Man gaat over mijn grens

Merrick schreef: ↑

08-06-2021 12:57

Voor deze discussie was toch een nee=nee topic aangemaakt ergens? Ik kan hem zo niet meer vinden, maar om hem hier nu nog een keer dunnetjes over te doen, terwijl TO inmiddels ook/meer andere dingen aan haar hoofd heeft, is misschien niet zo nodig.

Deze discussie is naar mijn mening inmiddels wel offtopic.

Eens.

Ziehier: relaties/nee-is-nee/list_messages/477828

Ga dit lekker doen in het discussie topic.

Vind je reactie daarnet wel mooi puntig TO, je hebt humor!

En slim om door te gaan op de post van Katkaatje. Staan dingen in waar je wat mee kan, lijkt me. Op het moment dat man weer in redenaties, angsten of meningen schiet en vervolgens de hakken in het zand zet.

Dankjewel mod!

TO, heb jij hem duidelijk gemaakt waar JIJ behoefte aan hebt, in plaats van dat de nadruk steeds ligt op waar hij behoefte aan heeft (praten, hulp inschakelen, e.d.)

Is hij er zich van bewust dat door steeds te doen hoe hij het wil, het dus automatisch betekent dat jij erop inlevert?

Neutral voice, ik lees namelijk veel over hem en hoe hij zijn wensen bij jou verhaalt, maar ik hoop dat hij ook de kosten ervan inziet.

Suusje666 schreef: ↑

08-06-2021 13:53

TO, heb jij hem duidelijk gemaakt waar JIJ behoefte aan hebt, in plaats van dat de nadruk steeds ligt op waar hij behoefte aan heeft (praten, hulp inschakelen, e.d.)

Is hij er zich van bewust dat door steeds te doen hoe hij het wil, het dus automatisch betekent dat jij erop inlevert?

Neutral voice, ik lees namelijk veel over hem en hoe hij zijn wensen bij jou verhaalt, maar ik hoop dat hij ook de kosten ervan inziet.

Dit vind ik een hele goede vraag. Geef hem heel duidelijk aan wat dit met jou doet. Zet het desnoods op papier als je het lastig vindt om dit face to face te doen.

Loop jezelf niet voorbij door alles alleen op te willen lossen.

ik denk dat de eerste vraag is of Zandblauwtje zelf weet waar haar behoeftes liggen. Dat moet je eerst duidelijk hebben voor voordat je dat aan een ander duidelijk kunt maken.

Ze weet toch prima wat haar behoeftes zijn? Daar ligt het niet aan.

Probleem is alleen dat er vaak een nare situatie ontstaat op het moment dat ze aangeeft waar ze behoefte aan heeft. Haar man heeft daar blijkbaar moeite mee. Misschien vat hij het op als kritiek? Geen idee. Hij gaat er in elk geval met een gestrekt been in en roept dat ze overdrijft of zeurt. Er ontstaat een drama dat TO vervolgens oplost door maar niet meer aan te kaarten wat ze wil.

rosanna08 schreef: ↑

08-06-2021 14:39

ik denk dat de eerste vraag is of Zandblauwtje zelf weet waar haar behoeftes liggen. Dat moet je eerst duidelijk hebben voor voordat je dat aan een ander duidelijk kunt maken.

Ja, en dat kost tijd.
Ik kan me best voorstellen dat wanneer je in de veronderstelling bent dat je een fijne relatie hebt en al deze heftige gebeurtenissen zich binnen korte tijd afspelen, je je én afvraagt of dit je wel echt overkomt én dat je geen idee hebt hoe hier mee om te gaan. Dit is niet (vanuit historie) de man die kent en liefhebt.

Chienandalou schreef: ↑

08-06-2021 15:31

Ja, en dat kost tijd.
Ik kan me best voorstellen dat wanneer je in de veronderstelling bent dat je een fijne relatie hebt en al deze heftige gebeurtenissen zich binnen korte tijd afspelen, je je én afvraagt of dit je wel echt overkomt én dat je geen idee hebt hoe hier mee om te gaan. Dit is niet (vanuit historie) de man die kent en liefhebt.

Dit is dus ook de man die ze kent een liefheeft. Hij doet dit toch allemaal helemaal zelf.

yette schreef: ↑

08-06-2021 11:19

Och, och, die arme mannen.

Door het probleem te leggen bij het gebrek aan intimiteit, doe je aan victim blaming.

Seks wordt de eerste zes weken na de bevalling sowieso afgeraden ivm infectiegevaar. Vervolgens heb je nog andere problemen die maandenlang kunnen aanhouden. Naast angst voor seks hebben veel vrouwen door de veranderde hormonen nog maanden geen zin en ervaren ze fysieke pijn bij penetratie en bij het klaarkomen. Deskundigen raden daarom aan te wachten tot je er psychisch en lichamelijk weer klaar voor bent. Hele goede redenen om rekening met je pas bevallen vrouw te houden. Je wilt per slot weer een fijne start maken.

Gelukkig gebruiken de meeste mannen hun verstand en hun handen.

groet,
een 'Vivamensje'

Ik noem het geen victim blaming, maar eerder een vorm van stille dominantie.
Vaak in een relatie is er 1 van degenen de uitbundige en de ander lijkt vaak ondergesneeuwd worden of het slachtoffer.

Het is niet zo zwart/ wit.
Stille dominantie is een vorm van onbereikbaarheid van degene die dus eigenlijk volledig zijn/haar (vaak haar)(eigen) leven leidt en tevreden lijkt. Het gezin draait en dat is de afleiding die nodig is.
Maar de ander heeft ook behoeften en gaat bewust of onbewust gebukt onder die tevredenheid van de ander.
Dit uit zich vaak in vluchtgedrag wat niet past binnen het perfecte gezinsplaatje of de normen van de maatschappij.

Maar dit is de tegenspoed.
Die krijg je nooit in de vorm die je verwacht. Je belooft in tegenspoed bij elkaar te blijven en voor elkaar te zorgen.
Wat bij het uitspreken van die woorden niet wordt beseft is dat tegenspoed niet gaat over voor elkaar zorgen tijdens bijvoorbeeld ziekte.
De echte tegenspoed zit in de momenten waarop je in cruciale patstellingen komt en je geconfronteerd wordt met jezelf, jouw grenzen, en geven en nemen.

TO zit in een nieuw balans zoeken binnen de relatie. En die weg is niet makkelijk

Het heeft geen enkele zin om de man af te branden. Dit is zijn vorm van communiceren. Zijn omgaan met frustratie en onmacht. Noem het van mij part zijn ziekte of zijn manier om te laten zien: ‘ ik ben er ook’
Het gaat niet om seks. Of om geld of uitgaan.
Het gaat om gezien worden

Hexopbezemsteel schreef: ↑

08-06-2021 16:33

Dit is dus ook de man die ze kent een liefheeft. Hij doet dit toch allemaal helemaal zelf.

Natuurlijk. Je wil niet weten welje woorden als eerste in mij opkomen bij het lezen van de posts van TO.
Het enige wat ik wil zeggen is dat het voor haar ook ineens een totaal ander beeld is wat zij nu moet bijstellen. En dat kost helaas tijd.

TO: kies voor jezelf. Vraag extra hulp aan therapeut en dierbaren. Misschien is het ook een goed idee om even uit de situatie te stappen. Kun je een paar dagen niet ergens gaan uitwaaien zonder man en met iemand die je vertrouwt?

Het is lastig om uit vertrouwde patronen te stappen, maar jij kunt zijn problemen niet oplossen zonder over je eigen grenzen te gaan.

@Halo, ik begrijp niet wat je hier vertelt. Zou je het misschien anders en vooral concreter kunnen uitleggen? Het lijkt nu namelijk alsof je grensoverschrijdende zaken afdoet als de natuurlijke dynamiek binnen relaties en ik hoop toch sterk dat je dat niet bedoelt.

Thalas schreef: ↑

08-06-2021 16:45

@Halo, ik begrijp niet wat je hier vertelt. Zou je het misschien anders en vooral concreter kunnen uitleggen? Het lijkt nu namelijk alsof je grensoverschrijdende zaken afdoet als de natuurlijke dynamiek binnen relaties en ik hoop toch sterk dat je dat niet bedoelt.

[...]

Halo schreef: ↑

08-06-2021 17:05

[…]

To, ik vind dit ook echt victimblaming. Hij ging niet vreemd, hij heeft haar tot seks gedwongen. Je vergelijkt het stelen van een rolletje kauwgom ook niet met een gewapende overal om dan te zeggen: ja die bankmedewerker had macht en geld en dat had de overvaller ook nodig. Laten we hem niet verketteren.

Je probeert je genuanceerd uit te drukken; er bestaat geen excuus voor seksueel geweld.

Halo schreef: ↑

08-06-2021 17:05

[…]

Ik denk dat dit iets is voor het al vaker genoemde discussietopic. Ik vind het nl. hier niet gepast, maar ben wel benieuwd naar hoe je op deze zienswijze komt.

Chienandalou schreef: ↑

08-06-2021 17:11

Ik denk dat dit iets is voor het al vaker genoemde discussietopic. Ik vind het nl. hier niet gepast, maar ben wel benieuwd naar hoe je op deze zienswijze komt.

Ik begrijp dat ik zo overkom omdat iedereen hier zo ontzettend extreem reageert. En dat mag, maar dan weet je ook dat een scheiding onoverkomelijk is.
Mijn zienswijze komt voort uit talloze gesprekken met mensen in en uit een relatie waarbij ik honderden keren het van twee kanten heb kunnen horen en bekijken.
Talloze mannen en vrouwen die zichzelf als slachtoffer neerzetten, maar als je met de (ex)partner gaat praten blijkt het perspectief te zijn.

En het gaat niet om het feit dat man een tiran is. Het gaat om een relatie waarbij het met beiden niet goed gaat en ze compleet met elkaar gebotst zijn.

Dan kan je de man nog verder van je af laten drijven. Maar je kan het ook vanuit jezelf benaderen.

Het is lastig uitleggen omdat het niet in een paar paragrafen kan.
Maar het zou zonde zijn als TO rigoreuze dingen doet en ze later terugkijkt (vaak omdat ze dezelfde gevoelens en emoties ervaart maar dan met andere nieuwe personen) en denkt: ‘had ik maar...’

Halo schreef: ↑

08-06-2021 17:33

Ik begrijp dat ik zo overkom omdat iedereen hier zo ontzettend extreem reageert. En dat mag, maar dan weet je ook dat een scheiding onoverkomelijk is.
Mijn zienswijze komt voort uit talloze gesprekken met mensen in en uit een relatie waarbij ik honderden keren het van twee kanten heb kunnen horen en bekijken.
Talloze mannen en vrouwen die zichzelf als slachtoffer neerzetten, maar als je met de (ex)partner gaat praten blijkt het perspectief te zijn.

En het gaat niet om het feit dat man een tiran is. Het gaat om een relatie waarbij het met beiden niet goed gaat en ze compleet met elkaar gebotst zijn.

Dan kan je de man nog verder van je af laten drijven. Maar je kan het ook vanuit jezelf benaderen.

Het is lastig uitleggen omdat het niet in een paar paragrafen kan.
Maar het zou zonde zijn als TO rigoreuze dingen doet en ze later terugkijkt (vaak omdat ze dezelfde gevoelens en emoties ervaart maar dan met andere nieuwe personen) en denkt: ‘had ik maar...’

Ik zie maar weinig mensen hier extreem reageren, vooral empathie richting TO.
En nogmaals: de discussie die je wil aanzwengelen ga ik graag aan, maar niet hier.

Halo schreef: ↑

08-06-2021 17:33

Ik begrijp dat ik zo overkom omdat iedereen hier zo ontzettend extreem reageert. En dat mag, maar dan weet je ook dat een scheiding onoverkomelijk is.
Mijn zienswijze komt voort uit talloze gesprekken met mensen in en uit een relatie waarbij ik honderden keren het van twee kanten heb kunnen horen en bekijken.
Talloze mannen en vrouwen die zichzelf als slachtoffer neerzetten, maar als je met de (ex)partner gaat praten blijkt het perspectief te zijn.

En het gaat niet om het feit dat man een tiran is. Het gaat om een relatie waarbij het met beiden niet goed gaat en ze compleet met elkaar gebotst zijn.

Dan kan je de man nog verder van je af laten drijven. Maar je kan het ook vanuit jezelf benaderen.

Het is lastig uitleggen omdat het niet in een paar paragrafen kan.
Maar het zou zonde zijn als TO rigoreuze dingen doet en ze later terugkijkt (vaak omdat ze dezelfde gevoelens en emoties ervaart maar dan met andere nieuwe personen) en denkt: ‘had ik maar...’

ik denk dat helemaal niet iedereen extreem reageert, maar wat jij hier eigenlijk zegt, is dat die arme man er niks aan kan doen dat hij TO heeft verkracht. Ik kan in heel veel dingen met je mee gaan en ik ben ook van mening dat er binnen hun relatie dingen moeten veranderen. Maar er is nooit een excuus voor verkrachting, nooit!! En als jij denkt dat dat wel zo is, ben je echt gestoord

Chienandalou schreef: ↑

08-06-2021 17:37

Ik zie maar weinig mensen hier extreem reageren, vooral empathie richting TO.
En nogmaals: de discussie die je wil aanzwengelen ga ik graag aan, maar niet hier.

Ik hoef de definitie van verkrachting niet te bespreken. Ook niet in dit specifieke geval. Het is aan TO hoe zij het heeft ervaren en ermee om te gaan.

Ik probeer de gehele situatie vanuit 2 kanten te belichten.

Chienandalou schreef: ↑

08-06-2021 17:37

Ik zie maar weinig mensen hier extreem reageren, vooral empathie richting TO.

Nee, ik ben van dezelfde mening. Echter zijn er heftige dingen kort op elkaar gebeurt dat nu niet de ruimte heeft om te nuanceren. Ik bedoel dat TO is verkracht door haar eigen man staat in het niets van 'mijn behoefte werd niet gezien'. Of het flirten met suïcide, staat in het niet, het gokken is ook een voorbeeld.
Wel kan dat ergens grondslag hebben echter is dat niet evenredig als 'niet gezien voelen/worden'.

Het is van belang dat er eerst naar TO gekeken word, hoe zij zich veilig kan voelen/kan zijn zonder het destructieve gedrag van de ander. Ik ga ook niet de ramen lappen als het huis in de fik staat.

Halo schreef: ↑

08-06-2021 17:45

Ik hoef de definitie van verkrachting niet te bespreken. Ook niet in dit specifieke geval. Het is aan TO hoe zij het heeft ervaren en ermee om te gaan.

Ik probeer de gehele situatie vanuit 2 kanten te belichten.

Als jij verkracht wordt, je man verdwijnt zonder te laten weten waar hij is en wanneer hij terugkomt, hij gokverslaafd blijkt te zijn, er net een verse baby is en man daar allemaal absoluut geen hulp voor wil: welke 2 kanten zie je dan en wat voor advies zou voor jou wenselijk zijn?

Halo schreef: ↑

08-06-2021 17:33

Ik begrijp dat ik zo overkom omdat iedereen hier zo ontzettend extreem reageert. En dat mag, maar dan weet je ook dat een scheiding onoverkomelijk is.
Mijn zienswijze komt voort uit talloze gesprekken met mensen in en uit een relatie waarbij ik honderden keren het van twee kanten heb kunnen horen en bekijken.
Talloze mannen en vrouwen die zichzelf als slachtoffer neerzetten, maar als je met de (ex)partner gaat praten blijkt het perspectief te zijn.

En het gaat niet om het feit dat man een tiran is. Het gaat om een relatie waarbij het met beiden niet goed gaat en ze compleet met elkaar gebotst zijn.

Dan kan je de man nog verder van je af laten drijven. Maar je kan het ook vanuit jezelf benaderen.

Het is lastig uitleggen omdat het niet in een paar paragrafen kan.
Maar het zou zonde zijn als TO rigoreuze dingen doet en ze later terugkijkt (vaak omdat ze dezelfde gevoelens en emoties ervaart maar dan met andere nieuwe personen) en denkt: ‘had ik maar...’

Met deze mensen heb je niet gepraat, je hebt ze niet ontmoet en deze man wil geen (relatie)therapie.
To zet zich wel erg in om alles goed te regelen en zij heeft al langer hulp.

Niemand schrijft dat haar man een tiran is, het is echter wel duidelijk dat hij op dit moment te kort schiet in het nemen van zijn verantwoordelijkheid voor zijn daden.

Sportschoen schreef: ↑

08-06-2021 17:52

Nee, ik ben van dezelfde mening. Echter zijn er heftige dingen kort op elkaar gebeurt dat nu niet de ruimte heeft om te nuanceren. Ik bedoel dat TO is verkracht door haar eigen man staat in het niets van 'mijn behoefte werd niet gezien'. Of het flirten met suïcide, staat in het niet, het gokken is ook een voorbeeld.
Wel kan dat ergens grondslag hebben echter is dat niet evenredig als 'niet gezien voelen/worden'.

Het is van belang dat er eerst naar TO gekeken word, hoe zij zich veilig kan voelen/kan zijn zonder het destructieve gedrag van de ander. Ik ga ook niet de ramen lappen als het huis in de fik staat.

Dat iemand roept zelfmoordgedachten te hebben kan natuurlijk ook gewoon een vorm van aandacht zijn.
Aangezien we daarin zelf toch niet verantwoordelijk zijn, waarom dan zoveel waarde hechten aan die woorden? Als in zorgen maken, maar ook het kwalijk nemen.

Gewoon even helemaal niets er van vinden en kan het even zelf laten uitzoeken kan heel bevrijdend werken.

Lieve Zandblauwtjes,

Voor het eerst in heel lange tijd ben ik ingelogd om te reageren. Jouw posts, jouw situatie, raken me. Het brengt me terug naar een tijd die al weer een poos achter me ligt. Mijn kinderen zijn groot en ik ben ouder geworden. Waarom raakt me zo wat jij vertelt? Beginnend bij je ervaring waarmee je begon met schrijven en nu met alle ontwikkelingen?

Ik denk omdat ik veel herken. Niet letterlijk, maar wel alles wat te maken heeft met grenzen 'hebben', grenzen 'weten', grenzen 'voelen' en kunnen en durven 'begrenzen'. Toen mijn inmiddels ex-man zowel met geld als 'in de liefde' verraad pleegde (zo ben ik dat toch gaan definiëren), voelde ik dat niet meteen als verraad. Ik dacht: wij gaan dit fixen want ik wil mijn gezin niet kwijt. Maar 'wij' werd voor een heel groot deel 'ik' want toen-man vond de gedragingen (al het geld opmaken, vreemdgaan 'op veel manieren', sex willen op een manier die niet paste bij mij nadat ik mijn kinderen op de wereld had gezet) 'terecht'. Hij had dat nodig. Of: hij was niet blij met iets/iemand en dus... was er de afleiding van alle dingen waar zowel in de maatschappij als bij mijzelf (destijds, en nu nog) normen en waarden 'op zitten'.

Wat nu? Degene die ik liefhad, deed dingen búiten onze relatie om, dingen die ik me met geen mogelijkheid bedacht had. We hadden al 'gewoon' geldproblemen, we deden al veel om de zorg voor onze jonge kinderen goed te verdelen, en nu 'veroorzaakte' hij er problemen bíj waar ik naar van werd. Misselijk letterlijk.

Pas toen ik bij mijn psycholoog kwam, er over vertelde en ik bijna moest overgeven, begreep ik het: mijn grenzen waren al lang met voeten getreden. Maar sterker nog: mijn normen en waarden (waarvan ik dacht dat die 'de onze' waren) waren ook met voeten getreden. De psycholoog duidde: jij hebt grenzen, je voelt ze ook en/maar dat wat je dan voelt durf/kun/wil je niet omzetten in 'begrenzen', omdat je bang bent verlaten te worden. Bang dat je dan niet genoeg liefde meer krijgt en kan geven, niet genoeg strijd levert, niet 'stoer genoeg' bent om deze problemen op te vangen. En dus werk je snoeihard en overtreed jíj daarmee met voeten jóuw eigen liefde, trouw, loyaliteit, waarden en normen van en naar jezelf.

Heel langzaam kwam het besef: ik denk, voel en handel vanuit hém, altijd al, en/maar nu met al deze grote problemen/'misstappen' ging ik daar dus gewoon mee door. Pas toen ik dat zag, kon ik langzaam (heeeeel langzaam) de focus van hém naar mezelf (en onze dochters) brengen. Pas toen zag ik: ik mag 'meedoen', maar ik mag ook zeggen (zeker als ik in mijn eentje aan het vechten ben) dat het niet míjn modder is die nu met bakken over me uitgestort is. Ook al speel ik een rol in de relatie die we hebben, dat is nooit een reden voor mijn toen-man om 'dan maar buiten de relatie' de modder te gaan maken.

Een ander aspect was ook van groot belang en is in het vervolg van mijn leven een grote rol blijven spelen, op een fijne manier. Ik was opgegroeid met waardering voor mijn intelligentie, mijn intellect. Dus ik had geleerd: zodra ik iets helemaal begrijp, kan ik het een plek geven en 'kunnen we dóór'. En toen gebeurde wat er allemaal gebeurde, begreep ik er helemaal niets meer van. Niets. Ik begreep toen-man niet, ik begreep zijn behoeften niet, ik begreep niet dat hij zo schadelijk 'buiten onze relatie' had geleefd, ik begreep niet dat hij dat kon doen met zijn kinderen in zijn hart, ik begreep er niets meer van. Diezelfde psycholoog (ja, dat was een heel goede vind ik hoor) zei: hoe zou het zijn als je zou stoppen met dit willen begrijpen? Mag je gewoon (hardop, maar in ieder geval tegen jezelf) zeggen: ik begrijp dit niet en ik 'wil' dit ook niet begrijpen, niet doorgronden, want ik wil dat wanneer ik met iemand in een relatie zit wij samen ín die relatie problemen proberen op te lossen, proberen te voldoen aan beider behoeften. Ik blijf op mijn plek staan van 'onbegrip', niet omdat ik geen liefde (meer) voelde, maar omdat het willen en kunnen begrijpen eigenlijk een soort van 'permissie' zou zijn aan mijn toen-man, terwijl ik juist die misselijkheidssignalen (en andere uitingen, zoals huilbuien en juist verstenen) kreeg die duidelijk bleken te wijzen op 'wat betreft normen en waarden óver mijn grenzen en búiten wat jij en ik samen delen'.

Als ik het zo opschrijf, klinkt het misschien vaag. Natuurlijk is het goed dat je 'redt wat er te redden valt' als het gaat om financiën en dat je je man meehelpt te bedenken wat reddingsbronnen voor hem kunnen zijn.

Maar wat ik tegen je wil zeggen is: houd de liefdevolle focus op jouzelf en je kleintje. Aanvaard dat je wel degelijk je grenzen tegenkomt in wat je wilt aanvaarden en wat je kunt begrijpen. Je hoeft daar helemaal niet in sneltreinvaart consequenties aan te verbinden, maar 'blijf bij jouzelf'. Maak jouw eigen waarden en normen, jouw liefde voor jezelf, je baby en je man tot jouw grootste goed, tot jouw uitgangsbasis, ook van het samen (of niet meer samen) zijn.

Laat niemand dit met voeten treden en luister goed naar de signalen die je waarschijnlijk vooral fysiek krijgt. Vertel je man dat je goed voor jezelf en je kindje gaat zorgen en dat je mét hem aan problemen kan werken als hij met jou ín de relatie blijft en naar oplossingen mee gaat zoeken. Maak daar een soort 'mantra' van en blijf jezelf trouw. De modder van een ander, hoe dierbaar die ander ook is, hoeft niet jouw modder te zijn. Je mag beslissen: ik blijf daar aan de rand staan, ga er niet mee in, en ik ben er zodra ik een hand uitgereikt krijg van deze man, mijn man, die de vader van mijn kind is, en die aangeeft dat hij mét mijn bijdrage en 'medeweten' 'uit de modder wil'. Dat is genoeg.

Maak het niet groter maar vooral niet kleiner dan dat. Een focus op jóu en zo weinig mogelijk oordeel, zo weinig mogelijk 'dit is goed en dit is fout', maar puur voelen: zo kan ik in mijn relatie met hem samen aan de problemen werken, dat is de enige plek waar wellicht de goede beweging vanuit kan gaan ontstaan. Niet vanuit een welles-nietes, vanuit verwijten vanuit hem naar jou, over wat je wel en niet 'mag' doen.

Jij mag heel veel. Je mag alles. Zo lang je trouw bent aan jezelf. Als dat óók dienstbaar is aan jullie proces samen of 'zelfs' aan zíjn ontwikkeling en zich weer beter gaan voelen: hartstikke mooi. Maar jij kan nooit de enige motor van dat proces zijn. Ik gun je dat gevoel, van 'ik weet wat ik belangrijk vind in mijn leven en de liefde' en van 'ik weet dat ik niet alles hoef te begrijpen om er goedkeuring over te moeten geven'.

Heel veel sterkte meid. Je leven staat op z'n kop. Er komt weer rustiger vaarwater, maar nu helaas nog even niet.

Halo schreef: ↑

08-06-2021 17:45

Ik probeer de gehele situatie vanuit 2 kanten te belichten.

Je weet helemaal niets van de andere kant. Je gooit alles op aannames en vult in. Waarschijnlijk allemaal erg gekleurd door je eigen ervaringen. Open anders je eigen topic over je pseudo psychologische overpeinzingen.