Relaties
alle pijlers
Je partner of je vrijheid
woensdag 12 februari 2020 11:26
Situatie schets;
Getrouwd , 1 kindje. Beide rond de 30 jaar
2 weken geleden heb ik na lang worstelen met mijn gevoelens en gedachtes, de stap genomen om ons huis te verlaten (met kind). Ik weet niet waar het begonnen is, maar ik voel me al heel lang erg eenzaam en ‘ongelukkig’ in mijn huwelijk. Ongelukkig tussen aanhalingstekens, omdat we ook leuke dingen met elkaar hebben, en echt veel van elkaar houden.
Ik heb vanuit mijn jeugd een rugzak meegenomen met traumatische gebeurtenissen, deze hebben heel lang invloed op mijn leven gehad. Toen ik mijn partner jaren geleden ontmoette ging het al erg goed met mij, maar hij heeft veel in mijn leven toegevoegd wat ik altijd heb gemist, maar heel erg nodig had:
Stabiliteit, een man die mij als prioriteit ziet, iemand die huisje boompje beestje wilt..
Vanaf dag 1 altijd samen geweest, alles samen gedaan, elkaars beste maatje.
Maar dat is ook gelijk de hele valkuil.
Man is vanaf begin ontzettend jaloers en obsessief, in het begin zo extreem dat ik hele dagen binnen zat, als ik al bij familie was, hele dag contact, foto’s sturen ect ect. Dit heb ik 5/6 maanden volgehouden tot ik inzag dat ik gewoon geïsoleerd werd en mijn partner me niet vertrouwde. Het heeft in die maanden echt hele extreme vormen gehad, maar dat wordt een te lang en dan ingewikkeld verhaal.
Ik was vertrokken, bleek zwanger, verdorie, goede timing.
Daarna samen therapie gehad en duidelijk gemaakt dat er echt dingen moesten veranderen. Samen een huis gekocht, samen heel erg genoten van de zwangerschap, maar voor mij ook geen zorgeloze, ben veel bezig geweest met ‘wat als’, ‘wat als alles weer hetzelfde wordt en hij weet dat obsessieve en jaloerse gedrag gaat vertonen’
Hij is in positieve zin enorm veranderd, super fijn! Gaf mij veel rust en vertrouwen, maar het bleef voor mij wel lastig. Ik zag nog steeds mijn vriendinnen niet (dit wilde hij niet, vertrouwde ze niet ect), en tussen mijn familie en hem is het vanaf het begin van onze relatie al een ramp. Ik sta altijd tussen 2 vuren in. Mijn ouders maken zich zorgen en willen mij gelukkig zien, maar geloven niet dat hij mij gelukkig kan maken. Nu ben ik een enorme prater, vriendinnen zag ik niet, wat resulteerde dat ik alles met mijn moeder deelde. Heel fijn, maar ik begrijp wel dat ze haar beeld over hem moeilijk kan veranderen na alles wat ze heeft gehoord, gezien en meegekregen.
Al met al, vaker spullen willen pakken en willen gaan maar omdat we zoveel van elkaar houden bij elkaar gebleven.
Afgelopen maanden ben ik kritisch gaan kijken naar mijn leven. Ik wordt toch beperkt in mijn doen en laten voor mijn gevoel. Altijd alles verantwoorden, en durfde niet eens meer te vragen of ik met een vriendin mocht afspreken, ik wist het antwoord toch wel en dan kregen we ruzie.
Ja we hebben een mooi huis, mooi kind, voelen ons tot elkaar aangetrokken en het is fijn om savonds lekker samen te zijn. regelmatig winkelen doen we ook, ik ga 2 x per week op bezoek bij mijn ouders en bij zijn familie komen we regelmatig, die wonen immers om de hoek allemaal..
Toch voel ik me eenzaam, heb hier geen contacten en door het gedrag van mijn man voelde ik ook geen mogelijkheid om contacten te maken.
Werken? Nee wilde hij niet, ik kon thuis voor de kind(eren) zorgen. Traditioneel beeld.
Sporten, nee ook niet, heb ik erg veel moeite mee, ik was altijd super fanatiek tot ik hem dus ontmoette. Want ja.. mannen hè, wie weet wat er gebeurd. Samen hardlopen, fietsen en wandelen doen we wel, maar dat is toch niet hetzelfde.
Vriendinnen mocht ik alleen zien bij mij thuis (maar helaas grote afstand voor vriendinnen om ff langs te komen)
Of als ik bij mijn ouders op bezoek was, konden we daar afspreken.
Maar naar mijn vriendinnen thuis? Nee geen optie, hij was bang dat daar verkeerde dingen gebeurde.
Eigenlijk duid alles erop dat hij mij niet vertrouwd, en telkens wanneer ik dat zeg, zegt hij dat hij mij wel vertrouwd.
Nu ik dus op dit punt ben gekomen en nu een paar weken weg ben, is hij tot inzicht gekomen en zegt dat die dingen allemaal gaan veranderen. Ik moet mijn vriendinnen kunnen zien, ik kan naar een vrouwen sportschool, met vriendinnen ook de stad in of eens uit eten, hij gaat ook zijn leven oppakken met vrienden en sport, eigenlijk vrijwel alles wat ik miste wil hij nu in mee gaan, hij wil mij niet kwijt en ons gezin niet kwijt.
Mijn familie is er klaar mee, ik zit momenteel bij mijn ouders met ons kind, niet blijvend, maar tot ik iets voor mezelf heb gevonden in de buurt. Ik zit flink uit de buurt van man en ons koophuis.
En nu dilemmas, mijn moeder trekt het niet meer, elke keer maakt ze zich zorgen over onze ruzies en problemen, mijn eigen schuld, ik heb immers alles gedeeld.
Maar ze trekt de stekker eruit als ik besluit om toch weer terug te gaan. Dan wil ze voorlopig geen contact, hoopt 1 x per week haar kleinkind te kunnen ophalen voor een dagje, maar verder wilt ze niks meer zien of horen.
Mijn ouders zien mijn man als de duivel, dat beeld gaat ook niet zomaar veranderen. En alle leuke dingen die we samen hebben, tja ze gelooft wel dat ze er zijn, maar alle andere dingen die niet oké zijn, die kan ze gewoon niet los laten.
Dus mijn dubio.
geef ik mijn partner de kans om te laten zien dat ik mijn vrijheid in dingen krijg, dat hij het wantrouwen loslaat? Ik zal sowieso weer dingen inleveren die ik wel zou willen maar die gewoon niet gaan met hem als partner, maar ik krijg wel dingen terug die ik ook leuk vind, en dan hou ik dus wel mijn gezin bij elkaar. Aan de liefde ligt het niet.. die is er van beide kanten zeker wel.
Maar ik ‘verlies’ dan wel mijn familie, mijn veilige haven. Wat als het dan toch een teleurstelling wordt, zit ik dan, zonder mijn lieve ouders die wel gewoon echt het beste met mij voorhebben.
Man zegt dat hij dan vertrekt en ik in dat huis kan blijven, maar ik voel me daar totaal niet aan verbonden, ik heb niks met die stad, heb daar verder niemand behalve zijn familie.
Ik zit echt in dubio. Man wil ondertussen weten waar hij aan toe is, het liefste kijk ik alles nog even aan, afwachtend, maar ik wil hem niet aan een lijntje houden.
Het wordt voor mij ook moeilijker en moeilijker, omdat ik met mijn ouders ook de confrontatie ga krijgen, waar ik niet op zit te wachten.
Misschien klink ik heel kinderlijk, omdat ik me ook ontzettend druk maak over mijn familie. Maar mijn familie is super belangrijk voor mij, heb een zeer goede band met mijn ouders, ze hebben het beste met mij voor.
Mijn hart zegt dat ik naar hem moet gaan, mijn verstand houd me tegen, en tegelijk voelt het zonde en als een gemiste kans als ik hem de kans niet geef om te laten zien dat hij met deze dingen echt gaat veranderen.
Het is een lang verhaal geworden, maar ik moest dit van mij afschrijven.
Misschien zoek ik tips, misschien erkenning, misschien heb ik een schop onder mijn kont nodig, maar mijn hoofd gaat alle kanten op..
Getrouwd , 1 kindje. Beide rond de 30 jaar
2 weken geleden heb ik na lang worstelen met mijn gevoelens en gedachtes, de stap genomen om ons huis te verlaten (met kind). Ik weet niet waar het begonnen is, maar ik voel me al heel lang erg eenzaam en ‘ongelukkig’ in mijn huwelijk. Ongelukkig tussen aanhalingstekens, omdat we ook leuke dingen met elkaar hebben, en echt veel van elkaar houden.
Ik heb vanuit mijn jeugd een rugzak meegenomen met traumatische gebeurtenissen, deze hebben heel lang invloed op mijn leven gehad. Toen ik mijn partner jaren geleden ontmoette ging het al erg goed met mij, maar hij heeft veel in mijn leven toegevoegd wat ik altijd heb gemist, maar heel erg nodig had:
Stabiliteit, een man die mij als prioriteit ziet, iemand die huisje boompje beestje wilt..
Vanaf dag 1 altijd samen geweest, alles samen gedaan, elkaars beste maatje.
Maar dat is ook gelijk de hele valkuil.
Man is vanaf begin ontzettend jaloers en obsessief, in het begin zo extreem dat ik hele dagen binnen zat, als ik al bij familie was, hele dag contact, foto’s sturen ect ect. Dit heb ik 5/6 maanden volgehouden tot ik inzag dat ik gewoon geïsoleerd werd en mijn partner me niet vertrouwde. Het heeft in die maanden echt hele extreme vormen gehad, maar dat wordt een te lang en dan ingewikkeld verhaal.
Ik was vertrokken, bleek zwanger, verdorie, goede timing.
Daarna samen therapie gehad en duidelijk gemaakt dat er echt dingen moesten veranderen. Samen een huis gekocht, samen heel erg genoten van de zwangerschap, maar voor mij ook geen zorgeloze, ben veel bezig geweest met ‘wat als’, ‘wat als alles weer hetzelfde wordt en hij weet dat obsessieve en jaloerse gedrag gaat vertonen’
Hij is in positieve zin enorm veranderd, super fijn! Gaf mij veel rust en vertrouwen, maar het bleef voor mij wel lastig. Ik zag nog steeds mijn vriendinnen niet (dit wilde hij niet, vertrouwde ze niet ect), en tussen mijn familie en hem is het vanaf het begin van onze relatie al een ramp. Ik sta altijd tussen 2 vuren in. Mijn ouders maken zich zorgen en willen mij gelukkig zien, maar geloven niet dat hij mij gelukkig kan maken. Nu ben ik een enorme prater, vriendinnen zag ik niet, wat resulteerde dat ik alles met mijn moeder deelde. Heel fijn, maar ik begrijp wel dat ze haar beeld over hem moeilijk kan veranderen na alles wat ze heeft gehoord, gezien en meegekregen.
Al met al, vaker spullen willen pakken en willen gaan maar omdat we zoveel van elkaar houden bij elkaar gebleven.
Afgelopen maanden ben ik kritisch gaan kijken naar mijn leven. Ik wordt toch beperkt in mijn doen en laten voor mijn gevoel. Altijd alles verantwoorden, en durfde niet eens meer te vragen of ik met een vriendin mocht afspreken, ik wist het antwoord toch wel en dan kregen we ruzie.
Ja we hebben een mooi huis, mooi kind, voelen ons tot elkaar aangetrokken en het is fijn om savonds lekker samen te zijn. regelmatig winkelen doen we ook, ik ga 2 x per week op bezoek bij mijn ouders en bij zijn familie komen we regelmatig, die wonen immers om de hoek allemaal..
Toch voel ik me eenzaam, heb hier geen contacten en door het gedrag van mijn man voelde ik ook geen mogelijkheid om contacten te maken.
Werken? Nee wilde hij niet, ik kon thuis voor de kind(eren) zorgen. Traditioneel beeld.
Sporten, nee ook niet, heb ik erg veel moeite mee, ik was altijd super fanatiek tot ik hem dus ontmoette. Want ja.. mannen hè, wie weet wat er gebeurd. Samen hardlopen, fietsen en wandelen doen we wel, maar dat is toch niet hetzelfde.
Vriendinnen mocht ik alleen zien bij mij thuis (maar helaas grote afstand voor vriendinnen om ff langs te komen)
Of als ik bij mijn ouders op bezoek was, konden we daar afspreken.
Maar naar mijn vriendinnen thuis? Nee geen optie, hij was bang dat daar verkeerde dingen gebeurde.
Eigenlijk duid alles erop dat hij mij niet vertrouwd, en telkens wanneer ik dat zeg, zegt hij dat hij mij wel vertrouwd.
Nu ik dus op dit punt ben gekomen en nu een paar weken weg ben, is hij tot inzicht gekomen en zegt dat die dingen allemaal gaan veranderen. Ik moet mijn vriendinnen kunnen zien, ik kan naar een vrouwen sportschool, met vriendinnen ook de stad in of eens uit eten, hij gaat ook zijn leven oppakken met vrienden en sport, eigenlijk vrijwel alles wat ik miste wil hij nu in mee gaan, hij wil mij niet kwijt en ons gezin niet kwijt.
Mijn familie is er klaar mee, ik zit momenteel bij mijn ouders met ons kind, niet blijvend, maar tot ik iets voor mezelf heb gevonden in de buurt. Ik zit flink uit de buurt van man en ons koophuis.
En nu dilemmas, mijn moeder trekt het niet meer, elke keer maakt ze zich zorgen over onze ruzies en problemen, mijn eigen schuld, ik heb immers alles gedeeld.
Maar ze trekt de stekker eruit als ik besluit om toch weer terug te gaan. Dan wil ze voorlopig geen contact, hoopt 1 x per week haar kleinkind te kunnen ophalen voor een dagje, maar verder wilt ze niks meer zien of horen.
Mijn ouders zien mijn man als de duivel, dat beeld gaat ook niet zomaar veranderen. En alle leuke dingen die we samen hebben, tja ze gelooft wel dat ze er zijn, maar alle andere dingen die niet oké zijn, die kan ze gewoon niet los laten.
Dus mijn dubio.
geef ik mijn partner de kans om te laten zien dat ik mijn vrijheid in dingen krijg, dat hij het wantrouwen loslaat? Ik zal sowieso weer dingen inleveren die ik wel zou willen maar die gewoon niet gaan met hem als partner, maar ik krijg wel dingen terug die ik ook leuk vind, en dan hou ik dus wel mijn gezin bij elkaar. Aan de liefde ligt het niet.. die is er van beide kanten zeker wel.
Maar ik ‘verlies’ dan wel mijn familie, mijn veilige haven. Wat als het dan toch een teleurstelling wordt, zit ik dan, zonder mijn lieve ouders die wel gewoon echt het beste met mij voorhebben.
Man zegt dat hij dan vertrekt en ik in dat huis kan blijven, maar ik voel me daar totaal niet aan verbonden, ik heb niks met die stad, heb daar verder niemand behalve zijn familie.
Ik zit echt in dubio. Man wil ondertussen weten waar hij aan toe is, het liefste kijk ik alles nog even aan, afwachtend, maar ik wil hem niet aan een lijntje houden.
Het wordt voor mij ook moeilijker en moeilijker, omdat ik met mijn ouders ook de confrontatie ga krijgen, waar ik niet op zit te wachten.
Misschien klink ik heel kinderlijk, omdat ik me ook ontzettend druk maak over mijn familie. Maar mijn familie is super belangrijk voor mij, heb een zeer goede band met mijn ouders, ze hebben het beste met mij voor.
Mijn hart zegt dat ik naar hem moet gaan, mijn verstand houd me tegen, en tegelijk voelt het zonde en als een gemiste kans als ik hem de kans niet geef om te laten zien dat hij met deze dingen echt gaat veranderen.
Het is een lang verhaal geworden, maar ik moest dit van mij afschrijven.
Misschien zoek ik tips, misschien erkenning, misschien heb ik een schop onder mijn kont nodig, maar mijn hoofd gaat alle kanten op..
woensdag 12 februari 2020 12:37
Je mag nu naar de sportschool (op zijn voorwaarden) en naar de winkels wat lief van hem. Jullie relatie is ontzettend scheef gegroeid en ik vrees dat zelfs als hij jou daadwerkelijk niks meer gaat verbieden, dat het heel lastig is om bepaalde patronen te doorbreken.
Ik vind zijn gedrag niet oke. En zelfs na de relatie therapie verbood hij je nog van alles. De enige manier om hier iets van te maken is als jij sterk genoeg in jouw schoenen gaat staan dat hij jou niks meer kan verbieden. Maar wil je echt het risico nemen dat jullie verder gaan en hij zulk gedrag ook bij jullie zoon gaat vertonen? Of dat jullie misschien een dochter krijgen die hij zo gaat behandelen? Want je vrouw los laten is één ding maar je kind is vele malen lastiger. Mijn mening zou zijn dat hij al genoeg kansen heeft gehad. Als je bereid bent je vrouw zo te isoleren en tussen de band met haar familie te komen ben je geen leuke man.
Ik vind zijn gedrag niet oke. En zelfs na de relatie therapie verbood hij je nog van alles. De enige manier om hier iets van te maken is als jij sterk genoeg in jouw schoenen gaat staan dat hij jou niks meer kan verbieden. Maar wil je echt het risico nemen dat jullie verder gaan en hij zulk gedrag ook bij jullie zoon gaat vertonen? Of dat jullie misschien een dochter krijgen die hij zo gaat behandelen? Want je vrouw los laten is één ding maar je kind is vele malen lastiger. Mijn mening zou zijn dat hij al genoeg kansen heeft gehad. Als je bereid bent je vrouw zo te isoleren en tussen de band met haar familie te komen ben je geen leuke man.
woensdag 12 februari 2020 12:37
Dit.icequeen2000 schreef: ↑12-02-2020 12:20[/b][/b]
vraag ik mij dus ook af, waarom mensen dat in godsnaam willen doen!
Nog een vraag ter aansluiting, heb je uit eigen vrije wil gekozen of dwong hij jou deze keuze tot de islam te maken?
Autopsies tonen onomstotelijk de injectieschade aan.
woensdag 12 februari 2020 12:39
Tjee TO je zit er zo diep in dat je niet eens ziet hoe erg het is.
Ik wens je een mooi en vrij leven en ik wens ook voor je zoon dat hij opgroeit in een omgeving waar vrouwen gelijkwaardig zijn. Je bent geen bezit, je man kan en mag je niets verbieden. Ik heb bewondering voor je familie, het zal ze vreselijk verdriet doen om zo stellig te zijn.
Ik wens je een mooi en vrij leven en ik wens ook voor je zoon dat hij opgroeit in een omgeving waar vrouwen gelijkwaardig zijn. Je bent geen bezit, je man kan en mag je niets verbieden. Ik heb bewondering voor je familie, het zal ze vreselijk verdriet doen om zo stellig te zijn.
woensdag 12 februari 2020 12:39
Vrije wil, zie haar reacties.
Deze man is uit op controle en macht, iets wat ook past bij een narcist. Waarmee ik niet wil zeggen dat man een narcist is. Maar of het geloof hier wel of geen rol speelt is niet van belang, deze man heeft een vervelend karakter.
dahlia74 wijzigde dit bericht op 12-02-2020 12:44
34.02% gewijzigd
woensdag 12 februari 2020 12:40
Net even bijgelezen. Ze schrijft toch dat ze al voor de islam gekozen had voordat ze een relatie met haar man kreeg.
En wat heeft haar/zijn geloof hiermee te maken. Die man spoort niet. En dat komt niet omdat hij in Allah gelooft, of de Church of the Flying Spaghetti Monster of Bhagwan aanhangt. Die man is gewoon een eikel.
woensdag 12 februari 2020 12:45
Mijn man is ook liever bij mij dan met de rest van de wereld,en toch mag en kan ik alles doen waar ik zin in heb,en vertrouwt hij mij 100%.Suikerbommetje schreef: ↑12-02-2020 11:56Susan klopt,
En toen was ik zwanger. Het idee om alleenstaande moeder te zijn, ik was mentaal en fysiek heel erg gebroken op dat punt. Tuurlijk wilde ik dat nog een kans geven, ook voor ons kind om in een compleet gezin op te groeien.
En ja hij is positief veranderd.
Hij stopte met het controleren van mijn telefoon, ik mocht naar het centrum alleen, supermarkt, als ik bij mijn familie ben laat hij me ook echt met rust. Verwacht alleen wel dat ik laat weten als we iets gaan doen.
En ja, liefde maakt misschien wel blind, ik heb veel geaccepteerd en ingeleverd en kreeg een man waar ik dan weer wel prioriteit voor was. Hij heeft mij altijd boven alles gezet, hij is liever met mij dan met de rest van de wereld. Dat was voor mij zo waardevol.
Het gevoel dat je afhankelijk van elkaar bent en niet weet hoe je verder moet zonder elkaar.
Ik kan sowieso erg moeilijk loskomen van dingen die voor mij belangrijk zijn.
Dit heb ik al mijn hele leven gehad.
Ik ben wel iemand die heel lang door kan gaan met iets, opgeven voelt dan niet als een optie. Maar daardoor breng ik mezelf soms ook schade toe.
cavalier wijzigde dit bericht op 12-02-2020 12:49
0.26% gewijzigd
If you don,t like whats,s being said,change the conversation
woensdag 12 februari 2020 12:47
Nou ja, dat doe je dus niet, het wordt nu volgens zijn principes ingevuld, en die stroken kennelijk niet met de jouwe. Dit heeft niets te maken met geloof of liefde, maar met controle en macht. Het feit alleen al dat je het nu al bijna als een soort gunst ziet dat je alleen boodschappen mag doenSuikerbommetje schreef: ↑12-02-2020 12:27
Heb daar verder ook geen spijt van, dat vul ik in zoals ik wil en hebben andere geen last van.
. Ik snap jouw ouders heel goed, ik hoop heel erg dat mijn kinderen zich niet bekeren tot welk geloof dan ook en zich ontwikkelen tot zelfstandige individuen. Dat gun ik jou ook 
missfitz wijzigde dit bericht op 12-02-2020 12:51
1.05% gewijzigd
woensdag 12 februari 2020 12:53
Want die twee kunnen niet samen gaan? Laten wij vooral ook doen alsof TO te min is om haar eigen keuzes te maken, en geen zelfstandig individu kan worden als ze bepaalde keuzes maakt.missfitz schreef: ↑12-02-2020 12:47Nou ja, dat doe je dus niet, het wordt nu volgens zijn principes ingevuld, en die stroken kennelijk niet met de jouwe. Dit heeft niets te maken met geloof of liefde, maar met controle en macht. Het feit alleen al dat je het nu al bijna als een soort gunst ziet dat je alleen boodschappen mag doen. Ik snap jouw ouders heel goed, ik hoop heel erg dat mijn kinderen zich niet bekeren tot welk geloof dan ook en zich ontwikkelen tot zelfstandige individuen. Dat gun ik jou ook
TO is goed zoals ze is, ook als moslima. Maar haar man is slecht voor haar. En daardoor ook voor hun zoon.
woensdag 12 februari 2020 12:55
TO, je blinkt niet echt uit in het maken van slimme keuzes. Ik begrijp je ouders erg goed hierin. Tijd om wel een verstandige keuze te maken. Deze man heeft níet het beste met jou voor en je bent het aan je zoon verplicht om hem te beschermen tegen deze enge, akelige, middeleeuwse man/eigenaar, anders wordt hij net zo.
Dat hele gelul dat jij zijn prioriteit bent is onzin. Hij is zijn eigen prioriteit. Wat jij wil en wat jij nodig hebt, daar heeft hij lak aan. En jij hebt dat als een mak schaap geaccepteerd. Omdat jij denkt dat dit liefde is. En omdat zo'n engerd precies weet dat jouw vriendinnen jou daar ander inzicht in zouden kunnen geven, mag je hen niet meer zien. En dat geldt zo voor alle contacten die je eventueel zou op kunnen doen. Op het werk, in de sportschool en uiteindelijk is ook je familie aan de beurt.
Dat hele gelul dat jij zijn prioriteit bent is onzin. Hij is zijn eigen prioriteit. Wat jij wil en wat jij nodig hebt, daar heeft hij lak aan. En jij hebt dat als een mak schaap geaccepteerd. Omdat jij denkt dat dit liefde is. En omdat zo'n engerd precies weet dat jouw vriendinnen jou daar ander inzicht in zouden kunnen geven, mag je hen niet meer zien. En dat geldt zo voor alle contacten die je eventueel zou op kunnen doen. Op het werk, in de sportschool en uiteindelijk is ook je familie aan de beurt.
woensdag 12 februari 2020 12:57
Wat hier gebeurt is dat je man eerst álles heeft verboden. Net zo lang tot dat de norm is geworden. Nu geeft hij kleine beetjes toe: je mag naar een vrouwensportschool, je mag alleen naar de supermarkt, hij controleert je telefoon niet meer. En jij ziet dat als positieve dingen. Terwijl het natuurlijk compleet van de zotte is dat je iets mag of niet mag van je partner. En je telefoon controleren? Serieus? Zo werkt een gelijkwaardig relatie niet. Hij zal misschien nog kleine beetjes meer toe kunnen gaan geven, maar in essentie is dit een ongezonde verhouding. En zal dat het altijd blijven, want zijn karakter verandert niet. Hoe graag je dat ook zou willen.
Leven en laten leven.
woensdag 12 februari 2020 12:58
Ja dat idee had ik al toen ik je verhaal las, dat hij uit een andere cultuur komt, Is hij moslim? God damn, wat een jaloerse vent. Je kunt in dit geval maar een ding doen dat juist is en dat is hem verlaten en met je kind alleen verdergaan. Je komt wel weer een echt leuke man tegen.Suikerbommetje schreef: ↑12-02-2020 11:39Belle73,
Misschien in dat opzicht belangrijk dat ik vermeld dat het hier om een partner gaat met een andere cultuur en achtergrond.
Ik hartstikke vrij opgevoed, hij met geloof en andere cultuur. Hebben wel hetzelfde geloof trouwens, ik ben een bekeerling en was dat al ver voor ik hem ontmoette.
Denk dat daar wel een reden is waarom hij anders naar dingen kijkt.
In het begin vond ik zijn jaloezie ook we prettig, ik voelde me heel belangrijk voor hem omdat hij bang is/was me kwijt te raken. Maar ik zou mezelf zo niet 50 jaar verder zien zonder veranderingen.
Maar goed.. dat is het dus, hij wil die dingen veranderen als dat mij gelukkig maakt en ons gezin daardoor bij elkaar blijft.
Hij is trouwens een super goede en lieve vader, wat betreft dat liggen we op één lijn met opvoeding.
Ik heb niks tegen cultuur en kan me super goed aanpassen, maar de beperkingen die ik als vrouw heb gehad, dat trek ik niet meer.
Het is zo vermoeiend om jezelf altijd te moeten verantwoorden en het idee te hebben dat iemand je niet vertrouwd.
Ik ging gewoon aan mezelf twijfelen.
Jouw alarmbellen gingen al lang geleden af en toen werd je zwanger. Nog geprobeerd er wat van te maken maar helaas niet gelukt. Geloof mij, deze man gaat NIET veranderen. Naar een vrouwensportschool: tsssss. Bestáán die überhaupt in Nederland? Het is echt belachelijk. Ik zeg Run forest run. Ik ken in mijn omgeving twee koppels bij wie het zo gaat als bij jullie en dat is/was echt een gevangenis. In één geval zijn beiden inmiddels overleden maar zij hadden ook uit elkaar moeten gaan, het hele leven van hun kinderen is door die ziekelijke jaloezie verwoest. In het andere geval zijn beide partner even jaloers en willen niets maar dan ook niets zonder elkaar doen want ooooh er kan altijd wat gebeuren. Als je zo moet leven kun je beter dood zijn denk ik dan. Sterkte en succes, jij weet heel goed wat je moet doen meid!
woensdag 12 februari 2020 12:59
Nee ik zeg niet dat dit niet samen gaat, dat zijn twee losstaande dingen die ik nav dit topic eruit pik. TO durft nu geen eigen keuzes te maken en echt voor zichzelf op te komen. En nee, ik geloof zelf niet dus ik sta niet te juichen als mijn kinderen zich ooit bekeren tot welk geloof dan ook.JenBarber schreef: ↑12-02-2020 12:53Want die twee kunnen niet samen gaan? Laten wij vooral ook doen alsof TO te min is om haar eigen keuzes te maken, en geen zelfstandig individu kan worden als ze bepaalde keuzes maakt.
TO is goed zoals ze is, ook als moslima. Maar haar man is slecht voor haar. En daardoor ook voor hun zoon.
missfitz wijzigde dit bericht op 12-02-2020 13:01
57.82% gewijzigd
woensdag 12 februari 2020 12:59
Wat hier gebeurt is dat je man eerst álles heeft verboden. Net zo lang tot dat de norm is geworden. Nu geeft hij kleine beetjes toe: je mag naar een vrouwensportschool, je mag alleen naar de supermarkt, hij controleert je telefoon niet meer. En jij ziet dat als positieve dingen. Terwijl het natuurlijk compleet van de zotte is dat je iets mag of niet mag van je partner. En je telefoon controleren? Serieus? Zo werkt een gelijkwaardig relatie niet. Hij zal misschien nog kleine beetjes meer toe kunnen gaan geven, maar in essentie is dit een ongezonde verhouding. En zal dat het altijd blijven, want zijn karakter verandert niet. Hoe graag je dat ook zou willen.
Leven en laten leven.
woensdag 12 februari 2020 12:59
'Ik mag', 'ik mocht'.. lees je hoezeer je relatie ongelijkwaardig was? Je beslist samen met je partner, hij beslist niet vóór jou in een gezonde relatie.
Zijn ideeën en zijn wantrouwen zitten diep, dat verander je niet zomaar. Als hij het al waarmaakt dan is de kans 90% dat dit van korte duur is. Je zult beperkt blijven in je doen en laten.
Als je een dochter hebt dan zal hij haar leven op dezelfde manier gaan beperken, een zoon zal hij leren dat dit normaal is. Is dit wat je wilt voor je kind?
Liefde is niet genoeg, er is meer nodig voor een succesvolle en gezonde relatie.
Zijn ideeën en zijn wantrouwen zitten diep, dat verander je niet zomaar. Als hij het al waarmaakt dan is de kans 90% dat dit van korte duur is. Je zult beperkt blijven in je doen en laten.
Als je een dochter hebt dan zal hij haar leven op dezelfde manier gaan beperken, een zoon zal hij leren dat dit normaal is. Is dit wat je wilt voor je kind?
Liefde is niet genoeg, er is meer nodig voor een succesvolle en gezonde relatie.
woensdag 12 februari 2020 12:59
Ik vind het altijd onzin als hier gezegd wordt dat alle vrouwen moeten werken want soms is het handiger als een vrouw thuisblijft bij de kinderen en ik vind dat zij hier dan voor moet kunnen kiezen zonder veroordeeld te worden door andere vrouwen.
Maar jij zegt dat je niet mag werken. Dat vind ik nog veel belachelijker. Als jij wil werken en je kind goed opgevangen is als je werkt dan moet jij ook vrij zijn daarvoor te kiezen. Bij deze man zou ik je adviseren zo snel mogelijk weg te gaan en te blijven.
Maar jij zegt dat je niet mag werken. Dat vind ik nog veel belachelijker. Als jij wil werken en je kind goed opgevangen is als je werkt dan moet jij ook vrij zijn daarvoor te kiezen. Bij deze man zou ik je adviseren zo snel mogelijk weg te gaan en te blijven.
woensdag 12 februari 2020 13:06
Natuurlijk mag jij wel naar familie, daar zal immer niets gebeuren dat het daglicht niet kan verdragen. Als je je eigen vroer nog niet meer kunt vertrouwen?! Maar andere mannen mogen je niet zien. Wedden dat hij zelf maar wat graag naar andere vrouwen kijkt! Pfff, sorry, maar ik kan hier zo ongelooflijk kwaad om worden. Uiteraard mag je ook geen mannelijke vrienden hebben, en werken biitenshuis kun je ook op je buik schrijven. Moet je ook gesluierd naar buiten? Of dat (nog) niet? Ik begrijp jouw moeder wel, ik zou hetzelfde zeggen tegen mijn dochters in zo'n situatie. Niets tegen geloof, maar wel als daar zulke beperkende maatregelen uit voortvloeien. Hij ziet jou niet als gelijkwaardig en dat heeft helemaal niets met liefde te maken.Suikerbommetje schreef: ↑12-02-2020 11:45Oh wat een hoop reacties al, ik probeer op iedereen te reageren;
Morgenstond: bij mijn familie houd hij mij niet weg, ik ben 2 volle dagen bij mijn ouders, zie dan mijn broer zus enz.
Niet dat het minder erg is dat hij mij bij mijn vriendinnen weg hield, anderzijds mocht ik wel bijv elke week een keer naar de moskee, waar ik ook ‘vriendinnen/zusters’ heb.
Thordis: een gewone basic fit kan hij niet accepteren. Hij wilt niet dat mannen mij zien. Vrouwen zwemmen is ook een optie..
Susan, klopt ik ben zeker niks verplicht. Maar ik vraag me af of ik geen spijt zou krijgen als ik het geen kans zou geven. Stel dat het wel beter wordt en het echt allemaal zonder problemen zal gaan verlopen.. dat maakt het lastig. Ik ben bang de verkeerde keuze te maken, of ik nu wel of niet terug ga.
En wat je op het einde schrijft klopt zeker. Mijn moeder heeft echt dat beeld dat hij mijn leven verziekt en verkleind, dat als ik bij hem weg ben ik mijn volledige vrijheid terug heb om te doen wat ik leuk vind, zonder verantwoording. Ze wilt me echt alleen gelukkig zien, ze haat mijn man echt.
Mijn man is ook negatief over mijn familie geweest altijd, ik stond altijd tussen hen in, beide kanten verdedigen. Ik hou van allemaal immers ..
Lees anders het boek "in sluiers gevangen" van Betty Mahmoodi eens. Dan gaan je ogen misschien echt open.
woensdag 12 februari 2020 13:09
De vraag is in deze ook nog hoe ver zij gaat komen als ze met haar dochter bij hem weg gaat en blijft. Volgens mij gelden in de islam andere "wetten" daarvoor hoewel ze natuurlijk wel in Nederland wonen. Als ze uit elkaar gaan zal hij zijn kind willen blijven zien, en dat is ook heel normaal en moet ook, maar ik zou als moeder bang zijn dat hij met kind naar het buitenland verdwijnt. Of kind meeneemt op vakantie naar het buitenland en niet meer terugkomt.PlayingTheAngel schreef: ↑12-02-2020 12:59'Ik mag', 'ik mocht'.. lees je hoezeer je relatie ongelijkwaardig was? Je beslist samen met je partner, hij beslist niet vóór jou in een gezonde relatie.
Zijn ideeën en zijn wantrouwen zitten diep, dat verander je niet zomaar. Als hij het al waarmaakt dan is de kans 90% dat dit van korte duur is. Je zult beperkt blijven in je doen en laten.
Als je een dochter hebt dan zal hij haar leven op dezelfde manier gaan beperken, een zoon zal hij leren dat dit normaal is. Is dit wat je wilt voor je kind?
Liefde is niet genoeg, er is meer nodig voor een succesvolle en gezonde relatie.
woensdag 12 februari 2020 13:11
Cultuur en geloof doen er niet toe.
Hij bepaalt volledig wat je wel en niet mag doen. Dat is fout. Dat gaat niet veranderen.
Ik denk ook dat je bijna gebrainwashed bent doordat hij je eerst alle vrijheid afnam en nu kleine beetjes teruggeeft.
Uit je topictitel blijkt al dat je het gevoel hebt te moeten kiezen tussen je partner en je vrijheid.
Basisrecht van de mens! Vrijheid!
Ga niet terug, TO. Ik snap je moeder volledig. Ik denk dat zij helderder naar de situatie kan kijken dan jij dat kan.
Hij bepaalt volledig wat je wel en niet mag doen. Dat is fout. Dat gaat niet veranderen.
Ik denk ook dat je bijna gebrainwashed bent doordat hij je eerst alle vrijheid afnam en nu kleine beetjes teruggeeft.
Uit je topictitel blijkt al dat je het gevoel hebt te moeten kiezen tussen je partner en je vrijheid.
Basisrecht van de mens! Vrijheid!
Ga niet terug, TO. Ik snap je moeder volledig. Ik denk dat zij helderder naar de situatie kan kijken dan jij dat kan.
woensdag 12 februari 2020 13:16
Dit! Zijn achtergrond, cultuur of geloof is geen excuus om zich zo liefdeloos te gedragen. Dit is geen liefde. Als hij van jou zou houden, zou hij je alle geluk gunnen. En je hebt hem al kansen gegeven, maar hij is niet of nauwelijks veranderd. Jij leeft nog steeds in een gevangenis en kunt jezelf niet zijn, blijft je aanpassen.Susan schreef: ↑12-02-2020 11:43Hij verbiedt je al die dingen niet omdat hij jou belangrijk vindt, maar omdat hij zichzelf belangrijk vindt. Als je je vrouw belangrijk vindt, behandel je haar niet als persoon zonder eigen vrije wil, maar als iemand die zelf wel in staat is te beslissen wat ze doet. Hij stelt zijn belang compleet boven het jouwe.
Ik heb ook in zo'n gevangenis gezeten en als je eigenwaarde en zelfvertrouwen je lief is, dan ga je niet meer terug. Afkicken dus. Zeker als jouw kind een dochter betreft wil je niet dat ze opgroeit met het idee dat vrouwen het bezit zijn van een man. Oh en dat hij jouw telefoon niet meer controleert is natuurlijk kul. Dat doet hij heus, maar op slimme wijze dat jij dat niet merkt. Iemand als hij kan die controle namelijk helemaal niet loslaten, zeker niet alleen. En het is ziek gedrag, wat losstaat van zijn geloof, vergis je daar niet in. Verder zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten. Blijkbaar heeft hij nogal bizarre ideeen over vrouwen en mannen waardoor hij alles als een bedreiging ziet. Red jezelf!
