Nu het gevoel... is er wat aan de hand??? wordt ze niet gek van me.... eigenlijk wil ik haar nu bellen.... maar ja ze zal maar net in de les zitten.... Zucht wordt weer eens honds dol van mezelf....
als ik ergens goed ben is het wel dingen voor mezelf verprutsen op deze manier.......
Ik haat het
Zucht
He bah weer eens zo`n dag waarin de angst door je aderen gierd en dat terwijl ik haar vanavond weer zie!!!
Heb dr vanmorgen nog gezien... zo`n 2 uur terug... daarna binnen een halfuur al 2x gesmst en natuurlijk geen reactie terug.. (logisch ze is op school en heeft het druk...) Nu het gevoel... is er wat aan de hand??? wordt ze niet gek van me.... eigenlijk wil ik haar nu bellen.... maar ja ze zal maar net in de les zitten.... Zucht wordt weer eens honds dol van mezelf....
als ik ergens goed ben is het wel dingen voor mezelf verprutsen op deze manier.......
Ik haat het
dinsdag 1 april 2008 om 19:22
Goedenavond allemaal,
Uiteindelijk heb ik het dan toch gedaan.
Ik heb de ouders van mijn vriendin verteld over mijn problemen, en over de hulp die ik hiervoor heb gezocht..
Ze namen het heel goed op en vinden het goed dat ik hier hulp voor heb gezocht.... Ben heel blij dat ik het uiteindelijk verteld heb. Het geeft me in elk geval nu wel een goed gevoel dat het er eindelijk uit is.
Morgen weer een gesprek bij de psycholoog,
het gaat nu redelijk de goede kant op, alleen merk ik wel dat het mede komt door de medicijnen die ik nu gebruik...
De angst is er nog steeds... maar de uitwerking van de angst, de paniek aanvallen, de hartkloppingen en de afwezigheid worden nu onderdrukt door de medicijnen.. Het heeft me in elkgeval vooruit geholpen, ben nu alleen wel heel bang dat het gevaar voor verslaving groter begint te worden... moet er eigenlijk nu niet aan denken om zonder deze medicijnen te gaan werken....
Er vanaf komen zal ik wel nooit helemaal... Als ik het maar kan gaan controleren en onderdrukken net zo als sommige anderen hier doen... dan ben ik al op de goede weg....'
Groetjes
en fijne avond nog.
D
Uiteindelijk heb ik het dan toch gedaan.
Ik heb de ouders van mijn vriendin verteld over mijn problemen, en over de hulp die ik hiervoor heb gezocht..
Ze namen het heel goed op en vinden het goed dat ik hier hulp voor heb gezocht.... Ben heel blij dat ik het uiteindelijk verteld heb. Het geeft me in elk geval nu wel een goed gevoel dat het er eindelijk uit is.
Morgen weer een gesprek bij de psycholoog,
het gaat nu redelijk de goede kant op, alleen merk ik wel dat het mede komt door de medicijnen die ik nu gebruik...
De angst is er nog steeds... maar de uitwerking van de angst, de paniek aanvallen, de hartkloppingen en de afwezigheid worden nu onderdrukt door de medicijnen.. Het heeft me in elkgeval vooruit geholpen, ben nu alleen wel heel bang dat het gevaar voor verslaving groter begint te worden... moet er eigenlijk nu niet aan denken om zonder deze medicijnen te gaan werken....
Er vanaf komen zal ik wel nooit helemaal... Als ik het maar kan gaan controleren en onderdrukken net zo als sommige anderen hier doen... dan ben ik al op de goede weg....'
Groetjes
en fijne avond nog.
D
woensdag 2 april 2008 om 11:45
Hallo allemaal!
Alles goed met iedereen?
Met mij gaat het niet zo goed. Dit keer is het niet m'n vriend, al blijf ik steeds dezelfde gedachtes en gevoelens hebben. Onze relatie nog loopt nog steeds lekker en hij begint nu ook eindelijk te beseffen dat ie toch wel best lang weg gaat en dus ook lang zonder me moet. EINDELIJK hehe!
Gisteren zijn we een avondje uit geweest met m'n beste vriendin en wat andere vrienden en daar voel ik me nu behoorlijk rot over. Niet dat ik me rot voel over het uit gaan, maar wel over wat ik daar te horen gekregen heb. Zoals ik in een vorig bericht al aangaf, het 'verwaarlozen' van vrienden is ook één van de gevolgen van mijn verlatingsangst. Ik vermijd avondjes uit zonder m'n vriendje, ik wil liever bij hem zijn. Ik verzin smoesjes om niet uit te gaan of iets leuks te doen zonder hem.
Maar goed, de afgelopen maanden was de vriendschap al een beetje bekoeld en tuurlijk voelde ik me daar wel eens rot over, maar ik deed er ook niets aan. Nu kwam mijn beste vriendin hier gisteren wel mee en ze heeft eigenlijk de 'eis' gesteld dat als er niets gaat veranderen, dus als ik niet meer moeite doe voor onze vriendschap, het voor haar dan niet meer hoeft... Ik snap haar echt wel, en ik geef haar ook gelijk. Maar dat is nooit leuk om te horen natuurlijk!
Het feit dat ik regelmatig droom dat ze met m'n vriend zit te zoenen en dat ze dat in m'n droom heel erg normaal vinden draagt ook niet bij aan mijn goed gevoel. M'n vriend zegt zelfs soms als grapje dat ik het hem dadelijk nog ga verwijten wat ie in m'n dromen doet!
Zij gaat binnenkort ook een tijdje reizen en als ze terug komt is m'n vriend nog steeds weg, dus ik denk dat het dan wel goed komt. Tot m'n vriend terug komt waarschijnlijk...
Ze zei ook bang te zijn dat ik een beetje aan het veréénzamen ben, en zoiets drukt je wel met de neus op de feiten.
Iemand ook hier al mee te maken gehad? En hoe ga je hier mee om? Ik zou hier graag aan werken, maar ik weet niet goed hoe. Zeker deze laatste weken, het is vandaag nog maar 5 weken, wil ik eigenlijk alleen maar genieten van m'n vriend!
xx
Alles goed met iedereen?
Met mij gaat het niet zo goed. Dit keer is het niet m'n vriend, al blijf ik steeds dezelfde gedachtes en gevoelens hebben. Onze relatie nog loopt nog steeds lekker en hij begint nu ook eindelijk te beseffen dat ie toch wel best lang weg gaat en dus ook lang zonder me moet. EINDELIJK hehe!
Gisteren zijn we een avondje uit geweest met m'n beste vriendin en wat andere vrienden en daar voel ik me nu behoorlijk rot over. Niet dat ik me rot voel over het uit gaan, maar wel over wat ik daar te horen gekregen heb. Zoals ik in een vorig bericht al aangaf, het 'verwaarlozen' van vrienden is ook één van de gevolgen van mijn verlatingsangst. Ik vermijd avondjes uit zonder m'n vriendje, ik wil liever bij hem zijn. Ik verzin smoesjes om niet uit te gaan of iets leuks te doen zonder hem.
Maar goed, de afgelopen maanden was de vriendschap al een beetje bekoeld en tuurlijk voelde ik me daar wel eens rot over, maar ik deed er ook niets aan. Nu kwam mijn beste vriendin hier gisteren wel mee en ze heeft eigenlijk de 'eis' gesteld dat als er niets gaat veranderen, dus als ik niet meer moeite doe voor onze vriendschap, het voor haar dan niet meer hoeft... Ik snap haar echt wel, en ik geef haar ook gelijk. Maar dat is nooit leuk om te horen natuurlijk!
Het feit dat ik regelmatig droom dat ze met m'n vriend zit te zoenen en dat ze dat in m'n droom heel erg normaal vinden draagt ook niet bij aan mijn goed gevoel. M'n vriend zegt zelfs soms als grapje dat ik het hem dadelijk nog ga verwijten wat ie in m'n dromen doet!
Zij gaat binnenkort ook een tijdje reizen en als ze terug komt is m'n vriend nog steeds weg, dus ik denk dat het dan wel goed komt. Tot m'n vriend terug komt waarschijnlijk...
Ze zei ook bang te zijn dat ik een beetje aan het veréénzamen ben, en zoiets drukt je wel met de neus op de feiten.
Iemand ook hier al mee te maken gehad? En hoe ga je hier mee om? Ik zou hier graag aan werken, maar ik weet niet goed hoe. Zeker deze laatste weken, het is vandaag nog maar 5 weken, wil ik eigenlijk alleen maar genieten van m'n vriend!
xx
woensdag 2 april 2008 om 13:10
hooi allemaal!
nou dit topic wordt nu best wel weer fijn op gereageerd, veel herkenning ook.
Op dit moment zit ik een beetje zelf in een grote dip. Ik ben bang dat ik iets verkeerds heb gedaan, maar mijn vriend heeft het gevoel dat hij iets verkeerds heeft gedaan. Maar voor hem is het nu wel klaar.
Ik zal het es uitleggen. Toen wij samen even praatten over seks dit weekend, maakte hij een heel naar grapje. (dat seks voor vrouwen makkelijker is dan voor mannen, omdat ze alleen hun benen maar wijd hoefden te doen). Hij zei dit totaal onserieus, bedoelde er niks mee, maar bij mij viel het helemaal verkeerd. Ik moest erg huilen, wilde bij hem weg en de rest van de avond ben ik best stil geweest. Hij voelde zich schuldig over wat ie had gezegd, ik voelde me schuldig dat ik zo heftig reageerde. De reden dat ik heftig reageerde is, dat ik middenin de verwerking van een aanranding zit, dus deze opmerking er niet bij kon hebben..
Nu ben ik bang, als ik hem weer ga zien, maar vooral als we gwoon weer gaan knuffelen/seksen.. dat ik me er dan niet goed over voel. Ik ben erg geschrokken van mezelf, dat ik zo reageerde en wil dat niet nog een keer meemaken. Ik ben erg bang dat het wel weer gebeurt, vandaar dat ik momenteel een beetje afstand houd.
Het is heel raar, want door mijn verlatingsangst zocht ik juist vaak bevestiging, aandacht, etc. En nu zoek ik juist beetje ruzie, hoeft hij niet langs te komen, etc. Hij heeft het zelf nog niet door, omdat hij het erg druk heeft.. maar ik weet wel dat ik straks met hem erover moet praten, als hij weer tijd heeft.. het is erg lastig allemaal.. soort afstoten, terug trek gevoel. Terwijl ik dacht daarmee afgerekend te hebben, zucht!
DNIX, ik vind het heel goed/knap van je dat je aan haar ouders hebt verteld! Lijkt me echt moeilijk, maar nu je het hebt gehad scheelt dat vast veel. Ik ben oprecht blij voor je
Waarom denk je dat je zo snel verslaafd zult worden aan die medicijnen? Is dat een bijwerking sowieso? Hoelang gebruik je ze nu, nog niet zo lang toch? En als deze periode wat beter gaat, kun je misschien alweer wat minder nemen.. ik zou in ieder geval met mijn psy. hierover praten! Ik zou vorige zomer ad krijgen, maar was ook erg bezorgd dat ik op school minder zou functioneren. Toen mijn psy. dat hoorde, heeft ze anderen voorgeschreven. Daarnaast kon ik gelijk stoppen als ik merkte dat mijn school eronder leed. Goede communicatie is belangrijk, wees eerlijk dus.
Miekes, ik snap wat je bedoelt. Ikzelf heb een keer inde situatie gezeten dat ik 'aan de kant werd gezet' voor een jongen, door mijn beste vriendin. Nu heb ik zelf een vriend en ondanks mijn enorme angst hem kwijt te raken, doe ik juist nog wel dingen met vriendinnen! Ik weet hoe vervelend het is om opeens weggezet te worden voor een jongen en dat wil ik mijn vriendinnen niet aandoen.
Daarnaast is het zo dat je je vriend ook niet moet gaan claimen, hoe snel raken jongens daar wel niet op uitgekeken? Hij zal toch wel vrienden/hobby's hebben, waardoor hij savonds es niet tijd voor jou heeft? Benut die momenten in eerste instantie om met je vriendinnen af te spreken!
Zo kun je het stapje voor stapje uitbouwen, omdat je erachterkomt: als ik een avond niet bij hem ben, maar met vriendin afspreek, is hij er de volgende avond of de avond daarna wel weer..
liefs missy
nou dit topic wordt nu best wel weer fijn op gereageerd, veel herkenning ook.
Op dit moment zit ik een beetje zelf in een grote dip. Ik ben bang dat ik iets verkeerds heb gedaan, maar mijn vriend heeft het gevoel dat hij iets verkeerds heeft gedaan. Maar voor hem is het nu wel klaar.
Ik zal het es uitleggen. Toen wij samen even praatten over seks dit weekend, maakte hij een heel naar grapje. (dat seks voor vrouwen makkelijker is dan voor mannen, omdat ze alleen hun benen maar wijd hoefden te doen). Hij zei dit totaal onserieus, bedoelde er niks mee, maar bij mij viel het helemaal verkeerd. Ik moest erg huilen, wilde bij hem weg en de rest van de avond ben ik best stil geweest. Hij voelde zich schuldig over wat ie had gezegd, ik voelde me schuldig dat ik zo heftig reageerde. De reden dat ik heftig reageerde is, dat ik middenin de verwerking van een aanranding zit, dus deze opmerking er niet bij kon hebben..
Nu ben ik bang, als ik hem weer ga zien, maar vooral als we gwoon weer gaan knuffelen/seksen.. dat ik me er dan niet goed over voel. Ik ben erg geschrokken van mezelf, dat ik zo reageerde en wil dat niet nog een keer meemaken. Ik ben erg bang dat het wel weer gebeurt, vandaar dat ik momenteel een beetje afstand houd.
Het is heel raar, want door mijn verlatingsangst zocht ik juist vaak bevestiging, aandacht, etc. En nu zoek ik juist beetje ruzie, hoeft hij niet langs te komen, etc. Hij heeft het zelf nog niet door, omdat hij het erg druk heeft.. maar ik weet wel dat ik straks met hem erover moet praten, als hij weer tijd heeft.. het is erg lastig allemaal.. soort afstoten, terug trek gevoel. Terwijl ik dacht daarmee afgerekend te hebben, zucht!
DNIX, ik vind het heel goed/knap van je dat je aan haar ouders hebt verteld! Lijkt me echt moeilijk, maar nu je het hebt gehad scheelt dat vast veel. Ik ben oprecht blij voor je
Waarom denk je dat je zo snel verslaafd zult worden aan die medicijnen? Is dat een bijwerking sowieso? Hoelang gebruik je ze nu, nog niet zo lang toch? En als deze periode wat beter gaat, kun je misschien alweer wat minder nemen.. ik zou in ieder geval met mijn psy. hierover praten! Ik zou vorige zomer ad krijgen, maar was ook erg bezorgd dat ik op school minder zou functioneren. Toen mijn psy. dat hoorde, heeft ze anderen voorgeschreven. Daarnaast kon ik gelijk stoppen als ik merkte dat mijn school eronder leed. Goede communicatie is belangrijk, wees eerlijk dus.
Miekes, ik snap wat je bedoelt. Ikzelf heb een keer inde situatie gezeten dat ik 'aan de kant werd gezet' voor een jongen, door mijn beste vriendin. Nu heb ik zelf een vriend en ondanks mijn enorme angst hem kwijt te raken, doe ik juist nog wel dingen met vriendinnen! Ik weet hoe vervelend het is om opeens weggezet te worden voor een jongen en dat wil ik mijn vriendinnen niet aandoen.
Daarnaast is het zo dat je je vriend ook niet moet gaan claimen, hoe snel raken jongens daar wel niet op uitgekeken? Hij zal toch wel vrienden/hobby's hebben, waardoor hij savonds es niet tijd voor jou heeft? Benut die momenten in eerste instantie om met je vriendinnen af te spreken!
Zo kun je het stapje voor stapje uitbouwen, omdat je erachterkomt: als ik een avond niet bij hem ben, maar met vriendin afspreek, is hij er de volgende avond of de avond daarna wel weer..
liefs missy
woensdag 2 april 2008 om 22:58
Hoi Missy en de anderen,
De angst voor de medicijnen zit hem in het fijt dat ik merk dat ze bepaalde uitwerkigen van angst onderdrukken... deangst is er wel.... maar het gevolg blijft grotendeels uit.... ben nu dus eigenlijk bang om ze niet in te nemen.....
Medicijnen of niet... vanmiddag ging het dus weer eens falikant mis... op woendag middag... het middagje van mijn vriendin en mij... verteld ze me dat ze mogelijk vrijdag naar een vriendin gaat... ik gelijk in de stress.. reageer een beetje bot (tja t vrijdag en zaterdag zijn wel de avonden dat we blij elkaar slapen) Gevolg..... RUZIE....
Het werd ook tijd dat ze haar hart zou uitstorten... ze maakte me kenbaar dat ze sinds ze met mij heeft ze haar vrienden laat vallen omdat ze juist rekening met mij probeert te houden...
De ruzie werd zo heftig dat ze dreigte weg te lopen...
Voelde me zo zwaar rot omdat ze per slot van rekening wel gelijk heeft in wat ze zegt... dat ik haar wanneer ze echt zou zijn gegaan ik haar ook zou hebben laten gaan....
Het enge wat er toen volgde (sorry maar ik schrijf wat ik voelde)
is dat ik niet meer met haar bezig was maar met die medicijnen die ik thuis heb liggen.... en dan juist met met de kennis van wat er zou kunnen gebeuren wanneer je te veel in neemt.... (ze weet dit zelf niet) (maar ben heel bang dat ik dat nu zou hebben geweten)......
Ze is niet weggelopen.... ze is gebeleven en we hebben het uitgepraat... ze gaf wel aan dat ze het er verdomd moeilijk mee heeft... en dat ze soms wel twijfeld of ze moet doorgaan... tja wat wil je ook... toch wil ze blijven vechten...
Later zijn we nog uiteten geweest en hebben we het wel gezellig gehad.... wel hebben we veel gepraat over vanmiddag...
Nu lig ik op bed te wachten op een smsje van dr..... een smsje die niet komt... denk pas morgen vroeg.... lig me nu dus weer een beetje druk te maken en allerlei maffe gedachten gaan door mn hoofd.... zucht...... zucht.... zucht.... zucht..... zucht
SOMS..................................................................
kan ik mezelf wel schieten.......................
De angst voor de medicijnen zit hem in het fijt dat ik merk dat ze bepaalde uitwerkigen van angst onderdrukken... deangst is er wel.... maar het gevolg blijft grotendeels uit.... ben nu dus eigenlijk bang om ze niet in te nemen.....
Medicijnen of niet... vanmiddag ging het dus weer eens falikant mis... op woendag middag... het middagje van mijn vriendin en mij... verteld ze me dat ze mogelijk vrijdag naar een vriendin gaat... ik gelijk in de stress.. reageer een beetje bot (tja t vrijdag en zaterdag zijn wel de avonden dat we blij elkaar slapen) Gevolg..... RUZIE....
Het werd ook tijd dat ze haar hart zou uitstorten... ze maakte me kenbaar dat ze sinds ze met mij heeft ze haar vrienden laat vallen omdat ze juist rekening met mij probeert te houden...
De ruzie werd zo heftig dat ze dreigte weg te lopen...
Voelde me zo zwaar rot omdat ze per slot van rekening wel gelijk heeft in wat ze zegt... dat ik haar wanneer ze echt zou zijn gegaan ik haar ook zou hebben laten gaan....
Het enge wat er toen volgde (sorry maar ik schrijf wat ik voelde)
is dat ik niet meer met haar bezig was maar met die medicijnen die ik thuis heb liggen.... en dan juist met met de kennis van wat er zou kunnen gebeuren wanneer je te veel in neemt.... (ze weet dit zelf niet) (maar ben heel bang dat ik dat nu zou hebben geweten)......
Ze is niet weggelopen.... ze is gebeleven en we hebben het uitgepraat... ze gaf wel aan dat ze het er verdomd moeilijk mee heeft... en dat ze soms wel twijfeld of ze moet doorgaan... tja wat wil je ook... toch wil ze blijven vechten...
Later zijn we nog uiteten geweest en hebben we het wel gezellig gehad.... wel hebben we veel gepraat over vanmiddag...
Nu lig ik op bed te wachten op een smsje van dr..... een smsje die niet komt... denk pas morgen vroeg.... lig me nu dus weer een beetje druk te maken en allerlei maffe gedachten gaan door mn hoofd.... zucht...... zucht.... zucht.... zucht..... zucht
SOMS..................................................................
kan ik mezelf wel schieten.......................
donderdag 3 april 2008 om 07:34
goede morgen allemaal.....
nou zojuist een smsje gehad.. ze was in slaap gevallen... dat gebeurd als je moe bent... wist het eigenlijk ook wel... maja zoals ik gisteren al zei.. die angst blijft...
Begin me nu wel zwaar kloten te voelen... hoe zorg ik er voor ik dingen onder controle houd... gisteren tijdens de ruzie vertelde ze me dat alles perfect is aan onze relatie... tja ALLEEN die angst van mij dan niet....
Ik wil dr niet kwijt... maar stuur er wel op aan... met mn gedrag...
Dammmmm
nou zojuist een smsje gehad.. ze was in slaap gevallen... dat gebeurd als je moe bent... wist het eigenlijk ook wel... maja zoals ik gisteren al zei.. die angst blijft...
Begin me nu wel zwaar kloten te voelen... hoe zorg ik er voor ik dingen onder controle houd... gisteren tijdens de ruzie vertelde ze me dat alles perfect is aan onze relatie... tja ALLEEN die angst van mij dan niet....
Ik wil dr niet kwijt... maar stuur er wel op aan... met mn gedrag...
Dammmmm
donderdag 3 april 2008 om 15:43
Zucht hoi allemaal...
begint hier een knap depri feest te worden....
Het gesprek van gisteren blijft maar door mn kop malen...
ben net van mn werk thuis gekomen... zou eigenlijk tot 21.00 hebben gemoeten maar ben alle puf kwijt en het blijft maar door mn kop malen:(
Voel me moe.... Voel me brak.... heb er eigenlijk helemaal geen zin meer in.... bah ik haat verliefd zijn.... alles gaat stuk en ik wordt met de dag ongelukkiger......
In mn familie is niemand met wie ik hier echt over kan praten... okee mn moeder.... maar ook dat werkt niet echt... wat moet ik doen??? ik trek dit niet lang meer......
Als ik dit niet kan stoppen..... dan stopt t mij straks nog......
begint hier een knap depri feest te worden....
Het gesprek van gisteren blijft maar door mn kop malen...
ben net van mn werk thuis gekomen... zou eigenlijk tot 21.00 hebben gemoeten maar ben alle puf kwijt en het blijft maar door mn kop malen:(
Voel me moe.... Voel me brak.... heb er eigenlijk helemaal geen zin meer in.... bah ik haat verliefd zijn.... alles gaat stuk en ik wordt met de dag ongelukkiger......
In mn familie is niemand met wie ik hier echt over kan praten... okee mn moeder.... maar ook dat werkt niet echt... wat moet ik doen??? ik trek dit niet lang meer......
Als ik dit niet kan stoppen..... dan stopt t mij straks nog......
zaterdag 5 april 2008 om 08:38
Hoi allemaal,
Donderdag avond bij mn ex geweest... even goed kunnen praten... Later op de avond met mn vriendin gebeld... ruzie om het feit dat ik bij mn ex ben geweest....
Donderdag..... Ziek thuis
Vrijdag...... Ziek thuis
Zaterdag ziek thuis....
Er blijven maar dingen door mn kop spoken... het gesprek van woensdag.... het afstandelijke gedrag van mn vriendin... de ruzie die we gisteren (ja gisteren hadden we er ook weer één) haaden... Ze is toen boos weggegaan.....
Dammmm
Ik ben fucking moe van de hele situatie.... het vreet me echt op... mischien wel om dat ik weet dat het einde van mn relatie hoogst waarschijnlijk in zicht is....
Heb een vermoeden dat ik door het feit dat ik eens met mn ex ben gaan praten ook mn schoonouders tegen me in het harans heb gejaagd.... dus nog een berg om te beklimmen....
ik wordt hier zo moe van he......
Donderdag avond bij mn ex geweest... even goed kunnen praten... Later op de avond met mn vriendin gebeld... ruzie om het feit dat ik bij mn ex ben geweest....
Donderdag..... Ziek thuis
Vrijdag...... Ziek thuis
Zaterdag ziek thuis....
Er blijven maar dingen door mn kop spoken... het gesprek van woensdag.... het afstandelijke gedrag van mn vriendin... de ruzie die we gisteren (ja gisteren hadden we er ook weer één) haaden... Ze is toen boos weggegaan.....
Dammmm
Ik ben fucking moe van de hele situatie.... het vreet me echt op... mischien wel om dat ik weet dat het einde van mn relatie hoogst waarschijnlijk in zicht is....
Heb een vermoeden dat ik door het feit dat ik eens met mn ex ben gaan praten ook mn schoonouders tegen me in het harans heb gejaagd.... dus nog een berg om te beklimmen....
ik wordt hier zo moe van he......
zaterdag 5 april 2008 om 22:34
zondag 6 april 2008 om 15:28
ahh DNIX, wat vind ik dat naar om te horen.. ! Wat is nou de reden dan dat het uit is? Waarom verwijt je jezelf zoveel?? Niet de gehele schuld ligt bij jou, het is ook net of iemand daarmee om kan gaan.. Het is jammer dat je (ex)vriendin dat niet kon.. maar verwijt jezelf ajb niet van alles! Je bent zoals je bent en die angst daar werkte je ook aan. Je bent goed bezig joh, alleen jammer dat het nu zo is gelopen..
Kun je er iets meer over vertellen?
Een hele dikke knuffel voor jou
Kun je er iets meer over vertellen?
Een hele dikke knuffel voor jou
zondag 6 april 2008 om 15:44
He,
Wat klote allemaal voor je!
Ik heb zelf afgelopen 4 weken nogal wat problemen gehad met mijn relatie. Het liep gewoon niet lekker. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik last heb van verlatingsangst. Ergens wist ik dat al wel, maar had het zelf nog nooit zo heftig ervaren.
In de relatie ben ik constant opzoek naar de bevestiging dat hij het leuk vindt dat ik er ben etc. Altijd! Hierdoor geniet ik minder van de momenten samen. Wanneer ik zeker wist dat het bij hem wel goed zat qua gevoel enzo, begon ik over mijn eigen gevoelens te twijfelen.
We hebben een week een break gehad, toen twee dagen weer gewoon met elkaar omgegaan. Na deze twee dagen heeft hij het uitgemaakt. Een week later waren we weer samen. Ik was dolgelukkig dat ik hem niet kwijt was. Toen ik hem dus eenmaal weer had begon ik weer te twijfelen of ik dat eigenlijk wel echt wilde. Ik werd gek van die twijfels, ik wist wel dat ik met hem verder wilde maar ik voelde zo'n rem in me. Heel mijn lijf schreeuwde dat ik het niet moest doen.
Ik heb hier met een docent van me (zij is van oorsprong hulpverlener) en ze heeft me een nieuw beeld gegeven over deze angst. Deze wil ik graag met jullie delen omdat het mij heel erg helpt.
Als er liefde in je leven is, is er ook angst. Als je deze angst niet accepteert, accepteer je ook de liefde niet (die van jezelf en die van de ander). Dus met andere woorden. Laat de angst je relatie niet controleren. Als je dit laat gebeuren dan bereik je juist waar je zo bang voor bent. Probeer tegen jezelf te zeggen dat de angst oké is. Dat hij er mag zijn. Zie het als iets moois dat je bang bent om hem of haar kwijt te raken. Haal hier juist je kracht uit i.p.v. dat het je naar benenden haalt en afremt.
Het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. I know.. Maar het geeft mij meer vertrouwen. Ik kan de constante onzekerheid beter plaatsen.
Ik was zó bang mijn vriend kwijt te raken, dat ik het zelf bijna zelf wilde uitmaken. Puur vanwege de angst. Als ik ermee door ga en me weer helemaal geef en ik hem dan weer kwijtraak ben ik gebroken. Ik kon / kan niet leven met die angst. Maar door de angst te laten controleren bereik ik waar ik bang voor ben. Ik wilde het uitmaken, omdat ik hem dan iig voor ben en het dus 'minder' pijn doet.
Nu ik het begrijp klinkt het heel stom allemaal. Maar het is waar en belangrijk dat je ermee om leert gaan!
Ik hoop dat jullie er iets mee kunnen.
DNIX heel veel sterkte ermee!!
Liefs,
Wat klote allemaal voor je!
Ik heb zelf afgelopen 4 weken nogal wat problemen gehad met mijn relatie. Het liep gewoon niet lekker. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik last heb van verlatingsangst. Ergens wist ik dat al wel, maar had het zelf nog nooit zo heftig ervaren.
In de relatie ben ik constant opzoek naar de bevestiging dat hij het leuk vindt dat ik er ben etc. Altijd! Hierdoor geniet ik minder van de momenten samen. Wanneer ik zeker wist dat het bij hem wel goed zat qua gevoel enzo, begon ik over mijn eigen gevoelens te twijfelen.
We hebben een week een break gehad, toen twee dagen weer gewoon met elkaar omgegaan. Na deze twee dagen heeft hij het uitgemaakt. Een week later waren we weer samen. Ik was dolgelukkig dat ik hem niet kwijt was. Toen ik hem dus eenmaal weer had begon ik weer te twijfelen of ik dat eigenlijk wel echt wilde. Ik werd gek van die twijfels, ik wist wel dat ik met hem verder wilde maar ik voelde zo'n rem in me. Heel mijn lijf schreeuwde dat ik het niet moest doen.
Ik heb hier met een docent van me (zij is van oorsprong hulpverlener) en ze heeft me een nieuw beeld gegeven over deze angst. Deze wil ik graag met jullie delen omdat het mij heel erg helpt.
Als er liefde in je leven is, is er ook angst. Als je deze angst niet accepteert, accepteer je ook de liefde niet (die van jezelf en die van de ander). Dus met andere woorden. Laat de angst je relatie niet controleren. Als je dit laat gebeuren dan bereik je juist waar je zo bang voor bent. Probeer tegen jezelf te zeggen dat de angst oké is. Dat hij er mag zijn. Zie het als iets moois dat je bang bent om hem of haar kwijt te raken. Haal hier juist je kracht uit i.p.v. dat het je naar benenden haalt en afremt.
Het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. I know.. Maar het geeft mij meer vertrouwen. Ik kan de constante onzekerheid beter plaatsen.
Ik was zó bang mijn vriend kwijt te raken, dat ik het zelf bijna zelf wilde uitmaken. Puur vanwege de angst. Als ik ermee door ga en me weer helemaal geef en ik hem dan weer kwijtraak ben ik gebroken. Ik kon / kan niet leven met die angst. Maar door de angst te laten controleren bereik ik waar ik bang voor ben. Ik wilde het uitmaken, omdat ik hem dan iig voor ben en het dus 'minder' pijn doet.
Nu ik het begrijp klinkt het heel stom allemaal. Maar het is waar en belangrijk dat je ermee om leert gaan!
Ik hoop dat jullie er iets mee kunnen.
DNIX heel veel sterkte ermee!!
Liefs,
zondag 6 april 2008 om 15:50
Hoi Missy,
Het heeft vooral te maken met de voorgaande dagen (zie mn vorige berichten) Gisteren avond zou ze bij me komen... Dat hadden we ook afgesproken... Belde ze me gisterenavond op van ja kom maar naar mij dan praten we daar (mij= het huis van haar ouders). ik had zo iets als je wat wilt uitpraten dan doen we dat onder 4 ogen dus bij mij... Waarop ze dreigde dat het uit zou zijn als ik er niet tussen 20.00 en 20.30 zou zijn...
Toen heb ik zelf de knoop maar doorgehakt.... en er een einde aan gemaakt.... heb haar na dien nog wel een aantal x gesmst maar ze reageert niet terug.... het is dus echt voor bij
maar goed zoals echt nadeel zn voordeel heeft heb ik gelukkig een lieve moeder en ondanks dat ik een tijdje wat minder met mn vrienden om ging kon ik daar direct terecht.... Het doet me heel veel pijn maar ik zal me er door heen moeten slaan....
Morgen in elkgeval weer werken... Hopen dat ik mn kop er bij kan houden............
Bedankt trouwens voor je intresse......
liefs D
Het heeft vooral te maken met de voorgaande dagen (zie mn vorige berichten) Gisteren avond zou ze bij me komen... Dat hadden we ook afgesproken... Belde ze me gisterenavond op van ja kom maar naar mij dan praten we daar (mij= het huis van haar ouders). ik had zo iets als je wat wilt uitpraten dan doen we dat onder 4 ogen dus bij mij... Waarop ze dreigde dat het uit zou zijn als ik er niet tussen 20.00 en 20.30 zou zijn...
Toen heb ik zelf de knoop maar doorgehakt.... en er een einde aan gemaakt.... heb haar na dien nog wel een aantal x gesmst maar ze reageert niet terug.... het is dus echt voor bij
maar goed zoals echt nadeel zn voordeel heeft heb ik gelukkig een lieve moeder en ondanks dat ik een tijdje wat minder met mn vrienden om ging kon ik daar direct terecht.... Het doet me heel veel pijn maar ik zal me er door heen moeten slaan....
Morgen in elkgeval weer werken... Hopen dat ik mn kop er bij kan houden............
Bedankt trouwens voor je intresse......
liefs D
zondag 6 april 2008 om 16:06
Hoi Kaarsje,
Bedankt voor je lieve berichtje.... Je hebt helemaal gelijk....
het is alleen heel moeilijk te controleren die angst.
Nu het uit is ben ik gebroken.... heb de raaste dingen door mn hoofd zien vliegen....
echter ondanks dat ik me gebroken voel ben ik heel rustig... zo nu en dan heftig emotioneel dan weer rustig en berekend... eigenlijk niet te beschrijven hoe rustig je je dan kan voelen....
aan de ene kant hoop ik dat ze snel wat van zich laat horen aan de andere kant hoop ik van niet....
Waarschijnlijk komt dat laatste vooral door dat ik hoop dat dan de angst gevoelens weggaan en ik na 4,5 maand relatie dan in elkgeval weer even verlost ben van die verschrikkelijke verlatings angst....
Dacht vanmiddag bij mezelf als ik morgen het hoe en waarom aan mn wergever uitleg springt ie waarschijnlijk een gat in de lucht.....Eindelijk zn oude werknemer terug..... Als ik m dan volgende week zou vertellen dat ik een nieuwe relatie zou hebben zou die me op staande voet ontslaan.... wat ik hier mee probeer te zeggen is dat mn werk wel heel erg geleden heeft onder de relatie en dat ik hoop dat ik nu wel weer een beetje me kan richten op mn werk......
neemt niet weg dat het pijn blijft doen.....
Liefs
D
Bedankt voor je lieve berichtje.... Je hebt helemaal gelijk....
het is alleen heel moeilijk te controleren die angst.
Nu het uit is ben ik gebroken.... heb de raaste dingen door mn hoofd zien vliegen....
echter ondanks dat ik me gebroken voel ben ik heel rustig... zo nu en dan heftig emotioneel dan weer rustig en berekend... eigenlijk niet te beschrijven hoe rustig je je dan kan voelen....
aan de ene kant hoop ik dat ze snel wat van zich laat horen aan de andere kant hoop ik van niet....
Waarschijnlijk komt dat laatste vooral door dat ik hoop dat dan de angst gevoelens weggaan en ik na 4,5 maand relatie dan in elkgeval weer even verlost ben van die verschrikkelijke verlatings angst....
Dacht vanmiddag bij mezelf als ik morgen het hoe en waarom aan mn wergever uitleg springt ie waarschijnlijk een gat in de lucht.....Eindelijk zn oude werknemer terug..... Als ik m dan volgende week zou vertellen dat ik een nieuwe relatie zou hebben zou die me op staande voet ontslaan.... wat ik hier mee probeer te zeggen is dat mn werk wel heel erg geleden heeft onder de relatie en dat ik hoop dat ik nu wel weer een beetje me kan richten op mn werk......
neemt niet weg dat het pijn blijft doen.....
Liefs
D
zondag 6 april 2008 om 16:15
hoii,
nou heel logisch dat je dan zelf de knoop doorgehakt hebt hoor.. Het komt bij mij ook heel kinderachtig over als iemand gaat chanteren en zeggen dat je er zo laat moet zijn en anders is het over.. Dat soort uitspraken horen denk ik niet thuis in een volwassen relatie.
Toch lijkt het me heel moeilijk dat je het zelf uitgemaakt hebt, vind het knap van je.. maar moeilijk hoor! Ben blij dat je lieve mensen om je heen hebt, wees ook eerlijk tegen hen over wat je voelt.. zo verwerk je dit alles sneller dan dat je je gevoelens niet serieus neemt.
Ik heb je berichtjes gevolgd de afgelopen dagen. Je kwam inderdaad over alsof er een einde aan zat te komen.. en misschien voelt dat nu heel erg vervelend, maar zo doorgaan kon ook niet he..
Sterkte !
@ kaasje..
jij schreef net:
Wanneer ik zeker wist dat het bij hem wel goed zat qua gevoel enzo, begon ik over mijn eigen gevoelens te twijfelen.
Dit is zo herkenbaar.. Ik heb nu een halfjaar met mijn vriend en ein de lijk heb ik die bevestiging.. eindelijk heb ik het gevoel dat hij echt voor Mij gaat en bij me blijft. Maar toen begon ik over m'n eigen gevoelens te twijfelen! Totaal onzin, want zodra die gevoelens weg waren, wist ik dat ik nog stapel gek op hem ben..
Ik vertrouw mijn eigen gevoel heel erg slecht, dus zeker op dit gebied levert dat nogal eens problemen op!
Ik vind de woorden van je docent erg mooi gezegd. Ik loop nu bijna een jaar bij een psycholoog. Deze helpt me ook met de verlatingsangst en door hard te werken is het bij mij dus heel erg veel beter geworden! Ik weet nu dat angst een gevoel is en alle gevoelens komen voort uit gedachten die je hebt. Deze gedachten opsporen en veranderen levert je uiteindelijk een ander gevoel op. Ik vind het zo fijn.
Omdat dit nog helemaal nieuw voor me is allemaal, heb ik nog geregeld terug vallen. Maar deze komen steeds minder frequent voor én zijn minder heftig.
Ik hoop dat het jullie ook gaat lukken dit in te zien..
Liefs.
nou heel logisch dat je dan zelf de knoop doorgehakt hebt hoor.. Het komt bij mij ook heel kinderachtig over als iemand gaat chanteren en zeggen dat je er zo laat moet zijn en anders is het over.. Dat soort uitspraken horen denk ik niet thuis in een volwassen relatie.
Toch lijkt het me heel moeilijk dat je het zelf uitgemaakt hebt, vind het knap van je.. maar moeilijk hoor! Ben blij dat je lieve mensen om je heen hebt, wees ook eerlijk tegen hen over wat je voelt.. zo verwerk je dit alles sneller dan dat je je gevoelens niet serieus neemt.
Ik heb je berichtjes gevolgd de afgelopen dagen. Je kwam inderdaad over alsof er een einde aan zat te komen.. en misschien voelt dat nu heel erg vervelend, maar zo doorgaan kon ook niet he..
Sterkte !
@ kaasje..
jij schreef net:
Wanneer ik zeker wist dat het bij hem wel goed zat qua gevoel enzo, begon ik over mijn eigen gevoelens te twijfelen.
Dit is zo herkenbaar.. Ik heb nu een halfjaar met mijn vriend en ein de lijk heb ik die bevestiging.. eindelijk heb ik het gevoel dat hij echt voor Mij gaat en bij me blijft. Maar toen begon ik over m'n eigen gevoelens te twijfelen! Totaal onzin, want zodra die gevoelens weg waren, wist ik dat ik nog stapel gek op hem ben..
Ik vertrouw mijn eigen gevoel heel erg slecht, dus zeker op dit gebied levert dat nogal eens problemen op!
Ik vind de woorden van je docent erg mooi gezegd. Ik loop nu bijna een jaar bij een psycholoog. Deze helpt me ook met de verlatingsangst en door hard te werken is het bij mij dus heel erg veel beter geworden! Ik weet nu dat angst een gevoel is en alle gevoelens komen voort uit gedachten die je hebt. Deze gedachten opsporen en veranderen levert je uiteindelijk een ander gevoel op. Ik vind het zo fijn.
Omdat dit nog helemaal nieuw voor me is allemaal, heb ik nog geregeld terug vallen. Maar deze komen steeds minder frequent voor én zijn minder heftig.
Ik hoop dat het jullie ook gaat lukken dit in te zien..
Liefs.
zondag 6 april 2008 om 16:43
Hoi Missy,
het was heel moeilijk om het te zeggen... het gebeurde ook meer in een emotie... en ja voorbereiding doet ook veel... had het zelf ook al een beetje voelen aankomen dus was een beetje voorbereid denk ik.... echter ik heb haar nadien nog wel proberen te bellen en smssen, echter ze reageert nergens meer op... ik denk dat dat ook mede door haar ouders komt die nu wel zullen zeggen: hij is moeilijk dus laat m alsjeblieft in de strond zakken.
het rare is eigenlijk dat ik het liefste morgen alweer een nieuwe relatie zou hebben, er zal wel een beetje angst voor eenzaamheid bij zitten.... al kan ik je vertellen dat niet zal gebeuren... als het aan mij ligt.... ik moet nu echt met mezelf aan de slag en zorgen dat voor ik aan een nieuwe relatie begin ik psygisch voldoende hersteld ben van dit hele gebeuren.... de gesprekken met de psyg zal ik dan ook blijven voeren....
mn medicijn gebruik heb ik nu opgevoerd naar 2x per dag....
(dit houd mn emotie`s een beetje onder controle)
ik ga er vanuit dat ik dit een week zal doen... daarna wil ik weer terug naar één.... en als het goed gaat een week later naar een halve..... dan helemaal stoppen... nu het eenmaal uit is zal de angst uit eindelijk ook moeten weggaan.... dit was in elkgeval wel het geval in vorige relatie`s......
uiteraard zal ik wel actief blijven op dit forum.....
groetjes
D
het was heel moeilijk om het te zeggen... het gebeurde ook meer in een emotie... en ja voorbereiding doet ook veel... had het zelf ook al een beetje voelen aankomen dus was een beetje voorbereid denk ik.... echter ik heb haar nadien nog wel proberen te bellen en smssen, echter ze reageert nergens meer op... ik denk dat dat ook mede door haar ouders komt die nu wel zullen zeggen: hij is moeilijk dus laat m alsjeblieft in de strond zakken.
het rare is eigenlijk dat ik het liefste morgen alweer een nieuwe relatie zou hebben, er zal wel een beetje angst voor eenzaamheid bij zitten.... al kan ik je vertellen dat niet zal gebeuren... als het aan mij ligt.... ik moet nu echt met mezelf aan de slag en zorgen dat voor ik aan een nieuwe relatie begin ik psygisch voldoende hersteld ben van dit hele gebeuren.... de gesprekken met de psyg zal ik dan ook blijven voeren....
mn medicijn gebruik heb ik nu opgevoerd naar 2x per dag....
(dit houd mn emotie`s een beetje onder controle)
ik ga er vanuit dat ik dit een week zal doen... daarna wil ik weer terug naar één.... en als het goed gaat een week later naar een halve..... dan helemaal stoppen... nu het eenmaal uit is zal de angst uit eindelijk ook moeten weggaan.... dit was in elkgeval wel het geval in vorige relatie`s......
uiteraard zal ik wel actief blijven op dit forum.....
groetjes
D
