Man gaat over mijn grens

Ach lieve TO,

Ik begrijp je gevoelens en gedachten zo goed.
Fijn dat je hier weer even van je af komt schrijven.
Ik gun je een lief persoon om je heen, die jou ziet, die jou voelt en die er voor je is als je dat nodig hebt.
Ik heb niet het idee dat je die persoon nu om je heen hebt. Klopt dat? Of is het nu niet mogelijk voor je om die persoon toe te laten?

Als je mijn vriendin was, was ik er voor jouw.
Ik voel dat je je alleen voelt.

Schrijf van je af als het je helpt om je gedachten te ordenen.
Weet dat ik je lees.

Knuffel voor jou!

Doordat alles weer om hem draait en dat ie nog bejubeld wordt ook, maakt dat er geen ruimte is voor jouw terechte boosheid.
Het is 1 (verkeerd) ding dat het om hem draait, maar het gevolg is ook dat er voor jou en jouw gevoelens geen ruimte is.
En dat ie zijn best doet, moet je hem daar ook nog voor mee-bejubelen? Want dat zorgt voor nog minder ruimte voor jouw gevoelens.
Het lijkt me ongezond voor jou.

Ik vind het zo verdrietig voor je, dat mensen lijken te vinden dat jij nu je man uit de wind moet houden. Of het in elk geval makkelijk moet maken voor hem. Waarom heeft niemand oog voor jou? De eerdere reactie van je vriendinnen vond ik hierin ook al bijzonder. Als een vriendin van mij met zo'n verhaal zou komen, zou ik het nooit zo bagatalliseren.

Ik weet niet precies wat er gebeurt is tussen jou en je zus, maar misschien zou ze wel iets kunnen betekenen voor je. Je kwetsbaar opstellen naar haar, kan misschien wel iets moois geven. En ik snap dat je je ouders niet bezorgd wilt maken, maar zonder teveel details te geven kunnen ze je misschien wel steunen.

Zoek mensen bij wie jij je verhaal kwijt kunt, die achter je staan. Kijk goed om je heen wie je daarvoor zou kunnen gebruiken. In dit soort tijden kan er opeens iemand voor je opstaan waar je het niet van verwacht. Dat wens ik je ook toe.

Wat verdrietig dat jij niet gezien wordt. Ik hoop dat je toch mensen gaat vinden die er wel voor jou zijn. Weten de vrienden en familieleden die jou onredelijk en niet betrokken vinden wat er gebeurd is?

He Zandblauwtjes, wat een gedoe weer.. ik denk toch dat je je zus in vertrouwen kunt nemen. Het is jou gebeurd, voor jou is het het zwaarst. Als je mijn zus was, zou ik het erger vinden als je me niet in vertrouwen zou nemen en je leed alleen zou blijven dragen.
En wat betreft je man en zijn gokprobleem. Hoe krijgt hij het voor elkaar dat hij nu zo wordt bejubeld?! Ziet hij dit ook weer als een manier om zich het podium volledig toe te eigenen?? Wat een flapdrol zeg..

Wat fijn dat je man 'uit de kast' is. En eigenlijk ook wel begrijpelijk dat hij aandacht krijgt nu blijkt dat hij een probleem heeft ... maar snapt jullie omgeving wel dat er veel meer aan de hand is?

Ik vraag me af op welke manier jij jouw zorgen deelt. Ook nu weer denk je voor anderen. Je vrienden zullen het misschien niet snappen en mbt je zus voer je andere argumenten aan om niet te praten. Is dat een soort zelfbescherming? Dat je bang bent jezelf kwetsbaar op te stellen?

Misschien kan je je zus vertellen dat het niet goed gaat en dat je iemand nodig hebt om mee te praten - maar dat het ook goed is als ze dat niet ziet zitten en gewoon een keer gezellig met je afspreekt?

Aan jullie vrienden zou ik laten weten dat je even niks meer wil horen over hoe goed je man het doet. Hij heeft door liegen, manipuleren en geweld al het vertrouwen dat je in hem had om zeep geholpen. Je leven staat door hem op zijn kop. Als ze zo begaan zijn met jullie, moeten ze niet denken dat de oplossing, als die er al is, ligt in therapie voor je man. Zijn karakter zal daardoor niet veranderen. De problemen die jullie hebben, zijn veel ingewikkelder.

Ik wens je heel veel sterkte.
Hou van jezelf

Kijk, dat jij er niet voor je zus kon zijn is zo. Maar realiseer je je ook dat dat niet je taak was als kind/tiener en dat je er emotioneel en qua ontwikkelingsniveau ook niet goed op toegerust was destijds?

Je zus gunnen dat je er had kunnen zijn voor haar is iets moois, ook al doet het pijn. Je ervoor schamen is niet realistisch én houdt je gevangen in isolement.

Dat je nu ziet dat je meegegaan bent in de oordelen van je ouders over hoe je met emoties dient om te gaan, ja daarin kun je nu als volwassene stelling nemen en naar zus zeggen dat je dat anders wil. Sterker nog, dat doe je al naar haar.

Ik begon over haar omdat ze niet die halleluja band met je man heeft. Ik vraag me af of je man alleen een hekel aan haar heeft vanwege jouw verhalen, of omdat ze door zijn bullshit heen kijkt.

Dat degene die je verteld hebt over die nacht, dat niet veel vindt voorstellen.. . Het schokt me. Ik word er een beetje misselijk van zelfs. Hoe kún je iemand zo alleen zetten. Het gevoel geven moeilijk te doen. Heeft die ander dan wel echt geluisterd? De vragen gesteld die er toe doen?

Ik snap dat je dit niet met iedereen bespreekt maar wat klinkt dit eenzaam. Ik hoop toch dat er iemand is die volledig aan jouw kant staat.

Ik weet niet of het bij jou past maar kan je je gewoon tegen jouw man zeggen dat hij jouw zus gewoon moet accepteren?
Ik snap dat er een verleden is maar hij mag ook wel begrip hebben voor voortschrijdend inzicht.

Lieve Zandblauwtjes. Wat ontzettend naar hoe je je nu voelt. Ik kan me je gevoel helemaal voorstellen, schaam je er ook niet voor alsjeblieft.

Even tegen de stroom in: in je omgeving weet bijna niemand welke last jij al maanden met je meedraagt. Daar is niemand op de hoogte van hetgeen jij al lange tijd weet en voelt en welk gevecht jij met jezelf levert. Daar is enkel de recente gebeurtenis bekend die te maken heeft met je man’s gokprobleem. Eigenlijk kun je deze menen niet kwalijk nemen dat ze niet ingaan op jouw stuk en nu voornamelijk oog en oor hebben voor het stuk van je man. En dat hij daarin opgaat is een logisch vervolg. Hij zal niet uit zichzelf zeggen………ja, kut dat ik dit probleem heb. Maar kijk eens naar Zandblauwtjes, die heb ik gedwongen tot sex en daarna heb ik haar emotioneel volledig in de kou laten staan.

Het is een heel lastige situatie en ik gun jou een vertrouwenspersoon die er voor jou is. Voor jou alleen.

Zandblauwtjes schreef: ↑

16-07-2021 07:51

De mensen die we in vertrouwen hebben genomen over waar mijn man tegen aan loopt schrokken heel erg van hoe het met hem gaat en zijn suicidaliteit. Ze vinden het heel dapper dat hij daar open over is geweest en dat hij hulp heeft gezocht. En ze willen natuurlijk dat het goed komt met hem. Daar heb ik een belangrijke rol in en daar word ik op aangesproken nu. Dat is de kern denk ik.

Ik haal dit er even uit, niet dat het verhaal over je familie niet belangrijk is maar dit sprong er voor mij uit.

De rol die jij speelt in het herstel van je man is marginaal: hij staat daar zelf voor aan de lat.
Ik zou dat ook teruggeven aan de mensen om je heen en dan eens kijken wat dat met hun reactie doet.

Dus je man verkracht je en nu is hij zielig. Ik snap echt helemaal niets van dit soort zaken.


Ik wens TO wat beters dan meegaan in deze onzin van een hele nare man. En jij word aangesproken over zaken mbt zijn herstel??


Ik hoop dat tijd en hopelijk wat echte vrienden je ook kunnen overtuigen dat je beter af bent en dat hij echt niet zielig is, je verdient echt meer. En je kind ook.

Je schrijft ook: de mensen die “we” in vertrouwen hebben genomen. Is er ook iemand die jij alleen in vertrouwen kunt nemen, die er echt voor jou kan zijn? Iemand uit je vriendenkring met je 1 op 1 kunt afspreken en het hele verhaal kunt vertellen zoals je dat hier aan ons doet?

Het is makkelijker online omdat het anoniem is. Maar ik hoop dat je je door de reacties hier gesterkt voelt. Er is niets raars aan hoe jij de situatie ervaart en beleeft.

Zandblauwtje, ik heb niet meegeschreven maar wel meegelezen. Nu wil ik toch wat zeggen, of delen. omdat je het misschien herkent.
De situatie is heel anders, maar psychisch en emotioneel zijn er wel wat overlappingen.

In mijn jeugd heb ik wat nare dingen meegemaakt. In die tijd waren dat dingen waarover niet gesproken werd, er was simpelweg geen aandacht voor. Dat heeft ertoe geleid dat ik me niet meer kwetsbaar durfde op te stellen en een hoge muur om me heen had gebouwd.
Omdat ik in mijn leven vastlief ben ik in therapie gegaan. Daar kwamen die dingen weer ter sprake en ook dat ik me zo in de steek gelaten voelde omdat mijn ouders er gaan oog voor hadden. En dat ik eenzaam was, omdat er zoveel verdriet zat, maar dat ik nooit met mensen over mijn sores praatte. Toen zei mij psieg iets wat voor mij veel heeft veranderd. Hij zei me "wat is jouw eigen rol hierin". In eerste instantie dacht ik dat hij daarmee bedoelde dat het mijn schuld was. Maar dat was niet zo, hij sprak me aan op mijn eigen verantwoordelijkheid. Niet in een repressieve of verwijtende toon. Maar juist om me te laten zien dat ik zelf macht heb om mijn situatie te veranderen. Want als ik een rol speelde in mijn relaties met anderen, dan kon ik er ook voor kiezen om deze rol anders in te vullen en zo de relatie met anderen te beinvloeden op een positieve manier.
Ik zie mezelf nog zitten, toen mijn ouders vroegen (op een moment dat het echt slecht met me ging) "hoe gaat het met je". Het standaard antwoord "goed" glipte al bijna uit mijn mond toen ik het bijna letterlijk weer inslikte en zei "eigenlijk niet zo goed".
Dat klinkt als niets, maar voor mij was dat de eerste stap naar meer openheid. En door opener te zijn, me kwetsbaarder op te stellen etc. is de relatie met mijn ouders zoveel verbeterd. Niet dat ze nu perfect zijn.

Ik zie dat jij ook zo gesloten bent. Je wil en durft je niet kwetsbaar op te stellen. Voelt je snel teveel. Hebt ook het oordeel van je ouders over "aanstellerij" geinternaliseerd en bent gaan geloven dat jouw gevoelens onzin zijn. (Heel herkenbaar!). Dit wordt alleen nog bevestigd door de reacties van je omgeving op de problemen van je man en door de onempathische, nare reacties van vriendinnen. Dus klap je nog verder dicht.
Ik denk dat je toch moet gaan praten. Niet met je ouders, daar ben je zeker niet aan toe. Maar je zus zou wel eens een goede kunnen zijn. Zij weet immers hoe het voelt om nare dingen mee te maken en dat alleen te moeten verwerken. En als jij nu jouw verhaal doet en ook kunt aangeven dat je begrijpt hoe eenzaam het toen voor haar was, dan kan dat ervoor zorgen dat jullie juist nader tot elkaar komen. Ik hoop dat het je lukt om volgende keer een opening te geven. Je hebt nu mensen om je heen nodig die weten wat je meemaakt en hoe rot dat is.
Je kunt deze periode in je leven ook in stilte en afgeslotenheid doorleven en uiteindelijk kom je er ook doorheen. Maar het gaat langer duren en veel meer pijn doen dan wanneer je hulp en begrip zoekt. Ik gun je dat je heel wat sneller aan heling toekomt dan ik vroeger (gaat nu goed hoor, no worries)

Wanneer mensen die nu vol bewondering zijn voor de moed van jouw man jou aanspreken op je gebrek aan betrokkenheid kun je duidelijk aangeven dat er nog meer speelt. Dat je het daar niet over wil hebben, maar dat jij recht hebt op jouw boosheid. Je mag gerust duidelijk zeggen dat ze hun oordeel voor zich moeten houden. Bijt maar van je af!

Heel veel sterkte.

Praten met iemand is goed, maar laat je niet aanpraten dat je met je zus moet praten als je er zelf niet achter staat.

Voor sommigen is familie alles, maar we weten niet hoe deze zus is. Misschien gaat ze met iedereen erover kletsen, weten wij veel.

Zoek iemand die je volledig vertrouwd!

Wollstone ik herken veel van je proces.

En ook nog 1 voor zandblauwtjes.

yette schreef: ↑

16-07-2021 07:55

Aan jullie vrienden zou ik laten weten dat je even niks meer wil horen over hoe goed je man het doet. Hij heeft door liegen, manipuleren en geweld al het vertrouwen dat je in hem had om zeep geholpen. Je leven staat door hem op zijn kop. Als ze zo begaan zijn met jullie, moeten ze niet denken dat de oplossing, als die er al is, ligt in therapie voor je man. Zijn karakter zal daardoor niet veranderen. De problemen die jullie hebben, zijn veel ingewikkelder.

Ik wens je heel veel sterkte.
Hou van jezelf

Scheiden dan maar he.
En aangifte doen

Creatieveling schreef: ↑

16-07-2021 09:17

Praten met iemand is goed, maar laat je niet aanpraten dat je met je zus moet praten als je er zelf niet achter staat.

Voor sommigen is familie alles, maar we weten niet hoe deze zus is. Misschien gaat ze met iedereen erover kletsen, weten wij veel.

Zoek iemand die je volledig vertrouwd!

Daar ben ik het zeker mee eens. Ik haalde jouw zus aan omdat ik de indruk heb dat ze waarschijnlijk aan jouw kant staat. Maar jij bent degene die haar kent!

Lieve Zandblauwtjes, ik hoop dat je de ruimte durft te pakken en tegen je vriendinnen durft te zeggen: "Ja, nu ben ik het even zat om te horen hoe goed hij het doet. Ik ben hier verdorie ook slachtoffer in. Hij heeft tegen mij gelogen, hij heeft mij verkracht, hij heeft mij laten stikken met de baby. Kan ie wel ziek zijn en dat is ook rot en prima dat hij daar nu goed mee bezig mee is, maar je bent mijn vriendin. En ik heb het nodig dat je er voor mij bent, niet voor hem. Ik ben hierin beschadigd en gekwetst en ik wil bi jou graag MIJN ei kwijt. Kan dat?"

Zo duidelijk moet je het soms stellen. Mensen gaan anders van nature naar degene die zich het zieligst opstelt. Het zou mensen sieren als ze vanuit zichzelf meer aandacht voor jou hebben, want je verdient het. Maar als het niet gebeurt, make them. Lukt het dan nog niet, is het misschien geen gek idee om iemand anders te vinden die wel echt naar jou kan luisteren.

Er is een community voor seksueel misbruik, die ook IRL ontmoet, misschien heb je er wat aan: https://community.slachtofferhulp.nl/seksueel-misbruik

katkaatje schreef: ↑

16-07-2021 09:38

Lieve Zandblauwtjes, ik hoop dat je de ruimte durft te pakken en tegen je vriendinnen durft te zeggen: "Ja, nu ben ik het even zat om te horen hoe goed hij het doet. Ik ben hier verdorie ook slachtoffer in. Hij heeft tegen mij gelogen, hij heeft mij verkracht, hij heeft mij laten stikken met de baby. Kan ie wel ziek zijn en dat is ook rot en prima dat hij daar nu goed mee bezig mee is, maar je bent mijn vriendin. En ik heb het nodig dat je er voor mij bent, niet voor hem. Ik ben hierin beschadigd en gekwetst en ik wil bi jou graag MIJN ei kwijt. Kan dat?"

Zo duidelijk moet je het soms stellen. Mensen gaan anders van nature naar degene die zich het zieligst opstelt. Het zou mensen sieren als ze vanuit zichzelf meer aandacht voor jou hebben, want je verdient het. Maar als het niet gebeurt, make them. Lukt het dan nog niet, is het misschien geen gek idee om iemand anders te vinden die wel echt naar jou kan luisteren.

Er is een community voor seksueel misbruik, die ook IRL ontmoet, misschien heb je er wat aan: https://community.slachtofferhulp.nl/seksueel-misbruik

Dit dus, tijd om jouw aandacht op te eisen en het hele zooitje op tafel te gooien. Je beschermt hem zelf ook door geen open kaart te spelen en ik snap je angst wel maar je weet niet wat de toekomst brengt dus je kan maar beter heel duidelijk zijn over de reden dat hij zo "lekker goed bezig is". Dit is een tijd waar je vooral aan jezelf moet denken en niet aan hem, jouw verantwoordelijkheid voor hem stopte toen hij seksueel over je grenzen denderde en nu vooral het slachtoffer speelt.

Hij speelt het hard, hij verteld niemand open waarom hij de stap naar therapie heeft genomen en laat weinig tot geen ruimte open voor jou, je teleurstellingen gaan zich ophopen en als je wil scheiden wil je niet te boek staan als die trut die d'r vent heel zielig in de steek liet in zijn proces. Kortom, gooi alles eruit, trek je niets aan van de reacties die zijn nu toch al niet fair dus de rest kan er nog wel bij. Je moet soms stappen zetten in je leven die je eng vindt en niet leuk maar soms het wel de enige oplossing:hug:

katkaatje schreef: ↑

16-07-2021 09:38

Mensen gaan anders van nature naar degene die zich het zieligst opstelt.

Ik merk zelf ook dat ik soms wat terughoudend ben met meningen of doorvragen IRL waarin er iets heftigs aan de hand is in een relatie. Dat kan best breekbaar zijn en dan zeg je soms iets kritisch over een partner, wat je daarna (als alles weer goed is), wordt nagedragen. Over de grootste eikels ben ik soms nog het voorzichtigst.

Maar dan vraag ik nog steeds hoe het nu echt met mijn vriend(in) gaat en of die zich nog een beetje staande kan houden.

En die vermeende suicidaliteit helpt ook niet. Het is zo’n overtroefkaart. Daardoor kan/mag/durft de omgeving vaak helemaal niets meer te zeggen. Want stel dat je wat verkeerds zegt.

Zandblauwtje, je hebt veel ballen in de lucht te houden, maar misschien heb je iets aan een lotgenotengroep?

Of een echt goede avond met een vriendin waarvan je denkt dat je daar wel tegen uit kan spreken hoe zwaar je het hebt. Durf je je wel echt negatief uit te spreken over je man? Of hoop je dat mensen uit zichzelf een beetje voelen hoe het voor jou moet zijn? (Dat staat er raar, maar krijg het even niet beter uit mijn telefoon, ik bedoel het niet aanvallend iig)

Als er niks aan de hand was geweest, was dit ook al een heel intensieve tijd geweest met kleine baby. Het is nogal wat wat er allemaal bovenop is gekomen.

Ik hoop dat je je weg blijft vinden naar dit forum als je dat nodig vindt, of naar een nieuw forum. Op dit moment zijn bij Viafora veel forumsters aangemeld.

Knuffel vanaf hier

Pfff echt heftig dit. To dikke knuffel.
Ik gun je een vriendin waar je alles tegen kan zeggen die met je mee vloekt en als een wakend oog over je waakt jegens man.

Dir verdien je echt niet. Heb je nu nooit het gevoel of idee om hem eruit te trappen en voor jezelf en je kind te kiezen? De boel de boel en even alleen focus op jezelf ?