Relaties
alle pijlers
Ik weet dat ik niet zo hard mag zijn maar....
vrijdag 25 september 2009 om 20:32
ik ben het zo zat, zit nu weer in mijn uppie beneden te huilen. Mijn man voelt zich al maanden niet in orde, heeft veel hoofdpijn en een oogonsteking en ik ben er zoooo klaar mee. Temeer omdat hij op het werk wel alles kan doen en regelen, maar zodra hij thuis is gaat hij naar bed.
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 20:50
Het probleem is dat in hun branche ze nu alle zeilen bij moeten zetten vanwege de kredietcrisis. Er is dus weinig ruimte voor vrij nemen/thuis werken, ze hebben hem wel echt nodig op de zaak. En dat is prima, ik denk ook niet dat er iets mis mee is als je 40 uur hard werkt en daarna de deur dichttrekt.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 20:50
Mal, deels herkenbaar , ik wil je alleen vertellen dat je niet te hard bent.
Jij doet ook wat je kunt en op deze manier overleef jij.
Jullie hebben veel voor je kiezen gekregen, gaat niet in de koude kleren zitten en voor je man sprekend, ik denk dat hij er doorheen zit, baan thuis alles bijelkaar.
Wil niet zeggen dat hij thuis maar moet stoppen.
Het is wel goed dat hij hulp zoekt, misschien doe jij er goed aan om ook hulp te zoeken, als je dat niet al hebt, gewoon om er mee om te leren gaan.
Het is zo vervelend (big understatement) als je voor je gevoel de hele zware wagen trekt.
Ik heb het een hele lange tijd gedaan en na lange tijd kan ik nu zeggen dat een week meer leuke dagen heeft.
Jij doet ook wat je kunt en op deze manier overleef jij.
Jullie hebben veel voor je kiezen gekregen, gaat niet in de koude kleren zitten en voor je man sprekend, ik denk dat hij er doorheen zit, baan thuis alles bijelkaar.
Wil niet zeggen dat hij thuis maar moet stoppen.
Het is wel goed dat hij hulp zoekt, misschien doe jij er goed aan om ook hulp te zoeken, als je dat niet al hebt, gewoon om er mee om te leren gaan.
Het is zo vervelend (big understatement) als je voor je gevoel de hele zware wagen trekt.
Ik heb het een hele lange tijd gedaan en na lange tijd kan ik nu zeggen dat een week meer leuke dagen heeft.
vrijdag 25 september 2009 om 20:50
Nee, je bent niet te hard. Je bent het zat. Je zit sowieso in een moeilijke situatie. Je man vlucht lijkt wel in werk en vervolgens in slaap en ontwijkt zo veel mogelijk. Best begrijpelijk af en toe, maar niet structureel. Jullie hebben beiden een zware last te dragen en daar mag je hem best op wijzen.
vrijdag 25 september 2009 om 20:52
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 20:50:
Het probleem is dat in hun branche ze nu alle zeilen bij moeten zetten vanwege de kredietcrisis. Er is dus weinig ruimte voor vrij nemen/thuis werken, ze hebben hem wel echt nodig op de zaak. En dat is prima, ik denk ook niet dat er iets mis mee is als je 40 uur hard werkt en daarna de deur dichttrekt.Nee, daar is op zich niets mis mee, ware het niet dat de 'gemiddelde mens' dan thuis nog wel te genieten is, ook íets kan doen (en dat hoeft echt niet het hele huishouden te zijn, maar op z'n minst íets!). Snapt je man dat je dit een probleem vindt?
Het probleem is dat in hun branche ze nu alle zeilen bij moeten zetten vanwege de kredietcrisis. Er is dus weinig ruimte voor vrij nemen/thuis werken, ze hebben hem wel echt nodig op de zaak. En dat is prima, ik denk ook niet dat er iets mis mee is als je 40 uur hard werkt en daarna de deur dichttrekt.Nee, daar is op zich niets mis mee, ware het niet dat de 'gemiddelde mens' dan thuis nog wel te genieten is, ook íets kan doen (en dat hoeft echt niet het hele huishouden te zijn, maar op z'n minst íets!). Snapt je man dat je dit een probleem vindt?
Peas on earth!
vrijdag 25 september 2009 om 20:53
Dat is trouwens een goede van Zusenzo: in hoeverre heb jíj ondersteuning hierbij? Ik kan me voorstellen dat jouw hoofd inmiddels misschien ook wel flink vol zit met alle 'gedoe' (zieke zoon, thuis dus onrust, alle zorgen). Misschien is het nog niet zo'n slecht idee om ook eens met iemand te gaan praten. Al was het alleen maar om je hart te luchten en iemand met je mee te laten denken
Peas on earth!
vrijdag 25 september 2009 om 20:54
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 20:53:
Ik zei vanavond dat ik er echt een beetje klaar mee aan het raken ben dat hij al-tijd wat heeft in het weekend en dan zegt hij; dan ga je toch scheiden.
Dat wil ik helemaal niet.
Ahh... dat is niet tof...
Is er ook een moment waarop hij níet zo uitgeput/ziek/watdanook is? Een moment waarop jullie misschien eens op een constructieve (niet-verwijtende) manier kunnen praten over hoe dit voor jullie beiden is? Nu ontstaat dat 'gesprek' misschien alleen maar op de momenten dat een van jullie al geirriteerd is?
Ik zei vanavond dat ik er echt een beetje klaar mee aan het raken ben dat hij al-tijd wat heeft in het weekend en dan zegt hij; dan ga je toch scheiden.
Dat wil ik helemaal niet.
Ahh... dat is niet tof...
Is er ook een moment waarop hij níet zo uitgeput/ziek/watdanook is? Een moment waarop jullie misschien eens op een constructieve (niet-verwijtende) manier kunnen praten over hoe dit voor jullie beiden is? Nu ontstaat dat 'gesprek' misschien alleen maar op de momenten dat een van jullie al geirriteerd is?
Peas on earth!
vrijdag 25 september 2009 om 20:55
Nou ja, een strijdpunt in onze relatie is dat hij niet wil weten hoe ik me voel, want dat kan hij er niet bij dragen. En hij wil dat ik dus buiten de deur hulp zoek bij een psych oid. Ik zie daar gewoon niet zoveel in, want wat lost dat nou op. Een gesprekje af en toe haalt het verdriet toch niet weg? En niemand begrijpt het zo goed als mijn man, maar die wil dus liever dat ik met iemand anders praat. Daarom voel ik me ook gewoon heel alleen denk ik.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 20:57
Soms helpt het namelijk wel eens als ik hem een schop onder zijn hol geef. Laatst lag hij ook uren in bed op zondag toen heb ik hem er om 3 uur uit getrapt want ik wil gewoon ook wat leuks doen als gezin. En toen zei hij later dat het hem heel erg goed had gedaan. Want de hoofdpijn kan soms ook erger worden als je de hele dag maar in bed ligt te meuren (dat heb ik zelf wel soms).
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 20:59
vrijdag 25 september 2009 om 21:02
Da's wel een lastige dan, rondom eventuele afspraak met psych. Dan wordt het misschien al bijna een principe-kwestie (even gechargeerd gezegd) omdat jij met hém wil praten en híj wil dat jij met iemand anders gaat praten. Vind dat niet eerlijk van hem, want het een zou het ander niet moeten vervangen natuurlijk. De reden dat ik noemde dat het me niet zo'n slecht idee leek, was meer met het idee dat je volgens mij best veel meegemaakt hebt en dat het soms prettig kan zijn met een onafhankelijk iemand te praten. En nee, dat lost inderdaad niet a la minute allemaal problemen op, maar kan soms wel helpen je eigen gedachten/gevoelens op een rijtje te zetten.
Maar... je man lijkt te denken dat als jij met een psych gaat praten dat hij dan niet meer met jóu hoeft te pratne...
Maar, hebben jullie het hier wel eens over op een rustig moment? Of ontstaat het gesprek vooral op dit soort momenten (als het al fout gaat)>
Maar... je man lijkt te denken dat als jij met een psych gaat praten dat hij dan niet meer met jóu hoeft te pratne...
Maar, hebben jullie het hier wel eens over op een rustig moment? Of ontstaat het gesprek vooral op dit soort momenten (als het al fout gaat)>
Peas on earth!
vrijdag 25 september 2009 om 21:04
Hoi Mal,
Meid, sla het idee van een psych, oftewel een externe expert niet gelijk in de wind. Overweeg het. Zo iemand kan jullie allebei een andere kijk op de zaak geven. Het is niet niks wat jullie op je bord krijgen. En, vreemde ogen dwingen.
Volgens mij zou je dit een kans moeten geven. Je hoeft niet alles zelf op te lossen in je leven schat.
Meid, sla het idee van een psych, oftewel een externe expert niet gelijk in de wind. Overweeg het. Zo iemand kan jullie allebei een andere kijk op de zaak geven. Het is niet niks wat jullie op je bord krijgen. En, vreemde ogen dwingen.
Volgens mij zou je dit een kans moeten geven. Je hoeft niet alles zelf op te lossen in je leven schat.
vrijdag 25 september 2009 om 21:05
Male, ik stelde de vraag al in het andere topic, maar het gaat een beetje langs elkaar heen: Zou het kunnen zijn dat hij op zijn werk ook geen 'werelddeals' maakt maar dat een beetje zo wil laten lijken omdat hij anders het gevoel heeft overal te falen?
Iets met mannelijkheid en zo?
En nogmaals, ik vind je niet hard, jij bent er ook nog!!
Iets met mannelijkheid en zo?
En nogmaals, ik vind je niet hard, jij bent er ook nog!!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 25 september 2009 om 21:06
Hoi Mal,
ik kan je alleen maar veel sterkte wensen en hoop dat jullie er samen uitkomen. Ik loop ook al een tijd tegen hetzelfde probleem op met mijn vriendin, met als uiteindelijk resultaat dat we in een relatiecrisis belandt zijn, de intimiteit weg is en ik emotioneel ingestort was en angstaanvallen kreeg.
Mijn vriendin is heel erg geschrokken toen dat met me gebeurd is en daardoor praten we er nu veel meer over ons samen en gaat ze binnenkort weer bij de huisarts langs om na te gaan wat er mogelijk mis kan zijn.
ikzelf ben wel naar een psycholoog gestapt en kan je dat wel aanraden. Je krijgt een veel beter zicht op waarom je zo op je man reageert. Mijn verdriet is ook niet weg, maar ik kan er nu wel veel beter mee omgaan en het komt minder hard aan. Verder ben je dan veel beter in staat om het er met hem over te hebben. Misschien is het ook een goed idee om samen met hem naar zijn psych te gaan, dan komt hij er mogelijk ook beter achter hoe jij je voelt en of krijgt zijn psych een beter beeld over hoe jullie elkaar beïnvloeden.
ik kan je alleen maar veel sterkte wensen en hoop dat jullie er samen uitkomen. Ik loop ook al een tijd tegen hetzelfde probleem op met mijn vriendin, met als uiteindelijk resultaat dat we in een relatiecrisis belandt zijn, de intimiteit weg is en ik emotioneel ingestort was en angstaanvallen kreeg.
Mijn vriendin is heel erg geschrokken toen dat met me gebeurd is en daardoor praten we er nu veel meer over ons samen en gaat ze binnenkort weer bij de huisarts langs om na te gaan wat er mogelijk mis kan zijn.
ikzelf ben wel naar een psycholoog gestapt en kan je dat wel aanraden. Je krijgt een veel beter zicht op waarom je zo op je man reageert. Mijn verdriet is ook niet weg, maar ik kan er nu wel veel beter mee omgaan en het komt minder hard aan. Verder ben je dan veel beter in staat om het er met hem over te hebben. Misschien is het ook een goed idee om samen met hem naar zijn psych te gaan, dan komt hij er mogelijk ook beter achter hoe jij je voelt en of krijgt zijn psych een beter beeld over hoe jullie elkaar beïnvloeden.
vrijdag 25 september 2009 om 21:09
Jullie zitten er beide doorheen en je kan niet bij hem terecht, weet je, toen ik er door heen zat, heb ik mezelf er uit getrokken, met behulp van relativeren, forum, vrienden en vooral relativeren.
Maar als mijn man er door heen zat, trok hij aan mij, want ik was (ben) de enige bij wie hij kan klagen,zeuren, boos worden etc.
Ik kon dat niet handelen, ben erg boos geweest, hij heeft dus ook hulp gezocht (psych,ad) is later zelfs boos op mij geweest, dat was eigenlijk mijn schuld, dat hij jaren aan de ad heeft gezeten.
En weet je, dat heb ik gewoon over me heen laten komen, ik weet beter.
Is ook niet de juiste oplossing, maar weet je het gaat beter, ook al is dat ten koste van mij gegaan.
Hier heb je eigenlijk ook niks aan, mijn verhaal, maar ik herken iig dat machteloze en immens vermoeide gevoel
Maar als mijn man er door heen zat, trok hij aan mij, want ik was (ben) de enige bij wie hij kan klagen,zeuren, boos worden etc.
Ik kon dat niet handelen, ben erg boos geweest, hij heeft dus ook hulp gezocht (psych,ad) is later zelfs boos op mij geweest, dat was eigenlijk mijn schuld, dat hij jaren aan de ad heeft gezeten.
En weet je, dat heb ik gewoon over me heen laten komen, ik weet beter.
Is ook niet de juiste oplossing, maar weet je het gaat beter, ook al is dat ten koste van mij gegaan.
Hier heb je eigenlijk ook niks aan, mijn verhaal, maar ik herken iig dat machteloze en immens vermoeide gevoel
vrijdag 25 september 2009 om 21:11
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 20:59:
En het erge is dus als ik in het weekend veel werk heb liggen, en vraag of hij wat leuks wil doen met zoon, dan gaat hij boos lopen doen dat het weekend voor het gezin is. Dat vind ik echt zo niet eerlijk.
Dat ís ook niet eerlijk.
En ik kan me heel goed voorstellen dat je afgewezen voelt, als hij aangeeft dat je met jouw problemen niet bij hem terecht kan.
Misschien is het een idee om samen naar een therapeut te gaan? Met als doel om samen te leren om te gaan met de moeilijkheden in jullie leven. Je hoeft er niet hetzelfde mee om te gaan, maar elkaar blijven vinden lijkt me wel een belangrijke basis in een relatie.
Vind het in ieder geval onwijs rot voor je!
En het erge is dus als ik in het weekend veel werk heb liggen, en vraag of hij wat leuks wil doen met zoon, dan gaat hij boos lopen doen dat het weekend voor het gezin is. Dat vind ik echt zo niet eerlijk.
Dat ís ook niet eerlijk.
En ik kan me heel goed voorstellen dat je afgewezen voelt, als hij aangeeft dat je met jouw problemen niet bij hem terecht kan.
Misschien is het een idee om samen naar een therapeut te gaan? Met als doel om samen te leren om te gaan met de moeilijkheden in jullie leven. Je hoeft er niet hetzelfde mee om te gaan, maar elkaar blijven vinden lijkt me wel een belangrijke basis in een relatie.
Vind het in ieder geval onwijs rot voor je!
vrijdag 25 september 2009 om 21:12
Malletje toch. Ik wist natuurlijk wel dat er wat aan de hand is maar dat het je zo hoog zit, nee daar had ik geen idee van.
Persoonlijk denk ik dat hetgeen jullie de afgelopen jaren te verstouwen gehad hebben door jullie allebei nog lange niet verwerkt is. Ik denk dat zowel hij als jij veel baat zouden hebben bij psychotherapeut of iets dergelijks.
Dat het miepen (piepen ) je nu even teveel wordt is logisch en volkomen begrijpbaar. Dat jou "aanval" op hem hem doet uitroepen dat je dan maar moet scheiden is ook allemaal wel te verklaren (onmacht).
Ik denk echt dat jullie op dit moment hulp kunnen gebruiken. Om de zaken op een rij te zetten. Bijzaken van hoofdzaken te scheiden en elkaar (opnieuw) te leren begrijpen.
Lieve, lieve Mal, denk er eens over na. Ik wens jullie en Mr J alle goeds. Dikke
Persoonlijk denk ik dat hetgeen jullie de afgelopen jaren te verstouwen gehad hebben door jullie allebei nog lange niet verwerkt is. Ik denk dat zowel hij als jij veel baat zouden hebben bij psychotherapeut of iets dergelijks.
Dat het miepen (piepen ) je nu even teveel wordt is logisch en volkomen begrijpbaar. Dat jou "aanval" op hem hem doet uitroepen dat je dan maar moet scheiden is ook allemaal wel te verklaren (onmacht).
Ik denk echt dat jullie op dit moment hulp kunnen gebruiken. Om de zaken op een rij te zetten. Bijzaken van hoofdzaken te scheiden en elkaar (opnieuw) te leren begrijpen.
Lieve, lieve Mal, denk er eens over na. Ik wens jullie en Mr J alle goeds. Dikke
vrijdag 25 september 2009 om 21:12
Balen voor je Maleficent. Zoals ik kan oordelen ben je inderdaad niet te hard. Mannen hebben af en toe gewoon een schop onder hun hol nodig. Het is inderdaad te zot voor woorden dat hij wel gewoon kan werken en dan ineens niets meer kan zodr hij thuis is. Ziek is ziek, dan kun je ook niet werken. En hoeveel moeite is het om je zoontje naar bed te brengen?
Je zegt dat je je eenzaam voelt, dat vind ik nog wel het ergste. Woon je in Brabant? Dan wil ik best eens oppassen ofzo, zodat je iets leuks kunt gaan doen.
Je zegt dat je je eenzaam voelt, dat vind ik nog wel het ergste. Woon je in Brabant? Dan wil ik best eens oppassen ofzo, zodat je iets leuks kunt gaan doen.
vrijdag 25 september 2009 om 21:13
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 20:53:
Ik zei vanavond dat ik er echt een beetje klaar mee aan het raken ben dat hij al-tijd wat heeft in het weekend en dan zegt hij; dan ga je toch scheiden.
Dat wil ik helemaal niet. Zo te lezen lopen jullie allebei op jullie tandvlees. Mal ook voor jou moet er hulp komen. Vind het volkomen KuDT voor je. Ja met DT zelfs.
Ik zei vanavond dat ik er echt een beetje klaar mee aan het raken ben dat hij al-tijd wat heeft in het weekend en dan zegt hij; dan ga je toch scheiden.
Dat wil ik helemaal niet. Zo te lezen lopen jullie allebei op jullie tandvlees. Mal ook voor jou moet er hulp komen. Vind het volkomen KuDT voor je. Ja met DT zelfs.
