Relaties
alle pijlers
Mijn moeder en haar duivelsgebroed, help
zondag 28 december 2008 om 21:12
*Excuseert zich reeds bij voorbaat voor de lange posting*
Hallo allen, ik heb een probleem en kan wel wat objectieve raad gebruiken... Het gaat om mijn moeder en haar vriend. Mijn moeder heeft al 10 jaar een relatie met een man die, zacht gezegd, wat moeite heeft met haar kinderen (m'n broer en mij, dus). Mijn broer heeft in eerste instantie bij mijn moeder gewoond, maar is daar op z'n 15e weggegaan wegens terugkerende ruzie met 'stiefpaps'. Ik heb nooit bij hen gewoond maar ook al meerdere malen bonje met die man gehad. Hierdoor ook 1,5 jaar geen contact met m'n moeder gehad, is nu wel enigszins hersteld. Het leek zelfs zó goed te gaan, dat ik 2e Kerstdag bij m'n moeder ging eten en Oud & Nieuw 2008 bij haar zou vieren.
Welnu, 2e Kerstdag is er iets gebeurd dat mij erg gekwetst heeft. Ik was in gesprek met mijn moeder over het feit dat mijn broer en ik eigen vermogen hebben n.a.v. het overlijden van mijn vader, en hoe wij dat zouden moeten regelen als we bijv gingen trouwen. Ik zou niet in gemeenschap van goederen willen trouwen, en dat zei ik dan ook. Begon die vriend van m'n moeder, laat ik hem maar S. noemen, zich ermee te bemoeien. Hij noemde me o.a. kil en berekenend en ging over tot allerlei 'lollige' verbasteringen van mijn achternaam (dus als ik bijv Coentjes had geheten, maakte hij daar Poentjes van, hahaha.. NOT) Ik weet al uit eerdere ervaring dat niet reageren nog de beste methode is, dus ik had me voorgenomen om er boven te blijven staan en dit lukte in eerste instantie wonderwel.
Vervolgens ging hij zich bemoeien met hoe ik testamentair e.e.a. geregeld heb. Ik heb nml geen kinderen en dus gaat bij mijn overlijden 50% naar mijn broer en 50% naar mijn moeder, tenzij ik een testament maak. Nu heeft mijn moeder mij en mijn broer onterfd op kindsdeel na, en dat deel is pas opeisbaar bij het overlijden van S. S. heeft zelf ook een kind wat ij nooit meer ziet maar die wel een kindsdeel krijgt. Ik ken heel dat kind niet en wil niet dat geld van mijn vader, mocht ik eerder overlijden dan mijn moeder en zij weer eerder dan S., uiteindelijk bij het kind van S. terecht komt. (We spreken hier niet over een paar tientjes... ik heb een half huis geërfd.) Naar mijn bescheiden mening heeft S. er geen ruk mee te maken hoe ik mijn testament regel. Afijn, S. werd kwader en kwader en begon vervolgens dat er bij mijn erfenis ook geld van mijn moeder zat, want dat mijn vader mijn moeder bij de scheiding financieel genaaid zou hebben (volgens jullie het nog?)
Sorry, maar die hele scheiding is none of his business. Hij kende ons niet eens in die tijd en heeft er gewoon niets mee te maken, daarnaast doet het me pijn als hij mijn vader zit te bashen (die ik nog steeds heel vaak mis). Ik ben wonder boven wonder rustig gebleven, kerstgedachte ofzo, heb hem zelfs nog de hand gereikt , maar wel duidelijk aangegeven dat ik niet 14 jaar na dato alsnog betrokken wilde raken in de zakelijke afhandeling van mijn ouders' scheiding.
Daarna ging hij even buiten afkoelen, ná mij een enorm grote bek gegeven te hebben, en na circa drie kwartier kwam hij terug en gingen we een filmpje kijken. Ik dacht dat daarmee de kous af was, maar na de film ging hij tekeer over zo'n beetje ieder aspect van mij: ik zag er uit als een junk, kon niet zonder antidepressiva, had geen échte hobbies (internet = stom, enzo) en ik vond mijn vader een heilige en liet daarmee m'n moeder vallen en blablabla. Nu was voor mij de maat vol en na eerst rustig gezegd te hebben dat ik me niet aangesproken voelde, was ik het zat en heb ik er weldegelijk wat van gezegd. M'n moeder zat erbij en keek ernaar.
S. vertrok stampvoetend naar boven en ik was overstuur, heb een borrel genomen om te kalmeren en ben naar huis gegaan. Er een dag over nagedacht maar ik bleef erbij dat ik toch O & N wilde vieren met mijn moeder. Er komt ook een vriend van S. dus S. heeft al iemand om mee te spelen, ik heb al sinds m'n 14e geen O & N met mijn moeder gevierd en had er speciaal iets voor afgezegd.
Vanmiddag belde mijn moeder met de vraag, of ik al iets anders geregeld had voor O & N???? Want "ze had geen zin in spanningen", ja eventuéél wilde ze wel een halfuurtje bij mij langskomen maar om twaalf uur wilde ze bij haar vriendje zijn . Nou, ik was niet van plan om hier de hele avond + middernacht in m'n uppie te zitten en dan een halfuursvisite te krijgen als doekje voor het bloeden... Heb m'n broer gebeld en ga nu naar hem + vriendin met O & N, hij keek niet eens vreemd op van de ruzie (been there done that, got the T-shirt...)
Heb tegen m'n moeder gezegd dat ik erg teleurgesteld ben in haar en in het feit dat ze nu déze oplossing kiest, haar antw: "Ja ik kies voor mijn man hoor, je bent toch geen drie jaar meer??" Euh, nee, maar nog wél altijd haar kind! En daarnaast, maar dat snapte ze ook ná mijn uitleg niet, zou bij mij degene die een ander de deur uitjaagt, degene zijn met wie ik géén O & N vier... Mijn moeder wist dat al, die heeft ook een keer (met mijn diploma-uitreiking) gezegd: "Ik kom alleen als je vader niet komt," nou, goed, dan ben jíj dus degene die thuisblijft, want ik laat me niet manipuleren cq chanteren.
Zij snapt niet dat het me niet zozeer om die kl...avond gaat maar om het hele principe an sich, en dat ik me nu erg gekwetst voel (ook boos, maar dat komt voort uit het gekwetst zijn). Ik voel me verraden door haar. Was op een gegeven moment zo boos dat ik tegen haar heb gezegd: "Jezus, zelfs als S. me met een mes achterna zou komen, zou je nog zíjn kant kiezen als ik het vuile gore lef had om daarvan aangifte te doen!" en het lullige is; dat is echt niet ver bezijden de waarheid. S. schijnt heilig te zijn en wij zijn "toch maar" haar kinderen, zij vindt "dat haar taak er op zit" en heeft nu een leven met S. :puke:
Uitpraten met S. heeft geen zin, ik heb dit een aantal malen geprobeerd maar hij wordt dan boos, gaat schreeuwen en loopt weg (waarop m'n moeder dan vergoeilijkend zegt dat "S. nu eenmaal geen prater is") Hoe moet ik hier mee omgaan? Is het kinderachtig om me gekwetst/verraden te voelen? Hoe kan ik hierover praten met mijn moeder, en hoe kan ik met haar omgaan zonder S. steeds in het vaarwater te hebben? (Arsenicum in z'n koffie is ook weer zo rigoreus.... Any other ideas?) Zijn er meer mensen die weleens met dit bijltje gehakt hebben en zo ja, wat hebben jullie toen gedaan?
Alvast bedankt voor lezen/reactie, sorry voor de lange post.
(f)
PS Heb in kwaadheid de hoorn eropgegooid in het 'gesprek' met m'n moeder... ook niet volwassen, dus. Maar was het zat
PS 2 Ik zou het ook prettig vinden om 'van de andere kant' een mening te horen, dus wat andere moeders zouden doen als zij in de schoenen van mijn moeder stonden.
Hallo allen, ik heb een probleem en kan wel wat objectieve raad gebruiken... Het gaat om mijn moeder en haar vriend. Mijn moeder heeft al 10 jaar een relatie met een man die, zacht gezegd, wat moeite heeft met haar kinderen (m'n broer en mij, dus). Mijn broer heeft in eerste instantie bij mijn moeder gewoond, maar is daar op z'n 15e weggegaan wegens terugkerende ruzie met 'stiefpaps'. Ik heb nooit bij hen gewoond maar ook al meerdere malen bonje met die man gehad. Hierdoor ook 1,5 jaar geen contact met m'n moeder gehad, is nu wel enigszins hersteld. Het leek zelfs zó goed te gaan, dat ik 2e Kerstdag bij m'n moeder ging eten en Oud & Nieuw 2008 bij haar zou vieren.
Welnu, 2e Kerstdag is er iets gebeurd dat mij erg gekwetst heeft. Ik was in gesprek met mijn moeder over het feit dat mijn broer en ik eigen vermogen hebben n.a.v. het overlijden van mijn vader, en hoe wij dat zouden moeten regelen als we bijv gingen trouwen. Ik zou niet in gemeenschap van goederen willen trouwen, en dat zei ik dan ook. Begon die vriend van m'n moeder, laat ik hem maar S. noemen, zich ermee te bemoeien. Hij noemde me o.a. kil en berekenend en ging over tot allerlei 'lollige' verbasteringen van mijn achternaam (dus als ik bijv Coentjes had geheten, maakte hij daar Poentjes van, hahaha.. NOT) Ik weet al uit eerdere ervaring dat niet reageren nog de beste methode is, dus ik had me voorgenomen om er boven te blijven staan en dit lukte in eerste instantie wonderwel.
Vervolgens ging hij zich bemoeien met hoe ik testamentair e.e.a. geregeld heb. Ik heb nml geen kinderen en dus gaat bij mijn overlijden 50% naar mijn broer en 50% naar mijn moeder, tenzij ik een testament maak. Nu heeft mijn moeder mij en mijn broer onterfd op kindsdeel na, en dat deel is pas opeisbaar bij het overlijden van S. S. heeft zelf ook een kind wat ij nooit meer ziet maar die wel een kindsdeel krijgt. Ik ken heel dat kind niet en wil niet dat geld van mijn vader, mocht ik eerder overlijden dan mijn moeder en zij weer eerder dan S., uiteindelijk bij het kind van S. terecht komt. (We spreken hier niet over een paar tientjes... ik heb een half huis geërfd.) Naar mijn bescheiden mening heeft S. er geen ruk mee te maken hoe ik mijn testament regel. Afijn, S. werd kwader en kwader en begon vervolgens dat er bij mijn erfenis ook geld van mijn moeder zat, want dat mijn vader mijn moeder bij de scheiding financieel genaaid zou hebben (volgens jullie het nog?)
Sorry, maar die hele scheiding is none of his business. Hij kende ons niet eens in die tijd en heeft er gewoon niets mee te maken, daarnaast doet het me pijn als hij mijn vader zit te bashen (die ik nog steeds heel vaak mis). Ik ben wonder boven wonder rustig gebleven, kerstgedachte ofzo, heb hem zelfs nog de hand gereikt , maar wel duidelijk aangegeven dat ik niet 14 jaar na dato alsnog betrokken wilde raken in de zakelijke afhandeling van mijn ouders' scheiding.
Daarna ging hij even buiten afkoelen, ná mij een enorm grote bek gegeven te hebben, en na circa drie kwartier kwam hij terug en gingen we een filmpje kijken. Ik dacht dat daarmee de kous af was, maar na de film ging hij tekeer over zo'n beetje ieder aspect van mij: ik zag er uit als een junk, kon niet zonder antidepressiva, had geen échte hobbies (internet = stom, enzo) en ik vond mijn vader een heilige en liet daarmee m'n moeder vallen en blablabla. Nu was voor mij de maat vol en na eerst rustig gezegd te hebben dat ik me niet aangesproken voelde, was ik het zat en heb ik er weldegelijk wat van gezegd. M'n moeder zat erbij en keek ernaar.
S. vertrok stampvoetend naar boven en ik was overstuur, heb een borrel genomen om te kalmeren en ben naar huis gegaan. Er een dag over nagedacht maar ik bleef erbij dat ik toch O & N wilde vieren met mijn moeder. Er komt ook een vriend van S. dus S. heeft al iemand om mee te spelen, ik heb al sinds m'n 14e geen O & N met mijn moeder gevierd en had er speciaal iets voor afgezegd.
Vanmiddag belde mijn moeder met de vraag, of ik al iets anders geregeld had voor O & N???? Want "ze had geen zin in spanningen", ja eventuéél wilde ze wel een halfuurtje bij mij langskomen maar om twaalf uur wilde ze bij haar vriendje zijn . Nou, ik was niet van plan om hier de hele avond + middernacht in m'n uppie te zitten en dan een halfuursvisite te krijgen als doekje voor het bloeden... Heb m'n broer gebeld en ga nu naar hem + vriendin met O & N, hij keek niet eens vreemd op van de ruzie (been there done that, got the T-shirt...)
Heb tegen m'n moeder gezegd dat ik erg teleurgesteld ben in haar en in het feit dat ze nu déze oplossing kiest, haar antw: "Ja ik kies voor mijn man hoor, je bent toch geen drie jaar meer??" Euh, nee, maar nog wél altijd haar kind! En daarnaast, maar dat snapte ze ook ná mijn uitleg niet, zou bij mij degene die een ander de deur uitjaagt, degene zijn met wie ik géén O & N vier... Mijn moeder wist dat al, die heeft ook een keer (met mijn diploma-uitreiking) gezegd: "Ik kom alleen als je vader niet komt," nou, goed, dan ben jíj dus degene die thuisblijft, want ik laat me niet manipuleren cq chanteren.
Zij snapt niet dat het me niet zozeer om die kl...avond gaat maar om het hele principe an sich, en dat ik me nu erg gekwetst voel (ook boos, maar dat komt voort uit het gekwetst zijn). Ik voel me verraden door haar. Was op een gegeven moment zo boos dat ik tegen haar heb gezegd: "Jezus, zelfs als S. me met een mes achterna zou komen, zou je nog zíjn kant kiezen als ik het vuile gore lef had om daarvan aangifte te doen!" en het lullige is; dat is echt niet ver bezijden de waarheid. S. schijnt heilig te zijn en wij zijn "toch maar" haar kinderen, zij vindt "dat haar taak er op zit" en heeft nu een leven met S. :puke:
Uitpraten met S. heeft geen zin, ik heb dit een aantal malen geprobeerd maar hij wordt dan boos, gaat schreeuwen en loopt weg (waarop m'n moeder dan vergoeilijkend zegt dat "S. nu eenmaal geen prater is") Hoe moet ik hier mee omgaan? Is het kinderachtig om me gekwetst/verraden te voelen? Hoe kan ik hierover praten met mijn moeder, en hoe kan ik met haar omgaan zonder S. steeds in het vaarwater te hebben? (Arsenicum in z'n koffie is ook weer zo rigoreus.... Any other ideas?) Zijn er meer mensen die weleens met dit bijltje gehakt hebben en zo ja, wat hebben jullie toen gedaan?
Alvast bedankt voor lezen/reactie, sorry voor de lange post.
(f)
PS Heb in kwaadheid de hoorn eropgegooid in het 'gesprek' met m'n moeder... ook niet volwassen, dus. Maar was het zat
PS 2 Ik zou het ook prettig vinden om 'van de andere kant' een mening te horen, dus wat andere moeders zouden doen als zij in de schoenen van mijn moeder stonden.
donderdag 1 januari 2009 om 14:46
Meis, dit wordt jouw jaar, met jouw keuzes, jouw geluk en jouw wensen. En iedereen die dat dwarsboomt heeft hartstikke pech!!!
Ik ben nu op een punt dat ik even heel egoistisch ben (in de goede zin van het woord), en dat voelt gek genoeg heel fijn, omdat ik dat nooit heb gedaan.
En die tijd is het voor jou nu ook, en zo te zien ben je daar goed mee bezig!
Ik vind het super van je hoe je je opstelt en hoe je het aanpakt. Het zal zeker pijn doen en je zult er nog vaak verdrietig over zijn, maar bedenk wel dat alles wat je doet, je doet voor je eigen geluk. En daar kun je alleen maar supertrots op zijn!!
Ik ben nu op een punt dat ik even heel egoistisch ben (in de goede zin van het woord), en dat voelt gek genoeg heel fijn, omdat ik dat nooit heb gedaan.
En die tijd is het voor jou nu ook, en zo te zien ben je daar goed mee bezig!
Ik vind het super van je hoe je je opstelt en hoe je het aanpakt. Het zal zeker pijn doen en je zult er nog vaak verdrietig over zijn, maar bedenk wel dat alles wat je doet, je doet voor je eigen geluk. En daar kun je alleen maar supertrots op zijn!!
donderdag 1 januari 2009 om 14:54
Lieve MM, besluit simpelweg om 2009 voor jezelf te gaan. En ik snap dat het jouw geld is maar give the money a rest. Ik ben het eens met de rest: hou voor je wat je wel en niet gaat doen. Wat je mams betreft: you can't learn an old dog new tricks.
Denk je dat je in staat bent je moeder te accepteren zoals ze is? Dat je van haar niet zult krijgen wat je wilt? Als je deze realiteit kunt toestaan (it hurts like hell maar dat is beter dan jezelf maar blijven snijden door iets te verwachten en het is bovendien constructief, je gaat het loslaten) dan kun je werken aan JOUW toekomstplannen. Jouw moeder heeft haar leven met S. en ze gaat er voor. Of je het leuk vindt of niet: neem haar voorbeeld en trek je eigen plan. Zonder haar.
Zonder zuurstof, drinken en voedsel ga je dood. Voor de rest kun je leren het te stellen zonder de moederliefde die je zo graag wilt en in plaats van treuren om iets wat er niet is, vieren wat er wel is en dat ben JIJ.
You can do it (yes you can)
(f)
Denk je dat je in staat bent je moeder te accepteren zoals ze is? Dat je van haar niet zult krijgen wat je wilt? Als je deze realiteit kunt toestaan (it hurts like hell maar dat is beter dan jezelf maar blijven snijden door iets te verwachten en het is bovendien constructief, je gaat het loslaten) dan kun je werken aan JOUW toekomstplannen. Jouw moeder heeft haar leven met S. en ze gaat er voor. Of je het leuk vindt of niet: neem haar voorbeeld en trek je eigen plan. Zonder haar.
Zonder zuurstof, drinken en voedsel ga je dood. Voor de rest kun je leren het te stellen zonder de moederliefde die je zo graag wilt en in plaats van treuren om iets wat er niet is, vieren wat er wel is en dat ben JIJ.
You can do it (yes you can)
(f)
donderdag 1 januari 2009 om 14:58
quote:nummerzoveel schreef op 31 december 2008 @ 19:02:
Lieve MM,
Hoe graag je het ook zou willen, je zult je moeder niet kunnen veranderen. Het enige wat je kunt veranderen is jezelf en de manier waarop jij tegen de situatie aan kijkt en hoe jij je daarbij voelt. Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar wat mij erg heeft geholpen is nadenken over het waarom. Waarom kiest jouw moeder zijn kant? Waarom durft ze niet tegen hem in te gaan? Waarom heeft de therapie nooit geholpen? Kan het zijn dat ze gewoon niet zo intelligent is, dat ze bang voor hem is, dat ze heel erg onzeker is en niet alleen durft te zijn?
Wat er ook achter zit, het is natuurlijk nooit een goed excuus om je kinderen zo te behandelen. Maar misschien geeft het jou wel wat handvatten om de situatie te accepteren zoals hij is en je er minder door te laten raken.
Dankjewel Nummerzoveel (f)
Rationeel gezien begrijp ik er best een hele hoop van (zie ook "Eert uw.." topic), alleen emotioneel rijmt het niet om wat dat betreft 'volwassener' te moeten opstellen dan m'n moeder. Ik weet van haar dat zij niet zo'n leuke jeugd heeft gehad, mijn oma is heel erg "hoe heurt het ook alweer" en heeft vastomlijnde ideeën over hoe mensen zijn of althans behoren te zijn. Goed of fout, zwart of wit, er is geen grijs. Mijn tante (de jongste) heeft dezelfde keuze gemaakt als ik vroeger, zij werd de rebel. Maar mijn moeder werd de pleaser.
En ik heb het idee dat zij dat meegenomen heeft als volwassene. Als moeder en echtgenote zijnde, heeft ze vroegâh haar identiteit echt proberen te halen uit ons gezin. (Als kind is dat een vrij vermoeiende opgaaf, om daartoe te dienen.) Ze viel op mijn vader omdat 'ie zo volwassen was en wijs, en zij zo goed met hem kon praten. Maar mijn vader was met veel dingen best een "softie", hij sloeg nooit eens met z'n vuist op tafel ofzo en er kon en mocht veel. Laisez-faire, zo was m'n pa.
S. is véél dominanter en dwingender, ik denk dat mijn moeder zich daarin 'veilig' voelt. In feite herhaalt ze daarin ergens de patronen van haar jeugd.
Ik begrijp het wel, ik snap alleen niet dat ze daarin meegaat.
En waarom de therapie niet geholpen heeft, weet ik niet. Ik was er niet bij en weet dus ook niet zo goed wat dat voor een therapie was.
Intelligent is mijn moeder zeer zeker, maar ze is volgens mij idd onzeker en luistert niet zo goed naar haar eigen intuïtie. Ze voelt zich erg snel aangevallen en vat alles persoonlijk op, ze is dan ook om de haverklap 'gekwetst' (vandaar dat ik zo allergisch ben voor Calimero-topics, denk ik). En S. speelt daar handig op in, de louzy bastard.
't Is dat m'n moeder er ontzettend verdrietig om zou zijn, anders zou ik hem inderdaad zowat een kus van een bus toewensen.
En dat testament wil ik juist wél met haar bespreken (met háár dus! níet met S.!!!) omdat ik het lullig zou vinden als ze er pas achter zou komen als ik dood zou zijn, en dan zou ze me niet meer kunnen vragen waaróm ik gedaan heb wat ik deed. Daarnaast zit m'n broer (m'n waarschijnlijke erfgenaam) dan vervolgens met alle gezeik. Kan ik ook niet maken.
Lieve MM,
Hoe graag je het ook zou willen, je zult je moeder niet kunnen veranderen. Het enige wat je kunt veranderen is jezelf en de manier waarop jij tegen de situatie aan kijkt en hoe jij je daarbij voelt. Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar wat mij erg heeft geholpen is nadenken over het waarom. Waarom kiest jouw moeder zijn kant? Waarom durft ze niet tegen hem in te gaan? Waarom heeft de therapie nooit geholpen? Kan het zijn dat ze gewoon niet zo intelligent is, dat ze bang voor hem is, dat ze heel erg onzeker is en niet alleen durft te zijn?
Wat er ook achter zit, het is natuurlijk nooit een goed excuus om je kinderen zo te behandelen. Maar misschien geeft het jou wel wat handvatten om de situatie te accepteren zoals hij is en je er minder door te laten raken.
Dankjewel Nummerzoveel (f)
Rationeel gezien begrijp ik er best een hele hoop van (zie ook "Eert uw.." topic), alleen emotioneel rijmt het niet om wat dat betreft 'volwassener' te moeten opstellen dan m'n moeder. Ik weet van haar dat zij niet zo'n leuke jeugd heeft gehad, mijn oma is heel erg "hoe heurt het ook alweer" en heeft vastomlijnde ideeën over hoe mensen zijn of althans behoren te zijn. Goed of fout, zwart of wit, er is geen grijs. Mijn tante (de jongste) heeft dezelfde keuze gemaakt als ik vroeger, zij werd de rebel. Maar mijn moeder werd de pleaser.
En ik heb het idee dat zij dat meegenomen heeft als volwassene. Als moeder en echtgenote zijnde, heeft ze vroegâh haar identiteit echt proberen te halen uit ons gezin. (Als kind is dat een vrij vermoeiende opgaaf, om daartoe te dienen.) Ze viel op mijn vader omdat 'ie zo volwassen was en wijs, en zij zo goed met hem kon praten. Maar mijn vader was met veel dingen best een "softie", hij sloeg nooit eens met z'n vuist op tafel ofzo en er kon en mocht veel. Laisez-faire, zo was m'n pa.
S. is véél dominanter en dwingender, ik denk dat mijn moeder zich daarin 'veilig' voelt. In feite herhaalt ze daarin ergens de patronen van haar jeugd.
Ik begrijp het wel, ik snap alleen niet dat ze daarin meegaat.
En waarom de therapie niet geholpen heeft, weet ik niet. Ik was er niet bij en weet dus ook niet zo goed wat dat voor een therapie was.
Intelligent is mijn moeder zeer zeker, maar ze is volgens mij idd onzeker en luistert niet zo goed naar haar eigen intuïtie. Ze voelt zich erg snel aangevallen en vat alles persoonlijk op, ze is dan ook om de haverklap 'gekwetst' (vandaar dat ik zo allergisch ben voor Calimero-topics, denk ik). En S. speelt daar handig op in, de louzy bastard.
't Is dat m'n moeder er ontzettend verdrietig om zou zijn, anders zou ik hem inderdaad zowat een kus van een bus toewensen.
En dat testament wil ik juist wél met haar bespreken (met háár dus! níet met S.!!!) omdat ik het lullig zou vinden als ze er pas achter zou komen als ik dood zou zijn, en dan zou ze me niet meer kunnen vragen waaróm ik gedaan heb wat ik deed. Daarnaast zit m'n broer (m'n waarschijnlijke erfgenaam) dan vervolgens met alle gezeik. Kan ik ook niet maken.
donderdag 1 januari 2009 om 15:48
MM, weet je dat ik dit topic met een glimlach heb zitten lezen? Niet omdat het onderwerp daar nu aanleiding toe geeft (want wát een rotsituatie), maar wel om jouw gigantische veerkracht en relativeringsvermogen die ik op heel wat plekken tegenkom. Dit jaar wordt jouw jaar!
En inhoudelijk : kies je eigen weg. Regel je financiële zaken zoals jij dat wilt. Je bent niemand verantwoording verschuldigd. Doe dus wat goed voor je voelt. En bedenk dat je moeder informeren over je keuzes (kan me goed voorstellen dat je dat wilt) niet hetzelfde is als jouw keuzes met haar bediscussieren of instemming verkrijgen.
Wat de relatie met je moeder en S. betreft, ik denk niet dat een normale relatie met je moeder er voorlopig in zit. Zeg nooit nooit, maar momenteel zijn de verhoudingen behoorlijk verstoord. Het enige wat je - denk ik- kunt doen, is dat aanvaarden. Probeer een omgangsvorm te vinden die acceptabel is voor jullie alle twee (elkaar af en toe spreken zonder S. bv.). Je maakt geen definitieve keuzes, je doet wat nu goed voor jou voelt, en als volgend jaar de situatie anders is, dan zie je dat volgend jaar wel weer.
Meis, ik wens je heel erg veel sterkte. Het is jouw leven, en zolang je er niemand kwaad mee doet, hoef je ook aan niemand verantwoording af te leggen voor wat je doet!
En inhoudelijk : kies je eigen weg. Regel je financiële zaken zoals jij dat wilt. Je bent niemand verantwoording verschuldigd. Doe dus wat goed voor je voelt. En bedenk dat je moeder informeren over je keuzes (kan me goed voorstellen dat je dat wilt) niet hetzelfde is als jouw keuzes met haar bediscussieren of instemming verkrijgen.
Wat de relatie met je moeder en S. betreft, ik denk niet dat een normale relatie met je moeder er voorlopig in zit. Zeg nooit nooit, maar momenteel zijn de verhoudingen behoorlijk verstoord. Het enige wat je - denk ik- kunt doen, is dat aanvaarden. Probeer een omgangsvorm te vinden die acceptabel is voor jullie alle twee (elkaar af en toe spreken zonder S. bv.). Je maakt geen definitieve keuzes, je doet wat nu goed voor jou voelt, en als volgend jaar de situatie anders is, dan zie je dat volgend jaar wel weer.
Meis, ik wens je heel erg veel sterkte. Het is jouw leven, en zolang je er niemand kwaad mee doet, hoef je ook aan niemand verantwoording af te leggen voor wat je doet!
donderdag 1 januari 2009 om 20:33
vrijdag 2 januari 2009 om 18:59
Ja, ik zou dit gezien de situatie wel doen. Je broer en jij hebben hetzelfde doel en wellicht kan hij bij heel emotionele momenten even instappen.
Spreek samen goed af hoe en wat. Bijvoorbeeld dat jij het gesprek voert en hij af en toe iets meegeeft of vraagt. Probeer in ieder geval niet met z'n tweetjes aan te vallen, want dan is je doel zover weg.
Schrijf vantevoren puntsgewijs dingen op, wat wil je weten, wat moet je weten. Mocht het dan even niet lukken, kun je niets vergeten (alhoewel ik je intelligent genoeg inschat dit zelf te bedenken, maar goed, tis iets emotioneler nu).
Succes!
Spreek samen goed af hoe en wat. Bijvoorbeeld dat jij het gesprek voert en hij af en toe iets meegeeft of vraagt. Probeer in ieder geval niet met z'n tweetjes aan te vallen, want dan is je doel zover weg.
Schrijf vantevoren puntsgewijs dingen op, wat wil je weten, wat moet je weten. Mocht het dan even niet lukken, kun je niets vergeten (alhoewel ik je intelligent genoeg inschat dit zelf te bedenken, maar goed, tis iets emotioneler nu).
Succes!
vrijdag 2 januari 2009 om 19:31
Hoi hoi MM.
Wilde even zeggen dat ik respect heb voor de manier waarop je tot nu toe met de situatie bent omgegaan.
Ik zou het niet weten wat wijsheid is...wat ik wel weet is dat een dergelijke situatie mij zeer in de weg zou zitten omdat het om je moeder gaat, dat is zo dichtbij en kan zo pijnlijk zijn.
Ook al zit je moeders taak er volgens haar dan op (qua opvoeding ok), ik heb toch wat moeite met die opmerking in die zin....het is heel neutraal en zij heeft misschien ook het gevoel er tussenin te zitten, dat ze het misschien moeilijk vindt haar nieuwe partner af te vallen maar toch...jij blijft toch haar kind.
Sterkte meid en mocht ik nog een goede ingeving krijgen waar jij in deze situatie mogelijk ook iets aan kunt hebben dan laat ik jou het weten.
liefs
sprokkelientje
Wilde even zeggen dat ik respect heb voor de manier waarop je tot nu toe met de situatie bent omgegaan.
Ik zou het niet weten wat wijsheid is...wat ik wel weet is dat een dergelijke situatie mij zeer in de weg zou zitten omdat het om je moeder gaat, dat is zo dichtbij en kan zo pijnlijk zijn.
Ook al zit je moeders taak er volgens haar dan op (qua opvoeding ok), ik heb toch wat moeite met die opmerking in die zin....het is heel neutraal en zij heeft misschien ook het gevoel er tussenin te zitten, dat ze het misschien moeilijk vindt haar nieuwe partner af te vallen maar toch...jij blijft toch haar kind.
Sterkte meid en mocht ik nog een goede ingeving krijgen waar jij in deze situatie mogelijk ook iets aan kunt hebben dan laat ik jou het weten.
liefs
sprokkelientje
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
vrijdag 2 januari 2009 om 19:41
Voor Mastermind
familie....je zit er mee opgescheept. Had je ze net als je vrienden maar voor het uitkiezen, dan was het leven een stuk aangenamer. Ik kom er trouwens steeds meer en meer achter dat toch wel heel veel mensen ellende met hun directe familie hebben. Opvallend vind ik dat. Het gras is bij een ander dus ook niet altijd groener.
familie....je zit er mee opgescheept. Had je ze net als je vrienden maar voor het uitkiezen, dan was het leven een stuk aangenamer. Ik kom er trouwens steeds meer en meer achter dat toch wel heel veel mensen ellende met hun directe familie hebben. Opvallend vind ik dat. Het gras is bij een ander dus ook niet altijd groener.
vrijdag 2 januari 2009 om 19:46
Lastig. Aan de ene kant kan ik het me voorstellen dat het voor jou prettig is om je broer bij je te hebben als je dat gesprek voert. Daarnaast heeft dat als voordeel dat alle direct belanghebbenden dezelfde informatie hebben.
Maar aan de andere kant is het voor je broer misschien lastig om onpartijdig te zijn - of om als onpartijdig (lees: niet medeplichtig) te worden ervaren door je moeder.
Kortom: als jij het prettig vindt dat je broer er bij is, zou ik dat vooral vragen. Maar ik zou hem wel de keus laten of hij het wil of niet.
En ik ben het eens met wat CL zegt: bereid je gesprek goed voor! Hoe onzinnig dat ook lijkt, het helpt je wel de controle over het gesprek te houden. En bedenk: je hoeft je moeder alleen maar te informeren, je bent haar geen verantwoording verschuldigd!
Maar aan de andere kant is het voor je broer misschien lastig om onpartijdig te zijn - of om als onpartijdig (lees: niet medeplichtig) te worden ervaren door je moeder.
Kortom: als jij het prettig vindt dat je broer er bij is, zou ik dat vooral vragen. Maar ik zou hem wel de keus laten of hij het wil of niet.
En ik ben het eens met wat CL zegt: bereid je gesprek goed voor! Hoe onzinnig dat ook lijkt, het helpt je wel de controle over het gesprek te houden. En bedenk: je hoeft je moeder alleen maar te informeren, je bent haar geen verantwoording verschuldigd!
vrijdag 2 januari 2009 om 19:59
@MM
Ik vind het zo dapper hoe je met de situatie om gaat. Ook heel sterk van je dat je de confrontatie met je moeder niet uit de weg bent gegaan en dat jij jouw grenzen zo duidelijk aan hebt gegeven.
En nee, het is zeker niet prettig om volwassener te moeten zijn dan je moeder. Dat is pijnlijk en een emotioneel zware last. Maar aan de andere kant is het ook bevrijdend, want het geeft je de ruimte om de dingen te relativeren en makkelijker naast je neer te leggen.
Ik vind het zo dapper hoe je met de situatie om gaat. Ook heel sterk van je dat je de confrontatie met je moeder niet uit de weg bent gegaan en dat jij jouw grenzen zo duidelijk aan hebt gegeven.
En nee, het is zeker niet prettig om volwassener te moeten zijn dan je moeder. Dat is pijnlijk en een emotioneel zware last. Maar aan de andere kant is het ook bevrijdend, want het geeft je de ruimte om de dingen te relativeren en makkelijker naast je neer te leggen.
zaterdag 3 januari 2009 om 00:57
Hey MM, dit is dan wel geen antwoord op je vraag maar toch...
Ik snap dat je je moeder wilt informeren over je keuze, dat is heel fair van je, ook tov je broer.
Als je dat doet met de insteek om haar alleen te informeren dan sluit ik me aan bij voorgaande posts, dat doel bereik je idd door haar, al dan niet samen met je broer, je keuze mbt je testament mee te delen. Voor je broer lijkt me dit alles trouwens kiezen uit twee kwaden; heibel nu of heibel achteraf.
Maar... als je ergens hoopt op een gesprek met of begrip van
je moeder (en dat maak ik, misschien ten onrechte, op uit het feit dat je het woord "bespreken" gebruikt) dan vraag ik me af wat wijsheid is. Dan ben ik bang dat dit je alleen een heleboel verdriet op gaat leveren. Je moeder geeft er immers doorlopend blijk van dat ze geen boodschap heeft aan jouw gevoelens. Niet als het gaat om zoiets als (hypothetisch, maar toch) bedreigen met een mes!! en ook niet als het gaat om futiliteiten zoals je kledingkeuze.
Vraag is dus eigenlijk; wat hoop je precies te bereiken en vooral op welke afloop hoop je?
Sorry als je hier niets mee kunt, 't is niet mijn bedoeling om afbreuk te doen aan je gevoel dat je het haar moet vertellen ofzo, vind het gewoon een rotidee dat eigenlijk nu al te voorzien is dat je moeder straks wederom de gekwetste parij is en dat jij niet deugt.
Ik snap dat je je moeder wilt informeren over je keuze, dat is heel fair van je, ook tov je broer.
Als je dat doet met de insteek om haar alleen te informeren dan sluit ik me aan bij voorgaande posts, dat doel bereik je idd door haar, al dan niet samen met je broer, je keuze mbt je testament mee te delen. Voor je broer lijkt me dit alles trouwens kiezen uit twee kwaden; heibel nu of heibel achteraf.
Maar... als je ergens hoopt op een gesprek met of begrip van
je moeder (en dat maak ik, misschien ten onrechte, op uit het feit dat je het woord "bespreken" gebruikt) dan vraag ik me af wat wijsheid is. Dan ben ik bang dat dit je alleen een heleboel verdriet op gaat leveren. Je moeder geeft er immers doorlopend blijk van dat ze geen boodschap heeft aan jouw gevoelens. Niet als het gaat om zoiets als (hypothetisch, maar toch) bedreigen met een mes!! en ook niet als het gaat om futiliteiten zoals je kledingkeuze.
Vraag is dus eigenlijk; wat hoop je precies te bereiken en vooral op welke afloop hoop je?
Sorry als je hier niets mee kunt, 't is niet mijn bedoeling om afbreuk te doen aan je gevoel dat je het haar moet vertellen ofzo, vind het gewoon een rotidee dat eigenlijk nu al te voorzien is dat je moeder straks wederom de gekwetste parij is en dat jij niet deugt.
zaterdag 3 januari 2009 om 02:01
@1609: het voordeel van in het verleden behaalde resultaten, is dat je soms een behoorlijk kloppende voorspelling kan doen mbt de toekomst. Dus ik calculeer sowieso wel in dat ik het allemaal gedaan heb, mijn "bespreken" bedoel ik dus ook niet als: uitleggen wat en waarom ik iets doe, in de hoop daar begrip, of tenminste respect, voor te krijgen. Meer als: ik heb een mededeling, ik heb dat en dat gedaan en daar sta ik zelf volledig achter, dus ik kom er gewoon eerlijk voor uit en als je er een vraag over hebt, dan mag je die bij deze stellen.
Ik bedoel, mijn moeder vraagt mij ook niet of ik wil begrijpen waarom de S. z'n kant kiest, of en waarom ik verdrietig ben over dat Oudjaar-gebeuren, of ik er accoord mee ga dat zij hem als hoofdbegunstigde zet in haar testament zodat wij na haar overlijden allemaal in de gaten kunnen gaan houden of S. al zo vriendelijk is om dood te gaan, dus ik voel me ook niet zo verplicht om haar instemming te hebben vwb mijn handel en wandel.
@CL2: tja, dingen willen weten enzo, mmm verwacht niet dat dat er inzit. M'n moeder wil over die k*t-scheiding praten, en daar wil ik juist helemaal níets (meer) over weten. Ik bedoel, dit jaar zou het 14 jaar geleden zijn dat ze uit elkaar gingen, hoeveel jaar na dato wil je ergens nog over zeikstralen? Daarnaast, het is hún scheiding (geweest), niet de mijne. Aanbod heb ik alleen gedaan omdat ik m'n moeder de gelegenheid wilde geven om nog één keer alles op tafel te gooien wat haar dwars zit mbt dat hele verhaal, a) dat was de enige manier om S. de mond te snoeren en b) daarna kan ik tegen m'n moeder zeggen dat we het uitgebreid besproken hebben en ik er voortaan niets meer over wil horen.
Wat m'n broer betreft zit ik in tweestrijd, enerzijds ben ik bang dat haar dat al bij voorbaat het "wij tegen haar"-gevoel geeft, anderzijds ken ik het klappen van de zweep inmiddels wel en weet ik dat er toch wel via/met m'n broer gepraat gaat worden, maar dan zit je met "hij zei/zij zei"-verhalen, oftewel ruis. Maakt een gesprek ook niet gemakkelijker.
Damn. Gezeik ook altijd!
Ik bedoel, mijn moeder vraagt mij ook niet of ik wil begrijpen waarom de S. z'n kant kiest, of en waarom ik verdrietig ben over dat Oudjaar-gebeuren, of ik er accoord mee ga dat zij hem als hoofdbegunstigde zet in haar testament zodat wij na haar overlijden allemaal in de gaten kunnen gaan houden of S. al zo vriendelijk is om dood te gaan, dus ik voel me ook niet zo verplicht om haar instemming te hebben vwb mijn handel en wandel.
@CL2: tja, dingen willen weten enzo, mmm verwacht niet dat dat er inzit. M'n moeder wil over die k*t-scheiding praten, en daar wil ik juist helemaal níets (meer) over weten. Ik bedoel, dit jaar zou het 14 jaar geleden zijn dat ze uit elkaar gingen, hoeveel jaar na dato wil je ergens nog over zeikstralen? Daarnaast, het is hún scheiding (geweest), niet de mijne. Aanbod heb ik alleen gedaan omdat ik m'n moeder de gelegenheid wilde geven om nog één keer alles op tafel te gooien wat haar dwars zit mbt dat hele verhaal, a) dat was de enige manier om S. de mond te snoeren en b) daarna kan ik tegen m'n moeder zeggen dat we het uitgebreid besproken hebben en ik er voortaan niets meer over wil horen.
Wat m'n broer betreft zit ik in tweestrijd, enerzijds ben ik bang dat haar dat al bij voorbaat het "wij tegen haar"-gevoel geeft, anderzijds ken ik het klappen van de zweep inmiddels wel en weet ik dat er toch wel via/met m'n broer gepraat gaat worden, maar dan zit je met "hij zei/zij zei"-verhalen, oftewel ruis. Maakt een gesprek ook niet gemakkelijker.
Damn. Gezeik ook altijd!
dinsdag 6 januari 2009 om 20:09
Dankjewel 1609
Ik heb je trouwens een mailtje gestuurd vandaag, een kortje maar hoor... Zat op m'n werk. Vond/vind het moeilijk om direct te reageren op je lieve woorden, heb toch het idee dat ik m'n moeder een beetje afval... Ik heb haar nog niet gesproken sinds 1 januari, denk dat zij ook even niet weet wat ze er mee aanmoet. Ze weet denk ik ook wel dat het absoluut niet goed zit, en mijn moeder is nogal van de ignorestand Niet uit lulligheid hoor, maar zij is iemand die, als er een tijger in de kamer zou zitten, een vloerkleed over die tijger gooit en dan worden we geacht allemaal te doen alsof 'ie er niet zit. En als ik het kleed eraf trek, is het mijn persoonlijke schuld dat er een tijger onder vandaan komt- WTF, MM Heeft Een Tijger De Kamer Binnengelaten!
Heb wel m'n broer nog gesproken, we gaan samen met m'n moeder praten. Hier. In mijn casa dus. Want ik denk dat het al op voorhand niet goed gaat als S. er met z'n domme neus bij komt zitten. Maar we hebben nog geen datum geprikt. Denk dat we ons even bij moeders scharen, en nog eventjes met haar mee fantaseren dat er toch echt, echt, echt geen tijger onder dat vloerkleed zit
Ik heb je trouwens een mailtje gestuurd vandaag, een kortje maar hoor... Zat op m'n werk. Vond/vind het moeilijk om direct te reageren op je lieve woorden, heb toch het idee dat ik m'n moeder een beetje afval... Ik heb haar nog niet gesproken sinds 1 januari, denk dat zij ook even niet weet wat ze er mee aanmoet. Ze weet denk ik ook wel dat het absoluut niet goed zit, en mijn moeder is nogal van de ignorestand Niet uit lulligheid hoor, maar zij is iemand die, als er een tijger in de kamer zou zitten, een vloerkleed over die tijger gooit en dan worden we geacht allemaal te doen alsof 'ie er niet zit. En als ik het kleed eraf trek, is het mijn persoonlijke schuld dat er een tijger onder vandaan komt- WTF, MM Heeft Een Tijger De Kamer Binnengelaten!
Heb wel m'n broer nog gesproken, we gaan samen met m'n moeder praten. Hier. In mijn casa dus. Want ik denk dat het al op voorhand niet goed gaat als S. er met z'n domme neus bij komt zitten. Maar we hebben nog geen datum geprikt. Denk dat we ons even bij moeders scharen, en nog eventjes met haar mee fantaseren dat er toch echt, echt, echt geen tijger onder dat vloerkleed zit
dinsdag 6 januari 2009 om 22:17
zaterdag 17 januari 2009 om 08:04
Weet wel, voordat je het gesprek in gaat, dat je niet kunt sturen wat je moeder daarna met de informatie gaat doen. Je weet dat ze het met S zal bespreken en je weet dat ze er op terug zal komen aan de hand van opmerkingen die S heeft gehad erover. Het zal dus zeer waarschijnlijk niet bij dat ene gesprek blijven en zal dus ook enorm kunnen voortslepen. Besef je dat en is het je dat waard?
zaterdag 17 januari 2009 om 10:25
Even een update. Het gesprek gaat er NIET komen, m'n moeder heeft er geen zin (meer) in. Ik heb haar vorige week gebeld, ik moest alleen nog eea op een rijtje zetten voordat ik het in een postingvorm kon gieten. Nou, bij deze dan...
Heb haar sowieso gezegd dat we een gesprek aan konden gaan met z'n drieën, te weten mijn broer, zij en ik. Als ze nog problemen had met dat scheidingsgedoe enzo. Nou, laat maar zitten zei ze, waarop ik zei dat ik dat niet van plan was omdat het iedere keer terug naar voren kwam. Ik heb haar gezegd dat ze zelf haar handtekenning onder de papieren heeft gezet, dus dat ze dat maar niet had moeten doen als het zo oneerlijk was dan. Haar antwoord vond ik ergens wel weer hilarisch: "Ja hallo, ik had ook nog twee kinderen ja, dus ik wilde wel nog een beetje met je vader door één deur kunnen en niet dat we knallende ruzie hadden vanwege dat vervloekte geld!" Ik kan er niets aan doen... Ik ben in de lach geschoten. Echt. En heb gevraagd of ze er weleens over nagedacht heeft hoe slim het is om met je ex door één deur te willen vanwege de kinderen, om dan na ex' dood met diezelfde kinderen alsnog de Derde Wereldoorlog te beginnen om dat klotegeld.
Ik geloof niet dat ze het ooit zo bekeken had want ineens hoefde dat gesprek helemaal niet meer.
Verder heb ik nogmaals gezegd dat ik van S. geen commentaar meer wens. M'n moeder begon direct te jammeren dat ik haar 'man' niet respecteerde. Was inmiddels in bitchbui dus heb gevraagd waarom ze hem in hemelsnaam haar man noemt terwijl ze niet getrouwd is. Vond ze kinderachtig van mij, om daar over te vallen. Mwah, vind het ook vrij kinderlijk om iemand je man te noemen als 'ie dat wettelijk gezien niet is, maar goed. Laat maar. Afijn, ze vond dat hij recht had op zijn eigen mening. Heb gezegd dat 'ie dat heeft, maar dat hij helaas ook schijnt te denken dat de rest van de wereld ook recht heeft op de mening van S., terwijl diezelfde wereld daar nou eens net niet zo op zit te wachten. M'n moeder kwaad.. wat ik bedoelde. Botte bijltje maar gehanteerd en gezegd dat ik van mening ben dat S. een irritante bloedzuiger is met een te groot ego en dito mond, die wel kinderen kan verwekken maar er voor zorgen ho maar, maar dat ik die mening ook niet ongevraagd overal ventileer.
Nou, ze was het toevallig met S. eens, zei ze. Ik zag er uit als een junk en het was schandalig dat ik Tweede Kerstdag aankwam met de kleding waar ik ook in geslapen had. Dat ís ook niet netjes misschien, maar ik was Eerste Kerstdag naar Sensy geweest, had een botsing gehad, was zodoende daar blijven slapen en stond de volgende dag drie en een half uur in de file m'n ogen te vergriepen door in de laagstaande zon te kijken. Dus, die dagen liepen wat anders. En ik wens daar geen gezeik over, eigenlijk. Dat heb ik op m'n 15e al gehad, ben nu 28 en ik bepaal zelf wel wat ik draag en hoe ik eruitzie. Moeders kwaad, die vond dat onvolwassen en onaangepast en wat al niet meer zij. Eind van het liedje was dat ik niet meer bij haar thuis mag komen, want ik weiger me blijkbaar aan te passen aan S. en ik word ook nog eens recalcitrant als hij daar vervolgens wat van zegt.
Heb gevraagd of ze wel naar mij kwam, want dat ik vond dat we net een leuke band aan het ontwikkelen waren --> we kwamen ongeveer eens per anderhalve week à twee weken bij elkaar. Nou dat hoefde niet zo van haar, want zo gezellig vond ze het helemaal niet, ze had dat alleen maar gedaan omdat ik zo "in de put zat" vanwege m'n verbroken relatie met ML.... GODVERDEGODVERDEGODGLOEIENDE TYFUSTERING, dát vond en vind ik dus echt een grafopmerking, pardon my French...!!! Ooooooh ja, nu was het ineens allemaal liefdadigheid zeker, die uren samen dat we hebben praten, huilen, lachen, schilderen, kleding uitwisselen en wat al dies meer zij?! En bedankt, cuts like a knife, altijd leuk om met terugwerkende kracht getrasht te worden. Hell, die opmerking kwam bínnen, deed godvergeten zeer. Weet ineens weer waarom ik als jongere m'n gevoelens zozeer geblockt had (ik heb dit o.a. door het forum een beetje los leren laten, niet iederéén trasht je als je je kwetsbaar opstelt...)
Geen zin om haar te laten merken hoeveel pijn ze me hiermee deed (ben geen masochist, ik ga mensen de munitie niet op een presenteerblaadje aanreiken) en gesprek verder kort, bondig en vrij zakelijk (lees: kil) gehouden. Bij gebrek aan beter onderwerp maar over dat testament begonnen, dit typ ik een andere keer wel want het is al een ellenlange posting.
Moest dit een tijdje laten bezinken voordat ik het kon typen, het deed en doet zeer, maar mooi dat ik het verdom om dat haar te laten merken. Er bestaat ook nog zoiets als trots. Nogmaals, ik ga de munitie niet aanreiken. Maar zeer doet het wel.
Heb haar sowieso gezegd dat we een gesprek aan konden gaan met z'n drieën, te weten mijn broer, zij en ik. Als ze nog problemen had met dat scheidingsgedoe enzo. Nou, laat maar zitten zei ze, waarop ik zei dat ik dat niet van plan was omdat het iedere keer terug naar voren kwam. Ik heb haar gezegd dat ze zelf haar handtekenning onder de papieren heeft gezet, dus dat ze dat maar niet had moeten doen als het zo oneerlijk was dan. Haar antwoord vond ik ergens wel weer hilarisch: "Ja hallo, ik had ook nog twee kinderen ja, dus ik wilde wel nog een beetje met je vader door één deur kunnen en niet dat we knallende ruzie hadden vanwege dat vervloekte geld!" Ik kan er niets aan doen... Ik ben in de lach geschoten. Echt. En heb gevraagd of ze er weleens over nagedacht heeft hoe slim het is om met je ex door één deur te willen vanwege de kinderen, om dan na ex' dood met diezelfde kinderen alsnog de Derde Wereldoorlog te beginnen om dat klotegeld.
Ik geloof niet dat ze het ooit zo bekeken had want ineens hoefde dat gesprek helemaal niet meer.
Verder heb ik nogmaals gezegd dat ik van S. geen commentaar meer wens. M'n moeder begon direct te jammeren dat ik haar 'man' niet respecteerde. Was inmiddels in bitchbui dus heb gevraagd waarom ze hem in hemelsnaam haar man noemt terwijl ze niet getrouwd is. Vond ze kinderachtig van mij, om daar over te vallen. Mwah, vind het ook vrij kinderlijk om iemand je man te noemen als 'ie dat wettelijk gezien niet is, maar goed. Laat maar. Afijn, ze vond dat hij recht had op zijn eigen mening. Heb gezegd dat 'ie dat heeft, maar dat hij helaas ook schijnt te denken dat de rest van de wereld ook recht heeft op de mening van S., terwijl diezelfde wereld daar nou eens net niet zo op zit te wachten. M'n moeder kwaad.. wat ik bedoelde. Botte bijltje maar gehanteerd en gezegd dat ik van mening ben dat S. een irritante bloedzuiger is met een te groot ego en dito mond, die wel kinderen kan verwekken maar er voor zorgen ho maar, maar dat ik die mening ook niet ongevraagd overal ventileer.
Nou, ze was het toevallig met S. eens, zei ze. Ik zag er uit als een junk en het was schandalig dat ik Tweede Kerstdag aankwam met de kleding waar ik ook in geslapen had. Dat ís ook niet netjes misschien, maar ik was Eerste Kerstdag naar Sensy geweest, had een botsing gehad, was zodoende daar blijven slapen en stond de volgende dag drie en een half uur in de file m'n ogen te vergriepen door in de laagstaande zon te kijken. Dus, die dagen liepen wat anders. En ik wens daar geen gezeik over, eigenlijk. Dat heb ik op m'n 15e al gehad, ben nu 28 en ik bepaal zelf wel wat ik draag en hoe ik eruitzie. Moeders kwaad, die vond dat onvolwassen en onaangepast en wat al niet meer zij. Eind van het liedje was dat ik niet meer bij haar thuis mag komen, want ik weiger me blijkbaar aan te passen aan S. en ik word ook nog eens recalcitrant als hij daar vervolgens wat van zegt.
Heb gevraagd of ze wel naar mij kwam, want dat ik vond dat we net een leuke band aan het ontwikkelen waren --> we kwamen ongeveer eens per anderhalve week à twee weken bij elkaar. Nou dat hoefde niet zo van haar, want zo gezellig vond ze het helemaal niet, ze had dat alleen maar gedaan omdat ik zo "in de put zat" vanwege m'n verbroken relatie met ML.... GODVERDEGODVERDEGODGLOEIENDE TYFUSTERING, dát vond en vind ik dus echt een grafopmerking, pardon my French...!!! Ooooooh ja, nu was het ineens allemaal liefdadigheid zeker, die uren samen dat we hebben praten, huilen, lachen, schilderen, kleding uitwisselen en wat al dies meer zij?! En bedankt, cuts like a knife, altijd leuk om met terugwerkende kracht getrasht te worden. Hell, die opmerking kwam bínnen, deed godvergeten zeer. Weet ineens weer waarom ik als jongere m'n gevoelens zozeer geblockt had (ik heb dit o.a. door het forum een beetje los leren laten, niet iederéén trasht je als je je kwetsbaar opstelt...)
Geen zin om haar te laten merken hoeveel pijn ze me hiermee deed (ben geen masochist, ik ga mensen de munitie niet op een presenteerblaadje aanreiken) en gesprek verder kort, bondig en vrij zakelijk (lees: kil) gehouden. Bij gebrek aan beter onderwerp maar over dat testament begonnen, dit typ ik een andere keer wel want het is al een ellenlange posting.
Moest dit een tijdje laten bezinken voordat ik het kon typen, het deed en doet zeer, maar mooi dat ik het verdom om dat haar te laten merken. Er bestaat ook nog zoiets als trots. Nogmaals, ik ga de munitie niet aanreiken. Maar zeer doet het wel.
zaterdag 17 januari 2009 om 11:12
Oh meis, wat een ontnuchtering weer! Een hele dikke !
Het lastige hierin is, denk ik, dat jij en je moeder allebei torenhoge verwachtingen van elkaar hebben, dat je allebei steeds teleurgesteld raakt.
Maar ik heb geen idee hoe je daar het beste mee om kan gaan, ben zelf op dit moment genoeg aan het worstelen met wat er gebeurt als de behoeftes die je als kind hebt niet worden ingevuld.
Sterkte!
Het lastige hierin is, denk ik, dat jij en je moeder allebei torenhoge verwachtingen van elkaar hebben, dat je allebei steeds teleurgesteld raakt.
Maar ik heb geen idee hoe je daar het beste mee om kan gaan, ben zelf op dit moment genoeg aan het worstelen met wat er gebeurt als de behoeftes die je als kind hebt niet worden ingevuld.
Sterkte!
