Relaties
alle pijlers
Ik weet dat ik niet zo hard mag zijn maar....
vrijdag 25 september 2009 om 20:32
ik ben het zo zat, zit nu weer in mijn uppie beneden te huilen. Mijn man voelt zich al maanden niet in orde, heeft veel hoofdpijn en een oogonsteking en ik ben er zoooo klaar mee. Temeer omdat hij op het werk wel alles kan doen en regelen, maar zodra hij thuis is gaat hij naar bed.
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 21:14
Ik moet ook mee naar de psych begin oktober voor een samen-afspraak.
Op zich vind ik gewoonm dat ik hulp moet zoeken als dat voor mij goed voelt en niet omdat mijn man zegt dat het moet.
De bom barst nu ook veel vaker. Vorig weekend is hij een hele dag weg omdat mijn zus hulp nodig heeft (en dat heeft ze ook echt nodig, ik waardeer het ook wel) maar ik zit 's morgens te huilen omdat een aantal dingen gewoon heel verdrietig zijn op het moment en daar is dan 10 minuutjes tijd voor ofzo. Dat kwetst me dan gewoon. En aan het einde van het gesprek komt hij met een soort van 'oplossing' en dan is het voor hem positief afgerond maar ik voelde me zondag nog steeds rot en hij heeft dan zoiets van; maar we hebben toch fijn gepraat?
Ik ben echt het type niet die de hele avond iemands hand moet vasthouden en ik zit ook vaak te werken of achter het forum. maar ik vind het dan wel fijn als we samen beneden zijn en ik half tv meekijk en we daar grapjes over kunnen maken.
Op zich vind ik gewoonm dat ik hulp moet zoeken als dat voor mij goed voelt en niet omdat mijn man zegt dat het moet.
De bom barst nu ook veel vaker. Vorig weekend is hij een hele dag weg omdat mijn zus hulp nodig heeft (en dat heeft ze ook echt nodig, ik waardeer het ook wel) maar ik zit 's morgens te huilen omdat een aantal dingen gewoon heel verdrietig zijn op het moment en daar is dan 10 minuutjes tijd voor ofzo. Dat kwetst me dan gewoon. En aan het einde van het gesprek komt hij met een soort van 'oplossing' en dan is het voor hem positief afgerond maar ik voelde me zondag nog steeds rot en hij heeft dan zoiets van; maar we hebben toch fijn gepraat?
Ik ben echt het type niet die de hele avond iemands hand moet vasthouden en ik zit ook vaak te werken of achter het forum. maar ik vind het dan wel fijn als we samen beneden zijn en ik half tv meekijk en we daar grapjes over kunnen maken.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 21:16
quote:Bonny82 schreef op 25 september 2009 @ 21:05:
Male, ik stelde de vraag al in het andere topic, maar het gaat een beetje langs elkaar heen: Zou het kunnen zijn dat hij op zijn werk ook geen 'werelddeals' maakt maar dat een beetje zo wil laten lijken omdat hij anders het gevoel heeft overal te falen?
Iets met mannelijkheid en zo?
Nee, hij is echt goed in zijn werk. Zijn emailverkeer komt thuis binnen en hij wordt overal met gejuich onthaald lijkt het wel. Hij moest ook laatst op een symposium praten. Hij is er echt goed in. Daar ben ik ook wel erg trots op hoor. Dat is het niet.
Male, ik stelde de vraag al in het andere topic, maar het gaat een beetje langs elkaar heen: Zou het kunnen zijn dat hij op zijn werk ook geen 'werelddeals' maakt maar dat een beetje zo wil laten lijken omdat hij anders het gevoel heeft overal te falen?
Iets met mannelijkheid en zo?
Nee, hij is echt goed in zijn werk. Zijn emailverkeer komt thuis binnen en hij wordt overal met gejuich onthaald lijkt het wel. Hij moest ook laatst op een symposium praten. Hij is er echt goed in. Daar ben ik ook wel erg trots op hoor. Dat is het niet.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 21:19
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 21:17:
Ik weet ook wel dat hij het niet zo bedoeld. Ik vind het ook rot voor hem dat hij zoveel klachten heeft.
Er is hier volgens mij ook niemand die daar aan twijfelt hoor
Misschien is die gezamenlijke afspraak bij de psych wel een goede opening om een en ander op een neutrale plek (en moment) bespreekbaar te maken
Ik weet ook wel dat hij het niet zo bedoeld. Ik vind het ook rot voor hem dat hij zoveel klachten heeft.
Er is hier volgens mij ook niemand die daar aan twijfelt hoor
Misschien is die gezamenlijke afspraak bij de psych wel een goede opening om een en ander op een neutrale plek (en moment) bespreekbaar te maken
Peas on earth!
vrijdag 25 september 2009 om 21:19
vrijdag 25 september 2009 om 21:26
vrijdag 25 september 2009 om 21:28
vrijdag 25 september 2009 om 21:29
In dit geval kun je inderdaad geen 'gewone' oppas voor je kind laten zorgen.
Je bent toch niet alleen huishoudster en moeder (verpleegkundige), maar toch ook vrouw en mens?
Waarom schiet hij in de stress? Heeft hij dat altijd gehad of is dat ook iets in combinatie met zijn 'niet lekker voelen' te maken?
Je verhaal grijpt me op een of andere manier erg aan. Ik vind jou altijd zo'n positieve forummer!
Is er niemand die op korte termijn op zou kunnen passen die daar ervaring in heeft. Dat je er eens lekker uit kan?
Je bent toch niet alleen huishoudster en moeder (verpleegkundige), maar toch ook vrouw en mens?
Waarom schiet hij in de stress? Heeft hij dat altijd gehad of is dat ook iets in combinatie met zijn 'niet lekker voelen' te maken?
Je verhaal grijpt me op een of andere manier erg aan. Ik vind jou altijd zo'n positieve forummer!
Is er niemand die op korte termijn op zou kunnen passen die daar ervaring in heeft. Dat je er eens lekker uit kan?
vrijdag 25 september 2009 om 21:34
Malificent,hé vervelend hoor!
Maar wordt het niet eens tijd dat je hem aan het handje meesleurt naar de HA?
Als hij al zolang structueel klachten heeft..
Ik heb zelf ook veel last van migraine en ga sinds 21 juli om de twee á drie weken naar de voetreflexologie en ik heb sindsdien geen aanval meer gehad.. misschien iets om te proberen?
Medicijnen heb ik ook..maar voelde me daar niet echt beteer van.Ik heb sumatriptan..
Sterkte meissie.
Maar wordt het niet eens tijd dat je hem aan het handje meesleurt naar de HA?
Als hij al zolang structueel klachten heeft..
Ik heb zelf ook veel last van migraine en ga sinds 21 juli om de twee á drie weken naar de voetreflexologie en ik heb sindsdien geen aanval meer gehad.. misschien iets om te proberen?
Medicijnen heb ik ook..maar voelde me daar niet echt beteer van.Ik heb sumatriptan..
Sterkte meissie.
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
vrijdag 25 september 2009 om 21:39
Ja,inderdaad,daar heb je wel gelijk in.
Ik zit nu ook midden in van alles,maar ik heb er echt baat bij hoor bij die voetreflexologie..
Misschien kun je een vriend vragen die met hem gaat sporten,of een stukje wandelen ofzo,iemand waarvan je weet dat die hem kan overhalen?
Weet niet of je een hond(je) hebt?
Ik zit nu ook midden in van alles,maar ik heb er echt baat bij hoor bij die voetreflexologie..
Misschien kun je een vriend vragen die met hem gaat sporten,of een stukje wandelen ofzo,iemand waarvan je weet dat die hem kan overhalen?
Weet niet of je een hond(je) hebt?
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
vrijdag 25 september 2009 om 21:40
quote:Maleficent schreef op 25 september 2009 @ 21:28:
Dat denk ik ook, dat hij dat voelt. Terwijl mijn zoontje het hartstikke leuk vindt om samen met papa dingen te doen, dus als ik een keertje niet lekker ben dan redden ze zich altijd prima samen.
Weet je, die mannen van ons hangen als het ware aan ons, wij mogen wel de wagen trekken.
Wat ik al zei, het gaat nu beter, dus de wagen wordt nog steeds grotendeels door mij getrokken, maar ik ben door al dit gezeik (ook met gedoe met mijn kinderen) niet meer gaan werken, ja, ik werk wel maar van huis uit.
Maar door dat ik dus ook harder ben geworden en hem gewoon bewust met de jongens de deur uit stuur, naar de zwemles bv, terwijl hij dat niet zegt te trekken.
In het weekend maken we geen afspraken meer, tenminste niet meer naar familie enzo, eerst slaap ik uit (tot 9.00 ), dan gaat hij weer terug en dan lunchen we en gaan we gezamenlijk of apart wat doen, maar daar zijn we nu.
Echt waar relativeer, door je boosheid en frustratie heen, laat gaan.
En hou hem eens een spiegel voor.
Dat denk ik ook, dat hij dat voelt. Terwijl mijn zoontje het hartstikke leuk vindt om samen met papa dingen te doen, dus als ik een keertje niet lekker ben dan redden ze zich altijd prima samen.
Weet je, die mannen van ons hangen als het ware aan ons, wij mogen wel de wagen trekken.
Wat ik al zei, het gaat nu beter, dus de wagen wordt nog steeds grotendeels door mij getrokken, maar ik ben door al dit gezeik (ook met gedoe met mijn kinderen) niet meer gaan werken, ja, ik werk wel maar van huis uit.
Maar door dat ik dus ook harder ben geworden en hem gewoon bewust met de jongens de deur uit stuur, naar de zwemles bv, terwijl hij dat niet zegt te trekken.
In het weekend maken we geen afspraken meer, tenminste niet meer naar familie enzo, eerst slaap ik uit (tot 9.00 ), dan gaat hij weer terug en dan lunchen we en gaan we gezamenlijk of apart wat doen, maar daar zijn we nu.
Echt waar relativeer, door je boosheid en frustratie heen, laat gaan.
En hou hem eens een spiegel voor.
vrijdag 25 september 2009 om 21:44
vrijdag 25 september 2009 om 21:45
Ha,ha! en die doe je niet effe een tuigje aan om mee een blokje om te gaan.
Ik hoop voor je dat je PGB krijgt. Ik heb het ook voor mijn zoon en een keer in de veertien dagen komt er iemand van de thuisbegeleiding..
Ze doet van alles met hem en het klikt van allebei de kanten..
Het is voor jezelf ook even een verademing hoor..
Ik heb toen trouwens ook gestemd voor je zoontje.. en ik kan me echt voorstellen dat dat een wissel trekt op alles.
Goed van je dat je naar een psych. gaat..
Ik hoop voor je dat je PGB krijgt. Ik heb het ook voor mijn zoon en een keer in de veertien dagen komt er iemand van de thuisbegeleiding..
Ze doet van alles met hem en het klikt van allebei de kanten..
Het is voor jezelf ook even een verademing hoor..
Ik heb toen trouwens ook gestemd voor je zoontje.. en ik kan me echt voorstellen dat dat een wissel trekt op alles.
Goed van je dat je naar een psych. gaat..
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
vrijdag 25 september 2009 om 21:45
Malificient,
Het klinkt of je erg hard bent voor jezelf en je verantwoordelijk voelt voor het reilen en zeilen van het hele gezin en je ergert omdat je man zijn verantwoordelijkheden op zijn werk wel neemt en thuis tijd voor zichzelf neemt.
Zo te lezen heeft je man deze tijd echt nodig met zijn gezondheidsklachten en stelt hij het zorgen voor zijn gezin op inkomensgebied boven het zorgen voor het gezin op emotioneel gebied. Ik kan me ook voorstellen dat juist zijn werk hem een gevoel van succes geeft en een energiegever is, in een moeilijke tijd waarin andere zaken vooral energievreters zijn (persoonlijke omstandigheden, psycholoog-bezoek, gezondheidsproblemen en economische crisis).
Zo te lezen zit jij zelf ook behoorlijk aan je tax, maar heeft je man geen energie meer over om je te helpen.
Zou het een mogelijkheid zijn om dit voorlopig als een feit te accepteren (mijn man doet de komende drie maanden niks voor ons gezin) en je ondersteuning elders te zoeken, bijvoorbeeld door te snijden in de dingen die moeten (huis op te knappen, MOET dat?), dingen uit te besteden aan anderen dan je man (hulp in het huishouden?), iemand in te schakelen waar je onbekommerd tegen aan kan zeuren en je frustraties mee kan bespreken (psycholoog?),iets te organiseren waarbij volwassenen overdag bij jou thuis komen (leesclub?) en professionele oppashulp in te schakelen die kunnen helpen bij het oppassen en bedleggen van je zoontje, zodat jij kunt gaan sporten? (als dat kan met de omstandigheden)
Ik heb zelf een psycholoog trouwens als erg nuttig ervaren. Niet zozeer dat je gaat graven in je verleden (kan wel natuurlijk), maar meer om beter om te gaan met overbelasting.
Jij schrijft in je openingspost: ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet.
Bij de psycholoog heb ik geleerd mezelf vragen te stellen: Moet dat? Moet ik? Moet alles? Is het niet beter om duidelijk aan te geven wat mijn behoeften zijn en niet altijd de sterke te willen zijn waarbij de ander moet "aanvoelen" wat ik wil of er op moet letten wat ik voel? Is het erg als iemand boos op mij is? Waarom is dat erg?
Dit heeft me erg geholpen in het maken van keuzes, het aangeven van grenzen, het zoeken van alternatieve oplossingen. Hierdoor voelde ik meer rust en controle en voelde ik me niet zo overmand door emoties en moetens.
Daarnaast heb ik veel gehad aan hardlopen om fitter en positiever te worden. Mogelijk een optie voor je man. Er is gespecialiseerde runningtherapie of loopgroepen voor starters.
Het klinkt of je erg hard bent voor jezelf en je verantwoordelijk voelt voor het reilen en zeilen van het hele gezin en je ergert omdat je man zijn verantwoordelijkheden op zijn werk wel neemt en thuis tijd voor zichzelf neemt.
Zo te lezen heeft je man deze tijd echt nodig met zijn gezondheidsklachten en stelt hij het zorgen voor zijn gezin op inkomensgebied boven het zorgen voor het gezin op emotioneel gebied. Ik kan me ook voorstellen dat juist zijn werk hem een gevoel van succes geeft en een energiegever is, in een moeilijke tijd waarin andere zaken vooral energievreters zijn (persoonlijke omstandigheden, psycholoog-bezoek, gezondheidsproblemen en economische crisis).
Zo te lezen zit jij zelf ook behoorlijk aan je tax, maar heeft je man geen energie meer over om je te helpen.
Zou het een mogelijkheid zijn om dit voorlopig als een feit te accepteren (mijn man doet de komende drie maanden niks voor ons gezin) en je ondersteuning elders te zoeken, bijvoorbeeld door te snijden in de dingen die moeten (huis op te knappen, MOET dat?), dingen uit te besteden aan anderen dan je man (hulp in het huishouden?), iemand in te schakelen waar je onbekommerd tegen aan kan zeuren en je frustraties mee kan bespreken (psycholoog?),iets te organiseren waarbij volwassenen overdag bij jou thuis komen (leesclub?) en professionele oppashulp in te schakelen die kunnen helpen bij het oppassen en bedleggen van je zoontje, zodat jij kunt gaan sporten? (als dat kan met de omstandigheden)
Ik heb zelf een psycholoog trouwens als erg nuttig ervaren. Niet zozeer dat je gaat graven in je verleden (kan wel natuurlijk), maar meer om beter om te gaan met overbelasting.
Jij schrijft in je openingspost: ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet.
Bij de psycholoog heb ik geleerd mezelf vragen te stellen: Moet dat? Moet ik? Moet alles? Is het niet beter om duidelijk aan te geven wat mijn behoeften zijn en niet altijd de sterke te willen zijn waarbij de ander moet "aanvoelen" wat ik wil of er op moet letten wat ik voel? Is het erg als iemand boos op mij is? Waarom is dat erg?
Dit heeft me erg geholpen in het maken van keuzes, het aangeven van grenzen, het zoeken van alternatieve oplossingen. Hierdoor voelde ik meer rust en controle en voelde ik me niet zo overmand door emoties en moetens.
Daarnaast heb ik veel gehad aan hardlopen om fitter en positiever te worden. Mogelijk een optie voor je man. Er is gespecialiseerde runningtherapie of loopgroepen voor starters.
vrijdag 25 september 2009 om 21:53
wat jij zegt straal dat klopt grotendeels wel, en een aantal dingen heb ik juist al zoiets van; ik doe dat zelf wel, om hem te ontlasten. Zoals het huis opknappen, dat moet nu eigenlijk wel echt gebeuren, want de kozijnen zijn op een paar plekken al rot en ik ben dat nu aan het herstellen en schilderen.
Ik wil hem met alle liefde ontlasten en van alles doen maar dat gepiep en dan echt helemaal niks meer kunnen daar kan ik niet zo goed tegen.
Ik wil hem met alle liefde ontlasten en van alles doen maar dat gepiep en dan echt helemaal niks meer kunnen daar kan ik niet zo goed tegen.
Stressed is just desserts spelled backwards
