Mijn moeder en haar duivelsgebroed, help

*Excuseert zich reeds bij voorbaat voor de lange posting*



Hallo allen, ik heb een probleem en kan wel wat objectieve raad gebruiken... Het gaat om mijn moeder en haar vriend. Mijn moeder heeft al 10 jaar een relatie met een man die, zacht gezegd, wat moeite heeft met haar kinderen (m'n broer en mij, dus). Mijn broer heeft in eerste instantie bij mijn moeder gewoond, maar is daar op z'n 15e weggegaan wegens terugkerende ruzie met 'stiefpaps'. Ik heb nooit bij hen gewoond maar ook al meerdere malen bonje met die man gehad. Hierdoor ook 1,5 jaar geen contact met m'n moeder gehad, is nu wel enigszins hersteld. Het leek zelfs zó goed te gaan, dat ik 2e Kerstdag bij m'n moeder ging eten en Oud & Nieuw 2008 bij haar zou vieren.



Welnu, 2e Kerstdag is er iets gebeurd dat mij erg gekwetst heeft. Ik was in gesprek met mijn moeder over het feit dat mijn broer en ik eigen vermogen hebben n.a.v. het overlijden van mijn vader, en hoe wij dat zouden moeten regelen als we bijv gingen trouwen. Ik zou niet in gemeenschap van goederen willen trouwen, en dat zei ik dan ook. Begon die vriend van m'n moeder, laat ik hem maar S. noemen, zich ermee te bemoeien. Hij noemde me o.a. kil en berekenend en ging over tot allerlei 'lollige' verbasteringen van mijn achternaam (dus als ik bijv Coentjes had geheten, maakte hij daar Poentjes van, hahaha.. NOT) Ik weet al uit eerdere ervaring dat niet reageren nog de beste methode is, dus ik had me voorgenomen om er boven te blijven staan en dit lukte in eerste instantie wonderwel.



Vervolgens ging hij zich bemoeien met hoe ik testamentair e.e.a. geregeld heb. Ik heb nml geen kinderen en dus gaat bij mijn overlijden 50% naar mijn broer en 50% naar mijn moeder, tenzij ik een testament maak. Nu heeft mijn moeder mij en mijn broer onterfd op kindsdeel na, en dat deel is pas opeisbaar bij het overlijden van S. S. heeft zelf ook een kind wat ij nooit meer ziet maar die wel een kindsdeel krijgt. Ik ken heel dat kind niet en wil niet dat geld van mijn vader, mocht ik eerder overlijden dan mijn moeder en zij weer eerder dan S., uiteindelijk bij het kind van S. terecht komt. (We spreken hier niet over een paar tientjes... ik heb een half huis geërfd.) Naar mijn bescheiden mening heeft S. er geen ruk mee te maken hoe ik mijn testament regel. Afijn, S. werd kwader en kwader en begon vervolgens dat er bij mijn erfenis ook geld van mijn moeder zat, want dat mijn vader mijn moeder bij de scheiding financieel genaaid zou hebben (volgens jullie het nog?)



Sorry, maar die hele scheiding is none of his business. Hij kende ons niet eens in die tijd en heeft er gewoon niets mee te maken, daarnaast doet het me pijn als hij mijn vader zit te bashen (die ik nog steeds heel vaak mis). Ik ben wonder boven wonder rustig gebleven, kerstgedachte ofzo, heb hem zelfs nog de hand gereikt , maar wel duidelijk aangegeven dat ik niet 14 jaar na dato alsnog betrokken wilde raken in de zakelijke afhandeling van mijn ouders' scheiding.



Daarna ging hij even buiten afkoelen, ná mij een enorm grote bek gegeven te hebben, en na circa drie kwartier kwam hij terug en gingen we een filmpje kijken. Ik dacht dat daarmee de kous af was, maar na de film ging hij tekeer over zo'n beetje ieder aspect van mij: ik zag er uit als een junk, kon niet zonder antidepressiva, had geen échte hobbies (internet = stom, enzo) en ik vond mijn vader een heilige en liet daarmee m'n moeder vallen en blablabla. Nu was voor mij de maat vol en na eerst rustig gezegd te hebben dat ik me niet aangesproken voelde, was ik het zat en heb ik er weldegelijk wat van gezegd. M'n moeder zat erbij en keek ernaar.



S. vertrok stampvoetend naar boven en ik was overstuur, heb een borrel genomen om te kalmeren en ben naar huis gegaan. Er een dag over nagedacht maar ik bleef erbij dat ik toch O & N wilde vieren met mijn moeder. Er komt ook een vriend van S. dus S. heeft al iemand om mee te spelen, ik heb al sinds m'n 14e geen O & N met mijn moeder gevierd en had er speciaal iets voor afgezegd.



Vanmiddag belde mijn moeder met de vraag, of ik al iets anders geregeld had voor O & N???? Want "ze had geen zin in spanningen", ja eventuéél wilde ze wel een halfuurtje bij mij langskomen maar om twaalf uur wilde ze bij haar vriendje zijn . Nou, ik was niet van plan om hier de hele avond + middernacht in m'n uppie te zitten en dan een halfuursvisite te krijgen als doekje voor het bloeden... Heb m'n broer gebeld en ga nu naar hem + vriendin met O & N, hij keek niet eens vreemd op van de ruzie (been there done that, got the T-shirt...)



Heb tegen m'n moeder gezegd dat ik erg teleurgesteld ben in haar en in het feit dat ze nu déze oplossing kiest, haar antw: "Ja ik kies voor mijn man hoor, je bent toch geen drie jaar meer??" Euh, nee, maar nog wél altijd haar kind! En daarnaast, maar dat snapte ze ook ná mijn uitleg niet, zou bij mij degene die een ander de deur uitjaagt, degene zijn met wie ik géén O & N vier... Mijn moeder wist dat al, die heeft ook een keer (met mijn diploma-uitreiking) gezegd: "Ik kom alleen als je vader niet komt," nou, goed, dan ben jíj dus degene die thuisblijft, want ik laat me niet manipuleren cq chanteren.



Zij snapt niet dat het me niet zozeer om die kl...avond gaat maar om het hele principe an sich, en dat ik me nu erg gekwetst voel (ook boos, maar dat komt voort uit het gekwetst zijn). Ik voel me verraden door haar. Was op een gegeven moment zo boos dat ik tegen haar heb gezegd: "Jezus, zelfs als S. me met een mes achterna zou komen, zou je nog zíjn kant kiezen als ik het vuile gore lef had om daarvan aangifte te doen!" en het lullige is; dat is echt niet ver bezijden de waarheid. S. schijnt heilig te zijn en wij zijn "toch maar" haar kinderen, zij vindt "dat haar taak er op zit" en heeft nu een leven met S. :puke:



Uitpraten met S. heeft geen zin, ik heb dit een aantal malen geprobeerd maar hij wordt dan boos, gaat schreeuwen en loopt weg (waarop m'n moeder dan vergoeilijkend zegt dat "S. nu eenmaal geen prater is") Hoe moet ik hier mee omgaan? Is het kinderachtig om me gekwetst/verraden te voelen? Hoe kan ik hierover praten met mijn moeder, en hoe kan ik met haar omgaan zonder S. steeds in het vaarwater te hebben? (Arsenicum in z'n koffie is ook weer zo rigoreus.... Any other ideas?) Zijn er meer mensen die weleens met dit bijltje gehakt hebben en zo ja, wat hebben jullie toen gedaan?



Alvast bedankt voor lezen/reactie, sorry voor de lange post.

(f)



PS Heb in kwaadheid de hoorn eropgegooid in het 'gesprek' met m'n moeder... ook niet volwassen, dus. Maar was het zat

PS 2 Ik zou het ook prettig vinden om 'van de andere kant' een mening te horen, dus wat andere moeders zouden doen als zij in de schoenen van mijn moeder stonden.

quote:tartufone schreef op 29 december 2008 @ 15:21:

[...]





Ja als het tenminste zo gaat als hier wordt beschreven, waar 2 vechten hebben er immers 2 schuld. En ik bedoelde eigenlijk dat ik me wel kan voorstellen dat haar moeder voor haar partner kiest, Mastermind is volwassen en haar moeder moet verder met deze man.





Dát begrijp ik, in zoverre dat ik mijn moeder alle geluk van de wereld gun en háár keuze niet de mijne hoef te zijn. Ik hoef hem niet aardig te vinden, het hoeft mijn type mens niet te zijn, maar ik verwacht in ieder geval niet geschoffeerd te worden. Ook opmerkingen over mijn overleden vader -die hij niet eens kende- stel ik niet bepaald op prijs.



Waar twee kijven hebben twee schuld, is inderdaad een onzinspreekwoord. Sommige mensen zijn ruziezoekende bloedblaren en daar doe je niets aan. S. is er zo een. Ik bedoel, voor mij geldt altijd: "waar woorden spreken, zwijgen de wapens" maar hell, sommige woorden kunnen tegelijkertijd een dodelijk steekwapen zijn. Ook vind ik het zacht gezegd frappant te noemen dat S. mijn toen minderjarige broertje denkt te kunnen treiteren met een spraakgebrek en dat hij last heeft van losse handjes. Ik vraag me dan af in hoeverre je nog kan spreken van een gezamenlijke schuld.



Wat m'n oma betreft, snap ik het wel. Zowel mijn moeder als mijn oma zijn erg van de problemen onder het vloerkleed schuiven, en de schijn ophouden naar de buitenwereld. Mijn moeder heeft zelf de nodige issues gehad met haar moeder, die zij weer botvierde op de kinderen (en omdat ik de oudste ben, plus de enige dochter, voornamelijk op mij). Ik moest toen naar een psycholoog, en later mijn moeder ook. En die van haar heeft haar toen ook min of meer gedwongen om wat issues inzake mijn oma onder ogen te zien. Dat wilde ze niet want dan moest ze de confrontatie met mijn oma aan. Dus heeft ze met oma gepraat en min of meer gezamenlijk besloten dat het de schuld van die verderfelijke (klein)kinderen is. Vandaar dat mijn broer en ik zelden contact hebben met mijn oma en daar ook allebei totaal geen behoefte aan hebben. S. is een slijmbal van hier tot gunter ("wat zie je er jong uiuiuiuit, ik zou zweren dat jullie zussen waren ipv moeder en dochter") en omdat hij in de kunstwereld werkt, heeft mijn oma geen last van zijn onconformele uiterlijk, want dat is 'artistiek'. Ik werk op kantoor, dus míjn ouwe afgetrapte jeans zijn gewoon asociaal. (Mijn oma is erg van de kouwe kak, wie de serie "Keeping up appearances" kent, kent mijn oma.)



Ik heb net mijn broer gesproken en het er met hem over gehad dat alles aan hem nalaten voor mij prima is, op voorwaarde dat hijzelf ook een testament maakt. Via de goedkoopste notaris punt nl heb ik er één gevonden die het doet voor ¤ 179,= (per persoon), dat vond broer ook goed te doen. Dus wij gaan in het nieuwe jaar samen eens eventjes S. buitenspel zetten. En nee, we voelen niet de behoefte om hem en/of mijn moeder (is toch hetzelfde) mede te delen.



En voor de rest ben ik nu een beetje pissig, nou ja allang best, ben ik in ieder geval niet verdrietig



@Zwieber: mijn artikel gaat over sociale zekerheid!!

quote:CL2 schreef op 29 december 2008 @ 14:16:

Lieve MM, gewoon even een knuffel. Van erfrecht weet ik niets, maar je verhouding met je moeder lijkt me vreselijk. Kan de pijn bijna door het beeldscherm voelen. Ook ik zit dichtbij je in de buurt, dus wie weet kunnen we eens met een groepje (o god, een groepje, nee toch, geen groepje, of toch ) afspreken, kun je lekker effe gallen, je zinnen verzetten, lachen om niets of whatever.



Sterkte met je worsteling meid!



Jaaa, een groepje



OMG, dat ik dit nog eens zou zeggen



*bestelt dwangbuis*