Komt het nog goed?

Hallo iedereen,



Ik zit met een probleem, en ik ben bang dat ik dat niet in paar regels kan uitleggen. Dus bereid je voor, hier komt een redelijk lang verhaal, met heel wat nare situatie's.



Ongeveer drie jaar geleden begon het. Mijn vriendin en ik leerden elkaar kennen via de toen populaire netwerksite cu2. Per ongeluk kwam mijn vriendin op mijn profiel terecht, maar schrijf toch een berichtje. Na wat chatten enz besloten we om een keer af te spreken. Dit hebben we gedaan, en daar begon onze relatie. We dachten eerst nog van elkaar dat we

elkaar niet zagen zitten, maar niets is minder waar.



Geweldige tijden hadden we met z'n tweeen. We woonden beide nog bij onze ouders, die alleen maar konden zeuren dat we ons wel met school moesten bezig houden want we zaten allebei in het examenjaar. Nou we zijn geslaagd hoor. Hehe.



Gingen op vakantie, centerparks, Oostenrijk en Italie. Helemaal top. Na ongeveer 9 maanden voelde ik mij slecht, angstig en hyperfentilatie. Me ouders en familie, zelfs vrienden en kennissen dachten dat dat door haar kwam en dwongen me dan ook bijna om er mee op te houden. Nadat iedereen op me in had gepraat, deed ik dan ook maar. De grootste fout uit mijn leven, tot nu toe!



Gelukkig heb ik er wel van geleerd, naar mijn eigen gevoel te luisteren, en mijn hart te volgen en dat doe ik dus nu ook.

Na ongeveer een jaar kwamen we weer met elkaar in kontact. We spraken af, maar weer zaten onze ouders, attans vooral mijn ouders er tussen. Opeens ging het heel snel. We hielden kontact, mijn vriendin was zwanger, helaas op dat moment niet van mij, maar ondanks dat koos ik voor haar.



Het dochtertje werd geboren en ongeveer vanaf het begin zorgden we samen voor haar. Even ter nadere informatie, we zijn beide erg jong nog, zei 18 en ik 19, (ons dochtje is nu 11 maanden). In het verhaal zal ik ook verder spreken over "ons dochtetje" omdat ik haar zo accepteer en omdat ik al vanaf het begin met haar bezig ben.



Maargoed, mijn vriendin woonden in een moederhuis, kreeg een urgentie voor een huis en vroeg of ik bij haar wilde komen wonen. Daar heb ik niet lang over hoeven denken, en dat dan ook maar gelijk gezegd. In december zijn we begonnen met klussen in het huis, en met oud en nieuw woonden we er al. Allemaal in een tijdsbestek van ongeveer twee maanden.



Voordat ik haar opnieuw leerden kennen was ik begonnen aan een opleiding. Nou moest ik daarvoor stage gaan lopen, en dat verdiende natuurlijk geen zak. Financieel hadden we het heel zwaar, zei moest alles betalen, maar het ergste was/is, ik gaf het geld wat ik dan verdiende (300 euro) uit aan sigaretten en broodjes op het station voor mijzelf.



In de huishouding ging het slecht, beide deden we er niets aan, en het werd een varkensstal. De spanningen liepen steeds meer op, en Booeeem deed het na zeven maanden daar samen gewoond te hebben. Mijn vriendin wilde rust, even geen kontact, maar was in die tijd wederom zwanger. Deze keer van mij. We hadden samen het besluit genomen voor nog een kindje, maar aangezien we ruzie hadden, had ik geen kontact meer met haar. Wat ik ook probeerde, ze negeerde me.

Sterker nog, ze werd alleen maar bozer als ik wat stuurde naar haar mail of telefoon.



Zei woonden tijdelijk bij haar moeder, en ik bij mijn ouders. Nu is haar moeder op vakantie gegaan, en had mij verboden kontact met haar op te nemen, maar ik hield het niet langer uit. Ik ging langs ons huis, belde netjes aan, maar ze deed niet open. Heb daar twee uur staan wachten, maar geen reactie.



Ik weet dat ik heel veel fouten heb gemaakt, dat ben ik mij gaan realiseren. Ik bedankte haar nooit voor alles wat ze voor me deed, maar zo zit ik niet in mekaar. Nu heb ik het wel leren waarderen, en heb dat haar dan ook uitgelegd. Ik deed haar veel beloftes, dat ik kon blijven werken bij het bedrijf waar ik stage liep, en dat ik dan goed ging verdienen. Maar dat gebeurde ook al niet. Als ik weg wilde naar vrienden of familie deed ik dat, want op zo'n moment dacht ik niet na dat ik zelf voor haar en ons dochtertje had gekozen, terwijl zei nooit weg kon.



Al met al, heel veel fouten. Ik heb ze ingezien en ben ermee aan de slag gegaan. Heb hulp gezocht bij een maatschappelijk werker, heb me voorgenomen om nooit meer dingen te zeggen die ik niet kan waarmaken, en ik heb mezelf gezworen mee te gaan helpen in de huishouding en meer tijd met haar en ons dochtertje door te brengen. Het leven is kort, en elk moment dat we samen kunnen zijn wil ik daarvan gaan genieten.



Ben weer terug bij mijn oude werkgever, doe daar intern een opleiding, zodat ik nu degene kan zijn die het geld gaat binnenhalen, en ik heb haar gezegd dat ze nu moet gaan doen wat ze wil, school/werk of iets anders. Ik heb alles voor haar over, wil het haar bewijzen, maar ben bang dat ik daarvoor de kans niet meer krijg.



Ik smste haar dat ik verder ging met mijn eigen leven, ik wil wel mijn hele leven op haar wachten maar dat is niet te doen, en zeker nadat zei allemaal smsjes had gestuurd dat het over was, dacht ik ik moet me erbij neerleggen.



Nog geen twee uur later, na het ontvangen van mijn smsje. Belde ze. We hebben drie uur gesproken over koetjes en kalfjes. Over de televisieaansluiting bij ons thuis dat ze graag een tweede erbij wil zodat ook weer in de woonkamer gekeken kan worden enz. Hartstikke gezellig.



Nu heb ik vandaag zo'n tweede ontvanger van KPN erbij gehaald, en gaf dat aan haar door. Wanneer ik mocht langs komen om hem te brengen en in te stellen. En op die manier kan ik ook ons dochtje weer eens zien, maar ze smste terug dat ze me nu nog niet wilde zien, dat ze nog wel liet horen wanneer ze wel kon.



Ik realiseer me heel goed dat er een hoop is gebeurd tussen ons, dat ze dat niet zomaar kan vergeten, maar ze weet ook hoeveel ik van haar en ons dochterje houd. Dat ik het allemaal goed wil doen, een goede vader zijn, mee help in de huishouding en klaar sta voor hun wanneer ze me nodig hebben.



Ben gestopt met school om geld te gaan verdienen, heb professionele hulp gezocht om mijn problemen beter onder ogen te kunnen zien, enzovoort. Maar ze gelooft het niet meer. Kan me dat wel voorstellen, maar de enige manier om erachter te komen hoe de "nieuwe" Mike is, is door me een kans te geven, niet waar?



Wat moet ik nou doen? Moet ik haar nog langer met rust laten, of moet ik juist iets organiseren?

Ik wil best een etentje organiseren of een picknick, maar ik vraag me af of ze dan uberhaupt wel komt opdagen. Heeft iemand advies voor me, wat ik nou in deze situatie moet doen?



Groetjes,



Mike

Ja ik ben hier inderdaad voor hulp en meningen. Excuses.



Die zei dat ik daar vooral was om mijn eigen leven te kunnen inzien en om te zorgen dat het in het vervolg niet meer zo gaat gebeuren. Hij is er niet om onze relatie te redden geeft hij duidelijk aaan.



Wel zijn verwachtingen van elkaar in een relatie heel bealngrijk. Wat heb je aan elkaar, en wat doe je voor elkaar. Dat is denk ik inderdaad een belangrijk gegeven voor een goede relatie.



Wat je net al zei: ik denk dat je je moet bewijzen voordat ze je terug neemt. Dat is iets waar ik op vastloop.



Kijk als ik gewoon weer thuis kon zijn, is het niet zo moeilijk om te laten zien dat je het allemaal wel kunt zoals het hoort.



Maar ik heb geen flauw idee hoe ik vanaf hier, haar kan overtuigen dat ik het beste met haar en ons dochtertje voor heb. Dat moet iemand toch zien, voordat ze weer wat vertrouwen erin krijgt?

Nou Bianca, wat betreft de kids, daar hoeft niemand zich op dit forum zorgen over te maken. Ons dochtertje komt niets te kort, eerst word er altijd gezorgt dat het kastje maar haar eten, drinken, tussendoortjes (want dat krijgt ze allemaal) vol staat, en dan pas word er pas aan onszelf gedacht. Zowel gezien het eten als de sigaretten. En als er geen geld is om te roken, dan moet je maar zelf draaien.



Er word ook zeker niet gerookt op plekken waar ons dochtertje kwam, roken gebeurd alleen in de keuken, op het balkon en zo nu en dan, maar dat is zelden, in de woonkamer als er visite is of er een hele spannende film draait.

Nee, dat zijn opzich hele goede tips Bianca, alleen jammer dat ze bij haar niet aankomen.



Boodschappen en vuilniszakken kon ik niet helpen, omdat ze liever had dat ik even niet langs kwam. Dat heb ik ook gedaan totdat ze vandaag zelf belde en vroeg of ik even langs wilde komen. Nou dat ging dus vooral over wat we de afgelopen dagen hadden gedaan, of we nog wat leuks/spannend hadden meegemaakt, maar niet over het belangrijke onderdeel onze relatie.



Wel denk ik dat het in ieder geval een stap in de goede richting is. Aangezien ze tot een dag geleden nog riep dat het over was en dat ze me nooit meer wilde zien, en ze me nu wel uitnodigd en even wil babbelen.



Ik denk wel dat mijn goede bedoelingen wel bij haar aankomen, maar dat ze op het moment even niet zo goed weet wat ze ermee aan moet. Of ze het uberhaupt nog wel aandurft om mij een kans te geven.



Maar zoals ik al zei, het gegeven dat ze me zelf belde en vroeg of ik langs wilde komen, en toen ik er was of ik nog een boodschap wilde doen, lijkt me een stap in de juiste riching, niet waar?

Ja ok, in de badkamer correct gegeven. Maar ik douche s'ochtens rond 06:15 met het raam open. En voor dat mijn vriendin en dochtertje wakker worden rond 10:00/11:00 is dat allemaal al de badkamer uit.

Ja dat is prima Bianca, in ieder geval bedankt voor al je tips en reactie's. Nee ze komen wel degelijk aan, maar dan is de vraag nog of het de juiste is. Maargoed, ik lees vast nog heel veel meer reactie's als half Nederland morgen wakker is, en dan zien we wel weer verder.