Relaties
alle pijlers
Ik weet dat ik niet zo hard mag zijn maar....
vrijdag 25 september 2009 om 20:32
ik ben het zo zat, zit nu weer in mijn uppie beneden te huilen. Mijn man voelt zich al maanden niet in orde, heeft veel hoofdpijn en een oogonsteking en ik ben er zoooo klaar mee. Temeer omdat hij op het werk wel alles kan doen en regelen, maar zodra hij thuis is gaat hij naar bed.
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 22:00
Ik vind je zeker niet hard, is je man al naar de dokter geweest voor zijn klachten? Zo niet dan vind ik dat hij of niet moet zeuren en gewoon mee moet helpen of moet gaan uitzoeken waarom hij deze klachten heeft en er wat aan doen.
(Maar misschien ben ik wel erg hard....)
In elk geval veel sterkte ermee.
(Maar misschien ben ik wel erg hard....)
In elk geval veel sterkte ermee.
anoniem_18251 wijzigde dit bericht op 25-09-2009 22:01
Reden: 3 a is teveel....
Reden: 3 a is teveel....
% gewijzigd
vrijdag 25 september 2009 om 22:01
vrijdag 25 september 2009 om 22:02
quote:straal schreef op 25 september 2009 @ 21:45:
Malificient,
Het klinkt of je erg hard bent voor jezelf en je verantwoordelijk voelt voor het reilen en zeilen van het hele gezin en je ergert omdat je man zijn verantwoordelijkheden op zijn werk wel neemt en thuis tijd voor zichzelf neemt.
Zo te lezen heeft je man deze tijd echt nodig met zijn gezondheidsklachten en stelt hij het zorgen voor zijn gezin op inkomensgebied boven het zorgen voor het gezin op emotioneel gebied. Ik kan me ook voorstellen dat juist zijn werk hem een gevoel van succes geeft en een energiegever is, in een moeilijke tijd waarin andere zaken vooral energievreters zijn (persoonlijke omstandigheden, psycholoog-bezoek, gezondheidsproblemen en economische crisis).
Dit klopt helemaal volgens mij. Zijn werk is ook de ideale plek om zijn persoonlijke zorgen te vergeten en hij is daar helemaal het mannetje, vertelt hij ook vaak wel aan mij.
Zo te lezen zit jij zelf ook behoorlijk aan je tax, maar heeft je man geen energie meer over om je te helpen.
Zou het een mogelijkheid zijn om dit voorlopig als een feit te accepteren (mijn man doet de komende drie maanden niks voor ons gezin) en je ondersteuning elders te zoeken, bijvoorbeeld door te snijden in de dingen die moeten (huis op te knappen, MOET dat?), dingen uit te besteden aan anderen dan je man (hulp in het huishouden?), iemand in te schakelen waar je onbekommerd tegen aan kan zeuren en je frustraties mee kan bespreken (psycholoog?),iets te organiseren waarbij volwassenen overdag bij jou thuis komen (leesclub?) en professionele oppashulp in te schakelen die kunnen helpen bij het oppassen en bedleggen van je zoontje, zodat jij kunt gaan sporten? (als dat kan met de omstandigheden)
We zijn wat dingen aan het omgooien in het PBG zodat we samen af en toe weg kunnen gaan 's avonds. Dat doen we ook te weinig. We zouden dan ook samen kunnen gaan sporten ofzo en daarna naar de sauna. Als hij een stok achter de deur heeft gaat hij wel soms. Echt accepteren dat hij 3 maanden zich terug trekt vind ik zelf eerlijk gezegd moeilijk. Financieel is er niet zoveel ruimte voor een aantal oplossingen die boven zijn genoemd. Omdat ik zelf een onregelmatig inkomen heb
Ik heb zelf een psycholoog trouwens als erg nuttig ervaren. Niet zozeer dat je gaat graven in je verleden (kan wel natuurlijk), maar meer om beter om te gaan met overbelasting.
Jij schrijft in je openingspost: ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet.
Bij de psycholoog heb ik geleerd mezelf vragen te stellen: Moet dat? Moet ik? Moet alles? Is het niet beter om duidelijk aan te geven wat mijn behoeften zijn en niet altijd de sterke te willen zijn waarbij de ander moet "aanvoelen" wat ik wil of er op moet letten wat ik voel? Is het erg als iemand boos op mij is? Waarom is dat erg?
het is meer dat ik het gevoel heb thuis. Ik was vandaag ook totaal niet lekker maar sleep me de dag wel door. Dan komt hij thuis en dan zit hij constant met ijsmaskertjes en bezig met zichzelf dat ik echt zoiets heb van; tjeeez vermán je gewoon even, we eten alleen even samen. Kan het dan over iets anders gaan dan je hoofdpijn? En dat ik me niet lekker voel vandaag, tja lekker belangrijk.
Daarnaast heb ik veel gehad aan hardlopen om fitter en positiever te worden. Mogelijk een optie voor je man.
Hardlopen gaat hij echt niet doen. Hij vindt bijna niks leuk om te doen qua sport.
Malificient,
Het klinkt of je erg hard bent voor jezelf en je verantwoordelijk voelt voor het reilen en zeilen van het hele gezin en je ergert omdat je man zijn verantwoordelijkheden op zijn werk wel neemt en thuis tijd voor zichzelf neemt.
Zo te lezen heeft je man deze tijd echt nodig met zijn gezondheidsklachten en stelt hij het zorgen voor zijn gezin op inkomensgebied boven het zorgen voor het gezin op emotioneel gebied. Ik kan me ook voorstellen dat juist zijn werk hem een gevoel van succes geeft en een energiegever is, in een moeilijke tijd waarin andere zaken vooral energievreters zijn (persoonlijke omstandigheden, psycholoog-bezoek, gezondheidsproblemen en economische crisis).
Dit klopt helemaal volgens mij. Zijn werk is ook de ideale plek om zijn persoonlijke zorgen te vergeten en hij is daar helemaal het mannetje, vertelt hij ook vaak wel aan mij.
Zo te lezen zit jij zelf ook behoorlijk aan je tax, maar heeft je man geen energie meer over om je te helpen.
Zou het een mogelijkheid zijn om dit voorlopig als een feit te accepteren (mijn man doet de komende drie maanden niks voor ons gezin) en je ondersteuning elders te zoeken, bijvoorbeeld door te snijden in de dingen die moeten (huis op te knappen, MOET dat?), dingen uit te besteden aan anderen dan je man (hulp in het huishouden?), iemand in te schakelen waar je onbekommerd tegen aan kan zeuren en je frustraties mee kan bespreken (psycholoog?),iets te organiseren waarbij volwassenen overdag bij jou thuis komen (leesclub?) en professionele oppashulp in te schakelen die kunnen helpen bij het oppassen en bedleggen van je zoontje, zodat jij kunt gaan sporten? (als dat kan met de omstandigheden)
We zijn wat dingen aan het omgooien in het PBG zodat we samen af en toe weg kunnen gaan 's avonds. Dat doen we ook te weinig. We zouden dan ook samen kunnen gaan sporten ofzo en daarna naar de sauna. Als hij een stok achter de deur heeft gaat hij wel soms. Echt accepteren dat hij 3 maanden zich terug trekt vind ik zelf eerlijk gezegd moeilijk. Financieel is er niet zoveel ruimte voor een aantal oplossingen die boven zijn genoemd. Omdat ik zelf een onregelmatig inkomen heb
Ik heb zelf een psycholoog trouwens als erg nuttig ervaren. Niet zozeer dat je gaat graven in je verleden (kan wel natuurlijk), maar meer om beter om te gaan met overbelasting.
Jij schrijft in je openingspost: ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet.
Bij de psycholoog heb ik geleerd mezelf vragen te stellen: Moet dat? Moet ik? Moet alles? Is het niet beter om duidelijk aan te geven wat mijn behoeften zijn en niet altijd de sterke te willen zijn waarbij de ander moet "aanvoelen" wat ik wil of er op moet letten wat ik voel? Is het erg als iemand boos op mij is? Waarom is dat erg?
het is meer dat ik het gevoel heb thuis. Ik was vandaag ook totaal niet lekker maar sleep me de dag wel door. Dan komt hij thuis en dan zit hij constant met ijsmaskertjes en bezig met zichzelf dat ik echt zoiets heb van; tjeeez vermán je gewoon even, we eten alleen even samen. Kan het dan over iets anders gaan dan je hoofdpijn? En dat ik me niet lekker voel vandaag, tja lekker belangrijk.
Daarnaast heb ik veel gehad aan hardlopen om fitter en positiever te worden. Mogelijk een optie voor je man.
Hardlopen gaat hij echt niet doen. Hij vindt bijna niks leuk om te doen qua sport.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 22:19
Je komt op het forum over als een vechtertje en positief ingesteld mens. Ik neem aan dat jij ook IRL positiviteit en inspiratie aan anderen geeft, en dan zou ik als familie of vriendin daar graag eens wat terug voor willen doen in de vorm van hulp aan jou.
Als je bang bent dat je je opdringt, zou je ook kunnen aangeven wat je hier zegt.
Bijv. Ik wil je hulp ergens voor vragen, maar ik twijfel daarover omdat ik al een aantal keren hulp heb gevraagd en je niet teveel tot last wil zijn en niet wil dat je helpt uit plichtgevoel. Zou je dus nee kunnen zeggen als je het niet schikt?
Als je bang bent dat je je opdringt, zou je ook kunnen aangeven wat je hier zegt.
Bijv. Ik wil je hulp ergens voor vragen, maar ik twijfel daarover omdat ik al een aantal keren hulp heb gevraagd en je niet teveel tot last wil zijn en niet wil dat je helpt uit plichtgevoel. Zou je dus nee kunnen zeggen als je het niet schikt?
vrijdag 25 september 2009 om 22:23
Moeilijk Maleficent.... Ben een actieve lezer en een iets minder actieve schrijver op het forum maar lees altijd dat jij je inzet voor iedereen om je heen en bovenal voor de zorg van jullie (zieke) zoon! Ik gun je alle geluk en vind het daarom heel naar om te lezen dat je je zo verdrietig en rot voelt, dat verdien je niet.
Je zou haast op zoek willen gaan naar een eye-opener bij je man maar ja, wat zou dat kunnen zijn? Vind het ook wel bikkelhard van hem om te zeggen: "Ga dan scheiden." Dat is niet wat je wilt, je wilt hem niet kwijt, je wilt dat je man zich fit voelt enz.
Jullie hebben elkaar juist hard nodig, zeker als het gaat om de zorg voor jullie zoon.
Tja, wat zou zijn ogen openen? Vind het moeilijk om daar als buitenstaander iets van te zeggen maar dat er iets moet gebeuren/veranderen is overduidelijk.
Ik wens je heel veel sterkte!!
Groetjes Ballonnetje
Je zou haast op zoek willen gaan naar een eye-opener bij je man maar ja, wat zou dat kunnen zijn? Vind het ook wel bikkelhard van hem om te zeggen: "Ga dan scheiden." Dat is niet wat je wilt, je wilt hem niet kwijt, je wilt dat je man zich fit voelt enz.
Jullie hebben elkaar juist hard nodig, zeker als het gaat om de zorg voor jullie zoon.
Tja, wat zou zijn ogen openen? Vind het moeilijk om daar als buitenstaander iets van te zeggen maar dat er iets moet gebeuren/veranderen is overduidelijk.
Ik wens je heel veel sterkte!!
Groetjes Ballonnetje
vrijdag 25 september 2009 om 22:26
Ik vind ook eerlijk gezegd dat we een beetje aan het vereenzamen zijn. We zien eigenlijk alleen familie. Zoals laatst heeft er iemand een boodschap ingesproken voor mijn man met de vraag of alles goed ging en of hij terug wilde bellen. Nou heb ik dat al 3 keer door gegeven en gezegd bel hem nou eens terug. Ja, dat doe ik als ik me lekker voel, en belt dus niet.
En zo gaat het de laatste tijd vaker met vrienden van ons en eerlijk gezegd ga ik een beetje mee in die flow... En dan heb je soms iemand al weer maanden niet gesproken.
Nou ja binnenkort samen gesprek en dan zal ik deze dingen ook wel aangeven voor mezelf. Misschien weet zijn psych wel iemand of iets voor mij. Laatst had ik wel 1 dag therapie gedaan, een soort herhaalcursus van iets wat ik een paar jaar terug heb gedaan (cognitieve gedragstherapie) maar ik zat daar de hele dag maar te huilen en kwam er niet echt beter weg. Vandaar dat het me misschien wat tegen staat.
En zo gaat het de laatste tijd vaker met vrienden van ons en eerlijk gezegd ga ik een beetje mee in die flow... En dan heb je soms iemand al weer maanden niet gesproken.
Nou ja binnenkort samen gesprek en dan zal ik deze dingen ook wel aangeven voor mezelf. Misschien weet zijn psych wel iemand of iets voor mij. Laatst had ik wel 1 dag therapie gedaan, een soort herhaalcursus van iets wat ik een paar jaar terug heb gedaan (cognitieve gedragstherapie) maar ik zat daar de hele dag maar te huilen en kwam er niet echt beter weg. Vandaar dat het me misschien wat tegen staat.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 22:29
Maleficent, allereerst: ik vind het heel rot voor je dat je je zo alleen voelt.
Maar daarna: je bent volgens mij door alles wat je hier op het forum post, best tamelijk herkenbaar, en daarmee je man ook. Weet je zeker dat je allerlei informatie over zijn gezondheid zo duidelijk op het web wilt zetten?
Maar daarna: je bent volgens mij door alles wat je hier op het forum post, best tamelijk herkenbaar, en daarmee je man ook. Weet je zeker dat je allerlei informatie over zijn gezondheid zo duidelijk op het web wilt zetten?
vrijdag 25 september 2009 om 22:59
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 22:02:
het is meer dat ik het gevoel heb thuis. Ik was vandaag ook totaal niet lekker maar sleep me de dag wel door. Kan het dan over iets anders gaan dan je hoofdpijn?
Dit is een punt waar je je grenzen kunt aangeven. Depressiviteit of hoofdpijn betekent niet dat je straffeloos je klachten over een ander mag uitstorten. Je zou kunnen afspreken dat hij thuis niet over zijn hoofdpijn praat, en zijn klachten uitsluitend bespreekt met zijn huisarts en psycholoog. Die mensen worden ervoor betaald en kunnen meehelpen aan de oplossing, jij niet.
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 22:02:
We zijn wat dingen aan het omgooien in het PBG zodat we samen af en toe weg kunnen gaan 's avonds. Dat doen we ook te weinig. We zouden dan ook samen kunnen gaan sporten ofzo en daarna naar de sauna. Als hij een stok achter de deur heeft gaat hij wel soms.
Dan komt hij thuis en dan zit hij constant met ijsmaskertjes en bezig met zichzelf dat ik echt zoiets heb van; tjeeez vermán je gewoon even, we eten alleen even samen.
Zouden jullie een vaste avond kunnen kiezen, waarop jullie thuis of elders samen wat doen? Dan kan hij daar rekening mee houden in zijn planning en heeft hij misschien een stok achter de deur om die avond aan jou te denken.
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 22:02:
Hardlopen gaat hij echt niet doen. Hij vindt bijna niks leuk om te doen qua sport.
Misschien is de genoemde voetreflexologie dan een betere optie voor hem.
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 22:26:
Zoals laatst heeft er iemand een boodschap ingesproken voor mijn man met de vraag of alles goed ging en of hij terug wilde bellen. Nou heb ik dat al 3 keer door gegeven en gezegd bel hem nou eens terug. Ja, dat doe ik als ik me lekker voel, en belt dus niet. En zo gaat het de laatste tijd vaker met vrienden van ons en eerlijk gezegd ga ik een beetje mee in die flow... En dan heb je soms iemand al weer maanden niet gesproken.
Het klinkt of je man depressief of burn out is. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het dan belangrijk is om regelmatig te leven, genoeg te rusten om energie op te doen en voldoende activiteiten te doen om trots op te zijn.
Heeft hij met zijn psycholoog een weekschema en dagschema besproken? Het principe hierachter is dat de week vooraf wordt gepland, bijvoorbeeld maandag tot en met vrijdag overdag werken en maandagavond vriend bellen, dinsdag avond niets, woensdagavond was vouwen, donderdagavond niets, vrijdagavond maleficient, zaterdag niets, zondag familie. Vervolgens dwing je jezelf die activiteiten te doen en te evalueren hoe je je achteraf voelt, vaak is dat beter dan je vooraf had ingeschat. Door dit succes op papier terug te zien, wordt de motivatie groter voor de volgende week en is het wat makkelijker uit de negatieve spiraal te komen.
het is meer dat ik het gevoel heb thuis. Ik was vandaag ook totaal niet lekker maar sleep me de dag wel door. Kan het dan over iets anders gaan dan je hoofdpijn?
Dit is een punt waar je je grenzen kunt aangeven. Depressiviteit of hoofdpijn betekent niet dat je straffeloos je klachten over een ander mag uitstorten. Je zou kunnen afspreken dat hij thuis niet over zijn hoofdpijn praat, en zijn klachten uitsluitend bespreekt met zijn huisarts en psycholoog. Die mensen worden ervoor betaald en kunnen meehelpen aan de oplossing, jij niet.
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 22:02:
We zijn wat dingen aan het omgooien in het PBG zodat we samen af en toe weg kunnen gaan 's avonds. Dat doen we ook te weinig. We zouden dan ook samen kunnen gaan sporten ofzo en daarna naar de sauna. Als hij een stok achter de deur heeft gaat hij wel soms.
Dan komt hij thuis en dan zit hij constant met ijsmaskertjes en bezig met zichzelf dat ik echt zoiets heb van; tjeeez vermán je gewoon even, we eten alleen even samen.
Zouden jullie een vaste avond kunnen kiezen, waarop jullie thuis of elders samen wat doen? Dan kan hij daar rekening mee houden in zijn planning en heeft hij misschien een stok achter de deur om die avond aan jou te denken.
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 22:02:
Hardlopen gaat hij echt niet doen. Hij vindt bijna niks leuk om te doen qua sport.
Misschien is de genoemde voetreflexologie dan een betere optie voor hem.
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 22:26:
Zoals laatst heeft er iemand een boodschap ingesproken voor mijn man met de vraag of alles goed ging en of hij terug wilde bellen. Nou heb ik dat al 3 keer door gegeven en gezegd bel hem nou eens terug. Ja, dat doe ik als ik me lekker voel, en belt dus niet. En zo gaat het de laatste tijd vaker met vrienden van ons en eerlijk gezegd ga ik een beetje mee in die flow... En dan heb je soms iemand al weer maanden niet gesproken.
Het klinkt of je man depressief of burn out is. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het dan belangrijk is om regelmatig te leven, genoeg te rusten om energie op te doen en voldoende activiteiten te doen om trots op te zijn.
Heeft hij met zijn psycholoog een weekschema en dagschema besproken? Het principe hierachter is dat de week vooraf wordt gepland, bijvoorbeeld maandag tot en met vrijdag overdag werken en maandagavond vriend bellen, dinsdag avond niets, woensdagavond was vouwen, donderdagavond niets, vrijdagavond maleficient, zaterdag niets, zondag familie. Vervolgens dwing je jezelf die activiteiten te doen en te evalueren hoe je je achteraf voelt, vaak is dat beter dan je vooraf had ingeschat. Door dit succes op papier terug te zien, wordt de motivatie groter voor de volgende week en is het wat makkelijker uit de negatieve spiraal te komen.
vrijdag 25 september 2009 om 23:00
Miffy, eigenlijk weten de meeste mensen uit onze omgeving wel wat er speelt en een aantal privedingen heb ik weggelaten. Ook zijn werkgevers zijn wel op de hoogte dat hij veel hoofdpijn heeft en gesprekken heeft. Vind je dat ik teveel info erop hebt gezet?
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 23:01
Mal ik vind je absoluut niet te hard. Probeer voor jezelf te kiezen zo nu en dan. Het is k*t als je niet bij elkaar terecht kan, maar zoek iets of iemand anders waar jij je verhaal kwijt kan. Ik herken je gevoel wel en kan die eenzaamheid en mijn 'verhaal' in het echte leven ook bij niemand kwijt. Dit forum is voor mij de plek waar ik zo af en toe (grondig) stoom af blaas en dat zie ik jou zo nu en dan ook doen. Als dat genoeg voor je is prima, maar als dat niet zo is ga dan op zoek naar een andere vorm van hulp. Ik heb een psycholoog 'achter de hand'. Dat klinkt misschien wat vreemd, maar het betekent vooral dat er iemand is waar ik terehct kan als ik helemaal muurvast zit, maar dat ik niet op vaste tijden/momenten eens in de 2 weken ofzo met hem afspreek. Daar heb ik niks aan/mee, maar heel soms moet de druk eraf.
Wat betreft je man. Als de huisarts serieuze 'vermoedens' richting een medicijnverslaving heeft zou ik daar eens op verder borduren. Ik ben jaren geleden verslaafd geweest aan pijnstillers en in die tijd heb ik zo vaak migraine-aanvallen gehad, die ik dan weer oploste met meer pijnstillers. Een heel slecht cirkeltje..
Wat betreft je man. Als de huisarts serieuze 'vermoedens' richting een medicijnverslaving heeft zou ik daar eens op verder borduren. Ik ben jaren geleden verslaafd geweest aan pijnstillers en in die tijd heb ik zo vaak migraine-aanvallen gehad, die ik dan weer oploste met meer pijnstillers. Een heel slecht cirkeltje..
vrijdag 25 september 2009 om 23:04
quote:elninjoo schreef op 25 september 2009 @ 23:01:
Neem wat vaker 'n oppas of doe je kind uit logeren, zodat jij tijd voor jezelf krijgt. En die kerel van je verdient 't schop onder z'n luie hol.Dat laatste (van die kerel ) is iets simpeler dan het eerste (kind uit logeren/oppas). Dat heeft Mal in dit topic al uitgelegd. Problemen van haar kind zijn dermate dat hij niet 'zomaar' uit logeren kan. Is specifieke ondersteuning voor nodig
Neem wat vaker 'n oppas of doe je kind uit logeren, zodat jij tijd voor jezelf krijgt. En die kerel van je verdient 't schop onder z'n luie hol.Dat laatste (van die kerel ) is iets simpeler dan het eerste (kind uit logeren/oppas). Dat heeft Mal in dit topic al uitgelegd. Problemen van haar kind zijn dermate dat hij niet 'zomaar' uit logeren kan. Is specifieke ondersteuning voor nodig
Peas on earth!
vrijdag 25 september 2009 om 23:06
quote:PrinsesOpDeErwt schreef op 25 september 2009 @ 23:04:
[...]
Dat laatste (van die kerel ) is iets simpeler dan het eerste (kind uit logeren/oppas). Dat heeft Mal in dit topic al uitgelegd. Problemen van haar kind zijn dermate dat hij niet 'zomaar' uit logeren kan. Is specifieke ondersteuning voor nodig Kan ie dan niet intern in 'n kliniek? Misschien voor 'n paar dagen per week ofzo, zodat ze thuis meer lucht krijgen voor zichzelf.
[...]
Dat laatste (van die kerel ) is iets simpeler dan het eerste (kind uit logeren/oppas). Dat heeft Mal in dit topic al uitgelegd. Problemen van haar kind zijn dermate dat hij niet 'zomaar' uit logeren kan. Is specifieke ondersteuning voor nodig Kan ie dan niet intern in 'n kliniek? Misschien voor 'n paar dagen per week ofzo, zodat ze thuis meer lucht krijgen voor zichzelf.
vrijdag 25 september 2009 om 23:07
quote:elninjoo schreef op 25 september 2009 @ 23:06:
[...]
Kan ie dan niet intern in 'n kliniek? Misschien voor 'n paar dagen per week ofzo, zodat ze thuis meer lucht krijgen voor zichzelf.Nee, dat is echt niet wat ik wil. Is veel te onrustig voor hem. Hij gaat 3 dagen naar een Medisch kdv en dat is prima voor te doen voor hem.
[...]
Kan ie dan niet intern in 'n kliniek? Misschien voor 'n paar dagen per week ofzo, zodat ze thuis meer lucht krijgen voor zichzelf.Nee, dat is echt niet wat ik wil. Is veel te onrustig voor hem. Hij gaat 3 dagen naar een Medisch kdv en dat is prima voor te doen voor hem.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 23:25
He wat rot voor je.
Onze situatie is veel simpeler (geen kinderen bv) maar ik herken wel dat gedrag: veel piepen en klagen, en er weinig aan doen. Mijn man vindt dan ook dat ik heel hard en bot ben als hij ziek is.
Terwijl ik vind dat hij zo váák iets heeft, en allemaal dingen waarbij hij met een dekentje op de bank moet met een kopje thee en veel gesteun. Maar een verwijzing naar bv fysiotherapie hangt dan máánden op het prikbord, maar wel ondertussen almaar lijden en het huis domineren met het leed.
Terwijl als ik zoiets heb ik gewoon doorga met wat moet gebeuren. Dus sorry, geen oplossing voor je, wel begrip. Ik vind het een moeilijk punt en wens je veel sterkte
(ps niet voor niets een gezegde onder vrouwen: "hij draagt het als een man......met zijn dekentje op de bank").
Onze situatie is veel simpeler (geen kinderen bv) maar ik herken wel dat gedrag: veel piepen en klagen, en er weinig aan doen. Mijn man vindt dan ook dat ik heel hard en bot ben als hij ziek is.
Terwijl ik vind dat hij zo váák iets heeft, en allemaal dingen waarbij hij met een dekentje op de bank moet met een kopje thee en veel gesteun. Maar een verwijzing naar bv fysiotherapie hangt dan máánden op het prikbord, maar wel ondertussen almaar lijden en het huis domineren met het leed.
Terwijl als ik zoiets heb ik gewoon doorga met wat moet gebeuren. Dus sorry, geen oplossing voor je, wel begrip. Ik vind het een moeilijk punt en wens je veel sterkte
(ps niet voor niets een gezegde onder vrouwen: "hij draagt het als een man......met zijn dekentje op de bank").
anoniem_92597 wijzigde dit bericht op 25-09-2009 23:55
Reden: genante tikfouten
Reden: genante tikfouten
% gewijzigd
vrijdag 25 september 2009 om 23:29
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 22:04:
Ik vind het echt heel erg moeilijk om hulp te vragen aan familie en vrienden. Dat is wel een punt, straal. Ik heb al zo vaak om hulp moeten vragen.Kun je dan geen hulp vragen aan professionals? Oke die moet je betalen en dat geld moet je wel hebben. Maar dan weet je zeker dat je hulp krijgt en hoef je niet te blijven vragen immers je betaald er voor, dus het gebeurd.
Ik vind het echt heel erg moeilijk om hulp te vragen aan familie en vrienden. Dat is wel een punt, straal. Ik heb al zo vaak om hulp moeten vragen.Kun je dan geen hulp vragen aan professionals? Oke die moet je betalen en dat geld moet je wel hebben. Maar dan weet je zeker dat je hulp krijgt en hoef je niet te blijven vragen immers je betaald er voor, dus het gebeurd.
vrijdag 25 september 2009 om 23:32
vrijdag 25 september 2009 om 23:34
Ik heb ook geen oplossing, maar ik snap het wel.
Jij bent een sterke vrouw. Van het type "schouders eronder en doorgaan".
Hij laat het al een paar maanden afweten, en niet zonder reden, maar hij geeft er wel erg aan toe.
Je bent nu op het punt dat je hem diep in je hart gewoon een watje vind.
En sterke vrouwen als jij kunnen niet tegen watjes, daar raak je geïrriteerd van.
Ik zou ook een beetje de neiging krijgen hem met zijn oogcompresje om zijn oren te meppen.
Je bent niet te hard Maleficent, je hebt het gewoon wel gehad.
Nogmaals, ik heb geen oplossing, en ik denk dat anderen hier al veel nuttige dingen gezegd hebben.
Ik wilde je alleen even laten weten dat ik je begrijp.
Jij bent een sterke vrouw. Van het type "schouders eronder en doorgaan".
Hij laat het al een paar maanden afweten, en niet zonder reden, maar hij geeft er wel erg aan toe.
Je bent nu op het punt dat je hem diep in je hart gewoon een watje vind.
En sterke vrouwen als jij kunnen niet tegen watjes, daar raak je geïrriteerd van.
Ik zou ook een beetje de neiging krijgen hem met zijn oogcompresje om zijn oren te meppen.
Je bent niet te hard Maleficent, je hebt het gewoon wel gehad.
Nogmaals, ik heb geen oplossing, en ik denk dat anderen hier al veel nuttige dingen gezegd hebben.
Ik wilde je alleen even laten weten dat ik je begrijp.
zaterdag 26 september 2009 om 00:05
Maleficient, kun je hem niet wat meer voor het blok zetten? Heel luchtig maar wel vastberaden laten weten dat je er op rekent om zaterdag om 15.00 uur lekker te gaan wandelen met zijn drietjes, en dan daar en daar een kopje thee te gaan drinken en 's avonds pannenkoeken te bakken (dat mag hij dan doen). Dit dan de hele week van te voren herhalen, en eraan refereren, dat je er zo'n zin in hebt. Ook aangeven dat je wéét dat hij zich niet altijd zo lekker voelt, maar dat je er van uit gaat dat hij prima die paar uur mee kan (en dat hij desnoods 's ochtends lekker rustig aan kan doen, dat is dan maar even zo, ook voor jou). Ik denk dat je je verwachtingen ook wel wat moet bijstellen, hoe vervelend ook. Jij wilt (heel begrijpelijk!) het liefst een man die na het werk nog energie heeft voor zijn gezin, die jouw verdriet niet uit de weg gaat, en in het weekend vol voor zijn gezin en de klussen in huis gaat. Dat is kennelijk te veel voor hem, door welke oorzaak ook. Ik denk dat je je moet richten op de quality time die je samen/als gezin wilt hebben. Richt je daar op en geef het heel duidelijk bij hem aan. Dat je hem in veel dingen wilt ontzien, maar dat je eist dat hij wel minstens een paar uur per weekend vrijmaakt voor jou en voor jullie zoon. En verder; inderdaad doorzetten met therapie (voor hem en voor jou ook desnoods). Over die apneu; het kan zijn dat hij hierdoor echt kwalitatief minder goede slaap pakt. Iemand in mijn omgeving had het ook en slaapt nu met een maskertje (met tegendruk ofzo), waardoor hij overdag een heel stuk fitter is.
Sterkte!!
Sterkte!!
