Relaties
alle pijlers
Ik weet dat ik niet zo hard mag zijn maar....
vrijdag 25 september 2009 om 20:32
ik ben het zo zat, zit nu weer in mijn uppie beneden te huilen. Mijn man voelt zich al maanden niet in orde, heeft veel hoofdpijn en een oogonsteking en ik ben er zoooo klaar mee. Temeer omdat hij op het werk wel alles kan doen en regelen, maar zodra hij thuis is gaat hij naar bed.
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 20:32
ik ben het zo zat, zit nu weer in mijn uppie beneden te huilen. Mijn man voelt zich al maanden niet in orde, heeft veel hoofdpijn en een oogonsteking en ik ben er zoooo klaar mee. Temeer omdat hij op het werk wel alles kan doen en regelen, maar zodra hij thuis is gaat hij naar bed.
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Elk weekend heeft hij hoofdpijn en dat gaat al weken zo achter elkaar. Hij is of weg, of hij is naar bed. Ik begin het overzicht thuis ook wel redelijk kwijt te raken, want ik probeer nog steeds het huis op te knappen, heb mijn eigen werk, het huishouden. Het enige wat hij dan nog doet maar ook niet elke dag is de vaatwasser inpakken en als ik het vraag wat handdoeken opvouwen. Dingen die ik aan hem vraag bijv zou je even bouwzeil willen kopen bij de bouwmarkt, dat is dan al teveel.
Ik snap ook wel dat het door de omstandigheden komt maar ik vind het nu echt niet leuk meer. Mijn vader van 65 is nog actiever. Ik kan er al bijna geen begrip meer voor opbrengen. Ben ik dan te hard? Net stond hij ook al zo te sippen of ik even ons zoontje op wil tillen, want het lukt dan niet. Ik heb hem meteen de kamer uit gebonjourd, ik kan daar niks mee dat gejammer. Hij is boos dat ik zo hard ben.
Ik kan 's avonds de helft van de keren dat ik wil gaan niet naar de sportschool omdat hij niet lekker is en niet ons zoontje naar bed kan doen. Natuurlijk snap ik dat zijn werk heel belangrijk is, maar het kan toch niet waar zijn dat hij vanmiddag nog allerlei werelddeals aan het binnen halen was, en thuis helemaal niks meer kan. Ik voel me vandaag ook heel kut, slecht geslapen, migraine en vandaag ongesteld maar ik moet wel alles doen zoals anders en daar wordt helemaal niet op gelet. Door de omstandigheden zit ik echt soms dagen alleen maar thuis met kind en zie ik alleen volwassenen als ik even een boodschap doe. Ik voel me gewoon zo eenzaam.....
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 20:34
vrijdag 25 september 2009 om 20:35
Male Het is echt heel begrijpelijk dat je je zo voelt, kun je er met je man over praten? Ik vind je niet hard, jij bestaat ook nog en zoals je het beschrijft heb ik niet het idee dat er ook aandacht voor jou is.
Ik geloof ook niet dat hij op zn werk werelddeals binnen kan halen en dan thuis niks meer kan. Zou het kunnen zijn dat hij het laat overkomen als 'werelddeals' omdat hij zelf ook ziet wat er gaande is en hij dan in ieder geval op zijn werk níet wil falen? Dat hij zijn eigenwaarde daar nog een beetje aan hangt, zeg maar? Lijkt me namelijk iets typisch mannelijks.
Ik geloof ook niet dat hij op zn werk werelddeals binnen kan halen en dan thuis niks meer kan. Zou het kunnen zijn dat hij het laat overkomen als 'werelddeals' omdat hij zelf ook ziet wat er gaande is en hij dan in ieder geval op zijn werk níet wil falen? Dat hij zijn eigenwaarde daar nog een beetje aan hangt, zeg maar? Lijkt me namelijk iets typisch mannelijks.
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
vrijdag 25 september 2009 om 20:35
vrijdag 25 september 2009 om 20:37
vrijdag 25 september 2009 om 20:38
Nou ja, niemand die er verder wat aan kan doen, maar ik ben mijn verhaal wel even kwijt. Mijn man zegt altijd dat ik zo keihard tegen hem ben, maar ik kan gewoon niet tegen dat gemiep. En als het nou af en toe is, maar nu is het gewoon structureel. Vroeger keek ik altijd uit naar het weekend omdat we dan samen dingen doen. Nu is het elke keer maar weer afwachten hoe de vlag erbij hangt.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 20:41
vrijdag 25 september 2009 om 20:42
Och, meisje toch...
Ga je niet schuldig voelen over dat jij al dan niet te hard zou zijn, dit moet er namelijk toch uit. Anders ben jij straks helemaal op en afgebrand, lichamelijk en fysiek, en daar schieten jullie geen van drieën iets mee op.
Ik snap dat het zo frustrerend si dat hij zijn energie helemaal opgebruikt op zijn werk, in plaats van zijn prioriteit meer bij jou en jullie superzoon te leggen. Dat is frustrerend. Voor hem mogelijkerwijs ook, omdat veel mannen het gevoel nog steeds hebben niet anders te kunnen.
Kun je een rustig dagje in het weekend met hem plannen? Samen, echt samen, dus kind bij de oppas (als je er eentje hebt die je voldoende vertrouwd) , en dan in elkaars armen jullie hart luchten?
Te hard vind ik je in ieder geval niet!
Nogmaals
Ga je niet schuldig voelen over dat jij al dan niet te hard zou zijn, dit moet er namelijk toch uit. Anders ben jij straks helemaal op en afgebrand, lichamelijk en fysiek, en daar schieten jullie geen van drieën iets mee op.
Ik snap dat het zo frustrerend si dat hij zijn energie helemaal opgebruikt op zijn werk, in plaats van zijn prioriteit meer bij jou en jullie superzoon te leggen. Dat is frustrerend. Voor hem mogelijkerwijs ook, omdat veel mannen het gevoel nog steeds hebben niet anders te kunnen.
Kun je een rustig dagje in het weekend met hem plannen? Samen, echt samen, dus kind bij de oppas (als je er eentje hebt die je voldoende vertrouwd) , en dan in elkaars armen jullie hart luchten?
Te hard vind ik je in ieder geval niet!
Nogmaals
Wat wilde ik nou toch typen?
vrijdag 25 september 2009 om 20:45
wat naar Mal
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk te verteren is dat hij op het werk wél 100% functioneert, maar thuis voor maar 10%. Dat kan in een relatie even tijdelijk zo zijn (ik ben ook wel eens een paar dagen niet op mijn best, en dan doet vriend meer, of juist andersom), maar niet zo lang. Zou er een mogelijkheid kunnen zijn dat je man tijdelijk iets minder werkt, zodat hij thuis méér energie heeft? En hoe ziet hij de situatie thuis op dit moment eigenlijk? Blijft dat bij zijn mening dat jij zo hard bent (Wat ik wel iets vind meevallen als ik je verhaal lees)? Of snapt hij ook waarom dit voor jou niet te doen is?
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk te verteren is dat hij op het werk wél 100% functioneert, maar thuis voor maar 10%. Dat kan in een relatie even tijdelijk zo zijn (ik ben ook wel eens een paar dagen niet op mijn best, en dan doet vriend meer, of juist andersom), maar niet zo lang. Zou er een mogelijkheid kunnen zijn dat je man tijdelijk iets minder werkt, zodat hij thuis méér energie heeft? En hoe ziet hij de situatie thuis op dit moment eigenlijk? Blijft dat bij zijn mening dat jij zo hard bent (Wat ik wel iets vind meevallen als ik je verhaal lees)? Of snapt hij ook waarom dit voor jou niet te doen is?
Peas on earth!
vrijdag 25 september 2009 om 20:46
Hij heeft best wel een zwaar ziekteverleden, op zich is alles best wel te verklaren. Het zou gewoon goed zijn als hij na zijn werk ook wat dingen doet om zijn conditie te verbeteren. Hij rookt best veel, beweegt amper, en dronk tot voor een paar weken terug elke dag een fles cola. Met dat coladrinken is hij gestopt. Hij was een tijdje gaan sporten maar dat is het hem dan were niet, hij is wel wat te zwaar, heeft apneu en slaapt erg onrustig.
Structureel is er zoveel wat aangepakt moet worden dat de moed hem volgens mij in de schoenen zakt.
Hij heeft een paracetamolverslaving volgens de huisarts. Ik word er af en toe naar van hoeveel ibuprofen en paracetamol wordt weggetikt. Dus daar probeert hij nu ook vanaf te komen. Hij heeft al maanden een ooginfectie waaroor hij steeds naar het zkhs moet en nu weer een AB-kuur. Hij kan er ook niks aan doen, het is allemaal wel te verklaren, maar ik baal er gewoon even van, Ik zit nu al voor de derde keer alleen vanavond tv te kijken.
Structureel is er zoveel wat aangepakt moet worden dat de moed hem volgens mij in de schoenen zakt.
Hij heeft een paracetamolverslaving volgens de huisarts. Ik word er af en toe naar van hoeveel ibuprofen en paracetamol wordt weggetikt. Dus daar probeert hij nu ook vanaf te komen. Hij heeft al maanden een ooginfectie waaroor hij steeds naar het zkhs moet en nu weer een AB-kuur. Hij kan er ook niks aan doen, het is allemaal wel te verklaren, maar ik baal er gewoon even van, Ik zit nu al voor de derde keer alleen vanavond tv te kijken.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 25 september 2009 om 20:48
Migraine is a bitch, kan het weten heb het zelf ook. Komt gewoon opzetten als poepen en ik lig dan voor pampus op bed, gordijnen dicht, geen geluid verdragend. En als ik mazzel heb hoef ik dan niet te spugen. Maar daar heb je weinig aan Mal.
Concreet moeten er oplossingen komen. Jij kunt niet in je eentje het huishouden en jullie gezin draaiende houden. Zeker niet als je ook nog eens werkt. Ik sluit me voor de rest even aan bij PODE die gedachten (minder werken van man of minder stressvolle baan voor hem tijdelijk dacht ik ook al aan)
Concreet moeten er oplossingen komen. Jij kunt niet in je eentje het huishouden en jullie gezin draaiende houden. Zeker niet als je ook nog eens werkt. Ik sluit me voor de rest even aan bij PODE die gedachten (minder werken van man of minder stressvolle baan voor hem tijdelijk dacht ik ook al aan)
