Relaties
alle pijlers
Man gaat over mijn grens
zondag 2 mei 2021 14:54
Beste vivavrouwen,
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
woensdag 23 juni 2021 14:36
Hallo Zandblauwtjes, weer even een berichtje met daarin sterkte en wat je maar nodig hebt, mijn gedachten zijn regelmatig bij jou. En heb je/hebben jullie dit al gezien?
https://www.ouders.nl/forum/viva-talk/n ... s-het-plan
https://www.ouders.nl/forum/viva-talk/n ... s-het-plan
donderdag 24 juni 2021 10:16
Dankjewel wiebeltje 
fijn om te weten dat dit een optie is.
Bedankt ook nog voor alle reacties en het medeleven. Ik lees nog steeds mee en soms lees ik ook reacties terug. Ik vind het lief dat er nog altijd mensen reageren. Ik wil zelf alleen niet meer schrijven nu omdat het hier altijd net een paar stappen sneller gaat dan dat ik ga. Dat is op dit moment niet meer goed voor mij, maar ik heb wel veel aan dit topic gehad
fijn om te weten dat dit een optie is.Bedankt ook nog voor alle reacties en het medeleven. Ik lees nog steeds mee en soms lees ik ook reacties terug. Ik vind het lief dat er nog altijd mensen reageren. Ik wil zelf alleen niet meer schrijven nu omdat het hier altijd net een paar stappen sneller gaat dan dat ik ga. Dat is op dit moment niet meer goed voor mij, maar ik heb wel veel aan dit topic gehad
donderdag 24 juni 2021 11:20
Dit inderdaad. Ik word plaatsvervangend woest als ik je updates lees. Hij heeft jullie in een poel van ellende getrokken die jouw leven totaal op zijn kop zet. Maar jij mag het er niet over hebben en hij wil het niet oplossen en loopt het slachtoffer uit te hangen.fifty schreef: ↑16-06-2021 18:30Hij heeft het moeilijk met de consequenties van zijn eigen gedrag. En in plaats van verantwoordelijkheid te nemen gaat hij depressief doen. En legt het daarmee weer bij jou neer. Vind ik.
En dan mag je er eigenlijk ook nog niet over praten en wil hij geen hulp.
Lees dit nou eens rustig. En dan nog een keer.
Wat denk je dan?
Ik denk dan, what the fuck het lijkt wel een puber. Zo verschrikkelijk egocentrisch en kortzichtig.
Ik maak me een beetje zorgen over jou. Je slaapt slecht schrijf je en bent gespannen. Logisch natuurlijk, maar je hebt ook een baby. Jouw eerste prioriteit moet JIJ zijn, en op een gedeelde 1e plaats de baby. Durf die 1e plek in te nemen mop. Jij bent niet verantwoordelijk voor hem. Hij heeft er een puinhoop van gemaakt, jij niet.
Sterkte!!
Ben je al eens echt boos op hem geworden? Of ben je vooral op eieren aan het lopen?
Voor mijn gevoel zit er een moment aan te komen waar ik een ultimatum zou stellen voor mijn eigen gezondheid (en voor de baby): hulp zoeken of einde relatie. Dit kan hij niet alleen oplossen en jij bent geen hulpverlener.
donderdag 24 juni 2021 11:41
Hallo Zandblauwtjes,
Neem je afscheid van ons? Dan wil ik jou op deze plek graag gedag zeggen. Ik vind het oprecht jammer dat je onze feedback ervaart als 'altijd net een paar stappen sneller gaand dan jij gaat". Waarom ik dat jammer vind? Omdat wij helemaal geen stappen kunnen zetten! En omdat ik persoonlijk in ieder geval ook nooit iemand tot stappen wil aanzetten. Wel tot denken. En tot (door)voelen. En tot grenzen bepalen in wat je kunt aanvaarden, tot grenzen bepalen in hoeverre een ander je pijn mag doen, je kapot mag maken. Nooit tot stappen. Je bent pas toe aan stappen zetten, handelen, als jíj daar aan toe bent. Niemand anders bepaalt wat een stap ís, niemand bepaalt wat 'snel' of 'langzaam' is, niemand kan de inhoud van het handelen aan een ander 'adviseren', hooguit als iemand er concreet om vraagt (hoe deed jíj dat?). Ik lees onze feedback toch vooral als zorg over en voor jou en natuurlijk voor jullie kindje. In jouw afscheidsbericht geef je niet meer aan hoe jij je voelt, hoe het met jou en je kleintje is. Dat begrijp ik als dit een afscheidsberichtje is. Je laat je niet meer zien. En nogmaals, dat maakt dat ik je gedag wil zeggen. En je wil laten weten dat je altijd hier (of op het alternatieve viva-forum dat er echt lijkt te komen) kunt komen. En kunt aangeven wat je wél nodig hebt, kunt gebruiken, graag 'van ons krijgt'. Want ik weet zeker dat de zorg om jou en je kind blijven bestaan, dat we de wens dat het jullie goed gaat blijven houden. En ik hoop dat het je goed gaat, hoe dan ook! Veel liefs, Wiebeltje.
"Bedankt ook nog voor alle reacties en het medeleven. Ik lees nog steeds mee en soms lees ik ook reacties terug. Ik vind het lief dat er nog altijd mensen reageren. Ik wil zelf alleen niet meer schrijven nu omdat het hier altijd net een paar stappen sneller gaat dan dat ik ga. Dat is op dit moment niet meer goed voor mij, maar ik heb wel veel aan dit topic gehad."
Neem je afscheid van ons? Dan wil ik jou op deze plek graag gedag zeggen. Ik vind het oprecht jammer dat je onze feedback ervaart als 'altijd net een paar stappen sneller gaand dan jij gaat". Waarom ik dat jammer vind? Omdat wij helemaal geen stappen kunnen zetten! En omdat ik persoonlijk in ieder geval ook nooit iemand tot stappen wil aanzetten. Wel tot denken. En tot (door)voelen. En tot grenzen bepalen in wat je kunt aanvaarden, tot grenzen bepalen in hoeverre een ander je pijn mag doen, je kapot mag maken. Nooit tot stappen. Je bent pas toe aan stappen zetten, handelen, als jíj daar aan toe bent. Niemand anders bepaalt wat een stap ís, niemand bepaalt wat 'snel' of 'langzaam' is, niemand kan de inhoud van het handelen aan een ander 'adviseren', hooguit als iemand er concreet om vraagt (hoe deed jíj dat?). Ik lees onze feedback toch vooral als zorg over en voor jou en natuurlijk voor jullie kindje. In jouw afscheidsbericht geef je niet meer aan hoe jij je voelt, hoe het met jou en je kleintje is. Dat begrijp ik als dit een afscheidsberichtje is. Je laat je niet meer zien. En nogmaals, dat maakt dat ik je gedag wil zeggen. En je wil laten weten dat je altijd hier (of op het alternatieve viva-forum dat er echt lijkt te komen) kunt komen. En kunt aangeven wat je wél nodig hebt, kunt gebruiken, graag 'van ons krijgt'. Want ik weet zeker dat de zorg om jou en je kind blijven bestaan, dat we de wens dat het jullie goed gaat blijven houden. En ik hoop dat het je goed gaat, hoe dan ook! Veel liefs, Wiebeltje.
"Bedankt ook nog voor alle reacties en het medeleven. Ik lees nog steeds mee en soms lees ik ook reacties terug. Ik vind het lief dat er nog altijd mensen reageren. Ik wil zelf alleen niet meer schrijven nu omdat het hier altijd net een paar stappen sneller gaat dan dat ik ga. Dat is op dit moment niet meer goed voor mij, maar ik heb wel veel aan dit topic gehad."
donderdag 24 juni 2021 12:36
donderdag 24 juni 2021 13:20
Sterkte Zandblauwtjes. Lief dat je hier nog even gedag kwam zeggen. Dat hoefde natuurlijk niet, maar wordt wel gewaardeerd. Ik hoop dat je hier, al dan niet samen met je man, goed uitkomt en je weer gelukkig kunt zijn. En zo niet, dat je de hulp kunt vragen die je nodig hebt, of dat nou aan een forum/psych/vriendinnen/wat dan ook maar is. Je hoeft de moeilijke dingen van het leven niet alleen te doen. Er staan altijd mensen voor je klaar.
Succes!
Succes!
donderdag 15 juli 2021 19:35
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik hier schreef, maar ik wil toch nog graag een keer mijn verhaal kwijt. Ik voel mij zo eenzaam. Het helpt ook niet dat mijn psycholoog nu met vakantie is.
Sinds mijn laatste bericht is er veel veranderd en toch ook weer niet. Mijn man heeft onder druk van mij een aantal stappen gezet. Hij staat nu op een wachtlijst voor psychische hulp, hij is begonnen met een online hulpprogramma voor het gokken en hij heeft dat ook met een paar goede vrienden besproken. Het klinkt zo stom maar nu loop ik er tegen aan dat iedereen dit zo geweldig van hem vindt. Hijzelf, zijn vrienden, mijn vriendinnen.. hij neemt alle ruimte in nu en ik heb het gevoel dat ik dankbaar moet zijn en trots en dat ik niet boos mag zijn. Maar diep in mijn hart ben ik er zo klaar mee soms.
Ik ga straks nog meer schrijven.
Sinds mijn laatste bericht is er veel veranderd en toch ook weer niet. Mijn man heeft onder druk van mij een aantal stappen gezet. Hij staat nu op een wachtlijst voor psychische hulp, hij is begonnen met een online hulpprogramma voor het gokken en hij heeft dat ook met een paar goede vrienden besproken. Het klinkt zo stom maar nu loop ik er tegen aan dat iedereen dit zo geweldig van hem vindt. Hijzelf, zijn vrienden, mijn vriendinnen.. hij neemt alle ruimte in nu en ik heb het gevoel dat ik dankbaar moet zijn en trots en dat ik niet boos mag zijn. Maar diep in mijn hart ben ik er zo klaar mee soms.
Ik ga straks nog meer schrijven.
donderdag 15 juli 2021 19:43
Je bent altijd terug welkom voor je verhaalZandblauwtjes schreef: ↑15-07-2021 19:35Het is alweer een hele tijd geleden dat ik hier schreef, maar ik wil toch nog graag een keer mijn verhaal kwijt. Ik voel mij zo eenzaam. Het helpt ook niet dat mijn psycholoog nu met vakantie is.
Sinds mijn laatste bericht is er veel veranderd en toch ook weer niet. Mijn man heeft onder druk van mij een aantal stappen gezet. Hij staat nu op een wachtlijst voor psychische hulp, hij is begonnen met een online hulpprogramma voor het gokken en hij heeft dat ook met een paar goede vrienden besproken. Het klinkt zo stom maar nu loop ik er tegen aan dat iedereen dit zo geweldig van hem vindt. Hijzelf, zijn vrienden, mijn vriendinnen.. hij neemt alle ruimte in nu en ik heb het gevoel dat ik dankbaar moet zijn en trots en dat ik niet boos mag zijn. Maar diep in mijn hart ben ik er zo klaar mee soms.
Ik ga straks nog meer schrijven.
Er komt dus meer maar als je dus wel boos bent, compleet terecht toch ook? Jij bent het slachtoffer, hij heeft alles veroorzaakt, en doet nu na heel veel aandringen het minimale maar wordt er compleet voor bejubeld….bizar hoor. Het zegt heel veel over zijn karakter en hoe hij hierin staat: behoorlijk egoïstisch/slachtofferrol. Daar moet je zeker wat mee, maar met alleen al dit besef ben je een heel eind. Mss moet je je eigen vrienden ook eens onder de loep nemen, volgens mij horen die het beste voor te hebben met jou en niet met hem.
donderdag 15 juli 2021 19:44
Zandblauwtjes schreef: ↑15-07-2021 19:35Het is alweer een hele tijd geleden dat ik hier schreef, maar ik wil toch nog graag een keer mijn verhaal kwijt. Ik voel mij zo eenzaam. Het helpt ook niet dat mijn psycholoog nu met vakantie is.
Sinds mijn laatste bericht is er veel veranderd en toch ook weer niet. Mijn man heeft onder druk van mij een aantal stappen gezet. Hij staat nu op een wachtlijst voor psychische hulp, hij is begonnen met een online hulpprogramma voor het gokken en hij heeft dat ook met een paar goede vrienden besproken. Het klinkt zo stom maar nu loop ik er tegen aan dat iedereen dit zo geweldig van hem vindt. Hijzelf, zijn vrienden, mijn vriendinnen.. hij neemt alle ruimte in nu en ik heb het gevoel dat ik dankbaar moet zijn en trots en dat ik niet boos mag zijn. Maar diep in mijn hart ben ik er zo klaar mee soms.
Ik ga straks nog meer schrijven.
Ach vrouw
. Wat vervelend dat je psych nu met vakantie is en zo te lezen kun je nu bij je vriendinnen ook niet de ruimte vinden? Maar oh wat mag jij boos zijn hoor! Dat mag bestaan naast dat het fijn is dat hij hulp gezocht heeft (ook al is het onder druk - goed gedaan trouwens van jou! - ). Boos omdat het allemaal zo anders is nu, je leven op z'n kop staat, over zijn gedrag en over nog veel meer dingen. Die boosheid moet ook de ruimte krijgen.Ik hoop dat het je (weer) wat gaat brengen om hier even je verhaal kwijt te kunnen. Je doet het goed
.
donderdag 15 juli 2021 20:04
@zandblauwtje om te beginnen een en onder de riem.
Eigenlijk vind ik het heel logisch dat je nog boos (en wellicht verdrietig) bent. Je bent echt door de mangel gehaald. En ik kan me voorstellen dat het vertrouwen ook nog niet hersteld is. Het is nog niet zo lang geleden dat de persoon bij wie je je veilig voelde, veranderde in iemand die jouw vertrouwen op meerdere vlakken geschaad heeft. Het aanvaarden van hulp door je man is een eerste stap in een eventueel herstel proces, maar zeker niet het eindstation. Het klinkt alsof er nu door hem en vrienden aan jouw gevoel en verwerkingsproces voorbij wordt gegaan.
en onder de riem.Eigenlijk vind ik het heel logisch dat je nog boos (en wellicht verdrietig) bent. Je bent echt door de mangel gehaald. En ik kan me voorstellen dat het vertrouwen ook nog niet hersteld is. Het is nog niet zo lang geleden dat de persoon bij wie je je veilig voelde, veranderde in iemand die jouw vertrouwen op meerdere vlakken geschaad heeft. Het aanvaarden van hulp door je man is een eerste stap in een eventueel herstel proces, maar zeker niet het eindstation. Het klinkt alsof er nu door hem en vrienden aan jouw gevoel en verwerkingsproces voorbij wordt gegaan.
donderdag 15 juli 2021 20:11
Ik ga vast iets heel onaardigs zeggen nu. Maar dit gedrag van je man is exact hetzelfde patroon als al zijn eerdere kutgedrag. Het draait weer allemaal om hem. Ik vind het dieptriest dat je vriendinnen daar niet doorheen kunnen prikken en kan me goed voorstellen dat je je eenzaam voelt.
Ik zou beginnen met een leven voor jezelf op te bouwen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, zeker in coronatijd. Maar probeer wat nieuws uit waarbij je nieuwe mensen leert kennen, of zoek juist contact met mensen van vroeger die je uit het oog bent verloren. Begin ergens en bouw een nieuwe cirkel om je heen. Dat heeft ook invloed op de dynamiek met je man (los vd vraag of je bij hem wilt blijven of niet)
Ik zou beginnen met een leven voor jezelf op te bouwen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, zeker in coronatijd. Maar probeer wat nieuws uit waarbij je nieuwe mensen leert kennen, of zoek juist contact met mensen van vroeger die je uit het oog bent verloren. Begin ergens en bouw een nieuwe cirkel om je heen. Dat heeft ook invloed op de dynamiek met je man (los vd vraag of je bij hem wilt blijven of niet)
anoniem_405099 wijzigde dit bericht op 15-07-2021 20:17
41.73% gewijzigd
donderdag 15 juli 2021 20:29
Je mist metavisie van je familie, vrienden en betrokkenen voor jóuw belang, voor jóuw veiligheid en voor stabiliteit, emotioneel en financieel, voor jullie kindje.
Terecht lijkt me. En pijnlijk.
En eenzaam.
Wat goed dat je je er boos en unheimisch onder voelt (klinkt raar, maar voelen wat er te voelen valt vind ik heel dapper; je afsluiten en mat doorgaan was ook een manier geweest).
Ik had veel liever gezien dat je heel liefdevolle, geborgen en steunende interacties had ervaren en met begrip en mededogen weer langzaam tot rust zou komen. Maar helaas ligt het anders.
De boodschap lijkt te zijn: 'De ander heeft een probleem en je hebt je maar te schikken. Of te wrikken. En alles wat je wrikt is ter meerdere eer en glorie van degene die er de noodzaak niet van inzag'.
Hij neemt alle ruimte in nu, vertel je. Hoe doet hij dat? Wat vond je daarvan? Wat kun en wil je daarin anders? En wie kan je daarbij helpen? Kan je zus daarin een rol spelen? Of zit je daar totaal niet op te wachten?
Terecht lijkt me. En pijnlijk.
En eenzaam.
Wat goed dat je je er boos en unheimisch onder voelt (klinkt raar, maar voelen wat er te voelen valt vind ik heel dapper; je afsluiten en mat doorgaan was ook een manier geweest).
Ik had veel liever gezien dat je heel liefdevolle, geborgen en steunende interacties had ervaren en met begrip en mededogen weer langzaam tot rust zou komen. Maar helaas ligt het anders.
De boodschap lijkt te zijn: 'De ander heeft een probleem en je hebt je maar te schikken. Of te wrikken. En alles wat je wrikt is ter meerdere eer en glorie van degene die er de noodzaak niet van inzag'.
Hij neemt alle ruimte in nu, vertel je. Hoe doet hij dat? Wat vond je daarvan? Wat kun en wil je daarin anders? En wie kan je daarbij helpen? Kan je zus daarin een rol spelen? Of zit je daar totaal niet op te wachten?
hanke321 wijzigde dit bericht op 15-07-2021 22:09
1.26% gewijzigd
