Relaties
alle pijlers
Ik weet dat ik niet zo hard mag zijn maar....
vrijdag 25 september 2009 om 20:32
ik ben het zo zat, zit nu weer in mijn uppie beneden te huilen. Mijn man voelt zich al maanden niet in orde, heeft veel hoofdpijn en een oogonsteking en ik ben er zoooo klaar mee. Temeer omdat hij op het werk wel alles kan doen en regelen, maar zodra hij thuis is gaat hij naar bed.
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Stressed is just desserts spelled backwards
zaterdag 26 september 2009 om 00:17
Mal, ik heb je al eerder zien posten dat een psych jou niets leek, omdat die ook het verdriet niet weg kan halen. Daar heb je helemaal gelijk in, dat kan hij ook niet.
Maar hij kan je wel de ruimte bieden om eens hartstochtelijk uit te huilen, te luisteren, een weerwoord geven of juist bevestigen wat jij voelt, en dat alles zonder dat de psych jou aardig, sterk, evenwichtig of wat dan ook hoeft te vinden. Je kunt dus gewoon jezelf zijn, met al jouw verdriet, boosheid, frustratie en liefde.
Ik had sessies waarin helemaal niets gebeurde, niets gezegd werd, gewoon omdat ik nou eens geen zin had om te praten. Sessies waarin ik alles stom vond, en dat ook zei,sessies waarbij ik mijn ogen uit mijn kop heb gehuild, en sessies waarbij ik alleen maar heb geluisterd.
En hoewel een psych het verdriet niet weg kan nemen, kan het wel troostend en zelfs enigzins helend werken. Puur vanwege de Male-voor-Male-tijd die je daar bewust aan het besteden bent. Het stapje terug in de achtbaan dat jouw leven is. Even naar jezelf kijken, en je realiseren dat de emoties de je voelt er ook mogen zijn.
Jij bent namelijk niet te hard. Je bent aan het zeulen met kilo's bagage op jouw rug. En dan heb je nou eenmaal niet altijd de kracht om nog heel empathisch te zijn.
Nou ja, dat wilde ik nog even zeggen. En je een dikke geven voor ik ga slapen. Hopelijk heb je wel een goede nacht.
Maar hij kan je wel de ruimte bieden om eens hartstochtelijk uit te huilen, te luisteren, een weerwoord geven of juist bevestigen wat jij voelt, en dat alles zonder dat de psych jou aardig, sterk, evenwichtig of wat dan ook hoeft te vinden. Je kunt dus gewoon jezelf zijn, met al jouw verdriet, boosheid, frustratie en liefde.
Ik had sessies waarin helemaal niets gebeurde, niets gezegd werd, gewoon omdat ik nou eens geen zin had om te praten. Sessies waarin ik alles stom vond, en dat ook zei,sessies waarbij ik mijn ogen uit mijn kop heb gehuild, en sessies waarbij ik alleen maar heb geluisterd.
En hoewel een psych het verdriet niet weg kan nemen, kan het wel troostend en zelfs enigzins helend werken. Puur vanwege de Male-voor-Male-tijd die je daar bewust aan het besteden bent. Het stapje terug in de achtbaan dat jouw leven is. Even naar jezelf kijken, en je realiseren dat de emoties de je voelt er ook mogen zijn.
Jij bent namelijk niet te hard. Je bent aan het zeulen met kilo's bagage op jouw rug. En dan heb je nou eenmaal niet altijd de kracht om nog heel empathisch te zijn.
Nou ja, dat wilde ik nog even zeggen. En je een dikke geven voor ik ga slapen. Hopelijk heb je wel een goede nacht.
Wat wilde ik nou toch typen?
zaterdag 26 september 2009 om 01:27
Lieve Maleficent,
Je bent niet hard, jullie hebben allebei te veel aan jullie hoofd.
Ik kan je ergenis goed begrijpen maar ik kan ook begrijpen dat je man het niet makkelijk heeft.
Voor mij is de situatie die jij schetst zo herkenbaar.
Zo'n 40 jaar geleden was mijn vader i.v.b. met een zeer ernstige chonische ziekte afgekeurd en werkte mijn moeder full-time. Mijn zus en ik waren toen 12 en 7. Mijn vader lag minimaal 2 dagen per week in het ziekenhuis en verder deed hij wat hij kon. Mijn moeder deed het grootste deel van het huishouden en ze zorgde voor mijn vader.
Echter, in die tijd was ieder weekend een ramp. Iedere zaterdag had mijn moeder een zware migraine-aanval, dat werd door de huisarts weekendmigraine genoemd, ze dacht zich een beetje te kunnen ontspannen en juist dan ging het mis. Als ze op haar werk was ging alles prima, eenmaal thuis ging het helemaal fout en daar kon ze echt niets aan doen. Mijn vader begreep haar gelukkig heel goed, hij legde haar dan helemaal in de watten, heel lief.
Ruim 30 jaar later was ik een hardwerkende moeder van 3 kinderen waarvan een met een handicap, en wat denk je? Ieder weekend migraine! Het rotte is dat je niet meer bij kunt tanken want er gaat zo veel energie in die hoofdpijn zitten en dan gaat de vermoeidheid zich opstapelen met alle gevolgen van dien.
Wat ik uit jou vehaal begrijp is dat jullie het allebei moeilijk hebben, ga met de huisarts praten, er is altijd een oplossing.
Ik hoop dat ik je een klein beetje heb kunnen helpen.
Je bent niet hard, jullie hebben allebei te veel aan jullie hoofd.
Ik kan je ergenis goed begrijpen maar ik kan ook begrijpen dat je man het niet makkelijk heeft.
Voor mij is de situatie die jij schetst zo herkenbaar.
Zo'n 40 jaar geleden was mijn vader i.v.b. met een zeer ernstige chonische ziekte afgekeurd en werkte mijn moeder full-time. Mijn zus en ik waren toen 12 en 7. Mijn vader lag minimaal 2 dagen per week in het ziekenhuis en verder deed hij wat hij kon. Mijn moeder deed het grootste deel van het huishouden en ze zorgde voor mijn vader.
Echter, in die tijd was ieder weekend een ramp. Iedere zaterdag had mijn moeder een zware migraine-aanval, dat werd door de huisarts weekendmigraine genoemd, ze dacht zich een beetje te kunnen ontspannen en juist dan ging het mis. Als ze op haar werk was ging alles prima, eenmaal thuis ging het helemaal fout en daar kon ze echt niets aan doen. Mijn vader begreep haar gelukkig heel goed, hij legde haar dan helemaal in de watten, heel lief.
Ruim 30 jaar later was ik een hardwerkende moeder van 3 kinderen waarvan een met een handicap, en wat denk je? Ieder weekend migraine! Het rotte is dat je niet meer bij kunt tanken want er gaat zo veel energie in die hoofdpijn zitten en dan gaat de vermoeidheid zich opstapelen met alle gevolgen van dien.
Wat ik uit jou vehaal begrijp is dat jullie het allebei moeilijk hebben, ga met de huisarts praten, er is altijd een oplossing.
Ik hoop dat ik je een klein beetje heb kunnen helpen.
zaterdag 26 september 2009 om 07:37
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 23:07:
[...]
Nee, dat is echt niet wat ik wil. Is veel te onrustig voor hem. Hij gaat 3 dagen naar een Medisch kdv en dat is prima voor te doen voor hem.
Maar als je hem 's nachts niet af en toe ergens kunt onderbrengen, dan is dat toch 'n enorme belasting voor jullie zelf? Misschien trekt je man dat ook niet meer: altijd maar kind voor kind na omdat ie speciale behoeften heeft en er nooit ruimte is voor qualitytime voor jullie als koppel.
Maar zo te lezen moet jij vrijwel alles alleen doen, kun je je vent niet gewoon voor 't blok zetten de zorgtaken 'ns van je over te nemen en zelf 'n weekendje alleen of met 'n vriendin weg gaan? Als ie toch geen energie heeft om zelf iets te ondernemen blijft ie waarschijnlijk toch thuis dus dan kan ie gelijk oppassen.
[...]
Nee, dat is echt niet wat ik wil. Is veel te onrustig voor hem. Hij gaat 3 dagen naar een Medisch kdv en dat is prima voor te doen voor hem.
Maar als je hem 's nachts niet af en toe ergens kunt onderbrengen, dan is dat toch 'n enorme belasting voor jullie zelf? Misschien trekt je man dat ook niet meer: altijd maar kind voor kind na omdat ie speciale behoeften heeft en er nooit ruimte is voor qualitytime voor jullie als koppel.
Maar zo te lezen moet jij vrijwel alles alleen doen, kun je je vent niet gewoon voor 't blok zetten de zorgtaken 'ns van je over te nemen en zelf 'n weekendje alleen of met 'n vriendin weg gaan? Als ie toch geen energie heeft om zelf iets te ondernemen blijft ie waarschijnlijk toch thuis dus dan kan ie gelijk oppassen.
zaterdag 26 september 2009 om 09:57
quote:Dushi74 schreef op 25 september 2009 @ 23:32:
Trouwens piepende mannen of vrouwen kan ik ook weinig mee hoor. Beetje klagen is niets mis mee maar daarna hup de schouders er weer onder. Je ellendig voelen is een, maar jezelf daardoor nog zieker/ ellendiger praten is twee. En dat laatste heb ik een allergie voor.
En waar komt die allergie vandaan?
Ik denk dat je eerst niet een beetje, maar heel veel moet klagen voordat je je schouders er onder moet zetten. Ben het trouwens zeker met je eens dat je niet moet doorschieten en in het klagen te blijven hangen, wat ik wel eens om me heen zie gebeuren.
Als ik zo lees wat haar man heeft, lijkt het me onmogelijk dat hij goed op zijn werk functioneert. Als je zo'n dubbelleven leidt, moet dat wel een keer ontsporen. Het lijkt me dat het zo niet verder kan bij jullie. Tijd voor een rigoreuze ingreep? (Zou ff niet weten wat en hoe)
Trouwens piepende mannen of vrouwen kan ik ook weinig mee hoor. Beetje klagen is niets mis mee maar daarna hup de schouders er weer onder. Je ellendig voelen is een, maar jezelf daardoor nog zieker/ ellendiger praten is twee. En dat laatste heb ik een allergie voor.
En waar komt die allergie vandaan?
Ik denk dat je eerst niet een beetje, maar heel veel moet klagen voordat je je schouders er onder moet zetten. Ben het trouwens zeker met je eens dat je niet moet doorschieten en in het klagen te blijven hangen, wat ik wel eens om me heen zie gebeuren.
Als ik zo lees wat haar man heeft, lijkt het me onmogelijk dat hij goed op zijn werk functioneert. Als je zo'n dubbelleven leidt, moet dat wel een keer ontsporen. Het lijkt me dat het zo niet verder kan bij jullie. Tijd voor een rigoreuze ingreep? (Zou ff niet weten wat en hoe)
zaterdag 26 september 2009 om 10:12
Heel veel klagen heeft geen zin dan kom je nog niet in actie. Als je wilt dat er iets veranderd zul je dat zelf moeten doen. Klagen mag dan wel opluchten maar het zijn enkel woorden. De actie moet toch van jezelf komen. Enkel dan veranderd er iets, waardoor klagen ook niet meer nodig is. Trouwens alleen klagen, zuchten en steunen wordt je geen vrolijker mens van. En al helemaal niet voor je omgeving.
zaterdag 26 september 2009 om 10:54
Mal, heb net je topic gelezen. Ik leef met je mee! Hoewel mijn eerste gedachte ook was dat die kerel van jou een schop moest krijgen, snap ik wel dat het allemaal wat genuanceerder ligt. Dat geeft hem echter niet het recht om met twee maten te meten en jou wel een schuldgevoel aan te praten over dat het weekend voor het gezin is. Kom op zeg! En als jij instort, kan ie dan nog steeds niks? Hij zeurt, klaagt en laat alles versloffen omdat hij weet dat jij zijn achtervanger bent en alles wel regelt! Het is niet hard dat je het zat bent, dat is gewoon terecht! En als je er dan over wil praten zegt hij zoiets als'dan ga je toch scheiden? Gut, gut, lekker constructief.
(ik word plaatsvervangend een beetje pissig!)
Ik denk dat je toch een bezoek aan die psycholoog moet overwegen, Mal. Wat ik zo even lees, krijg je een hoop te verstouwen en het uurtje op de bank bij de psych is tijd voor jou! En dat heb je echt nodig! En een paar handvatten hoe je beter met je eigen situatie kunt omgaan zijn nooit weg, toch?
Sterkte!
(ik word plaatsvervangend een beetje pissig!)
Ik denk dat je toch een bezoek aan die psycholoog moet overwegen, Mal. Wat ik zo even lees, krijg je een hoop te verstouwen en het uurtje op de bank bij de psych is tijd voor jou! En dat heb je echt nodig! En een paar handvatten hoe je beter met je eigen situatie kunt omgaan zijn nooit weg, toch?
Sterkte!
zaterdag 26 september 2009 om 12:49
quote:Dushi74 schreef op 26 september 2009 @ 10:12:
Heel veel klagen heeft geen zin dan kom je nog niet in actie. Als je wilt dat er iets veranderd zul je dat zelf moeten doen. Klagen mag dan wel opluchten maar het zijn enkel woorden. De actie moet toch van jezelf komen. Enkel dan veranderd er iets, waardoor klagen ook niet meer nodig is. Trouwens alleen klagen, zuchten en steunen wordt je geen vrolijker mens van. En al helemaal niet voor je omgeving.
Allemaal waar maar toch klinkt het een beetje als verdringen. Wat ik bedoelde met eerst heel veel klagen is dat je het probleem even goed tot je moet laten doordringen en daar ook de tijd voor moet nemen. Als je gelijk maar even de schouders er onder zet ben je misschien wel heel aangenaam en sterk voor je omgeving maar als je er niet aan toe bent heeft het totaal geen nut en speel je maar een rol.
En ook ik ben allergisch voor klagende mensen.... Vooral voor mensen die hun omgeving overal de schuld van geven en het nooit bij zichzelf zoeken. Brrr.
Heel veel klagen heeft geen zin dan kom je nog niet in actie. Als je wilt dat er iets veranderd zul je dat zelf moeten doen. Klagen mag dan wel opluchten maar het zijn enkel woorden. De actie moet toch van jezelf komen. Enkel dan veranderd er iets, waardoor klagen ook niet meer nodig is. Trouwens alleen klagen, zuchten en steunen wordt je geen vrolijker mens van. En al helemaal niet voor je omgeving.
Allemaal waar maar toch klinkt het een beetje als verdringen. Wat ik bedoelde met eerst heel veel klagen is dat je het probleem even goed tot je moet laten doordringen en daar ook de tijd voor moet nemen. Als je gelijk maar even de schouders er onder zet ben je misschien wel heel aangenaam en sterk voor je omgeving maar als je er niet aan toe bent heeft het totaal geen nut en speel je maar een rol.
En ook ik ben allergisch voor klagende mensen.... Vooral voor mensen die hun omgeving overal de schuld van geven en het nooit bij zichzelf zoeken. Brrr.
zaterdag 26 september 2009 om 13:03
Verdringen? Wat moet je verdringen dan? Zoals ik het lees bij Mal valt er niets te verdringen. Als zij niet degene is die zorg draagt voor zoontje dan komt er niets van terecht en dat lijkt me geen goed plan. En helaas komt het huishouden in zijn totaliteit dus ook op haar schouders terecht. En je kunt een voor een deel de boel de boel wel laten en op een ander tijdstip doen dan direct, maar sommigen dingen los je nu eenmaal op door te handelen. En in dat opzicht snap ik Mal, ik ben ook zo. Heeft niets met verdringen te maken, maar te maken met: er is een probleem, dat moet opgelost worden en aangezien de oplossing standaard is doe je dat zonder nadenken. Dat je dan ook als sterke persoon vastloopt omdat je alleen maar aan het zorgen bent voor anderen en jezelf daarbij voorbij loopt is een "mankement" waar Mal nu tegenaanloopt. Je moet dat punt ook voorkomen, eerder aangeven heb hulp nodig. Maar dat moet je kunnen. (ik kan dat, misschien Mal nog niet of heeft ze dat al aangegeven bij partner en die heeft er geen oren naar)
Er is niets mis met klagen maar erin blijven hangen is niet productief. Ik ben vaak van niet lullen maar poetsen, als er echt iets mij dwars zit zal ik er zeer zeker over praten. Maar uiteindelijk moet je er toch wat mee doen. Ben geloof ik wel de laatste die klaagt ergens over. Zou niet weten wat ik ermee bereik behalve dat ik dan in de lach schiet van mijn eigen gemiep op dat moment. En voor zover ik Mal ken (en dat is subjectief dat weet ik Mal dus vul me aan als ik mis zit) is zij er net zo een als ik. En daar is echt niets mis mee! Enkel haar partner onderschat hierdoor Mal dr belastbaarheid. Want ook die heeft grenzen. Gelukkig is mij dat nog niet overkomen want het lijkt me behoorlijk frustrerend als je door moet en je kunt niet meer omdat de grens bereikt is, maar partner lief schuift jou opzij omdat hij zichzelf voor zijn gezin zet ipv deels zorgtaken op zich nemen zodat Mal ook wat ontlast wordt!
Er is niets mis met klagen maar erin blijven hangen is niet productief. Ik ben vaak van niet lullen maar poetsen, als er echt iets mij dwars zit zal ik er zeer zeker over praten. Maar uiteindelijk moet je er toch wat mee doen. Ben geloof ik wel de laatste die klaagt ergens over. Zou niet weten wat ik ermee bereik behalve dat ik dan in de lach schiet van mijn eigen gemiep op dat moment. En voor zover ik Mal ken (en dat is subjectief dat weet ik Mal dus vul me aan als ik mis zit) is zij er net zo een als ik. En daar is echt niets mis mee! Enkel haar partner onderschat hierdoor Mal dr belastbaarheid. Want ook die heeft grenzen. Gelukkig is mij dat nog niet overkomen want het lijkt me behoorlijk frustrerend als je door moet en je kunt niet meer omdat de grens bereikt is, maar partner lief schuift jou opzij omdat hij zichzelf voor zijn gezin zet ipv deels zorgtaken op zich nemen zodat Mal ook wat ontlast wordt!
zaterdag 26 september 2009 om 15:10
Maleficent, weet niet of je iets hebt aan mijn post aangezien ik zelf geen moeder ben met een kindje met een beperking maar herken wel wat.
Snap jullie allebei wel maar, zoals je zelf ook aangeeft, er moet wel iets veranderen omdat jullie hier allebei aan onderdoor gaan. Jij zou graag willen dat je man zich minder terug trekt als hij zich niet lekker voelt en waarschijnlijk wil hij niets liever dan er aan toegeven en even niet bezig zijn met de rest van de wereld. En dat zijn twee dingen die ver van elkaar af liggen maar misschien is het wel mogelijk om daar een middenweg in te vinden?
Snap bijvoorbeeld best dat hij niet alles leuk vindt qua sport, maar aan de andere kant zou hij daar wel een stukje ontlading in kunnen vinden en buiten dat is een beetje extra beweging misschien wel helemaal niet zo'n slecht idee.Weet natuurlijk niet hoe hij zich echt lichamelijk voelt maar hij zou wellicht kunnen proberen wat meer beweging in zijn dagelijks leven te krijgen zodat hij niet alleen aan zijn gewicht werkt, maar ook aan hoe hij zich voelt. Heb je wel eens voorgesteld om samen of hij alleen met jullie zoontje even een rondje te lopen voor het eten/na het eten? Soms maakt dat al een verschil...
Hoop dat je een beetje begrijpt waar ik heen wil, zonder gelijk over te komen alsof ik alle antwoorden heb. Die heb ik niet, maar zie wel dat jullie in een circel zijn beland, waar je niet zomaar uitkomt. En ik denk dat je man dat ook grotendeels zelf moet doen en willen. Want ik begrijp best dat je het liefst niets meer wil als je je niet lekker voelt, maar er altijd aan toegeven is niet altijd de beste oplossing. Je gaf namelijk zelf ook aan dat hij een keer blij was dat je hem gevraagd had om toch mee te gaan en hij zich daarna ook wat beter voelde. Denk dat dat besef nog een beetje bij hem door moet dringen. Dat je je absoluut niet lekker voelen (heel begrijpelijk) niet leuk is maar dat je verder wel zelf in de hand hebt wat je ermee doet; je leven erdoor laten leiden of te bekijken wat je nog wel zou kunnen, ook al voel je je slecht.
Heel veel sterkte in ieder geval!
Snap jullie allebei wel maar, zoals je zelf ook aangeeft, er moet wel iets veranderen omdat jullie hier allebei aan onderdoor gaan. Jij zou graag willen dat je man zich minder terug trekt als hij zich niet lekker voelt en waarschijnlijk wil hij niets liever dan er aan toegeven en even niet bezig zijn met de rest van de wereld. En dat zijn twee dingen die ver van elkaar af liggen maar misschien is het wel mogelijk om daar een middenweg in te vinden?
Snap bijvoorbeeld best dat hij niet alles leuk vindt qua sport, maar aan de andere kant zou hij daar wel een stukje ontlading in kunnen vinden en buiten dat is een beetje extra beweging misschien wel helemaal niet zo'n slecht idee.Weet natuurlijk niet hoe hij zich echt lichamelijk voelt maar hij zou wellicht kunnen proberen wat meer beweging in zijn dagelijks leven te krijgen zodat hij niet alleen aan zijn gewicht werkt, maar ook aan hoe hij zich voelt. Heb je wel eens voorgesteld om samen of hij alleen met jullie zoontje even een rondje te lopen voor het eten/na het eten? Soms maakt dat al een verschil...
Hoop dat je een beetje begrijpt waar ik heen wil, zonder gelijk over te komen alsof ik alle antwoorden heb. Die heb ik niet, maar zie wel dat jullie in een circel zijn beland, waar je niet zomaar uitkomt. En ik denk dat je man dat ook grotendeels zelf moet doen en willen. Want ik begrijp best dat je het liefst niets meer wil als je je niet lekker voelt, maar er altijd aan toegeven is niet altijd de beste oplossing. Je gaf namelijk zelf ook aan dat hij een keer blij was dat je hem gevraagd had om toch mee te gaan en hij zich daarna ook wat beter voelde. Denk dat dat besef nog een beetje bij hem door moet dringen. Dat je je absoluut niet lekker voelen (heel begrijpelijk) niet leuk is maar dat je verder wel zelf in de hand hebt wat je ermee doet; je leven erdoor laten leiden of te bekijken wat je nog wel zou kunnen, ook al voel je je slecht.
Heel veel sterkte in ieder geval!
zaterdag 26 september 2009 om 16:36
Bedankt voor al jullie reacties. Mijn man heeft dit topic vanmiddag gelezen en ik heb hem gezegd dat ik alle begrip voor hem heb dat hij er niks aan kan doen. Zijn spanningen uiten zich gewoon anders dan mijn spanningen. Ik ga vaker even huilen als ik alleen ben, hij krijgt hoofdpijn of buikklachten. Bij mij trekt het regelmatig ook wel in mijn rug. Daar zie je al een verschil in hoe het lichaam het opvangt. Ik heb hem gevraagd ook eens wat meer te kijken naar hoe IK me voel. Dus even voorbij je eigen pijn kijken en dan in te leven hoe het voor mij is. Ik kan niet zoveel met steeds maar die verhalen waar het pijn doet etc. Maar goed, hij zei deze week wel naar de huisarts te gaan. Die zei dat hij moest stoppen met cola drinken en met zoveel pijnstillers, hij zegt dat hij dat heeft gedaan en dat hij nu ook echt iets wil wat helpt tegen de migraine. Het is niet zo dat álles alleen op mij neerkomt hoor hij is ook wel echt een lieve vader. Ik weet ook wel dat hij zijn best doet om dingen op te lossen, maar het heeft tijd nodig. Ik zal iig jullie adviezen over hulp voor mezelf goed ter harte nemen en het aankaarten als we naar het samen-gesprek gaan.
Stressed is just desserts spelled backwards
zaterdag 26 september 2009 om 17:24
Oh Mal het klinkt zo verschrikkelijk bekend. Alleen dat mijn man dan de hele week thuis is en ook niets doet. Bij ons is het dan wel begrijpelijk, maar ik heb het ook helemaal gehad. Dat geklaag, dat niets kunnen, alle pijntjes voelen en dan meteen het ergste denken. En de hele dag zitten en af en toe eens een beetje opruimen omdat ik er niet toe kom. En ik heb geen kleintje. Meis het lijkt me zo moeilijk voor je. Ligt het aan de ontsteking? Lijkt me dat dat ook energie vreet. Hier is het ook al een paar keer hard gegaan. Ligt niet aan jou en nee, je bent niet te hard. Soms moet je hard zijn en eens een keer flink de waarheid uitschreeuwen. Als je het altijd maar op zijn beloop laat wordt het alleen maar erger. En dan je zoontje nog. Geen makkelijke situatie. Absoluut niet. En wij kunnen alleen maar luisteren en misschien helpt je dat wel een beetje.
Misschien toch eens in het ziekenhuis vertellen hoe de situatie nu is. Dit is voor jou ook niet vol te houden.
Meis ik denk aan je. En je weet mijn mailadres he. Als het nodig is, hoor ik het wel. Doen hoor.
Liefs Zoeb.
Misschien toch eens in het ziekenhuis vertellen hoe de situatie nu is. Dit is voor jou ook niet vol te houden.
Meis ik denk aan je. En je weet mijn mailadres he. Als het nodig is, hoor ik het wel. Doen hoor.
Liefs Zoeb.
zaterdag 26 september 2009 om 18:19
zaterdag 26 september 2009 om 18:25
zaterdag 26 september 2009 om 18:36
Misschien mosterd hoor, ik heb een paar blz overgeslagen...
Wat veel mensen vergeten als iemand ziek is, is dat niet alleen de zieke ziek is, maar dat de partner daar ook mee zit. Op een andere manier (jij hebt die oogontsteking niet) maar toch.
Waarom overweeg je geen huishoudelijke hulp? Als er 1x per week iemand 3 uurtjes door je huis sjeest, is het meest noodzakelijke gedaan. Dat scheelt enorm.
En hoe oud is je zoon? Als hij niet getild kan worden, dan blijft hij maar op de grond. Kinderen accepteren dat makkelijker dan mensen denken. Maar goed, een kind van 6 maanden kan natuurlijk nog niks. Eentje van een jaar of 2 daarentegen, die kan je best zeggen dat je hem niet kan dragen. Er zijn maar weinig dingen waarbij ze dan persé opgetild moeten worden.
Ik denk dat het handig zou zijn als je samen eens kijkt naar wat je man wel kan, en dan bepaalde dingen daarop aanpassen. Stof afnemen, planten water geven en koken bijvoorbeeld, daar hoef je niet zwaar voor te tillen, niet voor te bukken dus dat zou hij misschien best kunnen. Dat dan het bed verschonen voor jou blijft liggen, ja goed, dat is dan even zo. Maar als de lichtere karweitjes al gedaan worden, en je zou er nog hulp bij kunnen krijgen, dan is het huishouden zo goed als klaar.
Wat veel mensen vergeten als iemand ziek is, is dat niet alleen de zieke ziek is, maar dat de partner daar ook mee zit. Op een andere manier (jij hebt die oogontsteking niet) maar toch.
Waarom overweeg je geen huishoudelijke hulp? Als er 1x per week iemand 3 uurtjes door je huis sjeest, is het meest noodzakelijke gedaan. Dat scheelt enorm.
En hoe oud is je zoon? Als hij niet getild kan worden, dan blijft hij maar op de grond. Kinderen accepteren dat makkelijker dan mensen denken. Maar goed, een kind van 6 maanden kan natuurlijk nog niks. Eentje van een jaar of 2 daarentegen, die kan je best zeggen dat je hem niet kan dragen. Er zijn maar weinig dingen waarbij ze dan persé opgetild moeten worden.
Ik denk dat het handig zou zijn als je samen eens kijkt naar wat je man wel kan, en dan bepaalde dingen daarop aanpassen. Stof afnemen, planten water geven en koken bijvoorbeeld, daar hoef je niet zwaar voor te tillen, niet voor te bukken dus dat zou hij misschien best kunnen. Dat dan het bed verschonen voor jou blijft liggen, ja goed, dat is dan even zo. Maar als de lichtere karweitjes al gedaan worden, en je zou er nog hulp bij kunnen krijgen, dan is het huishouden zo goed als klaar.
zaterdag 26 september 2009 om 18:40
Ah, die hoofdpijn in het weekend is trouwens wel herkenbaar. Drinkt hij 's ochtends altijd koffie op een bepaalde vaste tijd? Het schijnt dat veel mensen dat doen, en dan in het weekend lekker uitslapen, om vervolgens met een knallende hoofdpijn wakker te worden. Caffeine-ontwenningsverschijnsel.
Dus ofwel helemaal stoppen met koffie (welja, ook dat nog), ofwel in het weekend op tijd opstaan en koffie leuten.
En nee, daarmee zullen echt niet alle problemen opgelost zijn. Maar het is misschien het proberen waard.
Dus ofwel helemaal stoppen met koffie (welja, ook dat nog), ofwel in het weekend op tijd opstaan en koffie leuten.
En nee, daarmee zullen echt niet alle problemen opgelost zijn. Maar het is misschien het proberen waard.
zaterdag 26 september 2009 om 18:48
Wat ik een beetje mis is de aandacht voor waarom het met je man nu lichamelijk zo slecht gaat.
Oogontsteking en migraine en al maanden durend is niet zomaar "pech" maar kan heel goed een uiting van zijn lichaam zijn dat hij onder te hoge stress staat.
Ik spreek uit ervaring want heb zelf een jaar lang met burn out rondgelopen terwijl ik dat alleen maar weet aan lichamelijke klachten. Maar die waren niet de oorzaak, maar het gevolg.
Is onzekerheid op zijn werk de oorxaak van alle stress? Of zit er ook iets tussen jullie of in het gezin niet lekker?
Dit klinkt niet alsof het vanzelf overgaat, en ik vind maanden te lang om het te accepteren als een "dipje".
Heel veel sterkte (en ik vind je zeker niet te hard!)
Oogontsteking en migraine en al maanden durend is niet zomaar "pech" maar kan heel goed een uiting van zijn lichaam zijn dat hij onder te hoge stress staat.
Ik spreek uit ervaring want heb zelf een jaar lang met burn out rondgelopen terwijl ik dat alleen maar weet aan lichamelijke klachten. Maar die waren niet de oorzaak, maar het gevolg.
Is onzekerheid op zijn werk de oorxaak van alle stress? Of zit er ook iets tussen jullie of in het gezin niet lekker?
Dit klinkt niet alsof het vanzelf overgaat, en ik vind maanden te lang om het te accepteren als een "dipje".
Heel veel sterkte (en ik vind je zeker niet te hard!)
zaterdag 26 september 2009 om 18:56
Mal wat goed dat je je man hebt mee laten lezen. Uiteraard zitten er reacties tussen die hard zijn. Maar ja, je vroeg ook; ben ik hard. Nee dus. Kon hij direct meelezen dat er nog meer vrouwen zijn zoals jij (exact kopie kan tuurlijk niet, want er zitten nog nuances in en die komen nu niet aan bod)
Dat je hem hebt mee laten lezen bied een opening voor een gesprek en daarmee kun je al wederzijds begrip kweken. Wat ook erg helpt. Het lost het probleem niet op maar zorgt wel dat je je gesteund voelt in wat je denkt en voelt.
Super Mal!!!
Dat je hem hebt mee laten lezen bied een opening voor een gesprek en daarmee kun je al wederzijds begrip kweken. Wat ook erg helpt. Het lost het probleem niet op maar zorgt wel dat je je gesteund voelt in wat je denkt en voelt.
Super Mal!!!
zaterdag 26 september 2009 om 19:25
Liza, de grootste stressfactor is dat we een kindje hebben die een chronische ziekte heeft. De oogontsteking is inderdaad wel zorgelijk, hij gaat daarvoor naar de oogarts maar als het nu niet over gaat moet hij naar het AZU. Ik denk dat het ook komt door de kredietscrisis en de druk die hij voelt om te presteren.
Stressed is just desserts spelled backwards
