Relaties
alle pijlers
Man gaat over mijn grens
zondag 2 mei 2021 om 14:54
Beste vivavrouwen,
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
vrijdag 16 juli 2021 om 15:21
Iemand die tot een verkrachting in staat is, is toch ook gewoon naar. Lees dat verhaal eens terug van die dame waarbij het allemaal heel gewelddadig is verlopen en die ook nog geprobeerd heeft om de relatie te lijmen. Die is de 2x in het ziekenhuis beland.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 16 juli 2021 om 15:39
Zandblauwtjes 
Wat een eenzaam gevoel lijkt me. Ik snap dat het lastig is, maar misschien is dit nu wel het moment om je eigen ruimte om te ventileren te claimen. Misschien bij je vriendinnen die al op de hoogte zijn of je zus?
En hoe gaat het eigenlijk met de communicatie tussen jou en je man? Heeft hij wel genoeg oog voor jou en erkent hij de impact op jou door zijn buitensporige gedrag?
Wat een eenzaam gevoel lijkt me. Ik snap dat het lastig is, maar misschien is dit nu wel het moment om je eigen ruimte om te ventileren te claimen. Misschien bij je vriendinnen die al op de hoogte zijn of je zus?
En hoe gaat het eigenlijk met de communicatie tussen jou en je man? Heeft hij wel genoeg oog voor jou en erkent hij de impact op jou door zijn buitensporige gedrag?
Wanna grow up to be
Be a debaser
Be a debaser
zaterdag 17 juli 2021 om 08:59
Dat werd gisteren door de CM gemeld. Trouw heeft er ook wat over geschreven: https://www.trouw.nl/cultuur-media/het- ... ~b6897b14/
Zijn best wat topics over nu.
zaterdag 17 juli 2021 om 09:34
Er vallen mij 2 dingen op aan je verhaal, TO.
Allereerst dit:
Het 2e dat me opvalt is dat je jezelf ook hebt weggecijferd in je ouderlijk huis doordat je zusje veel aandacht opeiste. Datzelfde zie ik hier ook gebeuren. Ook dat is iets wat je niet perse hoeft laten gebeuren. Jij mag er ook zijn
Allereerst dit:
Ik vind dit heel zorgelijk klinken. Het klinkt alsof je dit ergens op een gegeven moment gigantisch hard mentaal op je hoofd gaat krijgen als het zo doorgaat. Dat je nergens jezelf kan zijn behalve bij de baby en dat je verdoofd bent. Dat zijn alarmsignalen hoor, waar ook jij (professionele) hulp voor nodig hebtZandblauwtjes schreef: ↑15-07-2021 23:34Wat een lieve reacties, dat doet me zó goed om hier wel begrepen te worden. Het is precies zoals jullie allemaal schrijven.
Iedereen in onze omgeving maakt zich zorgen om mijn man en is bezig met zijn proces of weet van niets. Als ik iets deel over hoe ik me voel dan lijkt het wel of mensen bang zijn dat ik het moeilijker ga maken voor mijn man terwijl hij zich nu op zichzelf moet richten en hulp nodig heeft. Ik wil het wel uitschreeuwen soms wat mij is overkomen. Alleen ik ben zo bang voor de gevolgen en misschien zou het sowieso geen verschil maken want mijn vriendinnen vonden het ook helemaal niet zoveel voorstellen.
Ik voel me zo klem zitten tussen de zorg voor mijn man, de zorg voor ons kindje, de verwachtingen van onze omgeving en wat ik zelf voel. Alsof ik mezelf niet meer kan zijn, behalve bij de baby dan. Ik ben meestal prikkelbaar of verdoofd en dat krijg ik ook terug van familie en vrienden. Dat ik onredelijk of niet betrokken ben. Dat vind ik zo pijnlijk.
Hanke, ik heb veel aan mijn zus gedacht de laatste tijd en ik zou wel met haar willen praten maar het voelt alsof ik dat niet kan maken. Ik schaam me nu heel erg voor hoe ik dacht over wat zij heeft meegemaakt vroeger. Toen heb ik haar ook alleen gelaten. Dan ziet ze me nu vast aankomen. Daarbij zou het haar in een moeilijke positie zetten als ik alleen haar in vertrouwen neem en met mijn ouders wil ik dit absoluut niet bespreken.
Ik voel me ook vaak schuldig want de rust is wel weer wat teruggekeerd thuis en mijn man doet echt wel zijn best nu, maar ik kan er niets meer mee. Ik maak me zorgen om hem en ik pieker veel over hoe het met hem gaat, maar ondertussen erger ik me aan alles wat hij doet.
Sorry het is een warrig verhaal geworden volgens mij.
Het 2e dat me opvalt is dat je jezelf ook hebt weggecijferd in je ouderlijk huis doordat je zusje veel aandacht opeiste. Datzelfde zie ik hier ook gebeuren. Ook dat is iets wat je niet perse hoeft laten gebeuren. Jij mag er ook zijn
zaterdag 17 juli 2021 om 09:55
Halleluja, wat een inzicht!-April- schreef: ↑17-07-2021 09:34Er vallen mij 2 dingen op aan je verhaal, TO.
Allereerst dit:
Ik vind dit heel zorgelijk klinken. Het klinkt alsof je dit ergens op een gegeven moment gigantisch hard mentaal op je hoofd gaat krijgen als het zo doorgaat. Dat je nergens jezelf kan zijn behalve bij de baby en dat je verdoofd bent. Dat zijn alarmsignalen hoor, waar ook jij (professionele) hulp voor nodig hebt
Het 2e dat me opvalt is dat je jezelf ook hebt weggecijferd in je ouderlijk huis doordat je zusje veel aandacht opeiste. Datzelfde zie ik hier ook gebeuren. Ook dat is iets wat je niet perse hoeft laten gebeuren. Jij mag er ook zijn
zaterdag 17 juli 2021 om 19:32
Goeie post April.
Lieve TO,
Ik begrijp nu beter waarom het je moeite kost om voor jezelf op te komen.
Zowel in je gezinsysteem als in vriendschappen.
Komt dit ook aan de orde bij je peut? Zo nee, dan denk ik dat dit een begin kan zijn.
Fijn om in ieder geval te lezen dat je je hier toch veilig voelt om je gedachten en gevoelens te delen.
Lieve TO,
Ik begrijp nu beter waarom het je moeite kost om voor jezelf op te komen.
Zowel in je gezinsysteem als in vriendschappen.
Komt dit ook aan de orde bij je peut? Zo nee, dan denk ik dat dit een begin kan zijn.
Fijn om in ieder geval te lezen dat je je hier toch veilig voelt om je gedachten en gevoelens te delen.
Sommige dingen gebeuren en zijn niet waar, terwijl andere dingen waar zijn, hoewel ze nooit gebeurt zijn.
woensdag 13 oktober 2021 om 17:45
Wat lief dat je het vraagt. Het gaat nog niet zo goed. Ik heb heel veel last van angst en paniekaanvallen. Werken lukt zelfs bijna niet.
Er is heel veel gebeurd. Het belangrijkste is dat we toch uit elkaar gaan. Ik wilde het niet onder ogen zien en ik voel me zo schuldig nog ook naar ons kind toe, maar ik kon het niet meer. Ik voelde op een gegeven moment alleen nog maar angst en walging en wantrouwen...
Hij is dronken van het spoor afgehaald door de politie een paar dagen na die beslissing en toen heeft hij meteen iets van crisishulpverlening gekregen. Daar lijkt hij nu serieus mee aan het werk. Hij woont bij een vriend en het gaat volgens mij echt wat beter met hem. Het lijkt alsof dit een omslagpunt is geweest. Hij zegt nu zelfs dat het een opluchting voor hem is dat we uit elkaar zijn omdat hij nu niet meer op zijn tenen hoeft te lopen voor mij. Dat vond ik wel heel pijnlijk en kwetsend om te horen.
Voor mij is het juist andersom. Ik krijg nu de klap. Ik hou me vast aan mijn wekelijkse bezoekje aan de psycholoog en aan wat mijn kindje van mij nodig heeft. Maar het voelt als overleven.
woensdag 13 oktober 2021 om 18:47
Hij zegt dat alleen maar omdat hij weet dat het je kwetst. Hij is nog steeds een manipulatieve zak.Zandblauwtjes schreef: ↑13-10-2021 17:45Wat lief dat je het vraagt. Het gaat nog niet zo goed. Ik heb heel veel last van angst en paniekaanvallen. Werken lukt zelfs bijna niet.
Er is heel veel gebeurd. Het belangrijkste is dat we toch uit elkaar gaan. Ik wilde het niet onder ogen zien en ik voel me zo schuldig nog ook naar ons kind toe, maar ik kon het niet meer. Ik voelde op een gegeven moment alleen nog maar angst en walging en wantrouwen...
Hij is dronken van het spoor afgehaald door de politie een paar dagen na die beslissing en toen heeft hij meteen iets van crisishulpverlening gekregen. Daar lijkt hij nu serieus mee aan het werk. Hij woont bij een vriend en het gaat volgens mij echt wat beter met hem. Het lijkt alsof dit een omslagpunt is geweest. Hij zegt nu zelfs dat het een opluchting voor hem is dat we uit elkaar zijn omdat hij nu niet meer op zijn tenen hoeft te lopen voor mij. Dat vond ik wel heel pijnlijk en kwetsend om te horen.
Voor mij is het juist andersom. Ik krijg nu de klap. Ik hou me vast aan mijn wekelijkse bezoekje aan de psycholoog en aan wat mijn kindje van mij nodig heeft. Maar het voelt als overleven.
Ik ben heel erg trots op je dat je deze stap genomen hebt. Het heeft tijd nodig, maar jij komt hier sterker en gelukkiger uit.
