Relaties
alle pijlers
Je partner of je vrijheid
woensdag 12 februari 2020 11:26
Situatie schets;
Getrouwd , 1 kindje. Beide rond de 30 jaar
2 weken geleden heb ik na lang worstelen met mijn gevoelens en gedachtes, de stap genomen om ons huis te verlaten (met kind). Ik weet niet waar het begonnen is, maar ik voel me al heel lang erg eenzaam en ‘ongelukkig’ in mijn huwelijk. Ongelukkig tussen aanhalingstekens, omdat we ook leuke dingen met elkaar hebben, en echt veel van elkaar houden.
Ik heb vanuit mijn jeugd een rugzak meegenomen met traumatische gebeurtenissen, deze hebben heel lang invloed op mijn leven gehad. Toen ik mijn partner jaren geleden ontmoette ging het al erg goed met mij, maar hij heeft veel in mijn leven toegevoegd wat ik altijd heb gemist, maar heel erg nodig had:
Stabiliteit, een man die mij als prioriteit ziet, iemand die huisje boompje beestje wilt..
Vanaf dag 1 altijd samen geweest, alles samen gedaan, elkaars beste maatje.
Maar dat is ook gelijk de hele valkuil.
Man is vanaf begin ontzettend jaloers en obsessief, in het begin zo extreem dat ik hele dagen binnen zat, als ik al bij familie was, hele dag contact, foto’s sturen ect ect. Dit heb ik 5/6 maanden volgehouden tot ik inzag dat ik gewoon geïsoleerd werd en mijn partner me niet vertrouwde. Het heeft in die maanden echt hele extreme vormen gehad, maar dat wordt een te lang en dan ingewikkeld verhaal.
Ik was vertrokken, bleek zwanger, verdorie, goede timing.
Daarna samen therapie gehad en duidelijk gemaakt dat er echt dingen moesten veranderen. Samen een huis gekocht, samen heel erg genoten van de zwangerschap, maar voor mij ook geen zorgeloze, ben veel bezig geweest met ‘wat als’, ‘wat als alles weer hetzelfde wordt en hij weet dat obsessieve en jaloerse gedrag gaat vertonen’
Hij is in positieve zin enorm veranderd, super fijn! Gaf mij veel rust en vertrouwen, maar het bleef voor mij wel lastig. Ik zag nog steeds mijn vriendinnen niet (dit wilde hij niet, vertrouwde ze niet ect), en tussen mijn familie en hem is het vanaf het begin van onze relatie al een ramp. Ik sta altijd tussen 2 vuren in. Mijn ouders maken zich zorgen en willen mij gelukkig zien, maar geloven niet dat hij mij gelukkig kan maken. Nu ben ik een enorme prater, vriendinnen zag ik niet, wat resulteerde dat ik alles met mijn moeder deelde. Heel fijn, maar ik begrijp wel dat ze haar beeld over hem moeilijk kan veranderen na alles wat ze heeft gehoord, gezien en meegekregen.
Al met al, vaker spullen willen pakken en willen gaan maar omdat we zoveel van elkaar houden bij elkaar gebleven.
Afgelopen maanden ben ik kritisch gaan kijken naar mijn leven. Ik wordt toch beperkt in mijn doen en laten voor mijn gevoel. Altijd alles verantwoorden, en durfde niet eens meer te vragen of ik met een vriendin mocht afspreken, ik wist het antwoord toch wel en dan kregen we ruzie.
Ja we hebben een mooi huis, mooi kind, voelen ons tot elkaar aangetrokken en het is fijn om savonds lekker samen te zijn. regelmatig winkelen doen we ook, ik ga 2 x per week op bezoek bij mijn ouders en bij zijn familie komen we regelmatig, die wonen immers om de hoek allemaal..
Toch voel ik me eenzaam, heb hier geen contacten en door het gedrag van mijn man voelde ik ook geen mogelijkheid om contacten te maken.
Werken? Nee wilde hij niet, ik kon thuis voor de kind(eren) zorgen. Traditioneel beeld.
Sporten, nee ook niet, heb ik erg veel moeite mee, ik was altijd super fanatiek tot ik hem dus ontmoette. Want ja.. mannen hè, wie weet wat er gebeurd. Samen hardlopen, fietsen en wandelen doen we wel, maar dat is toch niet hetzelfde.
Vriendinnen mocht ik alleen zien bij mij thuis (maar helaas grote afstand voor vriendinnen om ff langs te komen)
Of als ik bij mijn ouders op bezoek was, konden we daar afspreken.
Maar naar mijn vriendinnen thuis? Nee geen optie, hij was bang dat daar verkeerde dingen gebeurde.
Eigenlijk duid alles erop dat hij mij niet vertrouwd, en telkens wanneer ik dat zeg, zegt hij dat hij mij wel vertrouwd.
Nu ik dus op dit punt ben gekomen en nu een paar weken weg ben, is hij tot inzicht gekomen en zegt dat die dingen allemaal gaan veranderen. Ik moet mijn vriendinnen kunnen zien, ik kan naar een vrouwen sportschool, met vriendinnen ook de stad in of eens uit eten, hij gaat ook zijn leven oppakken met vrienden en sport, eigenlijk vrijwel alles wat ik miste wil hij nu in mee gaan, hij wil mij niet kwijt en ons gezin niet kwijt.
Mijn familie is er klaar mee, ik zit momenteel bij mijn ouders met ons kind, niet blijvend, maar tot ik iets voor mezelf heb gevonden in de buurt. Ik zit flink uit de buurt van man en ons koophuis.
En nu dilemmas, mijn moeder trekt het niet meer, elke keer maakt ze zich zorgen over onze ruzies en problemen, mijn eigen schuld, ik heb immers alles gedeeld.
Maar ze trekt de stekker eruit als ik besluit om toch weer terug te gaan. Dan wil ze voorlopig geen contact, hoopt 1 x per week haar kleinkind te kunnen ophalen voor een dagje, maar verder wilt ze niks meer zien of horen.
Mijn ouders zien mijn man als de duivel, dat beeld gaat ook niet zomaar veranderen. En alle leuke dingen die we samen hebben, tja ze gelooft wel dat ze er zijn, maar alle andere dingen die niet oké zijn, die kan ze gewoon niet los laten.
Dus mijn dubio.
geef ik mijn partner de kans om te laten zien dat ik mijn vrijheid in dingen krijg, dat hij het wantrouwen loslaat? Ik zal sowieso weer dingen inleveren die ik wel zou willen maar die gewoon niet gaan met hem als partner, maar ik krijg wel dingen terug die ik ook leuk vind, en dan hou ik dus wel mijn gezin bij elkaar. Aan de liefde ligt het niet.. die is er van beide kanten zeker wel.
Maar ik ‘verlies’ dan wel mijn familie, mijn veilige haven. Wat als het dan toch een teleurstelling wordt, zit ik dan, zonder mijn lieve ouders die wel gewoon echt het beste met mij voorhebben.
Man zegt dat hij dan vertrekt en ik in dat huis kan blijven, maar ik voel me daar totaal niet aan verbonden, ik heb niks met die stad, heb daar verder niemand behalve zijn familie.
Ik zit echt in dubio. Man wil ondertussen weten waar hij aan toe is, het liefste kijk ik alles nog even aan, afwachtend, maar ik wil hem niet aan een lijntje houden.
Het wordt voor mij ook moeilijker en moeilijker, omdat ik met mijn ouders ook de confrontatie ga krijgen, waar ik niet op zit te wachten.
Misschien klink ik heel kinderlijk, omdat ik me ook ontzettend druk maak over mijn familie. Maar mijn familie is super belangrijk voor mij, heb een zeer goede band met mijn ouders, ze hebben het beste met mij voor.
Mijn hart zegt dat ik naar hem moet gaan, mijn verstand houd me tegen, en tegelijk voelt het zonde en als een gemiste kans als ik hem de kans niet geef om te laten zien dat hij met deze dingen echt gaat veranderen.
Het is een lang verhaal geworden, maar ik moest dit van mij afschrijven.
Misschien zoek ik tips, misschien erkenning, misschien heb ik een schop onder mijn kont nodig, maar mijn hoofd gaat alle kanten op..
Getrouwd , 1 kindje. Beide rond de 30 jaar
2 weken geleden heb ik na lang worstelen met mijn gevoelens en gedachtes, de stap genomen om ons huis te verlaten (met kind). Ik weet niet waar het begonnen is, maar ik voel me al heel lang erg eenzaam en ‘ongelukkig’ in mijn huwelijk. Ongelukkig tussen aanhalingstekens, omdat we ook leuke dingen met elkaar hebben, en echt veel van elkaar houden.
Ik heb vanuit mijn jeugd een rugzak meegenomen met traumatische gebeurtenissen, deze hebben heel lang invloed op mijn leven gehad. Toen ik mijn partner jaren geleden ontmoette ging het al erg goed met mij, maar hij heeft veel in mijn leven toegevoegd wat ik altijd heb gemist, maar heel erg nodig had:
Stabiliteit, een man die mij als prioriteit ziet, iemand die huisje boompje beestje wilt..
Vanaf dag 1 altijd samen geweest, alles samen gedaan, elkaars beste maatje.
Maar dat is ook gelijk de hele valkuil.
Man is vanaf begin ontzettend jaloers en obsessief, in het begin zo extreem dat ik hele dagen binnen zat, als ik al bij familie was, hele dag contact, foto’s sturen ect ect. Dit heb ik 5/6 maanden volgehouden tot ik inzag dat ik gewoon geïsoleerd werd en mijn partner me niet vertrouwde. Het heeft in die maanden echt hele extreme vormen gehad, maar dat wordt een te lang en dan ingewikkeld verhaal.
Ik was vertrokken, bleek zwanger, verdorie, goede timing.
Daarna samen therapie gehad en duidelijk gemaakt dat er echt dingen moesten veranderen. Samen een huis gekocht, samen heel erg genoten van de zwangerschap, maar voor mij ook geen zorgeloze, ben veel bezig geweest met ‘wat als’, ‘wat als alles weer hetzelfde wordt en hij weet dat obsessieve en jaloerse gedrag gaat vertonen’
Hij is in positieve zin enorm veranderd, super fijn! Gaf mij veel rust en vertrouwen, maar het bleef voor mij wel lastig. Ik zag nog steeds mijn vriendinnen niet (dit wilde hij niet, vertrouwde ze niet ect), en tussen mijn familie en hem is het vanaf het begin van onze relatie al een ramp. Ik sta altijd tussen 2 vuren in. Mijn ouders maken zich zorgen en willen mij gelukkig zien, maar geloven niet dat hij mij gelukkig kan maken. Nu ben ik een enorme prater, vriendinnen zag ik niet, wat resulteerde dat ik alles met mijn moeder deelde. Heel fijn, maar ik begrijp wel dat ze haar beeld over hem moeilijk kan veranderen na alles wat ze heeft gehoord, gezien en meegekregen.
Al met al, vaker spullen willen pakken en willen gaan maar omdat we zoveel van elkaar houden bij elkaar gebleven.
Afgelopen maanden ben ik kritisch gaan kijken naar mijn leven. Ik wordt toch beperkt in mijn doen en laten voor mijn gevoel. Altijd alles verantwoorden, en durfde niet eens meer te vragen of ik met een vriendin mocht afspreken, ik wist het antwoord toch wel en dan kregen we ruzie.
Ja we hebben een mooi huis, mooi kind, voelen ons tot elkaar aangetrokken en het is fijn om savonds lekker samen te zijn. regelmatig winkelen doen we ook, ik ga 2 x per week op bezoek bij mijn ouders en bij zijn familie komen we regelmatig, die wonen immers om de hoek allemaal..
Toch voel ik me eenzaam, heb hier geen contacten en door het gedrag van mijn man voelde ik ook geen mogelijkheid om contacten te maken.
Werken? Nee wilde hij niet, ik kon thuis voor de kind(eren) zorgen. Traditioneel beeld.
Sporten, nee ook niet, heb ik erg veel moeite mee, ik was altijd super fanatiek tot ik hem dus ontmoette. Want ja.. mannen hè, wie weet wat er gebeurd. Samen hardlopen, fietsen en wandelen doen we wel, maar dat is toch niet hetzelfde.
Vriendinnen mocht ik alleen zien bij mij thuis (maar helaas grote afstand voor vriendinnen om ff langs te komen)
Of als ik bij mijn ouders op bezoek was, konden we daar afspreken.
Maar naar mijn vriendinnen thuis? Nee geen optie, hij was bang dat daar verkeerde dingen gebeurde.
Eigenlijk duid alles erop dat hij mij niet vertrouwd, en telkens wanneer ik dat zeg, zegt hij dat hij mij wel vertrouwd.
Nu ik dus op dit punt ben gekomen en nu een paar weken weg ben, is hij tot inzicht gekomen en zegt dat die dingen allemaal gaan veranderen. Ik moet mijn vriendinnen kunnen zien, ik kan naar een vrouwen sportschool, met vriendinnen ook de stad in of eens uit eten, hij gaat ook zijn leven oppakken met vrienden en sport, eigenlijk vrijwel alles wat ik miste wil hij nu in mee gaan, hij wil mij niet kwijt en ons gezin niet kwijt.
Mijn familie is er klaar mee, ik zit momenteel bij mijn ouders met ons kind, niet blijvend, maar tot ik iets voor mezelf heb gevonden in de buurt. Ik zit flink uit de buurt van man en ons koophuis.
En nu dilemmas, mijn moeder trekt het niet meer, elke keer maakt ze zich zorgen over onze ruzies en problemen, mijn eigen schuld, ik heb immers alles gedeeld.
Maar ze trekt de stekker eruit als ik besluit om toch weer terug te gaan. Dan wil ze voorlopig geen contact, hoopt 1 x per week haar kleinkind te kunnen ophalen voor een dagje, maar verder wilt ze niks meer zien of horen.
Mijn ouders zien mijn man als de duivel, dat beeld gaat ook niet zomaar veranderen. En alle leuke dingen die we samen hebben, tja ze gelooft wel dat ze er zijn, maar alle andere dingen die niet oké zijn, die kan ze gewoon niet los laten.
Dus mijn dubio.
geef ik mijn partner de kans om te laten zien dat ik mijn vrijheid in dingen krijg, dat hij het wantrouwen loslaat? Ik zal sowieso weer dingen inleveren die ik wel zou willen maar die gewoon niet gaan met hem als partner, maar ik krijg wel dingen terug die ik ook leuk vind, en dan hou ik dus wel mijn gezin bij elkaar. Aan de liefde ligt het niet.. die is er van beide kanten zeker wel.
Maar ik ‘verlies’ dan wel mijn familie, mijn veilige haven. Wat als het dan toch een teleurstelling wordt, zit ik dan, zonder mijn lieve ouders die wel gewoon echt het beste met mij voorhebben.
Man zegt dat hij dan vertrekt en ik in dat huis kan blijven, maar ik voel me daar totaal niet aan verbonden, ik heb niks met die stad, heb daar verder niemand behalve zijn familie.
Ik zit echt in dubio. Man wil ondertussen weten waar hij aan toe is, het liefste kijk ik alles nog even aan, afwachtend, maar ik wil hem niet aan een lijntje houden.
Het wordt voor mij ook moeilijker en moeilijker, omdat ik met mijn ouders ook de confrontatie ga krijgen, waar ik niet op zit te wachten.
Misschien klink ik heel kinderlijk, omdat ik me ook ontzettend druk maak over mijn familie. Maar mijn familie is super belangrijk voor mij, heb een zeer goede band met mijn ouders, ze hebben het beste met mij voor.
Mijn hart zegt dat ik naar hem moet gaan, mijn verstand houd me tegen, en tegelijk voelt het zonde en als een gemiste kans als ik hem de kans niet geef om te laten zien dat hij met deze dingen echt gaat veranderen.
Het is een lang verhaal geworden, maar ik moest dit van mij afschrijven.
Misschien zoek ik tips, misschien erkenning, misschien heb ik een schop onder mijn kont nodig, maar mijn hoofd gaat alle kanten op..
donderdag 13 februari 2020 23:54
Hoi
Ik dacht, ik moet echt even reageren, want het lijkt (deels) zo mijn eigen verhaal.
Eigenlijk schrijf je het allemaal al.
Je moeder trekt het momenteel niet meer (logisch, want ze maakt zich telkens zorgen en dat geeft haar stress, maar dan besluit je het toch weer door te zetten - maars zoals ik het begrijp zegt je moeder niet ik verbreek het contact met je, maar meer 'als dit dan je keuze is, val me even niet meer lastig met hoe slecht het met je gaat, want daar ga ik ook aan onderdoor'). Moeders he.. Die blijven altijd van hun dochter houden maar soms moeten ze ook even pas op de plaats maken als iets te stressvol voor ze is.
Tenminste, zo lees ik wat je schrijft.
Hoe reageren je zusters in de moskee? Hetzelfde of juist heel anders dan hier op het forum? Nederlandse en islamitische normen en waarden mbt relaties en verhouding man vrouw kunnen heel ver uit elkaar liggen. Nederlanders hebben vrijheid heel erg hoog in het vaandel staan - iemand die je dat (deels) ontneemt is haast duivels.
Geeft dat ook strubbelingen tussen hem en jouw vriendinnen, omdat zij misschien zeggen dat het zo echt niet kan, en dat hem onzeker maakt - of heb je veel islamitische vriendinnen? En wat vinden die?
Mijn ex leek veel op jouw vriend, zoals je hem omschrijft. Bij ons is het uiteindelijk uitgegaan, omdat mijn gevoel niet blijven maar weggaan zei. Het kostte hem heel veel moeite om te veranderen. Uiteindelijk mocht alles, maar dat kostte meerdere momenten dat ik aangaf de brui aan de relatie te geven. Toen kwam hij tot inzicht, want hij wilde mij niet kwijt. Voor hem was het heel lastig, want in het begin was ik meegegaan in wat hij wou en toen ik ging sputteren begreep hij niet waarom het nu anders was. Achteraf gezien had ik hem veel eerder duidelijkheid moeten geven, over wat mijn eigen behoeftes qua vrijheid in de relatie waren. Dan had hij op basis daarvan ook zijn eigen (mogelijk andere) keuzes kunnen maken. Het heeft mij en hem uiteindelijk heel veel pijn gedaan dat het zo lang duurde tot ik mijn twijfels met hem durfde te delen en eerlijk durfde uit te komen voor mijn behoeftes.
Bij ons was de situatie wel ook deels anders - ik was niet (geheel) bekeerd, en niet voordat ik hem had leren kennen. Daardoor is het spaak gelopen denk ik - toen ik wel geloofde pastte het wel in het plaatje van de islam (je kan het immers zo strict interpreteren als je zelf besluit), maar toen ik ging twijfelen pastte het niet meer. En toen waren we het dus qua normen en waarden (en opvoeding van een eventueel kind) niet meer eens, wat enorme strubbelingen gaf.
Wat ik je wil meegeven is - en dat is misschien dan toch ietsje anders dan de andere reacties van forum leden - luister naar je gevoel. Jullie houden zoals ik begrijp veel van elkaar. Het lijkt me wel enorm lastig, omdat jouw omgeving niet zo positief over hem denkt, om (samen met hem) uit je isolement te komen, maar als je echt voor hem kiest dan zou je het toch kunnen proberen. Persoonlijk denk ik wel dat opnieuw relatietherapie en individuele therapie voor hem aan te raden is - misschien zijn jullie (qua jouw gevoel voor hem) dan nog op tijd.
Bij ons was het te laat.
Maar je moet ECHT gaan luisteren naar jouw gevoel mbt jouw behoeftes, en die ook gaan aangeven en daar niet teveel concessies in doen - anders blijft er bij jou iets knagen / een gevoel van ongelukkigheid en dat is geen goede bodem voor een gelukkig leven. Misschien nu nog voor een jaartje maar daarna kan je dat veilige gevoel waarschijnlijk alleen nog inruilen voor een verpeste relatie.
Mijn ex was heel erg onzeker + hij had deze 'regels' meegekregen van zijn familie / aangenomen uit de Quran. Maar niet alle islamitische mannen zijn zo, maar als je onzeker bent en je hebt geleerd wat je hebt geleerd kan zo'n cultuurshock gigantisch zijn om je ff aan aan te passen. Dus ik denk ook zeker niet dat je man een gemene enge vent is, ik begrijp van je dat hij lief voor je is, jij je veilig voelt en hij veel van je houdt.
Maar kom op, hij moet je toch op zijn minst laten werken... Genoeg dames uit landen in het midden-oosten die hier wonen gaan ook niet akkoord met zoveel strikte regels hoor!!!!!!!!!!!!!
Ik dacht, ik moet echt even reageren, want het lijkt (deels) zo mijn eigen verhaal.
Eigenlijk schrijf je het allemaal al.
Je moeder trekt het momenteel niet meer (logisch, want ze maakt zich telkens zorgen en dat geeft haar stress, maar dan besluit je het toch weer door te zetten - maars zoals ik het begrijp zegt je moeder niet ik verbreek het contact met je, maar meer 'als dit dan je keuze is, val me even niet meer lastig met hoe slecht het met je gaat, want daar ga ik ook aan onderdoor'). Moeders he.. Die blijven altijd van hun dochter houden maar soms moeten ze ook even pas op de plaats maken als iets te stressvol voor ze is.
Tenminste, zo lees ik wat je schrijft.
Hoe reageren je zusters in de moskee? Hetzelfde of juist heel anders dan hier op het forum? Nederlandse en islamitische normen en waarden mbt relaties en verhouding man vrouw kunnen heel ver uit elkaar liggen. Nederlanders hebben vrijheid heel erg hoog in het vaandel staan - iemand die je dat (deels) ontneemt is haast duivels.
Geeft dat ook strubbelingen tussen hem en jouw vriendinnen, omdat zij misschien zeggen dat het zo echt niet kan, en dat hem onzeker maakt - of heb je veel islamitische vriendinnen? En wat vinden die?
Mijn ex leek veel op jouw vriend, zoals je hem omschrijft. Bij ons is het uiteindelijk uitgegaan, omdat mijn gevoel niet blijven maar weggaan zei. Het kostte hem heel veel moeite om te veranderen. Uiteindelijk mocht alles, maar dat kostte meerdere momenten dat ik aangaf de brui aan de relatie te geven. Toen kwam hij tot inzicht, want hij wilde mij niet kwijt. Voor hem was het heel lastig, want in het begin was ik meegegaan in wat hij wou en toen ik ging sputteren begreep hij niet waarom het nu anders was. Achteraf gezien had ik hem veel eerder duidelijkheid moeten geven, over wat mijn eigen behoeftes qua vrijheid in de relatie waren. Dan had hij op basis daarvan ook zijn eigen (mogelijk andere) keuzes kunnen maken. Het heeft mij en hem uiteindelijk heel veel pijn gedaan dat het zo lang duurde tot ik mijn twijfels met hem durfde te delen en eerlijk durfde uit te komen voor mijn behoeftes.
Bij ons was de situatie wel ook deels anders - ik was niet (geheel) bekeerd, en niet voordat ik hem had leren kennen. Daardoor is het spaak gelopen denk ik - toen ik wel geloofde pastte het wel in het plaatje van de islam (je kan het immers zo strict interpreteren als je zelf besluit), maar toen ik ging twijfelen pastte het niet meer. En toen waren we het dus qua normen en waarden (en opvoeding van een eventueel kind) niet meer eens, wat enorme strubbelingen gaf.
Wat ik je wil meegeven is - en dat is misschien dan toch ietsje anders dan de andere reacties van forum leden - luister naar je gevoel. Jullie houden zoals ik begrijp veel van elkaar. Het lijkt me wel enorm lastig, omdat jouw omgeving niet zo positief over hem denkt, om (samen met hem) uit je isolement te komen, maar als je echt voor hem kiest dan zou je het toch kunnen proberen. Persoonlijk denk ik wel dat opnieuw relatietherapie en individuele therapie voor hem aan te raden is - misschien zijn jullie (qua jouw gevoel voor hem) dan nog op tijd.
Bij ons was het te laat.
Maar je moet ECHT gaan luisteren naar jouw gevoel mbt jouw behoeftes, en die ook gaan aangeven en daar niet teveel concessies in doen - anders blijft er bij jou iets knagen / een gevoel van ongelukkigheid en dat is geen goede bodem voor een gelukkig leven. Misschien nu nog voor een jaartje maar daarna kan je dat veilige gevoel waarschijnlijk alleen nog inruilen voor een verpeste relatie.
Mijn ex was heel erg onzeker + hij had deze 'regels' meegekregen van zijn familie / aangenomen uit de Quran. Maar niet alle islamitische mannen zijn zo, maar als je onzeker bent en je hebt geleerd wat je hebt geleerd kan zo'n cultuurshock gigantisch zijn om je ff aan aan te passen. Dus ik denk ook zeker niet dat je man een gemene enge vent is, ik begrijp van je dat hij lief voor je is, jij je veilig voelt en hij veel van je houdt.
Maar kom op, hij moet je toch op zijn minst laten werken... Genoeg dames uit landen in het midden-oosten die hier wonen gaan ook niet akkoord met zoveel strikte regels hoor!!!!!!!!!!!!!
vrijdag 14 februari 2020 01:35
Het sluipt erin.. dat heeft mijn moeder weleens tegen mij gezegd.. Ze zegt natuurlijk zal het in het begin niet zo zijn maar dat wordt opgebouwd. Zodat je het zelf niet meer weet en dat je aan jezelf gaat twijfelen want er zijn toch ook hele positieve dingen? En op een gegeven moment ga je niet meer vragen want je weet al hoe hij gaat reageren.. Ik lees ontzettend veel alarmbellen, maar ik weet ook dat iedereen dat tegen jou kan zeggen. Maar dat moet je zelf inzien.. Jij moet voor jezelf bepalen, wat wil ik in mijn leven? Waar wordt ik gelukkig van? Wat voor een toekomst wil ik? Wat vind ik belangrijk in een relatie? Denk daar eens goed over na en besef ook dat je nu niet alleen aan jezelf moet denken maar ook aan je kind. Hoe zou je het vinden als je kind over een aantal jaren in een vergelijkbare relatie zit? Wat zou je hem of haar adviseren?
Uiteindelijk heeft iedereen wel bagage. Uiteindelijk heeft iedereen wel dingen waar ze tegen aan lopen, spijt of juist moeilijkheden. En je kan niks meer terugdraaien, het verleden is al geweest. Maar je hebt wel nu, en je kan nu een keus maken. En je bent nog hartstikke jong, je hebt nog een heel leven voor je. Je kan niet bedenken over hoeveel jaar het leven zou zijn of wat als hij wel veranderd. Of wat als hij niet veranderd? Je moet je afvragen of je dat allemaal wilt en of je dat waard vind?
Heel veel succes! Laat je niet gek maken en laat je al helemaal niet beïnvloeden omdat anderen een antwoord willen. Dat is ook een soort van onder druk zetten. Neem je tijd, en profiteer juist van die tijd. Neem de ruimte en de tijd om bovenste vragen goed te achterhalen, ga juist de dingen doen die je altijd wilde doen. Zo komt je er zelf achter.
Uiteindelijk heeft iedereen wel bagage. Uiteindelijk heeft iedereen wel dingen waar ze tegen aan lopen, spijt of juist moeilijkheden. En je kan niks meer terugdraaien, het verleden is al geweest. Maar je hebt wel nu, en je kan nu een keus maken. En je bent nog hartstikke jong, je hebt nog een heel leven voor je. Je kan niet bedenken over hoeveel jaar het leven zou zijn of wat als hij wel veranderd. Of wat als hij niet veranderd? Je moet je afvragen of je dat allemaal wilt en of je dat waard vind?
Heel veel succes! Laat je niet gek maken en laat je al helemaal niet beïnvloeden omdat anderen een antwoord willen. Dat is ook een soort van onder druk zetten. Neem je tijd, en profiteer juist van die tijd. Neem de ruimte en de tijd om bovenste vragen goed te achterhalen, ga juist de dingen doen die je altijd wilde doen. Zo komt je er zelf achter.
vrijdag 14 februari 2020 08:46
De cultuur matcht niet met onze westerse vrijheid. Kan me heel goed voorstellen dat je ouders hier ontzettend veel verdriet om hebben. Je hebt je afgekeerd van de normen en waarden waarmee zij je hebben grootgebracht door in die moslimcultuur mee te gaan. Net zoiets als wanneer een dierbare toetreedt tot een sekte.
vrijdag 14 februari 2020 09:04
Lieve TO, laat de negatieve opmerkingen over de Islam in dit topic alsjeblieft even links liggen. Je weet zelf dat dat er weinig mee te maken heeft, het is hooguit een excuus waarachter je man zich kan verschuilen. Ik heb een vriendin met dezelfde achtergrond die jaren heeft moeten praten met haar man om dezelfde vrijheden te "krijgen" die jij nu aangeboden krijgt. Het probleem is waarschijnlijk (en dat ken ik uit mijn huwelijk, overigens niet met een moslim!) dat je nu ingezien hebt dat deze vrijheden vanzelfsprekend zouden moeten zijn en dat het niet aan je man is om je ergens toestemming voor te geven. Je bent een vrij mens. Je vult je leven (en je geloof!) in zoals jou dat goeddunkt. Dat je nu dingen "mag" voelt niet goed, want je man had in de eerste plaats al niet het recht je deze dingen te verbieden! Zijn plotselinge omkeer voelt dus onecht, want hij lijkt het alleen te doen omdat jij nu weerstand biedt aan zijn regels.
Dit is een proces dat je niet meer kunt stoppen als je er eenmaal inzit. Je kunt nooit meer terug naar de situatie van vroeger. En dat moet je ook niet willen trouwens.
Aan de ene kant snap ik je ouders, ze zullen heel veel pijn hebben gehad om jou zo verdrietig te zien. Aan de andere kant wordt er nu aan twéé kanten aan je getrokken en heb je wellicht het gevoel dat je, wat je ook beslist, altijd verliest. Dat is echter niet waar. Jij komt als winnaar uit deze strijd zolang je doet waar jij achter staat, met je verstand, maar ook met je gevoel. Heel diep van binnen weet je het al maar je durft het nog niet aan jezelf toe te geven, omdat je bang bent voor de gevolgen.
Waarschijnlijk vul ik heel veel voor je in, sorry daarvoor! Maar ik heb sterk het gevoel dat ik destijds door een vergelijkbaar proces bent gegaan. Wat ik je in deze situatie wil aanraden, is om naar jezelf te luisteren. Misschien kun je even weg, letterlijk en figuurlijk, weg van deze twee vuren waar je tussen zit, even ergens heen waar het stil wordt in je hoofd en je naar je eigen behoeftes en gevoelens kunt luisteren. Kun je aan je ouders en je man vertellen dat je even een week (ofzo) nodig hebt in stilte, een week zonder stoorzenders, zonder invloeden van buitenaf? Om jezelf vragen te stellen en antwoorden te vinden. Er is geen fout antwoord, alles wat JIJ beslist en waar JIJ achterstaat is goed. Heel veel sterkte!
Dit is een proces dat je niet meer kunt stoppen als je er eenmaal inzit. Je kunt nooit meer terug naar de situatie van vroeger. En dat moet je ook niet willen trouwens.
Aan de ene kant snap ik je ouders, ze zullen heel veel pijn hebben gehad om jou zo verdrietig te zien. Aan de andere kant wordt er nu aan twéé kanten aan je getrokken en heb je wellicht het gevoel dat je, wat je ook beslist, altijd verliest. Dat is echter niet waar. Jij komt als winnaar uit deze strijd zolang je doet waar jij achter staat, met je verstand, maar ook met je gevoel. Heel diep van binnen weet je het al maar je durft het nog niet aan jezelf toe te geven, omdat je bang bent voor de gevolgen.
Waarschijnlijk vul ik heel veel voor je in, sorry daarvoor! Maar ik heb sterk het gevoel dat ik destijds door een vergelijkbaar proces bent gegaan. Wat ik je in deze situatie wil aanraden, is om naar jezelf te luisteren. Misschien kun je even weg, letterlijk en figuurlijk, weg van deze twee vuren waar je tussen zit, even ergens heen waar het stil wordt in je hoofd en je naar je eigen behoeftes en gevoelens kunt luisteren. Kun je aan je ouders en je man vertellen dat je even een week (ofzo) nodig hebt in stilte, een week zonder stoorzenders, zonder invloeden van buitenaf? Om jezelf vragen te stellen en antwoorden te vinden. Er is geen fout antwoord, alles wat JIJ beslist en waar JIJ achterstaat is goed. Heel veel sterkte!
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
vrijdag 14 februari 2020 09:18
Je bent bekeerd, het is ook jouw geloof. Als jij dingen niet wilt doen omdat dat voor jou niet bij je geloof past is dat prima. En oprecht.
Als hij jou dingen verbiedt omdat dat volgens hem niet van het geloof mag, terwijl het volgens jou wel kan, dan is het niet goed. Vraag jezelf eens af hoe andere Moslims (m/v) het zouden zien.
Als hij jou dingen verbiedt omdat dat volgens hem niet van het geloof mag, terwijl het volgens jou wel kan, dan is het niet goed. Vraag jezelf eens af hoe andere Moslims (m/v) het zouden zien.
vrijdag 14 februari 2020 12:35
Wat een creep! Echt, hoe kun je hier nog over twijfelen? Je 'mag' naar de supermarkt en de moskee? Luister alsjeblieft naar je moeder, hij heeft je gebrainwashed.
Ik heb veel moslima's als collega's, maar die gaan gewoon na werk mee naar de kroeg, sporten en een gaat zelfs weekendjes alleen op stedentrip met man en kind thuis. Dit heeft niks met geloof te maken, dit is een hele enge man.
Ik heb veel moslima's als collega's, maar die gaan gewoon na werk mee naar de kroeg, sporten en een gaat zelfs weekendjes alleen op stedentrip met man en kind thuis. Dit heeft niks met geloof te maken, dit is een hele enge man.
vrijdag 14 februari 2020 12:43
vrijdag 14 februari 2020 12:51
Je 'mag' dit en je 'mag' dat? TO, luister naar je ouders en naar je verstand. NIET teruggaan.
Trouwens, hij is absoluut geen goede vader. Jullie kind ziet ook hoe hij jou behandelt en groeit op met de gedachte dat een man alles voor het zeggen heeft en de vrouw moet luisteren en zich moet onderwerpen. Wil je dat voor je zoon of dochter?
Trouwens, hij is absoluut geen goede vader. Jullie kind ziet ook hoe hij jou behandelt en groeit op met de gedachte dat een man alles voor het zeggen heeft en de vrouw moet luisteren en zich moet onderwerpen. Wil je dat voor je zoon of dochter?
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 14 februari 2020 12:57
Ik krijg kortsluiting bij het lezen van de titel.
Je partner of je vrijheid?!
Dat zou nooit zo in een zin moeten staan.
Je kan nooit je vrijheid weggeven aan iemand anders!
Je spreekt over liefde maar liefde is onvoorwaardelijk. Liefde is interesse tonen in de ander. De ander steunen in zijn of haar passies en ambities. Hij “houdt” alleen maar van je als je precies doet wat hij wil.
Je partner of je vrijheid?!
Dat zou nooit zo in een zin moeten staan.
Je kan nooit je vrijheid weggeven aan iemand anders!
Je spreekt over liefde maar liefde is onvoorwaardelijk. Liefde is interesse tonen in de ander. De ander steunen in zijn of haar passies en ambities. Hij “houdt” alleen maar van je als je precies doet wat hij wil.
vrijdag 14 februari 2020 13:02
vrijdag 14 februari 2020 13:08
ja, ik wil alleen maar aanhaken op wat al gezegd is: ga weg.
Toen ik je titel las, dacht ik; vrijheid zit niet alleen in single zijn, maar ook in jezelf. Maar toen ik je post lag gingen de alarmbellen na de zin over dat hij vanaf het begin al jaloers is af.
Dit is totaal geen gezonde situatie. En vind je het echt normaal dat je zo beperkt wordt? En ik weet niet of je een dochter of zoon hebt, maar verwacht je dat je dochter ook zo beperkt wordt (als je die al hebt of krijgt)?
En dat je zoon zo'n onzekere jaloerse control freak wordt? Want dit is nu het voorbeeld wat je ze gaat meegeven.
Ben je gelukkig? Ik vind al mijn vrijheid binnen mijn relatie. En die zou jij ook moeten kunnen vinden. En zo niet met je huidige vent, lekker alleen!
Overigens begrijp ik je moeder goed. Wat moet dit enorm pijnlijk voor haar zijn. Dit doe jij niet alleen jezelf en je kinderen, maar ook haar aan.
Toen ik je titel las, dacht ik; vrijheid zit niet alleen in single zijn, maar ook in jezelf. Maar toen ik je post lag gingen de alarmbellen na de zin over dat hij vanaf het begin al jaloers is af.
Dit is totaal geen gezonde situatie. En vind je het echt normaal dat je zo beperkt wordt? En ik weet niet of je een dochter of zoon hebt, maar verwacht je dat je dochter ook zo beperkt wordt (als je die al hebt of krijgt)?
En dat je zoon zo'n onzekere jaloerse control freak wordt? Want dit is nu het voorbeeld wat je ze gaat meegeven.
Ben je gelukkig? Ik vind al mijn vrijheid binnen mijn relatie. En die zou jij ook moeten kunnen vinden. En zo niet met je huidige vent, lekker alleen!
Overigens begrijp ik je moeder goed. Wat moet dit enorm pijnlijk voor haar zijn. Dit doe jij niet alleen jezelf en je kinderen, maar ook haar aan.
zaterdag 15 februari 2020 09:06
Niet alle reacties gelezen, maar op basis van je OP en paar eerste reacties: WEG BLIJVEN!
Hoe jouw man doet gaat echt te ver. Dat heeft niets te maken met geloof of cultuur. Hij ontneemt jou je vrijheid en "geeft" je vervolgens hele kleine stukjes zogenaamde vrijheid.
Het is te gek voor woorden dat je "naar een vrouwensportschool mag". Als jij naar een sportschool wil, ga je naar een sportschool, ongeacht welke.
In een relatie mag je je beiden best een beetje aanpassen aan elkaar, maar dat moet dan wel vanuit jezelf komen.
Het is niet leuk dat je familie je nu voor de keuze stelt tussen hen of je man, maar ik kan het ergens wel begrijpen. Zij zien in dat jij je ongelukkig laat maken door deze man. En zij willen je steunen, maar dan zul jij zelf actie moeten ondernemen om te zorgen dat hij je dit niet meer kan flikken.
Hoe jouw man doet gaat echt te ver. Dat heeft niets te maken met geloof of cultuur. Hij ontneemt jou je vrijheid en "geeft" je vervolgens hele kleine stukjes zogenaamde vrijheid.
Het is te gek voor woorden dat je "naar een vrouwensportschool mag". Als jij naar een sportschool wil, ga je naar een sportschool, ongeacht welke.
In een relatie mag je je beiden best een beetje aanpassen aan elkaar, maar dat moet dan wel vanuit jezelf komen.
Het is niet leuk dat je familie je nu voor de keuze stelt tussen hen of je man, maar ik kan het ergens wel begrijpen. Zij zien in dat jij je ongelukkig laat maken door deze man. En zij willen je steunen, maar dan zul jij zelf actie moeten ondernemen om te zorgen dat hij je dit niet meer kan flikken.
zaterdag 15 februari 2020 09:16
Ik vind dat je veel vraagt van je moeder, eerst bekeer je je, dat moet erg moeilijk zijn voor haar en dan hang je ook nog eens aan haar, ik snap dat ze het zat is.
Ben je altijd zo afhankelijk geweest van anderen en dat anderen over je beslissen? Pas wel op want je bent nu moeder en je moet nu verstandig worden voor je kind.
Ben je altijd zo afhankelijk geweest van anderen en dat anderen over je beslissen? Pas wel op want je bent nu moeder en je moet nu verstandig worden voor je kind.
zaterdag 15 februari 2020 10:53
Niet alle reacties gelezen.
TO, uit eigen ervaring: dit gevoel gaat alleen maar sterker worden, want hij verandert niet. Niet wezenlijk. Mijn advies zou zijn: ga eens een weekje ergens anders zitten, niet bij je ouders, maar echt alleen, zonder al die beïnvloeding. Dat deed ik destijds ook, en het maakt je blik nog helderder. Ik wens je heel veel sterkte toe, want trouw zijn aan jezelf kost veel kracht, maar levert nog veel meer op! Jezélf namelijk, en daar moet je je hele leven nog mee door. Laat niemand je dat afnemen.
TO, uit eigen ervaring: dit gevoel gaat alleen maar sterker worden, want hij verandert niet. Niet wezenlijk. Mijn advies zou zijn: ga eens een weekje ergens anders zitten, niet bij je ouders, maar echt alleen, zonder al die beïnvloeding. Dat deed ik destijds ook, en het maakt je blik nog helderder. Ik wens je heel veel sterkte toe, want trouw zijn aan jezelf kost veel kracht, maar levert nog veel meer op! Jezélf namelijk, en daar moet je je hele leven nog mee door. Laat niemand je dat afnemen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 15 februari 2020 11:39
[...]
Ik heb je verhaal gelezen, vanaf dag 1 heeft je man je leven zo ingedeeld zoals hij het wilt. Jij hebt vanaf de eerste dag geen eigen leven opgebouwd naast de relatie die je hebt met je man. Je hebt jezelf eigenlijk al verloren in de relatie. Het is misschien hard gezegd maar ik denk dat het tijd is om voor jou en je kind te kiezen. Hij verbood je van alles en zelf de belangrijkste ding die jij liefhebt, namelijk je familie. Je bent een familiemens, nee dat is zeker niet kinderlijk maar je man gunt je de vrijheid ook niet. Dat is geen relatie, eerder een gevangenschap. Jullie zijn 2 individuelen, Jullie horen elkaar aanvulling in het leven te zijn en niet een invulling.
Ik heb je verhaal gelezen, vanaf dag 1 heeft je man je leven zo ingedeeld zoals hij het wilt. Jij hebt vanaf de eerste dag geen eigen leven opgebouwd naast de relatie die je hebt met je man. Je hebt jezelf eigenlijk al verloren in de relatie. Het is misschien hard gezegd maar ik denk dat het tijd is om voor jou en je kind te kiezen. Hij verbood je van alles en zelf de belangrijkste ding die jij liefhebt, namelijk je familie. Je bent een familiemens, nee dat is zeker niet kinderlijk maar je man gunt je de vrijheid ook niet. Dat is geen relatie, eerder een gevangenschap. Jullie zijn 2 individuelen, Jullie horen elkaar aanvulling in het leven te zijn en niet een invulling.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 15-02-2020 18:06
Reden: quote OP verwijderd
Reden: quote OP verwijderd
83.62% gewijzigd
zaterdag 15 februari 2020 12:12
Afgelopen maanden ben ik kritisch gaan kijken naar mijn leven. Ik wordt toch beperkt in mijn doen en laten voor mijn gevoel. Altijd alles verantwoorden, en durfde niet eens meer te vragen of ik met een vriendin mocht afspreken, ik wist het antwoord toch wel en dan kregen we ruzie.
Ik vind dit heel triest om te lezen. Je bent zodanig gebrainwasht dat je zelf niet door hebt hoe ernstig je situatie is. Je bent geen mens meer, maar een eigendom. Ik snap volkomen dat het jouw ouders ontzettend zwaar valt om hun dochter in deze situatie te zien en dat ze uit zelfbehoud nu een grens trekken. Je wil niet je ouders noch je man verliezen, maar misschien moet je maar eerst eens naar jou zelf kijken. Het klinkt alsof jij jezelf al bijna helemaal verloren hebt, je er niet meer bent. Ik hoop voor jou dat je dit sprankje kunt oppakken en jezelf zult bevrijden uit deze ongezonde situatie.
Ik vind dit heel triest om te lezen. Je bent zodanig gebrainwasht dat je zelf niet door hebt hoe ernstig je situatie is. Je bent geen mens meer, maar een eigendom. Ik snap volkomen dat het jouw ouders ontzettend zwaar valt om hun dochter in deze situatie te zien en dat ze uit zelfbehoud nu een grens trekken. Je wil niet je ouders noch je man verliezen, maar misschien moet je maar eerst eens naar jou zelf kijken. Het klinkt alsof jij jezelf al bijna helemaal verloren hebt, je er niet meer bent. Ik hoop voor jou dat je dit sprankje kunt oppakken en jezelf zult bevrijden uit deze ongezonde situatie.
zaterdag 15 februari 2020 17:40
Je mag de OP niet quoten!NacB schreef: ↑15-02-2020 11:39Ik heb je verhaal gelezen, vanaf dag 1 heeft je man je leven zo ingedeeld zoals hij het wilt. Jij hebt vanaf de eerste dag geen eigen leven opgebouwd naast de relatie die je hebt met je man. Je hebt jezelf eigenlijk al verloren in de relatie. Het is misschien hard gezegd maar ik denk dat het tijd is om voor jou en je kind te kiezen. Hij verbood je van alles en zelf de belangrijkste ding die jij liefhebt, namelijk je familie. Je bent een familiemens, nee dat is zeker niet kinderlijk maar je man gunt je de vrijheid ook niet. Dat is geen relatie, eerder een gevangenschap. Jullie zijn 2 individuelen, Jullie horen elkaar aanvulling in het leven te zijn en niet een invulling.
(Waarom zou je ook? )
zaterdag 15 februari 2020 19:45
TO lees dit nog eens.vierhetleven schreef: ↑12-02-2020 12:57Wat hier gebeurt is dat je man eerst álles heeft verboden. Net zo lang tot dat de norm is geworden. Nu geeft hij kleine beetjes toe: je mag naar een vrouwensportschool, je mag alleen naar de supermarkt, hij controleert je telefoon niet meer. En jij ziet dat als positieve dingen. Terwijl het natuurlijk compleet van de zotte is dat je iets mag of niet mag van je partner. En je telefoon controleren? Serieus? Zo werkt een gelijkwaardig relatie niet. Hij zal misschien nog kleine beetjes meer toe kunnen gaan geven, maar in essentie is dit een ongezonde verhouding. En zal dat het altijd blijven, want zijn karakter verandert niet. Hoe graag je dat ook zou willen.
En bedenk dan nog eens dat je voor een heel klein stukje vrijheid (vrouwensportschool) met jullie kind uit jullie woning hebt moeten vertrekken.
Dat is nogal wat, wat je voor je vrijheid hebt moeten overhebben. Waarom zou je je vrijheid opgeven? Om straks weer te moeten vertrekken om er een schepje vrijheid bovenop te kunnen krijgen? Dat kun je ook jullie kind niet aandoen.
En in je openingspost zeg je dat zijn gedrag vroeger extreem was. Beste TO, dat is het nu nog steeds. Maar jij ziet dat niet eens meer in.
zaterdag 15 februari 2020 20:11
maandag 7 december 2020 18:27
Newsflash: dat beeld klopt helemaal. Misschien zie je dat nu niet omdat je er zo diep in zit, maar vertrouw op je moeder. Het moeilijkste heb je al achter de rug, volhouden nu.Suikerbommetje schreef: ↑12-02-2020 11:45Mijn moeder heeft echt dat beeld dat hij mijn leven verziekt en verkleind, dat als ik bij hem weg ben ik mijn volledige vrijheid terug heb om te doen wat ik leuk vind, zonder verantwoording.
Hij verandert echt niet. Misschien heel even, tot hij commentaar krijgt van zijn familie/vrienden. Je hebt hem een kans gegeven, kies voor jezelf, je kind en de mensen die het beste met je voor hebben. Je moet toch gewoon jezelf kunnen zijn?
maandag 7 december 2020 18:51
Hij is moslim en jij een bekeerde Nederlandse vrouw. Dit haal ik uit je openingspost. In die cultuur is het normaal dat de vrouw zo leeft. Vriendinnen bestaan vaak uit familie, ik gok dat je ook nederlandse vriendinnen hebt. Denk maar niet dat je daar bevriend mee mag zijn, hij ziet hen als te vrij. Deze jaloezie en bezitterigheid hoort er gewoon bij, dit zal toch niet veranderen. Je hebt een kind met hem en ik kan je bijna garanderen dat hij niet zal toestemmen met scheiden. Het jammere is dat ik veel van zulke meiden ken, en zij zullen nooit weggaan. Vooral de kwetsbare met een rugzak, zoals jijzelf. Ik zou dus in deze situatie het beste ervan proberen te maken, door bijvoorbeeld online vriendinnen. Ik vrees namelijk dat je anders een stalker aan je broek hebt.
