Komt het nog goed?

Hallo iedereen,



Ik zit met een probleem, en ik ben bang dat ik dat niet in paar regels kan uitleggen. Dus bereid je voor, hier komt een redelijk lang verhaal, met heel wat nare situatie's.



Ongeveer drie jaar geleden begon het. Mijn vriendin en ik leerden elkaar kennen via de toen populaire netwerksite cu2. Per ongeluk kwam mijn vriendin op mijn profiel terecht, maar schrijf toch een berichtje. Na wat chatten enz besloten we om een keer af te spreken. Dit hebben we gedaan, en daar begon onze relatie. We dachten eerst nog van elkaar dat we

elkaar niet zagen zitten, maar niets is minder waar.



Geweldige tijden hadden we met z'n tweeen. We woonden beide nog bij onze ouders, die alleen maar konden zeuren dat we ons wel met school moesten bezig houden want we zaten allebei in het examenjaar. Nou we zijn geslaagd hoor. Hehe.



Gingen op vakantie, centerparks, Oostenrijk en Italie. Helemaal top. Na ongeveer 9 maanden voelde ik mij slecht, angstig en hyperfentilatie. Me ouders en familie, zelfs vrienden en kennissen dachten dat dat door haar kwam en dwongen me dan ook bijna om er mee op te houden. Nadat iedereen op me in had gepraat, deed ik dan ook maar. De grootste fout uit mijn leven, tot nu toe!



Gelukkig heb ik er wel van geleerd, naar mijn eigen gevoel te luisteren, en mijn hart te volgen en dat doe ik dus nu ook.

Na ongeveer een jaar kwamen we weer met elkaar in kontact. We spraken af, maar weer zaten onze ouders, attans vooral mijn ouders er tussen. Opeens ging het heel snel. We hielden kontact, mijn vriendin was zwanger, helaas op dat moment niet van mij, maar ondanks dat koos ik voor haar.



Het dochtertje werd geboren en ongeveer vanaf het begin zorgden we samen voor haar. Even ter nadere informatie, we zijn beide erg jong nog, zei 18 en ik 19, (ons dochtje is nu 11 maanden). In het verhaal zal ik ook verder spreken over "ons dochtetje" omdat ik haar zo accepteer en omdat ik al vanaf het begin met haar bezig ben.



Maargoed, mijn vriendin woonden in een moederhuis, kreeg een urgentie voor een huis en vroeg of ik bij haar wilde komen wonen. Daar heb ik niet lang over hoeven denken, en dat dan ook maar gelijk gezegd. In december zijn we begonnen met klussen in het huis, en met oud en nieuw woonden we er al. Allemaal in een tijdsbestek van ongeveer twee maanden.



Voordat ik haar opnieuw leerden kennen was ik begonnen aan een opleiding. Nou moest ik daarvoor stage gaan lopen, en dat verdiende natuurlijk geen zak. Financieel hadden we het heel zwaar, zei moest alles betalen, maar het ergste was/is, ik gaf het geld wat ik dan verdiende (300 euro) uit aan sigaretten en broodjes op het station voor mijzelf.



In de huishouding ging het slecht, beide deden we er niets aan, en het werd een varkensstal. De spanningen liepen steeds meer op, en Booeeem deed het na zeven maanden daar samen gewoond te hebben. Mijn vriendin wilde rust, even geen kontact, maar was in die tijd wederom zwanger. Deze keer van mij. We hadden samen het besluit genomen voor nog een kindje, maar aangezien we ruzie hadden, had ik geen kontact meer met haar. Wat ik ook probeerde, ze negeerde me.

Sterker nog, ze werd alleen maar bozer als ik wat stuurde naar haar mail of telefoon.



Zei woonden tijdelijk bij haar moeder, en ik bij mijn ouders. Nu is haar moeder op vakantie gegaan, en had mij verboden kontact met haar op te nemen, maar ik hield het niet langer uit. Ik ging langs ons huis, belde netjes aan, maar ze deed niet open. Heb daar twee uur staan wachten, maar geen reactie.



Ik weet dat ik heel veel fouten heb gemaakt, dat ben ik mij gaan realiseren. Ik bedankte haar nooit voor alles wat ze voor me deed, maar zo zit ik niet in mekaar. Nu heb ik het wel leren waarderen, en heb dat haar dan ook uitgelegd. Ik deed haar veel beloftes, dat ik kon blijven werken bij het bedrijf waar ik stage liep, en dat ik dan goed ging verdienen. Maar dat gebeurde ook al niet. Als ik weg wilde naar vrienden of familie deed ik dat, want op zo'n moment dacht ik niet na dat ik zelf voor haar en ons dochtertje had gekozen, terwijl zei nooit weg kon.



Al met al, heel veel fouten. Ik heb ze ingezien en ben ermee aan de slag gegaan. Heb hulp gezocht bij een maatschappelijk werker, heb me voorgenomen om nooit meer dingen te zeggen die ik niet kan waarmaken, en ik heb mezelf gezworen mee te gaan helpen in de huishouding en meer tijd met haar en ons dochtertje door te brengen. Het leven is kort, en elk moment dat we samen kunnen zijn wil ik daarvan gaan genieten.



Ben weer terug bij mijn oude werkgever, doe daar intern een opleiding, zodat ik nu degene kan zijn die het geld gaat binnenhalen, en ik heb haar gezegd dat ze nu moet gaan doen wat ze wil, school/werk of iets anders. Ik heb alles voor haar over, wil het haar bewijzen, maar ben bang dat ik daarvoor de kans niet meer krijg.



Ik smste haar dat ik verder ging met mijn eigen leven, ik wil wel mijn hele leven op haar wachten maar dat is niet te doen, en zeker nadat zei allemaal smsjes had gestuurd dat het over was, dacht ik ik moet me erbij neerleggen.



Nog geen twee uur later, na het ontvangen van mijn smsje. Belde ze. We hebben drie uur gesproken over koetjes en kalfjes. Over de televisieaansluiting bij ons thuis dat ze graag een tweede erbij wil zodat ook weer in de woonkamer gekeken kan worden enz. Hartstikke gezellig.



Nu heb ik vandaag zo'n tweede ontvanger van KPN erbij gehaald, en gaf dat aan haar door. Wanneer ik mocht langs komen om hem te brengen en in te stellen. En op die manier kan ik ook ons dochtje weer eens zien, maar ze smste terug dat ze me nu nog niet wilde zien, dat ze nog wel liet horen wanneer ze wel kon.



Ik realiseer me heel goed dat er een hoop is gebeurd tussen ons, dat ze dat niet zomaar kan vergeten, maar ze weet ook hoeveel ik van haar en ons dochterje houd. Dat ik het allemaal goed wil doen, een goede vader zijn, mee help in de huishouding en klaar sta voor hun wanneer ze me nodig hebben.



Ben gestopt met school om geld te gaan verdienen, heb professionele hulp gezocht om mijn problemen beter onder ogen te kunnen zien, enzovoort. Maar ze gelooft het niet meer. Kan me dat wel voorstellen, maar de enige manier om erachter te komen hoe de "nieuwe" Mike is, is door me een kans te geven, niet waar?



Wat moet ik nou doen? Moet ik haar nog langer met rust laten, of moet ik juist iets organiseren?

Ik wil best een etentje organiseren of een picknick, maar ik vraag me af of ze dan uberhaupt wel komt opdagen. Heeft iemand advies voor me, wat ik nou in deze situatie moet doen?



Groetjes,



Mike

Ja dat lijkt me ook, maar volgens mij ziet ze op dit moment helemaal geen toekomst. Ik ben net even bij haar langs geweest om de televisie te installeren en we praatte ook wel normaal maar niet over hoe het verder moet.



Toen ze net in bed lag, belde ze nog eens en toen heb ik telefonisch nog wel eens uitgelegd hoe ik de toekomst voor me zag maar daar reageerde ze niet echt op.



En ze nam ook niet uit zichzelf kontact met mij op, voordat ze dat deed heb ik een smsje gestuurd met "Jij wilt niet meer, ik zou mijn hele leven op je willen wachten, maar ik moet ook verder. Sterkte."



Pas nadat ze die heeft ontvangen begon ze opeens met bellen en smsen. Kan ik dat dan zien als teken dat ze me eigenlijk niet kwijt wil, maar dat ze nu op het moment niet goed weet wat ze wel wil?

Ja ok, in ieder geval bedankt voor je reactie. Je bent wel de 250ste die het zegt maar ik ben een beetje hard leers wat dat betreft. Ik kan haar en ons kindje niet missen, juist omdat ik zoveel van haar houd.



Op 10 februari is ze uitgerekend. Paar dagen na mijn verjaardag dus ik hoop niet dat de geboorte valt op die van mij, is niet zo leuk voor het kindje als ze op dezelfde dag jarig is als papa.



En ja, ik heb haar vaker dingen belooft, die ik op dat moment niet heb waargemaakt of niet heb kunnen waarmaken. Dingen die ik nu zeg, zijn oprecht, en het zijn geen loze beloftes meer, dat is ook iets waar ik mezelf toe heb aangezet en weet van mezelf dat ik dat kan volhouden. Niet voor even zoals zei denkt, dat ik maar twee maanden me best ga doen, Nee integendeel, ik wil zoiets nooit meer meemaken en zal dan ook zorgen dat dat niet meer gebeurd.



Ze had wel verwachtingen van me maar die drongen tot nu toe nog nooit zo goed tot me door. Pas na deze ellende ben ik echt gaan nadenken en hulp gaan zoeken. De mensen daar zeggen ook, de verwachtingen naar elkaar toe moeten goed zijn want daar loop je mee tegen de ergste problemen.

Bianca dat weet ik. Er waren wel degelijk plannen om ons dochtertje te erkennen, zelfs om te trouwen, bewijze van spreken lagen de uitnodigen al in de bus.



Maar totdat dit gebeurde. Ze heeft bij de creche aangegeven dat ik haar niet mag komen ophalen. Echter heb ik haar daarna wel uitgelegd dat ze daar zeker niet bang voor hoeft te zijn, dat ik geen gekke dingen zou doen.



Zoals ik al eerder zei, zij wilde geen kontact meer, en me eigen nu ook nog niet zien. Maar ik was dolblij dat ze me vandaag gewoon binnen liet, terwijl ze een uur van te voren nog zei, zet maar voor de deur.



Heb ons dochtje wel even gezien, ze lag heerlijk te slapen. Dat is ook niet zo gek met zo'n moeder in de buurt. Ze doet het ondanks haar lijftijd helemaal geweldig. Zorgt dat er altijd dubbele voorraden eten zijn voor ons kindje, en pas daarna gaat ze eens aan zichzelf denken. Ik heb echt heel veel respect voor wat ze doet en hoe ze het doet. En dat ik het ook allemaal waardeer, maar dat heb ik in die zeven maanden dat we samenwoonden eigenlijk nog nooit tegen haar gezegd, omdat het zo normaal leek. Nu weet ik echter wel dat het niet normaal is, en dat ik haar zeker mag bedanken voor alles wat ze doet. Dat verdient ze, ik wil het allemaal goed gaan doen.



Maar dat kan ik pas laten zien als ze zelf meekijkt en niet vanaf mijn ouderlijk adres hier. Dat gaat niet. Ze moet het zelf ondervinden hoeveel ik om hun geef.

En wat beteft dat ik ervoor wil gaan, zeker, ik wil er voor vechten. Geef niet voor neits alles op voor hun, en ga ook niet voor niets werken in plaats van mijn opleiding afmaken.



Wat zei vaak zei: "Ik vecht, ik doe het huishouden en heb een 24 uurs bedrijf genaamd, onze dochter". Dat heeft ze inderdaad ook, maar volgens mij heeft ze niet door dat wat ik nu op het moment allemaal doe, dat ik dat voor haar doe. Voor ons, zodat we een gezin kunnen zijn zoals het hoort, en iedereen kunnen bewijzen dat het wel kan ongeacht de leeftijd of de financieen.

Nou, dat lijkt me niets. Als ik een woonruimte ga zoeken zit ik dalijk weer aan allemaal contracten vast, en ik wil ook niet een klein kamertje met douche en al die zooi op de gang.



Het eerst volgende adres waar ik vanaf hier heen wil, is naar huis. Naar mijn vriendin, naar ons dochtertje en naar de hele sfeer die daar bij komt kijken. Ik mis ze ontzettend!

Wat ik voor haar doe:



1 Werken

2 Extra dingen geleerd wat betreft het huishouden

3 Proffessionele hulp gezocht om mijn eigen fouten onder

ogen te zien, en deze op te lossen.

4 Voor haar klaar staan wanneer ze me nodig heeft

5 Beloftes doen, die ik kan waarmaken

6 Mijn eigen gevoel en mening achterna gaan, familie, vrienden

en kennissen laten lullen. Die kunnen toch alleen maar zeggen dat het beter is zo, omdat ze er nooit achter hebben gestaan. Voor haar kiezen!

Charlotte, ze is nu ongeveer 6 a 7 weken in verwachting attans dat is de eerste dag van haar laatste menstruatie en we zijn ongeveer 2.5 week uit elkaar.



We hebben samen de beslissing genomen om in verwachting te raken. Vandaar dat we geen voorbehoedsmiddelen gebruikten. We wilde niet dat de leeftijd tussen de kindjes te groot zou worden, en als we tegen de 35 a 40 lopen zijn de kinderen ook alweer volwassen, waardoor je ook weer wat meer tijd met elkaar kunt doorbrengen.



We hadden een persona (electronisch apparaat wat berekende wanneer je eisprong zal zijn). Vier maanden lukte het niet, en de vijfde maand, waren de clear blue testen positief. En liep ze al met 3 weken met een hele mooie buik. Echt iets om trots op te zijn.

Bianca,



Ja dat oppassen tuurlijk, heel graag zelfs. Maar zolang zei me nog niet vertrouwd word dat lastig denk ik.



Wat betreft een opblaasbadje, we wonen in een 3 kamer appartement op de 3e verdieping met een heel klein balkonnetje. Dus dat gaat helaas niet.

Bianca,



Ik heb haar heel vaak proberen duidelijk te maken hoeveel ik om haar geef. Probeer ook mezelf niet bij haar op te dringen of te doen dat ik alles ben, want dat is helemaal niet zo.



Ja, inderdaad en wat betreft het sparen, ik maak nog wel kosten voor haar. Ze heeft een nieuwe fiets nodig, dus die ga ik volgende week halen, en bank want die is stuk gegaan, dus sparen zit er even niet in.



En ja een gelijkwaardige partner zijn, dat wil ik zeker doen. Hiervoor zei ik vaak meer als grapje van ik ben de koning. Maar dat viel bij haar verkeerd, en ze heeft ook gelijk want dat is ook helemaal niet zo.



Voor sorry koopt ze niets, en het bewijzen, ja dat moet ik zeker, maar hoe als ik die kans niet krijg? Daar zit nou juist het grote probleem.

Meds, ja we hebben genoeg argumenten gehad om er wel voor te kiezen. Het huishouden liep slecht, dat zeker maar voor het kindje was het altijd fijn. Dat je met je partner wel eens een meningsverschil hebt betekent niet gelijk dat het kindje niet meer meetelt.