Relaties
alle pijlers
Is dit verkrachting?
zaterdag 12 augustus 2017 om 13:40
Ik ben er kapot van....na een lange tijd ging het weer goed in onze relatie. We hebben veel problemen gehad en deze leken overwonnen. Samen afspraken gemaakt over de toekomst om niet steeds in dezelfde valkuilen te trappen. Volop plannen voor nu en later. Zo ook op vakantie. Ik had hier zo naar uit gekeken, ik ben heel veel ziek geweest.
De tweede avond van onze vakantie dus samen naar bed voor sex. Allebei opgewonden. Op een gegeven moment merk ik dat mijn man iets wil doen wat ik niet wil. Ik zeg duidelijk nee ik wil deze handeling niet. Hij stopt, maar probeert even later opnieuw. Weer duidelijk nee gezegd, maar dan gaat hij toch door. Ik heb hem weggeduwd en ben uit bed gesprongen. Ik heb me opgesloten in de andere slaapkamer, ik was echt geschokt dat hij dat deed. We zijn al 30 jaar samen.
Volgende ochtend zegt hij niets. Zodra ik begin te praten biedt hij zijn excuses aan, ik wil hem niet door. Er zit een gonsend geluid in mijn hoofd van woede. Tja hij was gewoon geil zei hij, hij had dit niet moeten doen.
Ik voel me zo rot. Slaap de afgelopen nachten bij mijn dochters op de kamer. Ik wil naar huis....maar zij hebben het fijn na maanden.
Alle ellende van afgelopen jaren komen in hevigheid terug.
Ik heb mijn man beschuldigd van verkrachting, hij lijkt dit niet te snappen.
De tweede avond van onze vakantie dus samen naar bed voor sex. Allebei opgewonden. Op een gegeven moment merk ik dat mijn man iets wil doen wat ik niet wil. Ik zeg duidelijk nee ik wil deze handeling niet. Hij stopt, maar probeert even later opnieuw. Weer duidelijk nee gezegd, maar dan gaat hij toch door. Ik heb hem weggeduwd en ben uit bed gesprongen. Ik heb me opgesloten in de andere slaapkamer, ik was echt geschokt dat hij dat deed. We zijn al 30 jaar samen.
Volgende ochtend zegt hij niets. Zodra ik begin te praten biedt hij zijn excuses aan, ik wil hem niet door. Er zit een gonsend geluid in mijn hoofd van woede. Tja hij was gewoon geil zei hij, hij had dit niet moeten doen.
Ik voel me zo rot. Slaap de afgelopen nachten bij mijn dochters op de kamer. Ik wil naar huis....maar zij hebben het fijn na maanden.
Alle ellende van afgelopen jaren komen in hevigheid terug.
Ik heb mijn man beschuldigd van verkrachting, hij lijkt dit niet te snappen.
maandag 14 augustus 2017 om 06:37
Zelfs na de tweede nee ging hij nog door, staat duidelijk in de OP. Als je daar al overheen leest om je punt maar te maken kan ik de rest van je bagatelliserende betoog ook niet serieus nemen. Alles om Daisy maar het gevoel te geven dat het allemaal wel meevalt, walgelijk.
Je argument daarvoor is: het zegt wel iets over het karakter van die man dat hij dit in dertig jaar huwelijk nog nooit eerder heeft gedaan. Wat mij betreft zegt het inderdaad heel veel over het karakter van een man als hij, zelfs na dertig jaar huwelijk, het vertrouwen van zijn partner op zo'n grove wijze kan beschamen en uit geilheid al haar grenzen overschrijdt.
maandag 14 augustus 2017 om 07:27
Flakje: ik zie slechts een klein stukje van je tekst in het citaat. De rest heb niet gelezen omdat je de post verwijderd hebt. Maar zelfs dat citaat, vind ik al verbijsterend. Je lees allereerst niet goed; nee was helaas geen nee bij de man van TO. Bovendien: 1x nee zeggen, moet al genoeg zijn, dus je opmerking dat iemand bij de tweede nee stopt dus wel degelijk weet dat nee nee betekent, vind ik belachelijk. Nee is echt nee, bij de eerste keer al. Door het soort opmerkingen die jij maakt, zijn er helaas nog altijd genoeg mensen die menen dat nee toch ja betekent en hun zin doorzetten en een ander aanranden of verkrachten.
maandag 14 augustus 2017 om 08:01
Daisy, wat ongelofelijk klote voor je dat dit allemaal is gebeurd. Heel veel sterkte. En hopelijk heb je voldoende steun in je omgeving en ben je heel snel gesetteld op een eigen plek zodat je tijd en rust vindt om alles te verwerken. Je kunt ook hier verder schrijven, er zijn genoeg forummers die je met liefde een hart onder de riem steken. Als je de oeverloze discussie kunt negeren tenminste..
maandag 14 augustus 2017 om 09:03
Ik heb je stukje wel nog gelezen en ik hoop dat je het niet erg vind, maar ik vind het belangrijk genoeg om op te reageren. Ik weet nu ook wel niet goed of je alles goed gelezen hebt of niet omdat ik ook las over stoppen na de nee terwijl dat niet zo is geweest, maar ik lees bij jou ook weer dat jij een verkrachtingservaring hebt gehad van een vreemde persoon en je het dan weer onterecht vindt dat we er even dramatisch over doen als wat jij hebt meegemaakt.
En dan vraag ik mij af, gaat het over een competitie wie nu het ergste heeft meegemaakt? Is het een minder erg dan het ander omdat de omstandigheden anders waren? Kan het niet gewoon zijn dat beide ervaringen gewoon even erg en even serieus moeten genomen worden?
Moet je eens voorstellen dat je twee dagen geleden op je 24ste verkracht bent geweest door een vreemde man. En ik reageer met: "Goh meid dat is erg hoor begrijp me niet verkeerd, maar weet je wat IK meemaak? Ik ben sinds mijn 6de verkracht door mijn eigen vader, tot mijn 14de systematisch elke week, vaak zelfs met voorwerpen, en mijn moeder wist ervan maar deed niets. Dus ik snap echt dat je je rot voelt maar hé, jij hebt het maar 1 keer meegemaakt en gaat die kerel waarschijnlijk nooit meer zien, jij kan verder met je leven, je moet er nu ook niet zo'n drama rond maken."
Snap je? Slaat toch compleet nergens op? Maar dat is exact hetzelfde wat jij nu doet. Jij hebt het meegemaakt maar in een andere setting, dus jij vindt van jezelf (en terecht!) dat die ervaring als vreselijk mag benoemen. Maar iemand anders heeft het niet zo meegemaakt dus moet ze niet klagen, zo erg was het allemaal ook weer niet.
Dan komt er weer een puntensysteem dat je blijkbaar kan verdienen als je lang genoeg bij iemand blijft om zulke dingen te mogen doen zonder grote gevolgen en dat geeft dan weer rechtstreeks antwoord op de vraag "maar er spreekt toch niemand over schuld?". Maar dat schuldgevoel geef je vrouwen die in een langdurige relatie verkracht worden dus wel, en dat is exact hetzelfde gevoel dat de dader ze vaak geeft. Niet het schuldgevoel van de daad zelf, maar wel hoe ze reageren of wat ze hadden kunnen doen om het te voorkomen.
"Ja maar jij bent wel nog blijven liggen achteraf. Als ik verkracht werd ho maar, het kot zou te klein zijn! Ik was direct weg hoor, dat jij blijft liggen wil zeggen dat het meeviel."
"Ja jij bent in een relatie gebleven met die vent, je was zelf zeker psychisch niet ok dat je zoiets deed."
"Ja maar jij gaat je 30 jarig huwelijk toch niet laten ontploffen omdat je man eens 1 keer te geil was? Je hebt kinderen in het spel hé daar moet je ook aan denken, kan hun vader toch niet afnemen omdat jij een keertje tegen je wil gepakt bent?"
Zie je, je geeft vrouwen een schuldgevoel om er voor uit te komen dat het hun overkomen is. Want hé, ze hadden het meer direct anders moeten oplossen. Hé, het is straks hun fout dat de kinderen in een gebroken gezin opgroeien, want als zij gewoon hun mond houden en het maar gewoon bij zichzelf verwerken dan is er niets aan de hand. Dat doen daders nu net ook, hé alles is zo goed, JIJ gaat het toch niet kapotmaken zeker omdat JIJ hier moeite mee hebt?
Dan is het plots allemaal niet zo erg, als je verkracht wordt door iemand waarmee je al dertig jaar het bed deelt. Ik vraag me dan af, geld dat puntensysteem ook voor eenmalige verkrachtingen door vreemden? Of geldt het eigen aandeel onder de loep nemen daar ook?
"Ja x heeft je verkracht, maar hij had net ruzie met zijn vrouw en had wat teveel gedronken, dat doet hij anders nooit. Hij was zichzelf niet. Hij is normaal een liefhebbende vader van drie kinderen en heeft een goed huwelijk. Dat ga jij toch niet kapotmaken door aangifte te doen zeker omdat hij eens 1 keer geil was geworden?"
"Maar wat deed je daar zo laat op de avond? Je kwam van café x, je had zeker ook wel iets gedronken? En was dat jurkje niet te kort? Je moet er ook niet om vragen hé, ik ben in 30 jaar nog nooit verkracht of aangerand geweest maar ik zorg er dan ook voor dat ik nooit in die situatie kan komen".
Slaat toch wederom helemaal nergens op? Je bent verkracht door iemand die je niet kent en je voelt bang, vies, vuil, hulpeloos...achteraf. Welnu, diezelfde gevoelens kan je ook hebben nadat je hetzelfde meemaakt met de bedpartner waar je al meer dan tien jaar naast ligt. Is het een erger dan het ander? Helemaal niet. En elke persoon reageert in een situatie anders. De een is de dag na een verkrachting van een vreemde een hulpeloos ontredderd wrak dat naar een psycholoog moet gaan om zelfmoordgedachten weg te klaren. De ander is een brok woede die er alles aan gaat doen om haar verkrachter te laten veroordelen en voelt zich groter en machtiger dan ooit en nog iemand anders vind het wel allemaal erg maar neemt de draad terug op en doet verder met het normale leven. Zo ook hoe iemand reageert op verkrachting binnen de relatie. Maar mag iemand niet met dezelfde walgelijke gevoelens terugkijken op de ervaring als verkracht te worden door een vreemde, omdat een andere persoon dat heel normaal beschouwd?
Ik vraag me daarbij trouwens ook af of we hier ook niet met een cultureel punt zitten. Want verkrachting binnen een relatie is nog heel lang taboe geweest, tot begin jaren 90.
Verkrachting binnen een relatie is in sommige culturen nog steeds taboe. Er zijn hele volksstammen waar kinderen van 5 jaar uitgehuwelijkt worden aan kerels van 60, die zodra ze hun menstruatie hebben seksueel misbruikt mogen worden. En vele hebben pech want vaak wordt er zelfs niet tot dan gewacht. Maar, daar noemen ze dat geen verkrachting maar gewoon een normaal recht van de man. Nog niet zolang geleden werden hier adviesboekjes voor vrouwen geschreven waarin stond dat ze ten alle tijde hun benen open moesten doen als de man zin had, want het huwelijk was ervoor bedoelt en dit hoorde er gewoon bij. Als je lang genoeg denkt dat het er nu eenmaal bijhoort, zo eens af en toe tegen je wil seks hebben of vaker, dan ga je ook geloven dat het allemaal niet zo erg is en als je relatie verder goed zit je toch geen drama moet maken om zoiets stoms. Als je lang genoeg in een samenleving zit waar mannen het recht hebben om hun vrouw met een stok af te meppen om hun fouten te corrigeren, ga je ook denken dat het normaal is en dat je niet moet zeiken. En dat je zeker niet voor zoiets een scheiding moet inzetten, je gaat je goed huwelijk dat voor de rest zo goed draait toch niet aan de kant gooien omdat je man een keertje je bont en blauw heeft gemept en het daarna nooit meer zal doen - of toch niet al te vaak hopen we- ?
Ik kom echter uit een opvoeding waarin duidelijk is gemaakt dat ik niet zo moet vinden, dat ik mijn eigen keuzes heb of ik seks heb of niet en dat niet mij moet dwingen. Ik heb mij daar destijds toch nog door laten vangen maar ik heb het gelukkig nu wel ingezien. En daarmee vind ik ook dat TO, als zij zich verkracht voelt door haar partner, zich hetzelfde mag voelen en dezelfde stappen mag nemen als eenieder die in deze rotsituatie heeft gezeten, ongeacht wat de omstandigheden waren. Dat haar leed en haar gevoelens even erkend mogen worden als in eender welke verkrachtingssituatie. En als haar huwelijk ontploft is het niet haar fout, maar de fout van de man die de grens zwaar heeft overschreden en het daarna ook nog allemaal niet zo erg vond.
En dan vraag ik mij af, gaat het over een competitie wie nu het ergste heeft meegemaakt? Is het een minder erg dan het ander omdat de omstandigheden anders waren? Kan het niet gewoon zijn dat beide ervaringen gewoon even erg en even serieus moeten genomen worden?
Moet je eens voorstellen dat je twee dagen geleden op je 24ste verkracht bent geweest door een vreemde man. En ik reageer met: "Goh meid dat is erg hoor begrijp me niet verkeerd, maar weet je wat IK meemaak? Ik ben sinds mijn 6de verkracht door mijn eigen vader, tot mijn 14de systematisch elke week, vaak zelfs met voorwerpen, en mijn moeder wist ervan maar deed niets. Dus ik snap echt dat je je rot voelt maar hé, jij hebt het maar 1 keer meegemaakt en gaat die kerel waarschijnlijk nooit meer zien, jij kan verder met je leven, je moet er nu ook niet zo'n drama rond maken."
Snap je? Slaat toch compleet nergens op? Maar dat is exact hetzelfde wat jij nu doet. Jij hebt het meegemaakt maar in een andere setting, dus jij vindt van jezelf (en terecht!) dat die ervaring als vreselijk mag benoemen. Maar iemand anders heeft het niet zo meegemaakt dus moet ze niet klagen, zo erg was het allemaal ook weer niet.
Dan komt er weer een puntensysteem dat je blijkbaar kan verdienen als je lang genoeg bij iemand blijft om zulke dingen te mogen doen zonder grote gevolgen en dat geeft dan weer rechtstreeks antwoord op de vraag "maar er spreekt toch niemand over schuld?". Maar dat schuldgevoel geef je vrouwen die in een langdurige relatie verkracht worden dus wel, en dat is exact hetzelfde gevoel dat de dader ze vaak geeft. Niet het schuldgevoel van de daad zelf, maar wel hoe ze reageren of wat ze hadden kunnen doen om het te voorkomen.
"Ja maar jij bent wel nog blijven liggen achteraf. Als ik verkracht werd ho maar, het kot zou te klein zijn! Ik was direct weg hoor, dat jij blijft liggen wil zeggen dat het meeviel."
"Ja jij bent in een relatie gebleven met die vent, je was zelf zeker psychisch niet ok dat je zoiets deed."
"Ja maar jij gaat je 30 jarig huwelijk toch niet laten ontploffen omdat je man eens 1 keer te geil was? Je hebt kinderen in het spel hé daar moet je ook aan denken, kan hun vader toch niet afnemen omdat jij een keertje tegen je wil gepakt bent?"
Zie je, je geeft vrouwen een schuldgevoel om er voor uit te komen dat het hun overkomen is. Want hé, ze hadden het meer direct anders moeten oplossen. Hé, het is straks hun fout dat de kinderen in een gebroken gezin opgroeien, want als zij gewoon hun mond houden en het maar gewoon bij zichzelf verwerken dan is er niets aan de hand. Dat doen daders nu net ook, hé alles is zo goed, JIJ gaat het toch niet kapotmaken zeker omdat JIJ hier moeite mee hebt?
Dan is het plots allemaal niet zo erg, als je verkracht wordt door iemand waarmee je al dertig jaar het bed deelt. Ik vraag me dan af, geld dat puntensysteem ook voor eenmalige verkrachtingen door vreemden? Of geldt het eigen aandeel onder de loep nemen daar ook?
"Ja x heeft je verkracht, maar hij had net ruzie met zijn vrouw en had wat teveel gedronken, dat doet hij anders nooit. Hij was zichzelf niet. Hij is normaal een liefhebbende vader van drie kinderen en heeft een goed huwelijk. Dat ga jij toch niet kapotmaken door aangifte te doen zeker omdat hij eens 1 keer geil was geworden?"
"Maar wat deed je daar zo laat op de avond? Je kwam van café x, je had zeker ook wel iets gedronken? En was dat jurkje niet te kort? Je moet er ook niet om vragen hé, ik ben in 30 jaar nog nooit verkracht of aangerand geweest maar ik zorg er dan ook voor dat ik nooit in die situatie kan komen".
Slaat toch wederom helemaal nergens op? Je bent verkracht door iemand die je niet kent en je voelt bang, vies, vuil, hulpeloos...achteraf. Welnu, diezelfde gevoelens kan je ook hebben nadat je hetzelfde meemaakt met de bedpartner waar je al meer dan tien jaar naast ligt. Is het een erger dan het ander? Helemaal niet. En elke persoon reageert in een situatie anders. De een is de dag na een verkrachting van een vreemde een hulpeloos ontredderd wrak dat naar een psycholoog moet gaan om zelfmoordgedachten weg te klaren. De ander is een brok woede die er alles aan gaat doen om haar verkrachter te laten veroordelen en voelt zich groter en machtiger dan ooit en nog iemand anders vind het wel allemaal erg maar neemt de draad terug op en doet verder met het normale leven. Zo ook hoe iemand reageert op verkrachting binnen de relatie. Maar mag iemand niet met dezelfde walgelijke gevoelens terugkijken op de ervaring als verkracht te worden door een vreemde, omdat een andere persoon dat heel normaal beschouwd?
Ik vraag me daarbij trouwens ook af of we hier ook niet met een cultureel punt zitten. Want verkrachting binnen een relatie is nog heel lang taboe geweest, tot begin jaren 90.
Verkrachting binnen een relatie is in sommige culturen nog steeds taboe. Er zijn hele volksstammen waar kinderen van 5 jaar uitgehuwelijkt worden aan kerels van 60, die zodra ze hun menstruatie hebben seksueel misbruikt mogen worden. En vele hebben pech want vaak wordt er zelfs niet tot dan gewacht. Maar, daar noemen ze dat geen verkrachting maar gewoon een normaal recht van de man. Nog niet zolang geleden werden hier adviesboekjes voor vrouwen geschreven waarin stond dat ze ten alle tijde hun benen open moesten doen als de man zin had, want het huwelijk was ervoor bedoelt en dit hoorde er gewoon bij. Als je lang genoeg denkt dat het er nu eenmaal bijhoort, zo eens af en toe tegen je wil seks hebben of vaker, dan ga je ook geloven dat het allemaal niet zo erg is en als je relatie verder goed zit je toch geen drama moet maken om zoiets stoms. Als je lang genoeg in een samenleving zit waar mannen het recht hebben om hun vrouw met een stok af te meppen om hun fouten te corrigeren, ga je ook denken dat het normaal is en dat je niet moet zeiken. En dat je zeker niet voor zoiets een scheiding moet inzetten, je gaat je goed huwelijk dat voor de rest zo goed draait toch niet aan de kant gooien omdat je man een keertje je bont en blauw heeft gemept en het daarna nooit meer zal doen - of toch niet al te vaak hopen we- ?
Ik kom echter uit een opvoeding waarin duidelijk is gemaakt dat ik niet zo moet vinden, dat ik mijn eigen keuzes heb of ik seks heb of niet en dat niet mij moet dwingen. Ik heb mij daar destijds toch nog door laten vangen maar ik heb het gelukkig nu wel ingezien. En daarmee vind ik ook dat TO, als zij zich verkracht voelt door haar partner, zich hetzelfde mag voelen en dezelfde stappen mag nemen als eenieder die in deze rotsituatie heeft gezeten, ongeacht wat de omstandigheden waren. Dat haar leed en haar gevoelens even erkend mogen worden als in eender welke verkrachtingssituatie. En als haar huwelijk ontploft is het niet haar fout, maar de fout van de man die de grens zwaar heeft overschreden en het daarna ook nog allemaal niet zo erg vond.
maandag 14 augustus 2017 om 09:53
Butterscotch schreef: ↑13-08-2017 14:36Omdat je geen idee hebt waar je over praat als het je niet overkomt. En dat maakt het voor veel vrouwen ook enorm moeilijk om over te praten, dit soort veroordelende reacties. Want het ligt wel aan jezelf, het is je eigen schuld, je hebt het zelf veroorzaakt.
Besef je niet dat dat nu juist exact hetzelfde is wat je van je partner te horen krijgt? Zulke relaties beginnen niet met een verkrachting in week 1. Zulke relaties zijn zo sluipend, je wordt op zoveel vlakken aangevallen en je persoonlijkheid word stukje voor stukje gewoon afgevlakt zondar dat je zelfs maar beseft. En het ergste is, je gaat effectief geloven dat je het je eigen fout is. En ik wou dat het alleen maar mensen overkwam die psychisch niet goed waren, dat zou een hoop leed schelen. Helaas is de werkelijkheid anders. Ofja, misschien was ik op dat moment inderdaad psychisch niet helemaal meer goed, maar dat kwam door wat mijn ex in de loop van de jaren allemaal mij had ingeprent en dat ik op den duur nog geloofde ook.
Ik ben gelukkig er uit gestapt, maar het heeft tot even na mijn relatie geduurd voordat ik werkelijk begon in te zien hoe fout die dingen in bed wel niet waren geweest (en vele andere dingen ook). Want op dat moment? Het was toch niet zo erg, en het was zo'n leuke dag geweest, dat moest ik toch niet verpesten? Maar echt, ik ben eigenlijk heel blij als je mij psychisch niet goed vind en dat jij nul begrip hebt voor zoiets want dat wil zeggen dat je het nooit hebt meegemaakt en hopelijk dat je het ook nooit zult meemaken. Dat is veel beter dan jezelf hierin te herkennen. Ik wou immers dat ik het ook nooit had meegemaakt en dat ik van de zijkant kon veroordelen. Anderzijds begrijp ik nu ook weer veel beter wat het is.
Ik wil alleen meegeven aan iedereen die hetzelfde heeft meegemaakt en inclusief TS die even psychisch niet orde zijn als mij blijkbaar: er is licht aan het einde van de tunnel en je bent sterker dan je denkt!
Overigens zeg ik ook nergens dat uit een bosje verkracht worden niet erg is. Ik zeg zelfs niet dat in een relatie verkrachten erger is. Maar ik vind niet dat het ene vreselijk is en het ander maar een detail dat niet hetzelfde is "want je kent de dader". Ik vind dat je best even vies en vuil en verraden en bang mag voelen als je in een relatie van 30 jaar plots ongewild gepenetreerd wordt nadat je twee keer nee hebt gezegd. Maar het feit dat er nog altijd vrouwen en mannen zijn die dat idioot, overdreven en totaal niet te vergelijken vinden met een "verkrachting uit de bosjes" is nu ook eenmaal de reden waarom veel vrouwen hun mond maar houden en er niets over durven vertellen.
Ik heb nergens geschreven dat TO psychisch niet in orde zou zijn en dat hetgeen TO is overkomen geen verkrachting is. Wat ik aangaf is dat ik in dit geval geen aangifte zou doen, ik zou gaan scheiden. Dat laat toch zien wat ik van de daad van haar man vind.
Dat je de vergelijking maakte tussen een verkrachting door een onbekende in de bosjes en een verkrachting binnen een relatie vind ik bizar. Ik begrijp nu dat je dat erbij haalde omdat je denkt dat de ernst van verkrachting binnen een relatie niet wordt gezien. Ik zie de ernst van huiselijk geweld en verkrachting binnen een relatie zeker wel in. Het treurige is dat niet de buitenwereld het niet serieus neemt, maar dat het gezien de omstandigheden de slachtoffers zelf zijn die de situatie niet serieus nemen en onderschatten. Als familie, vrienden of buren doorkrijgen dat het niet goed gaat, ontkennen ze wat er speelt, wat fout is wordt goed gepraat en de dader wordt steeds weer vergeven. Om daar uit te komen is psychiatrische hulp nodig. Zodat je gaat begrijpen waarom je niet gelijk bent weggegaan, in plaats van de wereld om je heen zomaar te verwijten dat zij de situatie niet serieus nemen, terwijl je dat zelf niet deed/dacht te kunnen.
maandag 14 augustus 2017 om 09:57
Wat je er allemaal bijhaalt blijft bizar. Ik vraag me af wie je probeert te overtuigen? Richt je eens tot jezelf.Butterscotch schreef: ↑14-08-2017 09:03Ik heb je stukje wel nog gelezen en ik hoop dat je het niet erg vind, maar ik vind het belangrijk genoeg om op te reageren. Ik weet nu ook wel niet goed of je alles goed gelezen hebt of niet omdat ik ook las over stoppen na de nee terwijl dat niet zo is geweest, maar ik lees bij jou ook weer dat jij een verkrachtingservaring hebt gehad van een vreemde persoon en je het dan weer onterecht vindt dat we er even dramatisch over doen als wat jij hebt meegemaakt.
En dan vraag ik mij af, gaat het over een competitie wie nu het ergste heeft meegemaakt? Is het een minder erg dan het ander omdat de omstandigheden anders waren? Kan het niet gewoon zijn dat beide ervaringen gewoon even erg en even serieus moeten genomen worden?
Moet je eens voorstellen dat je twee dagen geleden op je 24ste verkracht bent geweest door een vreemde man. En ik reageer met: "Goh meid dat is erg hoor begrijp me niet verkeerd, maar weet je wat IK meemaak? Ik ben sinds mijn 6de verkracht door mijn eigen vader, tot mijn 14de systematisch elke week, vaak zelfs met voorwerpen, en mijn moeder wist ervan maar deed niets. Dus ik snap echt dat je je rot voelt maar hé, jij hebt het maar 1 keer meegemaakt en gaat die kerel waarschijnlijk nooit meer zien, jij kan verder met je leven, je moet er nu ook niet zo'n drama rond maken."
Snap je? Slaat toch compleet nergens op? Maar dat is exact hetzelfde wat jij nu doet. Jij hebt het meegemaakt maar in een andere setting, dus jij vindt van jezelf (en terecht!) dat die ervaring als vreselijk mag benoemen. Maar iemand anders heeft het niet zo meegemaakt dus moet ze niet klagen, zo erg was het allemaal ook weer niet.
Dan komt er weer een puntensysteem dat je blijkbaar kan verdienen als je lang genoeg bij iemand blijft om zulke dingen te mogen doen zonder grote gevolgen en dat geeft dan weer rechtstreeks antwoord op de vraag "maar er spreekt toch niemand over schuld?". Maar dat schuldgevoel geef je vrouwen die in een langdurige relatie verkracht worden dus wel, en dat is exact hetzelfde gevoel dat de dader ze vaak geeft. Niet het schuldgevoel van de daad zelf, maar wel hoe ze reageren of wat ze hadden kunnen doen om het te voorkomen.
"Ja maar jij bent wel nog blijven liggen achteraf. Als ik verkracht werd ho maar, het kot zou te klein zijn! Ik was direct weg hoor, dat jij blijft liggen wil zeggen dat het meeviel."
"Ja jij bent in een relatie gebleven met die vent, je was zelf zeker psychisch niet ok dat je zoiets deed."
"Ja maar jij gaat je 30 jarig huwelijk toch niet laten ontploffen omdat je man eens 1 keer te geil was? Je hebt kinderen in het spel hé daar moet je ook aan denken, kan hun vader toch niet afnemen omdat jij een keertje tegen je wil gepakt bent?"
Zie je, je geeft vrouwen een schuldgevoel om er voor uit te komen dat het hun overkomen is. Want hé, ze hadden het meer direct anders moeten oplossen. Hé, het is straks hun fout dat de kinderen in een gebroken gezin opgroeien, want als zij gewoon hun mond houden en het maar gewoon bij zichzelf verwerken dan is er niets aan de hand. Dat doen daders nu net ook, hé alles is zo goed, JIJ gaat het toch niet kapotmaken zeker omdat JIJ hier moeite mee hebt?
Dan is het plots allemaal niet zo erg, als je verkracht wordt door iemand waarmee je al dertig jaar het bed deelt. Ik vraag me dan af, geld dat puntensysteem ook voor eenmalige verkrachtingen door vreemden? Of geldt het eigen aandeel onder de loep nemen daar ook?
"Ja x heeft je verkracht, maar hij had net ruzie met zijn vrouw en had wat teveel gedronken, dat doet hij anders nooit. Hij was zichzelf niet. Hij is normaal een liefhebbende vader van drie kinderen en heeft een goed huwelijk. Dat ga jij toch niet kapotmaken door aangifte te doen zeker omdat hij eens 1 keer geil was geworden?"
"Maar wat deed je daar zo laat op de avond? Je kwam van café x, je had zeker ook wel iets gedronken? En was dat jurkje niet te kort? Je moet er ook niet om vragen hé, ik ben in 30 jaar nog nooit verkracht of aangerand geweest maar ik zorg er dan ook voor dat ik nooit in die situatie kan komen".
Slaat toch wederom helemaal nergens op? Je bent verkracht door iemand die je niet kent en je voelt bang, vies, vuil, hulpeloos...achteraf. Welnu, diezelfde gevoelens kan je ook hebben nadat je hetzelfde meemaakt met de bedpartner waar je al meer dan tien jaar naast ligt. Is het een erger dan het ander? Helemaal niet. En elke persoon reageert in een situatie anders. De een is de dag na een verkrachting van een vreemde een hulpeloos ontredderd wrak dat naar een psycholoog moet gaan om zelfmoordgedachten weg te klaren. De ander is een brok woede die er alles aan gaat doen om haar verkrachter te laten veroordelen en voelt zich groter en machtiger dan ooit en nog iemand anders vind het wel allemaal erg maar neemt de draad terug op en doet verder met het normale leven. Zo ook hoe iemand reageert op verkrachting binnen de relatie. Maar mag iemand niet met dezelfde walgelijke gevoelens terugkijken op de ervaring als verkracht te worden door een vreemde, omdat een andere persoon dat heel normaal beschouwd?
Ik vraag me daarbij trouwens ook af of we hier ook niet met een cultureel punt zitten. Want verkrachting binnen een relatie is nog heel lang taboe geweest, tot begin jaren 90.
Verkrachting binnen een relatie is in sommige culturen nog steeds taboe. Er zijn hele volksstammen waar kinderen van 5 jaar uitgehuwelijkt worden aan kerels van 60, die zodra ze hun menstruatie hebben seksueel misbruikt mogen worden. En vele hebben pech want vaak wordt er zelfs niet tot dan gewacht. Maar, daar noemen ze dat geen verkrachting maar gewoon een normaal recht van de man. Nog niet zolang geleden werden hier adviesboekjes voor vrouwen geschreven waarin stond dat ze ten alle tijde hun benen open moesten doen als de man zin had, want het huwelijk was ervoor bedoelt en dit hoorde er gewoon bij. Als je lang genoeg denkt dat het er nu eenmaal bijhoort, zo eens af en toe tegen je wil seks hebben of vaker, dan ga je ook geloven dat het allemaal niet zo erg is en als je relatie verder goed zit je toch geen drama moet maken om zoiets stoms. Als je lang genoeg in een samenleving zit waar mannen het recht hebben om hun vrouw met een stok af te meppen om hun fouten te corrigeren, ga je ook denken dat het normaal is en dat je niet moet zeiken. En dat je zeker niet voor zoiets een scheiding moet inzetten, je gaat je goed huwelijk dat voor de rest zo goed draait toch niet aan de kant gooien omdat je man een keertje je bont en blauw heeft gemept en het daarna nooit meer zal doen - of toch niet al te vaak hopen we- ?
Ik kom echter uit een opvoeding waarin duidelijk is gemaakt dat ik niet zo moet vinden, dat ik mijn eigen keuzes heb of ik seks heb of niet en dat niet mij moet dwingen. Ik heb mij daar destijds toch nog door laten vangen maar ik heb het gelukkig nu wel ingezien. En daarmee vind ik ook dat TO, als zij zich verkracht voelt door haar partner, zich hetzelfde mag voelen en dezelfde stappen mag nemen als eenieder die in deze rotsituatie heeft gezeten, ongeacht wat de omstandigheden waren. Dat haar leed en haar gevoelens even erkend mogen worden als in eender welke verkrachtingssituatie. En als haar huwelijk ontploft is het niet haar fout, maar de fout van de man die de grens zwaar heeft overschreden en het daarna ook nog allemaal niet zo erg vond.
maandag 14 augustus 2017 om 09:57
Ik denk dat je dit te ver doortrekt. De vraag is niet of er binnen het huwelijk verkracht kan worden. De vragen die gesteld worden gaan toch echt over de feitelijke omstandigheden van die nacht.
En voordat ik weer iedereen over me heen krijg, ja de man van TO heeft de schijn tegen. Maar durf jij hem echt feitelijk voor verkrachter uit te maken, met alle gevolgen van dien, zonder op z'n minst iets meer feiten te kennen dan (met alle respect TO) 'ik heb 2x nee gezegd en toch zat hij er in' ? Durf jij daar je hand voor in het vuur te steken? Sta jij persoonlijk garant voor de juiste inschatting van de situatie, op basis van de OP en twee posts die verder niet ingaan op de feitelijke gang van zaken?
Ik mag het hopen. Want er wordt wel een leven verwoest. Op advies van Viva. Op basis van een summiere OP.
Dat is dun. Flinterdun.
En voordat ik weer iedereen over me heen krijg, ja de man van TO heeft de schijn tegen. Maar durf jij hem echt feitelijk voor verkrachter uit te maken, met alle gevolgen van dien, zonder op z'n minst iets meer feiten te kennen dan (met alle respect TO) 'ik heb 2x nee gezegd en toch zat hij er in' ? Durf jij daar je hand voor in het vuur te steken? Sta jij persoonlijk garant voor de juiste inschatting van de situatie, op basis van de OP en twee posts die verder niet ingaan op de feitelijke gang van zaken?
Ik mag het hopen. Want er wordt wel een leven verwoest. Op advies van Viva. Op basis van een summiere OP.
Dat is dun. Flinterdun.
maandag 14 augustus 2017 om 10:01
Precies.Tr0tter schreef: ↑14-08-2017 06:37Zelfs na de tweede nee ging hij nog door, staat duidelijk in de OP. Als je daar al overheen leest om je punt maar te maken kan ik de rest van je bagatelliserende betoog ook niet serieus nemen. Alles om Daisy maar het gevoel te geven dat het allemaal wel meevalt, walgelijk.
Je argument daarvoor is: het zegt wel iets over het karakter van die man dat hij dit in dertig jaar huwelijk nog nooit eerder heeft gedaan. Wat mij betreft zegt het inderdaad heel veel over het karakter van een man als hij, zelfs na dertig jaar huwelijk, het vertrouwen van zijn partner op zo'n grove wijze kan beschamen en uit geilheid al haar grenzen overschrijdt.
maandag 14 augustus 2017 om 10:05
Blijft bizar?! Ze doet haar best om de hersenkronkels en achterlijke culturele denkbeelden uit te leggen die er toe leiden dat vrouwen nog steeds verkrachting moeten accepteren volgens sommigen. Helaas is daar niks bizars aan.tampontouwtje schreef: ↑14-08-2017 09:57Wat je er allemaal bijhaalt blijft bizar. Ik vraag me af wie je probeert te overtuigen? Richt je eens tot jezelf.
En voor de duidelijkheid: 1 keer nee is nee.
mawi3ke wijzigde dit bericht op 14-08-2017 10:12
5.94% gewijzigd
maandag 14 augustus 2017 om 10:08
TO's man komt niet uit Bangladesh neem ik aan. Dit heeft niets met culturele denkbeelden te maken. Het enge wat hier telt is wat er feitelijk die nacht heeft afgespeeld.
maandag 14 augustus 2017 om 10:11
Ik heb geen ervaring met anale seks, maar zover ik weet doet het toch ook verdomde veel pijn en is het niet iets wat even vanzelf en makkelijk gaat tenzij je er veel ervaring mee hebt? Misschien kan ik het mis hebben hoor, maar ik vind het wel net even wat anders dan normale penetratie terwijl je al bezig bent. En ook daarbij lijkt nee mij nee, maar valt het nog enigszins te bediscussiëren en valt er naar de omstandigheden te kijken op dat moment. En je voelt je heus niet zomaar vekracht door je man nadat je waarschijnlijk al 1000en keren seks hebt gehad.kadanz schreef: ↑14-08-2017 09:57Ik denk dat je dit te ver doortrekt. De vraag is niet of er binnen het huwelijk verkracht kan worden. De vragen die gesteld worden gaan toch echt over de feitelijke omstandigheden van die nacht.
En voordat ik weer iedereen over me heen krijg, ja de man van TO heeft de schijn tegen. Maar durf jij hem echt feitelijk voor verkrachter uit te maken, met alle gevolgen van dien, zonder op z'n minst iets meer feiten te kennen dan (met alle respect TO) 'ik heb 2x nee gezegd en toch zat hij er in' ? Durf jij daar je hand voor in het vuur te steken? Sta jij persoonlijk garant voor de juiste inschatting van de situatie, op basis van de OP en twee posts die verder niet ingaan op de feitelijke gang van zaken?
Ik mag het hopen. Want er wordt wel een leven verwoest. Op advies van Viva. Op basis van een summiere OP.
Dat is dun. Flinterdun.
Heel veel sterkte TO!
maandag 14 augustus 2017 om 10:16
Ik hoop dat je begrijpt dat dit argument twee kanten op kan gaan. Nogmaals, haar man heeft de schijn tegen. Maar zonder verdere vragen durf ik mijn hand niet in het vuur te steken. Jij wel?Westworld schreef: ↑14-08-2017 10:11Ik heb geen ervaring met anale seks, maar zover ik weet doet het toch ook verdomde veel pijn en is het niet iets wat even vanzelf en makkelijk gaat tenzij je er veel ervaring mee hebt? Misschien kan ik het mis hebben hoor, maar ik vind het wel net even wat anders dan normale penetratie terwijl je al bezig bent. En ook daarbij lijkt nee mij nee, maar valt het nog enigszins te bediscussiëren en valt er naar de omstandigheden te kijken op dat moment. En je voelt je heus niet zomaar vekracht door je man nadat je waarschijnlijk al 1000en keren seks hebt gehad.
Heel veel sterkte TO!
anoniem_126923 wijzigde dit bericht op 14-08-2017 10:17
0.53% gewijzigd
maandag 14 augustus 2017 om 10:16
Moeilijk he, verder denken dan je neus lang is. Zij geeft een voorbeeld van een cultuur, een illustratie ter verduidelijking. Pas sinds kort is verkrachting binnen het huwelijk hier strafbaar, waardoor het heel aannemelijk is dat achterlijke culturele ideeën hier nog wel degelijk een rol spelen als mensen verkrachting binnen een relatie bagatelliseren.
maandag 14 augustus 2017 om 10:22
Ze moet vooral haar eigen hersenkronkels gaan begrijpen in plaats van de schuld bij haar omgeving neer te leggen. Ze woont gewoon hier, is niet zo opgevoed en toch belandt ze in zo een relatie. Dan je wel culturele denkbeelden erbij halen, die waren bij haar niet de reden. Hou het bij jezelf, haal het uit jezelf, dat geeft kracht. De schuld bij je omgeving neer leggen maakt je afhankelijk van een omgeving die je wel of niet begrijpt.Mawi3ke schreef: ↑14-08-2017 10:05Blijft bizar?! Ze doet haar best om de hersenkronkels en achterlijke culturele denkbeelden uit te leggen die er toe leiden dat vrouwen nog steeds verkrachting moeten accepteren volgens sommigen. Helaas is daar niks bizars aan.
En voor de duidelijkheid: 1 keer nee is nee.
maandag 14 augustus 2017 om 10:27
Mawi3ke schreef: ↑14-08-2017 10:05Blijft bizar?! Ze doet haar best om de hersenkronkels en achterlijke culturele denkbeelden uit te leggen die er toe leiden dat vrouwen nog steeds verkrachting moeten accepteren volgens sommigen. Helaas is daar niks bizars aan.
En voor de duidelijkheid: 1 keer nee is nee.
En voor de duidelijkheid. Als sommige vrouwen hun eigen NEE ook serieus namen. Hadden we deze discussie niet.
maandag 14 augustus 2017 om 10:32
Ik wil verkrachting binnen buiten onder en boven het huwelijk of welke relatie dan ook beslist niet bagatelliseren, en als al TO zich verkracht voelt moet ze beslist de relatie verbreken.kadanz schreef: ↑14-08-2017 09:57Ik denk dat je dit te ver doortrekt. De vraag is niet of er binnen het huwelijk verkracht kan worden. De vragen die gesteld worden gaan toch echt over de feitelijke omstandigheden van die nacht.
En voordat ik weer iedereen over me heen krijg, ja de man van TO heeft de schijn tegen. Maar durf jij hem echt feitelijk voor verkrachter uit te maken, met alle gevolgen van dien, zonder op z'n minst iets meer feiten te kennen dan (met alle respect TO) 'ik heb 2x nee gezegd en toch zat hij er in' ? Durf jij daar je hand voor in het vuur te steken? Sta jij persoonlijk garant voor de juiste inschatting van de situatie, op basis van de OP en twee posts die verder niet ingaan op de feitelijke gang van zaken?
Ik mag het hopen. Want er wordt wel een leven verwoest. Op advies van Viva. Op basis van een summiere OP.
Dat is dun. Flinterdun.
Maar precies om wat Kadanz hier schrijft zou ik niet durven en willen meehuilen met de lynchmob hier die man geen wederverhoor van de andere partij nodig hebben. Jammer dat wat bij een rechtzaak doodnormaal is (nader onderzoek, wederhoor, afweging van kanten) hier wordt weggezet als onfatsoenlijk en onacceptabel door de boze menigte.
Verkrachting is gewoon altijd fout, maar een menigte als hier die op basis van drie zinnen geen nadere info meer nodig heeft om barbertje aan de galg te hangen vind ik gewoon doodeng. We hebben echt te weinig info lieve mensen om een ander zo stellig en zonder ruimte voor twijfel te veroordelen.
maandag 14 augustus 2017 om 10:35
Maar aan welke feiten moeten we dan denken?kadanz schreef: ↑14-08-2017 09:57Ik denk dat je dit te ver doortrekt. De vraag is niet of er binnen het huwelijk verkracht kan worden. De vragen die gesteld worden gaan toch echt over de feitelijke omstandigheden van die nacht.
En voordat ik weer iedereen over me heen krijg, ja de man van TO heeft de schijn tegen. Maar durf jij hem echt feitelijk voor verkrachter uit te maken, met alle gevolgen van dien, zonder op z'n minst iets meer feiten te kennen dan (met alle respect TO) 'ik heb 2x nee gezegd en toch zat hij er in' ? Durf jij daar je hand voor in het vuur te steken? Sta jij persoonlijk garant voor de juiste inschatting van de situatie, op basis van de OP en twee posts die verder niet ingaan op de feitelijke gang van zaken?
Ik mag het hopen. Want er wordt wel een leven verwoest. Op advies van Viva. Op basis van een summiere OP.
Dat is dun. Flinterdun.
Hij heeft 2x haar nee genegeerd
Er zijn geen verzachtende omstandigheden
Frankly my dear, I don"t give a damn
maandag 14 augustus 2017 om 10:37
Wat is er onduidelijk aan twee keer nee zeggen maar het toch doen? Dat is toch wat TO gezegd heeft.
Twijfel je of ze de waarheid spreekt? Of twijfel je aan het feit of je lul in iemands kont duwen terwijl ze twee keer aangeeft dit niet te willen verkrachting is?
maandag 14 augustus 2017 om 10:37
Volgens mij was er al een leven verwoest op het moment dat iemand verkracht werd.kadanz schreef: ↑14-08-2017 09:57Ik denk dat je dit te ver doortrekt. De vraag is niet of er binnen het huwelijk verkracht kan worden. De vragen die gesteld worden gaan toch echt over de feitelijke omstandigheden van die nacht.
En voordat ik weer iedereen over me heen krijg, ja de man van TO heeft de schijn tegen. Maar durf jij hem echt feitelijk voor verkrachter uit te maken, met alle gevolgen van dien, zonder op z'n minst iets meer feiten te kennen dan (met alle respect TO) 'ik heb 2x nee gezegd en toch zat hij er in' ? Durf jij daar je hand voor in het vuur te steken? Sta jij persoonlijk garant voor de juiste inschatting van de situatie, op basis van de OP en twee posts die verder niet ingaan op de feitelijke gang van zaken?
Ik mag het hopen. Want er wordt wel een leven verwoest. Op advies van Viva. Op basis van een summiere OP.
Dat is dun. Flinterdun.
Ik wil best meegaan in het idee dat alles twee kanten heeft maar nee = nee en 2 keer nee = nee
