Ik weet dat ik niet zo hard mag zijn maar....

Onzettend herkenbaar. Vorig jaar zat ik ook in deze situatie. Man werkte keihard, maar kon thuis helemaal niets. Zelfs een rekening betalen via internetbankieren was te veel. Ook de opmerking: dan ga je toch scheiden heb ik regelmatig gehoord.



Ik werk ook (meer dan) fulltime en moest daarnaast alles thuis regelen. Heb ook regelmatig in een hoekje zitten huilen omdat ik het niet meer zag zitten.



Maar ik ben op een gegeven moment mijn eigen plan gaan trekken. Wij hebben geen kinderen, dus dan gaat het misschien wat makkelijker, maar ik ging ieder weekend wat leuks doen met vrienden. Had helemaal geen zin in dat gedoe thuis - mijn vrije tijd is ook kostbaar.



Op een gegeven moment begon het bij hem te dagen dat alleen thuiszitten ook niet tof is en daarnaast helpt een beetje buitenlucht/beweging enorm goed tegen veel kwaaltjes. Overigens heb ik zelf migraine en weet heel goed hoe klote dat is, maar als ik daar ieder weekend last van zou hebben zou ik daar écht wel iets aan doen.



Nadat hij na 1-2 maanden aangaf ook wel weer eens mee te willen, meldde ik gewoon: dan en dan ga ik dit doen, wil je mee? En zo is het weer goed gekomen. Heeft best een tijd gekost, maar toch, toen ik mijn constant alles begrijpende houding opgaf, draaide hij redelijk snel bij. Mannen zijn net kinderen, soms (de mijne dan ).

Voor een groot deel herken ik je verhaal, met mijn man was het ook een hele tijd zo.



We zijn nu allebei gestopt met roken en echt hij heeft op zijn slecht zicht geen ' kwaaltjes' meer.



Zoveel energie, geen hoofdpijn meer, geen even een uurtje mijn ogen dicht meer...



Het zal niet alles oplossen maar echt we voelen ons zoveel beter!

quote:Maleficent schreef op 26 september 2009 @ 16:36:

Bedankt voor al jullie reacties. Mijn man heeft dit topic vanmiddag gelezen en .. hij zei deze week wel naar de huisarts te gaan.



Fijn dat jullie het een en ander hebben besproken vandaag en je man meteen actie heeft ondernomen.



quote:Maleficent schreef op 26 september 2009 @ 16:36:

Zijn spanningen uiten zich gewoon anders dan mijn spanningen. Hij krijgt hoofdpijn of buikklachten. Bij mij trekt het regelmatig ook wel in mijn rug. Daar zie je al een verschil in hoe het lichaam het opvangt. Ik weet ook wel dat hij zijn best doet om dingen op te lossen, maar het heeft tijd nodig. Ik zal iig jullie adviezen over hulp voor mezelf goed ter harte nemen en het aankaarten als we naar het samen-gesprek gaan.

Je geeft aan dat jullie aan lange termijn oplossingen werken via huisarts en psycholoog, maar dat nu bij jullie beiden spanningen in het lichaam slaan. Ik heb in het verleden veel gehad aan massage om spanning te ontladen, mogelijk ook een korte termijn oplossing voor jullie? Massage is makkelijk thuis te doen en minder inspannend dan sporten of uitgaan. Er zijn goede 1 daagse cursussen of boeken (basisboek massage) om de basistechnieken te leren.

quote:Maleficent schreef op 26 september 2009 @ 19:25:

De oogontsteking is inderdaad wel zorgelijk, hij gaat daarvoor naar de oogarts maar als het nu niet over gaat moet hij naar het AZU. Ik denk dat het ook komt door de kredietscrisis en de druk die hij voelt om te presteren.



Male, een vraagje over die oogontsteking: is die ook vastgesteld of vermoed men dat er een oogontsteking zit i.v.m. de pijn op die plek?



Mijn man heeft bij het oogziekenhuis gelopen omdat men een ontsteking vermoedde. Die konden ze echter niet vaststellen en de pijn bleef, net als de migraines. Na veel omwegen en onderzoeken bleek het clusterhoofdpijn te zijn en is hij nu daarvoor onder behandeling bij de neuroloog.



Als men "slechts" vermoed dat het een ontsteking is, is het misschien de moeite waard om bij een neuroloog langs te gaan.

Mal Heb even geen energie om verder inhoudelijk te reageren (zit in een megadip vandaag) maar wil je wel laten weten dat ik met je mee leef.

hey male

wat jij zegt is exact mijn vriend...alleen word hij woedend als ie nix kan en staat te trillen en ramt gat in de deur of borden door de kamer...hij werkt van 9 tot 6 dan merkt niemand wat...dan komt ie steunend thuis moeten wij zachtjes doen en gaat ie slapen of met moeite eten naar binnen wat ik dan netjes voor zijn neus zet en dan slapen..hij wertk 40uur

ik werk 30 uur...eigen paard...2honden...huis...opleiding en kindje van 3

ik doe alles nu sinds een jaar en weekends heeft ie koppijn en slaapt en gamed en ik kom thuis in een varkenshok en soms als hij op de kleine moet passen wat ik weinig doe omdat ik haar niet wil leren dat papas zo zijn etc dan dumpt ie r bij me zus en smst mij of ik na het sporten of wat ik dan ook aan het doen ben de kleine wil ophalen en boodschappen doen dan spreken we over een 8uur werk dag voor mij en 2uur paard en dan 1uur sporten en dan dus savonds laat die kleine nog ophalen en thuis de honden en huis doen...sorry wil nie zielig klinken maa rnu ik dit typ komt het los!

ojha en hulp wil ie niet!!!

Heb je toevallig de viva van deze week gezien? Daar staat een groot verhaal over pijnstillerverslaving in. Het schijnt dat je echt helemaal moet afkicken (niet toch nog een pil per dag slikken), dat je echt ziek ervan bent, maar dat het uiteindelijk wel veel minder pijn oplevert.



Iets anders wat ik me afvroeg. Ik heb het idee dat je echt je best doet om je man te motiveren (om te sporten, toch iets leuks te doen enzo) en dat het zo bijna jouw taak is om je man uit zijn depressie/ziektecirkel te trekken. Maar dat kan je natuurlijk nooit. Dat moet hij toch zelf doen. Wat gebeurt er als jij niet meer trekt maar gewoon wacht tot hij zelf weer motivatie vindt? Dan steek je de energie die overblijft in al die andere dingen waar jij het zo hard voor nodig hebt.



Uit wat je altijd over hem schrijft, lijkt hij me een leuke man die nu in een dip zit. Daar kan hij zelf ook uitkomen, maar dan zonder iemand aan hem trekt.

Hé paardje,



Wat goed dat je hier toch een berichtje hebt geplaatst. Laat je helpen/steunen!

quote:Paardje2004 schreef op 27 september 2009 @ 19:39:

hey male

wat jij zegt is exact mijn vriend...alleen word hij woedend als ie nix kan en staat te trillen en ramt gat in de deur of borden door de kamer...hij werkt van 9 tot 6 dan merkt niemand wat...dan komt ie steunend thuis moeten wij zachtjes doen en gaat ie slapen of met moeite eten naar binnen wat ik dan netjes voor zijn neus zet en dan slapen..hij wertk 40uur

ik werk 30 uur...eigen paard...2honden...huis...opleiding en kindje van 3

ik doe alles nu sinds een jaar en weekends heeft ie koppijn en slaapt en gamed en ik kom thuis in een varkenshok en soms als hij op de kleine moet passen wat ik weinig doe omdat ik haar niet wil leren dat papas zo zijn etc dan dumpt ie r bij me zus en smst mij of ik na het sporten of wat ik dan ook aan het doen ben de kleine wil ophalen en boodschappen doen dan spreken we over een 8uur werk dag voor mij en 2uur paard en dan 1uur sporten en dan dus savonds laat die kleine nog ophalen en thuis de honden en huis doen...sorry wil nie zielig klinken maa rnu ik dit typ komt het los!

Paardje, als je wil en durft, open dan een eigen topic. Ik weet zeker dat je heel veel steun en advies zal krijgen. Maleficient haar zaak ligt wat anders omdat zij en haar partner te maken hebben met een chronisch ziek kind. Dat levert natuurlijk heel veel stress op. Jouw verhaal klinkt in mijn oren heel anders. Ik bedoel het niet verkeerd, maar ik denk dat jij baat zou kunnen hebben bij het openen van een eigen topic.



Sterkte meid.

hey thx maar durf geen eigen topic maar heb nu iddgeval al wat eruit gegooit dat scheelt!

quote:Paardje2004 schreef op 27 september 2009 @ 19:39:

alleen word hij woedend als ie nix kan en staat te trillen en ramt gat in de deur of borden door de kamer...hij werkt van 9 tot 6 dan merkt niemand wat...dan komt ie steunend thuis moeten wij zachtjes doen en gaat ie slapen of met moeite eten naar binnen wat ik dan netjes voor zijn neus zet en dan slapen..hij wertk 40uur

(..) weekends heeft ie koppijn en slaapt en gamed

Klinkt alsof jou vriend er ook niet happy mee is. Hoofdpijn in het weekend kan te maken hebben met veel koffie doordeweeks of tension release. Als ie zo uitgeput thuis komt dan gaat het op zijn werk echt niet super hoor. Zo van een afstand en in de amateur psychstoel lijkt het op overspannenheid / burnout => professionele hulp.

Nu komt alles op jouw schouders terecht en dat kan op de lange duur nooit gezond zijn.

Male, eerst even een dikke



Er zijn al veel goede dingen geplaatst. Ik wil ook nog even benadrukken dat gesprekken met een buitenstaander (in mijn geval was het een psycholoog) echt fijn kunnen zijn. Alles kunnen zeggen, eruit gooien, je niet in hoeven houden, want die persoon hoeft niets van mij te vinden. En hoe erg het ook was wat ik vertelde, zij zou er die nacht niet van wakker liggen (waar mijn man er waarschijnlijk wel van wakker zou liggen als ik het hem vertelde). Ik vond het echt een opluchting, was na die gesprekken alles weer even kwijt en het ordende ook in mijn hoofd daardoor.



Een partner die niet wil, niks wil, kost bakken energie. Jij hebt je werk, je huishouden, je zoontje, jezelf en daarnaast sleur je ook nog steeds aan hem, probeer je hem te helpen, te stimuleren, te motiveren. Vreselijk vermoeiend is dat. Het is al eerder genoemd hier, maar mijn tip zou ook zijn om je eigen plan te trekken. En zeg dit ook tegen hem. Zeg dat hij verantwoordelijk is voor zichzelf en dat jij geen energie meer steekt in hem voorlopig. Plan je eigen tijd in, geef man aan wanneer je verwacht dat hij een paar uur op J moet passen en that's it.



Toen ik tegen man zei dat hij het even zelf mocht gaan uitzoeken, dat ik mijn plan zou trekken en niet meer zou proberen hem mee te krijgen daarin, ging er bij hem een knop om. Het was niet meteen weer ok, maar hij werd zich wel bewust van zijn rol.



Over het klagen. Ik had vroeger een rot bijbaantje. Als ik thuiskwam ging het continu daarover, samen met mijn broer die daar ook werkte. Tot mijn ouders het zat waren. Na thuiskomst mochten we een half uur klagen, non stop, zonder weerwoord. Daarna ging de wekker en dan was het klagen over. Omdat we dat half uur alles eruit mochten gooien, was het dan ook klaar. Misschien iets voor je man? Of anders de afspraak dat het tijdens het eten in elk geval niet erover gaat en 's avonds ook een uur lang niet. Dat moet hij toch kunnen?



En over zijn fysieke toestand: het is moeilijk iemand te overtuigen van zijn ongezonde levensstijl als hij dat zelf niet vindt. Apneu kan heel goed samenhangen met overgewicht en roken. En als hij veel apneu-aanvallen per nacht heeft, is hij overdag ook meer moe en kan hij meer last krijgen van migraine. Is hij zich goed bewust van deze samenhang? Is hij bereid om te stoppen met roken en de pijnstillers? Zou een goede voorlichting door een huisarts of iemand van verslavingszorg hem kunnen helpen? Jij moet hem niet ervan gaan overtuigen, dat moet een professioneel iemand doen. Anders wordt het weer jouw taak, in plaats van de zijne.



Ik hoop dat het beter gaat worden bij jullie. En blijf vooral hier je hart luchten als het jou helpt!

Het is wel een hele lange post geworden

Male, ik herken heel veel van jouw problemen. Ik heb dan wel geen kinderen (en zeker niet een chronisch ziek kind), maar ik heb heel veel van de klachten van jouw man (gehad). Ook ik was verslaafd (aan de Ibuprofen) en had altijd hoofdpijn, was constant moe...

Na meer dan 20 jaar vage klachten hebben ze bij mij nu eindelijk de diagnose fibromyalgie gesteld (weke delen reuma) en heb ik ook te horen gekregen dat het dus niet tussen mijn oren zit. Nu was ik vanmorgen bij de dokter en word ik ook doorgestuurd naar een slaappoli, omdat ik misschien ook slaap-apneu heb. En daar ben ik best van geschrokken, want daar kun je (zeker in combinatie met een hoge bloeddruk) zelfs een beroerte van krijgen!



Wij hadden hier dus ook regelmatig ruzie, omdat mijn vriend ook het e.e.a. niet begreep en vond dat ik teveel zeurde. Nu gaat hij met me mee naar een voorlichtingsavond over fibromyalgie, die dus ook vooral bedoeld is voor de partners.



Mijn hoofdpijn (en dat was echt héél erg) is voor 80% afgenomen door te stoppen met Ibuprofen (aangezien ik ook medicijn-afhankelijke hoofdpijn had) en nu gebruik ik Diclofenac zetpillen. Daar heb ik er maar 1 van nodig en ben meestal binnen het half uur van mijn hoofdpijn af. Ik heb het nog wel eens, hoor! Maar dan is het meestal terug te voeren op spanningen (terwijl ik vroeger altijd verafschuwde als dokters dit riepen).



Ook las ik dat het hier mee laten lezen van de reacties ook wel een soort van 'eye-opener' is geweest. Ik hoop voor jou dat het zo blijft en dat jullie hier samen door heen komen.



Succes!!!

Male, hoe gaat het op het moment bij jullie?

Het is fijn om te lezen dat jullie wat dingen samen hebben gedaan in het huishouden en dat hij zelfs even is gaan zwemmen met jullie zoon Mal. Dat gaf jou ook weer even wat ruimte! Al met al een fijn weekend.