Relaties
alle pijlers
Moeizame lange afstand relatie
zondag 25 augustus 2019 om 14:23
Hoi allemaal,
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
Ik weet niet zo goed of ik dit nou bij relaties, psyche of reizen moet plaatsen. Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik mijn vriendin leren kennen (ik ben een man). Vanaf het begin heeft mijn vriendin aangegeven dat ze 9 maanden na de start van onze relatie voor een jaar naar een niet-Westers land moest gaan voor haar werk. Dus die eerste 9 maanden hebben we zo veel mogelijk tijd samen doorgebracht, het klinkte heel erg goed, ook tussen haar en de rest van mijn familie, met wie we veel dingen samen deden. Over haar jaar in het buitenland hebben we afspraken gemaakt: minstens drie keer per week zouden we bellen, ik zou haar op komen zoeken en zij mij. We hadden er beiden vertrouwen in.
Een tijdje ging dit allemaal goed. Ik ben bij haar langs geweest en dat was geweldig, die tijd samen, voor het eerst buiten Europa voor mij. We spraken "volgens schema", zij sprak ook ongeveer wekelijks met mijn moeder. Echter, twee/drie maanden in haar verblijf, een paar weken nadat ik was langs gekomen, begon haar gedrag te veranderen. Ze vertelde me dat ze zich niet veilig voelde bij de ontwikkelingshulp organisatie waar ze werkte: dat het niet veilig was voor vrouwen, dat ze te horen had gekregen over criminele activiteiten, mensen haar gewaarschuwd hadden dat ze vermoord zou worden, ze vertelden haar over hun plannen om zelfmoord te plegen, hun drugsmisbruik. Ze besloot daar weg te gaan, ik steunde haar daarin, ook al was haar werkgever er minder blij mee. Tegelijkertijd verloor ik mijn baan (wat ik in eerste instantie uit schaamte haar niet heb verteld) en werd mijn moeder ziek. Mijn vriendin werd ook ziek, moest een CT scan. Ze vertelde mij dat mensen in haar huis hadden in proberen te breken, dat ze bang was en niet meer goed sliep. Dat ze soms achtervolgd werd door mannen. Ik heb haar hierin proberen te steunen, maar in dezelfde periode is ze steeds bozer geworden: toen mijn moeder ziek werd, reageerde ze heel achterdochtig, noemde haar een "zeurpiet en aansteller", is minder met haar gaan praten. In eerste instantie steunde ze mij in mijn zoektocht naar werk, maar ze werd geleidelijk ook boos en achterdochtig over waarom ik haar niet gelijk over mijn problemen verteld had toen ze er naar vroeg, of ik haar wel vertrouwde. Ik voelde mij niet gesteund.
In maand vier, is ze mij op komen zoeken. Vooraf hadden we hier ruzie over - zij moest en zou vooral haar vrienden en familie zien, omdat ze op moest laden en goed wilde slapen, terwijl ik had gehoopt dat ze bij mij en mijn familie zou verblijven, mijn vrienden kon zien (ze heeft haar huis onderverhuurd en haar familie en die van mij wonen ver uit elkaar). Terug in Nederland gedroeg ze zich ook raar: ze was achterdochtig tegen haar vriendinnen, zeurde over mijn ouders, was boos om kleine triviale dingen, hard. We hebben toen wel veel gesproken en samen gedaan, dus ik had gehoopt dat het weer goed zou gaan als ze terug zou gaan.
Alleen, dit is niet zo. De dag dat ze aankwam, belde ze mij terwijl ik uiteten was met familie. Ik nam niet gelijk op, en daarna was ze helemaal boos en in paniek, weigerde ze te praten (behalve schreeuwen...). Een paar dagen later probeerden mensen weer twee keer in haar huis in te breken. Sinds dien, en dat is nu twee maanden geleden, lijkt ze helemaal....ontspoord? Ze heeft mijn ouders gezegd dat ze niet meer met hen wilt praten, en spreekt ook niet meer met haar eigen vrienden of familie. Ze spreekt nog wel met mij, maar lastig. Als ik haar vraag hoe het gaat hangt ze op. De ene dag is ze super trots op mij en mijn banenzoektoch, de volgende dag is ze uit het niets EXTREEM boos, en zegt bijvoorbeeld wat voor sukkel ik ben dat ik geen baan heb, dat alle mannen gevaarlijk zijn, niemand te vertrouwen is, ze de wereld haat. Ze houdt zich niet meer aan het 3 keer per week schema. Ondertussen vraagt ze steeds aan mij wanneer ik langs kom, zegt ze dat er iemand langs moet komen "zodat ze haar plannen uit kan voeren", maar ik vind het niet fijn zo veel geld uit te geven terwijl ik nog geen werk heb. Ze heeft aangegeven alles voor mij te willen betalen, maar dat vind ik ook niet prettig.
Afgelopen week zijn dingen nog meer geescaleerd. Zij moest haar visum verlengen, maar in plaats van de normale procedure werd ze uren lang vastgehouden in een kamertje, zei ze, en wilden mannen dingen van haar (?) zei ze, zag ze hoe vrouwen slecht behandeld werden, en nu zegt ze dat haar paspoort kwijt is, dat ze geen bonnetje heeft gekregen. Ze is vorige week ook verhuisd uit het inbraak huis, maar ze zegt dat ze bang is voor haar mannelijke huisgenoten in haar nieuwe woning, praat constant neerbuigend over hen. Nu ben ik eergisteren prikken gaan halen (om haar te laten zien dat ik wel echt wil komen), maar er ging iets mis en dat reageerde ik af op haar. Toen is ze helemaal geflipt: ze zei dat ik maar moest sterven, niet meer van me hield, weg moest gaan en haar alleen moest laten. Ik vind dit soort dingen tegen je partner zeggen absoluut niet acceptabel. Ik heb haar gezegd dat ze met haar vrienden en familie moet praten, maar ik heb geen idee of ze dit ook gaat doen.
dinsdag 27 augustus 2019 om 15:44
Ah oke, dan is dit zeker wel een goede stap om te proberen.Ilaria_Viva schreef: ↑27-08-2019 15:42Nee, de plicht bij werkgever zit m in het feit dat ze laten onderzoeken of ze in staat is te werken en/of dat ze moet worden gerepatrieerd voor herstel. Dat onderzoek doet de bedrijfsarts en dat kan op verzoek van werkgever.
Over het gevaar voor jezelf of voor je omgeving dat is iets om door een andere arts/behandelaar om te beoordelen én dat is idd heel andere koek.
dinsdag 27 augustus 2019 om 15:49
Ja, je kunt ook gewoon op zoek gaan naar een nieuwe zorgzame “mama” in plaats van een gelijkwaardige partner.Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 15:26Toen ik dit topic opende was dat precies hierom. Ik heb nu al zo lang, zo hard geprobeerd er voor haar te zijn, maar nadat/rond dat ik ontslag heb genomen is ze me uit gaan maken voor sukkel, zo kwaad geworden, in plaats van me onvoorwaardelijk te steunen, heeft me daar maanden mee achtervolgd.
Ik begrijp dat in jouw geval (en dat van je vader wel), jullie zijn bepaald niet van het type: ik los het wel even op.
Schakelen jullie voor elk wissewasje anderen in om het op te lossen? Stel je voor dat mensen jóú aankijken en je ter verantwoording roepen?!?! Het idee
dinsdag 27 augustus 2019 om 16:11
Ik zou beginnen met een telefoontje naar buitenlandse zaken. Misschien kan hij contact krijgen met de ambassade daar en wat tips krijgen. Wellicht zijn ze behulpzaam.
Kan ook zijn dat hij met een kluitje het riet in wordt gestuurd maar proberen waard lijkt me.
dinsdag 27 augustus 2019 om 16:17
Is het niet verstandiger om de werkgever zelf (ook) te benaderen? Ik lees dit verhaal alsof ze bij een hulporganisatie werkt (wat ik volgens mij nergens letterlijk heb gelezen, dus wellicht vul ik dit te veel in) Maar als die organisatie ook westerse vestigingen heeft is dit denk ik wel een goede om ook te bellen?
dinsdag 27 augustus 2019 om 16:19
TO, Doe iets! Haal dat meisje op en/of schakel haar werkgever in. Kom in contact met iemand die haar goed kent, bel weer met haar ouders en laat die ouders anders een goede vriend van haar of van hun zelf benaderen om haar te gaan halen. Ze moet daar weg! Echt! Ik denk echt dat ze een psychose heeft door de malariapillen.
Kom op, Doe iets!
Kom op, Doe iets!
dinsdag 27 augustus 2019 om 16:45
Ze werkt inderdaad niet bij een hulporganisatie. Maar, ik heb haar vriendin nogmaals gesproken en mijn vriendin krijgt als het goed is morgen een tijdelijk paspoort van de ambassade daar en het plan is dan dat ze diezelfde avond of de avond daarop naar huis gaat. Die vriendin zij dat ze heel erg in paniek was, maar ook bij vlagen heel helder, dat ze na een gesprek wel met haar een plan heeft gemaakt voor inpakken en dat soort dingen.winkje87 schreef: ↑27-08-2019 16:17Is het niet verstandiger om de werkgever zelf (ook) te benaderen? Ik lees dit verhaal alsof ze bij een hulporganisatie werkt (wat ik volgens mij nergens letterlijk heb gelezen, dus wellicht vul ik dit te veel in) Maar als die organisatie ook westerse vestigingen heeft is dit denk ik wel een goede om ook te bellen?
dinsdag 27 augustus 2019 om 17:36
Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 16:45Ze werkt inderdaad niet bij een hulporganisatie. Maar, ik heb haar vriendin nogmaals gesproken en mijn vriendin krijgt als het goed is morgen een tijdelijk paspoort van de ambassade daar en het plan is dan dat ze diezelfde avond of de avond daarop naar huis gaat. Die vriendin zij dat ze heel erg in paniek was, maar ook bij vlagen heel helder, dat ze na een gesprek wel met haar een plan heeft gemaakt voor inpakken en dat soort dingen.
Dat is iig een begin!
dinsdag 27 augustus 2019 om 18:28
Dat is fijn! En een goed begin.Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 16:45Ze werkt inderdaad niet bij een hulporganisatie. Maar, ik heb haar vriendin nogmaals gesproken en mijn vriendin krijgt als het goed is morgen een tijdelijk paspoort van de ambassade daar en het plan is dan dat ze diezelfde avond of de avond daarop naar huis gaat. Die vriendin zij dat ze heel erg in paniek was, maar ook bij vlagen heel helder, dat ze na een gesprek wel met haar een plan heeft gemaakt voor inpakken en dat soort dingen.
En fijn dat jullie nu toch je best doen om haar terug naar Nederland te halen!
dinsdag 27 augustus 2019 om 19:34
Ja, nouja meer de rest hoor, naar mij wil ze niet luisteren. Haar ouders hebben in ieder geval voor vrijdag een afspraak bij de huisarts gemaakt waar ze heen kan. Ze heeft tegen die vriendin gezegd dat ze vooral zo in paniek is omdat ze zich dakloos en gevangen voelt. Blijkbaar denkt ze in haar huis de hele tijd dat mensen haar komen halen/weer in gaan breken/haar iets aan gaan doen/gaan verkrachten. Ze is daarom zo veel ze durft buitenshuis maar ze zegt dat ze dan 'altijd' lastig gevallen wordt, dat zodra ze ook maar een aardig ding zegt mannen iets van haar willen, haar niet met rust laten. Dat ze ook de hele tijd mist en negatieve stemmen in haar hoofd heeft. Ik vind het zelf wel een goed teken dat ze dingen zo kan omschrijven, dat ze er misschien ergens nog wel 'is' ofzo.
dinsdag 27 augustus 2019 om 19:35
Idd. En ook dankzij TO. Mag best even gezegd worden.
TO, je bent geen psycholoog of psychiater, en ik kan me best voorstellen dat jij ook aan je eigen sores dacht en het gedrag van je vriendin niet meteen interpreteerde als iets psychisch.
Sterkte met alles! Ik hoop dat je vriendin snel terug is in NL.
dinsdag 27 augustus 2019 om 19:45
Dankje, denk ik :/ Ik hoop het ook. En bedankt voor jullie hulp en spiegel.Noia schreef: ↑27-08-2019 19:35Idd. En ook dankzij TO. Mag best even gezegd worden.
TO, je bent geen psycholoog of psychiater, en ik kan me best voorstellen dat jij ook aan je eigen sores dacht en het gedrag van je vriendin niet meteen interpreteerde als iets psychisch.
Sterkte met alles! Ik hoop dat je vriendin snel terug is in NL.
dinsdag 27 augustus 2019 om 19:50
Fijn dat je zo bijgedraaid bent.Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 19:45Dankje, denk ik :/ Ik hoop het ook. En bedankt voor jullie hulp en spiegel.
Als straks alles weer wat rustiger is en ze eventueel nog met je wil praten zou ik daar nog wel een open gesprek over voeren. Dat je bepaalde dingen nogal onderschat hebt.
Mocht de relatie toch ten doden opgeschreven zijn heb je in elk geval waardevolle levenslessen geleerd.
dinsdag 27 augustus 2019 om 20:56
Dankjewel, vind het wel nog steeds echt lastig.Trien30 schreef: ↑27-08-2019 19:50Fijn dat je zo bijgedraaid bent.
Als straks alles weer wat rustiger is en ze eventueel nog met je wil praten zou ik daar nog wel een open gesprek over voeren. Dat je bepaalde dingen nogal onderschat hebt.
Mocht de relatie toch ten doden opgeschreven zijn heb je in elk geval waardevolle levenslessen geleerd.
woensdag 28 augustus 2019 om 13:13
Dat lijkt me best moeilijk, dat je niet tot haar kon doordringen, maar probeer dat niet persoonlijk op te nemen.Thuisblijver445 schreef: ↑27-08-2019 19:34Ja, nouja meer de rest hoor, naar mij wil ze niet luisteren.
Hou je er rekening mee dat de komende tijd ook even volledig om haar draait? En dat het misschien ook best even kan duren voor ze weer helemaal zichzelf is?
Hoe zou jij zo'n open gesprek voor je zien? Wat zou je haar willen vertellen en wat zou je van haar willen horen?
woensdag 28 augustus 2019 om 13:21
Ja, het voelt echt alsof ze mij totaal niet vertrouwd. Vooral ook dat ze zegt dat het "goed" gaat en dan aan andere mensen totaal iets anders vertelt, dus gewoon tegen me liegt eigenlijk? Heel machteloos.Moezewoes schreef: ↑28-08-2019 13:13Dat lijkt me best moeilijk, dat je niet tot haar kon doordringen, maar probeer dat niet persoonlijk op te nemen.
Hou je er rekening mee dat de komende tijd ook even volledig om haar draait? En dat het misschien ook best even kan duren voor ze weer helemaal zichzelf is?
Hoe zou jij zo'n open gesprek voor je zien? Wat zou je haar willen vertellen en wat zou je van haar willen horen?
Ik ben eerlijk gezegd nog niet na aan het denken over zo'n gesprek nu. Ik denk eigenlijk dat als ze echt heel erg in de war is dat sowieso misschien ook niet echt kan? Ik heb vanochtend vooral wat onderzoek gedaan naar die malaria tabletten. Ik lees horror verhalen over Lariam, maar Malarone lijkt mee te vallen?
woensdag 28 augustus 2019 om 14:19
Ik denk niet dat je over haar moet denken in termen als ‘ze liegt’, als je daarmee bedoelt dat ze je bewust wat anders vertelt om je te beschadigen.
Want mss dacht ze op dat moment ook wel dat het prima ging. En op andere momenten, bij anderen, ervaart ze het anders. Net zoals dat ze soms zich duidelijk uitspreekt en soms wat minder en op sommige momenten helderder is dan op andere.
Echt, stop met je ideeen over haar ter verantwoording roepen en aanspreken. Volg haar in wat zij nodig heeft (rust od juist aandacht, gezelschap of juist niet). En als er ooit een diagnose en herstel komt, kun je daarna wel een keer het gesprek aan over hoe jij het ervaren hebt. Maar nu niet. Jij bent niet het belangrijkste nu.
Want mss dacht ze op dat moment ook wel dat het prima ging. En op andere momenten, bij anderen, ervaart ze het anders. Net zoals dat ze soms zich duidelijk uitspreekt en soms wat minder en op sommige momenten helderder is dan op andere.
Echt, stop met je ideeen over haar ter verantwoording roepen en aanspreken. Volg haar in wat zij nodig heeft (rust od juist aandacht, gezelschap of juist niet). En als er ooit een diagnose en herstel komt, kun je daarna wel een keer het gesprek aan over hoe jij het ervaren hebt. Maar nu niet. Jij bent niet het belangrijkste nu.
woensdag 28 augustus 2019 om 15:12
Wat wil jij? zie je nog heil in deze relatie of wil je ermee stoppen?Thuisblijver445 schreef: ↑28-08-2019 13:21Ja, het voelt echt alsof ze mij totaal niet vertrouwd. Vooral ook dat ze zegt dat het "goed" gaat en dan aan andere mensen totaal iets anders vertelt, dus gewoon tegen me liegt eigenlijk? Heel machteloos.
Ik ben eerlijk gezegd nog niet na aan het denken over zo'n gesprek nu. Ik denk eigenlijk dat als ze echt heel erg in de war is dat sowieso misschien ook niet echt kan? Ik heb vanochtend vooral wat onderzoek gedaan naar die malaria tabletten. Ik lees horror verhalen over Lariam, maar Malarone lijkt mee te vallen?
Bij mijn vader duurde het ook heel lang voordat ik zijn gedrag niet meer persoonlijk nam, dus ik snap wel dat je het heel pijnlijk allemaal vindt.
Maar echt, op een gegeven moment neem je het haar niet meer kwalijk hoop ik.
De vraag is voor jou; kan jij deze periode van je af schudden en niet persoonlijk nemen en doorgaan met de relatie? (als het over een tijdje weer beter met haar gaat) Of zie je het niet meer zitten?
Het kan overigens wel even duren voordat het beter gaat.
Ik hoop oprecht dat je haar blijft steunen, maar als je dat echt niet kan dan is het voor haar ook beter als je het uitmaakt.
woensdag 28 augustus 2019 om 15:18
Als blijkt dat ze echt wanen heeft door de malariapillen, en je ziet het nog zitten om met haar verder te gaan dan zou ik overigens je aanraden om bij informatie te verzamelen hieromtrent, of je laten inlichten door iemand die je uit kan leggen wat het allemaal betekent en hoe je ermee om kan gaan.
Dan snap je haar wat beter en kan je het gedrag misschien minder persoonlijk nemen.
Maar eerst maar zorgen dat ze hier is en hulp krijgt, en kijken wat er allemaal speelt bij haar
Dan snap je haar wat beter en kan je het gedrag misschien minder persoonlijk nemen.
Maar eerst maar zorgen dat ze hier is en hulp krijgt, en kijken wat er allemaal speelt bij haar
winkje87 wijzigde dit bericht op 28-08-2019 18:40
Reden: te veel persoonlijk info
Reden: te veel persoonlijk info
39.78% gewijzigd
woensdag 28 augustus 2019 om 15:49
Thuisblijver445 schreef: ↑28-08-2019 13:21Ja, het voelt echt alsof ze mij totaal niet vertrouwd. Vooral ook dat ze zegt dat het "goed" gaat en dan aan andere mensen totaal iets anders vertelt, dus gewoon tegen me liegt eigenlijk? Heel machteloos.
Dat ‘liegen’ doet mijn moeder ook nu (als gevolg van dementie bij haar). Zoals iemand anders al zei, dat is geen echt liegen, maar confabuleren. Ze vullen gaten in de werkelijkheid in, die niet worden overzien.
Daardoor kan diegene ook heel naar tegen je gaan doen, omdat ze denken dat jij ze iets aandoet. Dat heb ik helaas ook meegemaakt, het is enorm pijnlijk, maar je kunt het diegene niet kwalijk nemen. Ik mijn moeder niet en jij je vriendin niet.
Maar tegelijk besef ik me hoe ontzettend moeilijk dat is! Voor mij als dochter al, dus laat staan voor jou tov je vriendin die je (nog) niet zo goed kent.
Je bent iig goed bezig op dit moment. Ik zou je gedachten over of je bij je vriendin wil blijven of niet voor nu even parkeren, zorg vooral dat zij eerst veilig en gezond in Nederland is. Daarna is het tijd voor volgende stappen.
Voor hetzelfde geld is ze na het stoppen met de malariapillen gauw hersteld en heb je je vriendin ‘terug’.
Maar parkeer dat nu even allemaal.
Sterkte!!
