Relaties
alle pijlers
Komt het nog goed?
woensdag 25 juni 2008 om 00:06
Hallo iedereen,
Ik zit met een probleem, en ik ben bang dat ik dat niet in paar regels kan uitleggen. Dus bereid je voor, hier komt een redelijk lang verhaal, met heel wat nare situatie's.
Ongeveer drie jaar geleden begon het. Mijn vriendin en ik leerden elkaar kennen via de toen populaire netwerksite cu2. Per ongeluk kwam mijn vriendin op mijn profiel terecht, maar schrijf toch een berichtje. Na wat chatten enz besloten we om een keer af te spreken. Dit hebben we gedaan, en daar begon onze relatie. We dachten eerst nog van elkaar dat we
elkaar niet zagen zitten, maar niets is minder waar.
Geweldige tijden hadden we met z'n tweeen. We woonden beide nog bij onze ouders, die alleen maar konden zeuren dat we ons wel met school moesten bezig houden want we zaten allebei in het examenjaar. Nou we zijn geslaagd hoor. Hehe.
Gingen op vakantie, centerparks, Oostenrijk en Italie. Helemaal top. Na ongeveer 9 maanden voelde ik mij slecht, angstig en hyperfentilatie. Me ouders en familie, zelfs vrienden en kennissen dachten dat dat door haar kwam en dwongen me dan ook bijna om er mee op te houden. Nadat iedereen op me in had gepraat, deed ik dan ook maar. De grootste fout uit mijn leven, tot nu toe!
Gelukkig heb ik er wel van geleerd, naar mijn eigen gevoel te luisteren, en mijn hart te volgen en dat doe ik dus nu ook.
Na ongeveer een jaar kwamen we weer met elkaar in kontact. We spraken af, maar weer zaten onze ouders, attans vooral mijn ouders er tussen. Opeens ging het heel snel. We hielden kontact, mijn vriendin was zwanger, helaas op dat moment niet van mij, maar ondanks dat koos ik voor haar.
Het dochtertje werd geboren en ongeveer vanaf het begin zorgden we samen voor haar. Even ter nadere informatie, we zijn beide erg jong nog, zei 18 en ik 19, (ons dochtje is nu 11 maanden). In het verhaal zal ik ook verder spreken over "ons dochtetje" omdat ik haar zo accepteer en omdat ik al vanaf het begin met haar bezig ben.
Maargoed, mijn vriendin woonden in een moederhuis, kreeg een urgentie voor een huis en vroeg of ik bij haar wilde komen wonen. Daar heb ik niet lang over hoeven denken, en dat dan ook maar gelijk gezegd. In december zijn we begonnen met klussen in het huis, en met oud en nieuw woonden we er al. Allemaal in een tijdsbestek van ongeveer twee maanden.
Voordat ik haar opnieuw leerden kennen was ik begonnen aan een opleiding. Nou moest ik daarvoor stage gaan lopen, en dat verdiende natuurlijk geen zak. Financieel hadden we het heel zwaar, zei moest alles betalen, maar het ergste was/is, ik gaf het geld wat ik dan verdiende (300 euro) uit aan sigaretten en broodjes op het station voor mijzelf.
In de huishouding ging het slecht, beide deden we er niets aan, en het werd een varkensstal. De spanningen liepen steeds meer op, en Booeeem deed het na zeven maanden daar samen gewoond te hebben. Mijn vriendin wilde rust, even geen kontact, maar was in die tijd wederom zwanger. Deze keer van mij. We hadden samen het besluit genomen voor nog een kindje, maar aangezien we ruzie hadden, had ik geen kontact meer met haar. Wat ik ook probeerde, ze negeerde me.
Sterker nog, ze werd alleen maar bozer als ik wat stuurde naar haar mail of telefoon.
Zei woonden tijdelijk bij haar moeder, en ik bij mijn ouders. Nu is haar moeder op vakantie gegaan, en had mij verboden kontact met haar op te nemen, maar ik hield het niet langer uit. Ik ging langs ons huis, belde netjes aan, maar ze deed niet open. Heb daar twee uur staan wachten, maar geen reactie.
Ik weet dat ik heel veel fouten heb gemaakt, dat ben ik mij gaan realiseren. Ik bedankte haar nooit voor alles wat ze voor me deed, maar zo zit ik niet in mekaar. Nu heb ik het wel leren waarderen, en heb dat haar dan ook uitgelegd. Ik deed haar veel beloftes, dat ik kon blijven werken bij het bedrijf waar ik stage liep, en dat ik dan goed ging verdienen. Maar dat gebeurde ook al niet. Als ik weg wilde naar vrienden of familie deed ik dat, want op zo'n moment dacht ik niet na dat ik zelf voor haar en ons dochtertje had gekozen, terwijl zei nooit weg kon.
Al met al, heel veel fouten. Ik heb ze ingezien en ben ermee aan de slag gegaan. Heb hulp gezocht bij een maatschappelijk werker, heb me voorgenomen om nooit meer dingen te zeggen die ik niet kan waarmaken, en ik heb mezelf gezworen mee te gaan helpen in de huishouding en meer tijd met haar en ons dochtertje door te brengen. Het leven is kort, en elk moment dat we samen kunnen zijn wil ik daarvan gaan genieten.
Ben weer terug bij mijn oude werkgever, doe daar intern een opleiding, zodat ik nu degene kan zijn die het geld gaat binnenhalen, en ik heb haar gezegd dat ze nu moet gaan doen wat ze wil, school/werk of iets anders. Ik heb alles voor haar over, wil het haar bewijzen, maar ben bang dat ik daarvoor de kans niet meer krijg.
Ik smste haar dat ik verder ging met mijn eigen leven, ik wil wel mijn hele leven op haar wachten maar dat is niet te doen, en zeker nadat zei allemaal smsjes had gestuurd dat het over was, dacht ik ik moet me erbij neerleggen.
Nog geen twee uur later, na het ontvangen van mijn smsje. Belde ze. We hebben drie uur gesproken over koetjes en kalfjes. Over de televisieaansluiting bij ons thuis dat ze graag een tweede erbij wil zodat ook weer in de woonkamer gekeken kan worden enz. Hartstikke gezellig.
Nu heb ik vandaag zo'n tweede ontvanger van KPN erbij gehaald, en gaf dat aan haar door. Wanneer ik mocht langs komen om hem te brengen en in te stellen. En op die manier kan ik ook ons dochtje weer eens zien, maar ze smste terug dat ze me nu nog niet wilde zien, dat ze nog wel liet horen wanneer ze wel kon.
Ik realiseer me heel goed dat er een hoop is gebeurd tussen ons, dat ze dat niet zomaar kan vergeten, maar ze weet ook hoeveel ik van haar en ons dochterje houd. Dat ik het allemaal goed wil doen, een goede vader zijn, mee help in de huishouding en klaar sta voor hun wanneer ze me nodig hebben.
Ben gestopt met school om geld te gaan verdienen, heb professionele hulp gezocht om mijn problemen beter onder ogen te kunnen zien, enzovoort. Maar ze gelooft het niet meer. Kan me dat wel voorstellen, maar de enige manier om erachter te komen hoe de "nieuwe" Mike is, is door me een kans te geven, niet waar?
Wat moet ik nou doen? Moet ik haar nog langer met rust laten, of moet ik juist iets organiseren?
Ik wil best een etentje organiseren of een picknick, maar ik vraag me af of ze dan uberhaupt wel komt opdagen. Heeft iemand advies voor me, wat ik nou in deze situatie moet doen?
Groetjes,
Mike
Ik zit met een probleem, en ik ben bang dat ik dat niet in paar regels kan uitleggen. Dus bereid je voor, hier komt een redelijk lang verhaal, met heel wat nare situatie's.
Ongeveer drie jaar geleden begon het. Mijn vriendin en ik leerden elkaar kennen via de toen populaire netwerksite cu2. Per ongeluk kwam mijn vriendin op mijn profiel terecht, maar schrijf toch een berichtje. Na wat chatten enz besloten we om een keer af te spreken. Dit hebben we gedaan, en daar begon onze relatie. We dachten eerst nog van elkaar dat we
elkaar niet zagen zitten, maar niets is minder waar.
Geweldige tijden hadden we met z'n tweeen. We woonden beide nog bij onze ouders, die alleen maar konden zeuren dat we ons wel met school moesten bezig houden want we zaten allebei in het examenjaar. Nou we zijn geslaagd hoor. Hehe.
Gingen op vakantie, centerparks, Oostenrijk en Italie. Helemaal top. Na ongeveer 9 maanden voelde ik mij slecht, angstig en hyperfentilatie. Me ouders en familie, zelfs vrienden en kennissen dachten dat dat door haar kwam en dwongen me dan ook bijna om er mee op te houden. Nadat iedereen op me in had gepraat, deed ik dan ook maar. De grootste fout uit mijn leven, tot nu toe!
Gelukkig heb ik er wel van geleerd, naar mijn eigen gevoel te luisteren, en mijn hart te volgen en dat doe ik dus nu ook.
Na ongeveer een jaar kwamen we weer met elkaar in kontact. We spraken af, maar weer zaten onze ouders, attans vooral mijn ouders er tussen. Opeens ging het heel snel. We hielden kontact, mijn vriendin was zwanger, helaas op dat moment niet van mij, maar ondanks dat koos ik voor haar.
Het dochtertje werd geboren en ongeveer vanaf het begin zorgden we samen voor haar. Even ter nadere informatie, we zijn beide erg jong nog, zei 18 en ik 19, (ons dochtje is nu 11 maanden). In het verhaal zal ik ook verder spreken over "ons dochtetje" omdat ik haar zo accepteer en omdat ik al vanaf het begin met haar bezig ben.
Maargoed, mijn vriendin woonden in een moederhuis, kreeg een urgentie voor een huis en vroeg of ik bij haar wilde komen wonen. Daar heb ik niet lang over hoeven denken, en dat dan ook maar gelijk gezegd. In december zijn we begonnen met klussen in het huis, en met oud en nieuw woonden we er al. Allemaal in een tijdsbestek van ongeveer twee maanden.
Voordat ik haar opnieuw leerden kennen was ik begonnen aan een opleiding. Nou moest ik daarvoor stage gaan lopen, en dat verdiende natuurlijk geen zak. Financieel hadden we het heel zwaar, zei moest alles betalen, maar het ergste was/is, ik gaf het geld wat ik dan verdiende (300 euro) uit aan sigaretten en broodjes op het station voor mijzelf.
In de huishouding ging het slecht, beide deden we er niets aan, en het werd een varkensstal. De spanningen liepen steeds meer op, en Booeeem deed het na zeven maanden daar samen gewoond te hebben. Mijn vriendin wilde rust, even geen kontact, maar was in die tijd wederom zwanger. Deze keer van mij. We hadden samen het besluit genomen voor nog een kindje, maar aangezien we ruzie hadden, had ik geen kontact meer met haar. Wat ik ook probeerde, ze negeerde me.
Sterker nog, ze werd alleen maar bozer als ik wat stuurde naar haar mail of telefoon.
Zei woonden tijdelijk bij haar moeder, en ik bij mijn ouders. Nu is haar moeder op vakantie gegaan, en had mij verboden kontact met haar op te nemen, maar ik hield het niet langer uit. Ik ging langs ons huis, belde netjes aan, maar ze deed niet open. Heb daar twee uur staan wachten, maar geen reactie.
Ik weet dat ik heel veel fouten heb gemaakt, dat ben ik mij gaan realiseren. Ik bedankte haar nooit voor alles wat ze voor me deed, maar zo zit ik niet in mekaar. Nu heb ik het wel leren waarderen, en heb dat haar dan ook uitgelegd. Ik deed haar veel beloftes, dat ik kon blijven werken bij het bedrijf waar ik stage liep, en dat ik dan goed ging verdienen. Maar dat gebeurde ook al niet. Als ik weg wilde naar vrienden of familie deed ik dat, want op zo'n moment dacht ik niet na dat ik zelf voor haar en ons dochtertje had gekozen, terwijl zei nooit weg kon.
Al met al, heel veel fouten. Ik heb ze ingezien en ben ermee aan de slag gegaan. Heb hulp gezocht bij een maatschappelijk werker, heb me voorgenomen om nooit meer dingen te zeggen die ik niet kan waarmaken, en ik heb mezelf gezworen mee te gaan helpen in de huishouding en meer tijd met haar en ons dochtertje door te brengen. Het leven is kort, en elk moment dat we samen kunnen zijn wil ik daarvan gaan genieten.
Ben weer terug bij mijn oude werkgever, doe daar intern een opleiding, zodat ik nu degene kan zijn die het geld gaat binnenhalen, en ik heb haar gezegd dat ze nu moet gaan doen wat ze wil, school/werk of iets anders. Ik heb alles voor haar over, wil het haar bewijzen, maar ben bang dat ik daarvoor de kans niet meer krijg.
Ik smste haar dat ik verder ging met mijn eigen leven, ik wil wel mijn hele leven op haar wachten maar dat is niet te doen, en zeker nadat zei allemaal smsjes had gestuurd dat het over was, dacht ik ik moet me erbij neerleggen.
Nog geen twee uur later, na het ontvangen van mijn smsje. Belde ze. We hebben drie uur gesproken over koetjes en kalfjes. Over de televisieaansluiting bij ons thuis dat ze graag een tweede erbij wil zodat ook weer in de woonkamer gekeken kan worden enz. Hartstikke gezellig.
Nu heb ik vandaag zo'n tweede ontvanger van KPN erbij gehaald, en gaf dat aan haar door. Wanneer ik mocht langs komen om hem te brengen en in te stellen. En op die manier kan ik ook ons dochtje weer eens zien, maar ze smste terug dat ze me nu nog niet wilde zien, dat ze nog wel liet horen wanneer ze wel kon.
Ik realiseer me heel goed dat er een hoop is gebeurd tussen ons, dat ze dat niet zomaar kan vergeten, maar ze weet ook hoeveel ik van haar en ons dochterje houd. Dat ik het allemaal goed wil doen, een goede vader zijn, mee help in de huishouding en klaar sta voor hun wanneer ze me nodig hebben.
Ben gestopt met school om geld te gaan verdienen, heb professionele hulp gezocht om mijn problemen beter onder ogen te kunnen zien, enzovoort. Maar ze gelooft het niet meer. Kan me dat wel voorstellen, maar de enige manier om erachter te komen hoe de "nieuwe" Mike is, is door me een kans te geven, niet waar?
Wat moet ik nou doen? Moet ik haar nog langer met rust laten, of moet ik juist iets organiseren?
Ik wil best een etentje organiseren of een picknick, maar ik vraag me af of ze dan uberhaupt wel komt opdagen. Heeft iemand advies voor me, wat ik nou in deze situatie moet doen?
Groetjes,
Mike
woensdag 25 juni 2008 om 01:24
Je komt op mij nogal 'verwend' over. Je ouders zeggen die dingen niet tegen je om je te pesten, hoor! Reken er maar op dat zij aan jouw kant staan. Jij drijft alleen steeds je zin door en zij worden geconfronteerd met alle drama die dat met zich meebrengt: Op je 18e in zee gaan met een meisje dat zwanger is van iemand anders. Je gaat samenwonen, stopt met je studie en komt daarna weer thuis wonen. In de tussentijd is je vriendin weer zwanger geraakt... pffff 'k ben blij dat ik jouw moeder niet ben.
Verder ben je nogal pusherig tegen je (ex) vriendin die op dit moment steeds maar weer aangeeft dat ze even met rust gelaten wil worden. Maar jij hoort of ziet dat allemaal niet en blijft maar contact opnemen. Je lijkt wel een stampvoetende kleuter. Ik lees net dat je net 2,5 weken weg bent. Laat haar dus nu maar even!!!
Sorry Mike, maar je moet echt even pas op de plaats maken nu en er aan wennen dat de wereld niet is ingericht op jouw persoonlijk comfort (gestolen van een andere forummer ).
En ik begrijp inderdaad nog steeds niet waarom jullie in deze situatie gekozen hebben voor een tweede zwangerschap.
Verder ben je nogal pusherig tegen je (ex) vriendin die op dit moment steeds maar weer aangeeft dat ze even met rust gelaten wil worden. Maar jij hoort of ziet dat allemaal niet en blijft maar contact opnemen. Je lijkt wel een stampvoetende kleuter. Ik lees net dat je net 2,5 weken weg bent. Laat haar dus nu maar even!!!
Sorry Mike, maar je moet echt even pas op de plaats maken nu en er aan wennen dat de wereld niet is ingericht op jouw persoonlijk comfort (gestolen van een andere forummer ).
En ik begrijp inderdaad nog steeds niet waarom jullie in deze situatie gekozen hebben voor een tweede zwangerschap.
woensdag 25 juni 2008 om 01:25
Zij zit nu in jullie huisje ?
Bewijs maar dat je elke week de vuilniszak voor haar drie etages lager kan zetten .
Bewijs maar dat je de grote boodschappen elke week zelf of samen wil doen en ze naar boven wil dragen .
Bewijs maar dat je niet elk weekend dronken wordt en uitgaat ,
Bewijs maar dat je háár op handen draagt .
Bewijs maar dat je elke week de vuilniszak voor haar drie etages lager kan zetten .
Bewijs maar dat je de grote boodschappen elke week zelf of samen wil doen en ze naar boven wil dragen .
Bewijs maar dat je niet elk weekend dronken wordt en uitgaat ,
Bewijs maar dat je háár op handen draagt .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 25 juni 2008 om 01:28
Bianca,
Ik heb verhalen gehoord van haar, hoe zei zich de afgelopen maand voelde, dat was hartverschurend. Ze wist niet hoe ze de dagen moest doorkomen, ons kindje is wat dat betreft veel te lief, huild nooit, slaapt veel, waardoor mijn vriendin geen dagvulling kon vinden, en allemaal kon nadenken over de problemen die er waren.
In september gaat ze weer naar school, een opleiding volgen, en ik denk ook dat dat haar heel goed doet. Weer onder de mensen, niet de hele dag thuis zitten etc.
Maar voor die tijd wil ik wel goede afspraken gemaakt hebben.
Dat ons dochtertje alleen naar de creche hoeft als het niet anders kan, dat ze leuke dingen met papa of mama kan doen als 1 van hun vrij is, of in het weekend met z'n 3tjes lekker genieten. Zoals het hoort, er voor elkaar zijn.
Voorheen was ik gewoon heel makkelijk, en na het horen van haar verhalen ben ik me vanalles gaan realiseren, dingen waar ik eerst niet over dacht. Hoe zei zich erbij moest voelen. Nu weet ik wel waar ik energie heb laten liggen, en wat ik nou juist wel of niet moet doen om haar gelukkig te kunnen maken.
We moeten samen elkaars verwachtingen bespreken, en eerlijk zijn als je vooraf al weet dat je bijvoorbeeld 1 van elkaars dingen niet kunt volgen of je ze niet kan realiseren.
Ik heb verhalen gehoord van haar, hoe zei zich de afgelopen maand voelde, dat was hartverschurend. Ze wist niet hoe ze de dagen moest doorkomen, ons kindje is wat dat betreft veel te lief, huild nooit, slaapt veel, waardoor mijn vriendin geen dagvulling kon vinden, en allemaal kon nadenken over de problemen die er waren.
In september gaat ze weer naar school, een opleiding volgen, en ik denk ook dat dat haar heel goed doet. Weer onder de mensen, niet de hele dag thuis zitten etc.
Maar voor die tijd wil ik wel goede afspraken gemaakt hebben.
Dat ons dochtertje alleen naar de creche hoeft als het niet anders kan, dat ze leuke dingen met papa of mama kan doen als 1 van hun vrij is, of in het weekend met z'n 3tjes lekker genieten. Zoals het hoort, er voor elkaar zijn.
Voorheen was ik gewoon heel makkelijk, en na het horen van haar verhalen ben ik me vanalles gaan realiseren, dingen waar ik eerst niet over dacht. Hoe zei zich erbij moest voelen. Nu weet ik wel waar ik energie heb laten liggen, en wat ik nou juist wel of niet moet doen om haar gelukkig te kunnen maken.
We moeten samen elkaars verwachtingen bespreken, en eerlijk zijn als je vooraf al weet dat je bijvoorbeeld 1 van elkaars dingen niet kunt volgen of je ze niet kan realiseren.
woensdag 25 juni 2008 om 01:29
quote:Mike32773 schreef op 25 juni 2008 @ 00:06:
Hallo iedereen,
Ik zit met een probleem, en ik ben bang dat ik dat niet in paar regels kan uitleggen. Dus bereid je voor, hier komt een redelijk lang verhaal, met heel wat nare situatie's.
Ongeveer drie jaar geleden begon het. Mijn vriendin en ik leerden elkaar kennen via de toen populaire netwerksite cu2. Per ongeluk kwam mijn vriendin op mijn profiel terecht, maar schrijf toch een berichtje. Na wat chatten enz besloten we om een keer af te spreken. Dit hebben we gedaan, en daar begon onze relatie. We dachten eerst nog van elkaar dat we
elkaar niet zagen zitten, maar niets is minder waar.
Geweldige tijden hadden we met z'n tweeen. We woonden beide nog bij onze ouders, die alleen maar konden zeuren dat we ons wel met school moesten bezig houden want we zaten allebei in het examenjaar. Nou we zijn geslaagd hoor. Hehe.
Gingen op vakantie, centerparks, Oostenrijk en Italie. Helemaal top. Na ongeveer 9 maanden voelde ik mij slecht, angstig en hyperfentilatie. Me ouders en familie, zelfs vrienden en kennissen dachten dat dat door haar kwam en dwongen me dan ook bijna om er mee op te houden. Nadat iedereen op me in had gepraat, deed ik dan ook maar. De grootste fout uit mijn leven, tot nu toe!
Gelukkig heb ik er wel van geleerd, naar mijn eigen gevoel te luisteren, en mijn hart te volgen en dat doe ik dus nu ook.
Na ongeveer een jaar kwamen we weer met elkaar in kontact. We spraken af, maar weer zaten onze ouders, attans vooral mijn ouders er tussen. Opeens ging het heel snel. We hielden kontact, mijn vriendin was zwanger, helaas op dat moment niet van mij, maar ondanks dat koos ik voor haar.
Het dochtertje werd geboren en ongeveer vanaf het begin zorgden we samen voor haar. Even ter nadere informatie, we zijn beide erg jong nog, zei 18 en ik 19, (ons dochtje is nu 11 maanden). In het verhaal zal ik ook verder spreken over "ons dochtetje" omdat ik haar zo accepteer en omdat ik al vanaf het begin met haar bezig ben.
Maargoed, mijn vriendin woonden in een moederhuis, kreeg een urgentie voor een huis en vroeg of ik bij haar wilde komen wonen. Daar heb ik niet lang over hoeven denken, en dat dan ook maar gelijk gezegd. In december zijn we begonnen met klussen in het huis, en met oud en nieuw woonden we er al. Allemaal in een tijdsbestek van ongeveer twee maanden.
Voordat ik haar opnieuw leerden kennen was ik begonnen aan een opleiding. Nou moest ik daarvoor stage gaan lopen, en dat verdiende natuurlijk geen zak. Financieel hadden we het heel zwaar, zei moest alles betalen, maar het ergste was/is, ik gaf het geld wat ik dan verdiende (300 euro) uit aan sigaretten en broodjes op het station voor mijzelf.
In de huishouding ging het slecht, beide deden we er niets aan, en het werd een varkensstal. De spanningen liepen steeds meer op, en Booeeem deed het na zeven maanden daar samen gewoond te hebben. Mijn vriendin wilde rust, even geen kontact, maar was in die tijd wederom zwanger. Deze keer van mij. We hadden samen het besluit genomen voor nog een kindje, maar aangezien we ruzie hadden, had ik geen kontact meer met haar. Wat ik ook probeerde, ze negeerde me.
Sterker nog, ze werd alleen maar bozer als ik wat stuurde naar haar mail of telefoon.
Zei woonden tijdelijk bij haar moeder, en ik bij mijn ouders. Nu is haar moeder op vakantie gegaan, en had mij verboden kontact met haar op te nemen, maar ik hield het niet langer uit. Ik ging langs ons huis, belde netjes aan, maar ze deed niet open. Heb daar twee uur staan wachten, maar geen reactie.
Ik weet dat ik heel veel fouten heb gemaakt, dat ben ik mij gaan realiseren. Ik bedankte haar nooit voor alles wat ze voor me deed, maar zo zit ik niet in mekaar. Nu heb ik het wel leren waarderen, en heb dat haar dan ook uitgelegd. Ik deed haar veel beloftes, dat ik kon blijven werken bij het bedrijf waar ik stage liep, en dat ik dan goed ging verdienen. Maar dat gebeurde ook al niet. Als ik weg wilde naar vrienden of familie deed ik dat, want op zo'n moment dacht ik niet na dat ik zelf voor haar en ons dochtertje had gekozen, terwijl zei nooit weg kon.
Al met al, heel veel fouten. Ik heb ze ingezien en ben ermee aan de slag gegaan. Heb hulp gezocht bij een maatschappelijk werker, heb me voorgenomen om nooit meer dingen te zeggen die ik niet kan waarmaken, en ik heb mezelf gezworen mee te gaan helpen in de huishouding en meer tijd met haar en ons dochtertje door te brengen. Het leven is kort, en elk moment dat we samen kunnen zijn wil ik daarvan gaan genieten.
Ben weer terug bij mijn oude werkgever, doe daar intern een opleiding, zodat ik nu degene kan zijn die het geld gaat binnenhalen, en ik heb haar gezegd dat ze nu moet gaan doen wat ze wil, school/werk of iets anders. Ik heb alles voor haar over, wil het haar bewijzen, maar ben bang dat ik daarvoor de kans niet meer krijg.
Ik smste haar dat ik verder ging met mijn eigen leven, ik wil wel mijn hele leven op haar wachten maar dat is niet te doen, en zeker nadat zei allemaal smsjes had gestuurd dat het over was, dacht ik ik moet me erbij neerleggen.
Nog geen twee uur later, na het ontvangen van mijn smsje. Belde ze. We hebben drie uur gesproken over koetjes en kalfjes. Over de televisieaansluiting bij ons thuis dat ze graag een tweede erbij wil zodat ook weer in de woonkamer gekeken kan worden enz. Hartstikke gezellig.
Nu heb ik vandaag zo'n tweede ontvanger van KPN erbij gehaald, en gaf dat aan haar door. Wanneer ik mocht langs komen om hem te brengen en in te stellen. En op die manier kan ik ook ons dochtje weer eens zien, maar ze smste terug dat ze me nu nog niet wilde zien, dat ze nog wel liet horen wanneer ze wel kon.
Ik realiseer me heel goed dat er een hoop is gebeurd tussen ons, dat ze dat niet zomaar kan vergeten, maar ze weet ook hoeveel ik van haar en ons dochterje houd. Dat ik het allemaal goed wil doen, een goede vader zijn, mee help in de huishouding en klaar sta voor hun wanneer ze me nodig hebben.
Ben gestopt met school om geld te gaan verdienen, heb professionele hulp gezocht om mijn problemen beter onder ogen te kunnen zien, enzovoort. Maar ze gelooft het niet meer. Kan me dat wel voorstellen, maar de enige manier om erachter te komen hoe de "nieuwe" Mike is, is door me een kans te geven, niet waar?
Wat moet ik nou doen? Moet ik haar nog langer met rust laten, of moet ik juist iets organiseren?
Ik wil best een etentje organiseren of een picknick, maar ik vraag me af of ze dan uberhaupt wel komt opdagen. Heeft iemand advies voor me, wat ik nou in deze situatie moet doen?
Groetjes,
Mike
Lees je eigen (vetgedrukte) teksten nog eens na Mike. Ik concludeer dat jij nog maar kort een relatie hebt met dit meisje (ca. een jaar) dat gedurende die tijd zij bevallen is van het kind van iemand anders in een opvanghuis. Dat jullie ongeveer een half jaar geleden zijn gaan samenwonen en dat jullie na 2 maanden samenwonen, toen het oudste kind nog geen 5 maand was besloten hebben om nog een kind te maken. En nu na nog geen anderhalve maand zwangerschap is zij alweer zat van jullie relatie.
Je zegt dat je vriendin alles moest betalen, maar waar betaalt zij dit dan van? Heeft zij wel een goede baan? En waar is de baby dan?
Hallo iedereen,
Ik zit met een probleem, en ik ben bang dat ik dat niet in paar regels kan uitleggen. Dus bereid je voor, hier komt een redelijk lang verhaal, met heel wat nare situatie's.
Ongeveer drie jaar geleden begon het. Mijn vriendin en ik leerden elkaar kennen via de toen populaire netwerksite cu2. Per ongeluk kwam mijn vriendin op mijn profiel terecht, maar schrijf toch een berichtje. Na wat chatten enz besloten we om een keer af te spreken. Dit hebben we gedaan, en daar begon onze relatie. We dachten eerst nog van elkaar dat we
elkaar niet zagen zitten, maar niets is minder waar.
Geweldige tijden hadden we met z'n tweeen. We woonden beide nog bij onze ouders, die alleen maar konden zeuren dat we ons wel met school moesten bezig houden want we zaten allebei in het examenjaar. Nou we zijn geslaagd hoor. Hehe.
Gingen op vakantie, centerparks, Oostenrijk en Italie. Helemaal top. Na ongeveer 9 maanden voelde ik mij slecht, angstig en hyperfentilatie. Me ouders en familie, zelfs vrienden en kennissen dachten dat dat door haar kwam en dwongen me dan ook bijna om er mee op te houden. Nadat iedereen op me in had gepraat, deed ik dan ook maar. De grootste fout uit mijn leven, tot nu toe!
Gelukkig heb ik er wel van geleerd, naar mijn eigen gevoel te luisteren, en mijn hart te volgen en dat doe ik dus nu ook.
Na ongeveer een jaar kwamen we weer met elkaar in kontact. We spraken af, maar weer zaten onze ouders, attans vooral mijn ouders er tussen. Opeens ging het heel snel. We hielden kontact, mijn vriendin was zwanger, helaas op dat moment niet van mij, maar ondanks dat koos ik voor haar.
Het dochtertje werd geboren en ongeveer vanaf het begin zorgden we samen voor haar. Even ter nadere informatie, we zijn beide erg jong nog, zei 18 en ik 19, (ons dochtje is nu 11 maanden). In het verhaal zal ik ook verder spreken over "ons dochtetje" omdat ik haar zo accepteer en omdat ik al vanaf het begin met haar bezig ben.
Maargoed, mijn vriendin woonden in een moederhuis, kreeg een urgentie voor een huis en vroeg of ik bij haar wilde komen wonen. Daar heb ik niet lang over hoeven denken, en dat dan ook maar gelijk gezegd. In december zijn we begonnen met klussen in het huis, en met oud en nieuw woonden we er al. Allemaal in een tijdsbestek van ongeveer twee maanden.
Voordat ik haar opnieuw leerden kennen was ik begonnen aan een opleiding. Nou moest ik daarvoor stage gaan lopen, en dat verdiende natuurlijk geen zak. Financieel hadden we het heel zwaar, zei moest alles betalen, maar het ergste was/is, ik gaf het geld wat ik dan verdiende (300 euro) uit aan sigaretten en broodjes op het station voor mijzelf.
In de huishouding ging het slecht, beide deden we er niets aan, en het werd een varkensstal. De spanningen liepen steeds meer op, en Booeeem deed het na zeven maanden daar samen gewoond te hebben. Mijn vriendin wilde rust, even geen kontact, maar was in die tijd wederom zwanger. Deze keer van mij. We hadden samen het besluit genomen voor nog een kindje, maar aangezien we ruzie hadden, had ik geen kontact meer met haar. Wat ik ook probeerde, ze negeerde me.
Sterker nog, ze werd alleen maar bozer als ik wat stuurde naar haar mail of telefoon.
Zei woonden tijdelijk bij haar moeder, en ik bij mijn ouders. Nu is haar moeder op vakantie gegaan, en had mij verboden kontact met haar op te nemen, maar ik hield het niet langer uit. Ik ging langs ons huis, belde netjes aan, maar ze deed niet open. Heb daar twee uur staan wachten, maar geen reactie.
Ik weet dat ik heel veel fouten heb gemaakt, dat ben ik mij gaan realiseren. Ik bedankte haar nooit voor alles wat ze voor me deed, maar zo zit ik niet in mekaar. Nu heb ik het wel leren waarderen, en heb dat haar dan ook uitgelegd. Ik deed haar veel beloftes, dat ik kon blijven werken bij het bedrijf waar ik stage liep, en dat ik dan goed ging verdienen. Maar dat gebeurde ook al niet. Als ik weg wilde naar vrienden of familie deed ik dat, want op zo'n moment dacht ik niet na dat ik zelf voor haar en ons dochtertje had gekozen, terwijl zei nooit weg kon.
Al met al, heel veel fouten. Ik heb ze ingezien en ben ermee aan de slag gegaan. Heb hulp gezocht bij een maatschappelijk werker, heb me voorgenomen om nooit meer dingen te zeggen die ik niet kan waarmaken, en ik heb mezelf gezworen mee te gaan helpen in de huishouding en meer tijd met haar en ons dochtertje door te brengen. Het leven is kort, en elk moment dat we samen kunnen zijn wil ik daarvan gaan genieten.
Ben weer terug bij mijn oude werkgever, doe daar intern een opleiding, zodat ik nu degene kan zijn die het geld gaat binnenhalen, en ik heb haar gezegd dat ze nu moet gaan doen wat ze wil, school/werk of iets anders. Ik heb alles voor haar over, wil het haar bewijzen, maar ben bang dat ik daarvoor de kans niet meer krijg.
Ik smste haar dat ik verder ging met mijn eigen leven, ik wil wel mijn hele leven op haar wachten maar dat is niet te doen, en zeker nadat zei allemaal smsjes had gestuurd dat het over was, dacht ik ik moet me erbij neerleggen.
Nog geen twee uur later, na het ontvangen van mijn smsje. Belde ze. We hebben drie uur gesproken over koetjes en kalfjes. Over de televisieaansluiting bij ons thuis dat ze graag een tweede erbij wil zodat ook weer in de woonkamer gekeken kan worden enz. Hartstikke gezellig.
Nu heb ik vandaag zo'n tweede ontvanger van KPN erbij gehaald, en gaf dat aan haar door. Wanneer ik mocht langs komen om hem te brengen en in te stellen. En op die manier kan ik ook ons dochtje weer eens zien, maar ze smste terug dat ze me nu nog niet wilde zien, dat ze nog wel liet horen wanneer ze wel kon.
Ik realiseer me heel goed dat er een hoop is gebeurd tussen ons, dat ze dat niet zomaar kan vergeten, maar ze weet ook hoeveel ik van haar en ons dochterje houd. Dat ik het allemaal goed wil doen, een goede vader zijn, mee help in de huishouding en klaar sta voor hun wanneer ze me nodig hebben.
Ben gestopt met school om geld te gaan verdienen, heb professionele hulp gezocht om mijn problemen beter onder ogen te kunnen zien, enzovoort. Maar ze gelooft het niet meer. Kan me dat wel voorstellen, maar de enige manier om erachter te komen hoe de "nieuwe" Mike is, is door me een kans te geven, niet waar?
Wat moet ik nou doen? Moet ik haar nog langer met rust laten, of moet ik juist iets organiseren?
Ik wil best een etentje organiseren of een picknick, maar ik vraag me af of ze dan uberhaupt wel komt opdagen. Heeft iemand advies voor me, wat ik nou in deze situatie moet doen?
Groetjes,
Mike
Lees je eigen (vetgedrukte) teksten nog eens na Mike. Ik concludeer dat jij nog maar kort een relatie hebt met dit meisje (ca. een jaar) dat gedurende die tijd zij bevallen is van het kind van iemand anders in een opvanghuis. Dat jullie ongeveer een half jaar geleden zijn gaan samenwonen en dat jullie na 2 maanden samenwonen, toen het oudste kind nog geen 5 maand was besloten hebben om nog een kind te maken. En nu na nog geen anderhalve maand zwangerschap is zij alweer zat van jullie relatie.
Je zegt dat je vriendin alles moest betalen, maar waar betaalt zij dit dan van? Heeft zij wel een goede baan? En waar is de baby dan?
woensdag 25 juni 2008 om 01:32
woensdag 25 juni 2008 om 01:32
Bianca, dat is heel leuk allemaal, en ik ben nog iemand die het nog zou doen ook. Niet veel mannen hebben zoveel voor een vrouw over als ik voor haar, maar om dat te bewijzen moet ik wel een kans krijgen om dat te laten zien.
En ja, zei is nu in ons huisje, haar moeder heeft ons geholpen om de ergste ellende weg te ruimen, we zijn er ook veel te snel ingetrokken, nog tijdens de verbouwing omdat we zo graag wilde, en toen het leefbaar was hebben we er eigenlijk bijna niets meer aan gedaan.
En voor Charlotte, die rust die heeft ze nu wel gehad denk ik zo. Niet omdat het zo'n lange tijd was, maar ze zoekt nu ook wel weer kontact met mij. Ik wil het allemaal zo goed mogelijk voor haar en ons dochtertje maar zoals ik al zei, hoe kan ik het bewijzen als ik er geen kans voor krijg?
En ja, zei is nu in ons huisje, haar moeder heeft ons geholpen om de ergste ellende weg te ruimen, we zijn er ook veel te snel ingetrokken, nog tijdens de verbouwing omdat we zo graag wilde, en toen het leefbaar was hebben we er eigenlijk bijna niets meer aan gedaan.
En voor Charlotte, die rust die heeft ze nu wel gehad denk ik zo. Niet omdat het zo'n lange tijd was, maar ze zoekt nu ook wel weer kontact met mij. Ik wil het allemaal zo goed mogelijk voor haar en ons dochtertje maar zoals ik al zei, hoe kan ik het bewijzen als ik er geen kans voor krijg?
woensdag 25 juni 2008 om 01:37
quote:Mike32773 schreef op 25 juni 2008 @ 01:32:
Bianca, dat is heel leuk allemaal, en ik ben nog iemand die het nog zou doen ook. Eh..........daar hoef je je niet voor op de borst te slaan ; je wijffie is ZWANGER en woont DRIE HOOG . Niet veel mannen hebben zoveel voor een vrouw over als ik voor haar, Hoho , jongeman , ik denk dat je NU je mond moet gaan spoelen ; je hebt nog helemaal niks laten zien met wat je voor haar over hebt dan mooie woorden . En een béétje normale vent die plukt de sterren voor zijn vrouwtje ; da's héél gewoon , hoor . maar om dat te bewijzen moet ik wel een kans krijgen om dat te laten zien.
En ja, zei is nu in ons huisje, haar moeder heeft ons geholpen om de ergste ellende weg te ruimen, we zijn er ook veel te snel ingetrokken, nog tijdens de verbouwing omdat we zo graag wilde, en toen het leefbaar was hebben we er eigenlijk bijna niets meer aan gedaan.
En voor Charlotte, die rust die heeft ze nu wel gehad denk ik zo. [fgcolor=#F20F0F]Twee en een halve week ? [What's the rush ? /fgcolor]Niet omdat het zo'n lange tijd was, maar ze zoekt nu ook wel weer kontact met mij. Ik wil het allemaal zo goed mogelijk voor haar en ons dochtertje maar zoals ik al zei, hoe kan ik het bewijzen als ik er geen kans voor krijg?Stalken en mooie babbels gaan je ook geen goed doen , Mike ......
Bianca, dat is heel leuk allemaal, en ik ben nog iemand die het nog zou doen ook. Eh..........daar hoef je je niet voor op de borst te slaan ; je wijffie is ZWANGER en woont DRIE HOOG . Niet veel mannen hebben zoveel voor een vrouw over als ik voor haar, Hoho , jongeman , ik denk dat je NU je mond moet gaan spoelen ; je hebt nog helemaal niks laten zien met wat je voor haar over hebt dan mooie woorden . En een béétje normale vent die plukt de sterren voor zijn vrouwtje ; da's héél gewoon , hoor . maar om dat te bewijzen moet ik wel een kans krijgen om dat te laten zien.
En ja, zei is nu in ons huisje, haar moeder heeft ons geholpen om de ergste ellende weg te ruimen, we zijn er ook veel te snel ingetrokken, nog tijdens de verbouwing omdat we zo graag wilde, en toen het leefbaar was hebben we er eigenlijk bijna niets meer aan gedaan.
En voor Charlotte, die rust die heeft ze nu wel gehad denk ik zo. [fgcolor=#F20F0F]Twee en een halve week ? [What's the rush ? /fgcolor]Niet omdat het zo'n lange tijd was, maar ze zoekt nu ook wel weer kontact met mij. Ik wil het allemaal zo goed mogelijk voor haar en ons dochtertje maar zoals ik al zei, hoe kan ik het bewijzen als ik er geen kans voor krijg?Stalken en mooie babbels gaan je ook geen goed doen , Mike ......
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 25 juni 2008 om 01:39
Er is geen fysiek geweld geweest tijdens onze ruzie's. Attans niet vanaf mijn kant. Zij kon me weleens een klap voor me kop verkopen maar dat zijn geen boeiende klappen. Die kan ik haar zo vergeven, en dat is dan meer een reactie uit woede.
Meds, financieel gezien zouden we het nu wel redden. Voorheen ook hoor, want ons dochtje kwam nooit iets te kort. Maar is het wat ruimer. Ik werk full-time, zei gaat naar school in september en ontvangt dan studiefinanciering.
En haar ouders zeggen niets. We moeten het zelf opknappen. Ze zien me niet liever gaan dan komen hoor.
Haar moeder stond juist hartstikke verbaasd van dat ik ondanks wat er allemaal gebeurd was en dat ze nu een kindje had, ik toch voor haar koos.
We redden het wel, dat weet ik, maar het kan niet van 1 kant komen, ik kan wel mijn uiterste best doen, zoals nu, voor altijd, maar zonder kans, is dat zinloos. Zei hoeft er eigenlijk niet eens veel voor te doen, wat vertrouwen opbouwen (en ok, dat is een lang proces) en mijn een kans te geven, waarna ze zelf kan zien, wie ik nu ben, dat ik nagedacht heb en dat ik mijn levenswijze daarop heb aangepast.
Meds, financieel gezien zouden we het nu wel redden. Voorheen ook hoor, want ons dochtje kwam nooit iets te kort. Maar is het wat ruimer. Ik werk full-time, zei gaat naar school in september en ontvangt dan studiefinanciering.
En haar ouders zeggen niets. We moeten het zelf opknappen. Ze zien me niet liever gaan dan komen hoor.
Haar moeder stond juist hartstikke verbaasd van dat ik ondanks wat er allemaal gebeurd was en dat ze nu een kindje had, ik toch voor haar koos.
We redden het wel, dat weet ik, maar het kan niet van 1 kant komen, ik kan wel mijn uiterste best doen, zoals nu, voor altijd, maar zonder kans, is dat zinloos. Zei hoeft er eigenlijk niet eens veel voor te doen, wat vertrouwen opbouwen (en ok, dat is een lang proces) en mijn een kans te geven, waarna ze zelf kan zien, wie ik nu ben, dat ik nagedacht heb en dat ik mijn levenswijze daarop heb aangepast.
woensdag 25 juni 2008 om 01:41
woensdag 25 juni 2008 om 01:43
Nee, geen drugs en geen alcohol, dat soort dingen zijn helemaal niet aan de orde. Ook geen vrienden over de vloer, hooguit een keer familie van haar of van mij, die dan komen eten.
En stalken, nee zo wil ik het niet noemen. Ik probeer haar duidelijk te maken wat ik voor goede voornemens heb. Waarbij het feit komt dat we nu wel weer redelijk kontact met elkaar hebben maar als ik dan over de relatie begin, ze weer wat terughoudender word. Juist omdat ze het vertrouwen nu kwijt is, en ze die weer moet krijgen. Maar dat gaat dus pas als ik dat allemaal aan haar kan laten zien.
En stalken, nee zo wil ik het niet noemen. Ik probeer haar duidelijk te maken wat ik voor goede voornemens heb. Waarbij het feit komt dat we nu wel weer redelijk kontact met elkaar hebben maar als ik dan over de relatie begin, ze weer wat terughoudender word. Juist omdat ze het vertrouwen nu kwijt is, en ze die weer moet krijgen. Maar dat gaat dus pas als ik dat allemaal aan haar kan laten zien.
woensdag 25 juni 2008 om 01:45
Meds zoals ik al zei: Door haar kant van het verhaal te horen, hoe zei zich heeft gevoelt, dat ze ongelukkig was en dat ze niet wist hoe ze de dag moest vullen is dat heel makkelijk.
Als je van iemand houd, en je gunt die gene het beste, dan ben je zo veranderd, of ben je in ieder geval anders gaan denken.
Als je van iemand houd, en je gunt die gene het beste, dan ben je zo veranderd, of ben je in ieder geval anders gaan denken.
woensdag 25 juni 2008 om 01:48
Mike , je hebt wél aan haar bewezen dat je sommige dingen niet spontaan inziet ...... toch ?
Waarom zou ze nou geloven dat je in 2 en een halve week een compleet nieuwe Mike bent ?
Ik denk dat jij je bewijzen moet vóór ze je terug wil ipv andersom .
Waarom zou ze nou geloven dat je in 2 en een halve week een compleet nieuwe Mike bent ?
Ik denk dat jij je bewijzen moet vóór ze je terug wil ipv andersom .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 25 juni 2008 om 01:51
Daarbij kunnen jullie me allemaal wel afbekken en uithoren maar als je mijn eerste verhaal leest, lees je ook dat ik mijn eigen fouten weet te noemen en ze durf te vertellen.
Ik ben niet zo'n onmens zoals velen misschien zullen denken. Iedereen maakt fouten in zijn/haar leven, en ik ben zo iemand die wat langer de tijd nodig heeft om zijn fouten in te zien maar daarna ook wel dubbel en dwars probeert het gelijk anders aan te pakken.
Ik heb alleen maar goede bedoelingen, wil een lieve, zorgzame vader zijn voor ons dochtertje en een lieve vriend/man die mijn virendin gelukkig kan maken.
Ik ben niet zo'n onmens zoals velen misschien zullen denken. Iedereen maakt fouten in zijn/haar leven, en ik ben zo iemand die wat langer de tijd nodig heeft om zijn fouten in te zien maar daarna ook wel dubbel en dwars probeert het gelijk anders aan te pakken.
Ik heb alleen maar goede bedoelingen, wil een lieve, zorgzame vader zijn voor ons dochtertje en een lieve vriend/man die mijn virendin gelukkig kan maken.
woensdag 25 juni 2008 om 01:54
Ja ik moet morgen werken, om 13:00 uur. Maar bedankt voor je oplettendheid. Onze ruzie's gingen voornamelijk over de huishouding. En ze heeft ook wel vaker dingen aangegeven maar niet op de juiste manier denk ik.
Bijvoorbeeld, elke ochtend dat ik opstond om 06:00 om naar mijn werk te gaan rookte ik mijn eerste sigaret onder de douche en liet die liggen op de wasbak.
Ze zei er wel iets van, en dat ging dan een week goed maar ik had niet in de gaten dat dat soort kleine dingetjes voor haar een heel groot probleem werden. Ik geef ook eerlijk toe dat ik daar niet echt over na heb gedacht voorheen.
Maar beter laat dan nooit, ben ik me wel een heleboel gaan realiseren en gaan afvragen. Waardoor ik nu wel op een andere manier kan leven, op een manier waarvan zei kan zeggen, wow.
Bijvoorbeeld, elke ochtend dat ik opstond om 06:00 om naar mijn werk te gaan rookte ik mijn eerste sigaret onder de douche en liet die liggen op de wasbak.
Ze zei er wel iets van, en dat ging dan een week goed maar ik had niet in de gaten dat dat soort kleine dingetjes voor haar een heel groot probleem werden. Ik geef ook eerlijk toe dat ik daar niet echt over na heb gedacht voorheen.
Maar beter laat dan nooit, ben ik me wel een heleboel gaan realiseren en gaan afvragen. Waardoor ik nu wel op een andere manier kan leven, op een manier waarvan zei kan zeggen, wow.
woensdag 25 juni 2008 om 01:58
Mike , dat is geen uithoren , dat is het verhaal op een rijtje krijgen .
En afbekken ? Nou , ik moet zeggen ; Meds is héél mild . Ik ook ; als je mijn zoon was ( en het scheelt niet eens veel ) had ik je bij je lurven gepakt om door elkaar te rammelen ; je kind in zo'n puinzooi , je geld aan dure broodjes , jezelf de koning noemen ; zo voed ik mijn kinderen niet op .
En ik weet je dat je een broekkie bent net komt kijken nog jong bent maar waar heb je nou het meeste aan ? Wijze raad of picknick - recepten ? Voor dat laatste moet je naar het Yes Forum . Die hebben vast wijzere tips ( geef die bitch un beurt man , helpt ut niet en mag je je osso niet in heb je ut tog leuk gehat ) ........
Wat heeft je maatschappelijk werkster je aangeraden ?
En afbekken ? Nou , ik moet zeggen ; Meds is héél mild . Ik ook ; als je mijn zoon was ( en het scheelt niet eens veel ) had ik je bij je lurven gepakt om door elkaar te rammelen ; je kind in zo'n puinzooi , je geld aan dure broodjes , jezelf de koning noemen ; zo voed ik mijn kinderen niet op .
En ik weet je dat je een broekkie bent net komt kijken nog jong bent maar waar heb je nou het meeste aan ? Wijze raad of picknick - recepten ? Voor dat laatste moet je naar het Yes Forum . Die hebben vast wijzere tips ( geef die bitch un beurt man , helpt ut niet en mag je je osso niet in heb je ut tog leuk gehat ) ........
Wat heeft je maatschappelijk werkster je aangeraden ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
