Relaties
alle pijlers
Komt het nog goed?
woensdag 25 juni 2008 om 00:06
Hallo iedereen,
Ik zit met een probleem, en ik ben bang dat ik dat niet in paar regels kan uitleggen. Dus bereid je voor, hier komt een redelijk lang verhaal, met heel wat nare situatie's.
Ongeveer drie jaar geleden begon het. Mijn vriendin en ik leerden elkaar kennen via de toen populaire netwerksite cu2. Per ongeluk kwam mijn vriendin op mijn profiel terecht, maar schrijf toch een berichtje. Na wat chatten enz besloten we om een keer af te spreken. Dit hebben we gedaan, en daar begon onze relatie. We dachten eerst nog van elkaar dat we
elkaar niet zagen zitten, maar niets is minder waar.
Geweldige tijden hadden we met z'n tweeen. We woonden beide nog bij onze ouders, die alleen maar konden zeuren dat we ons wel met school moesten bezig houden want we zaten allebei in het examenjaar. Nou we zijn geslaagd hoor. Hehe.
Gingen op vakantie, centerparks, Oostenrijk en Italie. Helemaal top. Na ongeveer 9 maanden voelde ik mij slecht, angstig en hyperfentilatie. Me ouders en familie, zelfs vrienden en kennissen dachten dat dat door haar kwam en dwongen me dan ook bijna om er mee op te houden. Nadat iedereen op me in had gepraat, deed ik dan ook maar. De grootste fout uit mijn leven, tot nu toe!
Gelukkig heb ik er wel van geleerd, naar mijn eigen gevoel te luisteren, en mijn hart te volgen en dat doe ik dus nu ook.
Na ongeveer een jaar kwamen we weer met elkaar in kontact. We spraken af, maar weer zaten onze ouders, attans vooral mijn ouders er tussen. Opeens ging het heel snel. We hielden kontact, mijn vriendin was zwanger, helaas op dat moment niet van mij, maar ondanks dat koos ik voor haar.
Het dochtertje werd geboren en ongeveer vanaf het begin zorgden we samen voor haar. Even ter nadere informatie, we zijn beide erg jong nog, zei 18 en ik 19, (ons dochtje is nu 11 maanden). In het verhaal zal ik ook verder spreken over "ons dochtetje" omdat ik haar zo accepteer en omdat ik al vanaf het begin met haar bezig ben.
Maargoed, mijn vriendin woonden in een moederhuis, kreeg een urgentie voor een huis en vroeg of ik bij haar wilde komen wonen. Daar heb ik niet lang over hoeven denken, en dat dan ook maar gelijk gezegd. In december zijn we begonnen met klussen in het huis, en met oud en nieuw woonden we er al. Allemaal in een tijdsbestek van ongeveer twee maanden.
Voordat ik haar opnieuw leerden kennen was ik begonnen aan een opleiding. Nou moest ik daarvoor stage gaan lopen, en dat verdiende natuurlijk geen zak. Financieel hadden we het heel zwaar, zei moest alles betalen, maar het ergste was/is, ik gaf het geld wat ik dan verdiende (300 euro) uit aan sigaretten en broodjes op het station voor mijzelf.
In de huishouding ging het slecht, beide deden we er niets aan, en het werd een varkensstal. De spanningen liepen steeds meer op, en Booeeem deed het na zeven maanden daar samen gewoond te hebben. Mijn vriendin wilde rust, even geen kontact, maar was in die tijd wederom zwanger. Deze keer van mij. We hadden samen het besluit genomen voor nog een kindje, maar aangezien we ruzie hadden, had ik geen kontact meer met haar. Wat ik ook probeerde, ze negeerde me.
Sterker nog, ze werd alleen maar bozer als ik wat stuurde naar haar mail of telefoon.
Zei woonden tijdelijk bij haar moeder, en ik bij mijn ouders. Nu is haar moeder op vakantie gegaan, en had mij verboden kontact met haar op te nemen, maar ik hield het niet langer uit. Ik ging langs ons huis, belde netjes aan, maar ze deed niet open. Heb daar twee uur staan wachten, maar geen reactie.
Ik weet dat ik heel veel fouten heb gemaakt, dat ben ik mij gaan realiseren. Ik bedankte haar nooit voor alles wat ze voor me deed, maar zo zit ik niet in mekaar. Nu heb ik het wel leren waarderen, en heb dat haar dan ook uitgelegd. Ik deed haar veel beloftes, dat ik kon blijven werken bij het bedrijf waar ik stage liep, en dat ik dan goed ging verdienen. Maar dat gebeurde ook al niet. Als ik weg wilde naar vrienden of familie deed ik dat, want op zo'n moment dacht ik niet na dat ik zelf voor haar en ons dochtertje had gekozen, terwijl zei nooit weg kon.
Al met al, heel veel fouten. Ik heb ze ingezien en ben ermee aan de slag gegaan. Heb hulp gezocht bij een maatschappelijk werker, heb me voorgenomen om nooit meer dingen te zeggen die ik niet kan waarmaken, en ik heb mezelf gezworen mee te gaan helpen in de huishouding en meer tijd met haar en ons dochtertje door te brengen. Het leven is kort, en elk moment dat we samen kunnen zijn wil ik daarvan gaan genieten.
Ben weer terug bij mijn oude werkgever, doe daar intern een opleiding, zodat ik nu degene kan zijn die het geld gaat binnenhalen, en ik heb haar gezegd dat ze nu moet gaan doen wat ze wil, school/werk of iets anders. Ik heb alles voor haar over, wil het haar bewijzen, maar ben bang dat ik daarvoor de kans niet meer krijg.
Ik smste haar dat ik verder ging met mijn eigen leven, ik wil wel mijn hele leven op haar wachten maar dat is niet te doen, en zeker nadat zei allemaal smsjes had gestuurd dat het over was, dacht ik ik moet me erbij neerleggen.
Nog geen twee uur later, na het ontvangen van mijn smsje. Belde ze. We hebben drie uur gesproken over koetjes en kalfjes. Over de televisieaansluiting bij ons thuis dat ze graag een tweede erbij wil zodat ook weer in de woonkamer gekeken kan worden enz. Hartstikke gezellig.
Nu heb ik vandaag zo'n tweede ontvanger van KPN erbij gehaald, en gaf dat aan haar door. Wanneer ik mocht langs komen om hem te brengen en in te stellen. En op die manier kan ik ook ons dochtje weer eens zien, maar ze smste terug dat ze me nu nog niet wilde zien, dat ze nog wel liet horen wanneer ze wel kon.
Ik realiseer me heel goed dat er een hoop is gebeurd tussen ons, dat ze dat niet zomaar kan vergeten, maar ze weet ook hoeveel ik van haar en ons dochterje houd. Dat ik het allemaal goed wil doen, een goede vader zijn, mee help in de huishouding en klaar sta voor hun wanneer ze me nodig hebben.
Ben gestopt met school om geld te gaan verdienen, heb professionele hulp gezocht om mijn problemen beter onder ogen te kunnen zien, enzovoort. Maar ze gelooft het niet meer. Kan me dat wel voorstellen, maar de enige manier om erachter te komen hoe de "nieuwe" Mike is, is door me een kans te geven, niet waar?
Wat moet ik nou doen? Moet ik haar nog langer met rust laten, of moet ik juist iets organiseren?
Ik wil best een etentje organiseren of een picknick, maar ik vraag me af of ze dan uberhaupt wel komt opdagen. Heeft iemand advies voor me, wat ik nou in deze situatie moet doen?
Groetjes,
Mike
Ik zit met een probleem, en ik ben bang dat ik dat niet in paar regels kan uitleggen. Dus bereid je voor, hier komt een redelijk lang verhaal, met heel wat nare situatie's.
Ongeveer drie jaar geleden begon het. Mijn vriendin en ik leerden elkaar kennen via de toen populaire netwerksite cu2. Per ongeluk kwam mijn vriendin op mijn profiel terecht, maar schrijf toch een berichtje. Na wat chatten enz besloten we om een keer af te spreken. Dit hebben we gedaan, en daar begon onze relatie. We dachten eerst nog van elkaar dat we
elkaar niet zagen zitten, maar niets is minder waar.
Geweldige tijden hadden we met z'n tweeen. We woonden beide nog bij onze ouders, die alleen maar konden zeuren dat we ons wel met school moesten bezig houden want we zaten allebei in het examenjaar. Nou we zijn geslaagd hoor. Hehe.
Gingen op vakantie, centerparks, Oostenrijk en Italie. Helemaal top. Na ongeveer 9 maanden voelde ik mij slecht, angstig en hyperfentilatie. Me ouders en familie, zelfs vrienden en kennissen dachten dat dat door haar kwam en dwongen me dan ook bijna om er mee op te houden. Nadat iedereen op me in had gepraat, deed ik dan ook maar. De grootste fout uit mijn leven, tot nu toe!
Gelukkig heb ik er wel van geleerd, naar mijn eigen gevoel te luisteren, en mijn hart te volgen en dat doe ik dus nu ook.
Na ongeveer een jaar kwamen we weer met elkaar in kontact. We spraken af, maar weer zaten onze ouders, attans vooral mijn ouders er tussen. Opeens ging het heel snel. We hielden kontact, mijn vriendin was zwanger, helaas op dat moment niet van mij, maar ondanks dat koos ik voor haar.
Het dochtertje werd geboren en ongeveer vanaf het begin zorgden we samen voor haar. Even ter nadere informatie, we zijn beide erg jong nog, zei 18 en ik 19, (ons dochtje is nu 11 maanden). In het verhaal zal ik ook verder spreken over "ons dochtetje" omdat ik haar zo accepteer en omdat ik al vanaf het begin met haar bezig ben.
Maargoed, mijn vriendin woonden in een moederhuis, kreeg een urgentie voor een huis en vroeg of ik bij haar wilde komen wonen. Daar heb ik niet lang over hoeven denken, en dat dan ook maar gelijk gezegd. In december zijn we begonnen met klussen in het huis, en met oud en nieuw woonden we er al. Allemaal in een tijdsbestek van ongeveer twee maanden.
Voordat ik haar opnieuw leerden kennen was ik begonnen aan een opleiding. Nou moest ik daarvoor stage gaan lopen, en dat verdiende natuurlijk geen zak. Financieel hadden we het heel zwaar, zei moest alles betalen, maar het ergste was/is, ik gaf het geld wat ik dan verdiende (300 euro) uit aan sigaretten en broodjes op het station voor mijzelf.
In de huishouding ging het slecht, beide deden we er niets aan, en het werd een varkensstal. De spanningen liepen steeds meer op, en Booeeem deed het na zeven maanden daar samen gewoond te hebben. Mijn vriendin wilde rust, even geen kontact, maar was in die tijd wederom zwanger. Deze keer van mij. We hadden samen het besluit genomen voor nog een kindje, maar aangezien we ruzie hadden, had ik geen kontact meer met haar. Wat ik ook probeerde, ze negeerde me.
Sterker nog, ze werd alleen maar bozer als ik wat stuurde naar haar mail of telefoon.
Zei woonden tijdelijk bij haar moeder, en ik bij mijn ouders. Nu is haar moeder op vakantie gegaan, en had mij verboden kontact met haar op te nemen, maar ik hield het niet langer uit. Ik ging langs ons huis, belde netjes aan, maar ze deed niet open. Heb daar twee uur staan wachten, maar geen reactie.
Ik weet dat ik heel veel fouten heb gemaakt, dat ben ik mij gaan realiseren. Ik bedankte haar nooit voor alles wat ze voor me deed, maar zo zit ik niet in mekaar. Nu heb ik het wel leren waarderen, en heb dat haar dan ook uitgelegd. Ik deed haar veel beloftes, dat ik kon blijven werken bij het bedrijf waar ik stage liep, en dat ik dan goed ging verdienen. Maar dat gebeurde ook al niet. Als ik weg wilde naar vrienden of familie deed ik dat, want op zo'n moment dacht ik niet na dat ik zelf voor haar en ons dochtertje had gekozen, terwijl zei nooit weg kon.
Al met al, heel veel fouten. Ik heb ze ingezien en ben ermee aan de slag gegaan. Heb hulp gezocht bij een maatschappelijk werker, heb me voorgenomen om nooit meer dingen te zeggen die ik niet kan waarmaken, en ik heb mezelf gezworen mee te gaan helpen in de huishouding en meer tijd met haar en ons dochtertje door te brengen. Het leven is kort, en elk moment dat we samen kunnen zijn wil ik daarvan gaan genieten.
Ben weer terug bij mijn oude werkgever, doe daar intern een opleiding, zodat ik nu degene kan zijn die het geld gaat binnenhalen, en ik heb haar gezegd dat ze nu moet gaan doen wat ze wil, school/werk of iets anders. Ik heb alles voor haar over, wil het haar bewijzen, maar ben bang dat ik daarvoor de kans niet meer krijg.
Ik smste haar dat ik verder ging met mijn eigen leven, ik wil wel mijn hele leven op haar wachten maar dat is niet te doen, en zeker nadat zei allemaal smsjes had gestuurd dat het over was, dacht ik ik moet me erbij neerleggen.
Nog geen twee uur later, na het ontvangen van mijn smsje. Belde ze. We hebben drie uur gesproken over koetjes en kalfjes. Over de televisieaansluiting bij ons thuis dat ze graag een tweede erbij wil zodat ook weer in de woonkamer gekeken kan worden enz. Hartstikke gezellig.
Nu heb ik vandaag zo'n tweede ontvanger van KPN erbij gehaald, en gaf dat aan haar door. Wanneer ik mocht langs komen om hem te brengen en in te stellen. En op die manier kan ik ook ons dochtje weer eens zien, maar ze smste terug dat ze me nu nog niet wilde zien, dat ze nog wel liet horen wanneer ze wel kon.
Ik realiseer me heel goed dat er een hoop is gebeurd tussen ons, dat ze dat niet zomaar kan vergeten, maar ze weet ook hoeveel ik van haar en ons dochterje houd. Dat ik het allemaal goed wil doen, een goede vader zijn, mee help in de huishouding en klaar sta voor hun wanneer ze me nodig hebben.
Ben gestopt met school om geld te gaan verdienen, heb professionele hulp gezocht om mijn problemen beter onder ogen te kunnen zien, enzovoort. Maar ze gelooft het niet meer. Kan me dat wel voorstellen, maar de enige manier om erachter te komen hoe de "nieuwe" Mike is, is door me een kans te geven, niet waar?
Wat moet ik nou doen? Moet ik haar nog langer met rust laten, of moet ik juist iets organiseren?
Ik wil best een etentje organiseren of een picknick, maar ik vraag me af of ze dan uberhaupt wel komt opdagen. Heeft iemand advies voor me, wat ik nou in deze situatie moet doen?
Groetjes,
Mike
woensdag 25 juni 2008 om 23:50
quote:Mike32773 schreef op 25 juni 2008 @ 01:14:
We hadden een persona (electronisch apparaat wat berekende wanneer je eisprong zal zijn). Vier maanden lukte het niet, en de vijfde maand, waren de clear blue testen positief. En liep ze al met 3 weken met een hele mooie buik. Echt iets om trots op te zijn.En vanaf díe zin geloofde Wishful Thinking geen bal meer van het hele verhaal...
We hadden een persona (electronisch apparaat wat berekende wanneer je eisprong zal zijn). Vier maanden lukte het niet, en de vijfde maand, waren de clear blue testen positief. En liep ze al met 3 weken met een hele mooie buik. Echt iets om trots op te zijn.En vanaf díe zin geloofde Wishful Thinking geen bal meer van het hele verhaal...
donderdag 26 juni 2008 om 00:56
