Relaties
alle pijlers
Het Verlatingsangst-topic
vrijdag 6 juli 2007 om 12:12
Heb je verlatingsangst?
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
Denk je dat je verlatingsangst hebt?
Heeft je partner verlatingsangst?
Wil je je ei kwijt?
WIl je weten of je de enige in de wereld bent die zich zo voelt?
WELKOM!!!
Hoe normaal is het dat ik me ongerust maak dat mijn vriend of vriendin mij niet meer leuk vindt of misschien zelfs geen interesse meer heeft om nog met mij om te gaan? Zowel kinderen, adolescenten en volwassen worstelen hier wel eens met de angst om door de ander verlaten of verstoten te worden. Vaak is die ander iemand waar men liefde en afhankelijkheid bij voelt. Dit kunnen je ouders zijn, je partner, iemand waar je verliefd of trots op bent, of juist iemand die negatief over je zou kunnen oordelen waardoor je erg verdrietig en gekrenkt raakt. Als je leven erg gestuurd of beïnvloed wordt door de angst om door iemand verlaten te worden heeft dit grote invloed op je emoties, je gedachten, je gedragingen en vertrouwen in jezelf en anderen. Als de angst en onrustgevoelens je in de greep krijgen en je jezelf in de loop van weken en maanden kwellen zonder dat je hier goed de baas over kunt worden, ben je gevangen in een gevoel wat vaak wordt aangeduid met verlatingsangst. Deze angst wordt door diegene die daar aan leidt en/of door de omgeving als buitensporig beschouwd. Kortom er lijkt een maat te zijn voor normale en abnormale verlatingsangst. Abnormale verlatingsangst wordt bepaald door de lengte van de tijd dat men geplaagd wordt door de angst, de intensiteit van deze angst, de mate waarin je je gedachten en gedrag beïnvloed worden.
Iemand met verlatingsangst kan bijvoorbeeld bang zijn om zijn geliefde te verliezen. Om deze angst te neutraliseren ontstaan controlerende gedragingen om geruststelling te krijgen. Is de geliefde niet stiekem verliefd op een ander? Door iemand uit angst of jaloersie te controleren, door overdreven te ''vissen'' wat de geliefde heeft gedaan of denkt, door juist heel vaak bij je geliefde in de buurt te willen zijn, je zo gedragen dat je geliefde je moeilijk kan verwerpen krijgt verlatingsangst een extra complexiteit.
Vaak zijn mensen met buitensporige verlatingsangst zo gevangen in hun angst en verwarde gevoelens, negatieve gedachtegangen en neutraliserende gedragingen, dat ze er alleen niet uitkomen. Al onderkent men zijn/haar eigen verlatingsangst, de zuigende werking van de angst maakt dat men te weinig weerstand hieraan kan bieden. Wat dan? Praten over je angst en controlerende gedragingen met de partner kan in bepaalde gevallen het patroon doorbreken. Is dit niet mogelijk dan zijn wijze en goede vrienden diegene die een klankbord kunnen vormen en goede raad kunnen geven. Lukt ook dit niet ga dan naar je huisarts of een relatiedeskundige of psycholoog om het door te praten.
maandag 2 juni 2008 om 14:56
Hoi Sikke,
Je hebt gelijk. Als ik haar als een gewone vriendin zou zien dan zou ik inderdaad geen angst moeten hebben. Maar het vervelende is: als ik een paar dagen zonder haar ben dan vind ik dat ook wel fijn en zie ik er weer een beetje tegenop om haar te zien (misschien omdat ik dan meteen alweer opzie tegen afscheid nemen en me daarvoor moet opladen?). Dan ga ik denken: als je iemand leuk vindt, dan wil je hem of haar toch altijd zien? Ondertussen maak ik me dus ook niet druk of ze vreemd zou gaan ofzo en hup, daar is de twijfel.
Verder ben ik ook heel gevoelig. Ik kan intens genieten van dingen, maar ik kan ook intens verdrietig zijn. Vaak word ik er moe van, haha.
Hoi irush,
Wat een nare situatie voor je! Wat me opvalt is dat je aan het begin van je post zegt dat jij onzeker was waardoor je vriend het heeft uitgemaakt. Ik heb het vermoeden dat je vriend last heeft van bindingsangst door verlatingsangst: Omdat jij zo onzeker was was hij bang dat je het zou uitmaken. Om jou voor te zijn, dus geen pijn te hoeven voelen, dus de controle over de situatie te houden, heeft hij het uitgemaakt. Vervolgens ging hij je 'natuurlijk' missen, maar met de gedachte in zijn achterhoofd dat als hij weer een relatie met je aan zou gaan er ook een kans zou bestaan dat het weer uit zou gaan (=pijn) vindt hij het moeilijk om zich te binden.
Ik herken me wel een beetje in je vriend. Vooral dat gedeelte over school op dit moment, want daar zit ik ook mee in mijn maag. Ik had vandaag een voorlichting over de laatste twee jaar van mijn opleiding en dat gaat ontzettend druk worden. Meteen begon ik me druk te maken hoe ik dat in vredesnaam ga combineren met mijn relatie. Wanneer zie ik haar dan?! Alleen in het weekend? Shit, dan zie ik niet veel, dus verlies ik de controle over 'ons' steeds meer en dat doet pijn. Dus kan ik het maar beter uitmaken om de pijn van het gemis niet te hoeven voelen. Zo gaat het bij mij altijd in drukke tijden. Soms wilde ik dat een dag uit twee dagen bestond!
Je hebt gelijk. Als ik haar als een gewone vriendin zou zien dan zou ik inderdaad geen angst moeten hebben. Maar het vervelende is: als ik een paar dagen zonder haar ben dan vind ik dat ook wel fijn en zie ik er weer een beetje tegenop om haar te zien (misschien omdat ik dan meteen alweer opzie tegen afscheid nemen en me daarvoor moet opladen?). Dan ga ik denken: als je iemand leuk vindt, dan wil je hem of haar toch altijd zien? Ondertussen maak ik me dus ook niet druk of ze vreemd zou gaan ofzo en hup, daar is de twijfel.
Verder ben ik ook heel gevoelig. Ik kan intens genieten van dingen, maar ik kan ook intens verdrietig zijn. Vaak word ik er moe van, haha.
Hoi irush,
Wat een nare situatie voor je! Wat me opvalt is dat je aan het begin van je post zegt dat jij onzeker was waardoor je vriend het heeft uitgemaakt. Ik heb het vermoeden dat je vriend last heeft van bindingsangst door verlatingsangst: Omdat jij zo onzeker was was hij bang dat je het zou uitmaken. Om jou voor te zijn, dus geen pijn te hoeven voelen, dus de controle over de situatie te houden, heeft hij het uitgemaakt. Vervolgens ging hij je 'natuurlijk' missen, maar met de gedachte in zijn achterhoofd dat als hij weer een relatie met je aan zou gaan er ook een kans zou bestaan dat het weer uit zou gaan (=pijn) vindt hij het moeilijk om zich te binden.
Ik herken me wel een beetje in je vriend. Vooral dat gedeelte over school op dit moment, want daar zit ik ook mee in mijn maag. Ik had vandaag een voorlichting over de laatste twee jaar van mijn opleiding en dat gaat ontzettend druk worden. Meteen begon ik me druk te maken hoe ik dat in vredesnaam ga combineren met mijn relatie. Wanneer zie ik haar dan?! Alleen in het weekend? Shit, dan zie ik niet veel, dus verlies ik de controle over 'ons' steeds meer en dat doet pijn. Dus kan ik het maar beter uitmaken om de pijn van het gemis niet te hoeven voelen. Zo gaat het bij mij altijd in drukke tijden. Soms wilde ik dat een dag uit twee dagen bestond!
maandag 2 juni 2008 om 15:08
Ik heb trouwens ook verlatingsangst van mijn ouders. Dat zij inene zeggen: We willen je niet meer zien.
Dat ik bijv vroeger zo vervelend ben geweest (terwijl ik in vergelijking met andere pubers zelfs best rustig ben geweest) dat ze me niet meer als dochter willen.
Heel stom, die gedachtes af en toe, want natuurlijk zullen ze dit niet zeggen. Ze houden van me. Maar met vlagen ben ik er zo bang voor. (Zoals gisteravond weer gehuild hierom.)
Eigenlijk bij iedereen wel. Mijn familie, mijn vriend en de vriendin die ik nu van het werk heb, dan ben ik daar soms ook bang voor.
En als zij bijv niet reageert op msn (terwijl ze niet op afwezig staat) dan denk ik: "Zie je wel, ik heb iets verkeerds gezegd, ze is vast boos op me."
Ik ga dit dus (ook) aangeven bij de psych, want leuk is het niet.
Dat ik bijv vroeger zo vervelend ben geweest (terwijl ik in vergelijking met andere pubers zelfs best rustig ben geweest) dat ze me niet meer als dochter willen.
Heel stom, die gedachtes af en toe, want natuurlijk zullen ze dit niet zeggen. Ze houden van me. Maar met vlagen ben ik er zo bang voor. (Zoals gisteravond weer gehuild hierom.)
Eigenlijk bij iedereen wel. Mijn familie, mijn vriend en de vriendin die ik nu van het werk heb, dan ben ik daar soms ook bang voor.
En als zij bijv niet reageert op msn (terwijl ze niet op afwezig staat) dan denk ik: "Zie je wel, ik heb iets verkeerds gezegd, ze is vast boos op me."
Ik ga dit dus (ook) aangeven bij de psych, want leuk is het niet.
maandag 2 juni 2008 om 16:26
Hou Bou
mischien heb je wel gelijk over mijn vriend,.alleen heb ik sterk het idee dat hij het wel zou redden als het uit zou gaan,.terwijl mijn wereld in zou storten.
Maar goed dat komt ook weer door mijn onzekerheid dat ik zo denk want ook hij heeft veel pijn en verdriet gehad toen het uit was.
En mannen gaan er toch anders mee om.Zat er gister en vandaag ook behoorlijk doorheen,kreeg toen een smsje van mijn vriend dat hij vandaag of morgen langskomt en dat we f gaan praten erover waarom ik niet lekker in mijn vel zit.Kijk en zo'n berichtje doet me dan toch weer goed,.denk ik als hij niks om me geeft of wat dan ook zegt ie zoiets niet
Vervelend dat je je zo druk maakt om de toekomst.maar je moet niet bij voorbaat het al uitmaken met je vriendin als je nog niet weet hoe het gaat lopen.Mischien valt het allemaal wel mee met de drukte en kan je ook genoeg tijd doorbrengen met je vriendin.
En vergeet niet:
tijd heb je niet, tijd maak je!
mischien heb je wel gelijk over mijn vriend,.alleen heb ik sterk het idee dat hij het wel zou redden als het uit zou gaan,.terwijl mijn wereld in zou storten.
Maar goed dat komt ook weer door mijn onzekerheid dat ik zo denk want ook hij heeft veel pijn en verdriet gehad toen het uit was.
En mannen gaan er toch anders mee om.Zat er gister en vandaag ook behoorlijk doorheen,kreeg toen een smsje van mijn vriend dat hij vandaag of morgen langskomt en dat we f gaan praten erover waarom ik niet lekker in mijn vel zit.Kijk en zo'n berichtje doet me dan toch weer goed,.denk ik als hij niks om me geeft of wat dan ook zegt ie zoiets niet
Vervelend dat je je zo druk maakt om de toekomst.maar je moet niet bij voorbaat het al uitmaken met je vriendin als je nog niet weet hoe het gaat lopen.Mischien valt het allemaal wel mee met de drukte en kan je ook genoeg tijd doorbrengen met je vriendin.
En vergeet niet:
tijd heb je niet, tijd maak je!
woensdag 4 juni 2008 om 18:09
*klop, klop, kom zomaar binnenvallen*
Ik had een topic geopend met als titel..Bindingsangst,wie ook? Wishfullthinking verwees me naar deze topic..dus hoop niet dat jullie het erg vinden?
ik heb dus ook heel erg last van verlatingsangst, en vroeg me af of er meer meiden zijn die daarmee worstelen...ja dus..helaas.
Ik weet wel waar het mee te maken heeft; verwaarloosde jeugd (door mijn vader trouwens..) mijn moeder overleden..en nog een aantal dingen.
Ik worstel hier soms erg mee, het gaat met pieken en dalen. Ben b.v. heel achterdochtig naar mijn vriend toe. Dat hij me zal verlaten om een ander..(terwijl hij ontzettend trouw is!) , of dat hij ineens een dodelijk ongeluk krijgt. Soms is het zo erg dat ik aan niks anders kan denken en de meest afschuwelijke "verlatings-dromen" 'snachts heb.
Ik heb er gelukkig therapie voor, maar zelfs bij mijn therapeut heb ik dat verlatingsgevoel. Hij weet dat ook, en helpt me er enorm mee.. . Ik probeer mezelf ook vaak streng tegen te spreken, en erover te praten met mijn vriend. Maar soms wil ik hem er ook niet mee belasten. En blijf ik er mee in mijn hoofd rondspoken. Ik laat mijn vriend overigens helemaal vrij, ik claim hem niet ofzo..dat wil ik absoluut niet. Ik weet dat ik hem kan vertrouwen..maar diep van binnen zit iets wat ontzettend wantrouwend en angstig is.
Ik zal jullie postings de komende dagen gaan lezen..alvast bedankt voor het lezen...
Ik had een topic geopend met als titel..Bindingsangst,wie ook? Wishfullthinking verwees me naar deze topic..dus hoop niet dat jullie het erg vinden?
ik heb dus ook heel erg last van verlatingsangst, en vroeg me af of er meer meiden zijn die daarmee worstelen...ja dus..helaas.
Ik weet wel waar het mee te maken heeft; verwaarloosde jeugd (door mijn vader trouwens..) mijn moeder overleden..en nog een aantal dingen.
Ik worstel hier soms erg mee, het gaat met pieken en dalen. Ben b.v. heel achterdochtig naar mijn vriend toe. Dat hij me zal verlaten om een ander..(terwijl hij ontzettend trouw is!) , of dat hij ineens een dodelijk ongeluk krijgt. Soms is het zo erg dat ik aan niks anders kan denken en de meest afschuwelijke "verlatings-dromen" 'snachts heb.
Ik heb er gelukkig therapie voor, maar zelfs bij mijn therapeut heb ik dat verlatingsgevoel. Hij weet dat ook, en helpt me er enorm mee.. . Ik probeer mezelf ook vaak streng tegen te spreken, en erover te praten met mijn vriend. Maar soms wil ik hem er ook niet mee belasten. En blijf ik er mee in mijn hoofd rondspoken. Ik laat mijn vriend overigens helemaal vrij, ik claim hem niet ofzo..dat wil ik absoluut niet. Ik weet dat ik hem kan vertrouwen..maar diep van binnen zit iets wat ontzettend wantrouwend en angstig is.
Ik zal jullie postings de komende dagen gaan lezen..alvast bedankt voor het lezen...
dinsdag 10 juni 2008 om 12:31
Hallo allemaal,
Ik heb hier al eerder geschreven, ik heb soortgelijke problemen. Ik voel me snel afgewezen en wat me de laatste tijd vooral opvalt is dat ik er niet tegen kan als mensen geirriteerd doen of als mijn vriend bijv. kortaf tegen me doet. Ik voel dan een brok in mijn keel en word angstig/paniekerig. Had net een collega aan de telefoon die ook wel wat kortaf kan reageren (verder wel een aardige vent) en ik vroeg hem wat dingen voor me te doen, en hij reageerde op zich wel positief, maar ik raak toch helemaal in de stress en het voelde alsof mijn keel dichtgeknepen werd.
Dit gebeurt ook als mijn vriend mij ergens op aanspreekt of probeert duidelijk te maken dat hij de komende tijd het erg druk heeft en dus niet zoveel tijd voor me heeft. Ik begin me dan angstig te voelen en krijg hartkloppingen en het zweet breekt me uit.
Ik heb het vermoeden dat dit te maken heeft met mijn vader die onberekenbaar was en soms om niks boos kon worden. Ik wil hier dus heel graag van af, ben in therapie en ik denk dat ik wil proberen dit specifieke probleem aan te pakken.
Ik heb hier al eerder geschreven, ik heb soortgelijke problemen. Ik voel me snel afgewezen en wat me de laatste tijd vooral opvalt is dat ik er niet tegen kan als mensen geirriteerd doen of als mijn vriend bijv. kortaf tegen me doet. Ik voel dan een brok in mijn keel en word angstig/paniekerig. Had net een collega aan de telefoon die ook wel wat kortaf kan reageren (verder wel een aardige vent) en ik vroeg hem wat dingen voor me te doen, en hij reageerde op zich wel positief, maar ik raak toch helemaal in de stress en het voelde alsof mijn keel dichtgeknepen werd.
Dit gebeurt ook als mijn vriend mij ergens op aanspreekt of probeert duidelijk te maken dat hij de komende tijd het erg druk heeft en dus niet zoveel tijd voor me heeft. Ik begin me dan angstig te voelen en krijg hartkloppingen en het zweet breekt me uit.
Ik heb het vermoeden dat dit te maken heeft met mijn vader die onberekenbaar was en soms om niks boos kon worden. Ik wil hier dus heel graag van af, ben in therapie en ik denk dat ik wil proberen dit specifieke probleem aan te pakken.
zaterdag 21 juni 2008 om 18:37
Hallo allemaal
Ik heb kort een relatie gehad met een jongen uit Engeland. Mijn relatie van 3,5jaar was niet ver daarvoor verbroken, maar het voelde heel erg goed. We waren gelukkig samen; dat kon iedereen zien. Van de een op de andere dag maakte hij het uit. Het heeft helemaal niets met mij te maken, of met ons; hij was helemaal gek op me en was gelukkig met me. Zichzelf beschermen tegen de mogelijkheid dat ik weer terug zou gaan naar m'n ex (had het weleens over hem) was er een reden, maar hij zei ook dat hij "personal issues" had, die hij zelf niet echt onder woorden kon brengen, omdat hij niet goed weet wat t precies is. Is dit misschien een geval van verlatingsangst? Ik weet dat hetgene dat hij juist graag wil is trouwen en kinderen krijgen.
Ik weet dat z'n ouders zijn gescheiden toen hij rond de 4jaar was, maar ik weet natuurlijk niet of dat invloed heeft gehad.
Voor mijn gevoel heeft hij een grote fout gemaakt door het uit te maken, omdat we het echt super hadden samen en dit dus ook het probleem niet was. Ik wil hem graag helpen, mocht hij dus verlatingangst hebben, maar ik zou niet weten hoe...
Ik heb kort een relatie gehad met een jongen uit Engeland. Mijn relatie van 3,5jaar was niet ver daarvoor verbroken, maar het voelde heel erg goed. We waren gelukkig samen; dat kon iedereen zien. Van de een op de andere dag maakte hij het uit. Het heeft helemaal niets met mij te maken, of met ons; hij was helemaal gek op me en was gelukkig met me. Zichzelf beschermen tegen de mogelijkheid dat ik weer terug zou gaan naar m'n ex (had het weleens over hem) was er een reden, maar hij zei ook dat hij "personal issues" had, die hij zelf niet echt onder woorden kon brengen, omdat hij niet goed weet wat t precies is. Is dit misschien een geval van verlatingsangst? Ik weet dat hetgene dat hij juist graag wil is trouwen en kinderen krijgen.
Ik weet dat z'n ouders zijn gescheiden toen hij rond de 4jaar was, maar ik weet natuurlijk niet of dat invloed heeft gehad.
Voor mijn gevoel heeft hij een grote fout gemaakt door het uit te maken, omdat we het echt super hadden samen en dit dus ook het probleem niet was. Ik wil hem graag helpen, mocht hij dus verlatingangst hebben, maar ik zou niet weten hoe...
dinsdag 24 juni 2008 om 14:06
Beste meiden (en handjevol mede-mannen),
Hier iemand die ook verschijnselen van verlatingsangst vertoont.
De huidige situatie en wat er aan vooraf ging:
Ik ben een man van 26 met een fulltime job en sinds kort een eigen woning. “Officieel” heb ik nu vandaag precies een maand een relatie met een meid die bijna 10 jaar jonger is dan ik. Het gaat zich dus om een meid die nog naar de middelbare school gaat.
Mijn vriendin en ik kennen elkaar van het orkest waar we beide in spelen. Voordat dus onze relatie dus een maand geleden begon konden we elkaar al dik 2 jaar.
Tot september 2007 heb ik een relatie van 4,5 jaar gehad. Op een gegeven moment was het vuur gedoofd in deze relatie en hebben we samen besloten om uit elkaar te gaan. We kunnen nog altijd goed met elkaar opschieten (mijn ex speelt namelijk ook in hetzelfde orkest).
In de periode na bovengenoemde relatiebreuk heb ik voor mijn werk een tweetal maanden in een vakantiehuisje gebivakkeerd en had daar ’s avonds een hoop vrije tijd. Zo kwam ik aan het msn’n met mijn huidige vriendin. Het was voor mij in eerste instantie erg prettig om gewoon aanspraak te hebben, maar naar mate de tijd verstreek merkte ik dat ik meer ging voelen. Langzaamaan gingen er ook af en toe wat smsjes over en weer en ik merkte dat we naar elkaar toegroeiden. Nog voor de jaarwisseling was ik tot over mijn oren verliefd op haar en had het gevoel dat zij ook meer voelde. Msn gesprekken werden langer en intensiever, smsjes werden intiemer en halverwege januari was ik helemaal hoteldebotel. Eind januari, kort voor carnaval hebben we voor het eerst gezoend. Ondanks alle digitale geflirt kwam dit voor mij aardig onverwachts en vanuit haar initiatief. Het voelde voor mij helemaal top en ik zag een relatie met haar wel zitten. Haar gevoel voor mij was er zeer zeker ook maar (nog) niet zo intensief als bij mij. Ze is relatief jong, onervaren (had nog geen relatie gehad) en wist niet hoe het is om verliefd te zijn. Daarnaast twijfelde ze eraan of een relatie met zo’n leeftijdverschil wel zou werken. Ik en andere mensen hebben haar verteld dat je daar nooit achterkomt als je het niet probeert.
Maanden verstreken, intussen wees alles erop dat wij een relatie hadden, we waren veel samen, waren intiem met elkaar etc., alleen kon zij de drempel nog niet over stappen om daadwerkelijk de stempel ‘relatie’ op ons te plakken. Dat waren maanden die voor mij erg frustrerend waren. Er waren periodes waarin ik overtuigd was dat ze snel overstag zou gaan en periodes waarin ik het gevoel had dat het allemaal zou doodbloeden. Het leek het meest op een soort bindingsangst van haar uit. Begin mei ben ik een weekend met haar mee geweest toen ze een weekje in een vakantiepark was. We zijn toen het hele weekend samengeweest, hebben samen geslapen enz. Voor mij kon het eigenlijk niet meer verder. We deden alles wat een koppel ook deed, alles wees erop dat we een relatie hadden, maar we hadden het niet! Op de terugweg van dat weekend heb ik het ter sprake gebracht en gevraagd of we elkaar eigenlijk niet ontzettend voor de gek hielden op die manier. Ze gaf aan dat ze nog altijd twijfelde of ze genoeg voor mij voelde om een relatie te beginnen. Ook zei ze dat balans meer richting negatief dan positief neigde. Misschien had ik toen moeten zeggen “ oke we stoppen ermee” maar ik was zo verliefd dat ik dat absoluut niet kon. Het leek een aflopende zaak, ik had de hoop opgegeven. Maaaar het tegenovergestelde geschiedde. Ze werd opeens erg lief voor me en het ging alleen maar beter. Twee weken later gaf ze aan dat ze er klaar voor was en dat ze graag mijn vriendin wilde zijn. Alle geduld uit de voorafgaande maanden bleek toch ergens goed voor te zijn.
De voorgeschiedenis is al een heel verhaal, maar wel belangrijk om de rest van het verhaal te kunnen plaatsen.
Ik ben in dit topic al een hoop herkenbare zaken tegengekomen waaruit ik opmaak dat ik in ieder geval een bepaalde vorm van verlatingsangst heb.
Ik vraag me continu af wat deze meid in mij ziet. Ik ben een gemiddeld uitziende man (ik vind mezelf absoluut niet lelijk), mijn vriendin ziet er meer dan gemiddeld goed uit. Ik ben erg bang dat ze er straks zelf achterkomt dat er een hoop beter uitziende jongens dan ik zijn die haar zeer zeker ook zien zitten. En dat anderen haar zien zitten merk ik vaak genoeg (wat op een bepaalde manier natuurlijk ook een compliment is).
Ik merk dat ik er erg lastig mee kan omgaan dat ze op een andere manier met een relatie omgaat dan ik dat gewend ben en als normaal ben gaan vinden. Mijn ex-vriendin stelde zich namelijk erg afhankelijk op, zelfs zo afhankelijk dat ik vermoedens had dat ze een serieus probleem had. Mijn huidige vriendin daarentegen is erg onafhankelijk. Ze is iemand die zichzelf prima redt en prima een avondje alleen kan zijn. Ikzelf heb echter de drang om altijd bij haar te zijn.
Voorbeelden van zaken die mij doen vermoeden dat ik een soort van verlatingsangst heb:
• Ik kan geen afscheid nemen. Als ik haar op zondag zie en weet dat ik haar daarna pas weer donderdags zie wordt ik al hopeloos, terwijl ze zelf veel nuchterder daar in is (“ach wat zijn nou 3 dagen”).
• Ik word nerveus als ik geen smsje terugkrijg of niet snel genoeg terugkrijg. Ook als naar mijn mening de smsjes anders zijn of minder lief ga ik meteen denken dat er wat aan de hand is. Nog altijd controleer ik in mijn Verzonden Berichten of het bericht wel verzonden is als ik nog niks terug heb.
• Het sms’n is al een verhaal opzich, we hebben onszelf nu zo in de situatie gewerkt dat we er allebei een rot gevoel bij krijgen als we op bepaalde momenten geen sms sturen. Ik zou niet kunnen slapen als er voor het slapen gaan geen goedenachtsmsjes over en weer gaan, puur omdat we dat al 4 maanden dagelijks doen. Zo zijn er in de loop van de tijd meer momenten op de dag bijgekomen dat er altijd wel gesmst wordt. Het is nu zo 'erg' dat als ik mezelf schuldig voel als ik niks stuur en dat ik mezelf rot voel als ik niks ontvang (wat overigens amper voorkomt).
Daarbij komt nog dat mijn vriendin wat problemen met haar mobiele provider heeft waardoor smsjes soms niet aankomen. Dus dat ze hem wel stuurt maar dat ik hem gewoon niet krijg. Extra frustrerend voor mij om te denken dat ik niks van haar hoor terwijl ze al lang iets heeft laten horen.
• Als ik op haar hyves zie dat er een nieuwe vriend is, ga ik deze persoon helemaal uitpluizen; is het een man? Hoe oud is hij? Is hij vrijgezel? Waar kent ze hem van? Waarom zou hij contact met haar zoeken? Kortom alles om te verzekeren dat er geen andere kapers op de kust zijn.
• Ik heb soms de drang om in haar telefoon haar smsjes te bekijken, puur om te weten met wie ze nog smst en waarom.
Zo zijn er nog wel veel meer voorbeelden die me later vast nog invallen.
Ik besef dat ik me veel te afhankelijk opstel t.o.v. mijn vriendin.
Als ze eens een avond voor zichzelf wil, moet ik dat niet meteen zien als een teken dat ze me niet meer ziet zitten. Als ik eens niet een lief smsje krijg moet ik daar niet meteen wat achter zoeken. Als ik haar op een foto van een feestje met een jongen zie staan praten moet ik niet meteen denken dat dat iets te betekenen heeft.
Gelukkig kan ik alles nog redelijk relativeren. Mijn vriendin zit in een andere levensfase, loopt tegen hele andere zaken aan dan ik (tentamens bijvoorbeeld!), maar dat wil helemaal niet zeggen dat ze niet om me geeft en dat het raar is dat ze van me houdt.
Maar toch ben ik naar mijn gevoel veel te vaak onrustig door die kleine dingen allemaal, en dat is iets wat ik helemaal niet wil en iets wat ik ook helemaal niet naar haar wil uitstralen.
Eigenlijk zou ik gewoon enorm ervan moeten genieten ipv overal het negatieve inzien (zeker als dat onterecht is). Ik heb ook het gevoel dat ik andere zaken verwaarloos of in ieder geval verwaarloosd heb in de afgelopen maanden omdat ik alleen maar met haar bezig was/ben.
In de 4,5 jaar dat ik een relatie heb gehad met mijn ex heb ik op geen enkele manier dergelijke gevoelens gehad die ik nu ervaar. Dat kan er ook mee te maken hebben dat mij ex qua hechting veel meer op mij lijkt dan mijn huidige vriendin.
Het is echt een erorm lange post geworden, maar dit is zo'n beetje waar het om draait.
Hier iemand die ook verschijnselen van verlatingsangst vertoont.
De huidige situatie en wat er aan vooraf ging:
Ik ben een man van 26 met een fulltime job en sinds kort een eigen woning. “Officieel” heb ik nu vandaag precies een maand een relatie met een meid die bijna 10 jaar jonger is dan ik. Het gaat zich dus om een meid die nog naar de middelbare school gaat.
Mijn vriendin en ik kennen elkaar van het orkest waar we beide in spelen. Voordat dus onze relatie dus een maand geleden begon konden we elkaar al dik 2 jaar.
Tot september 2007 heb ik een relatie van 4,5 jaar gehad. Op een gegeven moment was het vuur gedoofd in deze relatie en hebben we samen besloten om uit elkaar te gaan. We kunnen nog altijd goed met elkaar opschieten (mijn ex speelt namelijk ook in hetzelfde orkest).
In de periode na bovengenoemde relatiebreuk heb ik voor mijn werk een tweetal maanden in een vakantiehuisje gebivakkeerd en had daar ’s avonds een hoop vrije tijd. Zo kwam ik aan het msn’n met mijn huidige vriendin. Het was voor mij in eerste instantie erg prettig om gewoon aanspraak te hebben, maar naar mate de tijd verstreek merkte ik dat ik meer ging voelen. Langzaamaan gingen er ook af en toe wat smsjes over en weer en ik merkte dat we naar elkaar toegroeiden. Nog voor de jaarwisseling was ik tot over mijn oren verliefd op haar en had het gevoel dat zij ook meer voelde. Msn gesprekken werden langer en intensiever, smsjes werden intiemer en halverwege januari was ik helemaal hoteldebotel. Eind januari, kort voor carnaval hebben we voor het eerst gezoend. Ondanks alle digitale geflirt kwam dit voor mij aardig onverwachts en vanuit haar initiatief. Het voelde voor mij helemaal top en ik zag een relatie met haar wel zitten. Haar gevoel voor mij was er zeer zeker ook maar (nog) niet zo intensief als bij mij. Ze is relatief jong, onervaren (had nog geen relatie gehad) en wist niet hoe het is om verliefd te zijn. Daarnaast twijfelde ze eraan of een relatie met zo’n leeftijdverschil wel zou werken. Ik en andere mensen hebben haar verteld dat je daar nooit achterkomt als je het niet probeert.
Maanden verstreken, intussen wees alles erop dat wij een relatie hadden, we waren veel samen, waren intiem met elkaar etc., alleen kon zij de drempel nog niet over stappen om daadwerkelijk de stempel ‘relatie’ op ons te plakken. Dat waren maanden die voor mij erg frustrerend waren. Er waren periodes waarin ik overtuigd was dat ze snel overstag zou gaan en periodes waarin ik het gevoel had dat het allemaal zou doodbloeden. Het leek het meest op een soort bindingsangst van haar uit. Begin mei ben ik een weekend met haar mee geweest toen ze een weekje in een vakantiepark was. We zijn toen het hele weekend samengeweest, hebben samen geslapen enz. Voor mij kon het eigenlijk niet meer verder. We deden alles wat een koppel ook deed, alles wees erop dat we een relatie hadden, maar we hadden het niet! Op de terugweg van dat weekend heb ik het ter sprake gebracht en gevraagd of we elkaar eigenlijk niet ontzettend voor de gek hielden op die manier. Ze gaf aan dat ze nog altijd twijfelde of ze genoeg voor mij voelde om een relatie te beginnen. Ook zei ze dat balans meer richting negatief dan positief neigde. Misschien had ik toen moeten zeggen “ oke we stoppen ermee” maar ik was zo verliefd dat ik dat absoluut niet kon. Het leek een aflopende zaak, ik had de hoop opgegeven. Maaaar het tegenovergestelde geschiedde. Ze werd opeens erg lief voor me en het ging alleen maar beter. Twee weken later gaf ze aan dat ze er klaar voor was en dat ze graag mijn vriendin wilde zijn. Alle geduld uit de voorafgaande maanden bleek toch ergens goed voor te zijn.
De voorgeschiedenis is al een heel verhaal, maar wel belangrijk om de rest van het verhaal te kunnen plaatsen.
Ik ben in dit topic al een hoop herkenbare zaken tegengekomen waaruit ik opmaak dat ik in ieder geval een bepaalde vorm van verlatingsangst heb.
Ik vraag me continu af wat deze meid in mij ziet. Ik ben een gemiddeld uitziende man (ik vind mezelf absoluut niet lelijk), mijn vriendin ziet er meer dan gemiddeld goed uit. Ik ben erg bang dat ze er straks zelf achterkomt dat er een hoop beter uitziende jongens dan ik zijn die haar zeer zeker ook zien zitten. En dat anderen haar zien zitten merk ik vaak genoeg (wat op een bepaalde manier natuurlijk ook een compliment is).
Ik merk dat ik er erg lastig mee kan omgaan dat ze op een andere manier met een relatie omgaat dan ik dat gewend ben en als normaal ben gaan vinden. Mijn ex-vriendin stelde zich namelijk erg afhankelijk op, zelfs zo afhankelijk dat ik vermoedens had dat ze een serieus probleem had. Mijn huidige vriendin daarentegen is erg onafhankelijk. Ze is iemand die zichzelf prima redt en prima een avondje alleen kan zijn. Ikzelf heb echter de drang om altijd bij haar te zijn.
Voorbeelden van zaken die mij doen vermoeden dat ik een soort van verlatingsangst heb:
• Ik kan geen afscheid nemen. Als ik haar op zondag zie en weet dat ik haar daarna pas weer donderdags zie wordt ik al hopeloos, terwijl ze zelf veel nuchterder daar in is (“ach wat zijn nou 3 dagen”).
• Ik word nerveus als ik geen smsje terugkrijg of niet snel genoeg terugkrijg. Ook als naar mijn mening de smsjes anders zijn of minder lief ga ik meteen denken dat er wat aan de hand is. Nog altijd controleer ik in mijn Verzonden Berichten of het bericht wel verzonden is als ik nog niks terug heb.
• Het sms’n is al een verhaal opzich, we hebben onszelf nu zo in de situatie gewerkt dat we er allebei een rot gevoel bij krijgen als we op bepaalde momenten geen sms sturen. Ik zou niet kunnen slapen als er voor het slapen gaan geen goedenachtsmsjes over en weer gaan, puur omdat we dat al 4 maanden dagelijks doen. Zo zijn er in de loop van de tijd meer momenten op de dag bijgekomen dat er altijd wel gesmst wordt. Het is nu zo 'erg' dat als ik mezelf schuldig voel als ik niks stuur en dat ik mezelf rot voel als ik niks ontvang (wat overigens amper voorkomt).
Daarbij komt nog dat mijn vriendin wat problemen met haar mobiele provider heeft waardoor smsjes soms niet aankomen. Dus dat ze hem wel stuurt maar dat ik hem gewoon niet krijg. Extra frustrerend voor mij om te denken dat ik niks van haar hoor terwijl ze al lang iets heeft laten horen.
• Als ik op haar hyves zie dat er een nieuwe vriend is, ga ik deze persoon helemaal uitpluizen; is het een man? Hoe oud is hij? Is hij vrijgezel? Waar kent ze hem van? Waarom zou hij contact met haar zoeken? Kortom alles om te verzekeren dat er geen andere kapers op de kust zijn.
• Ik heb soms de drang om in haar telefoon haar smsjes te bekijken, puur om te weten met wie ze nog smst en waarom.
Zo zijn er nog wel veel meer voorbeelden die me later vast nog invallen.
Ik besef dat ik me veel te afhankelijk opstel t.o.v. mijn vriendin.
Als ze eens een avond voor zichzelf wil, moet ik dat niet meteen zien als een teken dat ze me niet meer ziet zitten. Als ik eens niet een lief smsje krijg moet ik daar niet meteen wat achter zoeken. Als ik haar op een foto van een feestje met een jongen zie staan praten moet ik niet meteen denken dat dat iets te betekenen heeft.
Gelukkig kan ik alles nog redelijk relativeren. Mijn vriendin zit in een andere levensfase, loopt tegen hele andere zaken aan dan ik (tentamens bijvoorbeeld!), maar dat wil helemaal niet zeggen dat ze niet om me geeft en dat het raar is dat ze van me houdt.
Maar toch ben ik naar mijn gevoel veel te vaak onrustig door die kleine dingen allemaal, en dat is iets wat ik helemaal niet wil en iets wat ik ook helemaal niet naar haar wil uitstralen.
Eigenlijk zou ik gewoon enorm ervan moeten genieten ipv overal het negatieve inzien (zeker als dat onterecht is). Ik heb ook het gevoel dat ik andere zaken verwaarloos of in ieder geval verwaarloosd heb in de afgelopen maanden omdat ik alleen maar met haar bezig was/ben.
In de 4,5 jaar dat ik een relatie heb gehad met mijn ex heb ik op geen enkele manier dergelijke gevoelens gehad die ik nu ervaar. Dat kan er ook mee te maken hebben dat mij ex qua hechting veel meer op mij lijkt dan mijn huidige vriendin.
Het is echt een erorm lange post geworden, maar dit is zo'n beetje waar het om draait.
maandag 28 juli 2008 om 22:45
Hoi Allemaal,
Het is alweer een tijd geleden dat ik hier voor het laatst heb gepost, ben ook behoorlijk druk geweest de laatste tijd.
Nu bijna 4 maanden naar dat het uit is met mijn laatste vriendin, merk ik dat ik ook kan genieten zonder relatie, ook al zijn er momenten dat ik het alleen zijn meer dan beu ben, onlangs heb ik vernomen dat één van mn vroegere vrienden nu met mn ex gaat, dat was best wel een klap! ik heb nog steeds wel gevoel voor haar, ook al besef ik heel goed dat er te veel gebeurd is.
Ondanks dat de therapie goed vorderd en ik op veel punten vooruit ben gegaan, moet het echte meetpunt nog komen, dat meetpunt is een nieuwe relatie. Hoe zou het dan gaan? zal ik dan weer zo claimerig worden! zal ik dan (zoals aap ook al beschreef) weer lichtelijk in paniek raken wanneer ik even niks van haar hoor of wanneer we elkaar een paar dagen niet zouden zien? Allemaal vragen waar ik nu geen antwoordt op durf te geven, alles kan zo anders zijn wanneer het eenmaal zover is. Ondanks dat ik dan ook dolgraag weer een relatie wil en dat ik er ook echt naar op zoek ben, ben ik aan de andere kant er ook heel bang voor.
Ik denk dat ik het allemaal maar rustig moet gaan afwachten, het voordeel is dat ik weet waar mn zwakke punten nu liggen ik hoop dan ook dat ik er bij een nieuwe relatie op in kan spelen, wat ik in elkgeval dan wil proberen is om me niet meer te hechten aan vastigheid, hiermee bedoel ik dat veel smssen en regelmaat in sms koste wat het kost wil gaan voorkomen (of het lukt is een tweede) die regelmaat maakt het namelijk bij een afwijking zo verdomd moeilijk, dit geldt natuurlijk ook voor eventuele vaste dagen! ik wil me echt gaan aanleren om hier ook zelf van af te gaan wijken. maar nogmaals of dit ook echt gaat lukken, TIME WILL THELL!!
Ik wens iedereen heel veel sterkte en wijsheid toe.
Tot snel
Groetjes
Dennie
Het is alweer een tijd geleden dat ik hier voor het laatst heb gepost, ben ook behoorlijk druk geweest de laatste tijd.
Nu bijna 4 maanden naar dat het uit is met mijn laatste vriendin, merk ik dat ik ook kan genieten zonder relatie, ook al zijn er momenten dat ik het alleen zijn meer dan beu ben, onlangs heb ik vernomen dat één van mn vroegere vrienden nu met mn ex gaat, dat was best wel een klap! ik heb nog steeds wel gevoel voor haar, ook al besef ik heel goed dat er te veel gebeurd is.
Ondanks dat de therapie goed vorderd en ik op veel punten vooruit ben gegaan, moet het echte meetpunt nog komen, dat meetpunt is een nieuwe relatie. Hoe zou het dan gaan? zal ik dan weer zo claimerig worden! zal ik dan (zoals aap ook al beschreef) weer lichtelijk in paniek raken wanneer ik even niks van haar hoor of wanneer we elkaar een paar dagen niet zouden zien? Allemaal vragen waar ik nu geen antwoordt op durf te geven, alles kan zo anders zijn wanneer het eenmaal zover is. Ondanks dat ik dan ook dolgraag weer een relatie wil en dat ik er ook echt naar op zoek ben, ben ik aan de andere kant er ook heel bang voor.
Ik denk dat ik het allemaal maar rustig moet gaan afwachten, het voordeel is dat ik weet waar mn zwakke punten nu liggen ik hoop dan ook dat ik er bij een nieuwe relatie op in kan spelen, wat ik in elkgeval dan wil proberen is om me niet meer te hechten aan vastigheid, hiermee bedoel ik dat veel smssen en regelmaat in sms koste wat het kost wil gaan voorkomen (of het lukt is een tweede) die regelmaat maakt het namelijk bij een afwijking zo verdomd moeilijk, dit geldt natuurlijk ook voor eventuele vaste dagen! ik wil me echt gaan aanleren om hier ook zelf van af te gaan wijken. maar nogmaals of dit ook echt gaat lukken, TIME WILL THELL!!
Ik wens iedereen heel veel sterkte en wijsheid toe.
Tot snel
Groetjes
Dennie
woensdag 6 augustus 2008 om 20:20
hoi iedereen,
ook ik herken me hier heel erg in helaas.
ik heb nu een relatie van al 17 maanden met me eerste vriend.
de eerste paar maanden ging alles goed
en hoe langer we bij elkaar zijn des te erger het word..
het liefst wil ik altijd weten waar hij uithangt en met wie, weet ik dat niet dan krijg ik allemaal dingen in me hoofd wat ie allemaal wel niet kan doen als ik er niet bij ben met andere meiden of als hij samen met vrienden is. als ik niet weet waar hij is sms ik ook vaak en ben dan pas gerust als ik iets terug heb gehoord. maar ook als ik wel weet waar hij is zit het me niet altijd lekker.. vooral als ik weet dat hij bij een ander meisje is. en vaka zeg ik er dan niks van wat ik ervan vind of hoe ik me voel omdat ik z'n reactie dan eigenlijk al weet dus hou het dan voor me. maar als hij dan iets stoms doe dan gooi ik al me boosheid en onzekerheid eruit op een moment dat t niet klopt en dan snapt ie er helemaal niks meer van waarom ik er zo groot probleem van maak. en dan word ik weer boos op mezelf dat ik het niet gewoon kan zeggen.
het gene wat me echt letterlijk gek kan maken is het tegenspreken van mezelf.. het lijkt wel of ik dan uit 2 personen besta, de ene zegt dat hij het nooit zou doen omdat hij bij mij is en van mij houdt.. en de andere is woendend en geeft me allerlei gedachtens dat hij bij me weggaat voor een ander of omdat hij me simpelweg zat is en dat hij beter kan krijgen.
me vriend woont aan de andere kant van NL zowat
ik in rotterdam en hij in enschede..
dat is met de trein bijna 3 uur reizen.. ondanks de afstand gaat het wel goed en vetrouw ik hem ook wel.
daarom is het voor mezelf ook zo verwarrend.. ik vertrouw hem voor de 100% en toch denk ik al die dingen en ik weet niet wat ik er tegen kan doen.
als we afscheid nemen moet ik vrijwel altijd huilen, maar nooit als hij erbij is. ik hou me dan groot en zodra hij weg is begint het al.
ook hiervan weet ik de reden niet, dan voel ik me gewoon dagenlang echt heel erg rot.
ook word me jaloezie af en toe echt veelste erg. om een onschuldige knuffel kan ik al kwaad worden. ik zoek dan letterlijk naar dingen om hem mee te confronteren waarom hij zo doet of praat tegen andere meiden. en als ik die dan heb gevonden word ik zo ongelooflijk onzeker.. ik voel me dan een niks, ik vind alles en iedereen dan beter dan mezelf en ik kan dan niks goeddoen.
me zelf vertrouwen is hierdoor de afgelopen paar maanden echt keihard naar beneden gegaan en zit er echt mee.
ik heb altijd wel vrede gehad met mezelf, hoe ik was en hoe ik eruit zag maar het lijkt wel alsof het elke dag erger word.
praten is zoiezo al niet me sterkste kant en van me vriend ook niet. we deden het eigenlijk ook nooit, maar hierin is gelukkig wel verandering gekomen. ik durfde nooit te huilen wara hij bij was. tegenwoordig boeit het me weinig en praten we wel iets meer en beter maar het is nog steeds niet echt dat het vanzelf gata bij ons. het moet voor allebei wel heel erg hoog zitten willen we erover praten. het moeilijkste vind ik altijd nog dat me vriend me dan niet begrijpt.. hierdoor wil ik er het liefst niet over praten en zet ik dan eindelijk de stap om het te zeggen dan krijg ik vaak zo flauwe reactie ( dit gebeurt bijna altijd over msn door de afstand) waardoor ik er niet meer over wil praten en het probleem eigenlijk groter word omdat niemand snapt wat ik bedoel.
ik kan nog wel hele verhalen gaan schrijven over hoe ik me voel en alles in elkaar zit maar ik denkd at sommige mensen me wel snappen als ik het hierbij laat.
de reden waarom ik eigenlijk gereageert heb is voor hulp.
hoe kan ik hieraf komen zonder dat ik in therapie hoef of zelfs medicijnen moet nemen want allebei is niet echt een optie voor mij door persoonlijke redenen.
heeft iemand een andere suggestie hoe ik het kan oplossen?
want ik ben echt bang als ik er niks tegen kan doen ik me vriend hier echt door kan kwijtraken.
ook ik herken me hier heel erg in helaas.
ik heb nu een relatie van al 17 maanden met me eerste vriend.
de eerste paar maanden ging alles goed
en hoe langer we bij elkaar zijn des te erger het word..
het liefst wil ik altijd weten waar hij uithangt en met wie, weet ik dat niet dan krijg ik allemaal dingen in me hoofd wat ie allemaal wel niet kan doen als ik er niet bij ben met andere meiden of als hij samen met vrienden is. als ik niet weet waar hij is sms ik ook vaak en ben dan pas gerust als ik iets terug heb gehoord. maar ook als ik wel weet waar hij is zit het me niet altijd lekker.. vooral als ik weet dat hij bij een ander meisje is. en vaka zeg ik er dan niks van wat ik ervan vind of hoe ik me voel omdat ik z'n reactie dan eigenlijk al weet dus hou het dan voor me. maar als hij dan iets stoms doe dan gooi ik al me boosheid en onzekerheid eruit op een moment dat t niet klopt en dan snapt ie er helemaal niks meer van waarom ik er zo groot probleem van maak. en dan word ik weer boos op mezelf dat ik het niet gewoon kan zeggen.
het gene wat me echt letterlijk gek kan maken is het tegenspreken van mezelf.. het lijkt wel of ik dan uit 2 personen besta, de ene zegt dat hij het nooit zou doen omdat hij bij mij is en van mij houdt.. en de andere is woendend en geeft me allerlei gedachtens dat hij bij me weggaat voor een ander of omdat hij me simpelweg zat is en dat hij beter kan krijgen.
me vriend woont aan de andere kant van NL zowat
ik in rotterdam en hij in enschede..
dat is met de trein bijna 3 uur reizen.. ondanks de afstand gaat het wel goed en vetrouw ik hem ook wel.
daarom is het voor mezelf ook zo verwarrend.. ik vertrouw hem voor de 100% en toch denk ik al die dingen en ik weet niet wat ik er tegen kan doen.
als we afscheid nemen moet ik vrijwel altijd huilen, maar nooit als hij erbij is. ik hou me dan groot en zodra hij weg is begint het al.
ook hiervan weet ik de reden niet, dan voel ik me gewoon dagenlang echt heel erg rot.
ook word me jaloezie af en toe echt veelste erg. om een onschuldige knuffel kan ik al kwaad worden. ik zoek dan letterlijk naar dingen om hem mee te confronteren waarom hij zo doet of praat tegen andere meiden. en als ik die dan heb gevonden word ik zo ongelooflijk onzeker.. ik voel me dan een niks, ik vind alles en iedereen dan beter dan mezelf en ik kan dan niks goeddoen.
me zelf vertrouwen is hierdoor de afgelopen paar maanden echt keihard naar beneden gegaan en zit er echt mee.
ik heb altijd wel vrede gehad met mezelf, hoe ik was en hoe ik eruit zag maar het lijkt wel alsof het elke dag erger word.
praten is zoiezo al niet me sterkste kant en van me vriend ook niet. we deden het eigenlijk ook nooit, maar hierin is gelukkig wel verandering gekomen. ik durfde nooit te huilen wara hij bij was. tegenwoordig boeit het me weinig en praten we wel iets meer en beter maar het is nog steeds niet echt dat het vanzelf gata bij ons. het moet voor allebei wel heel erg hoog zitten willen we erover praten. het moeilijkste vind ik altijd nog dat me vriend me dan niet begrijpt.. hierdoor wil ik er het liefst niet over praten en zet ik dan eindelijk de stap om het te zeggen dan krijg ik vaak zo flauwe reactie ( dit gebeurt bijna altijd over msn door de afstand) waardoor ik er niet meer over wil praten en het probleem eigenlijk groter word omdat niemand snapt wat ik bedoel.
ik kan nog wel hele verhalen gaan schrijven over hoe ik me voel en alles in elkaar zit maar ik denkd at sommige mensen me wel snappen als ik het hierbij laat.
de reden waarom ik eigenlijk gereageert heb is voor hulp.
hoe kan ik hieraf komen zonder dat ik in therapie hoef of zelfs medicijnen moet nemen want allebei is niet echt een optie voor mij door persoonlijke redenen.
heeft iemand een andere suggestie hoe ik het kan oplossen?
want ik ben echt bang als ik er niks tegen kan doen ik me vriend hier echt door kan kwijtraken.
donderdag 7 augustus 2008 om 22:59
Beste Celly1810,
Er zo vanaf komen? Als ik daar het antwoord op had gehad dan had ik nu in elkgeval niet meer voor een baas gewerkt.
Het enige wat eigenlijk een beetje lijkt te helpen is jezelf confronteren met je zwakke punten, ze onderkennen en jezelf vertellen hoe je het eventueel anders zou kunnen doen.. Niet één keer maar wel duizenden keren. uiteindelijk zul je jezelf stukje bij beetje kunnen gaan trainen in het hoe omtegaan met deze handicap.
Je geeft zelf aan geen hulp te willen zoeken, ik adviseer je dit eigenlijk wel te doen (wanneer je de mogelijkheden heb) vaak wordt dit veroorzaakt door een traumatische ervaring uit je verleden. Je probeert eigenlijk krampachtig dat gene te voorkomen wat je eerder hebt meegemaakt. hierdoor (en daar ben je je bewust van) druk je de mensen juist van je af. Juist daarom heb ik zelf contact gezocht met een psyg en op zich heeft me dat goed geholpen.
Mijn relatie is voor 4 maanden terug er echter wel stuk doorgegaan, het heeft me een hoop pijn gedaan, en soms doet het dat nog steeds, soms haat ik mezelf er ook om. Ik weet waar het door veroorzaakt is: Ik ken mn eigen vader niet, tot mn 5e 2 stiefvaders gehad. met de laatste is mn moeder ook getrouwd geweest. Het leuke er aan is dat ik mn moeder en mn laatste stiefvader in mn kinderlijke naiviteit zelfs gekoppeld heb. het minder leuke aan het verhaal is dat diezelfde naiviteit ook weer heeft gezorgt voor de scheiding. daarna heb ik geen stiefvaders meer gehad en ben ik alleen met mn moeder opgeroeid, daardoor ben ik eigenlijk opgegroeid met het iedee dat ik niet zo wil leven als mn moeder, daarom wil ik ook echt gaan voor een relatie en eis ik mn vriendin zowat op! de wetenschap dat je een relatie zo makkelijk kunt starten, maar door iets schijnbaar onschuldig`s ook zo weer kunt laten ploffen veroorzaakt vaak ook dat dat gebeurd.
Ik heb mezelf de afgelopen tijd veel geconfronteerd met deze punten, ik heb mezelf proberen aan teleren om mezelf niet meer zo te hechten aan mn eigen verwachtingen.
Ik weet hoop dat je met het bovengenoemde jezelf een beetje een richting kunt geven, echter zul je het uiteindelijk toch zelf moeten doen. Uiteraard is er over praten met je vriend ook van zeer groot belang, je moet elkaar kunnen steunen,
Groetjes Dennie
Er zo vanaf komen? Als ik daar het antwoord op had gehad dan had ik nu in elkgeval niet meer voor een baas gewerkt.
Het enige wat eigenlijk een beetje lijkt te helpen is jezelf confronteren met je zwakke punten, ze onderkennen en jezelf vertellen hoe je het eventueel anders zou kunnen doen.. Niet één keer maar wel duizenden keren. uiteindelijk zul je jezelf stukje bij beetje kunnen gaan trainen in het hoe omtegaan met deze handicap.
Je geeft zelf aan geen hulp te willen zoeken, ik adviseer je dit eigenlijk wel te doen (wanneer je de mogelijkheden heb) vaak wordt dit veroorzaakt door een traumatische ervaring uit je verleden. Je probeert eigenlijk krampachtig dat gene te voorkomen wat je eerder hebt meegemaakt. hierdoor (en daar ben je je bewust van) druk je de mensen juist van je af. Juist daarom heb ik zelf contact gezocht met een psyg en op zich heeft me dat goed geholpen.
Mijn relatie is voor 4 maanden terug er echter wel stuk doorgegaan, het heeft me een hoop pijn gedaan, en soms doet het dat nog steeds, soms haat ik mezelf er ook om. Ik weet waar het door veroorzaakt is: Ik ken mn eigen vader niet, tot mn 5e 2 stiefvaders gehad. met de laatste is mn moeder ook getrouwd geweest. Het leuke er aan is dat ik mn moeder en mn laatste stiefvader in mn kinderlijke naiviteit zelfs gekoppeld heb. het minder leuke aan het verhaal is dat diezelfde naiviteit ook weer heeft gezorgt voor de scheiding. daarna heb ik geen stiefvaders meer gehad en ben ik alleen met mn moeder opgeroeid, daardoor ben ik eigenlijk opgegroeid met het iedee dat ik niet zo wil leven als mn moeder, daarom wil ik ook echt gaan voor een relatie en eis ik mn vriendin zowat op! de wetenschap dat je een relatie zo makkelijk kunt starten, maar door iets schijnbaar onschuldig`s ook zo weer kunt laten ploffen veroorzaakt vaak ook dat dat gebeurd.
Ik heb mezelf de afgelopen tijd veel geconfronteerd met deze punten, ik heb mezelf proberen aan teleren om mezelf niet meer zo te hechten aan mn eigen verwachtingen.
Ik weet hoop dat je met het bovengenoemde jezelf een beetje een richting kunt geven, echter zul je het uiteindelijk toch zelf moeten doen. Uiteraard is er over praten met je vriend ook van zeer groot belang, je moet elkaar kunnen steunen,
Groetjes Dennie
vrijdag 8 augustus 2008 om 08:27
quote:DNIX schreef op 07 augustus 2008 @ 22:59:
Je geeft zelf aan geen hulp te willen zoeken, ik adviseer je dit eigenlijk wel te doen (wanneer je de mogelijkheden heb) vaak wordt dit veroorzaakt door een traumatische ervaring uit je verleden. Je probeert eigenlijk krampachtig dat gene te voorkomen wat je eerder hebt meegemaakt. hierdoor (en daar ben je je bewust van) druk je de mensen juist van je af. Juist daarom heb ik zelf contact gezocht met een psyg en op zich heeft me dat goed geholpen.
hey DNIX,
het is niet zo dat ik per se geen hulp wilt zoeken
dat heb ik al gedaan een paar jaar geleden alleen voor andere problemen
ik heb toen al 2.5 jaar bij een psycholoog gelopen onder andere voor me zelf beeld, dat ik jaren erg gepest ben, en door de scheiding van me ouders.
na deze therapie leek ik grotendeels wel alles verwerkt te hebben.
maar blijkbaar dus niet helemaal
het lijkt wel of ik me vriend zo dicht bij me wil houden zodat hij niet weg kan gaan, maar juist omdat hij zo dicht bij me staat weet ik ook heel erg goed dat hij me heel erg kan kwetsen en pijn kan doen, waaronder bij me weg gaan.
en ik geef eerlijk toe als ik daaraan denk voel ik al heel me maag draaien.
de enige traumatische ervaring die ik kan bedenken is de scheiding tussen me ouders toen ik nog jong was. maar zover ik het weet heb ik die wel geaccepteerd (na de therapie dan).
ik wil simpelweg niet gekwetst worden denk ik, en als ik hem gewoon voor blijf met alles dan kan hij dat ook niet. ik denk dat dat me gedachte toch wel is onbewust majah of ik dat nou heb overgehouden aan de scheiding ...?
ik hoop dat er meerdere met goede tips komen als DNIX.
groetjes michelle
Je geeft zelf aan geen hulp te willen zoeken, ik adviseer je dit eigenlijk wel te doen (wanneer je de mogelijkheden heb) vaak wordt dit veroorzaakt door een traumatische ervaring uit je verleden. Je probeert eigenlijk krampachtig dat gene te voorkomen wat je eerder hebt meegemaakt. hierdoor (en daar ben je je bewust van) druk je de mensen juist van je af. Juist daarom heb ik zelf contact gezocht met een psyg en op zich heeft me dat goed geholpen.
hey DNIX,
het is niet zo dat ik per se geen hulp wilt zoeken
dat heb ik al gedaan een paar jaar geleden alleen voor andere problemen
ik heb toen al 2.5 jaar bij een psycholoog gelopen onder andere voor me zelf beeld, dat ik jaren erg gepest ben, en door de scheiding van me ouders.
na deze therapie leek ik grotendeels wel alles verwerkt te hebben.
maar blijkbaar dus niet helemaal
het lijkt wel of ik me vriend zo dicht bij me wil houden zodat hij niet weg kan gaan, maar juist omdat hij zo dicht bij me staat weet ik ook heel erg goed dat hij me heel erg kan kwetsen en pijn kan doen, waaronder bij me weg gaan.
en ik geef eerlijk toe als ik daaraan denk voel ik al heel me maag draaien.
de enige traumatische ervaring die ik kan bedenken is de scheiding tussen me ouders toen ik nog jong was. maar zover ik het weet heb ik die wel geaccepteerd (na de therapie dan).
ik wil simpelweg niet gekwetst worden denk ik, en als ik hem gewoon voor blijf met alles dan kan hij dat ook niet. ik denk dat dat me gedachte toch wel is onbewust majah of ik dat nou heb overgehouden aan de scheiding ...?
ik hoop dat er meerdere met goede tips komen als DNIX.
groetjes michelle
zaterdag 16 augustus 2008 om 18:54
Hallo Allemaal,
Ik ben vandaag op dit forum terecht komen en heb het helemaal gelezen..jeetje wat komen jullie verhalen mij bekend voor. Ik herken mijzelf hier zo goed in.
Ik heb al zo lang dat ik mij kan herinneren al last van verlatingsangst..dat is vooral begonnen nadat mijn vader mij en mijn moeder heeft verlaten, durfde vroeger al nooit mijn moeders handje los te laten als we ergens waren en durfde haar geen moment uit het zicht te laten bang om haar kwijt te raken,
Dit is nu in extreme vormen overgegaan in relaties.
Vanaf mijn 15e jaar relaties gehad...en probeerde mijn vriendjes altijd aan bij te binden en wou precies weten waar ze waren en wat ze deden.
In November een poosje vrijgezel geweest en heb in die tijd geen problemen gehad...
Maar nu sinds een paar maandjes weer helemaal verliefd en daar beginnen de problemen.. ben zo bang om m kwijt te raken..
We wonen ver bij elkaar vandaan (3 uurtjes) en kunnen dus niet vaak bij elkaar zijn.
Als ik hem een smsje stuur raak ik al in paniek als ik niet snel genoeg een smsje terug krijg en krijg ik die wel en ik heb het idee dat er niet genoeg lieve dingen in staan heb ik het idee dat ie me steeds minder leuk begint te vinden en mischien wel verliefd is geworden op iemand anders.
Soms kan ik me zo verschrikkelijk ellendig voelen...mijn maag draait zich om en kan niks meer eten en het liefst alleen maar huilen.
Vanacht was zo'n nacht...ik wist dat ie naar vrienden zou gaan en bleef daar ook slapen...om 4 uur snachts schrok ik in een keer wakker en zag dat ie me helemaal niet had gesmst (hadden we ook niet afgesproken ofzo..) ik heb hem tot wel 20 kkeer prive gebeld om te kijken of ie z'n telefoon wel op zou nemen...dat deed ie niet en vervolgens stond z'n telefoon uit.
Ik raakte zo in paniek en heb de hele nacht niet meer kunnen slapen.
Ik probeer me iedere keer zo tegen te houden...dan denk ik van "sms of bel 'm nou niet" of als ie dan online op msn komt probeer ik niet tegen m te praten maar vind het zo moeilijk.
Ik wil de hele tijd bevestiging horen of ie nog wel van me houd en of ie me mist..terwijl hij helemaal niet zo'n persoon is die dit om de minuut gaat zeggen.
Als ik me zo rot voel dan vind ik het ook moeilijk om afleiding te zoeken (bv naar mijn vriendinnen gaan of naar de stad) op zo'n moment kan ik me alleen maar naar voelen, huilen en proberen contact te zoeken met mijn vriend.
Ik vind het fijn om jullie verhalen te lezen en te zien dat ik niet de enige ben die dit heeft.
Ik heb er over nagedacht en ga een deze dagen toch maar contact opnemen met mijn huisarts om te kijken of ik hier hulp voor kan krijgen want zo gaat het voor mijzelf en voor mijn vriend ook niet langer.
Ik ben blij dat ik hier mijn verhalen kwijt kan en hoop dat we elkaar zo een beetje kunnen steunen.
Veel liefs
Saar
Ik ben vandaag op dit forum terecht komen en heb het helemaal gelezen..jeetje wat komen jullie verhalen mij bekend voor. Ik herken mijzelf hier zo goed in.
Ik heb al zo lang dat ik mij kan herinneren al last van verlatingsangst..dat is vooral begonnen nadat mijn vader mij en mijn moeder heeft verlaten, durfde vroeger al nooit mijn moeders handje los te laten als we ergens waren en durfde haar geen moment uit het zicht te laten bang om haar kwijt te raken,
Dit is nu in extreme vormen overgegaan in relaties.
Vanaf mijn 15e jaar relaties gehad...en probeerde mijn vriendjes altijd aan bij te binden en wou precies weten waar ze waren en wat ze deden.
In November een poosje vrijgezel geweest en heb in die tijd geen problemen gehad...
Maar nu sinds een paar maandjes weer helemaal verliefd en daar beginnen de problemen.. ben zo bang om m kwijt te raken..
We wonen ver bij elkaar vandaan (3 uurtjes) en kunnen dus niet vaak bij elkaar zijn.
Als ik hem een smsje stuur raak ik al in paniek als ik niet snel genoeg een smsje terug krijg en krijg ik die wel en ik heb het idee dat er niet genoeg lieve dingen in staan heb ik het idee dat ie me steeds minder leuk begint te vinden en mischien wel verliefd is geworden op iemand anders.
Soms kan ik me zo verschrikkelijk ellendig voelen...mijn maag draait zich om en kan niks meer eten en het liefst alleen maar huilen.
Vanacht was zo'n nacht...ik wist dat ie naar vrienden zou gaan en bleef daar ook slapen...om 4 uur snachts schrok ik in een keer wakker en zag dat ie me helemaal niet had gesmst (hadden we ook niet afgesproken ofzo..) ik heb hem tot wel 20 kkeer prive gebeld om te kijken of ie z'n telefoon wel op zou nemen...dat deed ie niet en vervolgens stond z'n telefoon uit.
Ik raakte zo in paniek en heb de hele nacht niet meer kunnen slapen.
Ik probeer me iedere keer zo tegen te houden...dan denk ik van "sms of bel 'm nou niet" of als ie dan online op msn komt probeer ik niet tegen m te praten maar vind het zo moeilijk.
Ik wil de hele tijd bevestiging horen of ie nog wel van me houd en of ie me mist..terwijl hij helemaal niet zo'n persoon is die dit om de minuut gaat zeggen.
Als ik me zo rot voel dan vind ik het ook moeilijk om afleiding te zoeken (bv naar mijn vriendinnen gaan of naar de stad) op zo'n moment kan ik me alleen maar naar voelen, huilen en proberen contact te zoeken met mijn vriend.
Ik vind het fijn om jullie verhalen te lezen en te zien dat ik niet de enige ben die dit heeft.
Ik heb er over nagedacht en ga een deze dagen toch maar contact opnemen met mijn huisarts om te kijken of ik hier hulp voor kan krijgen want zo gaat het voor mijzelf en voor mijn vriend ook niet langer.
Ik ben blij dat ik hier mijn verhalen kwijt kan en hoop dat we elkaar zo een beetje kunnen steunen.
Veel liefs
Saar
vrijdag 29 augustus 2008 om 20:26
Beste Saar,
Een beetje laat deze reactie:$
het is inderdaad heel lastig meid! wat je ook doet om het te voorkomen het komt altijd weer terug, ik sta nu zelf aan een mogelijk begin van een nieuwe relatie en ik heb zoiets van dat nooit weer!! maar zelfs nu het nog pril is heb ik al een aantal keren gedacht van stel je voor dat..... en dan is er nog niks! ik hoop niet dat het weer zo wordt al een paar maanden terug. Ik loop er voor bij een psyg en zal dat zeker noig een tijdje blijven doen. Ik vind het verstandig van je dat je er over denkt om ook hulp te zoeken! ik adviseer je ook om dit zeker te doen.. Maar onthoud wel dat jij uiteindelijk de gene bent die er mee moet dealen. hoe lastig het ook is! Als ik je ergens mee kan helpen dan moet je me het maar laten weten.
Liefs en sterkte toegewenst,
Dennie
Een beetje laat deze reactie:$
het is inderdaad heel lastig meid! wat je ook doet om het te voorkomen het komt altijd weer terug, ik sta nu zelf aan een mogelijk begin van een nieuwe relatie en ik heb zoiets van dat nooit weer!! maar zelfs nu het nog pril is heb ik al een aantal keren gedacht van stel je voor dat..... en dan is er nog niks! ik hoop niet dat het weer zo wordt al een paar maanden terug. Ik loop er voor bij een psyg en zal dat zeker noig een tijdje blijven doen. Ik vind het verstandig van je dat je er over denkt om ook hulp te zoeken! ik adviseer je ook om dit zeker te doen.. Maar onthoud wel dat jij uiteindelijk de gene bent die er mee moet dealen. hoe lastig het ook is! Als ik je ergens mee kan helpen dan moet je me het maar laten weten.
Liefs en sterkte toegewenst,
Dennie
vrijdag 29 augustus 2008 om 22:45
Beste Saar en Dennie,
ik heb niet eens het hele forum meer gelezen, kwam er namelijk al snel achter dat dit ook over mij gaat
. Ook jullie reacties zijn zo herkenbaar.
Ik kan maar geen oorzaak vinden voor mijn verlatings- en bindingsangst, maar toch heb ik er last van.
Maar ik merk ook dat mijn angst me er soms zó van weerhoudt om te genieten van allemaal mooie dingen! Ik heb een heel lieve vriend, ga binnenkort samenwonen en loop alleen maar te janken, wel elke dag een keer. Vreselijk aanstellerig, maar alles vliegt me soms zo ontzettend aan! Maar ik ga het wel doorzetten, ik weet dat ik niets liever zou willen.
Jullie gun ik alle moed van de wereld.
En mocht het jullie, net zo als mij af en toe, helemaal aanvliegen; volgens mij is afleiding het toverwoord. Hoe moeilijk ook, als ik me concentreer op andere dingen, soms gewoon heel praktische zaken, dan kan ik het soms zo maar vergeten! Enige training is nodig, maar het lukt mij zo af en toe wel.
Liefs
ik heb niet eens het hele forum meer gelezen, kwam er namelijk al snel achter dat dit ook over mij gaat
. Ook jullie reacties zijn zo herkenbaar. Ik kan maar geen oorzaak vinden voor mijn verlatings- en bindingsangst, maar toch heb ik er last van.
Maar ik merk ook dat mijn angst me er soms zó van weerhoudt om te genieten van allemaal mooie dingen! Ik heb een heel lieve vriend, ga binnenkort samenwonen en loop alleen maar te janken, wel elke dag een keer. Vreselijk aanstellerig, maar alles vliegt me soms zo ontzettend aan! Maar ik ga het wel doorzetten, ik weet dat ik niets liever zou willen.
Jullie gun ik alle moed van de wereld.
En mocht het jullie, net zo als mij af en toe, helemaal aanvliegen; volgens mij is afleiding het toverwoord. Hoe moeilijk ook, als ik me concentreer op andere dingen, soms gewoon heel praktische zaken, dan kan ik het soms zo maar vergeten! Enige training is nodig, maar het lukt mij zo af en toe wel.
Liefs
zaterdag 30 augustus 2008 om 15:27
Hoi Dennie,
Bedankt voor je lieve woorden..ik hoop voor jou ook dat de hulp die je nu krijgt een beetje gaat helpen...maar idd zoals je al zegt moet je het uiteindelijk zelf allemaal doen.
En vooral nu je in het begin van een nieuwe relatie staat is het allemaal erg moeilijk..je kent diegene nog niet zo goed...en je bent waarschijnlijk helemaal verliefd.
Ik probeer aan mijn vriend nooit te laten zien dat ik het moeilijk vind..omdat ik weet dat hij een "vrij"persoon is en dat ik hem alleen maar bij me wegjaag als ik m vertel wat er allemaal in mijn hoofd omgaat.
Het moeilijkste vind ik nog dat ik een persoon ben die om de minuut het liefst wil zeggen dat ik van m hou en dat ik m lief vind...en hij wordt daar alleen maar geirriteerd door en zegt het amper.
wat mij dan weer het gevoel geeft dat ie me liever niet meer wilt... (wat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn)
Eigenlijk zou mijn vriend dit weekend bij mij zijn..maar hij werdt vanochtend opgebeld door een vriend omdat er een groot dance event is waar ze naar toe zouden gaan..om te vragen of ie ook mee wou.
Ik zag aan m dat ie het graag wou en zei m dat ie moest gaan als ie het graag wou...
Hij is dus nu gegaan en voel me zo klote...ik had me zo verheugd op het weekend samen met hem...en nu is ie daar aan het feesten met z'n vrienden.
Op het moment dus weer hevige last van de verlatingsangst...en ben bang dat ie mischien wel iemand anders tegen ga komen..maarja..ik wou me niet laten kennen...
Ik wens jullie iniedergeval veel sterkte...en wat fijn om hier met jullie te kunnen praten...
Liefs
Saar
Bedankt voor je lieve woorden..ik hoop voor jou ook dat de hulp die je nu krijgt een beetje gaat helpen...maar idd zoals je al zegt moet je het uiteindelijk zelf allemaal doen.
En vooral nu je in het begin van een nieuwe relatie staat is het allemaal erg moeilijk..je kent diegene nog niet zo goed...en je bent waarschijnlijk helemaal verliefd.
Ik probeer aan mijn vriend nooit te laten zien dat ik het moeilijk vind..omdat ik weet dat hij een "vrij"persoon is en dat ik hem alleen maar bij me wegjaag als ik m vertel wat er allemaal in mijn hoofd omgaat.
Het moeilijkste vind ik nog dat ik een persoon ben die om de minuut het liefst wil zeggen dat ik van m hou en dat ik m lief vind...en hij wordt daar alleen maar geirriteerd door en zegt het amper.
wat mij dan weer het gevoel geeft dat ie me liever niet meer wilt... (wat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn)
Eigenlijk zou mijn vriend dit weekend bij mij zijn..maar hij werdt vanochtend opgebeld door een vriend omdat er een groot dance event is waar ze naar toe zouden gaan..om te vragen of ie ook mee wou.
Ik zag aan m dat ie het graag wou en zei m dat ie moest gaan als ie het graag wou...
Hij is dus nu gegaan en voel me zo klote...ik had me zo verheugd op het weekend samen met hem...en nu is ie daar aan het feesten met z'n vrienden.
Op het moment dus weer hevige last van de verlatingsangst...en ben bang dat ie mischien wel iemand anders tegen ga komen..maarja..ik wou me niet laten kennen...
Ik wens jullie iniedergeval veel sterkte...en wat fijn om hier met jullie te kunnen praten...
Liefs
Saar
zaterdag 30 augustus 2008 om 15:33
Hey white...Ik snap trouwens precies wat je bedoeld...ik kan soms ook niet genieten van de leuke dingen omdat mijn angstige gevoel soms zo groot is..dat ik alleen maar bang kan zijn.
weet je vriend ook dat je deze angst hebt?
Ik probeer ook idd soms afleiding te zoeken..maar soms lukt dat zelfs niet...omdat ik me dan zo verdrietig voel...en heb dan het idee dat niemand me begrijpt.
Gelukkig kunnen we hier nog met elkaar praten en begrijpen wat we bedoelen...
maar meid..geniet ervan dat je lekker samen gaat wonen ...en dat geeft aan dat je vriend ook helemaal voor jou gaat en je absoluut niet wil verlaten...maak er iets moois van samen..
weet je vriend ook dat je deze angst hebt?
Ik probeer ook idd soms afleiding te zoeken..maar soms lukt dat zelfs niet...omdat ik me dan zo verdrietig voel...en heb dan het idee dat niemand me begrijpt.
Gelukkig kunnen we hier nog met elkaar praten en begrijpen wat we bedoelen...
maar meid..geniet ervan dat je lekker samen gaat wonen ...en dat geeft aan dat je vriend ook helemaal voor jou gaat en je absoluut niet wil verlaten...maak er iets moois van samen..
maandag 1 september 2008 om 11:08
Beste Saar en White
White, helemaal verliefd is hoe raar het ook klinkt niet helemaal het juiste woord. Ik vind haar leuk, ik wil haar heel graag beter leren kennen, maar het lijkt als of ik door me de afgelopen tijd zo te trainen en voortebreiden, ik nu niet direct het gevoel heb dat ik verliefd ben! heel raar eigenlijk, maar dan ook wel weer positief. van zaterdag op zondag is ze blijven slapen. en het was leuk! we hebben lekker gegeten, lekker een filmje gekeken en s morgens lekker ontbeten, vervolgens hebben we lekker gezwommen. Was allemaal heel leuk! maar zo rond een uur of 18:00 had ik het ook wel weer even gehad. en rond 19:00U is ze ook weer terug gegaan naar huis. Iets wat me ook wel weer een heel prettig gevoel gaf, in vorige relatie`s was ik altijd bang voor die momenten van het elkaar moeten verlaten! Als je dit zo leest dan zul je denken dat verlatings angst wel degelijk te overwinnen valt! echter blijf ik me bewust van het feit dat ik vaker heb gedacht dat ik de dingen op een rij had, en dat het dan toch weer als een dief in de nacht bezit van je nam. Echter een tweede mogelijkheid is dat ik haar weleenswaar heel leuk vind maar ook weer niet zo leuk.... Nu de angst er niet heel erg is mis zn raad ook wel weer. (uiteraard bij wijze van....) We hebben afgesproken elkaar deze week wel weer te zien. ik denk dat ik in deze week dan maar eens moet kijken wat het nu eigenlijk allemaal wel is....
Liefs Dennie
White, helemaal verliefd is hoe raar het ook klinkt niet helemaal het juiste woord. Ik vind haar leuk, ik wil haar heel graag beter leren kennen, maar het lijkt als of ik door me de afgelopen tijd zo te trainen en voortebreiden, ik nu niet direct het gevoel heb dat ik verliefd ben! heel raar eigenlijk, maar dan ook wel weer positief. van zaterdag op zondag is ze blijven slapen. en het was leuk! we hebben lekker gegeten, lekker een filmje gekeken en s morgens lekker ontbeten, vervolgens hebben we lekker gezwommen. Was allemaal heel leuk! maar zo rond een uur of 18:00 had ik het ook wel weer even gehad. en rond 19:00U is ze ook weer terug gegaan naar huis. Iets wat me ook wel weer een heel prettig gevoel gaf, in vorige relatie`s was ik altijd bang voor die momenten van het elkaar moeten verlaten! Als je dit zo leest dan zul je denken dat verlatings angst wel degelijk te overwinnen valt! echter blijf ik me bewust van het feit dat ik vaker heb gedacht dat ik de dingen op een rij had, en dat het dan toch weer als een dief in de nacht bezit van je nam. Echter een tweede mogelijkheid is dat ik haar weleenswaar heel leuk vind maar ook weer niet zo leuk.... Nu de angst er niet heel erg is mis zn raad ook wel weer. (uiteraard bij wijze van....) We hebben afgesproken elkaar deze week wel weer te zien. ik denk dat ik in deze week dan maar eens moet kijken wat het nu eigenlijk allemaal wel is....
Liefs Dennie
dinsdag 2 september 2008 om 19:01
Heey Dennie,
De dingen die je hierboven hebt geschreven komen mij ook wel bekend in de oren...alleen dan ben ik niet echt op en top verliefd.. maar vind ik iemand gewoon leuk..vind het op zulke momenten ook niet supererg als ie weg gaat en dan heb ik zoiets van "nou...wezien elkaar wel weer"
wil natuurlijk niet zeggen dat het bij jou niet serieus is...hoop voor je dat je angsten gewoon minder worden.
Ik heb de afgelopen dagen weer hevige verlatingsangst momenten gehad...bah...wat is dat naar zeg...
Mijn vriend kwam er in een keer mee dat het allemaal te snel ging (terwijl de heftige momenten in het begin juist van hem kwamen..hij wou met me trouwen..samen wonen..alles) nu heeft ie al moeite om "ik hou van jou"te zeggen..
het was niet zo dat ie de relatie wou beindigen maar wou het gewoon rustig aan doen met het motto : we zien wel hoe het loopt...
Nou ben ik echt een dromerig type en wil het liefst een toekomst met huisje boompje beestje...dus dit voelt voor mij echt alsof ie er een punt achter heeft gezet..
de afgelopen dagen last gehad van huilbuien, niet kunnen eten...
Stel ikme nu aan...herkennen jullie dit?
Liefs
Saar
De dingen die je hierboven hebt geschreven komen mij ook wel bekend in de oren...alleen dan ben ik niet echt op en top verliefd.. maar vind ik iemand gewoon leuk..vind het op zulke momenten ook niet supererg als ie weg gaat en dan heb ik zoiets van "nou...wezien elkaar wel weer"
wil natuurlijk niet zeggen dat het bij jou niet serieus is...hoop voor je dat je angsten gewoon minder worden.
Ik heb de afgelopen dagen weer hevige verlatingsangst momenten gehad...bah...wat is dat naar zeg...
Mijn vriend kwam er in een keer mee dat het allemaal te snel ging (terwijl de heftige momenten in het begin juist van hem kwamen..hij wou met me trouwen..samen wonen..alles) nu heeft ie al moeite om "ik hou van jou"te zeggen..
het was niet zo dat ie de relatie wou beindigen maar wou het gewoon rustig aan doen met het motto : we zien wel hoe het loopt...
Nou ben ik echt een dromerig type en wil het liefst een toekomst met huisje boompje beestje...dus dit voelt voor mij echt alsof ie er een punt achter heeft gezet..
de afgelopen dagen last gehad van huilbuien, niet kunnen eten...
Stel ikme nu aan...herkennen jullie dit?
Liefs
Saar
dinsdag 2 september 2008 om 20:31
Het is herkenbaar wat jullie schrijven! Gelukkig ben ik niet de enige...gezien alle reacties op dit topic. Het is denk ik gekomen doordat al mijn relaties tot nu toe zijn stukgelopen.
Ik merk dat ik het met vlagen heb. Maar over het algemeen zoek ik vaak naar bevestiging. Hoe klink hij aan de telefoon? Als hij schatje zegt dan ben ik weer helemaal blij of als hij lief voor me heeft gekookt. Pff erg lastig dat ik daar zo afhankelijk van ben. We hebben net een relatie dus wil ook niet onzeker over komen door het hier over te hebben. Hopelijk gaat het als we elkaar wat langer kennen wat beter. Ik ben ook bang dat hij me naar een tijdje saai gaat vinden of zoiets. Hij heeft hiervoor relaties van max. 2 jr gehad. Dus ben ik bang dat hij het met mij rond die tijd ook wel heeft gezien. Angsten dus die waarschijnlijk nergens op gebaseerd zijn. Ik moet dit dus LOSLATEN en meer genieten van hem.
Ik merk dat ik het met vlagen heb. Maar over het algemeen zoek ik vaak naar bevestiging. Hoe klink hij aan de telefoon? Als hij schatje zegt dan ben ik weer helemaal blij of als hij lief voor me heeft gekookt. Pff erg lastig dat ik daar zo afhankelijk van ben. We hebben net een relatie dus wil ook niet onzeker over komen door het hier over te hebben. Hopelijk gaat het als we elkaar wat langer kennen wat beter. Ik ben ook bang dat hij me naar een tijdje saai gaat vinden of zoiets. Hij heeft hiervoor relaties van max. 2 jr gehad. Dus ben ik bang dat hij het met mij rond die tijd ook wel heeft gezien. Angsten dus die waarschijnlijk nergens op gebaseerd zijn. Ik moet dit dus LOSLATEN en meer genieten van hem.
dinsdag 2 september 2008 om 21:19
Hey Saar,
Heel erg herkenbaar hoor! Ik heb precies hetzelfde meegemaakt. In het begin leek alles wel een sprookje en na twee maanden gaf mijn vriend ineens aan het allemaal wat rustiger aan te willen doen. Letterlijk zei hij zelfs dat hij het allemaal even niet meer wist.
En met diezelfde jongen ga ik nu toch samenwonen (en dat is toch een initiatief van hem). Soms hebben mensen gewoon ruimte nodig. Niet omdat ze er flauw van zijn, maar alleen maar om alles weer even op een rijtje te krijgen. Voor jou is een (nieuwe) relatie ingrijpend, maar voor je vriend natuurlijk ook. Misschien heeft hij daar wel weer heel andere redenen voor dan jij, maar feit blijft dat hij best eens behoefte kan hebben aan "een stapje terug" of rust ofzo, terwijl dat helemaal geen afbruik hoeft te doen aan zijn gevoel voor jou. Juist dit zijn de momenten die julie relatie sterker kunnen maken. Als jij je hier doorheen slaat, ga je een eventuele volgende keer dat hij even aan de rem trekt met meer vertrouwen tegemoet.
Laat hem maar even. Dat is echt het beste. Ik denk dat de kans heel groot is dat deze periode niet zo lang duurt en dat hij je snel zal missen en vervolgens weer helemaal voor je gaat!
Liefs!!
Heel erg herkenbaar hoor! Ik heb precies hetzelfde meegemaakt. In het begin leek alles wel een sprookje en na twee maanden gaf mijn vriend ineens aan het allemaal wat rustiger aan te willen doen. Letterlijk zei hij zelfs dat hij het allemaal even niet meer wist.
En met diezelfde jongen ga ik nu toch samenwonen (en dat is toch een initiatief van hem). Soms hebben mensen gewoon ruimte nodig. Niet omdat ze er flauw van zijn, maar alleen maar om alles weer even op een rijtje te krijgen. Voor jou is een (nieuwe) relatie ingrijpend, maar voor je vriend natuurlijk ook. Misschien heeft hij daar wel weer heel andere redenen voor dan jij, maar feit blijft dat hij best eens behoefte kan hebben aan "een stapje terug" of rust ofzo, terwijl dat helemaal geen afbruik hoeft te doen aan zijn gevoel voor jou. Juist dit zijn de momenten die julie relatie sterker kunnen maken. Als jij je hier doorheen slaat, ga je een eventuele volgende keer dat hij even aan de rem trekt met meer vertrouwen tegemoet.
Laat hem maar even. Dat is echt het beste. Ik denk dat de kans heel groot is dat deze periode niet zo lang duurt en dat hij je snel zal missen en vervolgens weer helemaal voor je gaat!
Liefs!!
zondag 9 november 2008 om 12:45
Ten eerste hallo allemaal. ik ben er sinds kort achter dat ik al jaren verlatingsangst heb.
Mijn gevoelens komen sterk overeen met die van Saar.
Heb er altijd aan toe gegeven en weet er nu goed mee om te gaan en mezelf in te houden. Heb er al mensen mee verloren en nu weet ik dat ik het heb, maar uit het niet meer. Mijn vriend weet niet dat ik er last van heb. En het gaat goed zo. Alleen kwel ik mezelf ermee. Wat een rot gevoel als je wakker wordt, angst breekt me uit en keel wordt dichtgeknepen. Hadden altijd paar keer per dag contact, nu even niet door niet leuke omstandigheden bij hem. Logische, dus ik hou mezelf even op afstand. Hij belt me wel hoor, maar hij heeft nu even meer aan zijn hoofd en ik wil hem niet te veel zijn. Maar owwwwwww wat is dat moeilijk zeg, huilbuien etc. Angst om hem kwijt te raken. Wat een huilbuien heb ik al gehad zeg. Het gevoel verdoofd te worden en niets meer te kunnen.....brrrrr.... Het alleen voelen, heb hem nu in 1 maand pas twee keer gezien terwijl normaal 3 a 4 keer per week en wel drie keer aan de telefoon, nu maar 1 keer in de 3 dagen. Ik hou vol en doe het voor ons. Hij heeft ruimte nodig om dingen te verwerken. Dingen buiten ons hoor.
Geef hem ruimte omdat ik van hem hou en hij het even nodig heeft. Zelf ga ik er af en toe bijna aan onderdoor. Wanneer belt hij weer en zie ik hem weer etc. Als ik een smsje dan toch een keer stuur, maak ik mezelf onzeker moest ik dat wel doen of toch niet. Ben wel blij dat ik het goed doe, maar zelf oooowwww dat rotte gevoel van benauwdheid om hem te verliezen. En hij weet niet dat ik er last van heb.
De manier hoe ik er mee om ga, is deze. Misschien hebben jullie er wat aan. Ik heb van bachbloesem remedie druppels welke goed zijn voor verlatingsangst. Chicory heet het. Ik neem ze nu 1 dag pas in dus kan er weinig van zeggen nog. Je kunt geloof ik ook Heather gebruiken. Moet je maar eens op internet googlen.
Wat ik ook doe is als ik iets wil smsen in de trant van mijn angst dat ik bij mezelf te raden ga van, hoe zou ik daar op reageren en het vinden als ik zo'n sms zou krijgen. Dat realiseert mij dan dat ik het niet moet sturen. En wat ben ik dan blij dat ik het dan niet gedaan heb. Wat zou ik een spijt hebben als ik het wel verstuurd zou hebben. Dan voel ik me super sterk van yes ik kan me inhouden. Dus draai de rollen om en kijk hoe je het zelf zou vinden. Dat maakt mij sterker. Al hoewel als hij het zou sturen zou ik het niet erg vinden maar juist begrijpen en hem gerust stellen. Wat mij ook helpt is als ik de angst op voel komen, lekker, nou ja lekker, op zo'n moment niet natuurlijk, onder de douche gaan staan en ontspannen, helpt ook erg goed! Heb deze manier zelf eigen gemaakt, en ben blij dat hij niet van deze angsten af weet. Idd heb ik ook als ik een sms krijg dat ik hem 10 keer nalees of de sms wel lief genoeg is. Als er niets liefs in staat, paniek. Heb echt bevestiging nodig. Altijd al maar nu deze situatie er is helemaal. Dagen niets horen en laten horen, erg moeilijk. Maar hij belt me wel hoor. Maar toch he toch denken hij kan toch wel even een lief smsje sturen. Terwijl hij eigenlijk nooit zo snel smsed. Dus ik geef mezelf ook vaak zelf op mijn kop. Daar wordt je dan ook weer moe van, steeds jezelf terugroepen en je gevoel wegstoppen. Vroeger kon ik dat niet, nu stukken beter. Lijkt wel of ik er sterker mee wordt.
Hoop dat de betere tijden er snel weer aankomen, maar hij heeft het moeilijk nu. En ik ook....wat een ramp...ben wel blij dat ik lees dat er meerderen zijn met dit probleem. En doordat ik jullie verhalen herken ben ik er nu achter dat ik verlatingsangst heb. Niet dat het gevoel nu minder wordt maar toch fijn te weten wat die nare gevoelens toch zijn.
Vooral in de weekenden echt heel erg. Zag hem altijd in het weekend. Hij is ook zo lief en wil hem voor geen goud kwijt. Een bittere pil waar ik doorheen moet, maar ik weet dat het het waard is.
Jullie ook sterkte allemaal!
Mijn gevoelens komen sterk overeen met die van Saar.
Heb er altijd aan toe gegeven en weet er nu goed mee om te gaan en mezelf in te houden. Heb er al mensen mee verloren en nu weet ik dat ik het heb, maar uit het niet meer. Mijn vriend weet niet dat ik er last van heb. En het gaat goed zo. Alleen kwel ik mezelf ermee. Wat een rot gevoel als je wakker wordt, angst breekt me uit en keel wordt dichtgeknepen. Hadden altijd paar keer per dag contact, nu even niet door niet leuke omstandigheden bij hem. Logische, dus ik hou mezelf even op afstand. Hij belt me wel hoor, maar hij heeft nu even meer aan zijn hoofd en ik wil hem niet te veel zijn. Maar owwwwwww wat is dat moeilijk zeg, huilbuien etc. Angst om hem kwijt te raken. Wat een huilbuien heb ik al gehad zeg. Het gevoel verdoofd te worden en niets meer te kunnen.....brrrrr.... Het alleen voelen, heb hem nu in 1 maand pas twee keer gezien terwijl normaal 3 a 4 keer per week en wel drie keer aan de telefoon, nu maar 1 keer in de 3 dagen. Ik hou vol en doe het voor ons. Hij heeft ruimte nodig om dingen te verwerken. Dingen buiten ons hoor.
Geef hem ruimte omdat ik van hem hou en hij het even nodig heeft. Zelf ga ik er af en toe bijna aan onderdoor. Wanneer belt hij weer en zie ik hem weer etc. Als ik een smsje dan toch een keer stuur, maak ik mezelf onzeker moest ik dat wel doen of toch niet. Ben wel blij dat ik het goed doe, maar zelf oooowwww dat rotte gevoel van benauwdheid om hem te verliezen. En hij weet niet dat ik er last van heb.
De manier hoe ik er mee om ga, is deze. Misschien hebben jullie er wat aan. Ik heb van bachbloesem remedie druppels welke goed zijn voor verlatingsangst. Chicory heet het. Ik neem ze nu 1 dag pas in dus kan er weinig van zeggen nog. Je kunt geloof ik ook Heather gebruiken. Moet je maar eens op internet googlen.
Wat ik ook doe is als ik iets wil smsen in de trant van mijn angst dat ik bij mezelf te raden ga van, hoe zou ik daar op reageren en het vinden als ik zo'n sms zou krijgen. Dat realiseert mij dan dat ik het niet moet sturen. En wat ben ik dan blij dat ik het dan niet gedaan heb. Wat zou ik een spijt hebben als ik het wel verstuurd zou hebben. Dan voel ik me super sterk van yes ik kan me inhouden. Dus draai de rollen om en kijk hoe je het zelf zou vinden. Dat maakt mij sterker. Al hoewel als hij het zou sturen zou ik het niet erg vinden maar juist begrijpen en hem gerust stellen. Wat mij ook helpt is als ik de angst op voel komen, lekker, nou ja lekker, op zo'n moment niet natuurlijk, onder de douche gaan staan en ontspannen, helpt ook erg goed! Heb deze manier zelf eigen gemaakt, en ben blij dat hij niet van deze angsten af weet. Idd heb ik ook als ik een sms krijg dat ik hem 10 keer nalees of de sms wel lief genoeg is. Als er niets liefs in staat, paniek. Heb echt bevestiging nodig. Altijd al maar nu deze situatie er is helemaal. Dagen niets horen en laten horen, erg moeilijk. Maar hij belt me wel hoor. Maar toch he toch denken hij kan toch wel even een lief smsje sturen. Terwijl hij eigenlijk nooit zo snel smsed. Dus ik geef mezelf ook vaak zelf op mijn kop. Daar wordt je dan ook weer moe van, steeds jezelf terugroepen en je gevoel wegstoppen. Vroeger kon ik dat niet, nu stukken beter. Lijkt wel of ik er sterker mee wordt.
Hoop dat de betere tijden er snel weer aankomen, maar hij heeft het moeilijk nu. En ik ook....wat een ramp...ben wel blij dat ik lees dat er meerderen zijn met dit probleem. En doordat ik jullie verhalen herken ben ik er nu achter dat ik verlatingsangst heb. Niet dat het gevoel nu minder wordt maar toch fijn te weten wat die nare gevoelens toch zijn.
Vooral in de weekenden echt heel erg. Zag hem altijd in het weekend. Hij is ook zo lief en wil hem voor geen goud kwijt. Een bittere pil waar ik doorheen moet, maar ik weet dat het het waard is.
Jullie ook sterkte allemaal!
zaterdag 15 november 2008 om 13:39
Hoi allemaal,
Het is toch alweer een tijd geleden dat ik hier geweest ben, daarom even een update en de laatste nieuwtjes.
De laatste keer dat ik hier was vertelde ik dat ik een nieuwe vriendin had en dat alles goed leek te gaan, nou dat ging het ook! Nergens last van! Dat was op zich ook niet zo verwonderlijk want ik heb nooit wat voor dr gevoeld, hoe graag ik het ook wou, het gevoel kwam niet, daarom heb ik het ook na ongeveer 1,5 maand uit gemaakt.
Tot zover alles goed zou je zeggen, echter nu heb ik sinds 2 dagen een nieuwe vriendin die ik wel in rap tempo steeds leuker ga vinden, en gelukkig is dat wederzijds, echter als een dief is de nacht is daar dat kleine addertje weer! Dat stemmetje dat weer begint met stel je voor dat…. De hartkloppingen en alle andere bijkomende sores!
Terwijl ik me vorige week nog kip lekker voelde begint nu de verwarring en angst langzaam weer de overhand te krijgen. Nog niet zo extreem als in het verleden, maar het is er! Echter twee dagen is nog niet zolang en het feit dat ik bij mezelf bemerk dat ik wederom begin af te wijken van mijn normale gedrag zegt eigenlijk al weer genoeg. Ik betrap mezelf erop dat ik haar bijna dwing om langs te komen. Terwijl dat ook uit haar zelf zou moeten komen. Ik betrap mezelf er op dat ik weer uitbegin te vallen tegen mensen die er niks mee te maken hebben. Kortom in twee dagen tijd staat mn leven
al weer redelijk op zn kop
positieve zaken zijn er in deze dan wel weer te melden! De drang tot de hele tijd moeten bellen is er vooralsnog nog niet, dit geldt ook voor het feit dat wanneer ik een smsje stuur en ik krijg niet direct een smsje terug dat ik dan direct al in paniek raak, voor als nog kan ik zeggen dat ik daar gelukkig geen last van heb. Maar daar moet ik dan wel weer bijzeggen dat ik daar de laatste dagen dan ook ontzettend tegen vecht.
Voor wat betreft het medicijn gebruik, Aprazolam hier begin ik voorlopig nog even niet aan, omdat ik eigenlijk hoop dat ik deze materie nu eindelijk eens zonder allerlei middelen de baas zal kunnen gaan worden.
Ik heb het haar niet verteld en ben ook niet van plan dit te gaan doen, allereerst uit de angst dat ze me dan laat vallen, maar anderzijds ook omdat ik bang ben dat ze me dan wil helpen en het onbedoeld juist erger maakt door tegemoet te komen aan mijn drang tot het willen haar willen zien. Wanneer er dan een keer afwijkend gedrag zou zijn dan zou ik hier nog moeilijker op reageren.
Het is echter wel klote om te merken dat zoiets moois als liefde iemand elke keer weer zo kan kwellen.
Groetjes
Dennie
Het is toch alweer een tijd geleden dat ik hier geweest ben, daarom even een update en de laatste nieuwtjes.
De laatste keer dat ik hier was vertelde ik dat ik een nieuwe vriendin had en dat alles goed leek te gaan, nou dat ging het ook! Nergens last van! Dat was op zich ook niet zo verwonderlijk want ik heb nooit wat voor dr gevoeld, hoe graag ik het ook wou, het gevoel kwam niet, daarom heb ik het ook na ongeveer 1,5 maand uit gemaakt.
Tot zover alles goed zou je zeggen, echter nu heb ik sinds 2 dagen een nieuwe vriendin die ik wel in rap tempo steeds leuker ga vinden, en gelukkig is dat wederzijds, echter als een dief is de nacht is daar dat kleine addertje weer! Dat stemmetje dat weer begint met stel je voor dat…. De hartkloppingen en alle andere bijkomende sores!
Terwijl ik me vorige week nog kip lekker voelde begint nu de verwarring en angst langzaam weer de overhand te krijgen. Nog niet zo extreem als in het verleden, maar het is er! Echter twee dagen is nog niet zolang en het feit dat ik bij mezelf bemerk dat ik wederom begin af te wijken van mijn normale gedrag zegt eigenlijk al weer genoeg. Ik betrap mezelf erop dat ik haar bijna dwing om langs te komen. Terwijl dat ook uit haar zelf zou moeten komen. Ik betrap mezelf er op dat ik weer uitbegin te vallen tegen mensen die er niks mee te maken hebben. Kortom in twee dagen tijd staat mn leven
al weer redelijk op zn kop
positieve zaken zijn er in deze dan wel weer te melden! De drang tot de hele tijd moeten bellen is er vooralsnog nog niet, dit geldt ook voor het feit dat wanneer ik een smsje stuur en ik krijg niet direct een smsje terug dat ik dan direct al in paniek raak, voor als nog kan ik zeggen dat ik daar gelukkig geen last van heb. Maar daar moet ik dan wel weer bijzeggen dat ik daar de laatste dagen dan ook ontzettend tegen vecht.
Voor wat betreft het medicijn gebruik, Aprazolam hier begin ik voorlopig nog even niet aan, omdat ik eigenlijk hoop dat ik deze materie nu eindelijk eens zonder allerlei middelen de baas zal kunnen gaan worden.
Ik heb het haar niet verteld en ben ook niet van plan dit te gaan doen, allereerst uit de angst dat ze me dan laat vallen, maar anderzijds ook omdat ik bang ben dat ze me dan wil helpen en het onbedoeld juist erger maakt door tegemoet te komen aan mijn drang tot het willen haar willen zien. Wanneer er dan een keer afwijkend gedrag zou zijn dan zou ik hier nog moeilijker op reageren.
Het is echter wel klote om te merken dat zoiets moois als liefde iemand elke keer weer zo kan kwellen.
Groetjes
Dennie
maandag 17 november 2008 om 16:25
Jeetje dat er zoveel mensen zijn die er last van hebben...
Ikzelf heb het ook
, ouders gescheiden, toen vader jong verloren, geen afscheid kunnen nemen, later ook nog mijn opa en vlak erna maakte mijn eerste echte liefde het uit na 2,5 jaar. Kortom, uit mijn leven zijn veel mannen bij me weggegaan. Om dingen te verwerken ben ik in therapie geweest, ga nog heel af en toe.
Nu heb ik al 4 jaar een hele lieve vriend. Het voelt alsof hij ook de gemiste aandacht van andere mannen (zoals mijn vader) moet compenseren (dit bevestigd mijn psycholoog ook). Denk dat mensen met verlatingsangst aandacht tekort gekomen zijn, door het hebben van een partner wordt je met dat tekort geconfronteerd en besef je hoe fijn het is en tegelijkertijd maakt het je heel kwetsbaar. Je zuigt de aandacht als het ware op want je hebt het zo gemist. Daarbij wordt je heel bang dat je weer zoveel pijn krijgt als iemand je verlaat. Tja het is ook allemaal heel logisch en rationeel te verklaren, maar voor een partner is dat moeilijker. Ik heb ook echt ups en downs in mijn relatie qua verlatingsangst, vraag me af of dat ooit overgaat. Wil graag met jullie delen wat mij helpt en wat ik heb geleerd:
- als je in zo'n bui zit, deel het met iemand die je goed kent maar niet met je partner! Of schrijf het van je af als je niemand kent waar je het mee wilt delen. Anders ga je je achteraf weer rot voelen tegenover je partner omdat je je zo onzeker hebt opgesteld..
- probeer te letten op dingen waaruit blijkt dat hij je WEL leuk vindt ipv andersom!!! Kijk hoe blij hij is als hij je ziet en hoe enthousiast hij reageert als je belt aan de tel, of hoe hij naar je kijkt en je aanraakt. Door de angst ben je gefocust op dingen waaruit blijkt dat hij je niet leuk vindt ben ik achter...
- doe je eigen dingen zonder hem en plan niet je hele leven om zijn agenda heen, dan zie je hem maar een keer niet als hij wel tijd heeft.
- vertrouw hem totdat duidelijk! het tegendeel is bewezen. Vage signalen/ tekens (kijken naar andere meiden) zijn niet gelijk reden om hem niet te vertrouwen. Vertrouw erop dat als er iets echt niet in de haak is (als hij bv echt vreemdgaat) dat vanzelf wel uitkomt, eerlijkheid duurt immers het langst. Probeer tot die tijd te genieten hoe het samen is, ipv steeds bang zijn voor dingen die miss nooit gebeuren, dat verpest de lol in je relatie. Mocht hij je vertrouwen ooit echt beschamen dan is hij je niet waard! Maar geef hem wel een kans door hem in eerste instantie te vertrouwen!!!
- vertrouw op het leven. In een relatie heb je nooit 100% garantie dat het eeuwig goed blijft gaan, ook al wil je dat nog zo graag. Soms moet je wat risico's nemen in het leven. Wat is beter, een gelukkig leven met een partner en miss ooit verlaten worden, dan eeuwig alleen blijven uit angst en nooit gedaan te hebben wat je hart wilde en geen liefde ervaren? Leef!!!
Heel veel sterkte, tis niet makkelijk! Maar je kunt het, je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk, onthoud dat!
Liefs,
Ikzelf heb het ook
, ouders gescheiden, toen vader jong verloren, geen afscheid kunnen nemen, later ook nog mijn opa en vlak erna maakte mijn eerste echte liefde het uit na 2,5 jaar. Kortom, uit mijn leven zijn veel mannen bij me weggegaan. Om dingen te verwerken ben ik in therapie geweest, ga nog heel af en toe.Nu heb ik al 4 jaar een hele lieve vriend. Het voelt alsof hij ook de gemiste aandacht van andere mannen (zoals mijn vader) moet compenseren (dit bevestigd mijn psycholoog ook). Denk dat mensen met verlatingsangst aandacht tekort gekomen zijn, door het hebben van een partner wordt je met dat tekort geconfronteerd en besef je hoe fijn het is en tegelijkertijd maakt het je heel kwetsbaar. Je zuigt de aandacht als het ware op want je hebt het zo gemist. Daarbij wordt je heel bang dat je weer zoveel pijn krijgt als iemand je verlaat. Tja het is ook allemaal heel logisch en rationeel te verklaren, maar voor een partner is dat moeilijker. Ik heb ook echt ups en downs in mijn relatie qua verlatingsangst, vraag me af of dat ooit overgaat. Wil graag met jullie delen wat mij helpt en wat ik heb geleerd:
- als je in zo'n bui zit, deel het met iemand die je goed kent maar niet met je partner! Of schrijf het van je af als je niemand kent waar je het mee wilt delen. Anders ga je je achteraf weer rot voelen tegenover je partner omdat je je zo onzeker hebt opgesteld..
- probeer te letten op dingen waaruit blijkt dat hij je WEL leuk vindt ipv andersom!!! Kijk hoe blij hij is als hij je ziet en hoe enthousiast hij reageert als je belt aan de tel, of hoe hij naar je kijkt en je aanraakt. Door de angst ben je gefocust op dingen waaruit blijkt dat hij je niet leuk vindt ben ik achter...
- doe je eigen dingen zonder hem en plan niet je hele leven om zijn agenda heen, dan zie je hem maar een keer niet als hij wel tijd heeft.
- vertrouw hem totdat duidelijk! het tegendeel is bewezen. Vage signalen/ tekens (kijken naar andere meiden) zijn niet gelijk reden om hem niet te vertrouwen. Vertrouw erop dat als er iets echt niet in de haak is (als hij bv echt vreemdgaat) dat vanzelf wel uitkomt, eerlijkheid duurt immers het langst. Probeer tot die tijd te genieten hoe het samen is, ipv steeds bang zijn voor dingen die miss nooit gebeuren, dat verpest de lol in je relatie. Mocht hij je vertrouwen ooit echt beschamen dan is hij je niet waard! Maar geef hem wel een kans door hem in eerste instantie te vertrouwen!!!
- vertrouw op het leven. In een relatie heb je nooit 100% garantie dat het eeuwig goed blijft gaan, ook al wil je dat nog zo graag. Soms moet je wat risico's nemen in het leven. Wat is beter, een gelukkig leven met een partner en miss ooit verlaten worden, dan eeuwig alleen blijven uit angst en nooit gedaan te hebben wat je hart wilde en geen liefde ervaren? Leef!!!
Heel veel sterkte, tis niet makkelijk! Maar je kunt het, je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk, onthoud dat!
Liefs,
