Relaties
alle pijlers
Loslaten Ouders
dinsdag 20 oktober 2009 om 13:45
quote:Veldboeket schreef op 20 oktober 2009 @ 13:42:
Ik heb het verteld, gemaild, op alle mogelijke manieren geprobeerd. Er verandert niets. Dat schuldgevoel is mijn zaak. En er over praten verandert ook niets. Je kunt je moeder niet veranderen, wel hoe je op haar reageert en hoe je met je schuldgevoel omgaat. Het is heel oneerlijk dat je moeder zo op je schuldgevoel speelt, maar ze heeft van jou geleerd dat het werkt. Jij moet zorgen dat het niet meer werkt, hoe moeilijk ook. Succes!!
Ik heb het verteld, gemaild, op alle mogelijke manieren geprobeerd. Er verandert niets. Dat schuldgevoel is mijn zaak. En er over praten verandert ook niets. Je kunt je moeder niet veranderen, wel hoe je op haar reageert en hoe je met je schuldgevoel omgaat. Het is heel oneerlijk dat je moeder zo op je schuldgevoel speelt, maar ze heeft van jou geleerd dat het werkt. Jij moet zorgen dat het niet meer werkt, hoe moeilijk ook. Succes!!
dinsdag 20 oktober 2009 om 13:55
Ik heb ook lang met hetzelfde gekampt. Uiteindelijk leerde ik zelf los te laten. Als je zelf loslaat, ervaar de bezorgdheid / bemoeizucht eerder op een afstand en minder persoonlijk. En dat geeft veel meer ruimte. Dit is wel een proces.
Moet ook eerlijk zeggen dat nu ik kinderen heb, ik het veel beter kan plaatsen en dat nu de verhouding tussen mij en mijn moeder er alleen maar beter op is geworden.
En ik vrees dat ik later niet anders ga worden... en het liefst mijn kinderen nog zou sturen / ongevraagd adviseren en bemoederen. Dat is een proces dat de ene moeder gemakkelijker los kan laten dan de ander.
Moet ook eerlijk zeggen dat nu ik kinderen heb, ik het veel beter kan plaatsen en dat nu de verhouding tussen mij en mijn moeder er alleen maar beter op is geworden.
En ik vrees dat ik later niet anders ga worden... en het liefst mijn kinderen nog zou sturen / ongevraagd adviseren en bemoederen. Dat is een proces dat de ene moeder gemakkelijker los kan laten dan de ander.
dinsdag 20 oktober 2009 om 14:08
Ik heb nog niet alle reacties gelezen, maar wat je schrijft is hier erg herkenbaar.
Ik heb ook zoiets meegemaakt. Eerst tactvol proberen uit te leggen, vaak schuldig voelen etc.
Toen heb ik aan een therapeut gevraagd hoe ik dit het beste aan kon pakken. Klinkt misschien een heftige stap, maar achteraf gezien heeft het mij veel opgeleverd en veel sterker gemaakt.
Bij mij speelde mee dat ik ook een boel irritaties had tegenover mijn moeder.
Ik heb een keer alles in een brief gezet voor mijn moeder en op de bus gedaan. Een brief met respect geschreven en geen verwijten, maar alleen mijn gevoel erbij en hoe ik de dingen ervaarde. Het was heel confronterend voor mijn moeder en we hebben 3 weken geen contact gehad. Dit was super bijzonder, aangezien we elke dag meerdere malen belden (zij belde mij vaak).
Daarna is het alleen maar beter gegaan. We hebben het nooit meer over de brief gehad, maar de boodschap is wel over gekomen.
En als ze toch weer eens begint met bijv. overmatig bellen, mij controleren, dingen voor mij beslissen etc. kan ik er vrij clean op reageren en het afkappen.... duurde even, maar dan heb je ook wat Onze band is er alleen maar beter op geworden en de contacten zijn minder, maar wel leuker!
Succes!
Ik heb ook zoiets meegemaakt. Eerst tactvol proberen uit te leggen, vaak schuldig voelen etc.
Toen heb ik aan een therapeut gevraagd hoe ik dit het beste aan kon pakken. Klinkt misschien een heftige stap, maar achteraf gezien heeft het mij veel opgeleverd en veel sterker gemaakt.
Bij mij speelde mee dat ik ook een boel irritaties had tegenover mijn moeder.
Ik heb een keer alles in een brief gezet voor mijn moeder en op de bus gedaan. Een brief met respect geschreven en geen verwijten, maar alleen mijn gevoel erbij en hoe ik de dingen ervaarde. Het was heel confronterend voor mijn moeder en we hebben 3 weken geen contact gehad. Dit was super bijzonder, aangezien we elke dag meerdere malen belden (zij belde mij vaak).
Daarna is het alleen maar beter gegaan. We hebben het nooit meer over de brief gehad, maar de boodschap is wel over gekomen.
En als ze toch weer eens begint met bijv. overmatig bellen, mij controleren, dingen voor mij beslissen etc. kan ik er vrij clean op reageren en het afkappen.... duurde even, maar dan heb je ook wat Onze band is er alleen maar beter op geworden en de contacten zijn minder, maar wel leuker!
Succes!
dinsdag 20 oktober 2009 om 14:08
Heel herkenbaar verhaal. Mijn vader heeft nogal moeite met mij los te laten. Tot voor kort belden we ook iedere ochtend met elkaar, als ik niet belde kreeg ik later (tijdens mijn werk overdag) een telefoontje met de vraag of alles wel goed was. Hij wilde ook in ieder gesprek bevestiging dat ik nog van hem houd. Ik woon nu ruim 8 jaar niet meer thuis, ben op mijn 18e uit huis gegaan, en toen brak eigenlijk alles los. Hij lijkt ook al zijn geluk in het leven op te hangen aan mij en mijn broer.
Sinds kort heb ik een nieuwe baan, en heb - mede in verband met andere reistijden - duidelijk gemaakt dat ik het niet zo gezond en vooral ook erg onhandig vind om iedere dag te bellen. In mijn geval blijkt het losweken een lang en zwaar proces, ik probeer nu "nog maar" 2 a 3 keer per week te bellen met hem, en in al die gesprekken krijg ik steevast te horen dat hij me zo mist, dat hij vaker wilt bellen en uiteraard doorlopend de vraag of ik nog wel van hem houd.
Ik voel me soms ook zo ontzettend schuldig, en een egoïstisch kreng, maar dit is wel een beduidend gezondere situatie, en ik hoop dat er weer eens een moment gaat komen dat ik hem vooral bel omdat ik het echt alleen maar leuk vind, en niet uit een soort schuldgevoel.
Sorry Veldboeket, heb ik je topic vervuild met mijn eigen verhaal!
Een tijdje terug heb ik iemand horen zeggen dat ouders hun band met hun kinderen heel anders ervaren dan kinderen dit doen. En dat je dit verschil eigenlijk zelf pas door hebt als je zelf kinderen hebt. Dat ouders de band veel als intensiever ervaren, en dat kinderen op een gegeven moment - heel natuurlijk - een zekere afstand scheppen, zelf op hun eigen benen staan. Dat hielp mij wel, ik weet niet of het echt zo is, maar het geeft me wel wat meer begrip in de manier waarop mijn vader zich opstelt.
Sinds kort heb ik een nieuwe baan, en heb - mede in verband met andere reistijden - duidelijk gemaakt dat ik het niet zo gezond en vooral ook erg onhandig vind om iedere dag te bellen. In mijn geval blijkt het losweken een lang en zwaar proces, ik probeer nu "nog maar" 2 a 3 keer per week te bellen met hem, en in al die gesprekken krijg ik steevast te horen dat hij me zo mist, dat hij vaker wilt bellen en uiteraard doorlopend de vraag of ik nog wel van hem houd.
Ik voel me soms ook zo ontzettend schuldig, en een egoïstisch kreng, maar dit is wel een beduidend gezondere situatie, en ik hoop dat er weer eens een moment gaat komen dat ik hem vooral bel omdat ik het echt alleen maar leuk vind, en niet uit een soort schuldgevoel.
Sorry Veldboeket, heb ik je topic vervuild met mijn eigen verhaal!
Een tijdje terug heb ik iemand horen zeggen dat ouders hun band met hun kinderen heel anders ervaren dan kinderen dit doen. En dat je dit verschil eigenlijk zelf pas door hebt als je zelf kinderen hebt. Dat ouders de band veel als intensiever ervaren, en dat kinderen op een gegeven moment - heel natuurlijk - een zekere afstand scheppen, zelf op hun eigen benen staan. Dat hielp mij wel, ik weet niet of het echt zo is, maar het geeft me wel wat meer begrip in de manier waarop mijn vader zich opstelt.
dinsdag 20 oktober 2009 om 14:18
Chocobo, je vervuilt het topic helemaal niet. Ik lees juist graag ervaringen van anderen. Door de reacties realiseer ik me weer dat ik bepaald niet de enige ben die hier mee zit.
Even in het algemeen:
als je zelf kinderen hebt wordt het denk ik sowieso allemaal anders. Dan ben je opeens zelf een gezin, als stel zonder kinderen ook al, maar minder.
Fav, goed van je dat je ervoor zorgt dat je moeder niet verder gaat dan je wilt. Dat is uiteindelijk ook mijn streven, dat ik met haar om kan gaan op een manier die voor ons allebei prettig is.
Even in het algemeen:
als je zelf kinderen hebt wordt het denk ik sowieso allemaal anders. Dan ben je opeens zelf een gezin, als stel zonder kinderen ook al, maar minder.
Fav, goed van je dat je ervoor zorgt dat je moeder niet verder gaat dan je wilt. Dat is uiteindelijk ook mijn streven, dat ik met haar om kan gaan op een manier die voor ons allebei prettig is.
dinsdag 20 oktober 2009 om 14:24
Veldboeket, daar heb je echt gelijk in. Ik merkte het al toen ik een vriend kreeg. Toen voelde ik me opeens al zo veel meer sterker staan. Kon er veel meer van een afstand naar kijken. Wat bij mij ook meespeelde is dat ik toen ook weer iets meer onafhankelijk werd van mijn ouders. Dit merkte is ook toen ik een eigen huis kreeg, een auto (niet meer dat autogeleen) etc.
Straks nog kids... hoewel ik wel bang ben dat ze me dan goedbedoelde moeder-adviezen ga geven... daar zit ik dus niet op te wachten. Nou ja, misschien stuur ik dan t.z.t. dan weer een brief hihihi
Straks nog kids... hoewel ik wel bang ben dat ze me dan goedbedoelde moeder-adviezen ga geven... daar zit ik dus niet op te wachten. Nou ja, misschien stuur ik dan t.z.t. dan weer een brief hihihi
dinsdag 20 oktober 2009 om 14:33
Jij gaat kapot aan dat schuldgevoel, je bent een mens, helemaal van jezelf.
Geen verlengstuk, je bent te lief, wordt harder en je zult zien dat je dan eindelijk als mens gaat groeien en jezelf lief gaat vinden, alleen jij kunt dit oplossen.
Waar heb ik dit aan verdiend ? Wat een klotezin is dat zeg!
Je bent bang om ze pijn te doen maar ze doen jou ook pijn en als je wat harder gaat worden zul je zien dat dat natuurlijk ook jouw schuld is.
Maar als je zover bent hoef jij je niet meer schuldig te voelen want dan weet je dat dit haar probleem is.
Het gaat nl om haar en jij bent niet verantwoordelijk voor haar gevoelsleven.
.Geloof me, ze komt op mij wanhopiger over dan jij.
Je constant schuldig voelen maakt je kapot, misschien pikt ze het op,maar op mij komt dit nogal dwangmatig over.
Vaak zit er een angst achter, de angst om alleen te zijn.
Mijn moeder zei altijd dat ze door mij geen jeugd heeft gehad, djeez, zij werd op haar 17de zwanger.
Ik wilde helemaal niet, kwam 3 weken later maar dat is een heel ander verhaal.
Respect kun je ook als ouders niet eisen. Voorbeeldje, mijn moeder zei te pas en te onpas dat we altijd eerlijk moeten zijn.. tja, als je dan zelf liegend door het leven gaat ben je verkeerd bezig want dan leer je je kinderen juist liegen en respect is dan ook ver te zoeken.
Voor 1 ding ben ik haar dankbaar, ik heb van haar geleerd hoe het niet moet.
Maar daar heb je niks aan, je post heeft me ontzettend geraakt, ik voel je pijn en je bent een ontzettende lieverd,je kunt dit.
Heel veel sterkte!
Geen verlengstuk, je bent te lief, wordt harder en je zult zien dat je dan eindelijk als mens gaat groeien en jezelf lief gaat vinden, alleen jij kunt dit oplossen.
Waar heb ik dit aan verdiend ? Wat een klotezin is dat zeg!
Je bent bang om ze pijn te doen maar ze doen jou ook pijn en als je wat harder gaat worden zul je zien dat dat natuurlijk ook jouw schuld is.
Maar als je zover bent hoef jij je niet meer schuldig te voelen want dan weet je dat dit haar probleem is.
Het gaat nl om haar en jij bent niet verantwoordelijk voor haar gevoelsleven.
.Geloof me, ze komt op mij wanhopiger over dan jij.
Je constant schuldig voelen maakt je kapot, misschien pikt ze het op,maar op mij komt dit nogal dwangmatig over.
Vaak zit er een angst achter, de angst om alleen te zijn.
Mijn moeder zei altijd dat ze door mij geen jeugd heeft gehad, djeez, zij werd op haar 17de zwanger.
Ik wilde helemaal niet, kwam 3 weken later maar dat is een heel ander verhaal.
Respect kun je ook als ouders niet eisen. Voorbeeldje, mijn moeder zei te pas en te onpas dat we altijd eerlijk moeten zijn.. tja, als je dan zelf liegend door het leven gaat ben je verkeerd bezig want dan leer je je kinderen juist liegen en respect is dan ook ver te zoeken.
Voor 1 ding ben ik haar dankbaar, ik heb van haar geleerd hoe het niet moet.
Maar daar heb je niks aan, je post heeft me ontzettend geraakt, ik voel je pijn en je bent een ontzettende lieverd,je kunt dit.
Heel veel sterkte!
Je weet toch!
dinsdag 20 oktober 2009 om 15:07
Ik heb zelf ook soms moeite met de relatie met mijn moeder, omdat ik altijd naar goedkeuring zoek en bevestiging wil dat de keuzen die ik maak goed zijn, dat ze mijn vriendje leuk vindt, ik zorg krampachtig dat ik op tijd ben... Maar ik heb mij juist beseft dat dit aan míj ligt. Ik ben degene die denkt dat zij die verwachtingen heeft. Kan het bij jou ook niet deels zo zijn? Niet om je verhaal niet serieus te nemen, alleen heeft het bij mij even geduurd voor ik erachter kwam dat ik mezelf die regels oplegde en niet zij. En dat maakt het makkelijker er iets aan te doen.
Heb je bij je broers en zussen het idee gehad dat zij ook zo moesten presteren in de ogen van je ouders?
Heb je bij je broers en zussen het idee gehad dat zij ook zo moesten presteren in de ogen van je ouders?
dinsdag 20 oktober 2009 om 15:35
Veldboeket, in dat geval vrees ik dat ik je geen raad kan geven... Ik kan je alleen sterkte wensen omdat de moeder-dochter band niet echt een makkelijke is, zeker niet als je er wat aan wil veranderen. Zorg in ieder geval dat je je niet in allerlei bochten gaat wringen om het iedereen naar de zin te maken. Geen enkele relatie is 100% probleemvrij, maar er moet wel een balans zijn en ik hoop dat je die kunt vinden.
dinsdag 20 oktober 2009 om 15:56
Herkenbaar Veldboeket, het kan heel moeilijk zijn om je los te maken van ouders.
Soms kunnen ze zo aan je gevoelens trekken, weet niet of jij dat ook zo voelt?
Ik herken heel veel in wat je schrijft. Momenteel heb ik weinig tijd om te reageren, maar misschien kom ik later even terug hier.
Soms kunnen ze zo aan je gevoelens trekken, weet niet of jij dat ook zo voelt?
Ik herken heel veel in wat je schrijft. Momenteel heb ik weinig tijd om te reageren, maar misschien kom ik later even terug hier.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 20 oktober 2009 om 16:02
Wat me zo in je berichtjes treft Veldboeket is dat je moeder denkt dat ze een band met je heeft en ook echt contact met je heeft, maar dat dit eigenlijk helemaal niet zo is. Jij moet een toneelstukje opvoeren en als je dit niet doet voel je je schuldig.
Wat ontzettend naar en verdrietig voor jou, maar eigenlijk ook voor haar, want ze kent je eigenlijk helemaal niet, alleen het beeld dat ze heeft van hoe het hoort en hoe jij hoort te zijn.
Heeft ze enig zelfinzicht over wat ze met je doet of is het echt een blinde vlek?
Wat ontzettend naar en verdrietig voor jou, maar eigenlijk ook voor haar, want ze kent je eigenlijk helemaal niet, alleen het beeld dat ze heeft van hoe het hoort en hoe jij hoort te zijn.
Heeft ze enig zelfinzicht over wat ze met je doet of is het echt een blinde vlek?
dinsdag 20 oktober 2009 om 20:46
Vertrouw op jezelf, vind je kracht want je weet dat je dit moet doen.
Anders kun je niet verder met jouw leven, het is nl jouw leven.
Je hoofd zit zo vol, dit beheerst je compleet en probeer in godsnaam een eerste stap te zetten, al is het maar een heel kleintje.
Lieve meid, als je dit niet alleen aankan...zoek dan hulp.
Zoveel verdriet, zoveel liefde, je bent een goed mens, jij hebt recht op jezelf te kunnen zijn want aan jou mankeert niks.
Ik wil je vriendinnetje zijn!
Anders kun je niet verder met jouw leven, het is nl jouw leven.
Je hoofd zit zo vol, dit beheerst je compleet en probeer in godsnaam een eerste stap te zetten, al is het maar een heel kleintje.
Lieve meid, als je dit niet alleen aankan...zoek dan hulp.
Zoveel verdriet, zoveel liefde, je bent een goed mens, jij hebt recht op jezelf te kunnen zijn want aan jou mankeert niks.
Ik wil je vriendinnetje zijn!
Je weet toch!
woensdag 21 oktober 2009 om 12:22
Dat wazige gevoel in je hoofd herken ik. Dan blijft het maar malen.
Wat mij heeft geholpen is afspraken maken. Eén keer in de week kom ik eten. Eén keer in de week sporten we samen.
Er wordt niet gebeld, maar gemaild.
Dat is echt meer dan voldoende aandacht en meer dan veel andere ouders van hun kinderen krijgen, dus schuldgevoel is niet nodig. En dat moet ik mijzelf ook inprenten.
Die krant niet meer langsbrengen als er meteen bezoek wordt afgedwongen. Alleen langsbrengen als je toch al op bezoek zou komen. Spreek af hoe vaak je komt en hou je daar aan.
Spreek een tijd af dat je je moeder belt en hou je daar aan.
Geef grenzen aan en ga zelf ook niet over die grenzen heen.
Bespreek geen dingen met je ouders waarvan je weet dat ze hun mening gaan opdringen. Confronteer ze er pas mee als het al gebeurd is.
Schud van je af dat je echt bent zoals het beeld van je moeder over jou is. Ouders vormen zich een beeld over wie je bent in je kindertijd en daar komt vaak geen verandering in. Hoe jij ook verandert.
Zo zal ik in de ogen van mijn moeder altijd slordig, lui en creatief blijven. Ook denkt ze nog steeds dat ik van kleine priegeldingen houd en dat ik absoluut niet schoon kan maken. Hoe schoon m'n huis ook is, ze zal niet ophouden met zeggen dat ik een werkster nodig heb (en die ook alvast voor me regelen).
Wat mij heeft geholpen is afspraken maken. Eén keer in de week kom ik eten. Eén keer in de week sporten we samen.
Er wordt niet gebeld, maar gemaild.
Dat is echt meer dan voldoende aandacht en meer dan veel andere ouders van hun kinderen krijgen, dus schuldgevoel is niet nodig. En dat moet ik mijzelf ook inprenten.
Die krant niet meer langsbrengen als er meteen bezoek wordt afgedwongen. Alleen langsbrengen als je toch al op bezoek zou komen. Spreek af hoe vaak je komt en hou je daar aan.
Spreek een tijd af dat je je moeder belt en hou je daar aan.
Geef grenzen aan en ga zelf ook niet over die grenzen heen.
Bespreek geen dingen met je ouders waarvan je weet dat ze hun mening gaan opdringen. Confronteer ze er pas mee als het al gebeurd is.
Schud van je af dat je echt bent zoals het beeld van je moeder over jou is. Ouders vormen zich een beeld over wie je bent in je kindertijd en daar komt vaak geen verandering in. Hoe jij ook verandert.
Zo zal ik in de ogen van mijn moeder altijd slordig, lui en creatief blijven. Ook denkt ze nog steeds dat ik van kleine priegeldingen houd en dat ik absoluut niet schoon kan maken. Hoe schoon m'n huis ook is, ze zal niet ophouden met zeggen dat ik een werkster nodig heb (en die ook alvast voor me regelen).
woensdag 21 oktober 2009 om 12:27
quote:iris1969 schreef op 20 oktober 2009 @ 16:02:
Wat me zo in je berichtjes treft Veldboeket is dat je moeder denkt dat ze een band met je heeft en ook echt contact met je heeft, maar dat dit eigenlijk helemaal niet zo is. Jij moet een toneelstukje opvoeren en als je dit niet doet voel je je schuldig.
Wat ontzettend naar en verdrietig voor jou, maar eigenlijk ook voor haar, want ze kent je eigenlijk helemaal niet, alleen het beeld dat ze heeft van hoe het hoort en hoe jij hoort te zijn.
Heeft ze enig zelfinzicht over wat ze met je doet of is het echt een blinde vlek?
Wat een treffende post.
Deels herkenbaar. Het nare hier is dat mijn moeder mij kent als een rustig stil meisje (wat ik vroeger was) en bij iedere vorm van ander gedrag vindt dat ik 'niet mezelf ben'.
Voor mij betekent het dat ik opener ben geworden, voor vriendinnen ook (die kennen mij echt al heel lang, sommigen) en voor moeder betekent het dat ik een raadsel geworden ben. Want ze blijft vasthouden aan het beeld dat ze vroeger van mij gevormd heeft, en de 'tools' die ze zichzelf heeft aangeleerd om mij te benaderen.
Lastig lastig.
Wat me zo in je berichtjes treft Veldboeket is dat je moeder denkt dat ze een band met je heeft en ook echt contact met je heeft, maar dat dit eigenlijk helemaal niet zo is. Jij moet een toneelstukje opvoeren en als je dit niet doet voel je je schuldig.
Wat ontzettend naar en verdrietig voor jou, maar eigenlijk ook voor haar, want ze kent je eigenlijk helemaal niet, alleen het beeld dat ze heeft van hoe het hoort en hoe jij hoort te zijn.
Heeft ze enig zelfinzicht over wat ze met je doet of is het echt een blinde vlek?
Wat een treffende post.
Deels herkenbaar. Het nare hier is dat mijn moeder mij kent als een rustig stil meisje (wat ik vroeger was) en bij iedere vorm van ander gedrag vindt dat ik 'niet mezelf ben'.
Voor mij betekent het dat ik opener ben geworden, voor vriendinnen ook (die kennen mij echt al heel lang, sommigen) en voor moeder betekent het dat ik een raadsel geworden ben. Want ze blijft vasthouden aan het beeld dat ze vroeger van mij gevormd heeft, en de 'tools' die ze zichzelf heeft aangeleerd om mij te benaderen.
Lastig lastig.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 21 oktober 2009 om 12:31
quote:absoluteEinstein schreef op 21 oktober 2009 @ 12:22:
Zo zal ik in de ogen van mijn moeder altijd slordig, lui en creatief blijven. Ook denkt ze nog steeds dat ik van kleine priegeldingen houd en dat ik absoluut niet schoon kan maken. Hoe schoon m'n huis ook is, ze zal niet ophouden met zeggen dat ik een werkster nodig heb (en die ook alvast voor me regelen).
Ik houd erg van zoetigheid en van toetjes. Daar is mijn moeder ook echt van overtuigd.
Als ik tien keer in mijn leven een pak koek voor mezelf gekocht heb is het veel, als ik twee keer per week een toetje neem is het ook veel.
We kunnen haar er zelf mee pesten door die hele monoloog na te doen: Ja moon houdt erg van toetjes. Broer lust geen andijvie. Broerje houdt niet van bananen. Tante A houdt erg van taartjes.
Mijn moeder denkt te weten wat iedereen lekker vindt, maar dat heeft ze 20 jaar geleden zo bedacht.
Wat wel apart was: toen ik op mezelf ging en een kookboek zocht, had ik mams aan de telefoon en die zei: volgens mij heb je een vegetarisch kookboek gekocht. Dat klopte. Maar ze zou nooit als verrassing omdat ik kom iets lekkers vegetarisch maken. (ben na 2 jaar weer vlees gaan eten, was beter voor me, daar gaat het nu even niet om). Ze wist wel hoe ik graag wilde koken maar thuis zou ze me daar niet in gesteund hebben.
Zo zal ik in de ogen van mijn moeder altijd slordig, lui en creatief blijven. Ook denkt ze nog steeds dat ik van kleine priegeldingen houd en dat ik absoluut niet schoon kan maken. Hoe schoon m'n huis ook is, ze zal niet ophouden met zeggen dat ik een werkster nodig heb (en die ook alvast voor me regelen).
Ik houd erg van zoetigheid en van toetjes. Daar is mijn moeder ook echt van overtuigd.
Als ik tien keer in mijn leven een pak koek voor mezelf gekocht heb is het veel, als ik twee keer per week een toetje neem is het ook veel.
We kunnen haar er zelf mee pesten door die hele monoloog na te doen: Ja moon houdt erg van toetjes. Broer lust geen andijvie. Broerje houdt niet van bananen. Tante A houdt erg van taartjes.
Mijn moeder denkt te weten wat iedereen lekker vindt, maar dat heeft ze 20 jaar geleden zo bedacht.
Wat wel apart was: toen ik op mezelf ging en een kookboek zocht, had ik mams aan de telefoon en die zei: volgens mij heb je een vegetarisch kookboek gekocht. Dat klopte. Maar ze zou nooit als verrassing omdat ik kom iets lekkers vegetarisch maken. (ben na 2 jaar weer vlees gaan eten, was beter voor me, daar gaat het nu even niet om). Ze wist wel hoe ik graag wilde koken maar thuis zou ze me daar niet in gesteund hebben.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 21 oktober 2009 om 12:36
woensdag 21 oktober 2009 om 13:17
quote:absoluteEinstein schreef op 21 oktober 2009 @ 12:36:
Moonllight, ja qua eten ook.
Mijn moeder blijft dingen voor me maken die ik lekker vond toen ik 10 was. Of die m'n zus lekker vond toen ze 10 was. Want we worden ook nog wel eens door elkaar gehaald en ze is er niet van te overtuigen dat ik niet van hutspot houd, dat dat zus is.
Jeetje, dat anderen dat ook hebben.
Mijn moeder denkt me een groot plezier te doen met champignonsoep. Terwijl ik inmiddels weet dat mijn darmen erg slecht reageren op champignons.
Mijn darmklachten komen natuurlijk door spanningen en opgekropte emoties. Want ik ben een binnenvetter.
(nee mam, dat ik niet alles aan jou vertel houdt niet in dat ik het aan niemand vertel)
Moonllight, ja qua eten ook.
Mijn moeder blijft dingen voor me maken die ik lekker vond toen ik 10 was. Of die m'n zus lekker vond toen ze 10 was. Want we worden ook nog wel eens door elkaar gehaald en ze is er niet van te overtuigen dat ik niet van hutspot houd, dat dat zus is.
Jeetje, dat anderen dat ook hebben.
Mijn moeder denkt me een groot plezier te doen met champignonsoep. Terwijl ik inmiddels weet dat mijn darmen erg slecht reageren op champignons.
Mijn darmklachten komen natuurlijk door spanningen en opgekropte emoties. Want ik ben een binnenvetter.
(nee mam, dat ik niet alles aan jou vertel houdt niet in dat ik het aan niemand vertel)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 21 oktober 2009 om 13:20
Met die kadootjes ook... dat zij bedenkt wat ik misschien wel nodig heb.
(hoewel, vaak vraagt ze het wel)
Ik heb dat overgenomen, denk ook vaak dat mijn kado het allerleukst is wat de jarige krijgt, want ik heb er heel goed over nagedacht (en soms is dat zo, soms ook niet). Probeer dat nu te veranderen.
Eén van mijn broers doet niks met de kado's die ik hem geef (poster zit nog steeds opgerold, T-shirt heeft hij nooit aangehad) dus misschien moet ik stoppen met origineel zijn en hem gewoon deodorant geven of douchegel.
(hoewel, vaak vraagt ze het wel)
Ik heb dat overgenomen, denk ook vaak dat mijn kado het allerleukst is wat de jarige krijgt, want ik heb er heel goed over nagedacht (en soms is dat zo, soms ook niet). Probeer dat nu te veranderen.
Eén van mijn broers doet niks met de kado's die ik hem geef (poster zit nog steeds opgerold, T-shirt heeft hij nooit aangehad) dus misschien moet ik stoppen met origineel zijn en hem gewoon deodorant geven of douchegel.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
