Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 10 maart 2009 om 17:08
quote:kenzal schreef op 10 maart 2009 @ 16:45:
dan weet ik niet waar ik dan wel moet beginnen. Hoe kan ik me nou assertief naar hem toe gedragen als de tranen over m'n wangen lopen en m'n handen trillen? Dan geef ik toch een compleet tegenstrijdige boodschap?
Dus moet je dus eerder ingrijpen. Wat gaat er aan vooraf voordat je deze reactie krijgt?
En zoals Pom zei (en ik al eerder voorstelde), je kan prima een time-out nemen, ook als je moet huilen.
dan weet ik niet waar ik dan wel moet beginnen. Hoe kan ik me nou assertief naar hem toe gedragen als de tranen over m'n wangen lopen en m'n handen trillen? Dan geef ik toch een compleet tegenstrijdige boodschap?
Dus moet je dus eerder ingrijpen. Wat gaat er aan vooraf voordat je deze reactie krijgt?
En zoals Pom zei (en ik al eerder voorstelde), je kan prima een time-out nemen, ook als je moet huilen.
Ga in therapie!
dinsdag 10 maart 2009 om 21:50
quote:kenzal schreef op 10 maart 2009 @ 16:39:
ik ben niet bang als het gaat zoals het nu gaat, dan ben ik alleen maar boos en verdrietig. Iemand die zijn eigen buien al niet in de hand heeft extra gaan lopen provoceren lijkt me niet verstandig
Wat heeft hij niet in de hand? Zijn houding, is hij verbaal sterk aanwezig, kijkt hij woest uit zijn ogen, gooit hij met dingen, slaat hij tegen deuren? In hoeverre heeft hij die buien niet in de hand? Dat vraag ik me af. Ben het toch eens, al ben jij verdrietig en boos, eens flink uit te halen, verbaal, dat je het niet pikt hoe hij bezig is!! Het is toch van de zotte dat jij jezelf in zo`n keurslijf laat dwingen omdat je partner je doodzwijgt en negeert?
Je laat je emotioneel helemaal ondersneeuwen. Bijt van je af, laat merken dat zijn manier van doen niet normaal vind. Je bent te emotioneel betrokken bij zijn buien. Idd negeer hem eens en laat hem voelen wat jij op die momenten voelt. Als hij jou net zo`n tof wijf vindt als jij hem een toffe vent, dan moet je ook niet bang zijn( hem te verliezen?). Want daar ben je bang voor en schik jij in de rol van een emotioneel en labiel vrouwspersoon (op die momenten). Hij weet dat dát je zwakke plek is en maakt daar gretig misbruik van. Geef hem niet de gelegenheid jou op je knieën te krijgen. Ver"vrouw" je en zorg dat hij je emotioneel niet zo diep kan raken. Of helemaal uit je balans kan halen door zijn buien. Neem afstand van die emotie, hoe moeilijk het ook is. Ik weet waar je over praat, écht net als de dames hier, zie zulke goede, sterke adviezen geven ! Stel grenzen, ook in je emotionele beleving, voor jezelf.
Jullie hebben denk ik een hele gepassioneerde relatie. Kunnen in goede tijden, lezen en schrijven met elkaar. Maar deze man heeft een typische macho mind, in slechte buien. Hij wil jou dan manipuleren met datgene waar je het zwakste in bent. Het niet onder controle hebben van je emotie. Je bent, zoals je schrijft sterk van buiten, haar op je tanden? Maar van binnen denk ik een klein gevoelig meisje? Hij weet dat ook, kent jou zo ook waarschijnlijk. En als het hemzelf niet goed gaat, projecteert hij z`n frustratie op jou. Jij wordt er op afgerekend, omdat hij zelf met e.e.a. worstelt in die periode. Probeer eens te analyseren, wanneer het mis gaat. In het begin van de maand, midden, einde. Het klinkt misschien raar, maar is hij misschien manisch? Naar aanleiding van wát gedraagt hij zich zo? En ja, daar zul jij op moeten anticiperen, door er juist niet emotioneel op te reageren. Ook al kwetst hij jou enorm.Het ligt niet aan jou dat hij zo doet, hou dat heel goed voor ogen. Hij maakt van zijn probleem jouw probleem. Heb ik ook al eerder gelezen hier, dat vond ik een hele goede. Misschien hem, op zo`n moment de vraag stellen wat er precies met hem aan de hand is? Kan me niet voorstellen dat hij dan helemaal niets zegt? Hij zoekt voortdurend jouw grens op, zoek jij die van hem eens op en confronteer hem daarmee. Niet weglopen van die grens, want dat doe je nu wel.
Het feit dat hij dit in die eerdere relatie niet had, kan idd zijn omdat zijn ex. er anders mee omgegaan is en ze beide gegroeid zijn in hun relatie, iemand beschreef dit eerder heel treffend. Denk dat het zo is. Heb dat in mijn relatie ook zo ervaren. Bij mij waren er ook botsingen niet te zuinig. Met z`n ex. had hij dat soort botsingen niet. Ik reageerde ook heel emotioneel en kwaad. (emotie kan zowel verdrietig als kwaad zijn heb ik ervaren) Later kwam het echte verdriet pas. Maar op een kinderlijke manier ga je handelen, laten we zeggen, op een natuurlijke manier ga je in de verdediging. Eerste impuls reactie, of zoiets. Ook uit onmacht reageer je vooral zo.
Probeer er wat verder van af te gaan staan, bekijk het ook vanaf een afstand. En zie wat hij met jou doet. Is heel moeilijk als je er midden in zit. Die emotie is killing, het vertroebelt heel je denkvermogen. En dat is je valkuil. En hij heeft jou waar hij je hebben wil. En dat moet je zien te voorkomen.
Meid sterkte want het is zo dubbel allemaal. Gevoel en verstand het zit in 1 lichaam, maar soms is het net alsof ze in ploegendiensten werken.
Er zijn al zoveel goede dingen geschreven, maar hoop dat je er toch iets aan hebt.
ik ben niet bang als het gaat zoals het nu gaat, dan ben ik alleen maar boos en verdrietig. Iemand die zijn eigen buien al niet in de hand heeft extra gaan lopen provoceren lijkt me niet verstandig
Wat heeft hij niet in de hand? Zijn houding, is hij verbaal sterk aanwezig, kijkt hij woest uit zijn ogen, gooit hij met dingen, slaat hij tegen deuren? In hoeverre heeft hij die buien niet in de hand? Dat vraag ik me af. Ben het toch eens, al ben jij verdrietig en boos, eens flink uit te halen, verbaal, dat je het niet pikt hoe hij bezig is!! Het is toch van de zotte dat jij jezelf in zo`n keurslijf laat dwingen omdat je partner je doodzwijgt en negeert?
Je laat je emotioneel helemaal ondersneeuwen. Bijt van je af, laat merken dat zijn manier van doen niet normaal vind. Je bent te emotioneel betrokken bij zijn buien. Idd negeer hem eens en laat hem voelen wat jij op die momenten voelt. Als hij jou net zo`n tof wijf vindt als jij hem een toffe vent, dan moet je ook niet bang zijn( hem te verliezen?). Want daar ben je bang voor en schik jij in de rol van een emotioneel en labiel vrouwspersoon (op die momenten). Hij weet dat dát je zwakke plek is en maakt daar gretig misbruik van. Geef hem niet de gelegenheid jou op je knieën te krijgen. Ver"vrouw" je en zorg dat hij je emotioneel niet zo diep kan raken. Of helemaal uit je balans kan halen door zijn buien. Neem afstand van die emotie, hoe moeilijk het ook is. Ik weet waar je over praat, écht net als de dames hier, zie zulke goede, sterke adviezen geven ! Stel grenzen, ook in je emotionele beleving, voor jezelf.
Jullie hebben denk ik een hele gepassioneerde relatie. Kunnen in goede tijden, lezen en schrijven met elkaar. Maar deze man heeft een typische macho mind, in slechte buien. Hij wil jou dan manipuleren met datgene waar je het zwakste in bent. Het niet onder controle hebben van je emotie. Je bent, zoals je schrijft sterk van buiten, haar op je tanden? Maar van binnen denk ik een klein gevoelig meisje? Hij weet dat ook, kent jou zo ook waarschijnlijk. En als het hemzelf niet goed gaat, projecteert hij z`n frustratie op jou. Jij wordt er op afgerekend, omdat hij zelf met e.e.a. worstelt in die periode. Probeer eens te analyseren, wanneer het mis gaat. In het begin van de maand, midden, einde. Het klinkt misschien raar, maar is hij misschien manisch? Naar aanleiding van wát gedraagt hij zich zo? En ja, daar zul jij op moeten anticiperen, door er juist niet emotioneel op te reageren. Ook al kwetst hij jou enorm.Het ligt niet aan jou dat hij zo doet, hou dat heel goed voor ogen. Hij maakt van zijn probleem jouw probleem. Heb ik ook al eerder gelezen hier, dat vond ik een hele goede. Misschien hem, op zo`n moment de vraag stellen wat er precies met hem aan de hand is? Kan me niet voorstellen dat hij dan helemaal niets zegt? Hij zoekt voortdurend jouw grens op, zoek jij die van hem eens op en confronteer hem daarmee. Niet weglopen van die grens, want dat doe je nu wel.
Het feit dat hij dit in die eerdere relatie niet had, kan idd zijn omdat zijn ex. er anders mee omgegaan is en ze beide gegroeid zijn in hun relatie, iemand beschreef dit eerder heel treffend. Denk dat het zo is. Heb dat in mijn relatie ook zo ervaren. Bij mij waren er ook botsingen niet te zuinig. Met z`n ex. had hij dat soort botsingen niet. Ik reageerde ook heel emotioneel en kwaad. (emotie kan zowel verdrietig als kwaad zijn heb ik ervaren) Later kwam het echte verdriet pas. Maar op een kinderlijke manier ga je handelen, laten we zeggen, op een natuurlijke manier ga je in de verdediging. Eerste impuls reactie, of zoiets. Ook uit onmacht reageer je vooral zo.
Probeer er wat verder van af te gaan staan, bekijk het ook vanaf een afstand. En zie wat hij met jou doet. Is heel moeilijk als je er midden in zit. Die emotie is killing, het vertroebelt heel je denkvermogen. En dat is je valkuil. En hij heeft jou waar hij je hebben wil. En dat moet je zien te voorkomen.
Meid sterkte want het is zo dubbel allemaal. Gevoel en verstand het zit in 1 lichaam, maar soms is het net alsof ze in ploegendiensten werken.
Er zijn al zoveel goede dingen geschreven, maar hoop dat je er toch iets aan hebt.
dinsdag 10 maart 2009 om 21:56
@iseo:
Het gaat goed met me. Lief dat je het vraagt.
Voel dat ik steeds sterker word in mijn eigen zijn.
Door rust te nemen en beter voor mezelf te zorgen, meer regelmaat in mijn leven te hebben, gaat het oké. Heb nog wel eens een terugvalletje, maar 1 stap achteruit zijn er weer 2 vooruit zal ik maar zeggen.
Het gaat goed met me. Lief dat je het vraagt.
Voel dat ik steeds sterker word in mijn eigen zijn.
Door rust te nemen en beter voor mezelf te zorgen, meer regelmaat in mijn leven te hebben, gaat het oké. Heb nog wel eens een terugvalletje, maar 1 stap achteruit zijn er weer 2 vooruit zal ik maar zeggen.
dinsdag 10 maart 2009 om 22:10
quote:yayaatje schreef op 10 maart 2009 @ 16:49:
Eens, ik trek mijn advies dan ook weer in wanneer ik je uitdaag hem te provoceren. Ik had toen nog niet gelezen dat je bang voor hem was. Als je een dergelijke dreiging voelt: vooral niet doen!!
Ben ik `t ook wel mee eens, ik schreef dit n.l. ook in mijn posting.
Maar het kan toch niet zo zijn, dat je maar terug op je mat moet gaan liggen (bij wijze van spreke natuurlijk) als iemands blik in de ogen dreigend overkomt! Heb er zelf ook voor gestaan, nou het maakte mij alleen maar strijdlustiger. Ben je bedonderd dacht ik dan. Mij een beetje intimideren met die woeste blik van je. Mijn blikken waren dan net zo woest en dat heeft hem er ook niet van weerhouden terug op z`n mat te gaan liggen. En nee, je schiet er uiteindelijk geen drol mee op. Maar laten zien dat je bang bent of dat je je af laat schrikken is tegen mijn natuur in. En dat dát ook weer een reactie teweeg bracht; vul in en kleur de plaatjes.
Ik ging op dat moment ook voor gelijkwaardigheid in de ongelijkwaardigheid. Maar niet iedereen reageert hetzelfde natuurlijk. Wil ook absoluut niet aanzetten tot, poets wederpoets. Wil alleen aangeven, dat je geen gehoor moet geven aan intimidatie in zo`n situatie. Laat dan óók je tanden zien. En niet alle blaffende honden bijten.
Eens, ik trek mijn advies dan ook weer in wanneer ik je uitdaag hem te provoceren. Ik had toen nog niet gelezen dat je bang voor hem was. Als je een dergelijke dreiging voelt: vooral niet doen!!
Ben ik `t ook wel mee eens, ik schreef dit n.l. ook in mijn posting.
Maar het kan toch niet zo zijn, dat je maar terug op je mat moet gaan liggen (bij wijze van spreke natuurlijk) als iemands blik in de ogen dreigend overkomt! Heb er zelf ook voor gestaan, nou het maakte mij alleen maar strijdlustiger. Ben je bedonderd dacht ik dan. Mij een beetje intimideren met die woeste blik van je. Mijn blikken waren dan net zo woest en dat heeft hem er ook niet van weerhouden terug op z`n mat te gaan liggen. En nee, je schiet er uiteindelijk geen drol mee op. Maar laten zien dat je bang bent of dat je je af laat schrikken is tegen mijn natuur in. En dat dát ook weer een reactie teweeg bracht; vul in en kleur de plaatjes.
Ik ging op dat moment ook voor gelijkwaardigheid in de ongelijkwaardigheid. Maar niet iedereen reageert hetzelfde natuurlijk. Wil ook absoluut niet aanzetten tot, poets wederpoets. Wil alleen aangeven, dat je geen gehoor moet geven aan intimidatie in zo`n situatie. Laat dan óók je tanden zien. En niet alle blaffende honden bijten.
dinsdag 10 maart 2009 om 22:45
Kenzal, ik vind dat je in een lastige situatie zit. Aan de ene kant denk je zelf dat je niet zonder hem kunt, dus je kunt niet simpelweg zeggen dat het nu echt anders moet in jullie relatie omdat je er anders een punt achter zet. Dus zul je op een andere manier op je strepen moeten gaan staan en duidelijk maken dat het wat jou betreft nou echt menens is. Echter, flink tegen hem tekeer gaan durf je niet aan omdat je dan bang wordt van zijn boze blikken. Therapie is niet bespreekbaar schrijf je, dus wat blijft er dan over?
Ik denk niet dat je iemand kunt laten veranderen als hij dat zelf niet oprecht wil, therapie of geen therapie. Hij wil blijkbaar niet uit zichzelf veranderen want hij vindt dat jij hem triggert.
Hem toch provoceren door flink uit te varen tegen hem lijkt mij niet zo'n goed plan, want wat bereik je daar mee? Dat jij bang bent, of misschien zelfs wel dat hij echt een stap verder gaat en je fysiek iets aandoet. Dat je angst voelt op zo'n moment, ongeacht of je er ooit achterkomt of dat terecht is, vind ik wel ernstig trouwens...
Er is maar één ding dat jij echt in de hand hebt in deze situatie. Je moet echt stoppen met denken dat je niet zonder hem kunt. Je had toch ook een leven voordat je hem kende en toen functioneerde je toch ook, of niet? Ik begrijp dat hij - op zijn goede dagen dan - veel toevoegt aan je leven. Maar zijn dat geen dingen die je ook elders zou kunnen vinden? Jullie ondernemen samen leuke dingen, zou je dat ook met vriendinnen kunnen doen bijvoorbeeld? Kun je ook steun vinden bij familie? Hoe nodig is hij nou echt in je leven?
5 dagen rottigheid tegenover 25 dagen leuk zijn vind ik trouwens best een slechte 'score'. Ik denk dat die 5 nare dagen best wat tijd kosten om te verwerken, om echt weer achter je te laten en weer een puur positieve sfeer te kunnen ervaren (lukt dat trouwens echt?).
Oostvogel, dat van gevoel en verstand die in ploegendiensten werken vind ik wel een heel mooie opmerking! En zo waar.
Liefs allemaal!
Ik denk niet dat je iemand kunt laten veranderen als hij dat zelf niet oprecht wil, therapie of geen therapie. Hij wil blijkbaar niet uit zichzelf veranderen want hij vindt dat jij hem triggert.
Hem toch provoceren door flink uit te varen tegen hem lijkt mij niet zo'n goed plan, want wat bereik je daar mee? Dat jij bang bent, of misschien zelfs wel dat hij echt een stap verder gaat en je fysiek iets aandoet. Dat je angst voelt op zo'n moment, ongeacht of je er ooit achterkomt of dat terecht is, vind ik wel ernstig trouwens...
Er is maar één ding dat jij echt in de hand hebt in deze situatie. Je moet echt stoppen met denken dat je niet zonder hem kunt. Je had toch ook een leven voordat je hem kende en toen functioneerde je toch ook, of niet? Ik begrijp dat hij - op zijn goede dagen dan - veel toevoegt aan je leven. Maar zijn dat geen dingen die je ook elders zou kunnen vinden? Jullie ondernemen samen leuke dingen, zou je dat ook met vriendinnen kunnen doen bijvoorbeeld? Kun je ook steun vinden bij familie? Hoe nodig is hij nou echt in je leven?
5 dagen rottigheid tegenover 25 dagen leuk zijn vind ik trouwens best een slechte 'score'. Ik denk dat die 5 nare dagen best wat tijd kosten om te verwerken, om echt weer achter je te laten en weer een puur positieve sfeer te kunnen ervaren (lukt dat trouwens echt?).
Oostvogel, dat van gevoel en verstand die in ploegendiensten werken vind ik wel een heel mooie opmerking! En zo waar.
Liefs allemaal!
woensdag 11 maart 2009 om 09:09
Dat bedacht ik me ook, 5 dagen is best wel veel. Vooral omdat er juist in deze dagen erg heftig kunnen zijn.
Bovendien.........je hebt een aantal jaren een relatie met hem. Niet eens een echt lange relatie te noemen. Het is dus al redelijk snel misgegaan. Als ik gok, dan zal dit geweest zijn toen jullie samen gingen wonen.
Dat jij ontkent dat jouw kinderen geen last hebben van deze escalaties kan eigenlijk niet waar zijn.
En natuurlijk kun je leven zonder hem. Een paar maanden geleden overleed een oom van me. Hij was meer dan 50 jaar getrouwd. Zijn weduwe gaat gewoon door, ondanks haar hoge leeftijd, ondanks haar lichamelijke mankementen, ondanks het rouwproces. Gelukkig zal ze nu niet zijn, maar zij probeert er wel wat van te maken.
Bovendien.........je hebt een aantal jaren een relatie met hem. Niet eens een echt lange relatie te noemen. Het is dus al redelijk snel misgegaan. Als ik gok, dan zal dit geweest zijn toen jullie samen gingen wonen.
Dat jij ontkent dat jouw kinderen geen last hebben van deze escalaties kan eigenlijk niet waar zijn.
En natuurlijk kun je leven zonder hem. Een paar maanden geleden overleed een oom van me. Hij was meer dan 50 jaar getrouwd. Zijn weduwe gaat gewoon door, ondanks haar hoge leeftijd, ondanks haar lichamelijke mankementen, ondanks het rouwproces. Gelukkig zal ze nu niet zijn, maar zij probeert er wel wat van te maken.
woensdag 11 maart 2009 om 09:15
Eens met Pom. Zoals ik al eerder zei: het kan voor je voelen alsof je wereld ineen stort op het moment dat je hem verliest, maar...even realistisch: echt dóódgaan doe je er niet aan.
Het klinkt misschien wat cru, maar dat is wel waar het op neerkomt. Jij ervaart het als: ik kan niet zonder hem. Maar in theorie kun je dat natuurlijk wél! Denk ook eens aan de rust die je ervoor terug zult krijgen. Niet langer steeds gespannen hoeven zijn, bang zijn om fouten te maken, niet weten hoe hij gaat reageren. Geloof me, dat is zo'n enorme bevrijding!
Daarnaast heb je natuurlijk nog de zorg voor je kinderen. Is het voor niet ook veel fijner wanneer ze een ontspannen moeder hebben, een moeder die gewoon zichzelf kan zijn? Want reken maar dat ze het echt wel voelen hoor, die donders van je!!
Het klinkt misschien wat cru, maar dat is wel waar het op neerkomt. Jij ervaart het als: ik kan niet zonder hem. Maar in theorie kun je dat natuurlijk wél! Denk ook eens aan de rust die je ervoor terug zult krijgen. Niet langer steeds gespannen hoeven zijn, bang zijn om fouten te maken, niet weten hoe hij gaat reageren. Geloof me, dat is zo'n enorme bevrijding!
Daarnaast heb je natuurlijk nog de zorg voor je kinderen. Is het voor niet ook veel fijner wanneer ze een ontspannen moeder hebben, een moeder die gewoon zichzelf kan zijn? Want reken maar dat ze het echt wel voelen hoor, die donders van je!!
woensdag 11 maart 2009 om 11:21
woensdag 11 maart 2009 om 11:36
Op zich niets mis mee Finsternis, zolang het niet ten koste gaat van je eigen gevoelens, je gevoel van eigenwaarde, je eigen grenzen. Zodra je dingen gaat doen, speciaal voor hem, om hem tegemoet te komen, tevreden te stellen, dingen die in strijd zijn met jouw eigen gevoelens, dán wordt het een ander verhaal...
woensdag 11 maart 2009 om 12:05
woensdag 11 maart 2009 om 12:09
woensdag 11 maart 2009 om 22:26
Ben ook benieuwd hoe het met Kenzal is??
Finsternis: lees het advies van yayaatje goed. Slaat de spijker op z`n kop. Leven voor een ander is niet prioriteit. Leef voor jezelf en de ander geeft aanvulling in het leven wat je leeft. Natuurlijk is het logisch dat je in een liefdesrelatie veel voor de ander over hebt. Maar als het goed is, komt dat ook terug. En is het in balans. Gelijkwaardig dus. Ik ben ook een echte gever wat dat betreft en heb echt moeten leren ook te kunnen ontvangen. Dat kun je leren. Té ver gaan in het geven is niet oké. Heb je het boek gelezen: 'als hij maar gelukkig is' .
Aanradertje voor jou.
Hoe komt het trouwens dat je geen eigenwaarde meer hebt, om te verliezen?
Finsternis: lees het advies van yayaatje goed. Slaat de spijker op z`n kop. Leven voor een ander is niet prioriteit. Leef voor jezelf en de ander geeft aanvulling in het leven wat je leeft. Natuurlijk is het logisch dat je in een liefdesrelatie veel voor de ander over hebt. Maar als het goed is, komt dat ook terug. En is het in balans. Gelijkwaardig dus. Ik ben ook een echte gever wat dat betreft en heb echt moeten leren ook te kunnen ontvangen. Dat kun je leren. Té ver gaan in het geven is niet oké. Heb je het boek gelezen: 'als hij maar gelukkig is' .
Aanradertje voor jou.
Hoe komt het trouwens dat je geen eigenwaarde meer hebt, om te verliezen?
donderdag 12 maart 2009 om 12:55
jammergenoeg niet Dubiootje, mijn vriend is er meestal, de computer staat in de woonkamer en het lijkt me niet handig als ik dan in zijn aanwezigheid uitgebreid over hem op een forum ga zitten schrijven Als hij er 's avonds niet is zitten mijn kinderen ook vaak op de computer, op het werk heb ik van niemand last, vandaar.
donderdag 12 maart 2009 om 14:46
Kenzal, ik begrijp dat dat lastig is. Het is wel een van de dingen waarin jij je eigen ruimte kan opeisen. Je hebt recht om in alle privacy over je relatieproblemen te praten of schrijven (en anoniem op internet is ook privé).
Misschien kun je een praktische oplossing verzinnen (computer omdraaien of in een andere kamer zetten) of gewoonweg tegen je vriend zeggen dat je af en toe privé wilt computeren.
Het zijn dingen die erin sluipen, maar je kan en mag daar echt je eigen ruimte in opeisen. Zo ook tijd voor jezelf, waarvan je zei dat je niet veel hebt i.v.m. werk en kinderen. Je moet die wel zelf opeisen en in praktische zin mogelijk maken!
Misschien kun je een praktische oplossing verzinnen (computer omdraaien of in een andere kamer zetten) of gewoonweg tegen je vriend zeggen dat je af en toe privé wilt computeren.
Het zijn dingen die erin sluipen, maar je kan en mag daar echt je eigen ruimte in opeisen. Zo ook tijd voor jezelf, waarvan je zei dat je niet veel hebt i.v.m. werk en kinderen. Je moet die wel zelf opeisen en in praktische zin mogelijk maken!
Ga in therapie!
